Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej

W kontekście terapii dźwiękiem kluczowe jest zrozumienie, że nie każda grupa pacjentów jest odpowiednia do stosowania muzykoterapii w tych samych warunkach. Osoby w ostrych stanach psychotycznych mogą być zbyt niestabilne emocjonalnie, co może prowadzić do nasilenia objawów psychotycznych zamiast ich złagodzenia. Muzykoterapia wymaga stabilności i otwartości na doświadczenia, które u osób psychotycznych mogą być zaburzone, co czyni tę metodę niewłaściwą w takich przypadkach. Z kolei osoby z epilepsją dźwiękogenna są narażone na ryzyko wywołania napadów podczas ekspozycji na bodźce dźwiękowe, co również czyni tę formę terapii nieodpowiednią dla nich. Dodatkowo, pacjenci ze znaczną nadwrażliwością słuchową na dźwięki mogą reagować negatywnie na dźwięki muzyki, co prowadzi do stresu i dyskomfortu. W przypadku takich osób, techniki terapeutyczne powinny skupić się na łagodzeniu bodźców oraz dostosowywaniu środowiska do ich potrzeb, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do typowych błędów myślowych, które mogą mieć szkodliwy wpływ na pacjentów, zamiast przynosić im ulgę.