Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 10 sierpnia 2025 18:23
Data zakończenia: 10 sierpnia 2025 18:31

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Główny cel terapii zajęciowej to

A. minimalizacja kosztów terapii

B. poprawa jakości życia pacjenta

C. osiągnięcie maksymalnej liczby uczestników zajęć

D. zwiększenie liczby sesji terapeutycznych

Terapia zajęciowa jest kluczowym elementem procesu rehabilitacji, której głównym celem jest poprawa jakości życia pacjenta. Dzięki terapii zajęciowej pacjenci mogą lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, które wynikają z ich ograniczeń zdrowotnych. Poprawa jakości życia jest osiągana poprzez rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania, zwiększanie zdolności do uczestnictwa w życiu społecznym oraz wspieranie pacjentów w osiąganiu ich osobistych celów. Terapia zajęciowa obejmuje różnorodne działania i techniki, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może obejmować zarówno działania artystyczne, jak i ćwiczenia fizyczne. Standardy profesjonalne w tej dziedzinie koncentrują się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniając jego potrzeby fizyczne, emocjonalne i społeczne. W praktyce oznacza to, że terapeuci zajęciowi starają się nie tylko poprawić zdolności fizyczne pacjenta, ale także wspierać jego rozwój emocjonalny i społeczny, co w konsekwencji prowadzi do ogólnej poprawy jakości życia.

Pytanie 2

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. indywidualizacji

B. współpracy

C. samoświadomości

D. udziału

W kontekście planowania zajęć dla osób z niepełnosprawnością, pytania dotyczące uczestnictwa, samoświadomości oraz partnerstwa mogą nie prowadzić do optymalnych wyników terapeutycznych. Chociaż zasada uczestnictwa jest istotna, polegająca na angażowaniu podopiecznych w procesy decyzyjne, sama w sobie nie wystarcza, aby zapewnić skuteczność zajęć. Użytkownicy z różnorodnymi niepełnosprawnościami często potrzebują wsparcia w wyborze aktywności, co wymaga wcześniejszej analizy ich indywidualnych możliwości. Na przykład, pomijając indywidualizację, można łatwo narazić uczestników na frustrację wynikającą z nadmiernych wymagań, które nie odpowiadają ich zdolnościom. Samoświadomość, mimo że jest ważnym elementem w rozwoju osobistym, nie powinna być głównym punktem odniesienia w planowaniu zajęć. Osoby z niepełnosprawnościami mogą mieć ograniczoną zdolność do samooceny, co utrudnia im zrozumienie swoich możliwości i ograniczeń. Partnerstwo z kolei, choć istotne w kontekście relacji między terapeutą a podopiecznym, nie zastępuje potrzeby indywidualizacji procesu terapeutycznego. Wszystkie te koncepcje mogą prowadzić do mylnych wniosków, jeśli nie będą poparte głębokim zrozumieniem zróżnicowanych potrzeb i potencjału uczestników.

Pytanie 3

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. graficznej

B. kaletniczej

C. stolarskiej

D. ceramicznej

Odpowiedzi wskazujące na pracownię kaletniczą, ceramiczną czy stolarską nie są związane z wymienionymi technikami, które koncentrują się na procesach twórczych w dziedzinie grafiki i druku. Pracownia kaletnicza związana jest głównie z obróbką skór oraz tworzeniem wyrobów skórzanych, takich jak torby, portfele czy pasy. Procesy te obejmują szycie, zszywanie oraz wykańczanie materiału, co odbiega od technik rytowania czy grawerowania, które są typowe dla pracowni graficznych. Z kolei prace ceramiczne koncentrują się na formowaniu, wypalaniu i szkliwieniu gliny, co również nie ma bezpośredniego związku z procesami graficznymi. Techniki stosowane w ceramice są oparte na zupełnie innych zasadach, co sprawia, że są one nieodpowiednie w kontekście pytania. Natomiast w pracowni stolarskiej dominują techniki obróbki drewna, takie jak cięcie, szlifowanie i łączenie elementów drewnianych, co w żaden sposób nie odnosi się do rytowania czy grawerowania. Wybierając jedną z tych opcji, można łatwo popaść w pułapkę związku z powierzchownym zrozumieniem zakresu i zastosowania technik obróbczych w różnych dziedzinach rzemiosła, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących ich specyfiki i praktycznego zastosowania.

Pytanie 4

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. fizycznym

B. biologicznym

C. psychicznym

D. społecznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 5

Podopieczny z zapałem uczestniczy w życiu DPS; wspiera organizację wydarzeń, interesuje się kwestiami mieszkańców DPS oraz problemami osób z niepełnosprawnością i ich codziennym funkcjonowaniem. Aby mógł wykorzystać swoje pasje, terapeuta powinien zaproponować mu udział

A. w biblioterapii biernej i aktywnej

B. w śpiewaniu na imprezach organizowanych w DPS

C. w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS

D. w prowadzeniu klubu sportowego dla mieszkańców DPS

Udział podopiecznego w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS jest bardzo wartościowym sposobem na wykorzystanie jego zainteresowań oraz zaangażowania w życie społeczności. Praca nad gazetką pozwala na rozwijanie umiejętności pisarskich, organizacyjnych oraz komunikacyjnych, a także daje możliwość wyrażenia swoich myśli i opinii. To zadanie nie tylko angażuje podopiecznego w bieżące sprawy mieszkańców, ale także stwarza platformę do dyskusji na temat problemów osób z niepełnosprawnością. W kontekście dobrych praktyk w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, warto zwrócić uwagę na metodę aktywnej partycypacji, która polega na włączeniu podopiecznych w procesy decyzyjne oraz twórcze. Przykłady zastosowania tej metody obejmują organizację warsztatów, gdzie mieszkańcy mogą współtworzyć treści gazetki, co z kolei wpływa na ich poczucie wartości oraz przynależności społecznej. Wspieranie tak aktywnych form uczestnictwa jest kluczowe dla wzmacniania samodzielności oraz integracji społecznej osób z niepełnosprawnościami, co znajduje odzwierciedlenie w standardach pracy z tą grupą, takich jak model Holistic Care.

Pytanie 6

Jaki styl komunikacji opiera się na wspólnej współpracy oraz szacunku dla opinii, potrzeb i oczekiwań pomiędzy terapeutą, podopiecznym a jego rodziną?

A. Autorytarny

B. Paternalistyczny

C. Partnerski

D. Uległy

Styl komunikacji partnerskiej opiera się na wzajemnej współpracy, otwartości i poszanowaniu dla wszystkich stron zaangażowanych w proces terapeutyczny. W tym modelu terapeuta traktuje podopiecznego oraz jego rodzinę jako równorzędnych partnerów, co sprzyja budowaniu zaufania i efektywnej współpracy. Przykładem może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych, gdzie każdy członek zespołu ma możliwość wyrażenia swoich opinii i potrzeb. W praktyce terapeuci stosują różne techniki, takie jak aktywne słuchanie czy techniki wspierające, aby zaangażować podopiecznego w proces decyzyjny. Współpraca w zespole interdyscyplinarnym, w skład którego wchodzą specjaliści z różnych dziedzin, również jest kluczowa i opiera się na zasadzie partnerskiego podejścia. Takie działania są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym, które podkreślają znaczenie holistycznego i zindywidualizowanego podejścia do terapii, uwzględniającego cały kontekst życia pacjenta.

Pytanie 7

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

B. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

C. ustalenie celów działań terapeutycznych

D. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 8

Terapeuta powinien zasugerować pracę polegającą na nawijaniu włókien z równoczesnym zliczaniem elementów, aby odwrócić uwagę od omamów słuchowych, w przypadku

A. pacjenta z cukrzycą

B. podopiecznego z zespołem Downa

C. dziecka z problemami ze słuchem

D. osoby cierpiącej na schizofrenię

Nawijanie przędzy i jednoczesne liczenie elementów to naprawdę fajna technika, która może być bardzo pomocna w terapii osób z schizofrenią. W terapii zajęciowej chodzi o to, żeby zaangażować pacjenta w aktywności, które pomogą mu oderwać się od omamów i poprawić jego stan psychiczny. Takie zadania z przędzą i liczeniem mogą wprowadzać porządek i przewidywalność, co jest mega ważne dla osób z problemami psychicznymi. Można tu podać przykłady, jak różne prace rękodzielnicze, gdzie pacjent skupia się na konkretnych zadaniach. To może naprawdę pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia mówi, że takie podejście jest skuteczne w redukcji lęku i poprawie jakości życia pacjentów. Dobrze opracowane terapie mogą także wspierać rozwój umiejętności społecznych, co jest kluczowe dla osób z schizofrenią, ułatwiając im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie.

Pytanie 9

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. skomplikowane projekty manualne

B. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

C. długie sesje wykładowe

D. samodzielne ćwiczenia w ciszy

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Pytanie 10

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. talasoterapię

C. filmoterapię

D. plastyczną terapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 11

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. felinoterapia

B. hortikuloterapia

C. bajkoterapia

D. chromoterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 12

Terapeuta organizuje zespół reprezentantów ośrodka wsparcia społecznego do zawodów sportowych. 24-letnia podopieczna z zespołem Downa oraz znaczną krótkowzrocznością wykazuje dużą nadpobudliwość i wyraża chęć do aktywności fizycznej. W jaką dyscyplinę sportową terapeuta powinien jej zaproponować przygotowania?

A. Turnieju boules

B. Akrobacji na trampolinach

C. Biegów przełajowych

D. Zawodów pływackich

Zarówno biegi przełajowe, jak i turniej boules czy akrobacje na trampolinach, mają swoje specyficzne wymagania, które mogą nie być odpowiednie dla podopiecznej z zespołem Downa i znaczną krótkowzrocznością. Biegi przełajowe wymagają dobrej orientacji przestrzennej oraz umiejętności szybkiego podejmowania decyzji, co może stanowić wyzwanie dla osoby z ograniczeniem wzrokowym. Ponadto, terenowe warunki mogą prowadzić do potencjalnych zagrożeń związanych z upadkami czy kontuzjami. Akrobacje na trampolinach wymagają nie tylko zaawansowanej koordynacji, ale także dużej sprawności fizycznej oraz umiejętności przewidywania ruchów, co może być trudne do osiągnięcia dla osoby z nadpobudliwością i problemami ze wzrokiem. Z kolei turniej boules, mimo że wydaje się być mniej wymagającą dyscypliną, również nie dostarcza odpowiedniej aktywności fizycznej, jaką oferuje pływanie. Boules to gra wymagająca precyzji i cierpliwości, co może być trudne do zaadaptowania w przypadku osoby z wysokim poziomem nadpobudliwości. W przypadku wyboru aktywności fizycznej dla osób z niepełnosprawnościami, istotne jest uwzględnienie ich indywidualnych potrzeb oraz możliwości, a także stworzenie środowiska, które sprzyja wsparciu i integracji społecznej. Dlatego zawody pływackie stanowią najlepszy wybór, biorąc pod uwagę zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne.

Pytanie 13

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na chorobę Parkinsona

B. na trudności z motoryką małą

C. na otępienie starcze

D. na udar niedokrwienny mózgu

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 14

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

B. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

C. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

D. Ustawa o fundacjach

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 15

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

B. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

C. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

D. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 16

Jakie działania w zakresie arteterapii można zarekomendować?

A. każdemu, kto wyraża chęć przystąpienia do nich

B. jedynie osobom utalentowanym w sztukach plastycznych

C. wszystkim, pod warunkiem, że posiadają odpowiednią normę intelektualną

D. tylko tym, którzy brały już udział w takich zajęciach

Arteterapia jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak malarstwo, rysunek, rzeźba czy muzyka, w celu wsparcia osób w wyrażaniu emocji oraz radzeniu sobie z trudnościami. Odpowiedź wskazująca, że działania te można zaproponować każdemu, kto wyraża chęć uczestnictwa, jest prawidłowa, ponieważ arteterapia ma na celu dostępność dla wszystkich, niezależnie od umiejętności artystycznych czy intelektualnych. W praktyce oznacza to, że osoby z różnorodnymi doświadczeniami życiowymi, w tym dzieci, dorośli, osoby starsze oraz osoby z problemami zdrowotnymi, mogą korzystać z tego rodzaju terapii. W szczególności, badania wykazują, że arteterapia może być skuteczna w leczeniu depresji, lęków, traumy oraz w poprawie ogólnego samopoczucia psychicznego. Zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak American Art Therapy Association, kluczowe jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, w którym uczestnicy mogą wyrażać siebie bez obaw o ocenę, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i emocjonalnemu.

Pytanie 17

10-letni Karol jest dzieckiem z problemami ze słuchem i korzysta z aparatu słuchowego. Często spotyka się z przykrymi komentarzami ze strony rówieśników, przez co izoluje się i nie tworzy relacji z innymi dziećmi. Jaki problem chłopca można zidentyfikować na podstawie tego opisu?

A. Brak akceptacji swojej niepełnosprawności

B. Wytworzenie się postawy roszczeniowej

C. Poczucie odrzucenia

D. Niedostosowanie społeczne

Poczucie odrzucenia jest kluczowym problemem, który można zidentyfikować w przypadku 10-letniego Karola. Jego sytuacja, w której doświadcza złośliwych uwag ze strony rówieśników, prowadzi do izolacji społecznej i braku nawiązywania relacji. Dzieci z niedosłuchem często zmagają się z trudnościami w interakcji, co może skutkować niepewnością i obawą przed odrzuceniem przez innych. W praktyce oznacza to, że Karol może unikać sytuacji społecznych, co pogłębia jego uczucie osamotnienia. Wsparcie psychologiczne oraz terapia grupowa mogą być kluczowe w pomocy dzieciom w podobnych sytuacjach, umożliwiając im lepsze przystosowanie się do środowiska społecznego i rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Warto także szerzyć świadomość wśród rówieśników na temat akceptacji osób z niepełnosprawnościami, co pozwoli na budowanie bardziej inkluzywnego środowiska. Edukacja na temat różnorodności i empatii w szkołach jest niezbędna dla poprawy relacji między dziećmi, co może znacząco wpłynąć na dobrostan emocjonalny dzieci takich jak Karol.

Pytanie 18

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Aktywności

B. Poglądowości

C. Przystępności

D. Systematyczności

Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

Pytanie 19

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej wykazuje zainteresowanie różnorodnymi wykładami edukacyjnymi organizowanymi w tym miejscu, chętnie bierze udział w spotkaniach z interesującymi gośćmi. Zadaje również pytania dotyczące możliwości organizacji wycieczek oraz wydarzeń kulturalnych. Swoim zachowaniem i postawą zaspokaja potrzeby

A. poznawcze i estetyczne

B. przynależności i miłości

C. fizjologiczne i bezpieczeństwa

D. szacunku i uznania

Wiesz co? Wybrałeś odpowiedź "poznawcze i estetyczne", co jest jak najbardziej trafne. Osoba opisana w pytaniu rzeczywiście ma sporo zainteresowań związanych z różnymi wykładami edukacyjnymi i spotkaniami z ciekawymi ludźmi. To jest fajny sygnał, że stara się zaspokoić swoje potrzeby poznawcze według Maslowa. Potrzeby te obejmują chęć poszerzania wiedzy i odkrywania nowych rzeczy, co jest super ważne, zwłaszcza dla starszych osób lub tych, które są w domach pomocy społecznej, gdzie dostęp do edukacji bywa ograniczony. W dodatku, to, że pyta o wycieczki i wydarzenia kulturalne, pokazuje, że nie tylko chce zdobywać wiedzę, ale również czerpać radość z życia w ogóle. Moim zdaniem, organizowanie takich aktywności nie tylko pozwala im się rozwijać, ale też poprawia ich samopoczucie. Dlatego takie inicjatywy są naprawdę cenne – powinny być wewnętrzną częścią ich życia, a nie tylko czymś okazjonalnym.

Pytanie 20

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

B. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

C. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

D. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

Wybór odpowiedzi związanej z przesypywaniem garściami sypkich materiałów, głaskaniem futerek oraz aksamitu jest niewłaściwy, gdyż nie angażuje precyzyjnego chwytu pęsetkowego. Te czynności mogą rozwijać ogólną motorykę, jednak nie wymagają one użycia kciuka i palca wskazującego w sposób charakterystyczny dla chwytu pęsetkowego. Przesypywanie sypkich materiałów wiąże się z używaniem dłoni w sposób bardziej rozproszony, co może prowadzić do ogólnego wzmocnienia mięśni rąk, ale nie sprzyja doskonaleniu umiejętności precyzyjnych. Dodatkowo, głaskanie różnych materiałów nie stymuluje zdolności chwytania. Odpowiedzi sugerujące grę na instrumentach, wycinanie czy malowanie palcami również nie są odpowiednie, ponieważ te aktywności nie skupiają się na precyzyjnym chwycie, który jest kluczowy dla rozwijania umiejętności manualnych. W przypadku wyżymania gąbki lub naciskania piszczącej zabawki, dzieci mogą korzystać z siły całej dłoni lub całego przedramienia, co nie umożliwia rozwijania chwytu pęsetkowego. Generalnie, aby skutecznie rozwijać precyzyjny chwyt, należy koncentrować się na aktywnościach, które wymagają manipulacji małymi obiektami, co jest kluczowe dla prawidłowego rozwoju motoryki małej oraz zdolności manualnych w późniejszym życiu.

Pytanie 21

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację wyjść do kina

B. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

C. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

D. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

Czytanie artykułów dotyczących chorób cywilizacyjnych, organizowanie cyklu wykładów na temat roli witamin w odżywianiu człowieka oraz organizowanie wyjść do kina, choć mogą wydawać się wartościowymi pomysłami, nie stanowią skutecznych metod motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. W pierwszym przypadku, pasywne przyswajanie wiedzy w formie tekstów czy wykładów nie angażuje uczestników w sposób praktyczny, co jest kluczowe dla osób z niepełnosprawnościami. Aktywne uczestnictwo w zajęciach fizycznych pozwala na bezpośrednie doświadczanie korzyści zdrowotnych, które są trudne do osiągnięcia poprzez samodzielne czytanie. Wykłady na temat witamin, choć mają swoje miejsce w edukacji zdrowotnej, również nie zastąpią praktycznych doświadczeń, które mogą być bardziej motywujące i inspirujące. Ponadto, organizowanie wyjść do kina, mimo że jest formą aktywności, jest bardziej formą rozrywki niż formą aktywności fizycznej, co nie sprzyja rozwijaniu zdrowych nawyków. Osoby z zespołem Downa często potrzebują praktycznych interakcji, które są zrozumiałe i dostępne dla nich. Dlatego kluczowe jest, aby podejścia do terapii i wsparcia były zintegrowane z aktywnym stylem życia, co sprzyja nie tylko zdrowiu fizycznemu, ale również psychospołecznemu rozwojowi tych osób.

Pytanie 22

Najlepszym sposobem na naukę asertywności oraz umiejętności radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych jest prowadzenie ich podczas treningu

A. budżetowego

B. interpersonalnego

C. kulinarnego

D. higienicznego

Nauka asertywności oraz umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych najlepiej odbywa się w ramach treningu interpersonalnego, ponieważ koncentruje się na interakcjach między ludźmi. W kontekście asertywności istotne jest, aby uczestnicy praktykowali wyrażanie swoich potrzeb, opinii i emocji w sposób, który szanuje zarówno siebie, jak i innych. Trening interpersonalny pozwala na symulację rzeczywistych sytuacji, w których mogą wystąpić konflikty. Przykładowo, uczestnicy mogą ćwiczyć techniki aktywnego słuchania, rozwiązywania problemów oraz techniki negocjacyjne. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie ról odgrywanych (role-playing), które umożliwiają uczestnikom doświadczenie różnych perspektyw. Taki trening wspiera rozwój umiejętności emocjonalnych, co jest zgodne ze standardami rozwoju osobistego i profesjonalnego. Wspieranie umiejętności interpersonalnych jest kluczowe w każdej branży, gdyż umiejętność efektywnej komunikacji i zarządzania konfliktami przekłada się na lepszą współpracę i efektywność zespołów.

Pytanie 23

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. projekcyjne.

B. otwarte.

C. zamknięte.

D. sugerujące.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 24

Terapeuta zajęciowy w pracowni zajęć rekreacyjnych zauważył sytuację, w której jedna z jego podopiecznych bez pytania przeszukuje plecak koleżanki. Zwrócił się do niej słowami: Widzę, że przeszukujesz plecak Ani. Nie jest to w porządku, ponieważ są to jej osobiste przedmioty. Chcę, aby wszyscy czuli się komfortowo i szanowani w naszej pracowni. Jaką metodę zastosował terapeuta?

A. naganę.

B. komentarz.

C. informację zwrotną.

D. aktywne słuchanie.

Pojęcia takie jak komentarz, aktywne słuchanie czy nagana są często mylone z informacją zwrotną, jednak każde z nich ma swoją unikalną definicję i zastosowanie, które nie są adekwatne do omawianej sytuacji. Komentarz to zazwyczaj ogólna uwaga, która niekoniecznie odnosi się do konkretnego zachowania czy sytuacji, a zatem nie dostarcza podopiecznemu potrzebnych wskazówek do poprawy swojego zachowania. Aktywne słuchanie to technika, która polega na pełnym zaangażowaniu w rozmowę, skupieniu się na słowach rozmówcy oraz okazywaniu empatii poprzez parafrazowanie czy zadawanie pytań, co również nie odnosi się do sytuacji, w której terapeuta musi zwrócić uwagę na konkretne, nieodpowiednie zachowanie. Naganą z kolei jest forma krytyki, która często może być postrzegana jako negatywna i demotywująca, co nie sprzyja budowaniu pozytywnej atmosfery w grupie. W kontekście pracy z podopiecznymi, szczególnie w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejście do interwencji było konstruktywne, a nie karzące. W związku z tym kluczowe jest zrozumienie, że informacja zwrotna powinna skupiać się na zachowaniach i ich konsekwencjach, a nie tylko na samej krytyce, co sprzyja rozwojowi umiejętności interpersonalnych oraz większej empatii w grupie.

Pytanie 25

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

B. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

C. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

D. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 26

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. FUKO

B. Jestem słoniem

C. Zdarta płyta

D. Jujitsu

Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 27

Metoda, która opiera się na odwzorowywaniu rzeczywistości oraz przyjmowaniu określonych ról zgodnie z zasadami panującymi w rzeczywistym życiu, to gra

A. konstrukcyjna

B. towarzyska

C. sytuacyjna

D. symulacyjna

Odpowiedź "symulacyjna" jest poprawna, ponieważ odnosi się do metody edukacyjnej, w której uczestnicy naśladują rzeczywistość, wykorzystując scenariusze i role, które odzwierciedlają realne sytuacje. Symulacje są powszechnie stosowane w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, zarządzanie czy edukacja, gdzie kluczowe jest rozwijanie umiejętności praktycznych w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Na przykład, w symulacjach medycznych studenci mogą ćwiczyć procedury kliniczne na manekinach, co pozwala im na naukę i doskonalenie swoich umiejętności bez ryzyka dla pacjentów. W kontekście zarządzania, symulacje mogą przybierać formę gier decyzyjnych, gdzie uczestnicy podejmują decyzje strategiczne w zmieniających się warunkach rynkowych. Standardy takie jak te opracowywane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) podkreślają znaczenie symulacji jako narzędzia edukacyjnego, które może wspierać rozwój kompetencji i przygotowanie do realnych wyzwań. Symulacje nie tylko zwiększają zaangażowanie uczestników, ale również umożliwiają analizę wyników i wprowadzenie korekt w strategiach edukacyjnych.

Pytanie 28

Do kluczowych form komunikacji niewerbalnej należy kontakt wzrokowy, wygląd zewnętrzny, postawa ciała oraz

A. gestykulację

B. sposób wypowiedzi

C. odzwierciedlanie emocji

D. aktywne słuchanie

Gestykulacja jest kluczowym elementem komunikacji niewerbalnej, który odgrywa istotną rolę w procesie interakcji między ludźmi. Stanowi uzupełnienie dla słów, wzmacniając przekaz i pomagając w lepszym zrozumieniu intencji nadawcy. Przykładowo, podczas prezentacji publicznych, odpowiednie gesty mogą przyciągnąć uwagę słuchaczy, podkreślić kluczowe punkty i zbudować więź z odbiorcami. W praktyce, osoby pracujące w zawodach wymagających częstej interakcji z innymi, takich jak nauczyciele, sprzedawcy czy negocjatorzy, powinny być świadome znaczenia gestykulacji, aby skutecznie komunikować swoje myśli i emocje. Gesty mogą także różnić się w zależności od kultury, co podkreśla znaczenie dostosowania ich do kontekstu interakcji. Warto również zauważyć, że zgodnie z badaniami, większość informacji w komunikacji interpersonalnej przekazywana jest poprzez sygnały niewerbalne, co czyni gestykulację jednym z podstawowych narzędzi efektywnej komunikacji.

Pytanie 29

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni regularnie informuje terapeutę, że odczuwa ulatniający się gaz, mimo że w budynku nie ma instalacji gazowej. U niego występuje zaburzenie o charakterze

A. amnezji.

B. halucynacji.

C. urojeń.

D. konfabulacji.

Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują w przypadku, gdy osoba doświadcza zmysłowych wrażeń, które nie mają podstaw w rzeczywistości. W przypadku pacjenta zgłaszającego uczucie ulatniającego się gazu, mimo braku instalacji gazowej, mówimy o halucynacjach węchowych. Halucynacje te mogą być wynikiem różnych stanów psychicznych, takich jak psychozy, zaburzenia afektywne czy schizofrenia. Ważne jest, aby w diagnostyce i terapii halucynacji uwzględniać kontekst medyczny oraz psychospołeczny pacjenta. W praktyce terapeutycznej, rozpoznanie halucynacji węchowych wymaga przeprowadzenia dokładnej oceny stanu zdrowia pacjenta, w tym wywiadu psychiatrycznego oraz obserwacji jego zachowań. Znajomość halucynacji, ich rodzajów i mechanizmów działania jest kluczowa w pracy terapeutycznej, ponieważ może wpłynąć na dobór odpowiednich strategii terapeutycznych, takich jak psychoterapia lub farmakoterapia, zgodnie z obowiązującymi standardami leczenia zaburzeń psychicznych. Warto także pamiętać, że halucynacje mogą być różnie postrzegane w różnych kulturach, co wymaga empatii i zrozumienia w pracy z pacjentami.

Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Jogging

B. Fitness

C. Nordic walking

D. Biegi przełajowe

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 31

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. origami

B. sutaszu

C. kanzashi

D. decoupage

Wybór odpowiedzi sugerujących inne techniki, takie jak origami, sutasz czy decoupage, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące materiałów i metod pracy z nimi. Origami to sztuka składania papieru, w której nie wykorzystuje się wstążek, koralików ani kleju na gorąco, a efektem końcowym są trójwymiarowe figury papierowe. Sutasz to technika haftowania, w której wykorzystywane są sznurki sutaszowe, a nie wstążki, co również odrzuca możliwość ich zastosowania w kontekście tworzenia kwiatów. Decoupage, z kolei, polega na dekorowaniu powierzchni poprzez naklejanie na nią papierowych wzorów i ich zabezpieczanie, co nie ma nic wspólnego z manualnym tworzeniem kwiatów z wstążek. Wybierając te odpowiedzi, można wprowadzić się w błąd, nie dostrzegając kluczowego związku między techniką a zastosowywanymi materiałami oraz narzędziami. Warto zrozumieć, że w sztukach rękodzielniczych, wybór techniki jest ściśle związany z materiałami i celami twórczymi, a każda z wymienionych odpowiedzi odnosi się do zupełnie innego aspektu kreatywności, nie mając związku z kanzashi, które jest odrębnym i specyficznym rodzajem rękodzieła, kładącym nacisk na kształtowanie wstążek w celach dekoracyjnych.

Pytanie 32

Terapeuta w trakcie zajęć z dziećmi zasugerował budowanie konstrukcji z klocków. Jakiego rodzaju zabawę zastosował?

A. Manipulacyjną

B. Dydaktyczną

C. Konstrukcyjną

D. Tematyczną

Zabawa konstrukcyjna to jedna z kluczowych form aktywności dziecięcej, w której uczestnicy wykorzystują różnorodne materiały, takie jak klocki, do tworzenia i budowania obiektów. Wznoszenie budowli z klocków pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zdolności przestrzennych. Z perspektywy pedagogiki, zabawa konstrukcyjna jest nie tylko formą rozrywki, ale także istotnym elementem procesu edukacyjnego, który wspiera rozwój kreatywności oraz logicznego myślenia. Dzieci, angażując się w tego typu aktywności, uczą się planować, eksperymentować oraz rozwiązywać problemy. W kontekście teorii uczenia się, zabawy konstrukcyjne są zgodne z zasadami aktywnego uczenia, w którym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Przykłady zastosowania tej formy zabawy obejmują projektowanie własnych budowli, co może prowadzić do dyskusji na temat architektury, inżynierii, a także matematyki, przez co staje się ona doskonałym narzędziem do nauki interdyscyplinarnej.

Pytanie 33

Dla dziecka cierpiącego na mózgowe porażenie dziecięce, w formie spastycznej czterokończynowej, optymalnym rodzajem zajęć będzie

A. muzykoterapia

B. aktywizacja ruchowa

C. kurs kulinarny

D. terapia zajęciowa

Trening kulinarny, ergoterapia oraz zabawa ruchowa, choć mają swoje miejsce w rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, nie są najlepszymi formami zajęć dla podopiecznej z postacią spastyczną czterokończynową. Trening kulinarny skupia się głównie na umiejętnościach praktycznych związanych z gotowaniem, co może nie angażować pełnego zakresu ruchów ciała, a co za tym idzie, nie przynosić korzyści w zakresie poprawy funkcji motorycznych. Ergoterapia z kolei, choć istotna, często koncentruje się na dostosowaniu środowiska i narzędzi do potrzeb pacjenta, co przy spastyczności może nie wystarczyć, by stymulować pełny rozwój zdolności ruchowych i społecznych. Zabawa ruchowa, mimo że korzystna, często nie dostarcza wystarczającej impulsu do rozwoju zdolności motorycznych, ponieważ nie zawsze uwzględnia indywidualne potrzeby dzieci z spastycznym porażeniem. Kluczowym błędem myślowym jest niedocenienie roli muzyki jako wszechstronnego narzędzia terapeutycznego, które nie tylko angażuje zmysły, ale również stymuluje ruch, koordynację oraz komunikację, co jest niezbędne w kontekście spastyczności.

Pytanie 34

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

B. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

C. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

D. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 35

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i umiejętności praktyczne

B. lekowe i higieniczne

C. ruchowe i higieniczne

D. ruchowe i umiejętności społeczne

Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 36

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

B. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

C. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

D. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 37

Amnezja odnosi się do zaburzeń

A. pamięci

B. spostrzegania

C. uczenia się

D. myślenia

Amnezja to zaburzenie związane z pamięcią, które może wpływać na zdolność do przypominania sobie informacji oraz uczenia się nowych treści. Wyróżniamy różne typy amnezji, w tym amnezję anterogradną, która uniemożliwia zapamiętywanie nowych informacji po wystąpieniu urazu, oraz amnezję retrogradną, gdzie pacjent traci dostęp do wspomnień sprzed urazu. Przykładem zastosowania wiedzy o amnezji jest terapia oceniana przez specjalistów w zakresie neuropsychologii, która może wspierać pacjentów w rehabilitacji pamięci. W kontekście praktycznym, techniki takie jak terapia zajęciowa czy rehabilitacja pamięciowa mogą być stosowane, aby pomóc osobom dotkniętym amnezją w poprawie ich funkcji poznawczych. Zrozumienie amnezji jest także kluczowe w kontekście standardów medycznych, takich jak DSM-5, który klasyfikuje zaburzenia związane z pamięcią, co pozwala na skuteczniejsze diagnozowanie i leczenie.

Pytanie 38

Jaką technikę arteterapii wybrał terapeuta, sugerując podopiecznemu ozdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do pęknięć oraz serwetek?

A. Decoupage

B. Qulling

C. Sutasz

D. Scrapbooking

Decoupage to technika arteterapeutyczna, która polega na dekorowaniu przedmiotów poprzez naklejanie na nie wycinanek z papieru, zazwyczaj powlekanych warstwą lakieru, co zabezpiecza i nadaje estetykę. W proponowanym zadaniu, terapeuta zaproponował podopiecznemu zdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do spękań oraz serwetek, co idealnie wpisuje się w definicję decoupage. Farby akrylowe mogą być używane jako baza lub element dekoracyjny, a medium do spękań pozwala uzyskać efekt postarzenia, co może wzbogacić estetykę pracy. Serwetki, często wybierane ze względu na bogatą gamę wzorów, są typowym materiałem w tej technice, ponieważ ich delikatna struktura pozwala na łatwe nałożenie i uzyskanie atrakcyjnych efektów wizualnych. Decoupage nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także wspiera proces terapeutyczny poprzez wyrażenie emocji, co jest istotnym elementem arteterapii. Przykłady zastosowania tej techniki obejmują nie tylko tworzenie unikalnych dekoracji wnętrz, ale także wykorzystywanie jej w terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą lepiej identyfikować swoje uczucia i budować poczucie własnej wartości poprzez twórczość.

Pytanie 39

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ B

B. Typ A

C. Typ C

D. Typ D

Typ A, Typ B oraz Typ C to różne formy środowiskowych domów samopomocy, które mogą nie spełniać wszystkich wymogów dla osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz autyzmem. W przypadku Typu A, zazwyczaj koncentruje się na wsparciu osób z jednorodnymi potrzebami, co ogranicza możliwości indywidualizacji podejścia do uczestników. W typie B, mimo dostępnych programów, może brakować specjalistycznych działań dostosowanych do osób z autyzmem, co wpływa na jakość wsparcia i zaangażowania uczestników. Typ C z kolei, często skupia się na aspektach rehabilitacyjnych, nie zawsze uwzględniając potrzeby społeczne i emocjonalne osób z autyzmem. Wybierając niewłaściwy typ, można narazić uczestników na sytuacje, które nie sprzyjają ich rozwojowi, co może prowadzić do frustracji i wzrostu izolacji społecznej. Kluczowym błędem jest więc nieuznawanie specyfiki potrzeb osób z autyzmem, co skutkuje niewłaściwym doborem programów i aktywności. Dla osób z takimi wyzwaniami istotne jest, aby placówka mogła oferować zindywidualizowane podejście, które uwzględnia zarówno ich zainteresowania, jak i możliwości rozwoju w środowisku sprzyjającym integracji społecznej.

Pytanie 40

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

B. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

C. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

D. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej