Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik analityk
  • Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
  • Data rozpoczęcia: 9 lipca 2025 22:48
  • Data zakończenia: 9 lipca 2025 23:05

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Na ilustracji pokazana jest krzywa tytułowa miareczkowania

A. mocnego kwasu z zastosowaniem słabej zasady
B. słabego kwasu w połączeniu z mocną zasadą
C. mocnej zasady w interakcji z mocnym kwasem
D. mocnego kwasu w reakcji z mocną zasadą
Wybór odpowiedzi dotyczącej słabego kwasu z mocną zasadą, mocnego kwasu z mocną zasadą lub mocnego kwasu ze słabą zasadą opiera się na nieporozumieniu dotyczącym charakterystyki miareczkowania oraz wpływu pH na przebieg procesu. Miareczkowanie słabego kwasu z mocną zasadą prowadzi do bardziej złożonego wykresu, gdzie punkt równoważności nie znajduje się na pH 7, co jest często mylone z miareczkowaniem mocnych substancji. Tego rodzaju miareczkowanie nie prowadzi do wyraźnego skoku pH, co sprawia, że odczytanie punktu końcowego jest trudniejsze i wymaga bardziej zaawansowanych technik detekcji. Miareczkowanie mocnego kwasu z mocną zasadą również nie generuje charakterystycznej krzywej, ponieważ oba reagenty są silnie dissocjowane, a ich zachowanie w roztworze nie prezentuje klasycznego profilu miareczkowania. W przypadku słabego kwasu z słabą zasadą, reakcja jest jeszcze bardziej skomplikowana, a dynamika pH nie pozwala na wyraźne określenie punktu równoważności. Zrozumienie tych różnic jest fundamentalne dla analizy chemicznej i pozwala unikać błędnych interpretacji podczas rzeczywistych doświadczeń laboratoryjnych, co jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak farmacja, biotechnologia oraz chemia środowiskowa.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 3

W trakcie oznaczania węglanu sodu przy użyciu wodorotlenku sodu metodą Wardera warto miareczkować próbkę od razu przy umiarkowanym mieszaniu, ponieważ mogą się rozpuszczać cząsteczki CO2 z atmosfery, co skutkuje

A. obniżeniem wyników oznaczenia zarówno węglanu, jak i wodorotlenku
B. wzrostem zawartości węglanu i spadkiem zawartości wodorotlenku
C. spadkiem zawartości węglanu i wzrostem zawartości wodorotlenku
D. podwyższeniem wyników oznaczenia zarówno węglanu, jak i wodorotlenku
Zwiększenie zawartości węglanu sodu i zmniejszenie zawartości wodorotlenku sodu w próbie wynika z reakcji między CO2 a wodorotlenkiem sodu, prowadzącej do powstania węglanu sodu. Kiedy próbka jest narażona na działanie dwutlenku węgla z powietrza, może dojść do reakcji: NaOH + CO2 → Na2CO3 + H2O. Ta reakcja może zachodzić w momencie, gdy próbka nie jest odpowiednio miareczkowana, co powoduje, że w próbce wzrasta ilość węglanu sodu, a tym samym zaniżona może być rzeczywista wartość wodorotlenku sodu. W praktyce laboratoryjnej, aby uniknąć takich błędów, ważne jest szybkie miareczkowanie po przygotowaniu próbki oraz stosowanie technik, które ograniczają kontakt z powietrzem, jak na przykład użycie strzykawki lub systemu hermetycznego. Standardy analityczne, takie jak ISO 10012, podkreślają istotność precyzyjnego pomiaru i unikania zanieczyszczeń, co ma zastosowanie w różnych dziedzinach chemii analitycznej.

Pytanie 4

Podłoże do izolacji i identyfikacji bakterii hemolizujących powinno zawierać

A. bulion.
B. krew.
C. ekstrakt drożdżowy.
D. maltozę.
Krew jest kluczowym składnikiem podłoża do hodowli bakterii hemolizujących, ponieważ zawiera niezbędne składniki odżywcze oraz czynniki wzrostu, które umożliwiają rozwój tych mikroorganizmów. Hemoliza, proces polegający na rozkładzie czerwonych krwinek, jest istotnym wskaźnikiem dla identyfikacji bakterii, takich jak Streptococcus i Staphylococcus, które mogą powodować szereg infekcji. W praktykach laboratoryjnych stosuje się podłoża krwawe, które pozwalają na obserwację stref hemolizy wokół kolonii bakterii, co jest kluczowym krokiem diagnostycznym. Przykładem takiego podłoża jest agar krwawy, który nie tylko sprzyja hodowli bakterii, ale również umożliwia klasyfikację w zależności od rodzaju hemolizy: alfa, beta lub gamma. Zgodnie z wytycznymi American Society for Microbiology, stosowanie krwi w podłożach hodowlanych uznawane jest za standardową praktykę, co podkreśla znaczenie tego komponentu w mikrobiologii medycznej.

Pytanie 5

W oparciu o ilustrację analitem może być rozwiązanie

A. amoniaku
B. kwasu octowego
C. kwasu solnego
D. wodorotlenku sodu
Amoniak (NH3) to słaba zasada, która w roztworze nie dysocjuje w pełni, co skutkuje mniejszym stężeniem jonów hydroksylowych w porównaniu do mocnych zasad, takich jak wodorotlenek sodu. Jego zastosowanie w analizie chemicznej jest ograniczone, ponieważ w kontekście titracji kwasów nie zapewnia takiej precyzji, jak mocne zasady. Kwas octowy (CH3COOH) to słaby kwas, który również nie może być analitem w kontekście miareczkowania, ponieważ jego zdolność do uwalniania protonów jest niewielka. Z tego powodu, użycie kwasu octowego do miareczkowania nie pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników, które są wymagane w analizach chemicznych. Kwas solny (HCl) jest mocnym kwasem, ale w kontekście pytania nie jest odpowiedni jako analit, ponieważ jego charakterystyka nie odpowiada typowym zastosowaniom analitycznym, gdzie preferowane są substancje, które można miareczkować z dużą dokładnością. Użycie kwasu solnego w analizie może prowadzić do nieporozumień związanych z interpretacją wyników, zwłaszcza w przypadku reakcji, które nie są jednoznaczne. Niezrozumienie różnicy między mocnymi a słabymi zasadami i kwasami jest typowym błędem myślowym, który może prowadzić do niewłaściwych interpretacji w kontekście praktycznym.

Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 9

Odczynnikiem grupowym kationów IV grupy analitycznej jest

A.H2S w roztworze NH3(aq) i NH4Cl.
B.roztwór HCl o stężeniu 2 mol/dm3.
C.(NH4)2CO3 w roztworze NH3(aq) i NH4Cl.
D.H2S w roztworze HCl o stężeniu 0,3 mol/dm3.
A. B.
B. A.
C. D.
D. C.
Węglan amonu, czyli ((NH4)2CO3), jest kluczowym odczynnikiem grupowym kationów IV grupy analitycznej, co wynika z jego zdolności do wytrącania kationów takich jak Ba2+, Sr2+ oraz Ca2+. W obecności amoniaku (NH3) oraz chlorowodorku amonu (NH4Cl), kationy te tworzą nierozpuszczalne węglany, co jest istotnym krokiem w analityce chemicznej. Przykład praktycznego zastosowania tego odczynnika można znaleźć w analizach jakościowych, gdzie identyfikacja tych kationów jest często niezbędna. Użycie węglanu amonu w tej procedurze pozwala na selektywną separację kationów, co ułatwia dalszą analizę. Dodatkowo, w praktyce laboratoryjnej, ważne jest przestrzeganie odpowiednich norm bezpieczeństwa podczas pracy z tymi związkami, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń. Użycie węglanu amonu jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, co podkreśla jego znaczenie w chemii analitycznej.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 12

Oznaczanie wagowe substancji jest możliwe, kiedy analizowany związek jest

A. w umiarkowanym stopniu rozpuszczalny
B. w pełni rozpuszczalny
C. w dużym stopniu rozpuszczalny
D. w pełni nierozpuszczalny
Odpowiedź "całkowicie nierozpuszczalny" jest prawidłowa w kontekście wagowego oznaczania substancji, ponieważ takie substancje można oznaczać bez ryzyka ich rozpuszczenia w rozpuszczalniku, co mogłoby prowadzić do błędów pomiarowych. W chemii analitycznej, substancje nierozpuszczalne są często analizowane poprzez ważenie ich masy, co pozwala na uzyskanie dokładnych wyników. Przykładem mogą być sole, które w swojej formie stałej nie rozpuszczają się w wodzie, co umożliwia ich bezpośrednie ważenie. W praktyce laboratoryjnej, metody takie jak analiza wagowa są zgodne z normami ISO 8655, które dotyczą dokładności i precyzji pomiarów masy. Zastosowanie wagowego oznaczania jest kluczowe w przypadku substancji, które mogą nie tylko zmieniać swoje właściwości w obecności rozpuszczalników, ale również wprowadzać do analizy niepożądane zmiany, co potwierdza, że wagowe oznaczanie substancji nierozpuszczalnych jest praktyką opartą na solidnych podstawach chemicznych.

Pytanie 13

Dawka substancji, która powoduje pierwsze widoczne zmiany w organizmie, nazywana jest

A. letalna
B. lecznicza
C. progowa
D. toksyczna
Dawka progowa to taka minimalna ilość substancji, która zaczyna wywoływać jakieś efekty w organizmie. W toksykologii to ma spore znaczenie, bo pozwala ocenić ryzyko związane z różnymi substancjami chemicznymi. Na przykład, w przypadku substancji rakotwórczych, znalezienie takiej dawki progowej jest ważne, żeby wiedzieć, na jakim poziomie możemy czuć się bezpiecznie. W praktyce, naukowcy podczas badań używają tych dawek, żeby wychwycić momenty, kiedy organizm zaczyna reagować. Takie podejście pasuje do zasad oceny ryzyka, które mówią, że trzeba ustalać bezpieczne poziomy narażenia. To bardzo istotne, żeby chronić zdrowie ludzi. W farmakologii też spotykamy się z dawką progową, bo tu ustalamy minimalne stężenie leku, które przynosi pożądane efekty, ale za to musimy dbać o bezpieczeństwo pacjenta. Tak więc, wiedza o dawce progowej jest naprawdę pomocna, żeby lepiej zarządzać zdrowiem i bezpieczeństwem w różnych dziedzinach.

Pytanie 14

Rozpraszanie promieniowania świetlnego przez cząstki koloidalne, które mają wymiary mniejsze od długości fali światła, to zjawisko

A. Tyndalla
B. Zeemana
C. Kerra
D. Ramana
Efekt Tyndalla to naprawdę ciekawe zjawisko, które można zaobserwować, gdy światło przechodzi przez cząstki zawieszone w cieczy lub gazie. Te cząstki są mniejsze niż długość fali świetlnej, co sprawia, że światło się rozprasza. Wiesz, jak w mgłę czy dymie widać promienie słońca? To właśnie efekt Tyndalla. Jest to ważne zjawisko w biologii, bo pomaga nam analizować koloidy, ale też w medycynie, na przykład przy ocenie jakości płynów, które podajemy pacjentom. W technologii również ma swoje zastosowania, jak w spektroskopii, gdzie pozwala nam badać rozmiar cząstek i ich interakcje z promieniowaniem. Zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe także w przemyśle chemicznym, szczególnie przy pracy nad zawiesinami i emulsjami. Jak dla mnie, im lepiej opanujemy ten temat, tym łatwiej będzie projektować różne procesy technologiczne i kontrolować jakość produktów.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 16

W tabeli przedstawiono kolejne etapy barwienia preparatu mikroskopowego metodą

Etap 1Nałożenie barwnika – fioletu krystalicznego.
Etap 2Nałożenie płynu Lugola.
Etap 3Naniesienie alkoholu.
Etap 4Naniesienie barwnika – fuksyny zasadowej.
A. Grama.
B. Burri-Ginsa.
C. Ziehl-Neelsena.
D. Neissera
Metoda barwienia Grama jest kluczowym narzędziem w mikrobiologii, które pozwala na różnicowanie bakterii na podstawie ich ścian komórkowych. Proces ten składa się z kilku kroków: na początku stosuje się fiolet krystaliczny, który barwi wszystkie bakterie na fioletowo. Następnie dodaje się płyn Lugola, który tworzy kompleks z fioletowym barwnikiem, co utrudnia jego wydobycie z komórek. Kolejnym krokiem jest dekoloryzacja, która odbywa się za pomocą alkoholu lub acetonu, co prowadzi do odbarwienia bakterii Gram-ujemnych, podczas gdy bakterie Gram-dodatnie pozostają fioletowe. Na zakończenie procesu, stosuje się barwnik kontrastowy, najczęściej fuksynę zasadową, który barwi odbarwione bakterie na różowo. Metoda ta nie tylko pozwala na szybką identyfikację mikroorganizmów, ale również ma zastosowanie w określaniu ich wrażliwości na antybiotyki, co jest kluczowe w diagnostyce i terapii zakażeń. W praktyce, zrozumienie obrazu uzyskanego po zastosowaniu metody Grama jest fundamentalne dla dalszych działań diagnostycznych oraz selekcji odpowiednich strategii leczenia.

Pytanie 17

Wartość liczby estrowej (LE), określona ilością miligramów KOH potrzebnych do zmydlenia estrów w 1 g analizowanego tłuszczu, wskazuje

A. na długość łańcuchów kwasów tłuszczowych występujących w glicerydach danego tłuszczu i jest wyższa, gdy łańcuchy są krótsze
B. na ilość wolnego glicerolu w analizowanej próbce tłuszczu
C. na przeciętną długość łańcucha węglowego kwasów tłuszczowych
D. na obecność związków nienasyconych w badanych tłuszczach
Wartość liczby estrowej (LE) jest istotnym parametrem w ocenie jakości tłuszczów, ponieważ odnosi się do ilości miligramów KOH, które są potrzebne do zmydlenia estrów zawartych w 1 g badanego tłuszczu. Wartość ta informuje o długości łańcuchów kwasów tłuszczowych wchodzących w skład glicerydów, co ma kluczowe znaczenie dla właściwości fizykochemicznych tłuszczu. Krótsze łańcuchy kwasów tłuszczowych wymagają większej ilości KOH do ich zmydlenia, co skutkuje wyższą wartością liczby estrowej. Przykładowo, tłuszcze zawierające kwasy tłuszczowe o krótszych łańcuchach, takie jak kwas masłowy czy kaprylowy, będą miały wyższą wartość LE w porównaniu do tłuszczów z dłuższymi łańcuchami, jak kwas oleinowy. W praktyce, analiza liczby estrowej jest wykorzystywana w przemyśle spożywczym i kosmetycznym do oceny jakości surowców, co jest zgodne z normami ISO 6492 i ISO 662. Wartość ta jest również używana do klasyfikacji tłuszczów w kontekście ich zastosowań technologicznych oraz w ocenie ich wartości odżywczej.

Pytanie 18

Do zmiany objętości próbki roztworu NaOH wykorzystano 10,0 cm3 roztworu HCl o stężeniu 0,1000 mol/dm3. Jaką ilość NaOH (M = 40 g/mol) zawierała próbka?

A. 0,40 g
B. 40,00 g
C. 0,04 g
D. 4,00 g
Aby obliczyć zawartość NaOH w próbce, należy najpierw ustalić ilość moli kwasu solnego (HCl), który został użyty do zmiareczkowania. Stężenie HCl wynosi 0,1000 mol/dm³, a objętość roztworu to 10,0 cm³, co można przeliczyć na dm³, uzyskując 0,010 dm³. Zatem ilość moli HCl wynosi: 0,1000 mol/dm³ * 0,010 dm³ = 0,00100 mol. Reakcja neutralizacji między HCl a NaOH przebiega według równania: HCl + NaOH → NaCl + H₂O. Oznacza to, że reagują one w stosunku 1:1. Stąd ilość moli NaOH w próbce wynosi również 0,00100 mol. Aby obliczyć masę NaOH, używamy wzoru: masa = liczba moli * masa molowa. Masa molowa NaOH wynosi 40 g/mol, więc: 0,00100 mol * 40 g/mol = 0,040 g. Dlatego poprawna odpowiedź to 0,04 g. Zrozumienie tego procesu ma praktyczne zastosowanie w chemii analitycznej, gdzie dokładne obliczenia są niezbędne do oceny stężenia substancji w roztworach.

Pytanie 19

Część enzymu, która nie ma budowy białkowej i jest trwale związana z jego białkowym komponentem, nosi nazwę

A. centrum aktywności.
B. koenzymu.
C. grupy prostetycznej
D. holoenzymu.
Wybór odpowiedzi wskazującej na centrum aktywne wykazuje nieporozumienie dotyczące struktury enzymów. Centrum aktywne jest specyficzną częścią enzymu, która wiąże substraty i jest miejscem, gdzie zachodzi reakcja chemiczna. Chociaż ważne, centrum aktywne nie pełni funkcji niebiałkowych komponentów, takich jak grupa prostetyczna, która jest trwale związana z białkiem enzymatycznym. Koenzym, z kolei, to również niebiałkowy komponent enzymu, ale jest on zwykle luźno związany z enzymem i może odłączać się po reakcji, co różni go od grup prostetycznych. Odpowiedź wskazująca na holoenzym również jest myląca, ponieważ holoenzym to całościowa forma enzymu, która obejmuje zarówno jego część białkową, jak i wszystkie niezbędne koenzymy oraz grupy prostetyczne. Zrozumienie różnicy między tymi terminami jest kluczowe w biochemii, ponieważ błędne interpretowanie ról poszczególnych komponentów enzymatycznych może prowadzić do niepoprawnych wniosków w badaniach naukowych oraz praktycznych aplikacjach. Ważne jest, aby pamiętać, że grupy prostetyczne nie są takie same jak koenzymy, a ich trwałe powiązanie z białkową częścią enzymu odgrywa kluczową rolę w stabilizacji struktury enzymu i katalizowaniu reakcji biochemicznych.

Pytanie 20

Na jakiej pożywce wykonuje się posiew kłuty preparatu mikrobiologicznego?

A. stałej w formie słupa
B. stałej w formie skosu
C. ciekłej w próbówce
D. płynnej na płytce Petriego
Posiew kłuty preparatu mikrobiologicznego na pożywce stałej w postaci słupa jest standardową metodą stosowaną w mikrobiologii do izolacji i hodowli mikroorganizmów. Ta technika pozwala na uzyskanie wyraźnych kolonii na powierzchni pożywki, co jest kluczowe dla dalszej identyfikacji i analizy bakterii czy grzybów. Pożywki stałe, takie jak Agar, stosowane są do tworzenia odpowiednich warunków do wzrostu, co umożliwia lepsze obserwacje morfologiczne kolonii. Zastosowanie posiewu kłutego na pożywce w postaci słupa sprzyja również efektywnemu wykorzystaniu przestrzeni w inkubatorze, umożliwiając jednoczesne hodowanie wielu prób. Standardy takie jak ISO 11133 określają metody przygotowania pożywek oraz posiewów, co zapewnia powtarzalność wyników oraz ich wiarygodność. W praktyce laboratoryjnej, wiedza o odpowiednich technikach posiewu jest kluczowa dla uzyskania rzetelnych danych mikrobiologicznych, co z kolei ma znaczenie w diagnostyce klinicznej oraz badaniach środowiskowych.

Pytanie 21

Dokładność metody definiowana jest na podstawie ustalonej wartości

A. odchylenia standardowego
B. granicy oznaczalności
C. błędu bezwzględnego
D. błędu względnego
Błąd bezwzględny, błąd względny oraz granica oznaczalności to pojęcia, które choć związane z dokładnością wyników pomiarów, nie są bezpośrednio miarą precyzji metody. Błąd bezwzględny to różnica między wartością zmierzoną a wartością rzeczywistą, który jednak nie dostarcza informacji o powtarzalności wyników. W pomiarach chemicznych czy fizycznych, gdzie istotne jest, aby wyniki były nie tylko bliskie wartości rzeczywistej, lecz także spójne, sam błąd bezwzględny nie wystarcza. Błąd względny, który jest stosunkiem błędu bezwzględnego do wartości rzeczywistej, również nie jest miarą precyzji. Może on wprowadzać w błąd, szczególnie w przypadku pomiarów o niskich wartościach, gdzie niewielkie błędy mogą wydawać się nieproporcjonalnie duże. Granica oznaczalności z kolei odnosi się do najmniejszej wartości, która może być wiarygodnie mierzona przez daną metodę; choć jest to ważne dla oceny przydatności metody, nie daje bezpośrednich informacji o precyzji. W rzeczywistości, aby zrozumieć, jak powtarzalne są wyniki, kluczowe jest skupienie się na analizie odchylenia standardowego, które dostarcza informacji o rozrzucie wyników i wiarygodności pomiarów. Ignorowanie tych subtelności w ocenie wyników prowadzi do niepełnego zrozumienia metodologii badań oraz ich zastosowań praktycznych.

Pytanie 22

Jak nazywa się metoda, która pozwala na analizę składu aminokwasów w próbkach, korzystająca z różnicy w zachowaniu poszczególnych cząsteczek w dwufazowym układzie, w którym jedna faza jest stacjonarna, a druga mobilna, przy czym faza stacjonarna ma mniejszą polarność niż faza mobilna?

A. Elektrochromatografia.
B. Chromatografia cienkowarstwowa.
C. Elektroforeza kapilarna.
D. Chromatografia w odwróconym układzie faz.
Chromatografia w odwróconym układzie faz to technika analityczna, która umożliwia skuteczną separację i analizę składników mieszanin, takich jak aminokwasy. W tej technice faza stacjonarna, która jest mniej polarna, jest umieszczona w kolumnie chromatograficznej, podczas gdy faza ruchoma jest bardziej polarna. Dzięki temu, różnice w polarności cząsteczek prowadzą do różnego zachowania się podczas przechodzenia przez kolumnę. Aminokwasy o różnej polarności będą oddzielane w oparciu o ich interakcje z obiema fazami. Praktyczne zastosowanie tej metody znajduje się w analizie złożonych próbek biologicznych, takich jak białka czy peptydy, co jest kluczowe w biotechnologii oraz badaniach klinicznych. Standardy, takie jak ISO 17025, podkreślają znaczenie precyzyjnych i wiarygodnych metod analitycznych, co czyni chromatografię w odwróconym układzie faz istotnym narzędziem w laboratoriach analitycznych.

Pytanie 23

Przeprowadzono elektrolizę wodnych roztworów elektrolitów, a wyniki zapisano w zamieszczonej tabeli.
Elektrolizie poddano roztwory oznaczone numerami:

Produkt wydzielający się
na katodzie
wodórwodórwodór
Produkt wydzielający się
na anodzie
chlortlentlen
Odczyn roztworu
w elektrolizerze
stał się zasadowypozostał zasadowypozostał kwasowy

123456
CuSO4Na2SO4H2SO4HClNaClNaOH
A. 5, 6, 3
B. 5, 6, 1
C. 5, 4, 2
D. 3, 2, 1
Odpowiedź 5, 6, 3 jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do roztworów, które podczas elektrolizy wydzielają odpowiednie gazy na katodzie i anodzie. W przypadku roztworu 5 (NaCl) oraz roztworu 6 (NaOH), na katodzie wydziela się wodór, co jest zgodne z zasadą ich elektrolitycznego działania. Na anodzie natomiast dla tych roztworów zachodzi proces wydzielania chloru, co również jest typowe dla elektrolizy roztworu NaCl. Roztwór 3 (H2SO4) podczas elektrolizy wykazuje właściwości kwasu, co skutkuje wydzieleniem tlenu na anodzie i wodoru na katodzie, przy czym odczyn roztworu pozostaje kwasowy. Zrozumienie tych procesów ma kluczowe znaczenie dla zastosowań przemysłowych, takich jak produkcja gazów technicznych, w tym wodoru i chloru, których wykorzystanie jest szerokie, od procesów chemicznych po produkcję energii. Dobre praktyki w elektrolizie wymagają precyzyjnego doboru elektrolitów, co gwarantuje efektywność procesów chemicznych. Uwzględnienie tych parametrów pozwala na optymalizację warunków elektrolizy, co jest istotne w kontekście rozwoju zrównoważonej chemii i technologii.

Pytanie 24

Formy przetrwalnikowe bakterii nie obejmują

A. mikrocysty
B. fimbrie
C. konidia
D. endospory
Fimbrie to białkowe struktury, które pełnią rolę adhezyjną w bakteriach, umożliwiając im przyleganie do powierzchni oraz interakcję z innymi komórkami. Nie są one formami przetrwalnikowymi, co oznacza, że nie są zdolne do przetrwania w skrajnych warunkach, jak to ma miejsce w przypadku endospor. Przykładem zastosowania fimbrie jest ich rola w tworzeniu biofilmów, gdzie bakterie korzystają z tych struktur do przylegania do powierzchni, co jest istotne w kontekście zarówno infekcji, jak i przemysłu, gdzie biofilmy mogą wpływać na efektywność procesów technologicznych. Zrozumienie funkcji fimbrie jest kluczowe w mikrobiologii, ponieważ pozwala na opracowanie strategii zapobiegających zakażeniom oraz efektywniejszych metod dezynfekcji.

Pytanie 25

Zamieszczony opis dotyczy barwienia bakterii metodą

− fiolet krystaliczny, 2-3 minuty,
− płyn Lugola, 1-2 minuty,
− alkohol aż do odbarwienia, ok. 30 sekund,
− woda – spłukanie,
− fuksyna w roztworze fenolowym (rozcieńczenie1:10), 20 sekund,
− woda – spłukanie
A. Giemsy.
B. Neissera.
C. Ziehla-Neelsena.
D. Grama.
Odpowiedź 'Grama' jest poprawna, ponieważ opisany proces barwienia bakterii wykorzystuje specyficzne reagenty i kolejność kroków typowe dla metody Grama. Barwienie Grama jest kluczowym narzędziem w mikrobiologii, które pozwala na różnicowanie bakterii na Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Gram-dodatnie bakterie zatrzymują barwnik fioletowy w wyniku grubej warstwy peptydoglikanu w ich ścianach komórkowych, podczas gdy Gram-ujemne bakterie nie zatrzymują tego barwnika, co skutkuje ich wybarwieniem. Prawidłowe przeprowadzenie tego procesu może mieć kluczowe znaczenie w diagnostyce medycznej oraz w określaniu właściwych terapii antybakteryjnych. Na przykład, identyfikacja Gram-ujemnych pałeczek jelitowych jest istotna w kontekście infekcji pokarmowych. Stosowanie metody Grama w laboratoriach mikrobiologicznych jest standardową praktyką, a jej wyniki mają ogromne znaczenie w epidemiologii, ponieważ różne grupy bakterii różnią się wrażliwością na antybiotyki, co ma kluczowe znaczenie w leczeniu zakażeń.

Pytanie 26

Wykonano jodometryczne oznaczenie zawartości kwasu askorbinowego dla 4 próbek tabletek witaminy C, uzyskując wyniki:
Na podstawie informacji zawartych w opisie i wyników analizy można stwierdzić, że zawartość witaminy C

Opis
Na opakowaniach tabletek witaminy C producenci deklarują zawartość 200 mg kwasu askorbinowego.
Zgodnie z normą odchylenia od deklarowanej zawartości substancji leczniczej nie mogą przekraczać ±10% dla tabletek o zawartości poniżej 100 mg i ±5% dla tabletek o deklarowanej zawartości 100 mg i więcej.

Próbka1234
Zawartość kwasu askorbinowego198,5 mg211 mg201 mg205 mg
A. jest zgodna z normą tylko dla próbek 1 i 3.
B. jest zgodna z normą dla wszystkich próbek.
C. nie jest zgodna z normą dla próbek 2 i 4.
D. nie jest zgodna z normą tylko dla próbki 2.
Poprawna odpowiedź wskazuje, że zawartość witaminy C nie jest zgodna z normą tylko dla próbki 2, co jest w pełni uzasadnione normami dotyczącymi jakości suplementów diety. Zgodnie z deklarowaną wartością 200 mg witaminy C oraz dopuszczalnym odchyleniem ±5%, wartość ta powinna mieścić się w przedziale 190 mg do 210 mg. Próbka 2, zawierająca 211 mg, mieści się powyżej tego limitu, co oznacza, że nie spełnia standardów jakości. Z kolei próbki 1, 3 i 4 mieszczą się w przyjętych normach, co potwierdza ich zgodność. W praktyce, ocena zawartości substancji aktywnych w suplementach jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności produktów. Właściwe oznaczenie, zgodne z lokalnymi i międzynarodowymi normami, jest istotnym elementem zapewnienia jakości, a także budowania zaufania konsumentów do marki. Rekomendacje dotyczące zawartości składników aktywnych powinny zawsze opierać się na precyzyjnych metodach analitycznych, takich jak jodometria, co zapewnia rzetelność wyników.

Pytanie 27

Związek chemiczny, który posiada skrót Gly-Ala-Leu-Ala-Tyr i został zidentyfikowany w trakcie badań analitycznych, to

A. tetrapeptyd
B. pentapeptyd
C. dipeptyd
D. tripeptyd
Odpowiedź pentapeptyd jest prawidłowa, ponieważ związek chemiczny oznaczony skrótem Gly-Ala-Leu-Ala-Tyr składa się z pięciu aminokwasów. Peptydy są definiowane na podstawie liczby połączonych ze sobą aminokwasów, gdzie dipeptyd to dwa aminokwasy, tripeptyd to trzy, tetrapeptyd to cztery, a pentapeptyd to pięć. Właściwe rozpoznanie struktury peptydów jest kluczowe w biochemii, ponieważ różne sekwencje aminokwasów mogą prowadzić do różnych właściwości biologicznych. Pentapeptydy odgrywają znaczącą rolę w różnych procesach biologicznych, takich jak regulacja hormonów, działanie neuropeptydów oraz jako potencjalne leki. Przykładem zastosowania pentapeptydów jest ich wykorzystanie w kosmetykach, gdzie mogą wspierać procesy regeneracyjne skóry. Wiedza na temat struktury i funkcji peptydów jest niezbędna w biotechnologii oraz farmakologii, gdzie opracowywane są nowe terapie oraz leki oparte na peptydach.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 32

Techniką polegającą na mierzeniu siły elektromotorycznej ogniwa składającego się z dwóch elektrod umieszczonych w analizowanym roztworze jest

A. elektrograwimetria
B. potencjometria
C. konduktometria
D. polarografia
Elektrograwimetria, konduktometria i polarografia to inne metody analityczne, które różnią się od potencjometrii. Elektrograwimetria skupia się na mierzeniu masy materiału, który osadza się na elektrodzie podczas reakcji elektrochemicznych. Choć ten sposób analizy jest skuteczny, to nie bazuje na pomiarze siły elektromotorycznej, przez co nie pasuje do naszego pytania. Konduktometria bada przewodnictwo elektryczne roztworów i pozwala ogólnie określić ich właściwości, ale nie daje szczegółowych informacji o stężeniach jonów tak jak potencjometria. Polarografia z kolei to technika, gdzie mierzysz prąd w zależności od potencjału, co też jest całkiem różne od bezpośredniego pomiaru SEM. Widzisz, często ludzie mylą te metody, bo nie do końca rozumieją ich zasady działania i różnice w zastosowaniu. Jak robisz pomiary analityczne, kluczowe jest, żeby wiedzieć, która metoda pasuje do konkretnego pytania badawczego, a tutaj to właśnie potencjometria wypadła najlepiej.

Pytanie 33

Jaką objętość kwasu solnego o stężeniu 0,5 mol/dm3 należy wykorzystać do całkowitego zobojętnienia 100 cm3 roztworu wodorotlenku sodu o stężeniu 0,4 mol/dm3?

A. 80 cm3
B. 8 cm3
C. 0,0160 cm3
D. 160 cm3
Kiedy chcesz obliczyć, ile kwasu solnego potrzebujesz do zobojętnienia wodorotlenku sodu, warto najpierw zrozumieć, jak ta reakcja wygląda. Mamy równanie: NaOH + HCl → NaCl + H2O, co oznacza, że jeden mol NaOH potrzebuje jednego mola HCl. Żeby dowiedzieć się, ile moli NaOH jest w 100 cm³ roztworu 0,4 mol/dm³, używamy prostego wzoru: n = C * V. Podstawiając, dostajemy: n(NaOH) = 0,4 mol/dm³ * 0,1 dm³ = 0,04 mol. Skoro wiemy, że potrzebujemy 0,04 mol HCl, to możemy obliczyć jego objętość. Mamy stężenie 0,5 mol/dm³, więc V = n/C = 0,04 mol / 0,5 mol/dm³ = 0,08 dm³, co oznacza 80 cm³. Takie obliczenia są bardzo ważne w chemii, bo w laboratoriach trzeba precyzyjnie przygotować roztwory, żeby wszystko działało jak należy.

Pytanie 34

Z opisu wynika, że do oznaczenia wapnia w glukonianie wapnia stosuje się miareczkowanie

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia
Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC2O4 zgodnie z równaniem reakcji: Ca2+ + C2O42- → CaC2O4.
Odsączony osad CaC2O4 rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC2O4 + 2H+ → H2C2O4 + Ca2+
Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO4.
A. pośrednie odwrotne.
B. bezpośrednie.
C. pośrednie podstawieniowe.
D. strąceniowe.
Wygląda na to, że oznaczanie wapnia w glukonianie wapnia nie może być realizowane przy użyciu miareczkowania pośredniego odwrotnego, bezpośredniego czy strąceniowego. Miareczkowanie pośrednie odwrotne to sposób, w którym dodajemy reagent do roztworu z analizowanym składnikiem, co nie ma sensu tutaj, bo najpierw strącane są jony wapnia i nie możemy ich bezpośrednio miareczkować w roztworze. Z kolei miareczkowanie bezpośrednie polega na dodaniu reagentu bezpośrednio do roztworu, co też tu nie pasuje, bo nie analizujemy wapnia w formie glukonianu, a jego pochodnych. Miareczkowanie strąceniowe dotyczy wytrącania osadów, a to tylko część całego procesu, a nie sama metoda do oznaczania wapnia. Wybierając metody oznaczania wapnia, ważne jest, aby stosować odpowiednie procedury, które dają nam dokładne wyniki. Nieporozumienia w tej kwestii mogą prowadzić do błędów w analizach chemicznych, więc warto zrozumieć, jak każda z metod działa oraz gdzie ma zastosowanie w laboratoriach. Wiedza o przebiegu miareczkowania i etapach reakcji chemicznych to podstawa, by uzyskać wiarygodne wyniki, co jest szczególnie ważne przy analizach składników w próbkach biologicznych czy żywnościowych.

Pytanie 35

W badaniach dotyczących kinetyki hydrolizy sacharozy wykorzystuje się mierzenie aktywności optycznej cukrów, które określa się

A. polarymetrycznie
B. refraktometrycznie
C. spektrofotometrycznie
D. potencjometrycznie
Hydroliza sacharozy jest procesem, w którym cząsteczka sacharozy rozkłada się na glukozę i fruktozę w obecności wody. W badaniach kinetyki tego procesu istotne jest monitorowanie zmian w stężeniu sacharozy, co można osiągnąć poprzez pomiar jej aktywności optycznej. Metoda polarymetryczna jest szczególnie wydajna w tym kontekście, ponieważ pozwala na bezpośrednie określenie kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji światła przechodzącego przez roztwór. Sacharoza ma charakterystyczne działanie optyczne, a im więcej sacharozy ulega hydrolizie, tym zmienia się wartość kąta skręcenia. W praktyce, techniki polarymetryczne są szeroko stosowane w przemyśle spożywczym oraz farmaceutycznym do monitorowania jakości produktów, a także w laboratoriach analitycznych do oceny czystości sacharozy. Polarymetry jest metodą uznaną przez wiele standardów, w tym Farmakopeę Europejską, co podkreśla jej znaczenie oraz wiarygodność w analizach chemicznych.

Pytanie 36

Posługując się wagą techniczną o dokładności 0,1 g, odważono trzy próbki stopu żelaza. Masy stopów żelaza wynosiły odpowiednio:
Próbka 1 — masa 100 g Próbka 2 — masa 10 g Próbka 3 — masa 1 g Obliczone błędy względne oznaczenia wynoszą:

Próbka 1Próbka 2Próbka 3
A.0,1%1%10%
B.10%1%0,1%
C.1%1%1%
D.0,1%0,1%0,1%
A. C.
B. B.
C. A.
D. D.
Poprawna odpowiedź A wynika z dokładnych obliczeń błędów względnych dla każdej z trzech próbek stopu żelaza. Błąd względny oblicza się jako iloraz błędu pomiarowego do wartości rzeczywistej, pomnożony przez 100%. W przypadku wagi technicznej o dokładności 0,1 g, dla próbki o masie 100 g, błąd względny wynosi 0,1 g / 100 g * 100% = 0,1%. Z kolei dla próbki 10 g obliczenia dają 0,1 g / 10 g * 100% = 1%, a dla próbki 1 g wynik to 0,1 g / 1 g * 100% = 10%. Takie podejście jest istotne w kontekście analizy wyników eksperymentalnych, gdzie precyzja pomiarów jest kluczowa. Przy ocenie błędów pomiarowych zastosowanie poprawnej metody obliczeniowej pozwala na ocenę jakości wyników i ich zastosowań w praktyce inżynieryjnej oraz naukowej. W branży metalurgicznej, gdzie dokładność pomiarów masy ma kluczowe znaczenie, stosowanie technicznych wag o wysokiej dokładności jest standardem, co potwierdza, że odpowiedź A jest nie tylko słuszna, ale i zgodna z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 38

W analizach kompleksometrycznych dużej grupy kationów metali jako titrant wykorzystuje się związek chemiczny o ogólnym wzorze Na2H2Y. Przebieg analizy przedstawiono w formie równania reakcji:
Me(H2O)xn+ + H2Y2- ↔ MeYn-4 + 2H3O+ + (x-2) H2O Który z kationów metali nie jest oznaczany tą techniką?

A. Zn2+
B. Al3+
C. Ca2+
D. Na+
Odpowiedź Na+ jest poprawna, ponieważ jony sodu (Na+) nie są oznaczane metodą kompleksometryczną z użyciem związku Na2H2Y. W przeciwieństwie do innych kationów, takich jak Zn2+, Ca2+ i Al3+, które tworzą stabilne kompleksy z ligandami w procesie tytrowania, jony sodu nie wykazują takiej reaktywności z tym ligandem. W praktyce oznaczanie kationów metalicznych za pomocą kompleksometrii jest szczególnie cenne w analizie chemicznej, ponieważ pozwala na precyzyjne określenie stężenia metali w różnych próbkach, w tym wodach, glebach czy produktach przemysłowych. Należy także zauważyć, że metody kompleksometryczne są szeroko stosowane w laboratoriach analitycznych, szczególnie w odniesieniu do metali ciężkich, które mogą stanowić zagrożenie dla środowiska i zdrowia ludzkiego. Właściwe zastosowanie tej metody wymaga znajomości charakterystyki chemicznej analizowanych jonów oraz umiejętności doboru odpowiednich ligandów, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników.

Pytanie 39

Urządzeniem używanym do hodowli bakterii w środowisku beztlenowym jest

A. pasteryzator
B. autoklaw
C. boks laminarny
D. anaerostat
Anaerostat to urządzenie zaprojektowane specjalnie do hodowli mikroorganizmów w warunkach beztlenowych, co oznacza, że umożliwia one prowadzenie badań w atmosferze wolnej od tlenu. Tlen jest szkodliwy dla wielu bakterii beztlenowych, dlatego ważne jest, aby używać odpowiedniego sprzętu, który zapewnia właściwe warunki. Anaerostaty często wyposażone są w systemy usuwania tlenu, takie jak chemiczne pochłaniacze tlenu lub źródła gazów obojętnych, co pozwala na skuteczną hodowlę beztlenowców. Przykładem zastosowania anaerostatów mogą być badania nad bakterią Clostridium, która jest patogenem związanym z infekcjami jelitowymi. W laboratoriach mikrobiologicznych, zgodnie z wytycznymi takich organizacji jak ISO czy CLSI, stosowanie anaerostatów jest kluczowe dla zapewnienia rzetelnych wyników w badaniach mikrobiologicznych. Właściwe przeprowadzenie hodowli w anaerostatach pozwala na izolację i identyfikację mikroorganizmów, co jest istotne w diagnostyce medycznej oraz biotechnologii.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.