Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 21 lipca 2025 22:44
  • Data zakończenia: 21 lipca 2025 23:00

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne
B. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych
C. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych
D. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę
Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.

Pytanie 2

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. fizycznego
B. społecznego
C. zawodowego
D. psychicznego
Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Pytanie 3

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Jazda na rowerze tandem.
B. Wypełnianie konturów plasteliną.
C. Szkolenie w zakresie używania laski.
D. Tworzenie frywolitek.
Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 4

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój
B. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową
C. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła
D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby
Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 5

Fakt, że plan terapii zajęciowej jest realny, oznacza, że

A. wykonanie zaplanowanych zadań jest możliwe w ustalonych terminach za pomocą planowanych środków w określonych warunkach
B. poszczególne elementy planu oraz etapy działania są ze sobą skoordynowane z uwagi na miejsce, czas trwania, terminy oraz potrzeby uczestników zajęć
C. plan uwzględnia niezbędne zmiany, które wynikają z okoliczności pojawiających się podczas jego realizacji
D. plan precyzuje ramy czasowe realizacji poszczególnych zadań lub ich składników
Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na szersze nieporozumienia dotyczące planowania terapii zajęciowej. Odniesienia do modyfikacji w trakcie realizacji planu, harmonizacji części planu oraz określania granic czasowych realizacji zadań są ważne, jednak nie odzwierciedlają one kluczowego elementu, jakim jest realność wykonania zadań. W praktyce, jeśli plan nie uwzględnia rzeczywistych warunków, w których będzie realizowany, to nawet najlepsze modyfikacje będą miały ograniczone zastosowanie. Na przykład, nawet najbardziej szczegółowe harmonogramy i terminy mogą być bezużyteczne, jeżeli nie da się ich zrealizować z powodu braku odpowiednich zasobów lub wsparcia. Często terapie zajęciowe są planowane na podstawie idealnych scenariuszy, co prowadzi do trudności w ich realizacji. Ponadto, zbytnia koncentracja na strukturze i zharmonizowaniu działań może powodować, że terapeuci nie dostrzegają, jak ważne jest dostosowanie planu do realnych możliwości uczestników, co jest kluczowe dla skuteczności terapii. Niezrozumienie, że plan musi być nie tylko dobrze zorganizowany, ale także wykonalny w praktyce, jest typowym błędem, który może prowadzić do frustracji zarówno po stronie terapeutów, jak i uczestników zajęć. Dlatego kluczowe jest, aby proces planowania był oparty na realistycznej ocenie możliwości wykonania zadań w określonych warunkach.

Pytanie 6

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań
B. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym
C. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną
D. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania
Wzmocnienie pozytywne jest kluczowym elementem w procesie motywowania podopiecznych do aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych. Odpowiedź wskazująca, że wzmocnienie powinno nastąpić jak najszybciej po oczekiwanym zachowaniu jest zgodna z zasadami teorii uczenia się. Natychmiastowe wzmocnienie pozwala na silniejsze skojarzenie pozytywnego rezultatu z konkretnym zachowaniem, co zwiększa szansę na jego powtórzenie w przyszłości. Przykładowo, jeśli podopieczny bierze udział w zajęciach terapeutycznych i natychmiast po zakończeniu jest chwalony lub otrzymuje nagrodę, to może to zmotywować go do regularnego uczestnictwa. W praktyce, stosowanie natychmiastowych wzmocnień sprzyja budowaniu więzi z terapeutą oraz poczuciu sukcesu u podopiecznego. Dobry terapeuta powinien znać indywidualne preferencje podopiecznych i dostosowywać formę wzmocnienia, co jest zgodne z zasadą personalizacji terapii, uznawaną za jedną z dobrych praktyk w psychologii i pedagogice.

Pytanie 7

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. kulturę i tradycje ludowe
B. kontakt z przyrodą
C. gry i zabawy
D. relaksujące działanie śmiechu
Ludoterapia, choć kojarzona z różnorodnymi formami wsparcia psychologicznego, nie odnosi się do kontaktu z naturą, relaksującego działania śmiechu ani kultury i obyczajów ludowych. Kontakt z naturą, chociaż może przynosić korzyści terapeutyczne, szczególnie w kontekście terapii przyrodniczej, nie stanowi rdzenia ludoterapii, która skupia się na interakcji poprzez gry i zabawy. Relaksujący śmiech ma swoje miejsce w terapii, jednak nie jest głównym narzędziem stosowanym w ludoterapii. Smiech może być skutecznym środkiem łagodzenia stresu oraz poprawy samopoczucia, ale nie jest to główny cel ludoterapeutycznej interwencji. Kultura i obyczaje ludowe również nie są bezpośrednio związane z tą formą terapii, chociaż mogą stanowić kontekst kulturowy w niektórych programach terapeutycznych. Osoby często mylą ludoterapię z innymi metodami, co prowadzi do nieporozumień na temat jej celów i metod. Kluczowym aspektem ludoterapii jest jej aktywna forma, która poprzez zabawę umożliwia wyrażanie emocji i rozwijanie umiejętności interpersonalnych, co jest nie tylko bardziej angażujące, ale także efektywniejsze w procesie terapeutycznym.

Pytanie 8

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach
B. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami
C. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu
D. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych
Zrozumienie operatywności w terapii zajęciowej wymaga odróżnienia jej od innych koncepcji, takich jak uwzględnianie wszystkich działań, możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach czy jasne określenie terminów. Chociaż te aspekty są istotne w konstruowaniu planu, nie są one równoważne z operatywnością. Przykład, w którym terapeuta uwzględnia wszystkie działania w planie, może prowadzić do nadmiaru informacji, co w praktyce utrudnia jego realizację. Pacjent może poczuć się przytłoczony, co zmniejszy skuteczność terapii. Z kolei możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach, choć ważna, nie odnosi się bezpośrednio do samej struktury planu, lecz do elastyczności w jego wdrażaniu. Wizja jasnego terminu realizacji jest również przydatna, ale nie jest kluczowym elementem operatywności. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest zrozumienie, że operatywność oznacza przede wszystkim umiejętność płynnej adaptacji planu do realiów oraz warunków, co wymaga wyważonego podejścia i prostoty w komunikacji. Operatywny plan powinien być na tyle przejrzysty, aby wszyscy uczestnicy mogli go zrozumieć i efektywnie wdrożyć, co czyni go bardziej skutecznym w dłuższym okresie. Nieprzemyślane podejście do tych aspektów może prowadzić do stagnacji i braku postępów w terapii, co jest niedopuszczalne w profesjonalnej pracy z pacjentami.

Pytanie 9

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. społecznych
B. pierwotnych
C. wtórnych
D. stymulujących
Odpowiedź "społecznych" jest prawidłowa, ponieważ nagradzanie dziecka pochwałą i uśmiechem należy do grupy wzmocnień społecznych, które mają kluczowe znaczenie w procesie uczenia się i rozwoju dzieci. Wzmocnienia społeczne to bodźce, które wynikają z interakcji z innymi ludźmi, a ich celem jest zwiększenie prawdopodobieństwa powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, gdy rodzic chwali dziecko za wykonanie zadania, dziecko nie tylko czuje się docenione, ale także uczy się, że jego wysiłek został zauważony i nagrodzony. Wzmocnienia społeczne są często skuteczniejsze niż wzmocnienia materialne, ponieważ wpływają na emocjonalny rozwój dziecka oraz jego zdolność do nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, stosowanie pochwał i pozytywnej reakcji w odpowiedzi na zasługi dziecka wspiera jego motywację wewnętrzną i stanowi fundament dla budowania pozytywnego obrazu samego siebie. Zgodnie z zasadami psychologii rozwojowej, pozytywne wzmocnienia są kluczowe dla efektywnego uczenia się, a ich systematyczne stosowanie może prowadzić do lepszych wyników edukacyjnych i społecznych. Dobrą praktyką jest dostosowywanie rodzaju wzmocnienia do sytuacji oraz indywidualnych potrzeb dziecka, co dodatkowo wzmocni ich efektywność.

Pytanie 10

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem
B. bajkoterapię
C. terapię zajęciową
D. szkolenie umiejętności praktycznych
Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 11

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. poglądowości
B. systematyczności
C. powtarzalności
D. działalności
Podejścia związane z aktywnością, powtarzalnością oraz systematycznością, choć mogą być użyteczne w różnych kontekstach terapeutycznych, nie są adekwatne w sytuacjach wymagających bezpośredniego zmysłowego poznawania rzeczywistości. Aktywność, rozumiana jako zaangażowanie dziecka w różne formy działalności, może prowadzić do efektywnego uczenia się, jednak bez konkretnego odniesienia do zmysłowego odkrywania otoczenia, nie wspiera ona w pełni procesów poznawczych. Powtarzalność, mimo iż jest kluczowa w utrwalaniu umiejętności i wiedzy, nie odnosi się bezpośrednio do zasady polegającej na doświadczaniu i poznawaniu świata poprzez zmysły. W kontekście dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi, zrozumienie i przyswajanie informacji są często najskuteczniejsze w sytuacjach, gdzie dzieci mogą bezpośrednio oddziaływać z przedmiotami, co jest pomijane w przypadku nacisku na powtarzalność. Systematyczność, z kolei, odnosi się do organizacji procesu terapeutycznego i może pomóc w budowaniu rutyny, ale nie zastępuje potrzeby zmysłowego doświadczenia. W terapii dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi kluczowe jest, aby metody były dostosowane do ich specyficznych potrzeb, a zasada poglądowości staje się wówczas fundamentem, na którym można budować inne aspekty nauki i rozwoju.

Pytanie 12

Fundacja Radosny człowiek, która organizuje warsztat terapii zajęciowej, jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji dotyczącej swojej działalności rehabilitacyjnej, w zgodzie

A. z rozporządzeniem w sprawie warsztatów terapii zajęciowej
B. z ustawą o fundacjach
C. z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego
D. z rozporządzeniem w sprawie domów pomocy społecznej
Odpowiedzi związane z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz ustawą o fundacjach nie są odpowiednie w kontekście prowadzenia dokumentacji przez warsztaty terapii zajęciowej. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego dotyczy szeroko pojętej ochrony zdrowia psychicznego, jednak nie przedstawia szczegółowych regulacji dotyczących dokumentacji terapeutycznej w kontekście warsztatów zajęciowych. Ustawa ta koncentruje się głównie na aspektach związanych z opieką nad osobami z zaburzeniami psychicznymi i ich prawami, a nie na praktycznych aspektach funkcjonowania warsztatów. Z kolei ustawa o fundacjach reguluje kwestie związane z tworzeniem i funkcjonowaniem fundacji, jednak nie odnosi się bezpośrednio do wymogów dotyczących rehabilitacji czy terapii zajęciowej. Rozporządzenie w sprawie domów pomocy społecznej również nie jest odpowiednie, ponieważ dotyczy placówek zapewniających całodobową opiekę nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, a nie warsztatów terapii zajęciowej. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do niepoprawnych wyborów, jest zbyt ogólne podejście do interpretacji przepisów prawnych i nieodróżnianie specyfiki działalności różnych instytucji rehabilitacyjnych. Warto również podkreślić znaczenie odpowiednich regulacji w kontekście jakości świadczonych usług, które są niezbędne do zapewnienia skutecznej rehabilitacji.

Pytanie 13

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Przynależności.
B. Fizjologiczną.
C. Samorealizacji.
D. Bezpieczeństwa.
Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 14

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym
B. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią
C. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych
D. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych
Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 15

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym
B. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji
C. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych
D. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji
W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 16

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici
B. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka
C. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek
D. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina
Inne odpowiedzi, choć mają różne narzędzia i materiały, nie są tak uniwersalne dla pracowni rękodzieła jak ta, o której wcześniej mówiłem. Na przykład, krosno, które pojawia się w jednej z opcji, jest bardziej do tkania niż do haftu czy szycia, więc nie do końca się sprawdzi. Kordonek, wspomniany w innej odpowiedzi, to nić, która najlepiej sprawdza się przy szydełkowaniu, ale w kontekście różnych technik rękodzieła nie jest aż tak przydatna jak mulina. Młotki i bejca, które są w innym wyborze, bardziej pasują do obróbki drewna lub malowania. Włóczka i druty, choć są ważne w dzianiu, nie są podstawą w hafcie, a to przecież kluczowa sprawa. Często błędy w wyborze materiałów wynikają z mylenia przeznaczenia narzędzi. Żeby stworzyć naprawdę funkcjonalną pracownię, trzeba skupić się na materiałach i narzędziach, które są najbardziej potrzebne w danej dziedzinie rękodzieła, co pozwoli na efektywne i kreatywne działania.

Pytanie 17

Osoba, która doświadczyła silnych traum związanych z przemocą w rodzinie, zapomina o swojej tożsamości oraz o wybranych zdarzeniach z przeszłości. Pojawienie się takich symptomów oznacza amnezję

A. psychogenną
B. następową
C. globalną
D. słowną
Amnezja psychogenna, znana również jako amnezja dysocjacyjna, to forma utraty pamięci, która jest często wynikiem silnych przeżyć emocjonalnych, takich jak trauma. W tym przypadku podopieczna doświadczyła przemocy domowej, co mogło wywołać reakcję obronną organizmu, prowadząc do zapomnienia zarówno o tożsamości, jak i o konkretnych zdarzeniach. Ta forma amnezji jest często związana z mechanizmami obronnymi, które mają na celu ochronę jednostki przed psychicznym bólem związanym z traumatycznymi wspomnieniami. W praktyce terapeutycznej, kluczowe jest zrozumienie, że pacjent nie jest świadom swoich lęków i wspomnień, co wymaga zastosowania delikatnych i empatycznych metod leczenia, takich jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Takie podejścia są zgodne z aktualnymi standardami w psychologii i psychiatrii, które uznają znaczenie pracy z traumą oraz jej wpływu na pamięć.

Pytanie 18

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.
B. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.
C. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.
D. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.
Stosowanie intensywnych ćwiczeń fizycznych w przypadku pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów może prowadzić do przeciążenia i zaostrzenia objawów. Duża intensywność treningów, jak sugerowane pięć razy w tygodniu, może nie tylko wywołać ból, ale także przyczynić się do uszkodzenia tkanek stawowych. W przypadku takich schorzeń kluczowe jest, aby unikać jednorodnych wysiłków, które mogą zwiększać ryzyko urazów. Ponadto, wprowadzenie suplementów diety, takich jak glukozamina, w połączeniu z intensywnymi ćwiczeniami, nie jest poparte jednoznacznymi dowodami na skuteczność w łagodzeniu objawów RZS. Gimnastyka poranna oraz przyjmowanie suplementów mogą być korzystne, ale powinny być stosowane w połączeniu z podejściem uwzględniającym indywidualne możliwości pacjenta. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy pacjent z RZS ma różne etapy choroby oraz różne stopnie zaawansowania, co wymaga dostosowania planu rehabilitacji do indywidualnych potrzeb, a nie stosowania jednego, uniwersalnego schematu aktywności fizycznej. Warto również podkreślić, że przerwy na odpoczynek oraz zróżnicowane formy aktywności są uznawane za najlepsze praktyki w leczeniu RZS przez lekarzy specjalistów.

Pytanie 19

Aby poprawić umiejętności istotne w relacjach międzyludzkich, terapeuta zajęciowy powinien przeprowadzić trening w zakresie

A. umiejętności interpersonalnych
B. budżetowym
C. lekowym
D. umiejętności wychowawczych
Umiejętności interpersonalne są kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego z podopiecznymi, szczególnie tymi z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta powinien dążyć do rozwijania umiejętności komunikacji, empatii i współpracy, co umożliwia mieszkańcom skuteczniejsze interakcje z innymi. Trening umiejętności interpersonalnych obejmuje różnorodne techniki, takie jak odgrywanie ról, ćwiczenia w grupach oraz symulacje sytuacji codziennych, co wspiera rozwój społeczny i emocjonalny uczestników. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta organizuje sesje grupowe, gdzie podopieczni uczą się wyrażania swoich uczuć i myśli w bezpiecznym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi. Takie podejście nie tylko poprawia ich zdolności do nawiązywania relacji, ale także zwiększa ich niezależność oraz integrację społeczną.

Pytanie 20

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Opracowanie programu żywieniowego
B. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego
C. Przygotowanie raportu finansowego
D. Organizacja grupy wsparcia
Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 21

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego
B. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego
C. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka
D. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych
Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 22

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może wspierać osoby z chorobą Parkinsona?

A. Poprzez ćwiczenia poprawiające koordynację i równowagę
B. Stosując diety odchudzające
C. Ucząc technik relaksacyjnych, takich jak joga
D. Poprzez włączanie umiarkowanej aktywności fizycznej, dostosowanej do możliwości pacjenta
Chociaż dieta ma znaczenie w ogólnym zdrowiu i samopoczuciu, skupienie się wyłącznie na dietach odchudzających w kontekście terapii zajęciowej dla osób z chorobą Parkinsona jest błędem. Osoby z tą chorobą mogą potrzebować specjalistycznej diety wspomagającej zdrowie układu nerwowego, ale to zadanie zazwyczaj leży w gestii dietetyków i lekarzy. Z kolei joga, choć może stanowić element terapii zajęciowej, zwłaszcza w kontekście technik relaksacyjnych i ćwiczeń oddechowych, nie jest głównym celem terapii zajęciowej dla osób z Parkinsonem. Terapeuci zajęciowi mogą wykorzystywać elementy jogi, ale ich głównym celem jest poprawa funkcji motorycznych i zdolności do wykonywania codziennych czynności. Intensywne biegi i maratony są niewłaściwe dla większości pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich ograniczone możliwości fizyczne i ryzyko upadków. Terapeuci zajęciowi powinni raczej dążyć do włączania umiarkowanej aktywności fizycznej, która jest dostosowana do indywidualnych możliwości pacjenta. Umiarkowana aktywność może pomóc w poprawie ogólnej sprawności fizycznej i samopoczucia, nie obciążając nadmiernie organizmu. Dostosowanie intensywności ćwiczeń do stanu zdrowia pacjenta jest kluczowe, aby uniknąć kontuzji i pogorszenia stanu zdrowia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 23

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. indywidualną
B. otwartą
C. jawną
D. pośrednią
Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 24

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. uznania i szacunku
B. bezpieczeństwa i afiliacji
C. poznawczych i psychologicznych
D. higienicznych i estetycznych
Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 25

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Dennisona
B. Klanzy
C. Sherborne
D. Orffa
Cykl leniwych ósemek jest charakterystycznym ćwiczeniem stosowanym w metodzie Dennisona, która koncentruje się na integracji sensorycznej i poprawie funkcji poznawczych. Metoda ta ma na celu wspieranie rozwijania umiejętności takich jak koncentracja, koordynacja oraz umiejętności społeczne. Ćwiczenie to zalicza się do ruchowych zadań wspomagających procesy myślenia i uczenia się. W praktyce, wykonywanie leniwych ósemek angażuje obie półkule mózgowe, co przyczynia się do zwiększenia efektywności nauczania oraz przetwarzania informacji. Dzięki regularnemu wykonywaniu tego typu ćwiczeń, uczestnicy są w stanie poprawić swoje zdolności do skupienia uwagi oraz lepiej radzić sobie ze stresem. Metoda Dennisona jest szeroko uznawana w terapii pedagogicznej i rehabilitacyjnej, a jej zastosowanie w pracy z dziećmi oraz dorosłymi przynosi wymierne rezultaty, takie jak lepsze zapamiętywanie oraz sprawniejsza komunikacja. Warto również zauważyć, że ćwiczenia takie jak leniwe ósemki można łatwo dostosować do różnych grup wiekowych i poziomów sprawności, co czyni je wszechstronnym narzędziem w procesie terapeutycznym.

Pytanie 26

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Nordic walking
B. Fitness
C. Jogging
D. Biegi przełajowe
Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 27

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania
B. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny
C. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności
D. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą
Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że pierwsza opcja, dotycząca niedożywienia i niedowagi, jest myląca, ponieważ wynik 7 punktów w skali Norton niekoniecznie odnosi się do stanu odżywienia. Niedowaga i niedożywienie są innymi problemami zdrowotnymi, które mogą, ale nie muszą, współwystępować z ryzykiem odleżyn. Jest to klasyczny błąd myślowy, który polega na myleniu przyczyn ze skutkami. W kontekście drugiej odpowiedzi, fakt, że pacjent samodzielnie przemieszcza się poza miejscem zamieszkania, również nie jest zgodny z interpretacją wyniku 7 punktów. Osoba z takim wynikiem zazwyczaj ma ograniczoną zdolność do samodzielnego poruszania się, co stanowi dodatkowe ryzyko dla jej zdrowia. Trzecia odpowiedź sugeruje znaczne niesprawności w zakresie czynności życia codziennego, co również jest niepoprawne, gdyż niekoniecznie wynika z punktacji w skali Norton. Warto podkreślić, że skala ta skupia się głównie na ryzyku odleżyn, a nie na ogólnej niepełnosprawności pacjenta. Często pojawiającym się błędem przy interpretacji wyników skali Norton jest nieodróżnianie specyficznych ryzyk od ogólnych schorzeń, co prowadzi do niewłaściwej oceny stanu pacjenta i pominięcia kluczowych działań prewencyjnych.

Pytanie 28

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego
B. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego
C. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym
D. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji
Odpowiedzi związane z etapami analizy wyników badań, takie jak zbieranie informacji o podopiecznym, wyznaczanie celów terapeutycznych czy nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, są nieprawidłowe, ponieważ nie odnoszą się bezpośrednio do konkretnego etapu oceny geriatrycznej. Zbieranie informacji, chociaż fundamentalne, jest jedynie wstępem do procesu oceny. Faza ta koncentruje się na gromadzeniu danych, ale nie prowadzi do konkretnej analizy. Wyznaczanie celów terapeutycznych może być efektywne tylko wówczas, gdy wcześniej zrozumie się problemy i potrzeby pacjenta, co jest kluczowe dla ich realności i skuteczności. Nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, choć istotne w relacji z podopiecznym, nie jest etapem analizy wyników, lecz częścią procesu interakcji, który powinien mieć miejsce równolegle z poznawaniem potrzeb pacjenta. Te błędne koncepcje wynikają często z myślenia o procesie oceny jako o liniowym podejściu, podczas gdy w rzeczywistości wymaga ono złożonej i iteracyjnej analizy, gdzie każdy z etapów wpływa na pozostałe. Właściwe zrozumienie procesu geriatrycznej oceny holistycznej, zgodnie z aktualnymi standardami, podkreśla znaczenie analizy w kontekście problemów i potrzeb pacjenta, co pozwala na skuteczniejsze planowanie interwencji.

Pytanie 29

Terapeuta zajęciowy w pracowni zajęć rekreacyjnych zauważył sytuację, w której jedna z jego podopiecznych bez pytania przeszukuje plecak koleżanki. Zwrócił się do niej słowami: Widzę, że przeszukujesz plecak Ani. Nie jest to w porządku, ponieważ są to jej osobiste przedmioty. Chcę, aby wszyscy czuli się komfortowo i szanowani w naszej pracowni. Jaką metodę zastosował terapeuta?

A. informację zwrotną.
B. naganę.
C. komentarz.
D. aktywne słuchanie.
Pojęcia takie jak komentarz, aktywne słuchanie czy nagana są często mylone z informacją zwrotną, jednak każde z nich ma swoją unikalną definicję i zastosowanie, które nie są adekwatne do omawianej sytuacji. Komentarz to zazwyczaj ogólna uwaga, która niekoniecznie odnosi się do konkretnego zachowania czy sytuacji, a zatem nie dostarcza podopiecznemu potrzebnych wskazówek do poprawy swojego zachowania. Aktywne słuchanie to technika, która polega na pełnym zaangażowaniu w rozmowę, skupieniu się na słowach rozmówcy oraz okazywaniu empatii poprzez parafrazowanie czy zadawanie pytań, co również nie odnosi się do sytuacji, w której terapeuta musi zwrócić uwagę na konkretne, nieodpowiednie zachowanie. Naganą z kolei jest forma krytyki, która często może być postrzegana jako negatywna i demotywująca, co nie sprzyja budowaniu pozytywnej atmosfery w grupie. W kontekście pracy z podopiecznymi, szczególnie w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejście do interwencji było konstruktywne, a nie karzące. W związku z tym kluczowe jest zrozumienie, że informacja zwrotna powinna skupiać się na zachowaniach i ich konsekwencjach, a nie tylko na samej krytyce, co sprzyja rozwojowi umiejętności interpersonalnych oraz większej empatii w grupie.

Pytanie 30

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Folsteina
B. Katza
C. Barthel
D. Lawtona
Skala Folsteina jest znana głównie w kontekście zdrowia, ale nie za bardzo nadaje się do oceny samodzielności w poruszaniu się. Skupia się raczej na umiejętnościach poznawczych, a nie praktycznych, więc w tej sytuacji nie jest zbyt pomocna. Z kolei skala Barthel ocenia jedynie podstawowe czynności, jak jedzenie czy ubieranie się, ale też nie bierze pod uwagę umiejętności korzystania z transportu publicznego. To jest kluczowe, jeśli mówimy o samodzielnym poruszaniu się. Podobnie skala Katza, która też ocenia podstawowe aktywności, nie uwzględnia aspektów związanych z poruszaniem się w miejscach publicznych. Dlatego te metody mogą być ograniczone, gdy się chce sprawdzić, jak ktoś radzi sobie w otwartym środowisku. Brak kontekstu w ocenie samodzielności prowadzi do błędnych wniosków i sprawia, że wsparcie nie jest odpowiednio dostosowane do potrzeb tych osób.

Pytanie 31

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. wyniszczenia nowotworowego
B. syndromu wypalenia zawodowego
C. zespołu Tourette'a
D. przewlekłego zmęczenia
Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 32

Która z poniższych aktywności jest przykładem ergoterapii?

A. Słuchanie muzyki relaksacyjnej
B. Czytanie książek przyrodniczych
C. Medytacja w ciszy
D. Wykonywanie prostych prac domowych
Ergoterapia, znana również jako terapia zajęciowa, to forma terapii, która wykorzystuje codzienne czynności do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi dysfunkcjami fizycznymi, psychicznymi lub rozwojowymi. Jej celem jest pomoc pacjentom w osiągnięciu jak największej samodzielności i poprawie jakości życia poprzez rozwijanie umiejętności potrzebnych do wykonywania codziennych czynności. Wykonywanie prostych prac domowych jest doskonałym przykładem ergoterapii, ponieważ angażuje pacjentów w rzeczywiste zadania, które mogą zwiększyć ich funkcjonalność i niezależność w życiu codziennym. Na przykład, osoba po udarze może ćwiczyć składanie ubrań, co nie tylko rozwija umiejętności motoryczne, ale także buduje poczucie własnej wartości i sprawczości. Ergoterapeuci często dostosowują te aktywności, aby były bezpieczne i odpowiednio wyzwaniające dla pacjenta, co może obejmować modyfikację środowiska lub użycie specjalistycznego sprzętu. Praktyczne podejście ergoterapii pozwala pacjentom na lepsze zrozumienie i wykorzystanie ich zdolności w różnych aspektach życia.

Pytanie 33

Kinezyterapia jest metodą rehabilitacji, zalecaną w szczególności u chorych

A. z afazją sensoryczną
B. z agnozją
C. po udarze mózgu
D. z padaczką
Kinezyterapia, czyli terapia ruchem, jest jedną z kluczowych metod rehabilitacyjnych stosowanych w przypadku pacjentów po udarze mózgu. Udar mózgu często prowadzi do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, co objawia się ograniczeniem ruchomości, osłabieniem mięśniowym oraz problemami z koordynacją. Kinezyterapia, poprzez różnorodne ćwiczenia i techniki, ma na celu poprawę funkcji motorycznych, zwiększenie siły mięśniowej oraz przywrócenie jak największej samodzielności pacjentów. Przykładowo, pacjenci mogą wykonywać ćwiczenia mające na celu poprawę równowagi oraz koordynacji, co jest niezbędne do powrotu do codziennych aktywności. W praktyce terapeuci korzystają z zaawansowanych metod oceny funkcjonalnej pacjentów, a następnie dostosowują program rehabilitacji do indywidualnych potrzeb. Standardy rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie wczesnej interwencji oraz wielodyscyplinarnego podejścia, które obejmuje nie tylko kinezyterapię, ale także terapię zajęciową oraz mową. Ponadto, kinezyterapia może być wspierana przez nowoczesne technologie, takie jak wirtualna rzeczywistość, co dodatkowo zwiększa efektywność rehabilitacji.

Pytanie 34

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.
B. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.
C. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.
D. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.
Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 35

Ustawienie szpar powiekowych pod kątem, uszy osadzone blisko, krótki nos z płaskim czubkiem i szerokim grzbietem to cechy zewnętrzne typowe dla jakiego zespołu?

A. Retta
B. Downa
C. Klinefeltera
D. Angelmana
Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisane cechy zewnętrzne, takie jak skośne ustawienie szpar powiekowych, nisko osadzone uszy, krótki nos z płaską nasadą oraz szeroki grzbiet, są charakterystyczne dla zespołu Downa, znanego również jako trisomia 21. Zespół Downa jest jedną z najczęstszych wad genetycznych, związanych z obecnością dodatkowego chromosomu 21, co prowadzi do różnorodnych cech fizycznych oraz intelektualnych. W praktyce, diagnostyka zespołu Downa polega na obserwacji tych konkretnych cech oraz przeprowadzaniu badań genetycznych, takich jak kariotypowanie, które pozwalają na identyfikację anomalii chromosomalnych. Wiedza na temat cech zewnętrznych zespołu Downa jest istotna w kontekście wczesnej interwencji medycznej oraz wsparcia psychologicznego, co może znacząco wpłynąć na jakość życia osób z tym zespołem. Rozpoznanie i zrozumienie objawów zespołu Downa oraz ich wpływu na rozwój dziecka jest kluczowe w pracy z pacjentami oraz ich rodzinami, a także ma zastosowanie w edukacji i rehabilitacji.

Pytanie 36

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. alternatywnych metod komunikacji
B. nawiązywania relacji społecznych
C. wykonywania codziennych czynności
D. zaakceptowania własnej niepełnosprawności
Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 37

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. szum komunikacyjny
B. kodowanie
C. sprzężenie zwrotne
D. dekodowanie
Dekodowanie, szum komunikacyjny i kodowanie to różne aspekty procesu komunikacji, które są często mylone z pojęciem sprzężenia zwrotnego, co może prowadzić do nieporozumień. Dekodowanie to proces, w którym odbiorca interpretuje wiadomość nadaną przez nadawcę; jest to kluczowy krok, ale nie zawiera reakcji, a jedynie rozumienie przekazu. Szum komunikacyjny odnosi się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na klarowność komunikacji, np. niejasności w języku czy hałas w otoczeniu, co sprawia, że skuteczna komunikacja jest utrudniona. Kodowanie to proces, w którym nadawca przekształca swoje myśli na formę zrozumiałą dla odbiorcy, co jest ważne, ale również nie dotyczy reakcji odbiorcy. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie tych procesów z aktywnym uczestnictwem odbiorcy w komunikacji, co prowadzi do pomylenia ich z pojęciem sprzężenia zwrotnego. Sprzężenie zwrotne jest aktywnością, w której odbiorca daje znać nadawcy o tym, jak jego komunikat został odebrany, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Bez tego elementu, komunikacja staje się jednostronna i mniej efektywna.

Pytanie 38

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. rywalizacji
B. kompromisu
C. współpracy
D. unikaniu
Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.

Pytanie 39

Osobie, która z powodu urazu czaszkowo-mózgowego ma problemy z zapamiętywaniem i przywoływaniem informacji, powinno się zorganizować udział w treningu

A. pamięci
B. mowy
C. uwagi
D. myślenia
Udział w treningu pamięci jest kluczowy dla podopiecznego, który doświadcza trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu informacji w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego. Trening pamięci ma na celu poprawę zdolności zapamiętywania, co jest niezbędne w codziennym funkcjonowaniu oraz w rehabilitacji. W praktyce, techniki takie jak mnemotechniki, ćwiczenia związane z przypominaniem sobie informacji oraz strategie organizacyjne (np. tworzenie list, używanie kalendarzy) mogą znacząco wspierać procesy pamięciowe. Dobre praktyki w terapii pamięci obejmują również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz systematyczne monitorowanie postępów. W kontekście neurorehabilitacji, istotne jest również włączenie elementów multisensorycznych, co może zwiększać zaangażowanie pacjenta oraz efektywność treningu. Warto również podkreślić, że wiele badań wskazuje na pozytywne efekty neuroplastyczności w treningu pamięci, co oznacza, że odpowiednie podejście może prowadzić do rzeczywistych zmian w strukturze i funkcji mózgu.

Pytanie 40

Podczas pracy nad pamięcią oraz poczuciem tożsamości u osoby na początku choroby Alzheimera, terapeuta powinien przede wszystkim wykorzystać

A. przypominanie imienia, przeglądanie fotografii oraz pamiątek osobistych
B. przeglądanie gazet, czytanie książek i publikacji naukowych
C. pisanie dziennika oraz oglądanie ulubionych filmów z młodzieńczych lat
D. oglądanie programów informacyjnych i codziennych wydarzeń
Odpowiedź dotycząca przypominania imienia, oglądania zdjęć i pamiątek osobistych jest szczególnie trafna w kontekście terapii osób w pierwszym stadium choroby Alzheimera. W tym okresie pacjenci często borykają się z problemami z pamięcią, ale ich zdolności do przypominania sobie emocjonalnych doświadczeń, nazwisk bliskich oraz wspomnień związanych z osobistymi przedmiotami mogą być zachowane. Prowadzenie działań, które angażują pacjentów do przypominania swoich bliskich, ich imion oraz związanych z nimi wspomnień, może znacząco wpłynąć na ich poczucie tożsamości i komfort psychiczny. W praktyce terapeuci często wykorzystują fotografie rodzinne oraz pamiątki, aby wywołać wspomnienia, co zwiększa zaangażowanie pacjentów i pobudza ich pamięć autobiograficzną. Umożliwienie pacjentom dzielenia się swoimi historiami wzmacnia ich relacje z otoczeniem oraz wspiera utrzymanie ich tożsamości osobistej, co jest kluczowe w terapii osób z demencją. Takie metody są zgodne z zaleceniami w zakresie terapii zajęciowej oraz rehabilitacji w chorobach neurodegeneracyjnych.