Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 5 sierpnia 2025 20:56
Data zakończenia: 5 sierpnia 2025 20:59

Egzamin niezdany

Wynik: 4/40 punktów (10,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie umiejętności praktycznych

B. bajkoterapię

C. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

D. terapię zajęciową

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 2

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. aktywującą i resocjalizującą

B. czynnościową i spoczynkową

C. dyrektywną i niedyrektywną

D. relaksacyjną i usprawniającą

Odpowiedzi, które wskazują na dyrektywną i niedyrektywną terapię, aktywizującą i resocjalizującą, uczynniającą i spoczynkową oraz relaksacyjną i usprawniającą, opierają się na nieporozumieniach dotyczących struktury i celów terapii psychicznej. Dyrektywna oraz niedyrektywna terapia odnoszą się w zasadzie do stylów prowadzenia terapii, a nie do etapów terapeutycznych. W terapii dyrektywnej terapeuta kieruje przebiegiem sesji, co może być skuteczne w niektórych przypadkach, ale nie definiuje to fundamentalnego etapu leczenia. W przypadku spoczynkowej terapii, koncentrującej się na odpoczynku, nie dostarcza ona aktywnych narzędzi do rozwoju pacjenta, co jest kluczowe w pracy z osobami z zaburzeniami psychicznymi. Uczynniającą i relaksacyjną terapią często są traktowane jako metody wspierające, a nie jako główne etapy. Kluczowe w pracy z pacjentami jest zrozumienie, że ich potrzeby są złożone, a terapia powinna koncentrować się na ich aktywizacji i resocjalizacji, co sprzyja ich zdrowieniu oraz integracji ze społeczeństwem. Niezrozumienie tych aspektów prowadzi do pomniejszania znaczenia skutecznych metod terapeutycznych, które są oparte na aktualnych badaniach i praktykach w dziedzinie psychoterapii. Ignorowanie tego może prowadzić do niepełnej lub nieefektywnej interwencji terapeutycznej, co z kolei negatywnie wpływa na osiągane rezultaty w leczeniu pacjentów.

Pytanie 3

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

B. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

C. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

D. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 4

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

B. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

C. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

D. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 5

Aby ocenić sprawność manualną podopiecznych z ograniczeniami fizycznymi, terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać obserwację podczas zajęć

A. z filmoterapii

B. z plastykoterapii

C. z muzykoterapii biernej

D. z biblioterapii

Odpowiedź 'z plastykoterapii' jest prawidłowa, ponieważ plastykoterapia jako forma terapii zajęciowej koncentruje się na rozwijaniu sprawności manualnej oraz zdolności artystycznych podopiecznych. Praktyczne zajęcia z plastykoterapii, takie jak malowanie, rysowanie czy modelowanie, pozwalają nie tylko na poprawę koordynacji ruchowej, ale również na wyrażenie siebie i poprawę samopoczucia emocjonalnego pacjentów. Obserwacja podopiecznych w trakcie tych zajęć umożliwia terapeutom ocenę ich zdolności manualnych oraz identyfikację obszarów wymagających wsparcia. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują na konieczność dostosowania form pracy do indywidualnych potrzeb uczestników, co w przypadku plastykoterapii może obejmować dobór odpowiednich materiałów czy technik zgodnie z ich umiejętnościami i zainteresowaniami. Ponadto, plastykoterapia sprzyja integracji społecznej i współpracy, co jest kluczowe w pracy z osobami z niepełnosprawnościami. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia oraz standardami terapii zajęciowej, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia psychofizycznego pacjentów.

Pytanie 6

Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa

A. szybko i zrozumiale oraz zadawać pytania otwarte

B. tonem jednostajnym i powoli

C. powoli i wyraźnie oraz zadawać pytania zamknięte

D. głośno i stanowczo

Właściwe jest mówienie do osoby z afazją ruchową powoli i wyraźnie oraz zadawanie pytań zamkniętych, ponieważ takie podejście uwzględnia specyfikę komunikacyjną tych pacjentów. Mówienie powoli pozwala podopiecznemu na lepsze przetwarzanie informacji, a wyraźne artykułowanie słów sprzyja ich zrozumieniu. Zastosowanie pytań zamkniętych, które zazwyczaj wymagają odpowiedzi typu "tak" lub "nie", uproszcza proces komunikacji, co jest szczególnie ważne w przypadku osób z trudnościami w mówieniu i rozumieniu. Przykładem może być pytanie: "Czy chcesz pić wodę?" zamiast bardziej złożonego pytania otwartego, które może być trudne do zrozumienia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, które podkreśla znaczenie dostosowania sposobu komunikacji do możliwości pacjenta, a także z praktykami terapii zajęciowej, które uwzględniają indywidualne potrzeby osoby z afazją. Warto również dodać, że cierpliwość terapeuty oraz tworzenie komfortowej atmosfery komunikacyjnej pomagają w budowaniu zaufania i zwiększają efektywność interakcji.

Pytanie 7

Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta uczestnikom zajęć w środowiskowym domu samopomocy dla osób z problemami psychicznymi, po intensywnym wysiłku fizycznym?

A. Trening umiejętności praktycznych

B. Trening umiejętności społecznych

C. Trening autogenny Schultza

D. Trening nordic walking

Trening nordic walking, choć korzystny dla zdrowia fizycznego, nie jest odpowiednią formą aktywności po intensywnym wysiłku, gdyż może dodatkowo obciążać organizm. Po wysiłku, celem terapeuty powinno być zminimalizowanie napięcia i stresu, a nie zwiększanie aktywności. Trening umiejętności praktycznych oraz umiejętności społecznych ma swoje miejsce w programach terapeutycznych, jednak nie w bezpośrednim kontekście po intensywnej aktywności fizycznej. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie czy zarządzanie finansami, są istotne, ale wymagają od uczestników większej uwagi i koncentracji, co może być trudne do osiągnięcia po wysiłku fizycznym, kiedy poziom energii jest obniżony. Z kolei trening umiejętności społecznych, który koncentruje się na interakcjach międzyludzkich i komunikacji, również nie jest odpowiedni w tym kontekście. Wymaga on pełnej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, co może być wyzwaniem dla osób po wysiłku, a więc mniej efektywne. Te podejścia mogą być wprowadzone później, jednak kluczowym krokiem po intensywnym wysiłku jest wprowadzenie technik relaksacyjnych, takich jak trening autogenny, który jest stworzony z myślą o przywracaniu równowagi psychofizycznej.

Pytanie 8

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. afiliacji

B. bezpieczeństwa

C. aktywnosci

D. uznania

Wybór odpowiedzi dotyczących uznania, afiliacji lub bezpieczeństwa w tej sytuacji może wynikać z mylących założeń dotyczących potrzeb pacjenta. Uznanie zazwyczaj odnosi się do potrzeby bycia docenianym i zauważanym przez innych, co nie jest głównym celem w kontekście unieruchomienia. Osoby z ograniczoną mobilnością mogą bardziej skupiać się na zaspokajaniu swoich potrzeb poprzez aktywności intelektualne niż na poszukiwaniu uznania społecznego. Afiliacja z kolei dotyczy potrzeby przynależności do grupy i nawiązywania relacji interpersonalnych. Dla pacjenta unieruchomionego, który może mieć ograniczone możliwości interakcji społecznych, literatura stanowi alternatywę, ale nie jest to główne zaspokojenie potrzeby afiliacji, gdyż nie dostarcza bezpośrednich kontaktów z innymi. Bezpieczeństwo, choć ważne, odnosi się do potrzeby stabilności fizycznej i emocjonalnej. W kontekście pacjenta unieruchomionego, literatura niekoniecznie spełnia tę potrzebę, a wręcz może ją wzmacniać, gdyż pozwala na ucieczkę w świat fikcji. Typowe błędy myślowe polegają na nieodróżnianiu potrzeb psychicznych od fizycznych oraz na nieadekwatnym przypisywaniu roli literaturze w kontekście potrzeb emocjonalnych pacjenta.

Pytanie 9

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

B. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

C. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

D. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Proksemika, jako element teorii komunikacji interpersonalnej, odnosi się do sposobu, w jaki ludzie postrzegają i wykorzystują przestrzeń w relacjach międzyludzkich. Oznacza to, że różne odległości w interakcjach mogą wpływać na komfort, zrozumienie i efektywność komunikacji. Na przykład, w kulturach zachodnich, odległość twarzą w twarz wynosząca około półtora metra jest często postrzegana jako odpowiednia w sytuacjach formalnych, natomiast w sytuacjach nieformalnych może być mniejsza. Stosowanie odpowiedniej proksemiki nie tylko poprawia jakość komunikacji, ale także wpływa na postrzeganie relacji społecznych. Przykładem może być sytuacja w biurze, gdzie otwarte przestrzenie mogą sprzyjać współpracy, podczas gdy zamknięte biura mogą tworzyć wrażenie dystansu i hierarchii. Warto znać te zasady, aby efektywnie poruszać się w różnych kontekstach społecznych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji międzykulturowej.

Pytanie 10

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. tapczanów, projektora

B. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

C. materaców, instrumentów muzycznych

D. koców, olejków zapachowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 11

W terapii stosuje się następujące sekwencje etapów:

A. opracowanie planu działania, diagnoza, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

B. diagnoza, ocena efektów realizacji, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania

C. diagnoza, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

D. opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji, diagnoza

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Prawidłowa odpowiedź to kolejność: diagnozę, opracowanie planu pracy, realizację planu pracy oraz ocenę efektów pracy. Taki układ odpowiada standardowym praktykom terapeutycznym, w których kluczowe jest najpierw zrozumienie potrzeb pacjenta poprzez diagnozę, co pozwala na właściwe zaplanowanie dalszych działań. Diagnoza, która jest pierwszym krokiem, polega na dokładnej ocenie stanu zdrowia i potrzeb pacjenta oraz sformułowaniu hipotez dotyczących przyczyn ewentualnych problemów. Następnie, na podstawie uzyskanych informacji, opracowuje się plan pracy, który powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i celów terapeutycznych. Realizacja planu pracy to proces, w którym terapeuta i pacjent współpracują, aby osiągnąć ustalone cele. Ostatnim etapem jest ocena efektów pracy, która pozwala na monitorowanie postępów i wprowadzenie ewentualnych modyfikacji w terapii. Przykładowo, w terapii behawioralnej, diagnoza może obejmować obserwację zachowań pacjenta, co prowadzi do stworzenia planu interwencyjnego. Regularna ocena efektów pozwala na adaptację strategii, co zwiększa skuteczność terapii.

Pytanie 12

Określ kluczowy cel aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami?

A. Przywrócenie zdolności do uczestnictwa w rynku pracy.

B. Redukcja fizycznych i psychicznych skutków niepełnosprawności.

C. Przywrócenie niezależności w realizacji ról.

D. Wyrównanie różnic w warunkach życia.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Główne zadanie aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych polega na przywróceniu ich zdolności do aktywności na rynku pracy, co jest kluczowe dla ich integracji społecznej i ekonomicznej. Osoby te często borykają się z różnorodnymi ograniczeniami, które mogą wpływać na ich umiejętności zawodowe. Aktywizacja zawodowa obejmuje działania takie jak doradztwo zawodowe, szkolenia, programy stażowe oraz wsparcie w znalezieniu zatrudnienia. Przykładem może być programy zatrudnienia wspieranego, które oferują pomoc w adaptacji do miejsca pracy oraz modyfikację stanowisk pracy, aby dostosować je do indywidualnych potrzeb pracowników. Zgodnie z zasadami równego traktowania oraz konwencjami międzynarodowymi, takie jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, aktywizacja zawodowa nie tylko podnosi jakość życia osób niepełnosprawnych, ale także przyczynia się do ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i ekonomicznym. Efektywne wdrażanie takich strategii przyczynia się do zmniejszenia wykluczenia społecznego oraz promowania różnorodności w miejscu pracy.

Pytanie 13

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. mózgowe porażenie dziecięce

B. niepełnosprawność intelektualna

C. zwichnięcie stawu biodrowego

D. zespół Downa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 14

U uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy występuje triada problemów spowodowanych diagnozą autyzmu jako główną przyczyną niepełnosprawności. Jakie to problemy?

A. zniżony poziom zdolności intelektualnych, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz nadwrażliwość sensoryczna

B. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną oraz powtarzające się wzorce zachowań

C. zwiększony poziom zdolności intelektualnych w wybranych obszarach, trudności z motoryką dużą i małą, nadwrażliwość sensoryczna

D. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, trudności z motoryką dużą i małą, problemy z integracją sensoryczną

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poprawna odpowiedź odnosi się do kluczowych objawów autyzmu, które są definiowane przez kryteria diagnostyczne zawarte w DSM-5 oraz ICD-10. Zaburzenia w sferze interakcji społecznych obejmują trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi, co może przejawiać się brakiem zainteresowania interakcjami społecznymi, trudnościami w odczytywaniu emocji oraz brakiem empatii. Problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną mogą manifestować się w ograniczonej zdolności do wyrażania myśli oraz emocji, co utrudnia codzienne funkcjonowanie i relacje z otoczeniem. Powtarzalne wzorce zachowań, takie jak rytualne ruchy czy sztywność w nawykach, mogą wpływać na zdolność do adaptacji w zmieniających się sytuacjach. W praktyce, zrozumienie tych problemów jest kluczowe dla osób pracujących z uczestnikami zajęć w domach samopomocy, ponieważ umożliwia to dostosowanie metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami podejścia zindywidualizowanego w terapii autyzmu. Przykładem może być zastosowanie terapii behawioralnej, która koncentruje się na rozwijaniu umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych poprzez konkretne techniki, takie jak modelowanie zachowań czy wzmocnienie pozytywne.

Pytanie 15

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Planować ambitne cele długoterminowe

B. Wprowadzać skomplikowane procedury

C. Zastosować techniki reminiscencyjne

D. Skupić się na nauce nowych umiejętności

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.

Pytanie 16

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. progresja

B. regresja

C. empatia

D. apatia

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Empatia to umiejętność rozumienia i dzielenia się uczuciami oraz myślami innych osób. Oznacza to, że osoba empatyczna potrafi przyjąć punkt widzenia drugiego człowieka, co jest kluczowe w budowaniu zdrowych relacji interpersonalnych. W kontekście psychologii i socjologii, empatia jest nie tylko cechą charakteru, ale także umiejętnością, którą można rozwijać. Przykłady zastosowania empatii można znaleźć w zawodach związanych z opieką, takich jak psychologia, medycyna czy praca socjalna. W tych dziedzinach umiejętność identyfikacji z emocjami pacjenta lub klienta może prowadzić do skuteczniejszej komunikacji oraz lepszych wyników terapeutycznych. Warto zauważyć, że empatia nie polega tylko na współczuciu, ale także na zdolności do aktywnego słuchania i zrozumienia kontekstu emocjonalnego, w jakim znajduje się inna osoba. Dobre praktyki w rozwijaniu empatii obejmują ćwiczenia z zakresu aktywnego słuchania, techniki refleksji oraz umiejętność wyrażania zrozumienia, co pomaga w efektywnym budowaniu relacji międzyludzkich.

Pytanie 17

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie: Co masz na myśli, gdy mówisz, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Podsumowanie

B. Parafrazę

C. Odzwierciedlenie

D. Klaryfikację

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Klaryfikacja jest techniką aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań w celu uzyskania lepszego zrozumienia wypowiedzi rozmówcy. W sytuacji, gdy terapeuta zajęciowy pyta podopiecznego: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?', stara się dowiedzieć, jakie konkretne aspekty zadania sprawiają trudność. Takie podejście jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w terapii zajęciowej, gdzie istotne jest zrozumienie indywidualnych potrzeb i obaw podopiecznych. Klaryfikacja pozwala na głębsze wniknięcie w problemy, co z kolei umożliwia terapeucie dostosowanie metod pracy do specyficznych wymagań i oczekiwań pacjenta. W praktyce, umiejętność skutecznej klaryfikacji może prowadzić do lepszych wyników terapii oraz zwiększenia zaangażowania podopiecznych w proces terapeutyczny, a także wspiera budowanie zaufania i relacji terapeutycznej, co jest jednym z kluczowych elementów skutecznej interwencji. W kontekście standardów branżowych, klaryfikacja wspiera zasady zindywidualizowanej opieki oraz współpracy w procesie terapeutycznym.

Pytanie 18

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

B. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

C. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

D. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Urządzenie do obsługi komputera z pomocą ruchu gałek ocznych jest idealnym rozwiązaniem dla osób z tetraplegią, które mają ograniczoną sprawność ruchową, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Tego typu technologie umożliwiają użytkownikowi kontrolę komputera jedynie za pomocą mrugnięć lub ruchów gałek ocznych, co jest kluczowe w sytuacji, gdy tradycyjne metody, takie jak klawiatura czy myszka, są niemożliwe do zastosowania. Przykładem takiego urządzenia może być system Eye-Tracking, który nie tylko pozwala na nawigację po interfejsie, ale także umożliwia pisanie i komunikację w czasie rzeczywistym. W praktyce, osoby korzystające z technologii śledzenia ruchu oczu mogą łatwo przeglądać internet, uczestniczyć w wideokonferencjach czy korzystać z mediów społecznościowych, co znacząco poprawia jakość ich życia oraz umożliwia zachowanie kontaktu z otoczeniem. Ponadto, standardy takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines) podkreślają znaczenie dostosowywania aplikacji i stron internetowych do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co czyni rozwiązania oparte na śledzeniu wzroku nie tylko funkcjonalnymi, ale również zgodnymi z aktualnymi normami dostępu.

Pytanie 19

Osoba uczestnicząca w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy wyraziła zamiar wzięcia udziału w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

B. nauki tworzenia prostych projektów na drewnie

C. nauki używania narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

D. omówienia wykazu materiałów i narzędzi stosowanych w pracowni

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zaczynając pracę z uczestnikiem w pracowni stolarskiej, kluczowe jest wprowadzenie go w zasady bezpieczeństwa i regulamin obowiązujący w danym środowisku. Zapoznanie z regulaminem bhp ma na celu nie tylko zapewnienie bezpieczeństwa uczestnika, ale także innych osób pracujących w warsztacie. Zgodnie z obowiązującymi normami, każdy nowy uczestnik powinien być świadomy potencjalnych zagrożeń związanych z użyciem narzędzi i maszyn stolarskich oraz znać zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych. Przykładowo, znajomość zasad dotyczących noszenia odpowiedniego ubrania roboczego, używania ochronników słuchu i wzroku, oraz umiejętność reagowania w przypadku wypadku, ma fundamentalne znaczenie. Takie podejście nie tylko minimalizuje ryzyko kontuzji, ale również rozwija odpowiedzialność i pewność siebie uczestnika podczas pracy z narzędziami. Przykłady praktyczne mogą obejmować ćwiczenia symulacyjne, w których uczestnicy uczą się, jak prawidłowo reagować w przypadku wystąpienia niebezpieczeństwa.

Pytanie 20

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. asertywne przyjęcie omyłki

B. zasłona dymna

C. otwarte drzwi

D. zdarta płyta

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 21

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

B. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

C. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

D. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, że terapeutka stosuje pytania otwarte, aby nakłonić podopiecznego do rozbudowania odpowiedzi, jest prawidłowa. Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w pracy terapeutycznej, ponieważ umożliwiają podopiecznym swobodne wyrażanie myśli oraz emocji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu ich problemów. Tego rodzaju pytania nie ograniczają się do prostych odpowiedzi i skłaniają do refleksji, co z kolei pozwala na odkrycie nowych aspektów sytuacji życiowej podopiecznego. Na przykład, pytanie 'Jak się czujesz w związku z ostatnimi wydarzeniami?' zachęca do dłuższej odpowiedzi, w przeciwieństwie do pytania zamkniętego, które mogłoby ograniczyć odpowiedź do 'dobrze' lub 'źle'. W praktyce terapeutycznej wykorzystywanie pytań otwartych jest zgodne z zasadami empatycznego słuchania i wspierania aktywnego uczestnictwa podopiecznego w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że takie podejście jest także zgodne z zaleceniami wielu międzynarodowych standardów, takich jak te przedstawione przez American Psychological Association, które podkreślają znaczenie angażowania pacjentów w terapeutyczne dialogi.

Pytanie 22

Jakie etapy obejmuje proces terapeutyczny w terapii zajęciowej?

A. planowanie terapii, wybór metod, form, monitoring, określenie wyników

B. wstępna diagnoza, wywiad w środowisku, harmonogram, zalecenia

C. wstępna diagnoza, ustalenie celów, metod, planowanie terapii, ocena wyników

D. przegląd dokumentacji medycznej, ustalenie celów, tematyka zajęć, diagnoza

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź wskazująca na wstępną diagnozę, określenie celów, metod, planowanie terapii oraz ocenę efektów jest uznawana za prawidłową, ponieważ odzwierciedla kluczowe etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej. Wstępna diagnoza polega na dokładnym zrozumieniu potrzeb pacjenta, co pozwala na skuteczne dostosowanie działań terapeutycznych. Następnie, określenie celów terapeutycznych jest kluczowe, aby zarówno terapeuta, jak i pacjent mieli jasność co do zamierzonych rezultatów. Dobór odpowiednich metod oraz form zajęć to kolejny istotny krok, który wpływa na efektywność terapii. Planowanie terapii obejmuje nie tylko harmonogram, ale również specyfikę zajęć dostosowanych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ostatecznie, ocena efektów jest niezbędna do monitorowania postępów i modyfikacji planu terapeutycznego w razie potrzeby. Taki schemat działania jest zgodny z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście oraz systematyczną ocenę postępów.

Pytanie 23

Dane dotyczące umiejętności obsługi telefonu przez podopiecznego są zapisane w dokumentacji badania przeprowadzonego przy użyciu skali oceny

A. stanu psychicznego Mini-mental state examination

B. podstawowych czynności życia codziennego Katza

C. złożonych czynności życia codziennego Lawtona

D. podstawowych czynności życia codziennego Barthel

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, którą wybrałeś, jest całkiem na miejscu. Skala Lawtona rzeczywiście została zaprojektowana, żeby oceniać, jak ktoś radzi sobie w codziennym życiu, a korzystanie z telefonu to jedna z rzeczy, które są brane pod uwagę. To obejmuje różne umiejętności, takie jak planowanie czy podejmowanie decyzji, które są naprawdę istotne, zwłaszcza w dzisiejszym świecie. Na przykład, ocena umiejętności korzystania z telefonu uwzględnia nie tylko dzwonienie, ale też używanie różnych aplikacji – co ma ogromne znaczenie dla osób starszych czy z niepełnosprawnościami. Dzięki zastosowaniu tej skali można dokładnie ocenić, jakiej pomocy potrzebuje dana osoba, co jest naprawdę ważne w kontekście opieki nad seniorami.

Pytanie 24

Terapia reminiscencyjna polega na

A. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

B. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

C. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

D. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 25

Główny cel terapii zajęciowej to

A. minimalizacja kosztów terapii

B. poprawa jakości życia pacjenta

C. zwiększenie liczby sesji terapeutycznych

D. osiągnięcie maksymalnej liczby uczestników zajęć

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Terapia zajęciowa jest kluczowym elementem procesu rehabilitacji, której głównym celem jest poprawa jakości życia pacjenta. Dzięki terapii zajęciowej pacjenci mogą lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, które wynikają z ich ograniczeń zdrowotnych. Poprawa jakości życia jest osiągana poprzez rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania, zwiększanie zdolności do uczestnictwa w życiu społecznym oraz wspieranie pacjentów w osiąganiu ich osobistych celów. Terapia zajęciowa obejmuje różnorodne działania i techniki, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może obejmować zarówno działania artystyczne, jak i ćwiczenia fizyczne. Standardy profesjonalne w tej dziedzinie koncentrują się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniając jego potrzeby fizyczne, emocjonalne i społeczne. W praktyce oznacza to, że terapeuci zajęciowi starają się nie tylko poprawić zdolności fizyczne pacjenta, ale także wspierać jego rozwój emocjonalny i społeczny, co w konsekwencji prowadzi do ogólnej poprawy jakości życia.

Pytanie 26

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. jawną

B. pośrednią

C. otwartą

D. indywidualną

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Obserwacja jawna to podejście, w którym uczestnicy są informowani o tym, że biorą udział w badaniu, ale nie są szczegółowo poinformowani o jego celu. W tym przypadku terapeuta poinformował swoich podopiecznych, że są w badaniu, co oznacza, że proces obserwacji jest transparentny. Praktyczne zastosowanie obserwacji jawnej występuje w sytuacjach, gdzie etyka wymaga informowania uczestników o ich udziale, ale szczegóły dotyczące celów badania mogą być pominięte, aby nie wpływać na naturalność ich zachowań. Takie podejście jest zgodne z zasadami etyki badań, które podkreślają znaczenie uzyskania zgody uczestników, a jednocześnie pozwala na zbieranie danych w sposób, który nie zaburza ich autentyczności. W badaniach psychologicznych, na przykład w terapii grupowej, terapeuci mogą korzystać z obserwacji jawnej, aby ocenić dynamikę grupy bez wprowadzania obaw związanych z celem badania, co może zniekształcać zachowania uczestników.

Pytanie 27

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieswojo, gdy używa Pan wulgaryzmów podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan to zaprzestał. Jaką postawę wyraził terapeuta w tej wypowiedzi?

A. uległą

B. unikającą

C. agresywną

D. asertywną

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór odpowiedzi asertywnej jest naprawdę dobry, bo terapeuta wyraża, jak się czuje i jakie ma granice, które są dla niego ważne. Asertywność to umiejętność mówienia o swoich emocjach, potrzebach i oczekiwaniach w sposób szczery, ale z szacunkiem dla drugiej osoby. W terapii to bardzo istotne, bo buduje zaufanie i pozwala na otwartą komunikację. W tym przypadku terapeuta mówi o swoim dyskomforcie, co może skłonić podopiecznego do głębszej refleksji nad swoim zachowaniem. Asertywność naprawdę pomaga w efektywnej komunikacji, bo ułatwia zrozumienie i rozwiązywanie konfliktów. Na przykład, kiedy terapeuta prosi podopiecznego o zmianę zachowania, ale jednocześnie jest otwarty na rozmowę, to tworzy przestrzeń do szukania wspólnych rozwiązań. Takie podejście jest zgodne z tym, co najlepsze w terapii, gdzie ważne jest, żeby każdy mógł swobodnie wyrażać swoje myśli i emocje.

Pytanie 28

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. mieszkańca domu pomocy społecznej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

D. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór mieszkańca domu pomocy społecznej jako osoby, dla której zespół terapeutyczno-opiekuńczy opracowuje indywidualny plan wsparcia, jest uzasadniony specyfiką funkcjonowania domów pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej, domy te są instytucjami, które oferują całodobową opiekę i wsparcie dla osób, które z powodu wieku, niepełnosprawności lub innych przyczyn nie mogą samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie. Tworzenie indywidualnego planu wsparcia jest kluczowym elementem w zapewnieniu dostosowanej opieki, która odpowiada na konkretne potrzeby mieszkańca. W praktyce, plan taki uwzględnia zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne, emocjonalne oraz edukacyjne, co ma na celu poprawę jakości życia mieszkańców. Przykładowo, w ramach takiego planu może być przewidziana terapia zajęciowa, wsparcie psychologiczne, a także organizacja zajęć aktywizujących, które pomagają w integracji społecznej i redukcji izolacji. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy, uwzględniając stan zdrowia i gotowość mieszkańca do współpracy, dostosowuje formy wsparcia, co jest zgodne z dobrymi praktykami w obszarze opieki i wsparcia społecznego.

Pytanie 29

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. z chorobą Parkinsona

B. z chorobą Alzheimera

C. z depresją

D. ze schizofrenią

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 30

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. snu

B. treści myślenia

C. nastroju

D. spostrzegania

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.

Pytanie 31

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

B. gładzenia taśmy miedzianej

C. szlifowania szkła

D. cięcia szkła

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.

Pytanie 32

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Word

B. Corel

C. Paint

D. Power Point

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 33

Do naturalnych form komunikacji niewerbalnej zaliczają się

A. nagrania

B. gesty

C. obrazy

D. teksty

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Gesty są kluczowym elementem niewerbalnej komunikacji, odgrywając znaczącą rolę w interakcji międzyludzkiej. Stanowią one formę wyrażania emocji, intencji oraz informacji bez użycia słów. Gesty mogą być zarówno kulturowo specyficzne, jak i uniwersalne, co umożliwia ich szerokie zastosowanie w różnych kontekstach, takich jak biznes, edukacja czy terapia. Przykładem mogą być gesty powitalne, na przykład podanie ręki, które w wielu kulturach oznacza otwartość oraz chęć nawiązania relacji. W zastosowaniach profesjonalnych, umiejętność interpretacji gestów innych osób może znacznie poprawić efektywność komunikacji. Warto zwrócić uwagę na normy dotyczące niewerbalnej komunikacji, takie jak zasady etykiety, które mogą się różnić w zależności od kultury. Przykładowo, w niektórych krajach bezpośredni kontakt wzrokowy może być oznaką pewności siebie, podczas gdy w innych może być odbierany jako oznaka braku szacunku. Właściwe zrozumienie gestów i ich znaczenia wspiera budowanie relacji opartych na zaufaniu oraz współpracy.

Pytanie 34

W obszarze terapii problemów z pamięcią u pacjenta we wczesnym etapie choroby Alzheimera, warto zasugerować

A. hortiterapię

B. chromoterapię

C. nordic walking

D. rozwiązywanie krzyżówek

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Rozwiązywanie krzyżówek jest doskonałym sposobem wspierania pacjentów w pierwszej fazie choroby Alzheimera, ponieważ angażuje ich umysł w sposób, który stymuluje pamięć i myślenie krytyczne. Umożliwia to nie tylko ćwiczenie zdolności poznawczych, ale także poprawia funkcje pamięciowe poprzez przypomnienie sobie faktów, słów i pojęć. W terapii zajęciowej często używa się takich form aktywności, aby zachęcić pacjentów do interakcji społecznych i wspólnego spędzania czasu, co przekłada się na ich samopoczucie i jakość życia. Praktyczne zastosowanie tego podejścia obejmuje organizację grupowych sesji rozwiązywania krzyżówek, co może prowadzić do zwiększenia motywacji pacjentów oraz ich chęci do aktywności. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z chorobą Alzheimera, aktywności umysłowe są kluczowe w spowolnieniu postępu choroby, a regularne ćwiczenie pamięci może prowadzić do długoterminowych korzyści. Warto podkreślić, że rozwiązywanie krzyżówek łączy w sobie elementy zabawy i nauki, co sprawia, że jest to efektywna forma terapii w kontekście zaburzeń poznawczych.

Pytanie 35

Która z metod graficznych jest niedopuszczalna dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w motoryce małej?

A. Dekalkomania

B. Linoryt

C. Monotypia

D. Druk strukturalny

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Linoryt to technika graficzna, która wymaga znacznej sprawności manualnej i precyzyjnego operowania narzędziami, takimi jak burin czy dłuto, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami w zakresie siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji motorycznej. Proces tworzenia linorytu polega na wycinaniu wzoru w linoleum, co wymaga nie tylko siły, ale również umiejętności kontrolowania narzędzi w sposób precyzyjny. Z tego względu, techniki takie jak monotypia, druk strukturalny czy dekalkomania mogą być bardziej przystosowane do potrzeb podopiecznych z ograniczeniami motorycznymi, ponieważ oferują większą elastyczność w zakresie technik aplikacji i nie wymagają tak dużej precyzji. Dla osób ze znacznym ograniczeniem siły mięśni rąk, techniki te mogą być dostosowane do ich możliwości, co pozwala im na kreatywne wyrażanie siebie bez zbędnego stresu wynikającego z trudności w operowaniu skomplikowanymi narzędziami.

Pytanie 36

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

B. określeniem skali rozwoju

C. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

D. wyznaczeniem planu dnia

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kiedy kończymy diagnozę funkcjonalną osób z autyzmem, ważne jest, żeby wyciągnąć konkretne wnioski terapeutyczne. To kluczowy krok, bo dzięki temu możemy zamienić wszystkie zebrane dane o danej osobie na praktyczne rekomendacje do dalszej terapii. Te wnioski powinny być oparte na dokładnej analizie wyników oceny różnych obszarów, jak komunikacja, interakcje społeczne czy umiejętności adaptacyjne. Dzięki temu terapeuci mogą lepiej dostosować program terapii do potrzeb pacjenta, co jest mega ważne. Na przykład, można zaproponować terapię behawioralną, która pomoże rozwijać umiejętności społeczne u dziecka. Takie wnioski to nie tylko ułatwienie dla terapeutów, ale też sposób na zaangażowanie rodziców w cały proces, co jest istotne dla osiągnięcia dobrych efektów terapeutycznych.

Pytanie 37

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Katza

B. Folsteina

C. Lawtona

D. Barthel

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Skala Lawtona, czyli Skala Samodzielności w Codziennych Aktywnościach, jest narzędziem, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi, bardziej złożonymi zadaniami. Chodzi o to, żeby zobaczyć, czy dana osoba potrafi sobie poradzić sama w różnych sytuacjach. Na przykład, jeśli ktoś ma dotrzeć do domu kultury, to można obserwować, jak korzysta z transportu publicznego, planuje trasę czy zarządza czasem. To bardzo ważne, bo pokazuje, na ile osoba jest samodzielna. Dzięki tej skali terapeuta może lepiej zrozumieć, co potrzebuje dany uczestnik i jak można mu pomóc, by mógł lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Moim zdaniem, to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na indywidualne podejście do każdego.

Pytanie 38

Przekazywanie negatywnej informacji zwrotnej, które polega na formułowaniu wypowiedzi składającej się z trzech elementów, a mianowicie: pozytywnego, negatywnego i pozytywnego, jest typowe dla

A. metody kanapki

B. zasady jestem słoniem

C. metody zacznij, przestań, kontynuuj

D. modelu Pendeltona

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda kanapki to technika udzielania informacji zwrotnej, która polega na formułowaniu wypowiedzi w trzech częściach: pozytywnej, negatywnej oraz ponownie pozytywnej. To podejście jest cenione w kontekście zarządzania zasobami ludzkimi oraz efektywnej komunikacji w zespołach. Dzięki zastosowaniu metody kanapki, pracownicy są bardziej skłonni przyjąć krytykę, gdyż jest ona otoczona konstruktywnym akcentem pozytywnym. Na przykład, lider zespołu może zacząć od pochwały dotyczącej osiągnięć pracownika, następnie przejść do obszaru, który wymaga poprawy, a na koniec ponownie podkreślić mocne strony, co wzmocni motywację i zaangażowanie. Zgodnie z dobrymi praktykami w zarządzaniu, takie podejście zmniejsza opór przed przyjmowaniem negatywnej informacji zwrotnej i sprzyja tworzeniu kultury otwartości w organizacji. Warto również zaznaczyć, że metoda ta znajduje zastosowanie nie tylko w sytuacjach formalnych, ale także w codziennych interakcjach, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w komunikacji.

Pytanie 39

Pacjent na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni codziennie informuje terapeutę o odczuwaniu ulatniającego się gazu. W budynku nie ma żadnej instalacji gazowej. U pacjenta występuje zaburzenie o charakterze

A. urojeń

B. konfabulacji

C. halucynacji

D. amnezji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują bez rzeczywistego bodźca zewnętrznego. W przypadku pacjenta zgłaszającego odczucie ulatniającego się gazu, mamy do czynienia z halucynacją węchową. Osoby doświadczające halucynacji mogą czuć zapachy, które nie są obecne w rzeczywistości, co może prowadzić do znacznego dyskomfortu i lęku. Halucynacje węchowe są często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia, ale mogą też występować w innych stanach, jak depresja czy zaburzenia afektywne. W praktyce klinicznej ważne jest, aby terapeuci rozpoznawali i rozumieli te zjawiska, co pozwala na lepsze ukierunkowanie terapii oraz interwencji. Przykładowo, terapia farmakologiczna może być rozważana w przypadku intensywnych halucynacji, a techniki terapeutyczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z tymi objawami oraz ich interpretacją.

Pytanie 40

W trakcie procesu terapeutycznego, wybór grupy terapeutycznej oraz wskazanie odpowiedniej pracowni dla uczestnika realizowane są na etapie

A. diagnozy terapeutycznej

B. prowadzenia zorganizowanych zajęć

C. planowania działań terapeutycznych

D. ustalania celów terapii

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W etapie planowania działań terapeutycznych kluczowe jest zidentyfikowanie odpowiednich grup terapeutycznych oraz pracowni tematycznych, które najlepiej odpowiadają potrzebom podopiecznego. Ten proces wymaga uwzględnienia zarówno specyfiki schorzeń, z jakimi zmaga się pacjent, jak i jego indywidualnych preferencji oraz umiejętności. W praktyce, terapeuci często stosują różnorodne metody, takie jak analiza SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities, Threats), aby dopasować działania do konkretnego przypadku. Dodatkowo, dobór grupy terapeutycznej powinien być oparty na zasadach inkluzyjności oraz wspieraniu różnorodności, co sprzyja efektywności terapii. Wybór odpowiedniej pracowni tematycznej z kolei powinien bazować na aktualnych badaniach i dowodach naukowych, które wskazują na skuteczność określonych terapii w leczeniu specyficznych problemów zdrowotnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej