Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik urządzeń i systemów energetyki odnawialnej
Kwalifikacja: ELE.10 - Montaż i uruchamianie urządzeń i systemów energetyki odnawialnej
Data rozpoczęcia: 9 sierpnia 2025 15:46
Data zakończenia: 9 sierpnia 2025 15:51

Egzamin niezdany

Wynik: 8/40 punktów (20,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką wartość należy wpisać w pozycji przedmiarowej dla dolnego przewodu źródła ciepła, który na mapie w skali 1:1000 ma długość 2 cm?

A. 20 m

B. 2 m

C. 0,2 m

D. 200 m

Wybór błędnych odpowiedzi wynika z nieprawidłowego zrozumienia skali mapy oraz zasad przeliczania jednostek. Odpowiedzi takie jak 2 m i 0,2 m wynikają z pomyłek w przeliczeniach, gdzie uczestnik mógł mylnie przyjąć, że 1 cm odpowiada 1 m lub 0,1 m. Jest to typowy błąd, który może się zdarzyć, gdy nie uwzględnia się, że w skali 1:1000 każdy centymetr na mapie to 10 metrów w rzeczywistości. W praktyce, aby uniknąć takich pomyłek, istotne jest, aby zawsze dokładnie analizować mapy, zwracać uwagę na podaną skalę oraz stosować odpowiednie formuły przeliczeniowe. Również, wybierając odpowiedzi, warto mieć na uwadze kontekst, w jakim dane wymiary są używane, co w przypadku instalacji ciepłowniczych ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego działania systemu. Błędy te mogą prowadzić do nieprawidłowych obliczeń w projektowaniu, co w dalszej perspektywie może skutkować nieefektywnym systemem grzewczym lub dodatkowymi kosztami związanymi z błędną realizacją projektu.

Pytanie 2

Na jakiej głębokości układa się rury gruntowego wymiennika ciepła w instalacji pompy cieplnej?

A. 2,2-2,8 m

B. 0,6-1,2 m

C. 1,6-2,2 m

D. 1,0-1,6 m

Wybór głębokości układania rur gruntowego wymiennika ciepła ma kluczowe znaczenie dla efektywności pracy pompy ciepła. Odpowiedzi sugerujące zbyt płytkie ułożenie rur, takie jak 0,6-1,2 m, mogą wynikać z błędnych założeń dotyczących stabilności temperatury gruntu w sezonie grzewczym. Na tak niewielkiej głębokości temperatury gruntu mogą ulegać większym wahaniom, co negatywnie wpływa na wydajność systemu. Ponadto, w okresach intensywnego użytkowania systemu, może dojść do przegrzania gruntu, co skutkuje obniżoną efektywnością wymiany ciepła. Podobnie, wybór głębokości 1,6-2,2 m, chociaż teoretycznie może wydawać się rozsądny, wiąże się z większymi kosztami związanymi z wykopami oraz ewentualnymi problemami z instalacją. Przy takich głębokościach konieczne jest również odpowiednie zabezpieczenie rur przed uszkodzeniami, co dodatkowo zwiększa nakłady finansowe. W efekcie, zbyt głęboki lub zbyt płytki układ rur prowadzi do nieoptymalnych warunków pracy systemu, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami projektowania instalacji gruntowych wymienników ciepła, które rekomendują głębokość w granicach 1,0-1,6 m jako najbardziej efektywną.

Pytanie 3

Która metoda transportu kolektorów słonecznych na dach wysokiego budynku jest najbardziej efektywna?

A. Windą transportową

B. Wózkiem widłowym

C. Wciągarką linową

D. Ręcznie przez schody

Transport kolektorów słonecznych na dach wysokiego budynku przy użyciu wózka widłowego, ręcznie po schodach lub wciągarki linowej wiąże się z istotnymi niedogodnościami i zagrożeniami, które mogą wpływać na bezpieczeństwo oraz efektywność takich działań. Wózek widłowy, mimo że może być użyteczny w niektórych kontekstach, nie jest optymalnym rozwiązaniem w przypadku transportu na dużą wysokość. Wózki widłowe są przeznaczone głównie do pracy na płaskich powierzchniach i w ograniczonych przestrzeniach, co ogranicza ich zastosowanie w kontekście wysokich budynków. Ponadto, manewrowanie wózkiem widłowym w ciasnych klatkach schodowych lub windy może stwarzać niebezpieczeństwo dla użytkowników. Ręczne przenoszenie kolektorów po schodach to rozwiązanie, które wiąże się z dużym ryzykiem kontuzji, zarówno dla pracowników, jak i dla samych urządzeń. W przypadku dużych, ciężkich elementów, takich jak kolektory słoneczne, noszenie ich na dużych wysokościach może prowadzić do upadków i urazów. Praktyki BHP jasno wskazują na konieczność unikania manualnego transportu ciężkich przedmiotów w takich warunkach. Wciągarka linowa, chociaż może być rozważana w pewnych kontekstach, wymaga precyzyjnego ustawienia i umiejętności obsługi, co może być trudne do zrealizowania na budowach. Dodatkowo, niewłaściwe użycie wciągarki może prowadzić do wypadków, w tym uszkodzeń mienia i zagrożeń dla zdrowia. Dlatego ważne jest, aby w takich sytuacjach stosować metody transportu, które są zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi oraz przepisami BHP, a windę transportową należy uznać za najbardziej bezpieczne i efektywne rozwiązanie.

Pytanie 4

Uziemienie wewnętrzne systemu fotowoltaicznego powinno być zrealizowane z

A. taśmy stalowej ocynkowanej

B. pręta stalowego ocynkowanego

C. przewodu miedzianego

D. przewodu aluminiowego

Przewód miedziany jest najlepszym materiałem do wykonania uziemienia wewnętrznego instalacji fotowoltaicznej ze względu na jego doskonałe przewodnictwo elektryczne oraz odporność na korozję. Miedź ma niską rezystancję, co oznacza, że skutecznie odprowadza prąd w przypadku awarii systemu, minimalizując ryzyko porażenia prądem oraz uszkodzeń urządzeń. Zgodnie z normami PN-EN 62305, które regulują kwestie ochrony odgromowej oraz instalacji elektrycznych, zastosowanie przewodów miedzianych do uziemienia jest preferowane, a w wielu przypadkach wręcz obligatoryjne. Praktyczne przykłady zastosowania przewodów miedzianych obejmują zarówno domowe instalacje fotowoltaiczne, jak i większe systemy komercyjne, gdzie ich niezawodność i trwałość mają kluczowe znaczenie. Dodatkowo, miedź nie ulega degradacji w wyniku działania czynników atmosferycznych, co czyni ją idealnym wyborem do zastosowań zewnętrznych, gdzie kontakt z wilgocią i zmiennymi temperaturami może powodować awarie. Warto także zauważyć, że przewody miedziane są łatwe w montażu i zapewniają trwałość oraz efektywność przez długie lata eksploatacji.

Pytanie 5

Od jakiej temperatury powinno się dopuszczać przegrzanie ciepłej wody użytkowej w systemie solarnym w celu dezynfekcji (tj. legionelli)?

A. 55°C

B. 45°C

C. 70°C

D. 50°C

Osoby, które wybierają temperatury poniżej 70°C, mogą nie zdawać sobie sprawy z ryzyka, jakie wiąże się z niskim podgrzewaniem wody użytkowej. Odpowiedzi takie jak 45°C, 50°C czy 55°C nie wystarczają do skutecznej eliminacji bakterii Legionella, które rozwijają się w temperaturach pomiędzy 20 a 50°C. Wybór temperatury 45°C może zdawać się atrakcyjny z punktu widzenia oszczędności energii, jednak jest to wartość, w której bakterie mogą się swobodnie namnażać, co zwiększa ryzyko zakażeń. Podobnie odpowiedzi 50°C i 55°C, choć nieco lepsze, nadal nie zapewniają odpowiedniej ochrony, gdyż nie osiągają progu, przy którym następuje skuteczna dezynfekcja. W praktyce, dla bezpieczeństwa użytkowników, konieczne jest nie tylko podgrzewanie wody, ale również jej regularne wymienianie i cyrkulacja, aby zapobiec powstawaniu martwych stref, w których mogą rozwijać się bakterie. Ponadto, w kontekście standardów branżowych, nieprzestrzeganie zasad dezynfekcji może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych oraz prawnych. Dlatego tak istotne jest, aby nie bagatelizować odpowiednich wartości temperatury i stosować się do zaleceń, które zapewnią bezpieczeństwo i zdrowie użytkowników.

Pytanie 6

Na dokumentacji dotyczącej zapotrzebowania materiałowego do realizacji instalacji znajduje się symbol Cu-DHP 22x1 R220. Co to oznacza w kontekście rur?

A. o średnicy 22 mm i długości 1m, miękka

B. o promieniu 22 mm i grubości 1 mm, twarda

C. o średnicy 22 mm i grubości 1mm, miękka

D. o średnicy 22 mm i długości 1m, twarda

Wybór opcji, która sugeruje, że rura ma średnicę 22 mm i długość 1 m, lub sugeruje, że rura ma promień 22 mm, wskazuje na nieporozumienia w zakresie oznaczeń technicznych. Rury miedziane oznaczone jako Cu-DHP wskazują na materiał oraz jego właściwości, a nie na długość czy promień. Długość rury nie jest określona w symbolu i może być różna w zależności od potrzeb projektu. Przyjmowanie długości 1 m bez dodatkowych informacji jest błędnym wnioskowaniem, ponieważ rury miedziane są dostępne w różnych długościach, co powinno być dostosowane do specyfikacji projektu. Ponadto, błędne jest przyjęcie, że rura ma promień 22 mm, zamiast średnicy, ponieważ promień to połowa średnicy, a w praktyce to średnica jest kluczowym wymiarem, który określa rozmiar rury w instalacjach. Wybór opcji, która podaje grubość rury jako 1 mm, ale w kontekście twardości, ignoruje istotny aspekt dotyczący zastosowania. Miękkie rury miedziane, z uwagi na swoją elastyczność, są preferowane w instalacjach, które wymagają formowania, a twarde rury są trudniejsze do obróbki. Dlatego zrozumienie oznaczeń i selekcja materiałów według ich właściwości i zastosowania jest kluczowe dla prawidłowego montażu i efektywności systemów hydraulicznych.

Pytanie 7

Kocioł na pellet o mocy poniżej 25 kW powinien być umiejscowiony w kotłowni w taki sposób, aby przestrzeń pomiędzy tylną częścią kotła a ścianą wynosiła co najmniej

A. 1,0 m

B. 0,7 m

C. 1,5 m

D. 2,0 m

Wybór większej odległości, takiej jak 1,5 m, 1,0 m czy 2,0 m, wskazuje na mylne zrozumienie wymogów dotyczących instalacji kotłów na pellet. Kodowanie obiektów grzewczych w Polsce nie tylko precyzuje minimalne wymogi, ale także podkreśla ich praktyczne zastosowanie. W przypadku kotłów o mocy mniejszej niż 25 kW, nadmierna odległość od ściany może prowadzić do nieefektywności systemu grzewczego. Odpowiednia cyrkulacja powietrza jest kluczowa dla efektywności kotła, co oznacza, że zbyt duża odległość może ograniczać wentylację, prowadząc do problemów z wydajnością i komfortem grzewczym. Ponadto, w sytuacji awaryjnej, znaczna odległość może utrudniać dostęp do kotła, co jest istotne dla konserwacji i napraw. Odpowiednie odstępy są zatem nie tylko kwestią norm, ale także praktycznym aspektem zapewniającym bezpieczeństwo i efektywność eksploatacji. Powszechnym błędem myślowym jest także założenie, że większa odległość zawsze oznacza lepsze ustawienie. W rzeczywistości, normy są ustalane na podstawie badań i praktyk inżynieryjnych, które wskazują na optymalne wartości, które należy stosować. Dlatego tak ważne jest przestrzeganie określonych wymogów, aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie całego systemu grzewczego.

Pytanie 8

Jakie narzędzie należy wykorzystać do łączenia rur miedzianych w systemie biogazowym, w obiekcie, gdzie nie można stosować technologii termicznych?

A. palnika gazowego

B. zaciskarki promieniowej

C. zgrzewarki elektrooporowej

D. zaciskarki osiowej

Zastosowanie zgrzewarki elektrooporowej w kontekście instalacji biogazowych może wydawać się atrakcyjne, jednak wiąże się z technologią termiczną, która jest zabroniona w omawianych warunkach. Zgrzewarka elektrooporowa działa na zasadzie wytwarzania ciepła poprzez przepływ prądu elektrycznego przez element oporowy, co prowadzi do rozgrzania materiałów i ich zespawania. W przypadku biogazów, które mogą być łatwopalne i mają specyfikę chemiczną, proces ten stwarza ryzyko niebezpiecznych sytuacji, takich jak wybuchy czy pożary. Podobnie, palnik gazowy, który wykorzystuje otwarty ogień do lutowania, również nie spełnia wymogów bezpieczeństwa w instalacjach biogazowych, gdzie obecność gazów może tworzyć niebezpieczne mieszanki. Zaciskarka osiowa, choć eliminuje potrzebę wysokotemperaturowego łączenia, nie zapewnia takiego samego poziomu szczelności i wytrzymałości jak zaciskarka promieniowa, co w kontekście biogazu jest kluczowe. Typowym błędem myślowym jest przypuszczenie, że każda technika łączenia rur może być stosowana zamiennie, co prowadzi do wyboru nieodpowiednich narzędzi i metod, a tym samym do obniżenia jakości instalacji oraz zwiększenia ryzyka awarii. Właściwe podejście do wyboru narzędzi i technologii łączenia rur ma istotne znaczenie dla długotrwałej i bezpiecznej eksploatacji instalacji biogazowych.

Pytanie 9

Informacje o projekcie instalacji solarnej, których nie można zobrazować w formie rysunków, znajdują się w

A. kosztorysie

B. założeniach techniczno-ekonomicznych

C. certyfikacie technicznym

D. opisie technicznym

Istniejące dokumenty, takie jak założenia techniczno-ekonomiczne, kosztorys oraz certyfikat techniczny, odgrywają kluczowe role w kontekście projektowania i realizacji instalacji solarnej, jednak żaden z nich nie skupia się na opisie technicznym w sposób, który mógłby zastąpić jego funkcję. Założenia techniczno-ekonomiczne koncentrują się na analizie wykonalności projektu, w tym na przewidywanych kosztach oraz korzyściach finansowych, co zazwyczaj jest przedstawiane za pomocą tabel i wykresów. Kosztorys stanowi szczegółowy przegląd wydatków związanych z materiałami i robocizną, ale nie dostarcza informacji na temat specyfikacji technicznych czy zasad działania komponentów systemu. Certyfikat techniczny jest dokumentem potwierdzającym zgodność z określonymi normami, lecz jego zawartość nie obejmuje szczegółowych danych dotyczących instalacji. Wiele osób błędnie myśli, że te dokumenty mogą zastąpić pełen opis techniczny, co prowadzi do niedoprecyzowania oczekiwań i wymagań projektowych. Przykładem często napotykanych błędów myślowych jest mylenie charakterystyki kosztów z wymaganiami technicznymi lub traktowanie certyfikatów jako wyczerpującego źródła informacji o projektowanej instalacji. To może prowadzić do nieporozumień na etapie realizacji projektu, a w konsekwencji do obniżenia jego efektywności i jakości wykonania.

Pytanie 10

Zbyt niska histereza w regulatorze systemu solarnego może skutkować

A. częstym działaniem zaworu bezpieczeństwa

B. częstym włączaniem oraz wyłączaniem pompy

C. szybszym zużyciem płynu solarnego

D. obniżeniem ciśnienia w instalacji

Wiele osób może błędnie sądzić, że zbyt mała histereza nie ma znaczącego wpływu na inne aspekty systemu solarnego, jak starzenie się płynu, ciśnienie w instalacji czy działanie zaworu bezpieczeństwa. Jednakże, jeśli histereza jest zbyt niska, pompa będzie działać w trybie ciągłym, co rzeczywiście może wpływać na właściwości płynu solarnego. Zbyt częste cykle włączania i wyłączania mogą prowadzić do niepożądanych zjawisk, takich jak stagnacja płynu, co z kolei może przyspieszyć jego degradację. Co więcej, nie ma bezpośredniego związku pomiędzy histerezą a ciśnieniem w instalacji, ponieważ ciśnienie jest bardziej związane z prawidłowym działaniem pomp oraz zabezpieczeń. Zakładając, że zawór bezpieczeństwa działa zgodnie z normami, powinien otwierać się tylko w sytuacjach awaryjnych, a nie z powodu zbyt częstego włączania i wyłączania pompy. Kluczowym błędem jest mylenie zjawiska histerezy z innymi parametrami pracy systemu, co może prowadzić do niepoprawnych ustawień i skutków ubocznych, takich jak zwiększone zużycie energii oraz obniżona żywotność podzespołów. Dlatego ważne jest, aby stosować się do dobrych praktyk i odpowiednich wartości histerezy, aby zapewnić efektywność oraz długowieczność systemu solarnego.

Pytanie 11

Klient, który pragnie jednocześnie uzyskiwać energię elektryczną oraz ciepło z odnawialnych źródeł, powinien rozważyć użycie

A. pompy ciepła multi-split

B. kotła dwufunkcyjnego

C. kolektora słonecznego hybrydowego

D. kolektora rurowego próżniowego

Propozycje, takie jak kocioł dwufunkcyjny, pompa ciepła multi-split oraz kolektor rurowy próżniowy, nie są odzwierciedleniem nowoczesnych potrzeb w zakresie jednoczesnego pozyskiwania energii elektrycznej i ciepła ze źródeł odnawialnych. Kocioł dwufunkcyjny, mimo że potrafi efektywnie ogrzewać wodę i pomieszczenia, nie jest zaprojektowany do produkcji energii elektrycznej. Zwykle wykorzystuje paliwa kopalne, co jest sprzeczne z ideą wykorzystywania odnawialnych źródeł energii. Pompa ciepła multi-split, choć efektywna w pozyskiwaniu energii cieplnej z otoczenia, również koncentruje się na ogrzewaniu i chłodzeniu, a nie na wytwarzaniu energii elektrycznej. Kolektor rurowy próżniowy jest doskonały do produkcji ciepła, zwłaszcza w warunkach niskich temperatur, jednak nie generuje energii elektrycznej. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków to mylenie funkcji i zastosowań różnych technologii OZE oraz brak zrozumienia, że dla efektywnej produkcji energii elektrycznej potrzebne są urządzenia, które mogą zarówno produkować prąd, jak i ciepło, jak właśnie kolektory hybrydowe, a nie jedynie koncentrować się na jednym z tych aspektów.

Pytanie 12

Kolektory słoneczne umieszczone na gruncie, w przeciwieństwie do tych instalowanych na dachach, są bardziej podatne na

A. większe pokrycie śniegiem.

B. częstsze uszkodzenia mechaniczne.

C. większe straty ciepła.

D. gorsze warunki nasłonecznienia.

Podczas analizy odpowiedzi uznających, że kolektory słoneczne montowane na powierzchni terenu mogą być narażone na większe zaśnieżenie, można zauważyć, że to podejście nie uwzględnia specyfiki lokalizacji i konstrukcji budynków. W rzeczywistości, śnieg osiada najczęściej na dachach, gdzie może tworzyć warstwę izolacyjną, natomiast na poziomie terenu śnieg jest bardziej narażony na topnienie pod wpływem promieniowania słonecznego oraz ciepła emitowanego przez ziemię. Zwiększona strata energii cieplnej, jako argument, również jest myląca; kolektory na gruncie mogą być tak samo efektywne, jak te na dachu, jeśli są prawidłowo zaprojektowane i zainstalowane z odpowiednimi materiałami izolacyjnymi. W kontekście warunków napromieniowania, kolektory na ziemi mogą wręcz korzystać z lepszego dostępu do światła słonecznego bez przeszkód, które mogą występować w przypadku obiektów sąsiadujących z dachem. Typowe błędy myślowe w tej analizie mogą wynikać z uproszczeń oraz braku zrozumienia specyfiki instalacji oraz ich otoczenia, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków o efektywności i bezpieczeństwie kolektorów słonecznych.

Pytanie 13

Z jaką minimalną separacją powinny być instalowane kolektory w stosunku do wszelkich uziemionych elementów systemu ochrony odgromowej, uziemienia oraz pozostałych metalowych struktur dachu, które nie są częścią systemu ochrony odgromowej?

A. 0,35 - 0,45 m

B. 1,50 - 2,00 m

C. 0,50 - 1,00 m

D. 0,10 - 0,20 m

Zastosowanie niewłaściwej odległości między kolektorami a uziemionymi punktami ochrony odgromowej może prowadzić do poważnych konsekwencji. Odpowiedzi sugerujące mniejsze odległości, takie jak 0,10 - 0,20 m lub 0,35 - 0,45 m, ignorują fundamentalne zasady dotyczące bezpieczeństwa elektrycznego i ochrony przed skutkami wyładowań atmosferycznych. Warto zauważyć, że prąd udarowy wywołany piorunem może rozprzestrzeniać się w różnych kierunkach, a zbyt bliskie usytuowanie kolektorów wobec elementów uziemiających stwarza ryzyko, że te prądy trafią na wrażliwe komponenty instalacji, prowadząc do ich uszkodzenia lub nawet pożaru. Ponadto, zwiększa to ryzyko uszkodzenia samej konstrukcji dachu. Standardy branżowe jasno określają minimalne odległości, które powinny być przestrzegane, aby skutecznie zminimalizować ryzyko związane z wyładowaniami atmosferycznymi. Ignorowanie tych zasad może wynikać z błędnego postrzegania bezpieczeństwa instalacji, co często prowadzi do oszczędności na niewłaściwych kosztach, a w efekcie do większych wydatków związanych z naprawami. Umożliwienie odpowiedniego odstępu nie tylko zabezpiecza instalację, ale również wspiera długofalowe zarządzanie ryzykiem związanym z pogodą.

Pytanie 14

W Polsce płaskie kolektory słoneczne powinny być umieszczane na dachu budynku, skierowane w stronę

A. północną

B. południową

C. wschodnią

D. zachodnią

Kolektory słoneczne płaskie powinny być zorientowane na południe, aby maksymalizować ilość otrzymywanego promieniowania słonecznego przez cały dzień. Dzięki takiej orientacji, kolektory są w stanie wykorzystać maksymalne nasłonecznienie, zwłaszcza w godzinach szczytowych, kiedy słońce znajduje się najwyżej na niebie. W Polsce, ze względu na nasze położenie geograficzne, orientacja południowa jest kluczowa dla uzyskania optymalnej efektywności energetycznej. Przykładowo, instalacje w orientacji południowej mogą zwiększyć wydajność kolektorów o 15-30% w porównaniu do innych kierunków. Dobre praktyki wskazują, że przy projektowaniu systemów solarnych należy także uwzględniać kąt nachylenia kolektorów, który powinien wynosić od 30 do 45 stopni, co dodatkowo wspiera efektywność zbierania energii. W związku z tym, podejmowanie decyzji o lokalizacji i orientacji kolektorów powinno być oparte na analizach nasłonecznienia oraz lokalnych warunkach klimatycznych, co przyczynia się do maksymalizacji zysków energetycznych.

Pytanie 15

Podaj sekwencję działań po zakończeniu montażu systemu solarnego?

A. Napełnienie czynnikiem, płukanie, izolacja przewodów, próba ciśnieniowa

B. Próba ciśnieniowa, napełnienie czynnikiem, odpowietrzenie, izolacja przewodów

C. Izolacja przewodów, napełnienie czynnikiem, odpowietrzenie, próba ciśnieniowa

D. Próba ciśnieniowa, odpowietrzenie, napełnienie czynnikiem, izolacja przewodów

Odpowiedzi, które wskazują inną kolejność czynności, zawierają błędy w rozumieniu procesów związanych z montażem instalacji solarnej. Na przykład, rozpoczęcie od napełnienia czynnikiem bez wcześniejszej próby ciśnieniowej jest niebezpieczne, ponieważ nieszczelności w układzie mogłyby prowadzić do wycieków, co zagrażałoby zarówno bezpieczeństwu instalacji, jak i jej wydajności. Wypełnione czynnikiem systemy, które nie przeszły testu szczelności, mogą być narażone na poważne uszkodzenia, a konsekwencje mogą ponieść nie tylko urządzenia, ale również użytkownicy. Dodatkowo, odpowietrzenie przed napełnieniem czynnikiem jest nieprawidłowe, ponieważ bez uprzedniego usunięcia potencjalnych nieszczelności nie ma sensu wprowadzać czynnika roboczego. Izolacja przewodów na początku procesu nie zapewnia ochrony, jeśli układ nie został wcześniej zweryfikowany pod kątem szczelności. Ważne jest, aby zrozumieć, że każde z tych działań jest oparte na zasadach inżynieryjnych i dobrych praktykach branżowych, które mają na celu zminimalizowanie ryzyka oraz maksymalizację efektywności systemu. Użytkownicy, którzy nie stosują się do tych zasad, mogą napotkać poważne problemy, które nie tylko wydłużą czas realizacji projektu, ale także zwiększą koszty eksploatacji instalacji.

Pytanie 16

Na podstawie cech przewodnictwa cieplnego, wybierz materiał szeroko wykorzystywany do ociepleń budynków?

A. Styropian.

B. Pustak ceramiczny.

C. Miedź.

D. Cement.

Wybór materiału do dociepleń budynków jest kluczowy dla efektywności energetycznej, a każda z wymienionych opcji ma swoje specyficzne właściwości, które niekoniecznie czynią je odpowiednimi do tego celu. Beton, choć jest materiałem mocnym i trwałym, ma stosunkowo wysoką przewodność cieplną, wynoszącą około 1,7 W/mK, co sprawia, że nie jest efektywnym izolatorem. Zastosowanie betonu jako materiału izolacyjnego prowadziłoby do znacznych strat ciepła, co zwiększałoby koszty ogrzewania budynku. Miedź, chociaż doskonały przewodnik ciepła, również nie jest odpowiednia do ociepleń. Jej przewodność cieplna wynosi około 400 W/mK, co czyni ją jednym z najlepszych materiałów w tym zakresie, ale z powodów ekonomicznych i praktycznych, nie stosuje się jej w izolacji budynków. Pustak ceramiczny, z kolei, posiada dobre właściwości akumulacyjne, ale jego przewodność cieplna jest również wyższa niż w przypadku styropianu, co oznacza, że nie zapewnia tak efektywnej izolacji termicznej. Wybór niewłaściwego materiału może prowadzić do błędów w projektowaniu systemów izolacyjnych, co w dłuższej perspektywie skutkuje zwiększonymi kosztami eksploatacyjnymi i niższą efektywnością energetyczną budynku. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze materiałów izolacyjnych kierować się ich właściwościami termicznymi oraz zgodnością z obowiązującymi normami budowlanymi.

Pytanie 17

Który z elementów powinien być zainstalowany w najwyższym punkcie systemu solarnego?

A. Odpowietrznik

B. Czujnik temperatury kolektora

C. Pompę napełniającą

D. Naczynie wyrównawcze

Odpowietrznik jest kluczowym elementem każdej instalacji solarnej, ponieważ jego głównym zadaniem jest usuwanie powietrza z systemu. Powietrze, które może gromadzić się w instalacji, tworzy pęcherzyki, które mogą powodować zakłócenia w przepływie czynnika grzewczego, prowadząc do obniżenia efektywności systemu oraz potencjalnych uszkodzeń. Montując odpowietrznik w najwyższym punkcie instalacji, zapewniamy, że powietrze zostanie skutecznie usunięte, co pozwala na optymalne działanie systemu. Przykładem dobrych praktyk jest instalowanie odpowietrzników automatycznych, które samoczynnie usuwają nagromadzone powietrze. Warto również pamiętać, że zgodnie z normami PN-EN 12976 dotyczącymi systemów solarnych, odpowiednia wentylacja i odprowadzenie powietrza są niezbędne dla zachowania długowieczności instalacji oraz jej efektywności energetycznej.

Pytanie 18

Do pomiaru mocy wyjściowej baterii słonecznej, o parametrach podanych w przedstawionej tabeli, należy zastosować

Parametry baterii słonecznej
Moc maksymalna, P max	1951 V
Napięcie maksymalne (jałowe), Uoc	45,5 V
Napięcie w punkcie mocy maksymalnej, Um	36,9 V
Prąd zwarcia, Isc	5,63 A
Prąd w punkcie mocy maksymalnej, Im	5,37 A

A. miernik mocy promieniowania słonecznego.

B. miernik natężenia oświetlenia.

C. amperomierz i woltomierz.

D. mostek Graetza.

Odpowiedź "amperomierz i woltomierz" jest poprawna, ponieważ do pomiaru mocy wyjściowej baterii słonecznej kluczowe jest zmierzenie zarówno prądu, jak i napięcia w punkcie pracy systemu. Moc elektryczna jest definiowana jako iloczyn prądu (I) i napięcia (V), zgodnie ze wzorem P = I * V. Amperomierz, stosowany do pomiaru natężenia prądu, dostarcza informacji na temat ilości elektronów przepływających przez obwód, co jest kluczowe w kontekście wydajności baterii słonecznych. Z kolei woltomierz mierzy napięcie, które jest istotne dla określenia potencjału elektrycznego w obwodzie. Poprawne korzystanie z tych narzędzi pozwala nie tylko na określenie mocy wyjściowej, ale również na optymalizację pracy systemu fotowoltaicznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży energetycznej. Użycie amperomierza i woltomierza umożliwia także monitorowanie parametrów pracy baterii w czasie rzeczywistym, co jest istotne dla zapewnienia ich długotrwałej efektywności.

Pytanie 19

Kiedy odbywa się odbiór instalacji solarnej?

A. po pierwszym uruchomieniu systemu.

B. po wykonaniu próby ciśnieniowej i przed ustawieniem regulatora.

C. przed pierwszym uruchomieniem systemu.

D. po napełnieniu zbiornika i przed ustawieniem mocy pompy.

Odpowiedzi sugerujące, że odbiór instalacji solarnej następuje przed jej pierwszym uruchomieniem lub po wykonaniu próby ciśnieniowej, są nieprawidłowe, ponieważ kluczowym etapem odbioru jest obserwacja działania systemu w rzeczywistych warunkach operacyjnych. Przeprowadzenie próby ciśnieniowej przed uruchomieniem jest istotne, ale to tylko jeden z kroków w procesie weryfikacji instalacji. Nie dostarcza ono jednak informacji na temat rzeczywistej wydajności instalacji, jak również jej zdolności do pracy w zmieniających się warunkach atmosferycznych. Odbiór po napełnieniu zasobnika i przed ustawieniem mocy pompy nie jest wystarczający, ponieważ w czasie pierwszego uruchomienia można zaobserwować, jak system reaguje na rzeczywistą interakcję wszystkich komponentów, co może ujawnić potencjalne problemy, które nie były widoczne w fazie montażu. Odbiór powinien uwzględniać nie tylko aspekty techniczne, ale również funkcjonalność instalacji, co wymaga jej uruchomienia. Zrozumienie tych zależności jest kluczowe dla zapewnienia efektywności oraz bezpieczeństwa systemów solarnych.

Pytanie 20

Jakie materiały należy wykorzystać do naprawy izolacji przewodów w instalacji niskonapięciowej?

A. tereszpan

B. koszulki termokurczliwe

C. preszpan

D. taśmę bawełnianą

W kontekście naprawy izolacji przewodów elektrycznych, stosowanie tereszpanu, taśmy bawełnianej czy preszpanu jest niewłaściwe i nieskuteczne. Tereszpan, choć może być używany w różnych zastosowaniach, nie jest materiałem, który zapewnia odpowiednią ochronę elektryczną w kontekście przewodów niskonapięciowych. Jego właściwości fizyczne nie pozwalają na skuteczne zabezpieczenie przed uszkodzeniami mechanicznymi, a jego odporność na czynniki chemiczne i termiczne jest ograniczona. Z kolei taśma bawełniana, mimo że ma swoje zastosowanie w przemyśle, jest materiałem, który nie spełnia norm dotyczących izolacji elektrycznej. Nałożenie takiej taśmy na przewód może prowadzić do ryzyka zwarcia lub pożaru, szczególnie w warunkach narażenia na wilgoć. Preszpan, będący tworzywem sztucznym, również nie jest rekomendowany do tego typu zastosowań. Materiał ten nie ma właściwości termokurczliwych, co oznacza, że nie przylega do powierzchni przewodu i nie tworzy hermetycznej ochrony. Wybór niewłaściwego materiału do naprawy izolacji może prowadzić do poważnych konsekwencji bezpieczeństwa, dlatego tak ważne jest stosowanie standardów branżowych i materiałów uznawanych za bezpieczne. Aby unikać nieprawidłowych wniosków, istotne jest zrozumienie specyfiki materiałów oraz ich zastosowania w praktyce. Właściwy dobór materiałów izolacyjnych jest kluczowy w zapewnieniu bezpieczeństwa i niezawodności instalacji elektrycznych.

Pytanie 21

Skraplacz to urządzenie

A. oddające ciepło do systemu.

B. pobierające ciepło z otoczenia.

C. przekształcające energię cieplną na elektryczną.

D. przekształcające energię elektryczną na cieplną.

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi na pytanie dotyczące funkcji skraplacza wynikają z nieprawidłowego zrozumienia jego roli w systemach chłodniczych. Odpowiedź sugerująca, że skraplacz pobiera energię cieplną ze środowiska, jest mylna. W rzeczywistości skraplacz działa odwrotnie; to on oddaje ciepło. Tego rodzaju nieporozumienie może wynikać z pomylenia skraplacza z parownikiem, który rzeczywiście pobiera ciepło z otoczenia, aby zainicjować proces chłodzenia. Z kolei odpowiedzi sugerujące, że skraplacz zamienia energię elektryczną w cieplną lub odwrotnie, są również błędne. Skraplacz nie jest urządzeniem konwertującym energię elektryczną; jego funkcja polega na fizycznym procesie kondensacji, nie na konwersji energii. Typowym błędem myślowym jest również mylenie terminologii związanej z różnymi elementami systemu chłodzenia. Zrozumienie prawidłowej funkcji skraplacza jest kluczowe dla efektywnego projektowania i obsługi systemów HVAC, a jego rola w cyklu chłodniczym musi być jasno odróżniona od funkcji innych urządzeń, takich jak kompresory czy parowniki. W kontekście branżowym, warto zaznaczyć, że w projekcie systemu chłodzenia należy kierować się standardami efektywności energetycznej, co oznacza, że każdy element, w tym skraplacz, powinien być dobrany w taki sposób, aby maksymalizować wydajność całego systemu.

Pytanie 22

Która z boków dachu jest najodpowiedniejsza do instalacji kolektorów słonecznych?

A. Południowa

B. Wschodnia

C. Zachodnia

D. Północna

Wybór kierunku dachu, na którym montowane są kolektory słoneczne, jest niezwykle istotny dla efektywności całego systemu. Odpowiedzi wskazujące na dachy zachodnie, wschodnie lub północne opierają się na błędnych założeniach dotyczących dostępu do promieniowania słonecznego. Dach zachodni, mimo że otrzymuje promieniowanie, jest najbardziej efektywny pod względem produkcji energii tylko w późniejszych godzinach dnia, co ogranicza całkowitą wydajność systemu. Wschodnia strona dachu również jest słoneczna, ale promieniowanie jest dostępne głównie w godzinach porannych, co nie zapewnia optymalnych warunków do gromadzenia energii. Północna strona dachu, z kolei, charakteryzuje się minimalnym dostępem do słońca, co czyni ją najgorszym wyborem do montażu kolektorów. Wybór niewłaściwego kierunku może prowadzić do znaczących strat energetycznych i wydłużenia okresu zwrotu inwestycji. Dobrą praktyką jest również uwzględnienie lokalnych warunków klimatycznych i topograficznych, które mogą wpływać na dostępność światła słonecznego. Przykładem może być budynek otoczony innymi strukturami, które mogą powodować zacienienie, co dodatkowo podkreśla znaczenie kierunku montażu kolektorów. Dlatego też, znajomość zasad działania systemów solarnych oraz ich wymagań jest kluczowa dla podejmowania właściwych decyzji dotyczących ich instalacji.

Pytanie 23

Gdzie należy zamontować zewnętrzną jednostkę powietrznej pompy ciepła?

A. w odległości co najmniej 0,5 m od zewnętrznej ściany z wyrzutnią powietrza skierowaną w stronę ściany

B. bezpośrednio przy zewnętrznej ścianie budynku z wyrzutnią powietrza kierującą się w stronę ściany

C. bezpośrednio przy zewnętrznej ścianie budynku z czerpnią powietrza zwróconą w stronę ściany

D. w odległości co najmniej 0,5 m od zewnętrznej ściany z wyrzutnią powietrza skierowaną poza ścianę

Zamontowanie pompy ciepła za blisko ściany, czyli mniej niż 0,5 m, to dość powszechny błąd, który może narobić sporo problemów. Kiedy powietrze wydobywa się z wyrzutni skierowanej do ściany, nie rozprasza się dobrze, przez co może wracać do wlotu. To zdecydowanie nie jest optymalne i może prowadzić do spadku wydajności, a co za tym idzie – większego zużycia energii. Często ludzie nie mają pełnej wiedzy o wymaganiach dotyczących lokalizacji urządzenia, co skutkuje niewłaściwymi decyzjami. Wiesz, są określone standardy budowlane i zalecenia producentów, które dokładnie opisują, jakie odległości powinny być zachowane, aby systemy klimatyzacyjne i grzewcze działały prawidłowo. Ignorowanie tych zasad, jak na przykład montaż czerpni powietrza skierowanej do ściany, może doprowadzić do różnych usterek czy większego hałasu, co w mieszkaniach nie jest zbyt komfortowe. Dlatego naprawdę warto zwracać uwagę na te wytyczne, żeby pompa działała jak należy.

Pytanie 24

Jakich informacji nie jest konieczne zawarcie w "Księdze obmiaru" przy instalacji ogniwa fotowoltaicznego?

A. Liczby zainstalowanych urządzeń

B. Kubatury pomieszczenia

C. Jednostki pomiarowej

D. Typu urządzeń

Książka obmiaru dla montażu ogniwa fotowoltaicznego jest dokumentem, który ma za zadanie szczegółowe zarejestrowanie informacji dotyczących zamontowanych urządzeń oraz ich parametrów technicznych. W kontekście tej książki, informacje dotyczące ilości zamontowanych urządzeń, rodzaju urządzeń oraz jednostek miary są kluczowe. Ilość zamontowanych paneli fotowoltaicznych oraz ich rodzaj (np. monokrystaliczne, polikrystaliczne) mają bezpośredni wpływ na efektywność systemu oraz jego zgodność z przyjętymi normami. Jednostki miary są istotne do precyzyjnego określenia wydajności, mocy oraz rozmiarów komponentów instalacji. Natomiast kubatura pomieszczenia, w którym znajdują się urządzenia, nie jest informacją niezbędną w kontekście księgi obmiaru, ponieważ nie ma bezpośredniego wpływu na funkcjonowanie paneli fotowoltaicznych. Przykładowo, w przypadku montażu paneli na dachu, kubatura pomieszczenia nie ma znaczenia dla samej wydajności instalacji. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, Książka obmiaru powinna być starannie prowadzona, aby zapewnić zgodność z wymaganiami prawnymi oraz normami jakości.

Pytanie 25

Jaką liczbę łopat wirnika należy uznać za optymalną w turbinie wiatrowej?

A. 5

B. 7

C. 3

D. 2

Optymalna liczba łopat wirnika w turbinie wiatrowej wynosi zazwyczaj trzy. Taka konfiguracja zapewnia równowagę pomiędzy efektywnością generowania energii a stabilnością działania. Trzy łopaty pozwalają na optymalne wykorzystanie siły wiatru, co zwiększa wydajność turbiny. Dzięki równomiernemu rozkładowi masy, wirnik z trzema łopatami działa płynniej, co minimalizuje drgania i hałas. Dodatkowo, turbiny z trzema łopatami są bardziej odporne na silne wiatry, co zwiększa ich trwałość i niezawodność. Przykłady zastosowania takich turbin można znaleźć w wielu nowoczesnych farmach wiatrowych, gdzie ich konstrukcja została dostosowana do standardów IEC 61400, które określają wymagania dotyczące projektowania i testowania turbin wiatrowych. Trzy łopaty zapewniają również lepszą możliwość dostosowania do różnych warunków wiatrowych, co jest kluczowe w kontekście zmieniającego się klimatu i lokalnych uwarunkowań geograficznych.

Pytanie 26

Oznaczenie rur miedzianych symbolem R 290 wskazuje na ich stan

A. twardy

B. półtwardy

C. miękki

D. rekrystalizowany

Wybrane odpowiedzi "rekrystalizowany", "półtwardy" oraz "miękki" wskazują na różne stany miedzi, które są mylone z odpowiedzią poprawną. Rekrystalizacja jest procesem, który odgrywa kluczową rolę w poprawie właściwości fizycznych metalu, jednak nie odpowiada na stan, w jakim rury są dostarczane do użytku. Rury w stanie półtwardym mają właściwości pośrednie między twardym a miękkim, co czyni je bardziej elastycznymi, lecz nie tak wytrzymałymi jak rury twarde. Często stosowane są w miejscach, gdzie wymagane jest pewne dostosowanie do instalacji, ale nie zapewniają takiej samej sztywności. Z kolei rury miękkie są stosowane tam, gdzie potrzebna jest większa giętkość, co czyni je odpowiednimi do obszarów o ograniczonej przestrzeni lub w aplikacjach wymagających częstego kształtowania. Powszechnym błędem jest założenie, że każdy stan miedzi może być stosowany zamiennie w instalacjach, co nie jest zgodne z zasadami projektowania i wykonawstwa, które zalecają odpowiedni dobór materiałów zgodnie z ich charakterystyką i przewidywanym obciążeniem. W praktyce, wybór odpowiedniego stanu miedzi ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i wydajności instalacji.

Pytanie 27

Do struktur piętrzących należy zaliczyć

A. przepławki dla ryb

B. śluzy

C. zapory

D. ujęcia wody

Ujęcia wody, śluzy oraz przepławki dla ryb pełnią różne funkcje w systemach hydrotechnicznych, ale nie kwalifikują się jako budowle piętrzące. Ujęcia wody są miejscami poboru wody, które mają na celu jej transport do systemów wodociągowych lub przemysłowych, jednak nie zatrzymują ani nie gromadzą wody w sposób, który określa budowle piętrzące. Śluzy natomiast służą do regulacji poziomu wody w rzekach i kanałach, umożliwiając żeglugę przez różnice w poziomie wód, lecz także nie mają na celu magazynowania wody. Przepławki dla ryb to konstrukcje umożliwiające migrację ryb przez zapory, ale ich funkcja jest stricte ekologiczna i nie odnosi się do gromadzenia wody. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamianie budowli hydrotechnicznych z ich funkcjami pomocniczymi lub pobocznymi, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Aby właściwie zrozumieć różnice między tymi konstrukcjami, ważne jest zapoznanie się z ich specyfiką i zastosowaniem, w oparciu o standardy branżowe oraz dobre praktyki inżynieryjne.

Pytanie 28

Do zasilania jednofazowej jednostki zewnętrznej pompy ciepła typu split powinno się użyć przewodu

A. czterożyłowego

B. pięciożyłowego

C. dwużyłowego

D. trzyżyłowego

Wybór niewłaściwego typu przewodu do zasilania jednofazowej jednostki zewnętrznej pompy ciepła może prowadzić do poważnych problemów zarówno w zakresie bezpieczeństwa, jak i funkcjonowania urządzenia. Zastosowanie przewodu dwużyłowego, który składa się z dwóch żył - fazowej i neutralnej - jest niewłaściwe, ponieważ nie zapewnia uziemienia. Brak żyły ochronnej zwiększa ryzyko porażenia prądem oraz uszkodzenia sprzętu w przypadku wystąpienia awarii. Ponadto, przewody czterożyłowe, które zawierają dwie żyły fazowe, nie są typowym rozwiązaniem w instalacjach jednofazowych, co może prowadzić do nieprawidłowego zasilania urządzenia. Użycie przewodu pięciożyłowego jest nadmiarowe w kontekście jednofazowej pompy ciepła, co może prowadzić do nieefektywności oraz zwiększenia kosztów instalacji. Podczas wyboru przewodu kluczowe jest zrozumienie wymagań normowych oraz specyfiki zasilanego urządzenia. Przy projektowaniu instalacji elektrycznej należy kierować się zasadą, że przewód musi odpowiadać zarówno wymaganiom technicznym, jak i bezpieczeństwa, co w przypadku pomp ciepła jednoznacznie wskazuje na zastosowanie przewodu trzyżyłowego.

Pytanie 29

Realizacja budowy hybrydowej latarni ulicznej o wysokości 10 metrów oraz mocy 40W

A. wymaga akceptacji sąsiadów

B. wymaga pozwolenia na budowę

C. wymaga zgłoszenia budowy

D. może być przeprowadzona bez uzgodnień

Stwierdzenie, że budowa latarni hybrydowej może być realizowana bez zgody, jest mylne, ponieważ ignoruje kluczowe aspekty regulacyjne związane z inwestycjami budowlanymi. W każdym przypadku, nawet jeśli wydaje się, że obiekt jest niewielki lub nieinwazyjny, jego obecność wpływa na otoczenie, co obliguje inwestora do uzyskania zgody. Zgoda sąsiadów jest często mylnie postrzegana jako kluczowy element, jednak w rzeczywistości sama jej obecność nie wystarcza. Nawet jeśli sąsiedzi nie mają obiekcji, brak formalnego pozwolenia na budowę skutkuje naruszeniem przepisów prawa budowlanego. Zgłoszenie budowlane to kolejny nieprawidłowy kierunek myślenia, ponieważ dotyczy sytuacji, w których inwestycje są na tyle małe, że mogą nie wymagać pełnego pozwolenia, co nie ma zastosowania w przypadku latarni hybrydowej. Wszelkie prace budowlane, które mają wpływ na użytkowanie terenu, powinny być zgodne z normami budowlanymi oraz zasadami ochrony środowiska, co wiąże się z koniecznością uzyskania pozwolenia na budowę. Należy zatem zawsze konsultować się z lokalnymi władzami, aby upewnić się, że spełnione są wszystkie wymagania prawne i techniczne.

Pytanie 30

Kto tworzy plan budowy domu pasywnego?

A. Inspektor z działu budownictwa

B. Kierownik budowy

C. Instalator systemów solarnych

D. Przedsiębiorca

Wybierając inspektora wydziału budownictwa jako osobę odpowiedzialną za tworzenie harmonogramu budowy domu pasywnego, to nie jest dobry wybór. Inspektor w zasadzie zajmuje się nadzorowaniem zgodności z przepisami budowlanymi i kontrolą jakości wykonania, a nie planowaniem prac. Zazwyczaj to inwestor podejmuje decyzje dotyczące finansów i ogólnych założeń, ale on też nie robi harmonogramu. Jego rola to raczej zlecanie etapów budowy, a szczegóły organizacyjne to już zadanie kierownika budowy. Monter instalacji solarnej z kolei nie ma za dużo do powiedzenia, jeśli chodzi o harmonogram budowy, bo jego zadanie to realizacja konkretnej części projektu. Ważne jest, aby zrozumieć, że każda z tych osób ma inną rolę i odpowiedzialność za harmonogram powinna leżeć na kierowniku budowy, bo to on ma wiedzę i umiejętności do ogarnięcia całego procesu budowlanego. Zrozumienie tych ról jest istotne, by uniknąć zamieszania i błędów na budowie, bo to może prowadzić do opóźnień czy dodatkowych kosztów.

Pytanie 31

Jakie urządzenie należy zastosować do określenia temperatury zamarzania cieczy solarnej?

A. anemometr.

B. wiskozymetr.

C. fluksometr.

D. refraktometr.

Pomiar progu zamarzania cieczy solarnej jest kluczowy dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemów, a wybór odpowiednich narzędzi pomiarowych ma ogromne znaczenie. Wiskozymetr służy do pomiaru lepkości cieczy, co jest istotne przy rozważaniu płynności cieczy w warunkach eksploatacyjnych, lecz nie dostarcza informacji o właściwościach termicznych, takich jak temperatura zamarzania. Anemometr, z drugiej strony, jest urządzeniem przeznaczonym do pomiaru prędkości wiatru, co w kontekście cieczy solarnej nie ma praktycznego zastosowania. Fluksometr mierzy natężenie przepływu energii cieplnej, co również odbiega od analizy właściwości cieczy. Te urządzenia, choć użyteczne w swoich dziedzinach, nie są odpowiednie do oceny temperatury zamarzania płynów. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy przyrząd pomiarowy może być użyty do oceny różnych właściwości cieczy; kluczowe jest zrozumienie, że każdy instrument ma swoje specyficzne zastosowanie i ograniczenia. Niewłaściwy dobór narzędzi pomiarowych może prowadzić do nieefektywnych decyzji, co w dłuższej perspektywie może skutkować uszkodzeniami systemów solarnych oraz wzrostem kosztów eksploatacyjnych. Dlatego istotne jest, aby przy podejmowaniu decyzji technicznych kierować się wiedzą na temat odpowiednich narzędzi i ich zastosowań zgodnych z dobrą praktyką inżynieryjną.

Pytanie 32

Jaką jednostkę stosuje się do wyrażania stopnia mineralizacji wody?

A. mg/l

B. l/mg

C. °C/l

D. l/°C

Odpowiedzi takie jak "°C/l", "l/°C" oraz "l/mg" wskazują na zrozumienie pomiarów, które nie znajdują zastosowania w kontekście mineralizacji wody. Odpowiedź "°C/l" sugeruje, że mamy do czynienia z pomiarem temperatury w stosunku do objętości, co jest niepoprawne w przypadku mineralizacji. Temperaturę wody, choć ważną, nie mierzy się w kontekście rozpuszczonych minerałów. Z drugiej strony, "l/°C" również nie ma sensu w tym kontekście, gdyż nie odnosi się do jakiejkolwiek standardowej metody analizy chemicznej. Ponadto, odpowiedź "l/mg" sugeruje, że ilość wody jest mierzona w stosunku do masy substancji, co również jest nieodpowiednie. Tego rodzaju nieporozumienia często wynikają z błędnego pojmowania jednostek miar oraz ich kontekstu zastosowań. Powszechnie występującym błędem jest mylenie jednostek objętości z jednostkami masy, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Zrozumienie, że jednostka "mg/l" skupia się na masie substancji mineralnych w stosunku do objętości wody, jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji wyników analizy wody. Bez tej wiedzy, analizy mogą być mylące, a wnioski nieadekwatne do rzeczywistych stanu wód, co w konsekwencji może prowadzić do podjęcia złych decyzji w zakresie ochrony środowiska i zarządzania zasobami wodnymi.

Pytanie 33

Zestaw solarny składa się z: panelu słonecznego, kontrolera ładowania oraz dwóch akumulatorów połączonych w szereg. Napięcie nominalne każdego akumulatora wynosi 12 V. Aby użyć tego zestawu do zasilania urządzeń w jednofazowej sieci elektrycznej o napięciu 230 V, należy połączyć wyjście akumulatorów z

A. prostownikiem dwupołówkowym 230 V

B. instalacją w budynku o napięciu 230 V

C. przetwornicą 12 V DC/230 V AC

D. przetwornicą 24 V DC/230 V AC

Podłączanie akumulatorów do prostownika dwupołówkowego o napięciu 230 V nie jest odpowiednie, ponieważ prostownik jest urządzeniem do konwersji prądu zmiennego na prąd stały, a nie do zasilania urządzeń z napięcia stałego. Odpowiednia konwersja napięcia ze źródła DC na AC jest kluczowa dla efektywnego działania odbiorników w sieci elektrycznej. Również, przetwornica 12 V DC/230 V AC nie jest właściwym wyborem, ponieważ nie obsługuje napięcia 24 V z dwóch połączonych szeregowo akumulatorów – zastosowanie tej przetwornicy prowadziłoby do niewłaściwego działania urządzeń i potencjalnych uszkodzeń. Wybór instalacji w budynku o napięciu 230 V jako odpowiedzi jest jeszcze bardziej mylny, ponieważ nie można bezpośrednio podłączyć akumulatorów do instalacji domowej bez odpowiednich urządzeń konwertujących napięcie. Takie pomyłki wynikają często z braku zrozumienia zasad działania systemów zasilania i konwersji napięcia. Każde źródło energii wymaga odpowiedniego dostosowania do specyfikacji zasilanych urządzeń elektrycznych, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności energetycznej systemu. W praktyce, każde rozwiązanie powinno być zgodne z normami branżowymi, aby uniknąć problemów z kompatybilnością oraz bezpieczeństwem użytkowania.

Pytanie 34

Który z przewodów ma oznaczenie ALY?

A. Miedziany, z żyłą jednodrutową i izolacją polwinitową

B. Aluminiowy, z żyłą jednodrutową i izolacją polietylenową

C. Aluminiowy, z żyłą wielodrutową i izolacją polwinitową

D. Miedziany, z żyłą wielodrutową i izolacją polietylenową

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że są one związane z przewodami miedzianymi oraz niewłaściwym oznaczeniem materiału i konstrukcji. Przewody miedziane, jak w przypadku pierwszej i trzeciej odpowiedzi, nie są oznaczane jako ALY, gdyż prefiks 'AL' wskazuje na aluminium. Miedź, mimo swoich wielu zalet, takich jak doskonała przewodność elektryczna i odporność na korozję, nie jest wykorzystywana w przewodach oznaczonych tym symbolem. Ponadto, miedź jest znacznie droższa w produkcji, co czyni ją mniej preferowanym materiałem w kontekście ekonomicznym dla dużych instalacji. W odpowiedzi czwartej, wskazano na przewód aluminiowy z żyłą jednodrutową, co również jest błędne. Przewody ALY są projektowane z myślą o żyłach wielodrutowych, co zwiększa ich elastyczność i ułatwia instalację. W przypadku zagadnień dotyczących wyboru odpowiednich przewodów, kluczowe jest zrozumienie, że konstrukcja oraz materiał mają bezpośredni wpływ na ich zastosowanie. Pomijanie tych aspektów prowadzi do wyborów, które mogą nie spełniać wymagań technicznych określonych w normach, co z kolei może skutkować awariami, stratami energetycznymi czy nawet zagrożeniem dla bezpieczeństwa użytkowników.

Pytanie 35

Zestaw paneli słonecznych składa się z panelu fotowoltaicznego, regulatora ładowania oraz dwóch akumulatorów połączonych równolegle, każdy o napięciu 12 V. Jakie urządzenie należy zastosować, aby dostosować ten zestaw do zasilania odbiornika prądu zmiennego 230V/50Hz?

A. Prostownik jednopołówkowy 230V

B. Inwerter 12V DC / 230V AC

C. Prostownik dwupołówkowy 230V

D. Inwerter 24V DC / 230V AC

Wybór inwertera 24V DC / 230V AC jest niewłaściwy, ponieważ zestaw akumulatorów w tym przypadku ma napięcie nominalne 12 V. Zastosowanie inwertera o wyższym napięciu wejściowym niż oferowane przez akumulatory prowadziłoby do niemożności działania inwertera, co skutkuje brakiem zasilania dla odbiorników AC. Ponadto, prostownik jednopołówkowy 230V i prostownik dwupołówkowy 230V to urządzenia, które nie mają zastosowania w tej konfiguracji. Prostowniki służą do przekształcania napięcia zmiennego (AC) na napięcie stałe (DC), co w kontekście zasilania odbiorników prądu zmiennego jest nieefektywne i niewłaściwe. Z kolei nie rozumienie różnicy między napięciem stałym a zmiennym często prowadzi do mylnych przekonań o możliwości bezpośredniego połączenia odbiorników AC z systemem DC, co jest technicznie niemożliwe. Kluczowe jest zrozumienie, że wszelkie urządzenia wymagające zasilania z sieci 230 V muszą być zasilane przez odpowiedni inwerter, który przetwarza energię z akumulatorów, a dobór nieodpowiedniego inwertera może skutkować uszkodzeniem sprzętu oraz obniżeniem efektywności całej instalacji fotowoltaicznej.

Pytanie 36

Na podstawie przedstawionych w tabeli danych technicznych płaskich kolektorów słonecznych wskaż, który z nich ma najwyższą sprawność optyczną.

Transmisyjność pokrywy przezroczystej	0,92	0,90	0,86	0,90
Emisyjność absorbera	0,10	0,90	0,80	0,15
Absorpcyjność absorbera	0,95	0,88	0,90	0,90
	A	B	C	D

A. A.

B. B.

C. D.

D. C.

Wybór innej odpowiedzi, niż A, może wynikać z kilku błędnych założeń dotyczących sprawności optycznej kolektorów słonecznych. Nierzadko, w wyniku analizy danych technicznych, można skupić się na innych parametrów kolektorów, takich jak cena, materiał wykonania czy nawet kształt, co jednak nie wpływa bezpośrednio na ich efektywność w kontekście absorpcji energii słonecznej. Niektóre osoby mogą mylić sprawność optyczną z ogólnymi parametrami wydajności systemów solarnych, takimi jak sprawność cieplna, co prowadzi do błędnych wniosków co do wyboru odpowiedniego kolektora. Warto pamiętać, że sprawność optyczna dotyczy wyłącznie zdolności do pochłaniania światła, a nie samych właściwości cieplnych. Kolektory, które mogą wydawać się atrakcyjne ze względu na inne cechy, mogą w rzeczywistości charakteryzować się niską sprawnością optyczną, co skutkuje mniejszą ilością energii cieplnej dostępnej do wykorzystania. Niezrozumienie tego kluczowego aspektu, jakim jest iloczyn transmisyjności pokrywy i absorpcyjności absorbera, może prowadzić do wyborów, które na dłuższą metę będą nieefektywne energetycznie oraz kosztowne w eksploatacji.

Pytanie 37

Podczas wymiany rotametru w instalacji grzewczej zasilanej energią słoneczną, w jaki sposób powinien być on zamontowany?

A. pionowo w zgodzie z kierunkiem przepływu.

B. poziomo w zgodzie z kierunkiem przepływu.

C. pionowo w kierunku przeciwnym do przepływu.

D. poziomo w kierunku przeciwnym do przepływu.

Montaż rotametru w pionie, ale przeciwnie do kierunku przepływu, może prowadzić do naprawdę dużych problemów z dokładnością. W tej pozycji pływak nie porusza się jak powinien, co skutkuje błędnymi odczytami. Tak samo, jeśli zamontujesz rotametr poziomo przeciwnie do kierunku przepływu, to też nie zadziała. Pływak po prostu nie zareaguje na zmiany, co prowadzi do złych danych o wydajności. Ludzie często myślą, że jakikolwiek montaż rotametru wystarczy, ale to nieprawda. Potrzebują one konkretnej pozycji, by móc działać prawidłowo. A montaż w poziomie zgodnie z kierunkiem przepływu to też zły pomysł, bo mogą się tam zbierać zanieczyszczenia i pęcherzyki powietrza, co znowu wpłynie na dokładność. Dlatego trzeba trzymać się zaleceń producentów i standardów branżowych, żeby rotametr działał tak, jak powinien i podawał prawdziwe dane do zarządzania systemem grzewczym.

Pytanie 38

Wyznacz wartość promieniowania bezpośredniego, mając na uwadze, że promieniowanie rozproszone wynosi 300 W/m², a promieniowanie całkowite 1000 W/m²?

A. 700 W/m²

B. 800 W/m²

C. 1000 W/m²

D. 1300 W/m²

Odpowiedź 700 W/m² jest poprawna, ponieważ obliczamy wartość promieniowania bezpośredniego, odejmując promieniowanie rozproszone od promieniowania całkowitego. W tym przypadku, promieniowanie całkowite wynosi 1000 W/m², a promieniowanie rozproszone to 300 W/m². Proces ten jest kluczowy w dziedzinie inżynierii energetycznej oraz architektury, gdzie właściwe zrozumienie składników promieniowania słonecznego jest istotne dla efektywności energetycznej budynków. W praktyce, znajomość tych wartości pozwala na optymalizację projektów systemów fotowoltaicznych oraz oceny wpływu zacienienia na wydajność instalacji. Zgodnie z dobrą praktyką branżową, przy planowaniu systemów odnawialnych źródeł energii, inżynierowie często korzystają z narzędzi symulacyjnych, które uwzględniają zarówno promieniowanie bezpośrednie, jak i rozproszone. Pozwala to na dokładniejsze prognozowanie wydajności systemów i efektywności wykorzystania energii słonecznej w określonych lokalizacjach.

Pytanie 39

Kotły z paleniskiem są odpowiednie do spalania materiałów charakteryzujących się wysoką zawartością żużla?

A. narzutowym

B. rusztowym

C. przednim

D. korytkowym

Kotły z paleniskiem rusztowym są najczęściej stosowane do spalania materiałów o wysokiej zawartości żużla, ponieważ ich konstrukcja umożliwia efektywne odprowadzanie popiołów oraz żużla powstającego podczas procesu spalania. Palenisko rusztowe charakteryzuje się dużą powierzchnią grzewczą, co pozwala na równomierne spalanie paliwa. Dzięki różnym typom rusztów, takim jak ruszty stałe czy ruchome, możliwe jest dostosowanie procesu spalania do specyficznych właściwości paliwa, co zwiększa efektywność energetyczną kotła. Przykładem zastosowania kotłów rusztowych mogą być elektrociepłownie, które wykorzystują węgiel o dużej zawartości popiołu. Dodatkowo, zgodnie z normami emisji, kotły te są zaprojektowane w taki sposób, aby minimalizować emisję zanieczyszczeń, co jest istotnym aspektem w kontekście ochrony środowiska. Warto także zauważyć, że wiele nowoczesnych kotłów rusztowych jest wyposażonych w systemy automatycznego podawania paliwa, co zwiększa komfort eksploatacji oraz efektywność procesu spalania.

Pytanie 40

Dobierając rozmiar kolektora oraz zbiornika do systemu podgrzewania wody użytkowej w budynku jednorodzinnym, przy założeniu pokrycia rocznego na poziomie 65% oraz dziennego zużycia w granicach 80-100 l/osobę, monter powinien brać pod uwagę wskaźnik

A. 1:2,5 m2 powierzchni absorbera / osobę

B. 1:1,5 m2 powierzchni absorbera / osobę

C. 1:2,0 m2 powierzchni absorbera / osobę

D. 1:3,0 m2 powierzchni absorbera / osobę

Wybór powierzchni absorbera w odpowiedzi 1:2,0 m2, 1:3,0 m2 oraz 1:2,5 m2 na osobę oparty jest na błędnym założeniu, że większa powierzchnia kolektora zawsze zapewni lepsze wyniki pod względem pokrycia potrzeb cieplnych. Tego rodzaju rozumowanie prowadzi do marnotrawstwa zasobów oraz nieefektywnego wykorzystania dostępnych technologii. W przypadku zastosowania wskaźnika 1:2,0 m2, oznacza to, że na jedną osobę przypada zbyt duża powierzchnia kolektora, co może prowadzić do nadprodukcji energii w miesiącach letnich, a w zimie do niewystarczającej ilości ciepła. Dodatkowo, wskaźnik 1:3,0 m2 lub 1:2,5 m2 nie uwzględnia optymalizacji powierzchni kolektora w kontekście regionalnych warunków klimatycznych i rzeczywistego zużycia wody. W praktyce, każdy metr kwadratowy kolektora wiąże się z kosztami instalacji oraz eksploatacji, dlatego kluczowe jest dostosowanie jego powierzchni do rzeczywistych potrzeb użytkowników. Typowym błędem jest zakładanie, że wzrost powierzchni kolektora automatycznie zwiększy efektywność systemu, podczas gdy rzeczywistość jest znacznie bardziej złożona. Należy także pamiętać o lawinowym wzroście kosztów zakupu, montażu oraz późniejszej konserwacji. Właściwe dobranie parametrów instalacji, w tym powierzchni kolektora, bazujące na analizie zużycia wody oraz lokalnych warunków, jest kluczowe dla zapewnienia zrównoważonego i efektywnego systemu grzewczego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej