Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 9 sierpnia 2025 14:25
Data zakończenia: 9 sierpnia 2025 14:37

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

B. wyznaczyć cele terapeutyczne

C. sformułować diagnozę terapeutyczną

D. zawrzeć umowę z podopiecznym

Sformułowanie diagnozy terapeutycznej jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, który następuje po analizie zebranych danych. Diagnoza terapeutyczna pozwala terapeucie na zrozumienie specyfiki problemów podopiecznego oraz jego potrzeb, co jest niezbędne do dalszej pracy. W tym etapie terapeuta korzysta z wiedzy z zakresu psychologii, pedagogiki oraz doświadczenia klinicznego, aby zidentyfikować najważniejsze kwestie wymagające interwencji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, analizując wyniki wywiadów i dokumentację, stwierdza występowanie zaburzeń lękowych, które mogą wpływać na funkcjonowanie osoby w codziennym życiu. Na podstawie tej diagnozy możliwe jest następnie określenie celów terapeutycznych oraz opracowanie indywidualnego planu terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem. Warto również podkreślić, że diagnoza nie jest procesem jednorazowym, lecz powinno się ją regularnie aktualizować w miarę postępów terapii, co odpowiada standardom etycznym i zawodowym.

Pytanie 2

Przy zmianie bielizny osobistej pacjenta leżącego w łóżku, istotne jest zapewnienie mu prywatności, aby zrealizować jego potrzebę

A. samoopieki

B. poszanowania godności

C. samorealizacji

D. kontaktu z innymi

Odpowiedź "poszanowania godności" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście opieki nad pacjentem, szczególnie tym leżącym w łóżku, zapewnienie intymności jest kluczowym elementem szacunku dla jego osobowości i godności. W praktyce, podczas zmiany bielizny osobistej, warto zachować odpowiednie środki ostrożności, takie jak zasłonięcie pacjenta ekranem lub parawanem, aby nie czuł się narażony na wzrok innych osób. Takie działania nie tylko chronią intymność pacjenta, ale także wpływają na jego psychiczne samopoczucie, co jest niezbędne w trakcie procesu leczenia. Dobry praktyki wskazują, że personel medyczny powinien być świadomy wpływu, jaki ma na pacjenta, a dzięki zapewnieniu mu prywatności, może wspierać jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu. Warto również zauważyć, że poszanowanie godności pacjenta jest częścią standardów etycznych w opiece zdrowotnej, które podkreślają, jak ważne jest traktowanie każdego pacjenta z empatią i zrozumieniem.

Pytanie 3

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. etapu rozwoju.

B. przyczyny problemu.

C. potencjalnego rozwoju.

D. typy niepełnosprawności.

Wybór odpowiedzi dotyczącej przyczyny zaburzenia, stadium rozwojowego czy rodzaju niesprawności nie uwzględnia kluczowego celu diagnozy prognostycznej, który koncentruje się na przewidywaniu przyszłych zdarzeń związanych z rozwojem stanu zdrowia pacjenta. Diagnoza dotycząca przyczyny zaburzenia odnosi się do analizy etiologii problemu, co jest istotnym, ale innym aspektem oceny klinicznej. Zrozumienie, dlaczego coś się dzieje, jest niezbędne dla skutecznego leczenia, lecz nie umożliwia przewidzenia, jak sytuacja będzie się rozwijać w przyszłości. Podobnie, ocena stadium rozwojowego jest użyteczna, ale ogranicza się do opisania aktualnego stanu, a nie do prognozowania dalszych zmian. Co więcej, określenie rodzaju niesprawności jest ważne dla klasyfikacji problemów, ale znowu nie dostarcza narzędzi do przewidywania, jak ta niesprawność może ewoluować. Te błędne podejścia często wynikają z mylnego założenia, że sama analiza stanu obecnego jest wystarczająca do stworzenia skutecznego planu terapeutycznego. W rzeczywistości, skuteczna interwencja wymaga nie tylko zrozumienia aktualnych objawów, ale także umiejętności prognozowania, co jest kluczowe dla długoterminowego zarządzania zdrowiem pacjenta. Z tego powodu, diagnoza prognostyczna staje się niezbędnym elementem w optymalizacji procesów terapeutycznych, co podkreślają liczne standardy i wytyczne branżowe.

Pytanie 4

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

B. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

C. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

D. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 5

Które materiały oraz narzędzia sugerują, że terapeuta przygotował zajęcia o charakterze terapii reminiscencyjnej?

A. Aparat fotograficzny, komputer przenośny, papier fotograficzny, oprogramowanie do cyfrowej edycji zdjęć, tło na statywie, oświetlenie studyjne

B. Sprzęt wspierający, taki jak ławeczka do wanny lub krzesło prysznicowe, miska pneumatyczna do mycia włosów, nasadka toaletowa, chwytaki, szczotka z grubym trzonkiem

C. Stare zdjęcia, nagrania muzyczne oraz filmy z przeszłości, przedmioty używane w dawnych czasach, filmy i nagrania muzyczne z okresu młodości podopiecznego

D. Fragmenty tkanin, drewna, ilustracje z gazet, reprodukcje, zdjęcia, podłoże takie jak płótno, papier, farby lub markery

Odpowiedź, która wskazuje na przygotowanie sesji terapii reminiscencyjnej, obejmuje stare fotografie, nagrania muzyczne i filmy z minionych lat oraz dawniej używane przedmioty. Terapia reminiscencyjna koncentruje się na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, co jest szczególnie korzystne dla osób starszych lub cierpiących na demencję. Dzięki wykorzystaniu materiałów, które mają znaczenie emocjonalne dla podopiecznych, terapeuci mogą pobudzić ich pamięć, wywołać pozytywne emocje oraz sprzyjać interakcji społecznej. Na przykład, pokazanie zdjęć z dzieciństwa może wywołać wspomnienia i rozpocząć rozmowę o przeszłości, co wzmacnia poczucie tożsamości i przynależności. Stosowanie takich materiałów zgodne jest z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników oraz angażowanie ich w aktywności, które mają dla nich osobiste znaczenie. Ponadto, wykorzystanie różnych mediów, takich jak muzyka czy filmy, może sprzyjać lepszemu przyswajaniu wspomnień i poprawie ogólnego samopoczucia podopiecznych.

Pytanie 6

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

B. utraty czucia po jednej stronie ciała

C. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

D. lekceważenia porażonej części ciała

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 7

Aby wspierać terapię mowy oraz stymulować procesy poznawcze u osoby po udarze mózgu, specjalista w indywidualnym planie terapii zajęciowej powinien uwzględnić

A. biblioterapię

B. choreoterapię

C. hipoterapię

D. pantomimę

Biblioterapia to naprawdę fajna metoda, która może pomóc w terapii mowy i stymulować myślenie, zwłaszcza u osób po udarze mózgu. Kiedy używamy książek w terapii, to może to realnie poprawić umiejętności komunikacyjne i językowe. Na przykład terapeuta może zaproponować pacjentowi czytanie tekstów, które są dostosowane do jego możliwości. To pomaga w ćwiczeniu artykulacji i rozumienia, a nawet interpretacji tekstów. Dodatkowo, rozmowy o książkach czy wierszach mogą rozwijać krytyczne myślenie i pamięć, co jest mega ważne w rehabilitacji po udarze. Biblioterapia to też część terapii zajęciowej, gdzie ważne jest całościowe podejście do pacjenta, uwzględniające fizyczne i psychiczne aspekty. Terapeuci mają sporo materiałów literackich, które mogą używać, aby zaangażować pacjentów w działania, co pomaga im się motywować do rehabilitacji i budować poczucie własnej wartości.

Pytanie 8

Osoba biorąca udział w warsztacie terapii zajęciowej została skierowana przez radę programową do pracowni krawieckiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. omówienia listy materiałów oraz narzędzi używanych w pracowni

B. nauki obsługi maszyny do szycia oraz overlocka

C. zapoznania się z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

D. nauki podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

Zapoznanie uczestnika warsztatu terapii zajęciowej z regulaminem i zasadami bhp obowiązującymi w pracowni krawieckiej jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności. Zasady bhp są fundamentalne dla zapewnienia bezpieczeństwa i zdrowia osób pracujących w takich środowiskach. Przykładowo, uczestnik powinien być świadomy zagrożeń związanych z używaniem maszyn do szycia, takich jak ryzyko przecięcia czy oparzenia. Praktyczne wprowadzenie do regulaminu może obejmować omówienie właściwego korzystania z narzędzi, zasad utrzymania porządku oraz zachowania się w sytuacjach awaryjnych. Wiedza ta nie tylko wpływa na bezpieczeństwo, ale również na komfort pracy, co jest istotne w kontekście terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą mieć różne stopnie sprawności manualnej. Przestrzeganie zasad bhp jest również zgodne z wytycznymi instytucji zajmujących się bezpieczeństwem pracy, co podkreśla znaczenie tego etapu w procesie terapeutycznym.

Pytanie 9

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. ogólnej wydolności fizycznej

B. współpracy półkul mózgowych

C. poczucia równowagi

D. zmysłu propriocepcji

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 10

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. motywacji o charakterze wewnętrznym

B. asertywnego zachowania

C. aktywnego słuchania

D. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej

Wybór odpowiedzi związanej z motywowaniem o charakterze wewnętrznym może sugerować, że terapeuta powinien skupić się na inspirowaniu klienta do działania na podstawie jego własnych wartości i przekonań. Chociaż motywacja wewnętrzna jest ważna w procesie terapeutycznym, sama forma kontaktu wzrokowego i klaryfikacji nie wystarcza, by mówić o tym podejściu. Motywacja wewnętrzna odnosi się do głębszych procesów psychologicznych, które są mniej związane z zewnętrznymi sygnałami, jak kontakt wzrokowy. Odpowiedź związana z asertywnym zachowaniem odnosi się do umiejętności komunikacyjnych, które pozwalają na wyrażanie własnych potrzeb i praw w sposób bezpośredni i szanujący drugą stronę. Chociaż asertywność jest niezbędna w interakcji terapeutycznej, nie jest to główny cel klaryfikacji i utrzymywania kontaktu wzrokowego. Z kolei konstruktywne udzielanie informacji zwrotnej dotyczy sposobu, w jaki terapeuta może przekazać opinie o postępach klienta. To podejście bazuje na umiejętności udzielania informacji w sposób, który jest pomocny i wspierający, ale nie odnosi się bezpośrednio do aktywnego słuchania. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe, ponieważ może pomóc w unikaniu pomyłek w ocenie technik terapeutycznych. W praktyce terapeutycznej, aby być skutecznym, należy łączyć różne umiejętności, ale kluczowym elementem jest zawsze aktywne słuchanie, które stanowi fundament dla wszystkich interakcji.

Pytanie 11

Jakie kroki podjął terapeuta, aby uzyskać dane od respondenta na podstawie przygotowanego kwestionariusza?

A. Zrealizował wywiad

B. Dokonał analizy dokumentacji medycznej

C. Przeprowadził obserwację

D. Wykonał eksperyment

Analizowanie dokumentacji medycznej, choć istotne w kontekście oceny pacjenta, nie jest sposobem na bezpośrednie uzyskiwanie informacji od respondenta. Dokumentacja dostarcza informacji o przeszłych diagnozach, terapiach i reakcjach pacjenta, ale nie zastępuje osobistej interakcji, która jest kluczowa dla zrozumienia obecnych potrzeb pacjenta. Wykonywanie obserwacji jest również ważnym elementem, ale ogranicza się do analizy zachowań pacjenta w określonym kontekście, co może prowadzić do błędnych interpretacji bez dalszego wyjaśnienia od samego respondenta. Zrealizowanie eksperymentu w ramach terapii nie jest standardową metodą uzyskiwania informacji; eksperymenty są stosowane w badaniach naukowych, nie w bezpośrednim kontakcie terapeutycznym. Przyjmowanie takiego podejścia może zagrażać relacji terapeutycznej i zaufaniu, które są kluczowe w pracy z pacjentami. W praktyce terapeutycznej wywiad jest niezastąpionym narzędziem, które umożliwia głębsze zrozumienie pacjenta oraz jego problemów, co jest nieosiągalne za pomocą jedynie analizy dokumentacji, obserwacji czy eksperymentu.

Pytanie 12

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącym warsztatów zajęciowych, rada programowa ocenia indywidualne rezultaty rehabilitacji przy udziale uczestnika warsztatu co najmniej

A. raz na kwartał

B. raz na pół roku

C. raz na rok

D. raz na dwa miesiące

Poprawna odpowiedź, czyli ocena indywidualnych efektów rehabilitacji uczestnika warsztatu raz na pół roku, jest zgodna z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku. Regularna ocena co sześć miesięcy umożliwia odpowiednie monitorowanie postępów uczestnika oraz dostosowywanie programów rehabilitacyjnych do jego indywidualnych potrzeb. Taki system oceniania sprzyja efektywnej rehabilitacji, ponieważ pozwala na identyfikację obszarów wymagających większej uwagi oraz daje możliwość wprowadzenia zmian w programie, jeśli aktualne działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. W praktyce, półroczna ocena może obejmować różnorodne formy analizy, od testów psychologicznych po wywiady z uczestnikiem i jego rodziną, co pozwala na kompleksowe podejście do rehabilitacji. Wprowadzenie takiego systemu oceniania jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie kluczowe jest nie tylko wsparcie, ale również regularna ewaluacja efektów działań.

Pytanie 13

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. strach przed wysokościami

B. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

C. epilepsja dźwięko- i fotogenna

D. uczulenie na ślinę i skórę kota

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 14

Ewaluacja w pracy terapeuty zajęciowego oznacza

A. modyfikację planów terapeutycznych w zależności od ich wyników

B. ciągłe aktywizowanie zawodowe podopiecznych

C. regularne uzupełnianie wyposażenia pracowni w odpowiedzi na zużycie materiałów

D. ustalenie własnych zdolności zawodowych w kontekście podopiecznych

Odpowiedź dotycząca aktualizacji planów terapeutycznych w zależności od ich efektów jest kluczowa w pracy terapeuty zajęciowego. Ewaluacja jest nieodłącznym elementem procesu terapeutycznego, który pozwala na monitorowanie postępów podopiecznych oraz dostosowywanie metod i celów terapeutycznych. Regularna analiza efektów terapii umożliwia identyfikację skutecznych działań oraz wprowadzenie niezbędnych korekt, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia do pacjenta. Przykładowo, jeśli w terapii zajęciowej zauważymy, że dany rodzaj aktywności przynosi pozytywne rezultaty w zakresie motywacji i umiejętności społecznych, możemy zwiększyć jego częstotliwość lub zintensyfikować. Dobre praktyki wskazują na konieczność dokumentowania postępów oraz regularnych spotkań interdyscyplinarnych, w których terapeuta może wymieniać się doświadczeniami z innymi specjalistami, co również wspiera proces ewaluacji. W ten sposób każdy plan terapeutyczny staje się dynamiczny, co zwiększa jego efektywność.

Pytanie 15

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Silwoterapię

B. Hortikuloterapię

C. Talasoterapię

D. Ludoterapię

Hortikuloterapia, jako forma terapii zajęciowej, wykorzystuje aktywność związaną z uprawą roślin i pielęgnacją ogrodów do wspierania zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. W przypadku mieszkanki domu pomocy społecznej, która ma doświadczenie w pracy na roli oraz zamiłowanie do ogrodnictwa, hortikuloterapia może być szczególnie korzystna. Praktyczne zajęcia w ogrodzie nie tylko angażują osobę w przyjemne i satysfakcjonujące aktywności, ale również sprzyjają poprawie koordynacji ruchowej, sprawności manualnej, a także relaksacji i redukcji stresu. Uczestnictwo w takich zajęciach umożliwia również rozwijanie umiejętności społecznych poprzez interakcję z innymi, co jest zgodne z założeniami standardów terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście do pacjenta oraz wykorzystanie jego zasobów i zainteresowań. Dzięki hortikuloterapii, osoby starsze mogą doświadczyć poczucia spełnienia i sukcesu, co jest istotne dla ich samopoczucia oraz jakości życia.

Pytanie 16

Terapeuta zajęciowy, który wyróżnił podopiecznego za aktywny udział w zajęciach przed całą grupą, zastosował formę nagrody

A. materialną

B. społeczną

C. pieniężną

D. rzeczową

Prawidłowa odpowiedź to nagroda społeczna, która odnosi się do uznania i wsparcia, jakie podopieczny otrzymuje od swojego otoczenia, w tym przypadku od terapeuty i grupy. Chwalenie uczestnika zajęć w obecności innych nie tylko wzmacnia jego poczucie wartości, ale również promuje pozytywne zachowania w grupie. W terapii zajęciowej, nagrody społeczne są kluczowym elementem motywacyjnym, ponieważ pomagają w budowaniu relacji między uczestnikami oraz wspierają integrację społeczną. Przykładowo, terapeuta może chwalić podopiecznego za jego wkład w zajęcia, co skłoni nie tylko niego, ale i innych uczestników do aktywniejszego udziału. Takie podejście jest zgodne z teorią uczenia się społecznego, która podkreśla znaczenie obserwacji i modelowania w procesie nauki. Uznanie społeczne jest skuteczną strategią w pracy z osobami z różnymi rodzajami niepełnosprawności, ponieważ zwiększa ich motywację i chęć do współpracy, co jest niezwykle ważne w kontekście terapii i rozwoju osobistego.

Pytanie 17

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

B. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

C. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

D. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 18

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. otwarte

B. zamknięte

C. sugerujące

D. zaczynające się od "dlaczego"

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 19

Podopieczny z zapałem uczestniczy w życiu DPS; wspiera organizację wydarzeń, interesuje się kwestiami mieszkańców DPS oraz problemami osób z niepełnosprawnością i ich codziennym funkcjonowaniem. Aby mógł wykorzystać swoje pasje, terapeuta powinien zaproponować mu udział

A. w biblioterapii biernej i aktywnej

B. w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS

C. w śpiewaniu na imprezach organizowanych w DPS

D. w prowadzeniu klubu sportowego dla mieszkańców DPS

Udział podopiecznego w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS jest bardzo wartościowym sposobem na wykorzystanie jego zainteresowań oraz zaangażowania w życie społeczności. Praca nad gazetką pozwala na rozwijanie umiejętności pisarskich, organizacyjnych oraz komunikacyjnych, a także daje możliwość wyrażenia swoich myśli i opinii. To zadanie nie tylko angażuje podopiecznego w bieżące sprawy mieszkańców, ale także stwarza platformę do dyskusji na temat problemów osób z niepełnosprawnością. W kontekście dobrych praktyk w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, warto zwrócić uwagę na metodę aktywnej partycypacji, która polega na włączeniu podopiecznych w procesy decyzyjne oraz twórcze. Przykłady zastosowania tej metody obejmują organizację warsztatów, gdzie mieszkańcy mogą współtworzyć treści gazetki, co z kolei wpływa na ich poczucie wartości oraz przynależności społecznej. Wspieranie tak aktywnych form uczestnictwa jest kluczowe dla wzmacniania samodzielności oraz integracji społecznej osób z niepełnosprawnościami, co znajduje odzwierciedlenie w standardach pracy z tą grupą, takich jak model Holistic Care.

Pytanie 20

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Wypełnianie konturów plasteliną.

B. Jazda na rowerze tandem.

C. Szkolenie w zakresie używania laski.

D. Tworzenie frywolitek.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 21

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. asertywności

B. aktywnego słuchania

C. kompetencji interpersonalnych

D. relaksacyjny

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 22

Terapia reminiscencyjna polega na

A. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

B. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

C. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

D. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 23

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. tkactwa dywanu na krośnie

B. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

C. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

D. formowania mas ceramicznych

Propozycje takich działań jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi oraz modelowanie mas ceramicznych mogą wydawać się korzystne, jednak każda z tych aktywności ma swoje ograniczenia w kontekście pacjenta z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Tkanie dywanu na krośnie, choć może wydawać się odpowiednie, wymaga pewnej precyzji i kontroli nad ruchami rąk, co może być wyzwaniem dla osoby z ograniczeniami. Podobnie malowanie z użyciem farb akrylowych, chociaż angażuje kreatywność i może być terapeutyczne, również wymaga sprawności manualnej, co może być utrudnione w przypadku pacjentów z niedowładem. Modelowanie mas ceramicznych z kolei może być czasochłonne i wymagać znacznej ilości siły do formowania materiału, co również może być problematyczne. Istotnym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie formy terapii zajęciowej są odpowiednie dla każdego pacjenta. Kluczowe jest, aby terapeuta analizował indywidualne potrzeby oraz możliwości uczestnika, dostosowując działania do jego specyficznych ograniczeń. Terapeuci powinni korzystać z zasad bezpieczeństwa i najlepszych praktyk, aby unikać działań, które mogą prowadzić do kontuzji lub frustracji pacjenta. W kontekście terapii zajęciowej najważniejsza jest adaptacja działań oraz zapewnienie, że pacjent czuje się komfortowo i bezpiecznie podczas wykonywania zadań.

Pytanie 24

Osoba przebywająca w domu pomocy społecznej posiada zaburzenie wymowy, które objawia się nieprawidłową artykulacją niektórych dźwięków. Podopieczny jest w stanie zrozumieć przekazywane mu informacje, aczkolwiek ma trudności z ich wyrażeniem. Przyczyną tego stanu jest brak zębów, co wymaga pomocy protetyka. Opis ten sugeruje

A. echolalię

B. mutyzm

C. afazję

D. dyzartrię

Echolalia, mutyzm oraz dyzartria to różne zaburzenia komunikacji, które często mylone są z afazją, ale mają odrębne właściwości. Echolalia odnosi się do powtarzania słów lub fraz, które ktoś usłyszał, co niekoniecznie wskazuje na zrozumienie ich znaczenia. Osoby z echolalią mogą powtarzać słowa, ale nie mają zdolności do samodzielnego formułowania wypowiedzi, co jest innym zjawiskiem niż opisane zaburzenie. Mutyzm z kolei to stan, w którym osoba jest fizycznie zdolna do mówienia, ale z różnych powodów nie wydaje dźwięków. Często występuje w sytuacjach społecznych, gdzie występuje lęk lub niepokój, co wyklucza to z możliwości opisanego przypadku, gdzie pacjent ma trudności z artykulacją, ale rozumie komunikaty. Dyzartria to zaburzenie dotyczące kontroli mięśni odpowiedzialnych za mowę, prowadzące do niewyraźnego mówienia. W opisywanym przypadku brak uzębienia może wpłynąć na artykulację, ale nie jest to klasyczna dyzartria, ponieważ mowa jest zrozumiała, a problem leży w produkcji dźwięków. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w diagnostyce i podejmowaniu właściwych interwencji terapeutycznych, dlatego ważne jest, aby nie mylić tych zaburzeń z afazją, która dotyczy wyłącznie problemów z przetwarzaniem mowy.

Pytanie 25

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

B. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

C. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

D. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 26

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. psychiatry

B. protetyka

C. logopedy

D. fizjoterapeuty

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 27

Główny cel terapii zajęciowej to

A. osiągnięcie maksymalnej liczby uczestników zajęć

B. poprawa jakości życia pacjenta

C. zwiększenie liczby sesji terapeutycznych

D. minimalizacja kosztów terapii

Terapia zajęciowa jest kluczowym elementem procesu rehabilitacji, której głównym celem jest poprawa jakości życia pacjenta. Dzięki terapii zajęciowej pacjenci mogą lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, które wynikają z ich ograniczeń zdrowotnych. Poprawa jakości życia jest osiągana poprzez rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania, zwiększanie zdolności do uczestnictwa w życiu społecznym oraz wspieranie pacjentów w osiąganiu ich osobistych celów. Terapia zajęciowa obejmuje różnorodne działania i techniki, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może obejmować zarówno działania artystyczne, jak i ćwiczenia fizyczne. Standardy profesjonalne w tej dziedzinie koncentrują się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniając jego potrzeby fizyczne, emocjonalne i społeczne. W praktyce oznacza to, że terapeuci zajęciowi starają się nie tylko poprawić zdolności fizyczne pacjenta, ale także wspierać jego rozwój emocjonalny i społeczny, co w konsekwencji prowadzi do ogólnej poprawy jakości życia.

Pytanie 28

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

B. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

C. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

D. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 29

Jaki styl komunikacji opiera się na wspólnej współpracy oraz szacunku dla opinii, potrzeb i oczekiwań pomiędzy terapeutą, podopiecznym a jego rodziną?

A. Uległy

B. Partnerski

C. Paternalistyczny

D. Autorytarny

Styl komunikacji partnerskiej opiera się na wzajemnej współpracy, otwartości i poszanowaniu dla wszystkich stron zaangażowanych w proces terapeutyczny. W tym modelu terapeuta traktuje podopiecznego oraz jego rodzinę jako równorzędnych partnerów, co sprzyja budowaniu zaufania i efektywnej współpracy. Przykładem może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych, gdzie każdy członek zespołu ma możliwość wyrażenia swoich opinii i potrzeb. W praktyce terapeuci stosują różne techniki, takie jak aktywne słuchanie czy techniki wspierające, aby zaangażować podopiecznego w proces decyzyjny. Współpraca w zespole interdyscyplinarnym, w skład którego wchodzą specjaliści z różnych dziedzin, również jest kluczowa i opiera się na zasadzie partnerskiego podejścia. Takie działania są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym, które podkreślają znaczenie holistycznego i zindywidualizowanego podejścia do terapii, uwzględniającego cały kontekst życia pacjenta.

Pytanie 30

Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest

A. przygotowanie do podjęcia zatrudnienia

B. usprawnianie manualne

C. uczenie samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu

D. rozwijanie umiejętności plastycznych

Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.

Pytanie 31

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

B. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

C. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

D. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 32

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

C. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

D. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.

Pytanie 33

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po ustaleniu celów terapii

B. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

C. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

D. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

Odpowiedzi, które nawiązują do wcześniejszych etapów w terapii, pokazują, że często jest nieporozumienie co do tego, jak te wszystkie etapy się układają. Jasne, że planowanie działań terapeutycznych i ustalanie celów jest istotne, ale to nie to jest sednem monitorowania. Planowanie to raczej etap przygotowania, który ma nas skierować w dobrą stronę. Bez działania nie ma co mówić o monitorowaniu. Metody w terapii zajęciowej też nie są bezpośrednio związane z monitorowaniem, one są bardziej o realizacji. Ważne jest, by zrozumieć, że monitorowanie to coś, co opiera się na konkretnych działaniach. Powinno się opierać na bieżącej ocenie tego, co udało się osiągnąć, a nie na spekulacjach o planach. W praktyce terapeutycznej zdarza się, że niektórzy terapeuci nie zauważają potrzeby bieżącego oceniania, co może prowadzić do stagnacji. Dlatego monitorowanie powinno być regularne i przemyślane, bo to jest klucz do skutecznej terapii.

Pytanie 34

Podczas rozmowy z agresywnym mieszkańcem domu opieki terapeuta zajęciowy nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień ani nie uzasadnił swojego stanowiska. Wypowiedział jedynie zdanie: Być może ma Pan rację. Jaką technikę asertywnego zachowania zastosował terapeuta?

A. Otwieranie drzwi.

B. Zdarcie płyty.

C. Zasłona dymna.

D. Asertywne odroczenie

Odpowiedź "zasłona dymna" jest słuszna, ponieważ technika ta polega na unikanie konfrontacji oraz nieudostępnianiu dodatkowych informacji, co może pomóc w deeskalacji sytuacji. Używając komunikatu "Być może ma Pan rację", terapeuta zastosował strategię, która pozwoliła mu na zachowanie dystansu wobec emocji agresywnego mieszkańca, jednocześnie nie przyjmując na siebie odpowiedzialności za jego uczucia. Zasłona dymna jest szczególnie przydatna w sytuacjach, w których konfrontacja mogłaby zaostrzyć sytuację, a terapeuta pragnie wyrazić empatię bez angażowania się w konflikt. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent wyraża silne niezadowolenie z postępowania personelu. Terapeuta, stosując tę technikę, może stwierdzić, że rozumie frustrację pacjenta, co pozwala na dalszą rozmowę bez eskalacji emocji. W praktyce, zasłona dymna znajduje zastosowanie w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, gdzie unikanie bezpośredniej konfrontacji wspiera proces terapeutyczny i pozwala na budowanie zaufania. W standardach pracy terapeutów zajęciowych, takie podejście jest zgodne z zasadami deeskalacji konfliktów i skutecznej komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 35

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

B. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

C. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

D. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

W analizowanej sytuacji występuje kilka błędnych koncepcji dotyczących organizacji zajęć w systemie stacyjnym. Po pierwsze, zrozumienie, że wszyscy uczestnicy wykonują równocześnie tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni jest mylące, ponieważ system obwodowy bazuje na rotacji i różnorodności zadań. Takie podejście, które zakłada jednoczesne wykonywanie tej samej czynności, może prowadzić do stagnacji w rozwoju umiejętności, ponieważ uczestnicy nie mają okazji do eksploracji różnych aspektów działalności terapeutycznej. Kolejna niewłaściwa koncepcja to założenie, że każdy uczestnik wykonuje samodzielnie odmienne zadanie na przypisanym stanowisku. Choć indywidualizacja zadań jest ważna, w systemie stacyjnym kluczowe jest wspólne przechodzenie przez różne stacje, co umożliwia interakcję i współpracę między uczestnikami. Ostatnia nieprawidłowość dotycząca asysty terapeuty przy odrębnych zadaniach na przypisanych stanowiskach ignoruje istotę dynamiki grupowej oraz korzyści płynące z uczenia się od siebie nawzajem. W metodologii terapii zajęciowej istotne jest, aby uczestnicy mogli wzajemnie inspirować się, co jest trudne do osiągnięcia w modelu, który całkowicie izoluje ich zadania. W związku z tym, ważne jest, aby zrozumieć, że system stacyjny ma na celu nie tylko rozwój indywidualny, ale także budowanie relacji i interakcji między uczestnikami, co jest niezmiernie ważne w kontekście terapeutycznym.

Pytanie 36

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. zamknięte.

B. otwarte.

C. projekcyjne.

D. sugerujące.

Pytania sugerujące mogą wprowadzać podopiecznych w błąd, ponieważ narzucają im konkretne odpowiedzi, co ogranicza ich swobodę wypowiedzi. Przykładowo, pytanie 'Czy czujesz się lepiej po terapii, prawda?' może skłonić osobę do udzielenia odpowiedzi, która nie odzwierciedla jej rzeczywistych odczuć, a jedynie potwierdza sugestię terapeuty. Takie podejście może prowadzić do wypaczenia rzeczywistości i zniekształcenia wyników wywiadu, co jest niepożądane w terapii zajęciowej. Z kolei pytania projekcyjne, które polegają na analizie odpowiedzi na konkretne obrazy czy scenariusze, mogą być użyteczne w określonych kontekstach, ale nie są optymalne w sytuacji, gdy celem jest zrozumienie indywidualnych potrzeb i oczekiwań podopiecznego. Pytania zamknięte, które wymagają jedynie krótkich odpowiedzi typu 'tak' lub 'nie', również ograniczają możliwość głębszego zrozumienia sytuacji życiowej klienta. W praktyce terapeutycznej najważniejsze jest, aby umożliwić podopiecznemu pełne wyrażenie siebie, co pozwala na dokładniejszą diagnozę i lepsze dostosowanie działań terapeutycznych do jego potrzeb. Kluczowe jest także unikanie typowych błędów myślowych, takich jak zakładanie, że terapeuta zna odpowiedzi na pytania, zanim usłyszy je od klienta. Efektywna komunikacja opiera się na otwartości i gotowości do słuchania, co jest fundamentem skutecznego procesu terapeutycznego.

Pytanie 37

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Systematyczności

B. Aktywności

C. Przystępności

D. Poglądowości

Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

Pytanie 38

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odzwierciedlenie

B. Klaryfikację

C. Podsumowanie

D. Parafrazę

Wybór innych opcji może wskazywać na pewne nieporozumienia dotyczące technik aktywnego słuchania. Odzwierciedlenie, które niektórzy mogą uznać za poprawną odpowiedź, polega na powtórzeniu słów podopiecznego w nieco zmienionej formie, aby potwierdzić zrozumienie, lecz nie angażuje się w zgłębianie myśli osoby. Zastosowanie tej techniki w opisanej sytuacji mogłoby brzmieć na przykład: "Mówisz, że to zadanie jest trudne, tak?"; jednak nie przeprowadzałoby to podopiecznego przez proces refleksji. Parafrazowanie, chociaż również bliskie klaryfikacji, polega na powtarzaniu informacji w inny sposób, co w przypadku tego pytania nie prowadzi do pogłębienia rozmowy, a bardziej do powierzchownego zrozumienia. Podsumowanie, które można pomylić z klaryfikacją, obejmuje streszczenie wcześniejszych wypowiedzi, co również nie odnosi się bezpośrednio do potrzeby zrozumienia źródła trudności podopiecznego. Stosując te techniki w niewłaściwy sposób, można nieświadomie zniechęcić do otwartej komunikacji, co jest kluczowe w terapii. W praktyce terapeutycznej istotne jest, aby stosować techniki aktywnego słuchania w sposób, który wspiera osobiste odkrywanie i wyrażanie emocji, a klaryfikacja jest jednym z najefektywniejszych sposobów na osiągnięcie tego celu.

Pytanie 39

Techniki zdarta płyta oraz jujitsu stanowią metody wspierające

A. udzielanie informacji zwrotnej

B. delikatny styl negocjacji

C. asertywną odmowę

D. aktywne słuchanie

Wybór odpowiedzi związanych z udzielaniem informacji zwrotnej, aktywnym słuchaniem oraz miękkim stylem negocjacji wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące zastosowania technik w kontekście asertywnej odmowy. Udzielanie informacji zwrotnej to proces, który polega na dostarczaniu informacji o tym, jak ktoś inny może poprawić swoje zachowanie lub wyniki. Chociaż jest to ważny element komunikacji, nie jest bezpośrednio związane z odmową, która wymaga zdecydowanego, ale uprzejmego wyrażenia granic. Aktywne słuchanie polega na pełnym zaangażowaniu w rozmowę, co może sprzyjać zrozumieniu, ale nie jest techniką asertywnej odmowy. W sytuacji, gdy musimy odmówić, aktywne słuchanie może opóźnić proces, zamiast go ułatwić. Z kolei miękki styl negocjacji opiera się na kompromisie, co jest w sprzeczności z asertywną odmową, która zakłada jasne i stanowcze wyrażenie swojego stanowiska. Te podejścia mogą prowadzić do nieefektywnej komunikacji i mogą być mylone z asertywnością, co skutkuje brakiem wyraźnych granic w interakcjach. Prawidłowe zastosowanie asertywnej odmowy wymaga umiejętności wyrażenia swojego stanowiska w sposób, który nie pozostawia miejsca na wątpliwości, a jednocześnie nie prowadzi do konfliktu, co nie jest celem wyboru ww. technik.

Pytanie 40

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

B. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

C. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

D. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że nie wszystkie z nich odnoszą się bezpośrednio do kluczowych symptomów autyzmu. Na przykład, oczopląs, mowę skandowaną oraz drżenia zamiarowe nie są charakterystyczne dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Oczopląs jest często związany z problemami neurologicznymi lub okulistycznymi, a nie z autyzmem. Z kolei mowę skandowaną można klasyfikować jako specyficzny objaw zaburzeń mowy, ale nie jest to objaw typowy dla autyzmu. Drżenia zamiarowe są bardziej związane z zaburzeniami ruchowymi aniżeli z interakcją społeczną czy komunikacją, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Kolejna omawiana kwestia, to trudności w zakresie motoryki małej oraz wzmożona męczliwość, które mogą być obserwowane u dzieci z autyzmem, ale nie są one głównymi symptomami tego zaburzenia. Motoryka mała jest zróżnicowana i niekoniecznie wskazuje na autyzm, a wzmożona męczliwość jest często rezultatem nadmiernego obciążenia sensorycznego. Impulsywność i nadaktywność motoryczna, które występują w trzeciej odpowiedzi, są typowe dla ADHD, a nie autyzmu, co pokazuje typowy błąd myślowy polegający na myleniu symptomów różnych zaburzeń. Kluczowe dla skutecznej diagnozy jest zrozumienie, że różne zaburzenia mogą mieć wspólne objawy, ale tylko konkretne cechy, takie jak trudności w komunikacji i interakcjach społecznych, są podstawą diagnozy autyzmu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej