Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
W celu zaobserwowania zachowania podopiecznego podczas cotygodniowego treningu umiejętności społecznych terapeuta zajęciowy powinien zastosować obserwację
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Obserwacja całościowa i ciągła to metoda, która pozwala na uzyskanie pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście społecznych interakcji podczas treningu umiejętności społecznych. Dzięki ciągłemu monitorowaniu, terapeuta zajęciowy może dostrzegać zmiany w zachowaniu uczestnika, analizować jego reakcje w różnych sytuacjach i ocenę dynamiki grupy. Przykładem zastosowania tej metody może być obserwacja podopiecznego podczas zadania grupowego, gdzie terapeuta notuje nie tylko bezpośrednie interakcje, ale również obserwuje zachowania w obliczu różnych wyzwań społecznych. Całościowe podejście pozwala na identyfikację pozytywnych i negatywnych wzorców zachowań, co jest kluczowe dla dalszej pracy terapeutycznej oraz dostosowania programów do indywidualnych potrzeb podopiecznych. W praktyce zastosowanie obserwacji całościowej i ciągłej wspiera standardy oparte na dowodach, które wskazują na potrzebę holistycznego podejścia w pracy z osobami wymagającymi wsparcia społecznego.
Obserwacja wycinkowa i indywidualna, dorywcza i grupowa oraz częściowa i pośrednia to podejścia, które nie dostarczają pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście treningu umiejętności społecznych. Metoda wycinkowa, polegająca na analizie fragmentów interakcji, może prowadzić do niepełnych lub błędnych wniosków, gdyż nie uwzględnia szerszego kontekstu, w jakim te zachowania mają miejsce. Dorywcza obserwacja może ograniczać się do sporadycznych momentów, co znacznie utrudnia zrozumienie ciągłości i dynamiki interakcji społecznych. Z kolei podejście częściowe koncentruje się na wybranych aspektach zachowania, co może prowadzić do pominięcia istotnych elementów, które kształtują całościowy obraz umiejętności społecznych. Obserwacja pośrednia, natomiast, polega na zbieraniu informacji z drugiej ręki, co nie jest wystarczająco wiarygodne i może wprowadzać dodatkowe zniekształcenia w analizie. Kluczowym błędem jest przekonanie, że fragmentaryczne podejścia są wystarczające do oceny złożoności interakcji społecznych, co nie jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Aby skutecznie wspierać rozwój umiejętności społecznych, konieczne jest zastosowanie metodologii, która uwzględnia całość zachowań oraz ich kontekst, co jest osiągalne jedynie przez obserwację całościową i ciągłą.