Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Terapeuta, chcąc zapewnić warunki do uwolnienia napięć psychicznych, powinien zorganizować zajęcia z muzykoterapii aktywnej oraz receptywnej dla osób
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź o głębokim stopniu niepełnosprawności intelektualnej jest poprawna, ponieważ osoby z takim stopniem niepełnosprawności często doświadczają trudności w komunikacji werbalnej i emocjonalnej. Muzykoterapia, zarówno aktywna, jak i receptywna, stwarza warunki do wyrażania emocji poprzez dźwięk, co może być kluczowe dla ich rozwoju i odreagowania napięć psychicznych. Praktyczne przykłady zastosowania muzykoterapii obejmują wykorzystanie instrumentów muzycznych, improwizację dźwiękową czy słuchanie muzyki w celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa i relaksacji. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, muzykoterapia jest uznawana za skuteczną metodę wspomagającą rehabilitację osób z niepełnosprawnością intelektualną, co potwierdzają badania kliniczne. Tego typu terapie powinny być prowadzone przez wykwalifikowanych terapeutów, którzy potrafią dostosować metody do indywidualnych potrzeb pacjentów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.
W kontekście terapii dźwiękiem kluczowe jest zrozumienie, że nie każda grupa pacjentów jest odpowiednia do stosowania muzykoterapii w tych samych warunkach. Osoby w ostrych stanach psychotycznych mogą być zbyt niestabilne emocjonalnie, co może prowadzić do nasilenia objawów psychotycznych zamiast ich złagodzenia. Muzykoterapia wymaga stabilności i otwartości na doświadczenia, które u osób psychotycznych mogą być zaburzone, co czyni tę metodę niewłaściwą w takich przypadkach. Z kolei osoby z epilepsją dźwiękogenna są narażone na ryzyko wywołania napadów podczas ekspozycji na bodźce dźwiękowe, co również czyni tę formę terapii nieodpowiednią dla nich. Dodatkowo, pacjenci ze znaczną nadwrażliwością słuchową na dźwięki mogą reagować negatywnie na dźwięki muzyki, co prowadzi do stresu i dyskomfortu. W przypadku takich osób, techniki terapeutyczne powinny skupić się na łagodzeniu bodźców oraz dostosowywaniu środowiska do ich potrzeb, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do typowych błędów myślowych, które mogą mieć szkodliwy wpływ na pacjentów, zamiast przynosić im ulgę.