Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik geodeta
  • Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
  • Data rozpoczęcia: 24 maja 2025 13:43
  • Data zakończenia: 24 maja 2025 13:57

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Do trwałych metod stabilizacji punktów osnowy poziomej nie zaliczają się

A. trzpienie metalowe
B. rurki stalowe
C. słupy betonowe
D. paliki drewniane
Wybór metalowych trzpieni, stalowych rurek czy betonowych słupów jako metod stabilizacji punktów osnowy poziomej, mimo że są to materiały bardziej trwałe niż paliki drewniane, może prowadzić do błędnych wniosków na temat najlepszych praktyk w geodezji. Metalowe trzpienie i stalowe rurki, choć charakteryzują się dużą odpornością na warunki atmosferyczne, mogą być niewłaściwie stosowane w miejscach o dużej wilgotności, gdzie korozja stanowi poważny problem. W takich przypadkach zastosowanie powłok ochronnych lub wyboru stali nierdzewnej staje się koniecznością, by zapobiec degradacji. Ponadto, betonowe słupy, chociaż trwałe, mogą wiązać się z wyższymi kosztami oraz wymagają odpowiedniego planowania i wykonania, aby zapewnić stabilność w dłuższym okresie. W geodezji kluczowe jest nie tylko wybranie odpowiednich materiałów, ale również ich właściwe umiejscowienie oraz techniczne aspekty montażu, które zapewniają, że punkty osnowy będą odpowiednio precyzyjne przez wiele lat. Ignorowanie tych aspektów może prowadzić do błędnych pomiarów, co jest przeciwieństwem zamierzonego celu geodezyjnego. Wybór niewłaściwej metody stabilizacji może także zwiększać ryzyko błędów w dokumentacji, co w przypadku projektów budowlanych może mieć poważne konsekwencje.
Pytanie 2

Osnowę wysokościową określa się przy użyciu metody niwelacji

A. siatkowej
B. punktów rozproszonych
C. hydrostatycznej
D. trygonometrycznej
Pomiarowa osnowa wysokościowa wyznaczana metodą niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w geodezji, który pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Metoda ta polega na wykorzystaniu triangulacji, gdzie pomiary kątów i odległości wykonuje się z punktów kontrolnych, aby obliczyć wysokości względne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie niezbędne jest zapewnienie odpowiednich różnic wysokości dla dróg, mostów czy budynków. W praktyce, korzysta się z instrumentów takich jak teodolity czy tachymetry, które umożliwiają dokładnie wyznaczenie położenia punktów, a następnie, na podstawie pomiarów kątów i odległości, oblicza się różnice wysokości. Zastosowanie niwelacji trygonometrycznej jest zgodne z normami Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego oraz międzynarodowymi standardami, co gwarantuje jej wysoką jakość oraz dokładność.
Pytanie 3

Gdy geodeta zmierzył kąt poziomy w jednej serii, co to oznacza w kontekście prac geodezyjnych?

A. zmierzył kąt w jednym ustawieniu lunety.
B. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów.
C. zmierzył kąt w dwóch ustawieniach lunety.
D. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch odczytów.
Pomiar kąta w jednym położeniu lunety sugeruje, że geodeta wykonał pomiar bez zmiany ustawienia instrumentu, co prowadzi do niepełnych lub nieprecyzyjnych wyników. Zastosowanie jednego położenia lunety nie uwzględnia potencjalnych błędów, które mogą wyniknąć zarówno z warunków atmosferycznych, jak i z ewentualnych niedoskonałości w konstrukcji instrumentu. W geodezji kluczowe jest dążenie do minimalizacji błędów, a pomiar tylko jeden raz nie zapewnia tego. Ponadto, odpowiedź sugerująca obliczanie średniej arytmetycznej z dwóch pomiarów (co może wydawać się logiczne), w rzeczywistości odnosi się do sytuacji, w której pomiary te są wykonane w różnych położeniach lunety. Zbieranie danych w dwóch różnych położeniach nie tylko pozwala na detekcję błędów systematycznych, ale również umożliwia ich kompensację. Użycie tylko jednego pomiaru może prowadzić do błędów i nieprawidłowych wniosków, co jest szczególnie problematyczne w ważnych projektach budowlanych lub inżynieryjnych, gdzie precyzja pomiarów jest kluczowa. Dlatego też, stosowanie pomiarów w dwóch położeniach lunety jest nie tylko standardem, ale również wymogiem dla uzyskania wiarygodnych wyników. Pomiar w jednym położeniu lunety, a następnie obliczanie średniej z jednego pomiaru jest nieprawidłowe, ponieważ nie dostarcza całkowitego obrazu sytuacji, co jest nieakceptowalne w profesjonalnych praktykach geodezyjnych.
Pytanie 4

Jakie kryterium musi zostać zrealizowane dla poprawek po wyrównaniu zmierzonych wartości o różnej dokładności, przy założeniu, że v to poprawka, a p to waga zmierzonej wartości?

A. [pvv] = min
B. [pvv] = max
C. [pv] = max
D. [pv] = min
Wybór odpowiedzi [pv] = min. sugeruje zrozumienie pojęcia wag pomiarowych, jednak jest to nieprawidłowe podejście. W kontekście wyrównania pomiarów, minimalizacja wartości wag pomiarowych prowadziłaby do zniekształcenia rzeczywistego obrazu danych, co jest niepożądane. Waga pomiaru (p) odnosi się do poziomu zaufania do danego pomiaru, a nie do jego wartości. W przypadku gdy różne pomiary mają różne stopnie dokładności, ich wpływ na wyniki powinien być uwzględniony w sposób, który odzwierciedla rzeczywistą precyzję tych pomiarów. Zastosowanie zasady minimum dla wag pomiarowych mogłoby prowadzić do nadmiernej redukcji wpływu wartości bardziej wiarygodnych, co jest sprzeczne z zasadami statystyki oraz analizą błędów. Wartości [pvv] = max. oraz [pv] = max. również są mylące. Maksymalizacja wag pomiarowych nie jest zgodna z potrzebą otrzymania najbardziej trafnych i precyzyjnych wyników. Dlatego kluczowym elementem jest zrozumienie, że minimalizowanie błędów wymaga zastosowania odpowiednich poprawek, a nie minimalizacji wag, co jest fundamentem dla każdego analityka danych oraz specjalisty zajmującego się pomiarami, który dąży do uzyskania rzetelnych wyników w swojej pracy.
Pytanie 5

Kto odpowiada za ustanowienie i prowadzenie krajowej geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu?

A. geodeta uprawniony
B. główny geodeta kraju
C. wojewoda
D. starosta
Wybór wojewody jako osoby odpowiedzialnej za prowadzenie Krajowej geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu jest błędny, ponieważ wojewoda pełni funkcje administracyjne na poziomie województwa, ale nie ma kompetencji do zarządzania ewidencją geodezyjną na poziomie krajowym. Jego odpowiedzialność obejmuje nadzór nad działaniami samorządów w danym województwie, co nie jest równoważne z prowadzeniem ewidencji geodezyjnej. Geodeta uprawniony, z kolei, posiada odpowiednie kwalifikacje do wykonywania prac geodezyjnych, jednak jego rola ogranicza się do realizacji konkretnych zadań, a nie do zarządzania systemem ewidencji na poziomie krajowym. Starosta, jako przedstawiciel administracji powiatowej, także nie ma odpowiednich uprawnień do prowadzenia Krajowej geodezyjnej ewidencji, jego kompetencje dotyczą lokalnych spraw administracyjnych i nie obejmują nadzoru nad geodezją w skali kraju. Dlatego istotne jest zrozumienie hierarchii i kompetencji w strukturze administracji geodezyjnej, aby móc prawidłowo identyfikować odpowiedzialności w tym obszarze.
Pytanie 6

Szkic polowy inwentaryzacji po zakończeniu budowy przyłącza kanalizacyjnego do obiektu powinien uwzględniać

A. rysunek instalacji wewnętrznej w budynku.
B. średnicę przewodu.
C. kąt nachylenia przewodu.
D. materiał, z którego wykonano przewód.
Wybierając inne odpowiedzi, można wpaść w pułapkę i myśleć, że wie się, co jest naprawdę ważne w inwentaryzacji powykonawczej przyłącza kanalizacyjnego. Nachylenie przewodu, mimo że ważne, wcale nie jest kluczową sprawą na szkicu, bo bardziej chodzi o jego rozmieszczenie w terenie i efektywne odprowadzanie ścieków. Z kolei nazwa materiału, z którego zrobiony jest przewód, jest ważna przy ocenie jakości instalacji, ale nie ma wpływu na funkcjonalność czy przepustowość całego układu, więc w kontekście inwentaryzacji jest to raczej mało efektywna informacja. Co do szkicu instalacji wewnątrz budynku – mimo że daje przydatne info o rozkładzie systemu, to w etapie inwentaryzacji zewnętrznego przyłącza nie jest to potrzebne. Z doświadczenia wiem, że wybierając złe odpowiedzi, można mieć mylne pojęcie o tym, jak działa instalacja kanalizacyjna, co w przyszłości może prowadzić do błędnych wniosków podczas projektowania czy audytów. Trzeba zrozumieć, że każda wartość w dokumentacji ma swoje miejsce, ale nie wszystkie są kluczowe do polowego szkicu, co jest niezbędne, żeby utrzymać dobre standardy w branży budowlanej.
Pytanie 7

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. alidadą
B. celownikiem
C. spodarką
D. limbusem
Często dochodzi do mylenia pojęć związanych z teodolitami oraz ich elementami. Celownik w teodolicie to nie podziałka kątowa, lecz urządzenie optyczne, które pozwala na precyzyjne celowanie w określony punkt. W związku z tym, funkcja celownika różni się od limbusa, który, jak wcześniej wspomniano, jest odpowiedzialny za pomiar kątów. Spodarka, z kolei, to element teodolitu służący do przechylania instrumentu w płaszczyźnie poziomej, co również nie ma związku z podziałką kątową. Alida to zespół elementów umożliwiających ustawienie i stabilizację teodolitu, ale nie jest bezpośrednio związana z mierzeniem kątów. Mylenie tych terminów może prowadzić do błędów w pomiarach i interpretacji wyników, co podkreśla znaczenie dokładnego zrozumienia funkcji poszczególnych elementów teodolitu. Wiedza na temat limbusa oraz jego zastosowania jest kluczowa dla geodetów, którzy muszą być świadomi, że nie tylko sama pomiarowa technika, ale również znajomość wszystkich komponentów i ich właściwości wpływa na jakość dokonywanych pomiarów.
Pytanie 8

Który z podanych wzorów powinien być wykorzystany do obliczenia teoretycznej sumy kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym z dwóch stron?

A. [β] = AP – AK + n × 200g
B. [α] = AK + AP - n × 200g
C. [β] = AP + AK - n × 200g
D. [α] = AK – AP + n × 200g
Analiza niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na powszechne pomyłki w interpretacji wzorów geometrycznych stosowanych w geodezji. Wzory zaproponowane w odpowiedziach nie uwzględniają odpowiednich relacji pomiędzy kątami, a także nie biorą pod uwagę istotnych parametrów. Na przykład, w propozycji zakładającej, że suma kątów lewych wynika z dodawania kątów początkowych i końcowych, co nie jest zgodne z zasadami obliczeń w poligonach. Warto pamiętać, że suma kątów lewych w ciągu poligonowym powinna być zdefiniowana w odniesieniu do różnicy między kątami oraz liczby segmentów, co jest kluczowe dla uzyskania prawidłowych wyników. Typowym błędem jest mylenie relacji między kątami a liczbą boków, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Wartości kątów w poligonach muszą być dokładnie zdefiniowane i obliczane zgodnie z odpowiednimi normami, aby zapewnić ich wiarygodność i precyzję. Dlatego konieczne jest zrozumienie pełnego kontekstu i poprawnych wzorów, aby uniknąć poważnych błędów w praktyce geodezyjnej.
Pytanie 9

W jakich okolicznościach materiały z publicznego zasobu geodezyjnego i kartograficznego mogą być usunięte z tego zbioru?

A. Kiedy nie były używane przez pięć lat
B. Po upływie dwóch lat od dodania do zasobu
C. Kiedy stracą wartość użytkową
D. Kiedy zostaną zniszczone
Wyłączenie materiałów z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego nie jest związane z czasem ich nieużywania, ani z ich fizycznym zniszczeniem. Twierdzenie, że materiały mogą zostać wyłączone z zasobu, gdy nie były wykorzystywane przez pięć lat, opiera się na błędnym założeniu, że brak użycia oznacza brak wartości. W rzeczywistości materiały mogą pozostawać w zasobie, nawet jeśli nie były aktywnie wykorzystywane, gdyż mogą wciąż mieć potencjalną wartość dla przyszłych projektów, badań czy planowania. Zniszczenie materiałów, choć może prowadzić do potrzeby ich wyłączenia, nie jest kluczowe w kontekście zarządzania zasobami geodezyjnymi. Istotniejsze jest, aby ocenić ich aktualność i przydatność użytkową. W momencie, gdy materiały przestają spełniać wymagania użytkowników, niezależnie od ich stanu fizycznego, powinny być wyłączone. Warto także zauważyć, że zasady dotyczące wyłączenia materiałów nie opierają się na określonym czasie, takim jak dwa lata od ich włączenia do zasobu. To podejście ignoruje dynamiczny charakter użytkowania danych geodezyjnych, które mogą być wielokrotnie aktualizowane w miarę zmieniających się potrzeb użytkowników oraz rozwoju technologii. Dlatego tak ważne jest, aby zarządzanie zasobami geodezyjnymi opierało się na regularnych ocenach ich wartości i przydatności, a nie na sztywnych ramach czasowych.
Pytanie 10

Jaki jest błąd wartości wyrównanej, jeśli kąt poziomy został zmierzony 4 razy, a średni błąd pojedynczego pomiaru kąta wynosi ±10cc?

A. M = ±3cc
B. M = ±4cc
C. M = ±2cc
D. M = ±5cc
Odpowiedź M = ±5cc jest poprawna, ponieważ błąd wartości wyrównanej oblicza się na podstawie błędu pomiaru oraz liczby pomiarów. W tym przypadku, błąd średni pojedynczego pomiaru wynosi ±10cc, a kąt poziomy został zmierzony cztery razy. Aby obliczyć błąd wartości wyrównanej, stosujemy wzór: M = błąd średni pomiaru / √n, gdzie n to liczba pomiarów. W naszym przypadku: M = ±10cc / √4 = ±10cc / 2 = ±5cc. Zastosowanie tej metody pozwala na uzyskanie bardziej precyzyjnych wyników pomiarów, które są kluczowe w inżynierii i geodezji. Umożliwia to nie tylko poprawę dokładności, ale także redukcję ryzyka błędów w dalszych analizach i obliczeniach. W praktyce, znajomość błędów pomiarowych oraz ich poprawne obliczanie jest fundamentalne dla zapewnienia jakości i wiarygodności wyników w takich dziedzinach jak geodezja, inżynieria czy kartografia.
Pytanie 11

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. systematycznych
B. pozornych
C. średnich
D. przypadkowych
Odpowiedzi średnie, pozorne oraz przypadkowe są typami błędów, które różnią się od błędów systematycznych w swoim charakterze i źródłach. Błąd średni, na przykład, odnosi się do różnic w pomiarach, które mogą być spowodowane nieprzewidywalnymi okolicznościami, takimi jak zmiany warunków atmosferycznych czy wpływ zakłóceń zewnętrznych. W praktyce oznacza to, że takie błędy mogą się kumulować lub rozpraszać w czasie, co czyni je trudniejszymi do zidentyfikowania i skorygowania. Z kolei błąd pozorny to błędny wynik pomiaru, który powstaje na skutek nieprawidłowej interpretacji danych, co może prowadzić do mylnych wniosków. W kontekście pomiarów geodezyjnych, błędy pozorne mogą być wynikiem błędów ludzkich, takich jak niewłaściwe odczytywanie wyników lub błędne założenia dotyczące użytych parametrów. Natomiast błąd przypadkowy, który ma losowy charakter, jest zwykle spowodowany nieprzewidywalnymi czynnikami, co sprawia, że nie można go łatwo skorygować ani przewidzieć. W geodezji, każdy z tych błędów wymaga innego podejścia do analizy i korekcji, co podkreśla znaczenie zrozumienia ich różnorodności oraz systematycznego podejścia do pomiarów, aby osiągnąć jak najwyższą dokładność i wiarygodność wyników.
Pytanie 12

W celu ustabilizowania punktu osnowy realizacyjnej można zastosować

A. znak wykonany z kamienia
B. ceramiczną rurkę
C. narysowany znak
D. drewniany palik
Rurki ceramiczne, namalowane znaki czy paliki drewniane mogą wydawać się dobrą alternatywą do stabilizacji punktów osnowy, ale mają sporo ograniczeń, które mogą komplikować życie geodetom. Rurki ceramiczne, mimo że nie rdzewieją, mogą łatwo się zniszczyć mechanicznie, a ich stabilność w gruncie to już inna sprawa. Znaków namalowanych w ogóle nie polecam - znikają szybko pod wpływem deszczu czy słońca, więc trudno je potem znaleźć. Paliki drewniane, chociaż tanie, nie są za bardzo trwałe i łatwo mogą ulec zniszczeniu przez zwierzęta czy po prostu przez pogodę. Wybór niewłaściwych metod do stabilizacji może prowadzić do błędów w pomiarach, a to może skutkować dużymi problemami w projektach budowlanych. W moim odczuciu, lepiej trzymać się sprawdzonych metod, jak znak z kamienia, żeby uniknąć takich sytuacji.
Pytanie 13

Długość odcinka na mapie w skali 1:2 000 wynosi 3 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 60 m
B. 6 m
C. 600 m
D. 0,6 m
Odpowiedź 60 m to dobry strzał! Tutaj skala 1:2000 mówi, że 1 cm na mapie to 2000 cm w rzeczywistości. Jak chcesz obliczyć rzeczywistą długość odcinka, to bierzemy długość na mapie, czyli 3 cm, i mnożymy przez tę wartość skali. Czyli 3 cm razy 2000 cm daje nam 6000 cm. Potem przeliczamy na metry, dzieląc przez 100, co daje 60 m. Takie obliczenia są całkiem standardowe w kartografii i geodezji, co jest ważne, bo precyzyjne pomiary mogą mieć duże znaczenie przy różnych projektach, jak budowy czy tworzenie map turystycznych. Zresztą, bez dokładnych danych ciężko podjąć dobre decyzje.
Pytanie 14

Kąt zmierzony w terenie o wartości 40°00'00'' po przeliczeniu na miarę stopniową wynosi

A. 36°00'00''
B. 40°00'00''
C. 44°00'00''
D. 30°00'00''
Odpowiedź 36°00'00'' jest poprawna, ponieważ kąt 40°00'00'' wyrażony w miarze stopniowej jest równy 36°00'00'' w miarze kątów używanej w geodezji. W geodezji i nawigacji kąt o wartości 40°00'00'' można zamienić na radiany, co można obliczyć za pomocą wzoru: kąt w radianach = kąt w stopniach * (π/180). Jednak w kontekście granic, w których wartości są przyjmowane w stopniach, kluczowe jest zrozumienie, że miara stopniowa odnosi się do systemu dziesiętnego, w którym każdy stopień dzieli się na 60 minut, a każda minuta na 60 sekund. Praktycznym przykładem zastosowania może być pomiar kątów w terenie, gdzie zastosowanie odpowiedniej konwersji kątów jest kluczowe dla dokładności i precyzji w pomiarach geodezyjnych. Używanie właściwych jednostek jest niezbędne dla zgodności z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 19111 dotyczące systemów odniesienia."
Pytanie 15

Wysokości elementów infrastruktury terenu na mapach geodezyjnych podaje się z dokładnością

A. 0,05 m
B. 0,1 m
C. 0,5 m
D. 0,01 m
Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podawane są z dokładnością do 0,01 m, co wynika z potrzeby zachowania precyzji w dokumentacji geodezyjnej. Taka dokładność jest szczególnie istotna w kontekście prac budowlanych, inżynieryjnych oraz planowania przestrzennego. Umożliwia to nie tylko dokładne odwzorowanie terenu, ale także wspiera podejmowanie decyzji na podstawie precyzyjnych danych. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, umiejętność dokładnego określenia wysokości elementów terenu ma kluczowe znaczenie dla projektowania systemów odwodnienia czy układania dróg. Stosowanie się do tej normy jest zgodne z wytycznymi określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19100, która dotyczy geoinformatyki. Praktyka ta również podnosi jakość usług geodezyjnych, co jest kluczowe w kontekście zaufania do dokumentacji oraz jej wykorzystania w późniejszych etapach inwestycji.
Pytanie 16

Jakim symbolem oznaczane są rury kanalizacyjne sanitarne na mapach zasadniczych?

A. kp
B. ks
C. kd
D. ko
Odpowiedź "ks" jest poprawna, ponieważ w systemach oznaczeń stosowanych na mapach zasadniczych przewody kanalizacyjne sanitarne są właśnie oznaczane tym symbolem. Oznaczenie to jest zgodne z obowiązującymi normami, które zapewniają jednolitość w interpretacji danych na mapach. W praktyce, wiedza na temat symboli wykorzystywanych do oznaczania różnych rodzajów przewodów jest kluczowa dla inżynierów budowlanych, architektów oraz projektantów instalacji sanitarnych, ponieważ pozwala na prawidłowe planowanie i wykonawstwo. Właściwe oznaczenie kanałów sanitarnych ma również znaczenie w kontekście późniejszego serwisowania i konserwacji systemów odwadniających budynków, co jest normą w dobrych praktykach budowlanych. Na przykład, w przypadku awarii lub potrzeby modernizacji, zrozumienie systemu oznaczeń pozwala na szybszą lokalizację i identyfikację poszczególnych elementów instalacji, co znacząco przyspiesza czas reakcji i zmniejsza koszty napraw. Ponadto, znajomość obowiązujących standardów, takich jak PN-EN 12056 dotyczących systemów odprowadzania wód, podkreśla wagę poprawnego stosowania symboliki na mapach zasadniczych, co jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i funkcjonalności infrastruktury sanitarnej.
Pytanie 17

Na mapie zasadniczej symbol literowy oznacza budynek mieszkalny jednorodzinny

A. mz
B. md
C. mt
D. mj
Odpowiedź 'mj' jest poprawna, ponieważ oznaczenie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na mapie zasadniczej zgodne jest ze standardami określonymi w Polskiej Normie PN-ISO 19108. W tej normie przypisano symbol literowy 'mj' dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W praktyce oznaczenie to jest istotne dla urbanistów, architektów i innych profesjonalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym, ponieważ umożliwia szybkie i jednoznaczne zidentyfikowanie rodzaju obiektu na mapie. Na przykład, w dokumentacji urbanistycznej, podczas analizy terenu pod zabudowę, oznaczenie 'mj' pozwala na łatwe rozróżnienie budynków mieszkalnych jednorodzinnych od innych typów zabudowy, co jest kluczowe w procesie projektowania oraz oceny wpływu planowanej zabudowy na środowisko. Dodatkowo, znajomość tych oznaczeń jest niezbędna podczas przeglądów administracyjnych, gdzie precyzyjna interpretacja mapy zasadniczej jest wymagana do podejmowania decyzji dotyczących wydawania pozwoleń na budowę lub zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.
Pytanie 18

W terenie odległość 100 m na mapie zasadniczej w skali 1:500 odpowiada długości odcinka wynoszącej

A. 50 cm
B. 50 mm
C. 20 cm
D. 20 mm
Odpowiedź '20 cm' jest jak najbardziej ok, bo w skali 1:500 to znaczy, że każdy 1 cm na mapie to 500 cm w rzeczywistości, czyli 5 metrów. Jak przeliczymy 100 metrów, to dzielimy przez 5, co daje 20 cm. Warto to wiedzieć przy robieniu planów zagospodarowania przestrzennego, bo tam precyzyjne odległości to podstawa. Takie obliczenia są zgodne z normami geodezyjnymi, które wymagają dokładnych informacji przestrzennych. Umiejętność przeliczania w różnych skalach jest potrzebna w wielu branżach, jak urbanistyka czy inżynieria lądowa, a także przy tworzeniu map. Zrozumienie, jak rzeczywistość wygląda w odwzorowaniu na mapie, pomaga w skutecznym planowaniu projektów wymagających precyzyjnych pomiarów i analiz.
Pytanie 19

Niwelacja trygonometryczna polega na określaniu różnic wysokości wybranych lokalizacji na podstawie obserwacji

A. odległości poziomej i kąta poziomego
B. odległości pionowej i kąta pionowego
C. odległości poziomej i kąta pionowego
D. odległości pionowej i kąta poziomego
Analizując dostępne odpowiedzi, można dostrzec szereg nieporozumień, które prowadzą do błędnego zrozumienia niwelacji trygonometrycznej. Odpowiedzi oparte na odległości pionowej i kącie poziomym lub pionowym są błędne, ponieważ nie uwzględniają kluczowego aspektu, jakim jest pomiar kąta pionowego w kontekście poziomej odległości. W pomiarach niwelacyjnych istotne jest to, że kąt pionowy, mierzony względem poziomu, pozwala określić różnice wysokości. Odległości pionowe są w praktyce bardzo trudne do zmierzenia i nie są stosowane w standardowych metodach niwelacji, co jest kluczowe w geodezji. Z kolei kąty poziome, choć są ważne dla określenia relacji przestrzennych między punktami, nie dostarczają informacji o wysokości. Użycie odległości pionowej w tym kontekście może prowadzić do tzw. błędów paralaksy, co znacznie obniża dokładność pomiarów. Współczesne praktyki geodezyjne oparte są na pomiarach kątów pionowych i poziomych oraz odległości poziomej, co pozwala na precyzyjne obliczenie nie tylko różnic wysokości, ale także dalszych elementów takich jak nachylenie terenu. Dlatego ważne jest, aby stosować prawidłowe metody pomiarowe zgodne z wytycznymi i standardami branżowymi, aby uniknąć typowych błędów myślowych i praktycznych w dziedzinie geodezji.
Pytanie 20

Która z podanych czynności nie dotyczy aktualizacji mapy zasadniczej?

A. Wprowadzenie jedynie wybranych danych
B. Usunięcie sytuacji, która już nie istnieje w terenie
C. Korekta zmian w nazewnictwie
D. Dodanie nowych elementów treści mapy
Odpowiedź 'naniesienie tylko wybranych danych' jest prawidłowa, ponieważ proces aktualizacji mapy zasadniczej wymaga kompleksowego podejścia do uzupełniania i weryfikacji danych. Mapa zasadnicza, jako dokument urzędowy, powinna odzwierciedlać pełny stan rzeczy w terenie, co oznacza, że każda istotna zmiana, w tym wprowadzenie nowych elementów, poprawa nazewnictwa oraz usunięcie nieaktualnych obiektów, powinny być wprowadzane w sposób kompleksowy. Na przykład, jeżeli na danym terenie zbudowano nową drogę, to nie wystarczy jedynie nanieść tej drogi – konieczne jest również zaktualizowanie nazw ulic, systemów adresowych oraz wszelkich powiązanych danych. Ponadto, zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym normami ISO oraz krajowymi przepisami prawa geodezyjnego, aktualizacja mapy zasadniczej powinna być przeprowadzana w sposób systematyczny i całościowy, aby zapewnić jej rzetelność oraz aktualność. Tylko w ten sposób mapa może służyć jako wiarygodne źródło informacji dla różnych użytkowników, w tym instytucji publicznych, inwestorów oraz obywateli.
Pytanie 21

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli, oblicz wartość współczynnika kierunkowego cosAA-B linii pomiarowej A-B, który jest stosowany do obliczenia współrzędnych punktu pomierzonego metodą ortogonalną.

ΔXA-B = 216,11 mΔYA-B = 432,73 mdA-B = 483,69 m

A. cosAA-B = 0,4468
B. cosAA-B = 0,4994
C. cosAA-B = 2,0024
D. cosAA-B = 2,2382
Błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepoprawnego zrozumienia definicji współczynnika kierunkowego oraz zasady jego obliczania. Współczynnik kierunkowy cosAA-B powinien być interpretowany jako stosunek przyrostu współrzędnych w osi X do długości linii pomiarowej. Jeśli osoba odpowiadająca uznaje, że wynik może wynosić 2,2382 lub 2,0024, to może sugerować błędne podejście do analizy danych, gdyż wartości te nie mogą przekraczać 1, co jest zgodne z podstawową zasadą trygonometrii, gdzie wartości cosinus są ograniczone do przedziału od -1 do 1. Alternatywnie, odpowiedzi takie jak cosAA-B = 0,4994 mogą wynikać z pomyłek w obliczeniach lub nieprawidłowego zastosowania danych. Należy zwrócić uwagę na dokładność pomiarów oraz ich interpretację, ponieważ każdy błąd w obliczeniach może prowadzić do znacznych problemów w projektowaniu czy realizacji inwestycji budowlanych. W geodezji kluczowe jest przestrzeganie standardów oraz dobrych praktyk, które zapewniają wysoką jakość wyników pomiarowych. Uwzględnienie wszystkich zmiennych oraz umiejętność analizy danych to podstawowe umiejętności, które muszą być ciągle rozwijane.
Pytanie 22

Jakie jest wartość błędu względnego pomiaru długości odcinka wynoszącego 120 m, przy średnim błędzie pomiaru równym ±2 cm?

A. 1:8000
B. 1:6000
C. 1:2000
D. 1:4000
Błąd względny pomiaru to stosunek błędu pomiaru do wartości rzeczywistej, co można wyrazić wzorem: błąd względny = (błąd pomiaru / wartość rzeczywista). W przypadku podanego odcinka o długości 120 m i błędzie pomiaru wynoszącym ±2 cm, najpierw musimy zamienić długość odcinka na centymetry, co daje 12000 cm. Następnie obliczamy błąd względny: ±2 cm / 12000 cm = 0,0001667. Przekształcając ten wynik na postać ułamka dziesiętnego, otrzymujemy 1:6000. Takie obliczenia są kluczowe w pomiarach inżynieryjnych, gdzie precyzja jest niezwykle ważna. W praktyce, wiedza o błędach względnych pozwala inżynierom ocenić jakość pomiarów oraz wdrożyć odpowiednie procedury, które mogą zmniejszyć te błędy. Warto też zaznaczyć, że błąd względny powinien zawsze być analizowany w kontekście standardów pomiarowych i jakości, takich jak ISO 9001, które podkreślają znaczenie dokładności i powtarzalności pomiarów.
Pytanie 23

Pomiar kątów za pomocą tachimetru elektronicznego w dwóch pozycjach lunety nie usuwa błędu

A. indeksu
B. inklinacji
C. kolimacji
D. centrowania
Odpowiedź 'centrowania' jest prawidłowa, ponieważ pomiar kątów tachimetrem elektronicznym w dwóch położeniach lunety nie eliminuje błędu centrowania. Błąd centrowania odnosi się do nieprecyzyjnego umiejscowienia instrumentu geodezyjnego nad punktem pomiarowym. Nawet przy dokładnym ustawieniu lunety na dwóch różnych pozycjach, jeśli instrument nie jest idealnie wyśrodkowany, może wystąpić błąd w pomiarze kątów. W praktyce geodezyjnej, aby zminimalizować ten błąd, zaleca się stosowanie statywów o wysokiej stabilności oraz precyzyjnych zamocowań, które umożliwiają dokładne centrowanie instrumentu. Standardy geodezyjne, takie jak normy ISO i zalecenia organizacji geodezyjnych, podkreślają znaczenie precyzyjnego centrowania jako kluczowego elementu uzyskiwania wiarygodnych pomiarów. Dobrą praktyką jest również stosowanie instrumentów wyposażonych w funkcje automatycznego centrowania, co znacznie zwiększa dokładność pomiarów.
Pytanie 24

Na czym polega metoda niwelacji trygonometrycznej?

A. Na bezpośrednim pomiarze długości przy użyciu miarki, co nie ma związku z pomiarami wysokościowymi.
B. Na określaniu współrzędnych punktów za pomocą GPS, co nie jest związane z niwelacją trygonometryczną.
C. Na tworzeniu profili terenu za pomocą modelowania 3D, co nie dotyczy bezpośrednio pomiarów wysokościowych.
D. Na obliczaniu różnic wysokości na podstawie pomiarów kątów i odległości.
Metoda niwelacji trygonometrycznej jest jedną z kluczowych technik stosowanych w geodezji do pomiaru różnic wysokości między punktami terenowymi. Polega ona na wykorzystaniu pomiarów kątów oraz odległości poziomych lub skośnych, aby obliczyć różnice wysokości. Metoda ta wykorzystuje trygonometrię, w szczególności funkcje trygonometryczne, takie jak sinus i tangens, do przekształcenia danych kątowych i odległościowych w różnice wysokości. Dzięki temu można precyzyjnie określić wysokość punktów w terenie bez konieczności fizycznego przemieszczania się między nimi. W praktyce, niwelacja trygonometryczna jest stosowana w sytuacjach, gdy teren jest trudny do przebycia lub gdy pomiary wymagają dużej dokładności, np. w budownictwie mostów czy tuneli. Dodatkowo, ta technika jest przydatna w miejscach, gdzie niemożliwe jest zastosowanie tradycyjnych metod niwelacji, takich jak niwelacja geometryczna. Korzystanie z tej metody wymaga jednak precyzyjnych instrumentów, takich jak tachimetry, oraz umiejętności analizy danych pomiarowych w kontekście matematycznym. Metoda ta jest zgodna z normami i standardami geodezyjnymi, co czyni ją niezastąpioną w wielu profesjonalnych zastosowaniach.
Pytanie 25

Na podstawie zamieszczonych w tabeli współrzędnych punktów kontrolowanych, wyznaczonych w wyniku pomiarów, oblicz liniowe przemieszczenie punktu nr 21.

Nr punktuPomiar pierwotnyPomiar wtórny
Xp [m]Yp [m]Xw [m]Yw [m]
20130,220242,256130,225242,255
21125,212258,236125,220258,240
22134,515234,515134,510234,510
23138,310230,025138,313230,026

A. p = 3 mm
B. p = 5 mm
C. p = 10 mm
D. p = 9 mm
Poprawna odpowiedź to p = 9 mm. Aby obliczyć liniowe przemieszczenie punktu nr 21, kluczowe jest zrozumienie, jak różnice w współrzędnych X i Y wpływają na obliczenie przemieszczenia. Najpierw musimy znaleźć różnice pomiędzy współrzędnymi pierwotnymi a wtórnymi. Po ich obliczeniu, korzystamy ze wzoru na odległość między dwoma punktami w układzie kartezjańskim, który oparty jest na twierdzeniu Pitagorasa. Zastosowanie tego podejścia nie tylko pozwala na precyzyjne wyznaczenie przemieszczenia, ale także jest zgodne z międzynarodowymi standardami pomiarów geodezyjnych. W praktyce, takie obliczenia są niezbędne w wielu aplikacjach inżynieryjnych, takich jak monitorowanie deformacji budynków, infrastruktury czy w analizach związanych ze zmianami środowiskowymi. Regularne stosowanie tej metody zapewnia wysoką jakość pomiarów oraz ich wiarygodność.
Pytanie 26

Na jakiej odległości od startu trasy usytuowany jest punkt 1/5+78,00 m?

A. 2578,00 m
B. 1578,00 m
C. 278,00 m
D. 578,00 m
Wybór innych odpowiedzi może wynikać z błędnej interpretacji oznaczenia 1/5+78,00 m. Odpowiedzi takie jak 2578,00 m czy 578,00 m mogą sugerować, że odległość została źle oszacowana, co często zdarza się w trakcie projektowania tras, gdy nieprawidłowo odczytuje się oznaczenia w dokumentacji. W przypadku 2578,00 m błędnie doliczono dodatkowe metry, które nie są wpisane w oznaczeniu. Takie podejście prowadzi do nadmiernego szacowania dystansu, co może skutkować poważnymi konsekwencjami w planowaniu. Podobnie, opcja 578,00 m wskazuje na niepełne zrozumienie oznaczenia, w którym brak jest uwzględnienia dodatkowych metrów. Warto zauważyć, że w inżynierii i geodezji ważne jest stosowanie standardów, takich jak normy geodezyjne, które pomagają w zachowaniu spójności w interpretacji i obliczeniach. Błędy myślowe mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia kontekstu oznaczenia oraz z braku doświadczenia w stosowaniu właściwych praktyk w terenie. W kontekście projektowania tras kluczowe jest umiejętne łączenie teorii z praktycznymi zastosowaniami, aby uniknąć pomyłek, które mogą prowadzić do znacznych kosztów i opóźnień w realizacji projektów.
Pytanie 27

Nieosiągnięcie warunku, który mówi o prostopadłości osi obrotu lunety "h" do pionowej osi obrotu instrumentu "v", określane jest jako błąd

A. libeli rurkowej
B. inklinacji
C. libeli pudełkowej
D. kolimacji
Wybór błędnych odpowiedzi wynika z nieporozumienia dotyczącego pojęć związanych z błędami pomiarowymi. Libela pudełkowa oraz libela rurkowa to narzędzia służące do poziomowania, jednak nie są one związane z błędem inklinacji. Libela pudełkowa jest narzędziem wykorzystywanym do sprawdzania poziomości powierzchni, polegającym na umieszczeniu poziomnicy w płaszczyźnie poziomej, podczas gdy libela rurkowa, zawierająca ciecz, służy do oceny poziomu w dłuższych odcinkach. Żadne z tych narzędzi nie odnoszą się do konkretnego błędu pomiarowego dotyczącego prostopadłości osi obrotu lunety do osi obrotu instrumentu. Z kolei kolimacja to termin odnoszący się do ustawienia optyki w taki sposób, aby oś optyczna instrumentu była zgodna z osią mechaniczną. To pojęcie może prowadzić do błędnej interpretacji, gdyż choć kolimacja jest kluczowym elementem precyzyjnych pomiarów, nie obejmuje problemu inklinacji. Użycie niewłaściwych terminów może prowadzić do nieścisłości w analizach oraz wnioskach, dlatego istotne jest, aby stosować precyzyjne definicje i zrozumienie różnych typów błędów pomiarowych.
Pytanie 28

Niwelator to narzędzie służące do dokonania pomiaru

A. kątów nachylenia
B. kątów zenitalnych
C. różnic wysokości
D. wysokości punktów
Często ludzie mylą to, do czego służy niwelator, co może prowadzić do nieporozumień. Gdy wybierasz odpowiedzi związane z kątami zenitalnymi czy nachyleniem, może się zdarzyć, że pomylisz niwelator z innymi narzędziami geodezyjnymi, jak teodolity czy inklinometry. Kąty zenitalne mierzysz zwykle teodolitem, bo on do tego właśnie jest stworzony, a ma zupełnie inny cel niż niwelator. Z kolei kąty nachylenia wymagają czasem innych narzędzi, jak poziomice. Dlatego przypisywanie tych funkcji niwelatorowi jest trochę błędne. Często mylone jest też pojęcie wysokości punktów – niwelator mierzy różnice w wysokościach, a nie konkretne wysokości miejsc. W geodezji i budownictwie ważne, by ogarnąć te różnice, bo byle błąd w pomiarach może zmienić dużo w projektach budowlanych. Więc szanujmy niwelator jako narzędzie do pomiaru różnic, a nie do pomiaru kątów czy bezpośrednio wysokości.
Pytanie 29

Jakie jest pochylenie linii łączącej punkty A i B, które znajdują się na sąsiednich warstwicach, jeśli odległość między nimi wynosi 50 m, a cięcie warstwicowe to 0,5 m?

A. iAB = 10%
B. iAB = 5%
C. iAB = 1%
D. iAB = 0,5%
Prawidłowa odpowiedź to iAB = 1%. Aby obliczyć pochylenie linii łączącej dwa punkty A i B na podstawie odległości międzywarstwicowej oraz różnicy wysokości, stosujemy wzór na pochylenie, które wyraża się jako stosunek różnicy wysokości do poziomej odległości między punktami. W tym przypadku różnica wysokości wynosi 0,5 m, a pozioma odległość wynosi 50 m. Zatem pochylenie wyliczamy według wzoru: iAB = (wysokość / odległość) * 100%. Czyli: iAB = (0,5 m / 50 m) * 100% = 1%. Pochylenie to istotny parametr w geodezji, inżynierii lądowej oraz w planowaniu przestrzennym, ponieważ wpływa na projektowanie dróg, infrastruktury oraz systemów odwodnienia. Przykład praktycznego zastosowania można znaleźć w projektowaniu dróg, gdzie odpowiednie pochylenie zapewnia bezpieczną jazdę i efektywne odprowadzanie wody opadowej. Ponadto, znajomość pochylenia warstwic jest kluczowa w ocenie stabilności gruntów i w budownictwie. W kontekście standardów, pochylenia powinny być zgodne z wytycznymi zawartymi w normach geodezyjnych oraz budowlanych.
Pytanie 30

W terenie zmierzono długość linii pomiarowej, która wynosi 164,20 m. Jaka będzie długość tej linii na mapie w skali 1:2000?

A. 328,40 mm
B. 82,10 mm
C. 164,20 mm
D. 41,05 mm
Analizując inne odpowiedzi, można dostrzec pewne błędy w rozumieniu zasad przeliczania długości w skali. W przypadku odpowiedzi 164,20 mm, można by błędnie założyć, że długość wyrażona w milimetrach jest taka sama jak w metrach, co jest podstawowym nieporozumieniem. W rzeczywistości, skala 1:2000 wskazuje, że 1 jednostka na mapie odpowiada 2000 jednostkom w terenie, co wymaga odpowiedniego przeliczenia. Z kolei odpowiedź 41,05 mm można uznać za wynik niepoprawnego dzielenia, które mogłoby wynikać z podzielenia długości w metrach przez zły współczynnik. Zastosowanie błędnego przelicznika lub zignorowanie zasady proporcji prowadzi do uzyskania wyników, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Odpowiedź 328,40 mm to również wynik niewłaściwego podejścia do skali, ponieważ zamiast dzielenia, błędnie zastosowano mnożenie. Takie pomyłki mogą rezultować w poważnych konsekwencjach, szczególnie w obszarach wymagających dokładnych pomiarów, jak budownictwo czy inżynieria. Kluczowe jest zrozumienie, że skala to narzędzie do przekształcania rzeczywistych odległości na mapy, a nie zamiana jednostek miary. Wiedza o prawidłowym przeliczaniu długości w kontekście skali jest niezbędna dla każdego specjalisty w dziedzinie geodezji i kartografii.
Pytanie 31

Wartość punktu na profilu podłużnym 2/4+27 wskazuje, że znajduje się on w odległości od początku trasy wynoszącej

A. 2472 m
B. 2724 m
C. 2427 m
D. 2742 m
Punkt na profilu podłużnym zapisany jako 2/4+27 oznacza, że znajduje się on 2427 metrów od początku trasy. Taki zapis jest standardem w dokumentacji inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie '2' to numer odcinka trasy, '4' to numer kilometra, a '+27' to dodatkowe metry. Zrozumienie tego formatu jest kluczowe w pracach związanych z projektowaniem infrastruktury drogowej oraz kolejowej. Na przykład, gdy inżynierowie planują prace remontowe, muszą precyzyjnie określić lokalizację, aby uniknąć błędów i zapewnić bezpieczeństwo. W praktyce, takie zapisy pomagają w identyfikacji miejsc, w których potrzebne są interwencje, a także w komunikacji między różnymi zespołami roboczymi. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie jednoznacznego systemu numeracji, co ułatwia lokalizację punktów kontrolnych i zarządzanie projektem. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie precyzyjnych zapisów w kontekście zarządzania projektem, co pozwala na dokładne planowanie zasobów i terminów realizacji zadań.
Pytanie 32

Jeśli odcinkowi na mapie o długości 1 cm odpowiada odległość 50 m w rzeczywistości, to oznacza, że mapa została stworzona w skali

A. 1:500
B. 1:5 000
C. 1:1 000
D. 1:10 000
Odpowiedź 1:5 000 jest całkiem spoko, bo oznacza, że każdy 1 cm na mapie to 5 000 cm w rzeczywistości, a to przekłada się na 50 m. Jak chcesz obliczyć skalę mapy, to musisz przeliczyć długość terenu na długość na mapie. Więc, jak 1 cm na mapie to 50 m w terenie, to przeliczamy to na centymetry i mamy 50 m, co daje nam 5 000 cm. I stąd mamy ten stosunek 1 cm na mapie do 5 000 cm w terenie, zapisany jako 1:5 000. To jest klasyczna skala, której używa się w kartografii, zwłaszcza w geodezji i planach zagospodarowania. Na przykład w mapach topograficznych skala 1:5 000 świetnie oddaje szczegóły terenu i ułatwia orientację. W praktyce, znajomość skali mapy to kluczowa rzecz, która naprawdę się przydaje w nawigacji i analizie przestrzennej, a dla geodetów i architektów to wręcz niezbędne.
Pytanie 33

Podczas pomiarów sytuacyjnych narożnika ogrodzenia przy zastosowaniu metody biegunowej, należy przeprowadzić obserwacje geodezyjne

A. kąta pionowego i odległości poziomej
B. kąta poziomego i odległości skośnej
C. kąta pionowego i odległości skośnej
D. kąta poziomego i odległości poziomej
Pojęcia związane z pomiarami geodezyjnymi są złożone i często mylone, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Przykładowo, wybór kąta pionowego i odległości skośnej może wydawać się uzasadniony, jednak w kontekście pomiaru narożnika ogrodzenia nie jest to praktyka stosowana w geodezji. Kąt pionowy jest istotny w pomiarach, które wymagają określenia różnic wysokości lub w kontekście budownictwa, ale w przypadku, gdy celem jest ustalenie granic działek, kluczowe są pomiary w poziomie. Ponadto, odległość skośna nie ma zastosowania w sytuacji, gdy istotne jest dokładne określenie odległości między punktami na płaszczyźnie poziomej. Używanie tej metody może prowadzić do błędów w lokalizacji granic, co jest niezgodne z dobrymi praktykami w geodezji. W praktyce, pomiar odległości skośnej nie odpowiada rzeczywistym odległościom na poziomie, co może powodować problemy w dalszej interpretacji wyników. Tego rodzaju nieprawidłowe podejście może również wynikać z niepełnego zrozumienia różnicy między różnymi rodzajami pomiarów, co jest istotne w kontekście geodezyjnym. Niewłaściwe myślenie w zakresie pomiarów geodezyjnych prowadzi do poważnych błędów w dokumentacji i może mieć dalekosiężne konsekwencje dla przyszłych inwestycji.
Pytanie 34

Jaką długość ma odcinek na mapie o skali 1:40 000, jeśli na mapie w skali 1:20 000 jego długość wynosi 50 cm?

A. 25 cm
B. 50 cm
C. 2,5 cm
D. 5 cm
Odpowiedź 25 cm jest poprawna, ponieważ aby przeliczyć długość odcinka na mapie w nowej skali, należy uwzględnić relację między skalami. W skali 1:20 000, 50 cm na mapie odpowiada 10 000 m w rzeczywistości (50 cm * 20 000). W skali 1:40 000 ten sam 10 000 m w rzeczywistości odpowiada 25 cm na mapie (10 000 m / 40 000). Dlatego długość odcinka w skali 1:40 000 wynosi 25 cm. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest umiejętność przeliczania długości odcinków na mapach w różnych skalach, co jest kluczowe w geodezji, kartografii i planowaniu przestrzennym. W wielu zastosowaniach, takich jak projektowanie infrastruktury lub analiza lokalizacji, precyzyjne przeliczenie długości i powierzchni w różnych skalach jest niezbędne, aby zapewnić zgodność z rzeczywistością i precyzję planów. Warto również dodać, że znajomość konwersji skali jest istotna dla osób pracujących z mapami, które muszą interpretować dane w kontekście różnych zastosowań terenowych.
Pytanie 35

Zrealizowano pomiar sytuacyjny dla budynku jednorodzinnego, parterowego z poddaszem, które nie jest przeznaczone do użytku. Jakim symbolem powinno się oznaczyć ten obiekt na mapie?

A. mj
B. m
C. m1
D. mj2
Wybór symboli 'm1', 'm' czy 'mj2' jest niepoprawny z kilku powodów. Symbol 'm1' odnosi się do różnego typu budynków mieszkalnych, ale nie precyzuje, że chodzi o obiekty jednorodzinne, co może prowadzić do niejednoznaczności w dokumentacji urbanistycznej. Z kolei symbol 'm' jest zbyt ogólny, ponieważ nie wskazuje na specyfikę budynku jednorodzinnego, a jedynie na budynki mieszkalne w ogóle. Dodatkowo, 'mj2' nie jest standardowym symbolem w systemie klasyfikacji obiektów budowlanych, co powoduje, że jego zastosowanie mogłoby wprowadzać chaos w interpretacji mapy. Mylące jest również podejście, które de facto ignoruje wytyczne określające różnice w klasyfikacji budynków zależnie od ich przeznaczenia i charakterystyki. W praktyce, stosowanie niewłaściwych symboli prowadzi do trudności w identyfikacji obiektów, co może mieć negatywne konsekwencje w zakresie planowania przestrzennego oraz zarządzania infrastrukturą. Przykładem negatywnego skutku może być błędne zaplanowanie usług komunalnych w okolicy, gdzie nieodpowiednie oznaczenie budynku może wpłynąć na dostępność wody czy energii. Dlatego kluczowe jest stosowanie odpowiednich symboli zgodnie z ich przeznaczeniem i standardami branżowymi.
Pytanie 36

Topograficzny opis punktu osnowy pomiarowej nie zawiera

A. nazwiska geodety, który sporządził opis
B. numeru punktu osnowy, który jest opisywany
C. skali przygotowania opisu
D. miar umożliwiających lokalizację znaku
Kiedy piszesz opis topograficzny punktu osnowy, warto skupić się na najważniejszych informacjach. Nie ma sensu trzymać się jakiejś skali opracowania. Owszem, skala jest ważna w przypadku map czy planów, ale przy punktach osnowy liczą się inne dane. Musisz podać numer punktu, żeby można go było zlokalizować w terenie. No i dobrze jest dodać, kto ten punkt opracował - nazwisko geodety. Użycie skali w tym przypadku nie jest standardem, bo pomiar powinien opierać się na dokładnych współrzędnych, które są przecież dużo bardziej przydatne. Jak się spojrzy na standardy geodezyjne, to widać, że kładą nacisk na precyzję lokalizacji, a nie na opis przez pryzmat skali. Także, pomijając tę skalę w opisie punktu, robisz dobrze.
Pytanie 37

Dokonano pomiaru kąta pionowego w dwóch ustawieniach lunety, uzyskując rezultaty: OI= 101g80c70cc, OII= 298g17c00cc. Jaki jest kąt zenitalny?

A. 101g81c85cc
B. 199g98c85cc
C. 196g36c30cc
D. 298g18c15cc
Żeby obliczyć kąt zenitalny w oparciu o pomiary kątów pionowych zrobione w dwóch różnych położeniach lunety, trzeba skorzystać z wzoru: Kąt zenitalny = OI + OII - 200g. W naszym przypadku mamy OI = 101g80c70cc i OII = 298g17c00cc. Jak to zsumujemy: 101g80c70cc + 298g17c00cc wychodzi 399g97c70cc. Następnie odejmujemy 200g: 399g97c70cc - 200g = 199g97c70cc. Jak przeliczymy te części kątowe, dostajemy kąt zenitalny równy 101g81c85cc. Takie obliczenia są mega ważne w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne pomiary kątów i wysokości są kluczowe do określania pozycji punktów w przestrzeni. W praktyce znajomość kątów zenitalnych to podstawa, jeśli chodzi o ustalanie ukształtowania terenu i związane z tym obliczenia przy budowie i projektowaniu różnych rzeczy.
Pytanie 38

Jakiego skrótu należy użyć na mapie zasadniczej w przypadku opisu drogi, która nie ma swojej nazwy?

A. pl.
B. dr.
C. ul.
D. al.
Skrót "dr." oznacza "droga" i jest prawidłowo stosowany w kontekście opisywania dróg, które nie mają przypisanej nazwy. W polskiej terminologii kartograficznej skróty stosowane na mapach zasadniczych muszą być zgodne z określonymi standardami, aby zapewnić czytelność i zrozumiałość dla użytkowników. Na przykład, w przypadku dróg o charakterze lokalnym, które nie posiadają nazwy, zastosowanie skrótu "dr." jest powszechnie akceptowane. To podejście wspiera jednolitą komunikację w dokumentacji geodezyjnej oraz w planowaniu przestrzennym. W praktyce, na mapach miejskich czy wiejskich, skrót "dr." pozwala na szybkie identyfikowanie typów dróg, co jest istotne zarówno dla mieszkańców, jak i dla służb ratunkowych czy dostawczych. Warto dodać, że stosowanie odpowiednich skrótów przyczynia się do jednoznaczności i precyzji w interpretacji danych przestrzennych, co jest kluczowe w procesach decyzyjnych.
Pytanie 39

Wykonanie mapy zasadniczej dla obszarów z istotnym obecnym lub prognozowanym zainwestowaniem powinno odbywać się w skali

A. 1:1000
B. 1:5000
C. 1:500
D. 1:2000
Skale 1:1000 oraz 1:500 są zbyt szczegółowe i niepraktyczne dla tworzenia mapy zasadniczej w kontekście obszarów o znacznym zainwestowaniu. Mapa w skali 1:1000 mogłaby dostarczyć nadmiarowych informacji, które w kontekście planowania przestrzennego mogą prowadzić do trudności w interpretacji i nadmiaru szczegółów, które nie są wymagane na etapie ogólnych analiz. W przypadku skali 1:500, takie odwzorowanie jest właściwe dla bardzo szczegółowych planów, jak plany architektoniczne dla pojedynczych budynków, a nie dla dużych obszarów urbanistycznych. Z kolei skala 1:5000, choć może wydawać się użyteczna do przedstawienia szerszego kontekstu geograficznego, nie zapewnia wystarczającej dokładności dla lokalizacji budynków i infrastruktury w obszarach intensywnej zabudowy. Idealna skala do mapy zasadniczej powinna zatem zrównoważyć potrzebę szczegółowości z możliwością łatwego przedstawienia i interpretacji danych. Ostatecznie, nieprawidłowe wybory skali mogą prowadzić do błędów w analizach przestrzennych, co z kolei może skutkować nieodpowiednimi decyzjami planistycznymi oraz problemami prawnymi związanymi z zagospodarowaniem terenu.
Pytanie 40

Niwelacja geometryczna wymaga, aby pomiar na każdym stanowisku był wykonywany dwukrotnie z różną wysokością osi celowej. Jaka jest maksymalna dopuszczalna różnica pomiędzy tymi wynikami?

A. 0,004 m
B. 0,01 m
C. 0,001 m
D. 0,04 m
Wybór błędnych wartości maksymalnej różnicy między pomiarami niwelacyjnymi może prowadzić do znacznych problemów w praktyce geodezyjnej. Wartości takie jak 0,001 m, 0,04 m oraz 0,01 m nie odpowiadają standardom wymaganym w geodezji i mogą wskazywać na niezrozumienie kluczowych zasad dotyczących precyzji pomiarów. Zbyt mała dopuszczalna różnica, jak 0,001 m, nie uwzględnia naturalnych błędów pomiarowych, które mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zmiany temperaturowe, niestabilność instrumentów czy błędy ludzkie. Z kolei zbyt duża różnica, jak 0,04 m, z pewnością przyczyniłaby się do istotnych nieścisłości, które mogą zagrażać dokładności wszystkich prac budowlanych, a także obniżyć jakość projektów inżynieryjnych. Typowe błędy myślowe obejmują brak zrozumienia, jak ważne jest odpowiednie dobieranie tolerancji w zależności od rodzaju terenu i specyfiki wykonywanych pomiarów. W praktyce, geodeci muszą nie tylko znać normy, ale także umieć je zastosować w odpowiednich kontekstach, co wymaga doświadczenia i wiedzy o instrumentach pomiarowych oraz metodach niwelacji. W związku z tym, zrozumienie i stosowanie odpowiednich wartości tolerancji jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników oraz bezpieczeństwa projektów inżynieryjnych.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej