Malarstwo to super forma terapii, szczególnie dla osób, które mają problem z mówieniem o swoich emocjach. Myślę, że dla kogoś z schizofrenią paranoidalną, malowanie może być naprawdę bezpiecznym sposobem, żeby zrozumieć siebie i to, co się czuje. Są badania, które pokazują, że sztuka pomaga zmniejszyć lęk i depresję, a ludzie, którzy malują, czują się lepiej psychicznie. Z mojej strony, terapeuta mógłby zorganizować sesje, gdzie ta osoba spróbuje różnych technik, jak akwarele czy farby akrylowe. Dzięki temu mogłaby wyrazić siebie na luzie, bez strachu o ocenę. No i malarstwo naprawdę wpływa na relaksację i koncentrację, co jest istotne, zwłaszcza dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuci powinni podchodzić do każdego pacjenta indywidualnie, a malowanie jest świetnym sposobem na budowanie zaufania i relacji.
Wybieranie innych metod terapii nie jest za bardzo dobre w przypadku osoby z schizofrenią paranoidalną, zwłaszcza jeśli chodzi o trudności w komunikacji. Trening umiejętności praktycznych, mimo że ważny w rehabilitacji, skupia się głównie na codziennych czynnościach, a to nie zawsze pomaga w wyrażaniu emocji. Często osoby z problemami psychicznymi mają kłopoty z interakcjami, a taki trening nie daje im narzędzi do pokazywania bardziej złożonych emocji. Kinezyterapia, mimo że poprawia kondycję fizyczną, nie angażuje emocjonalnie, więc to też nie jest najlepsza opcja. Animaloterapia, chociaż może pomóc w redukcji lęku, nie daje możliwości emocjonalnej komunikacji. To przecież interakcja ze zwierzętami, a to nie spełnia potrzeby wyrażenia się słowami czy przez sztukę. Dla osób, które mają problem z mówieniem, ważne jest, żeby stworzyć im warunki do wyrażenia siebie w inny sposób. Dlatego przy wyborze terapii, dobrze jest kierować się tym, jak bardzo metoda pozwala na ekspresję emocji, co w przypadku schizofrenii paranoidalnej jest szczególnie ważne.