Zupa cebulowa nie jest potrawą charakterystyczną dla kuchni staropolskiej, ponieważ jej korzenie sięgają głównie kuchni francuskiej, gdzie stała się popularna w XVIII wieku. W Polsce znana jest głównie w wariancie z serem i grzankami, co odzwierciedla wpływy kulinarne z zachodniej Europy. Natomiast potrawy takie jak zupa rybna, krupnik polski oraz zupa piwna mają głębsze zakorzenienie w tradycji polskiej. Krupnik polski, na przykład, to zupa na bazie kaszy, często przygotowywana z dodatkiem mięsa i warzyw, a jej wersje regionalne różnią się składnikami, co potwierdza jej długą obecność w polskiej kuchni. Zupa piwna z kolei, znana z tradycji piwowarskich, przywołuje na myśl regionalne smaki i zwyczaje. Dlatego zupa cebulowa, niezwiązana z polskimi tradycjami kulinarnymi, jest prawidłowym wyborem.
Wybór zupy rybnej, krupnika polskiego lub zupy piwnej jako charakterystycznych potraw kuchni staropolskiej może wynikać z błędnych założeń dotyczących regionalnych tradycji kulinarnych. Zupa rybna w Polsce, pomimo swojej prostoty, jest często przyrządzana z ryb słodkowodnych i była popularna szczególnie w regionach nadwodnych, co czyni ją częścią polskiego dziedzictwa kulinarnego. Krupnik polski, z kaszą jako głównym składnikiem, odzwierciedla wiejskie tradycje, gdzie kasza była podstawą diety. Zupa piwna, z jej unikalnym smakiem, również miała swoje miejsce w historycznym kontekście kulinarnym Polski, szczególnie w piwowarskich regionach. Zrozumienie tych potraw wymaga świadomości kontekstu regionalnego oraz historycznego, co może prowadzić do błędnych wniosków, jeśli ktoś nie jest świadomy, że pewne potrawy, mimo że popularne, nie mają korzeni w polskiej tradycji. Wartościowe jest też poznanie tego, jak wpływy z różnych kultur kształtowały polską kuchnię, co jest kluczowe dla zrozumienia różnorodności i bogactwa polskich smaków.