Lubczyk i oregano to przyprawy, które są powszechnie uprawiane w Polsce i znajdowane w wielu polskich potrawach. Lubczyk (Levisticum officinale) jest znany ze swojego intensywnego aromatu i smaku, często wykorzystywany do przyprawiania zup, sosów oraz dań mięsnych. Oregano (Origanum vulgare), znane również jako dziki majeranek, jest również popularne w kuchni, szczególnie w potrawach włoskich, jak pizza i sosy pomidorowe. Te przyprawy są znane nie tylko ze względu na swoje walory smakowe, ale także ze względu na właściwości zdrowotne; lubczyk ma działanie moczopędne, a oregano wykazuje działanie antyoksydacyjne. Rekomendowane praktyki w uprawie tych roślin obejmują stosowanie naturalnych nawozów i unikanie pestycydów, co przyczynia się do ich ekologiczności i wysokiej jakości. Z tego względu, inwestowanie w uprawy lubczyku i oregano jest zgodne z trendami na rynku zdrowej żywności i rosnącym zainteresowaniem lokalnymi produktami.
Kurkuma, cynamon, szafran, czosnek, imbir i kminek, to przyprawy, które cieszą się popularnością, jednak większość z nich nie jest uprawiana w Polsce na większą skalę. Kurkuma (Curcuma longa) to przyprawa pochodząca z Azji Południowej, znana ze swojego intensywnego koloru i właściwości prozdrowotnych, jednak jej uprawa w polskich warunkach klimatycznych jest praktycznie niemożliwa. Cynamon (Cinnamomum verum) również pochodzi z dalekich krajów i wymaga specyficznych warunków do wzrostu, co czyni go niedostępnym dla polskich rolników. Szafran (Crocus sativus), choć niektóre próby uprawy miały miejsce w Polsce, jest zdecydowanie rzadką i kosztowną przyprawą, często importowaną. Czosnek, imbir i kminek to przyprawy typowe dla innych kultur kulinarnych; czosnek jest uprawiany w Polsce, ale jako roślina powszechna. Typowe błędy polegają na utożsamianiu lokalnej dostępności przypraw z ich uprawą, co prowadzi do nieporozumień. Wiedza na temat ekologicznych i lokalnych praktyk uprawnych jest kluczowa, aby właściwie zrozumieć różnorodność przypraw i ich źródeł.