Kwalifikacja: TWO.09 - Obsługa siłowni statkowych, urządzeń pomocniczych i mechanizmów pokładowych

Wielu osobom wydaje się, że zawór odpowietrzający powinien zamykać się przy wyższym ciśnieniu, czasem nawet takim, jakie panuje podczas normalnej pracy kotła – czyli w okolicach 1,0 MPa, 2,5 MPa, a nawet 3,0 MPa. To bardzo częsty błąd, spotykany szczególnie u osób, które jeszcze nie miały okazji przyjrzeć się praktycznemu rozruchowi kotła parowego. Źródłem tego nieporozumienia jest chyba mylenie zaworu odpowietrzającego z zaworem bezpieczeństwa albo po prostu przekonanie, że im dłużej odpowietrzamy, tym lepiej. W rzeczywistości, zawór odpowietrzający spełnia swoje zadanie na samym początku nagrzewania kotła, zanim pojawi się para nasycona o wysokim ciśnieniu. To właśnie wtedy trzeba pozbyć się powietrza, które jest obecne w wodzie, rurach i w samym kotle. Gdy ciśnienie przekracza 0,1 MPa, większość powietrza już zostaje usunięta i dalsze otwarcie zaworu powodowałoby tylko straty energetyczne przez wypuszczanie wartościowej pary na zewnątrz. W wyższych ciśnieniach, takich jak 1,0 MPa, 2,5 MPa czy 3,0 MPa, odpowietrzanie nie tylko nie ma już sensu, ale wręcz jest szkodliwe, bo prowadzi do spadku sprawności i strat ciepła – a tego każdy inżynier czy operator chce uniknąć. Zgodnie z dobrą praktyką branżową i instrukcjami eksploatacyjnymi, zawór ten powinien zamykać się właśnie przy około 0,1 MPa. Myślenie, że można odpowietrzać kocioł przy ciśnieniach roboczych, wynika często z niezrozumienia procesu przechodzenia z fazy zimnego rozruchu do normalnej pracy. Warto zapamiętać, że bezpieczeństwo i sprawność wymagają precyzji – i tu liczy się nie tylko co, ale także kiedy się coś robi. Jeśli ktoś kiedyś widział, jak para ucieka przez źle zamknięty zawór odpowietrzający przy dużym ciśnieniu, to pewnie już tego błędu nie popełni. Temat odpowietrzenia to nie tylko teoria, ale codzienna praktyka na każdej ciepłowni i elektrociepłowni.