Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 28 lipca 2025 11:04
Data zakończenia: 28 lipca 2025 11:18

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pan Artur od kilku miesięcy przebywa w domu pomocy społecznej, cały swój wolny czas spędza samotnie w pokoju, malując pejzaże olejne. W jaki sposób terapeuta może zachęcić podopiecznego do integracji z innymi mieszkańcami domu pomocy społecznej?

A. Zorganizować wystawę jego prac w DPS

B. Zaproponować stworzenie okładki do książki

C. Zaproponować organizację gimnastyki porannej

D. Zachęcić do oglądania dzieł znanych artystów

Zorganizowanie wystawy prac Pana Artura w domu pomocy społecznej jest doskonałym sposobem na integrację z innymi mieszkańcami. Tego typu wydarzenie nie tylko promuje twórczość artysty, ale również stwarza okazję do interakcji z innymi, co jest kluczowe w procesie rehabilitacji społecznej. Wystawa może być dostrzegana jako forma terapii artystycznej, która nie tylko ułatwia wyrażenie emocji, ale również sprzyja budowaniu relacji interpersonalnych. Przykładem zastosowania tej metody jest organizowanie cyklicznych wydarzeń kulturalnych, w których mieszkańcy mają szansę na zaprezentowanie swoich talentów i pasji. Dzięki temu, Pan Artur będzie mógł nie tylko pokazać swoje prace, ale również porozmawiać z innymi, posłuchać ich opinii oraz być częścią wspólnej inicjatywy, co może przynieść mu korzyści emocjonalne i społeczne. Tego rodzaju aktywności są zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami starszymi i niepełnosprawnymi, gdzie integracja społeczna i aktywizacja są kluczowymi elementami terapii.

Pytanie 2

Terapeuta zajęciowy, który podczas swobodnej rozmowy z uczestnikami zajęć poprzez właściwe jej kierowanie zdobywa interesujące go informacje, wykorzystuje wywiad

A. pogłębiony

B. jawny

C. skategoryzowany

D. ukryty

Podejścia do wywiadu jawnego czy skategoryzowanego działają inaczej, niż to, co warto zastosować w terapii zajęciowej. Wywiad jawny często wiąże się z zadawaniem bezpośrednich pytań, a to może sprawić, że uczestnicy poczują się zestresowani i niechętni do dzielenia się swoimi myślami. Kiedy czują presję do odpowiadania, to rozmowa staje się inna, a to może prowadzić do mniej szczerych odpowiedzi. Wywiad skategoryzowany jest z kolei dość sztywny, bo opiera się na zamkniętych pytaniach. Takie podejście może ograniczyć uzyskiwanie nowych, zaskakujących informacji, które są ważne, by zrozumieć potrzeby uczestników. A wywiad pogłębiony, choć ma na celu uzyskanie głębszych informacji, może być zbyt męczący dla niektórych osób i spowodować, że będą unikały rozmowy. W końcu te metody mogą nie dać pełnego obrazu, co jest dość problematyczne w terapii, gdzie autentyczność i komfort uczestników są kluczowe.

Pytanie 3

Albumy z ilustracjami i słowa, na które wskazując palcem łatwiej można wyjaśnić oraz przekazać to, co się chce powiedzieć, powinny być używane u pacjentów

A. z niepełnosprawnością ruchową

B. z afazją

C. z niepełnosprawnością sensoryczną

D. z chorobą Parkinsona

Odpowiedź 'z afazją' jest poprawna, ponieważ afazja jest zaburzeniem językowym, które wpływa na zdolność pacjenta do komunikacji. Osoby z afazją mogą mieć trudności z mówieniem, rozumieniem, a także z pisanym językiem. Albumy z obrazkami oraz wskazywanie na konkretne słowa ułatwiają pacjentom wyrażanie myśli i uczuć, co jest kluczowe w terapii logopedycznej. Na przykład, korzystając z albumu, pacjent może wskazać obrazek przedstawiający przedmiot lub sytuację, co ułatwia komunikację i zmniejsza frustrację wynikającą z trudności językowych. Dobrymi praktykami w pracy z osobami z afazją są terapie oparte na komunikacji wizualnej, które wspierają pacjentów w odbiorze i nadawaniu informacji. W literaturze specjalistycznej wyróżnia się znaczenie wizualnych pomocy dydaktycznych w rehabilitacji mowy, co potwierdzają liczne badania naukowe.

Pytanie 4

Jaki okres od dnia przyjęcia osoby do domu pomocy społecznej jest wymagany do opracowania indywidualnego planu wsparcia?

A. 12 miesięcy

B. 9 miesięcy

C. 6 miesięcy

D. 3 miesiące

Stwierdzenie, że indywidualny plan wsparcia powinien być przygotowany w terminach krótszych niż 6 miesięcy, takie jak 3, 9 czy 12 miesięcy, może prowadzić do poważnych konsekwencji w kontekście jakości opieki. Odpowiedzi sugerujące 3 miesiące mogą wydawać się atrakcyjne z perspektywy szybkiego reagowania na potrzeby mieszkańca, jednak tak krótki czas do przygotowania planu może nie wystarczyć na przeprowadzenie dokładnej diagnozy oraz analizy sytuacji życiowej osoby. W praktyce może to prowadzić do powierzchownych wniosków oraz pominięcia istotnych aspektów dotyczących zdrowia i potrzeb społecznych. Z kolei wskazanie na 9 lub 12 miesięcy jako odpowiednich terminów jest niezgodne z najlepszymi praktykami w obszarze usług społecznych, które kładą nacisk na terminowe dostosowywanie wsparcia. Opóźnianie procesu tworzenia indywidualnego planu wsparcia może skutkować brakiem odpowiednich zasobów i wsparcia, co z kolei negatywnie wpływa na jakość życia mieszkańca. W kontekście usług społecznych niezwykle ważne jest, aby wszelkie działania były podejmowane w sposób systematyczny oraz zgodny z ustalonymi normami branżowymi, co przyczynia się do zapewnienia wysokiej jakości usług oraz zadowolenia osób korzystających z pomocy.

Pytanie 5

Która z charakterystyk tzw. efektywnego planu umożliwia wykonanie zadań planowych, nawet w zmienionych okolicznościach, poprzez uwzględnienie w nim opcji różnych wariantów rozwiązań?

A. Celowość

B. Konkretność

C. Kompletność

D. Elastyczność

Celowość, kompletność i konkretność to cechy, które są ważne w kontekście planowania, ale nie zapewniają one takiej samej możliwości adaptacji do zmieniających się warunków, jak elastyczność. Celowość odnosi się do tego, czy plan ma jasno określone cele i czy działania są skoordynowane w kierunku ich osiągnięcia. Choć to istotna cecha, nie uwzględnia ona zmienności sytuacji, co może prowadzić do problemów, jeśli warunki ulegną zmianie. Kompletność oznacza, że plan powinien być wyczerpujący, uwzględniając wszystkie aspekty, które mogą być istotne w realizacji zadań. Jednak zbyt kompleksowe podejście może prowadzić do stagnacji, gdyż zespół może czuć się przytłoczony ilością informacji i nie będzie w stanie dostosować działań do dynamicznych zmian. Konkretność z kolei dotyczy precyzyjnych, jasno sformułowanych działań i zasad, które powinny być podejmowane. Choć pomaga to w zrozumieniu planu, może również ograniczać kreatywność i zdolność do szybkiego reagowania. W każdym z tych przypadków nieadekwatne podejście do elastyczności w planowaniu może prowadzić do porażek, szczególnie w złożonych projektach, gdzie wymagane jest ciągłe dostosowywanie się do nowego kontekstu. W praktyce, ignorowanie elementu elastyczności w planowaniu może przyczynić się do stagnacji i niepowodzeń w realizacji projektów, co jest sprzeczne z nowoczesnymi standardami zarządzania projektami.

Pytanie 6

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może ocenić postępy pacjenta?

A. Porównując z wynikami grupy kontrolnej, co może być nieadekwatne do indywidualnego przypadku pacjenta

B. Wyłącznie poprzez testy psychometryczne, co nie obejmuje pełnego spektrum postępów w terapii zajęciowej

C. Regularnie monitorując osiągnięcia w doborze czynności terapeutycznych

D. Oceniając jedynie na podstawie subiektywnego odczucia pacjenta, co może być mylące i niekompletne

Monitorowanie osiągnięć pacjenta w terapii zajęciowej to kluczowy element oceny jego postępów. Terapeuci zajęciowi często korzystają z różnorodnych narzędzi i metod, aby skutecznie śledzić zmiany i poprawę funkcjonalną pacjenta. Regularne monitorowanie obejmuje ocenę zaangażowania pacjenta w zadania, jego zdolność do wykonywania tych zadań oraz stopień osiągnięcia wyznaczonych celów terapeutycznych. W praktyce terapeuci często stosują podejście oparte na dowodach, wykorzystując narzędzia oceny dostosowane do specyfiki pacjenta, takie jak skale oceny funkcjonalnej czy arkusze obserwacji zachowań. Istotne jest, aby monitorowanie było systematyczne i uwzględniało zarówno postępy fizyczne, jak i psychiczne oraz społeczne aspekty terapii. Dzięki temu terapeuci mogą dostosowywać plany terapii do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką kliniczną i standardami w terapii zajęciowej. Regularne oceny pomagają także w utrzymaniu motywacji pacjenta i umożliwiają udzielanie mu informacji zwrotnej, co jest nieocenione w procesie terapeutycznym.

Pytanie 7

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Edukacyjnych

B. Architektonicznych

C. Społecznych

D. Kulturowych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 8

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

B. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

C. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

D. prezentuje się jako znana postać

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 9

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z paraplegią

B. z astmą oskrzelową

C. z zespołem Downa

D. z mózgowym porażeniem dziecięcym

Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.

Pytanie 10

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

B. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

C. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

D. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

Wybór innych odpowiedzi bazuje na niepełnym zrozumieniu pojęcia komunikacji pionowej skierowanej w dół. W przypadku zbierania propozycji podopiecznych dotyczących planowanej wycieczki, terapeuta prowadzi dialog, w którym podopieczni mają możliwość wyrażenia swoich myśli i sugestii. To charakteryzuje komunikację poziomą, w której następuje wymiana informacji między równymi uczestnikami. Rozmowy z uczestnikami podczas pikniku integracyjnego również zachowują charakter komunikacji poziomej, gdzie zarówno terapeuta, jak i podopieczni biorą aktywny udział w rozmowie, dzieląc się doświadczeniami i wrażeniami. Z kolei słuchanie wrażeń podopiecznych z wakacji to aktywność, która również nie spełnia kryteriów komunikacji pionowej, ponieważ terapeuta nie przekazuje informacji, a raczej reaguje na wypowiedzi podopiecznych. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamienie wszystkich form komunikacji z komunikacją pionową. W rzeczywistości, aby mówić o komunikacji pionowej skierowanej w dół, trzeba dostrzegać hierarchię, w której jedna strona, w roli lidera, przekazuje informacje drugiej stronie, co ma wpływ na organizację i funkcjonowanie grupy. Dlatego istotne jest zrozumienie kontekstu oraz kierunku przekazu, aby właściwie klasyfikować różne formy interakcji w relacjach terapeutycznych.

Pytanie 11

Fakt, że plan terapii zajęciowej jest realny, oznacza, że

A. plan precyzuje ramy czasowe realizacji poszczególnych zadań lub ich składników

B. wykonanie zaplanowanych zadań jest możliwe w ustalonych terminach za pomocą planowanych środków w określonych warunkach

C. plan uwzględnia niezbędne zmiany, które wynikają z okoliczności pojawiających się podczas jego realizacji

D. poszczególne elementy planu oraz etapy działania są ze sobą skoordynowane z uwagi na miejsce, czas trwania, terminy oraz potrzeby uczestników zajęć

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na szersze nieporozumienia dotyczące planowania terapii zajęciowej. Odniesienia do modyfikacji w trakcie realizacji planu, harmonizacji części planu oraz określania granic czasowych realizacji zadań są ważne, jednak nie odzwierciedlają one kluczowego elementu, jakim jest realność wykonania zadań. W praktyce, jeśli plan nie uwzględnia rzeczywistych warunków, w których będzie realizowany, to nawet najlepsze modyfikacje będą miały ograniczone zastosowanie. Na przykład, nawet najbardziej szczegółowe harmonogramy i terminy mogą być bezużyteczne, jeżeli nie da się ich zrealizować z powodu braku odpowiednich zasobów lub wsparcia. Często terapie zajęciowe są planowane na podstawie idealnych scenariuszy, co prowadzi do trudności w ich realizacji. Ponadto, zbytnia koncentracja na strukturze i zharmonizowaniu działań może powodować, że terapeuci nie dostrzegają, jak ważne jest dostosowanie planu do realnych możliwości uczestników, co jest kluczowe dla skuteczności terapii. Niezrozumienie, że plan musi być nie tylko dobrze zorganizowany, ale także wykonalny w praktyce, jest typowym błędem, który może prowadzić do frustracji zarówno po stronie terapeutów, jak i uczestników zajęć. Dlatego kluczowe jest, aby proces planowania był oparty na realistycznej ocenie możliwości wykonania zadań w określonych warunkach.

Pytanie 12

Zespół uczestników z domu samopomocy przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. W jaki sposób terapeuta powinien zachęcić ich do pracy w trakcie zajęć?

A. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

B. Będzie wam wstyd, jeśli nie zdążycie przygotować posiłku dla wszystkich.

C. Bardzo podoba mi się wasza staranność, sądzę, że wszyscy docenią smak zupy

D. Na waszym miejscu bardziej bym się postarał, aby uniknąć wyśmiania.

Odpowiedź, która stwierdza, że terapeuta podziwia dokładność uczestników i sugeruje, że smak zupy zostanie doceniony, jest trafna ponieważ opiera się na pozytywnym wzmocnieniu. Tego typu motywacja jest zgodna z założeniami terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest budowanie poczucia własnej wartości i umiejętności współpracy w grupie. Pozytywne wzmocnienia, takie jak uznanie i docenienie postępów, mogą znacząco wpłynąć na zaangażowanie i chęć do pracy uczestników. W praktyce, terapeuci często stosują techniki oparte na pozytywnej psychologii, co zwiększa motywację do działania. Przykłady zastosowań obejmują pochwały za staranność przy krojeniu warzyw lub komplementowanie smaku zupy na etapie prób smakowych. Takie podejście nie tylko wzmacnia zaangażowanie, ale także sprzyja tworzeniu pozytywnej atmosfery, co jest niezbędne w środowisku terapeutycznym.

Pytanie 13

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. szacunku i uznania

B. twórczości i ekspresji

C. samorealizacji i wiedzy

D. przynależności i miłości

Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.

Pytanie 14

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

B. zdolności interpersonalnych i społecznych

C. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

D. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 15

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. składanie origami

B. rysowanie świecą

C. malowanie palcami

D. odciskanie dłoni

Składanie origami to niezwykle skuteczna metoda rozwijania precyzji chwytu, logicznego myślenia oraz koncentracji uwagi u podopiecznych. Ta aktywność wymaga od uczestników nie tylko zdolności manualnych, ale także umiejętności planowania i rozwiązywania problemów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wykonywanie origami angażuje zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co sprzyja integracji umiejętności motorycznych z myśleniem analitycznym. Przykładowo, podczas składania prostych modeli origami, uczestnik musi zrozumieć sekwencję kroków, co rozwija zdolności logiczne. Ponadto, manipulacja papierem w celu precyzyjnego wykonania zgięć i kształtów wymaga dużej koncentracji, co dodatkowo stymuluje rozwój uwagi. W praktyce terapeutycznej wykorzystanie origami może być zintegrowane z innymi formami terapii zajęciowej, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia do rehabilitacji. Terapeuci często stosują origami w pracy z dziećmi oraz osobami starszymi, co czyni tę technikę niezwykle uniwersalnym narzędziem wspierającym rozwój umiejętności manualnych i poznawczych."

Pytanie 16

Który z podopiecznychnie potrzebuje wsparcia przy zakupach?

A. Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną

B. Podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym

C. Podopieczny cierpiący na demencję starczą

D. Podopieczny z chorobą Alzheimera

Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną, nie wymaga pomocy przy robieniu zakupów, ponieważ ta jednostka najczęściej nie wykazuje poważnych deficytów w zakresie zdolności poznawczych ani motorycznych. Nerwica wegetatywna to zaburzenie, które może manifestować się w postaci objawów somatycznych, takich jak bóle głowy, problemy z układem trawiennym czy nadmierna potliwość, jednak nie wpływa to na zdolności do podejmowania decyzji i realizacji codziennych zadań. Praktycznie, osoba z nerwicą wegetatywną może być w pełni zdolna do zarządzania finansami, planowania zakupów czy podejmowania decyzji konsumenckich, co czyni ją samodzielną w tym zakresie. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, chorobą Alzheimera czy demencją starczą zdolności te są znacznie ograniczone, co sprawia, że wymagają wsparcia ze strony innych osób. Warto również zwrócić uwagę na standardy dotyczące wsparcia osób z różnorodnymi schorzeniami, które wskazują na potrzebę indywidualizacji podejścia do każdego podopiecznego, uwzględniając ich specyfikę i zdolności.

Pytanie 17

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

B. z ustalonego planu działań

C. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

D. z opracowanych programów zajęć

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 18

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. aktywującą i resocjalizującą

B. dyrektywną i niedyrektywną

C. czynnościową i spoczynkową

D. relaksacyjną i usprawniającą

Odpowiedź "aktywizmująca i resocjalizująca" jest poprawna, ponieważ te dwa etapy odzwierciedlają kluczowe elementy pracy terapeutycznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne. Terapia aktywizująca skupia się na wspieraniu pacjentów w odkrywaniu i rozwijaniu ich potencjału, co jest niezbędne do poprawy jakości życia oraz zwiększenia samodzielności. W praktyce terapeutycznej może to obejmować różnorodne techniki, takie jak terapia zajęciowa, grupowa oraz metody motywacyjne, które składają się na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie leczenia. Z kolei terapia resocjalizująca ma na celu reintegrację osób z zaburzeniami psychicznymi ze społeczeństwem, co jest niesamowicie istotne w kontekście zapobiegania nawrotom i poprawy funkcjonowania społecznego. Warto odwołać się do standardów, takich jak te zawarte w dokumentach WHO dotyczących zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia oraz współpracy z pacjentami, aby zidentyfikować ich potrzeby i cele. Wspólna praca terapeuty i pacjenta w tych dwóch etapach stanowi fundament skutecznego procesu terapeutycznego, który prowadzi do realnych zmian w życiu pacjentów.

Pytanie 19

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. klejenia pistoletem na gorąco

B. modelowania w masie solnej

C. malowania na podobraziu

D. zwijania włóczki w kłębek

W przypadku pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych, ważne jest zachowanie szczególnej ostrożności w doborze aktywności terapeutycznych. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to przykłady angażujących i bezpiecznych form terapii zajęciowej, które mogą wspierać rozwój zdolności manualnych oraz koordynacji. Natomiast klejenie pistoletem na gorąco wiąże się z ryzykiem, które może prowadzić do poważnych obrażeń. Użytkowanie narzędzi grzewczych w kontekście rehabilitacji może być niebezpieczne, gdyż osoby z zaburzeniami czucia mogą nie być w stanie ocenić stopnia ciepła. Warto zwrócić uwagę, że błędne rozumienie bezpieczeństwa przy doborze aktywności może prowadzić do nieodpowiednich decyzji terapeutycznych, co w rezultacie może wpłynąć na stan zdrowia pacjenta. Dlatego terapeuci powinni kierować się zasadami ochrony pacjenta, a także stosować metody, które są nie tylko rozwijające, ale przede wszystkim bezpieczne. Wybór odpowiednich form terapii powinien być zgodny z aktualnymi standardami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie adaptacji działań do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co ma na celu minimalizację ryzyka i maksymalizację korzyści płynących z rehabilitacji.

Pytanie 20

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. fizjologicznych

B. bezpieczeństwa

C. samorealizacji

D. prestżu i uznania

Odpowiedź "fizjologicznych" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia rytmu dobowego snu u osób z chorobą Alzheimera są bezpośrednio związane z ich podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. Rytm dobowy snu i czuwania jest kluczowym elementem zdrowego funkcjonowania organizmu, a jego zaburzenia mogą prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak zwiększone ryzyko wypadków, zaburzenia poznawcze czy pogorszenie ogólnego stanu zdrowia. U osób z chorobą Alzheimera, zmiany w cyklu snu mogą być wywołane przez czynniki neurodegeneracyjne, które wpływają na zentrale mechanizmy regulujące sen. W pracy z pacjentami, ważne jest stosowanie dobrych praktyk, takich jak tworzenie stabilnego środowiska do snu, ograniczanie bodźców w godzinach wieczornych oraz regularne wprowadzanie rutyny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie strategii behawioralnych, które mogą pomóc w poprawie jakości snu, jak np. terapia światłem czy techniki relaksacyjne. Zachowanie zdrowego rytmu dobowego jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia pacjentów z demencją, co wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 21

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. informację zwrotną

B. blokadę komunikacyjną

C. ocenianie

D. odzwierciedlanie zachowań

Alternatywne odpowiedzi odzwierciedlają błędne koncepcje, które mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat praktyk terapeutycznych. Osądzanie, jako pierwsza z błędnych opcji, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta wyraża swoje negatywne opinie w sposób, który może być odbierany jako krytyka, a nie konstruktywna informacja. Tego rodzaju podejście może zrazić podopiecznego i zablokować efektywną komunikację. Kluczowe w terapii jest budowanie relacji opartych na zaufaniu, co jest niemożliwe, gdy terapeuta stosuje osądzanie. Kolejna opcja, blokada językowa, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta nie pozwala podopiecznemu na wyrażanie swoich myśli i uczuć, co jest sprzeczne z ideą otwartej komunikacji, która jest fundamentem skutecznej terapii. Odzwierciedlanie zachowań, ostatnia z odpowiedzi, polega na powtarzaniu lub naśladowaniu zachowań podopiecznego, co w tym kontekście, nie odnosi się do wyrażania spostrzeżeń w konstruktywny sposób. Takie podejście może być pomocne w niektórych sytuacjach, jednak nie przyczynia się do rozwoju świadomości u podopiecznego w kontekście jego spóźnień. Zrozumienie różnicy między tymi podejściami jest kluczowe dla efektywności pracy terapeutycznej oraz dla budowania pozytywnych relacji z podopiecznymi.

Pytanie 22

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

B. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

C. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

D. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

Dokładne określenie problemów, potrzeb, możliwości i preferencji podopiecznego jest kluczowym etapem w procesie diagnozowania, który wyznacza fundamenty dla dalszej pracy terapeutycznej. Poprzedza on definiowanie celów terapeutycznych, ponieważ umożliwia zrozumienie unikalnej sytuacji każdego podopiecznego. W praktyce terapeutycznej, na przykład w psychoterapii, ważne jest, aby terapeuta zbierał szczegółowe informacje o doświadczeniach, emocjach oraz wartościach podopiecznego. Dzięki temu można opracować cele, które są realistyczne, osiągalne i dostosowane do indywidualnych potrzeb. W zgodzie z najlepszymi praktykami w psychologii i terapii, taki krok pozwala na stworzenie przestrzeni do efektywnej współpracy pomiędzy terapeutą a podopiecznym, co zwiększa szansę na sukces terapeutyczny. W kontekście standardów etycznych, takich jak te zawarte w kodeksach postępowania, istotne jest, aby proces diagnozowania był przeprowadzany z pełnym poszanowaniem podmiotowości podopiecznego oraz jego autonomii."

Pytanie 23

Osoba zajmująca się terapią zajęciową, planując multimedialną prezentację na lekcje edukacji zdrowotnej, powinna skorzystać z programu

A. Action

B. Access

C. Power Point

D. Word Pad

PowerPoint to jeden z najczęściej wykorzystywanych programów do tworzenia prezentacji multimedialnych, szczególnie w kontekście edukacji zdrowotnej. Jego funkcje umożliwiają tworzenie atrakcyjnych wizualnie slajdów, które mogą zawierać tekst, obrazy, filmy oraz elementy interaktywne. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi użytkownika i szerokiemu zakresie szablonów, terapeuta zajęciowy może łatwo dostosować prezentację do specyficznych potrzeb grupy docelowej. Na przykład, przygotowując zajęcia na temat zdrowego stylu życia, można wykorzystać diagramy ilustrujące piramidę żywieniową lub animacje pokazujące skutki niezdrowych nawyków. PowerPoint wspiera również funkcje współpracy, co umożliwia zespołowe tworzenie materiałów edukacyjnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w edukacji. Warto także dodać, że prezentacje multimedialne są skuteczne w angażowaniu uczniów, co zwiększa ich motywację do nauki oraz poprawia przyswajanie wiedzy.

Pytanie 24

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Malarstwo

B. Ćwiczenie umiejętności praktycznych

C. Kinezyterapia

D. Animaloterapia

Wybieranie innych metod terapii nie jest za bardzo dobre w przypadku osoby z schizofrenią paranoidalną, zwłaszcza jeśli chodzi o trudności w komunikacji. Trening umiejętności praktycznych, mimo że ważny w rehabilitacji, skupia się głównie na codziennych czynnościach, a to nie zawsze pomaga w wyrażaniu emocji. Często osoby z problemami psychicznymi mają kłopoty z interakcjami, a taki trening nie daje im narzędzi do pokazywania bardziej złożonych emocji. Kinezyterapia, mimo że poprawia kondycję fizyczną, nie angażuje emocjonalnie, więc to też nie jest najlepsza opcja. Animaloterapia, chociaż może pomóc w redukcji lęku, nie daje możliwości emocjonalnej komunikacji. To przecież interakcja ze zwierzętami, a to nie spełnia potrzeby wyrażenia się słowami czy przez sztukę. Dla osób, które mają problem z mówieniem, ważne jest, żeby stworzyć im warunki do wyrażenia siebie w inny sposób. Dlatego przy wyborze terapii, dobrze jest kierować się tym, jak bardzo metoda pozwala na ekspresję emocji, co w przypadku schizofrenii paranoidalnej jest szczególnie ważne.

Pytanie 25

Kulinoterapia polega na wykorzystywaniu w celach terapeutycznych działań związanych z

A. dobieraniem ubrań do warunków atmosferycznych i okazji

B. tworzeniem obrazów z wąskich zwijanych pasków papieru

C. przygotowaniem różnorodnych posiłków

D. ręcznym formowaniem mas plastycznych typu ciastolina

Kulinoterapia to podejście terapeutyczne, które wykorzystuje przygotowywanie różnorodnych posiłków jako formę wsparcia w procesie zdrowienia i poprawy jakości życia. Kulinoterapia angażuje pacjentów w aktywności kulinarne, co ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności gotowania, ale także promowanie zdrowych nawyków żywieniowych, które są kluczowe dla dobrostanu psychicznego i fizycznego. Przykładem może być terapia, w której pacjenci uczą się przygotowywać zbilansowane posiłki, co wpływa na ich świadomość żywieniową. Badania wskazują, że aktywne uczestnictwo w gotowaniu może prowadzić do wzrostu samooceny oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Kulinoterapia jest również wykorzystywana w pracy z dziećmi i osobami starszymi, gdzie poprzez zabawę i twórcze kulinarne działania można zwiększyć ich zaangażowanie oraz poprawić relacje społeczne.

Pytanie 26

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. relaksującą i wyciszającą

B. usprawniającą i kształcącą

C. inspirującą i edukacyjną

D. uspokajającą i towarzyską

Wybór zabawek o funkcji inspirującej i wychowawczej może wydawać się atrakcyjny, lecz nie uwzględnia on szczególnych potrzeb dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, które wymagają bardziej zindywidualizowanego podejścia. Inspirujące zabawki mogą stymulować kreatywność, ale niekoniecznie wspierają rozwój motoryczny i umiejętności kognitywnych, które są kluczowe dla tych dzieci. Wybierając zabawki, które mają być odprężające i wyciszające, można pomylić potrzebę relaksu z rzeczywistymi wymaganiami terapeutycznymi. Choć takie zabawki mogą być użyteczne w chwilach stresu, nie przyczyniają się do rozwijania umiejętności praktycznych, które są fundamentalne dla dzieci z tym schorzeniem. Zabawki o funkcji uspokajającej i społecznej, choć mogą wspierać interakcje, nie koncentrują się na kształtowaniu umiejętności potrzebnych do samodzielnego funkcjonowania. Błędem w myśleniu jest zatem przypisanie zabawkom ogólnych funkcji, które nie są dostosowane do specyficznych potrzeb terapeutycznych dzieci. W kontekście terapii zajęciowej, kluczowe jest, aby zabawki były nie tylko atrakcyjne, ale przede wszystkim funkcjonalne i ukierunkowane na rozwój motoryczny oraz umiejętności poznawcze, co ma swoje odzwierciedlenie w światowych standardach terapii zajęciowej.

Pytanie 27

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. analizie zaproponowanych koncepcji

B. tworzeniu różnych koncepcji

C. przekształceniu stanowisk na potrzeby

D. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

Odpowiedzi, które koncentrują się na zamianie stanowisk na interesy, jasnym określeniu przedmiotu sporu oraz ocenie zaproponowanych pomysłów, przedstawiają niepełny obraz procesu negocjacji. Zamiana stanowisk na interesy, choć istotna w kontekście zrozumienia realnych potrzeb stron, nie może stanowić głównego celu etapu poszukiwania rozwiązań. To narzędzie, które powinno być wykorzystywane w trakcie analizy, a nie w fazie kreatywnej. Jasne określenie przedmiotu sporu jest również ważne, lecz to zdefiniowanie, co jest przedmiotem dyskusji, należy przeprowadzić na wcześniejszym etapie negocjacji, zanim dojdzie do generowania rozwiązań. Ocena zaproponowanych pomysłów, choć może wydawać się sensowna, powinna odbywać się po ich wytworzeniu, a nie równolegle. Typowym błędem w myśleniu o procesie negocjacyjnym jest postrzeganie go jako liniowego, podczas gdy jest to cykliczny proces, który wymaga elastyczności i otwartości na różne rozwiązania. Ignorowanie etapu burzy mózgów ogranicza możliwość odkrywania nowych opcji, które mogą być korzystne dla wszystkich stron. Dlatego kluczowe jest, aby w czasie negocjacji koncentrować się na wytwarzaniu różnych pomysłów, co może prowadzić do bardziej owocnych i zrównoważonych rezultatów.

Pytanie 28

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. utrzymania sprawności manualnej

B. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

C. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

D. zapewnienia odprężenia psychicznego

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 29

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. pierwotnych

B. społecznych

C. wtórnych

D. stymulujących

Wybór innej odpowiedzi, takiej jak "pierwotnych" lub "wtórnych", wskazuje na nieporozumienie dotyczące klasyfikacji wzmocnień w psychologii. Wzmocnienia pierwotne to bodźce, które są biologicznie ważne, takie jak jedzenie czy woda, które zaspokajają podstawowe potrzeby organizmu. Wzmocnienia wtórne natomiast, takie jak pieniądze, zyskują swoje znaczenie poprzez asocjację z wzmocnieniami pierwotnymi. W kontekście nagradzania dzieci, pochwała i uśmiech nie są przykładem ani jednego, ani drugiego. Z kolei odpowiedź "stymulujących" odnosi się do wzmocnień, które mają na celu wywołanie aktywności, a nie nagradzanie pożądanych zachowań. Wzmocnienia społeczne są w rzeczywistości bardziej efektywne w kontekście kształtowania postaw i zachowań, co często bywa mylone z innymi rodzajami wzmocnień. Niezrozumienie tych koncepcji może prowadzić do stosowania niewłaściwych strategii wychowawczych, które nie będą przynosiły oczekiwanych rezultatów. Zrozumienie roli wzmocnień społecznych jest kluczowe dla skutecznego wspierania rozwoju dzieci, ich poczucia własnej wartości oraz umiejętności społecznych. Dlatego tak ważne jest, aby stosować odpowiednie metody nagradzania, co przyniesie długofalowe korzyści w ich edukacji i relacjach z innymi.

Pytanie 30

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Klaryfikację

B. Odzwierciedlenie

C. Parafrazę

D. Podsumowanie

Wybór innych opcji może wskazywać na pewne nieporozumienia dotyczące technik aktywnego słuchania. Odzwierciedlenie, które niektórzy mogą uznać za poprawną odpowiedź, polega na powtórzeniu słów podopiecznego w nieco zmienionej formie, aby potwierdzić zrozumienie, lecz nie angażuje się w zgłębianie myśli osoby. Zastosowanie tej techniki w opisanej sytuacji mogłoby brzmieć na przykład: "Mówisz, że to zadanie jest trudne, tak?"; jednak nie przeprowadzałoby to podopiecznego przez proces refleksji. Parafrazowanie, chociaż również bliskie klaryfikacji, polega na powtarzaniu informacji w inny sposób, co w przypadku tego pytania nie prowadzi do pogłębienia rozmowy, a bardziej do powierzchownego zrozumienia. Podsumowanie, które można pomylić z klaryfikacją, obejmuje streszczenie wcześniejszych wypowiedzi, co również nie odnosi się bezpośrednio do potrzeby zrozumienia źródła trudności podopiecznego. Stosując te techniki w niewłaściwy sposób, można nieświadomie zniechęcić do otwartej komunikacji, co jest kluczowe w terapii. W praktyce terapeutycznej istotne jest, aby stosować techniki aktywnego słuchania w sposób, który wspiera osobiste odkrywanie i wyrażanie emocji, a klaryfikacja jest jednym z najefektywniejszych sposobów na osiągnięcie tego celu.

Pytanie 31

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Kursy informatyczne

B. Szkolenia zawodowe

C. Indywidualne lekcje matematyki

D. Zajęcia grupowe z komunikacji

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 32

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

B. tworzenia prezentacji multimedialnych

C. odtwarzania plików audio

D. poprawiania zdjęć

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 33

Zespół uczestników środowiskowego domu samopomocy rodzaju A przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. Jakimi słowami terapeuta powinien ich zachęcić do działania podczas zajęć?

A. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

B. Na waszym miejscu z większym zaangażowaniem bym podszedł do pracy, żeby nie spotkał was śmiech.

C. Poczujecie wstyd, gdy nie zdołacie przygotować posiłku na czas dla wszystkich.

D. Bardzo doceniam waszą precyzję, sądzę, że każdy z was będzie cieszył się smakiem zupy.

Odpowiedź "Bardzo podoba mi się wasza dokładność, myślę, że wszyscy docenią smak zupy" jest prawidłowa, ponieważ wykorzystuje pozytywne wzmocnienie, które jest kluczowym elementem w pracy terapeutycznej. Tego typu podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych oraz wzmacnia pewność siebie uczestników, co jest szczególnie istotne w środowisku wsparcia. Motywacja oparta na pozytywnych aspektach osiągnięć, jak dokładność w przygotowywaniu potraw, przyczynia się do budowania poczucia wartości i zaangażowania w wykonywaną pracę. Dodatkowo, uznanie umiejętności kulinarnych podkreśla znaczenie współpracy i kolektywnego wysiłku, co jest zgodne z zasadami pracy w grupie. Dzięki temu uczestnicy czują, że ich wkład ma znaczenie i jest doceniany, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i wspierania osób z niepełnosprawnościami, gdzie kluczowe jest stawianie na pozytywne doświadczenia oraz budowanie relacji opartych na zaufaniu i wsparciu.

Pytanie 34

Jakie dokumenty prowadzone przez terapeutę zajęciowego ukazują przebieg zajęć terapeutycznych?

A. Harmonogram pracy.

B. Plan pracy.

C. Projekt działań.

D. Scenariusz.

Scenariusz zajęć terapeutycznych to dokument, który szczegółowo opisuje przebieg konkretnych aktywności terapeutycznych. W kontekście terapii zajęciowej, scenariusz jest kluczowym narzędziem, które pozwala na zaplanowanie i zorganizowanie procesu terapeutycznego w sposób systematyczny i zrozumiały zarówno dla terapeuty, jak i dla uczestników. Zawiera on cele zajęć, metody pracy, potrzebne materiały oraz szczegółowy opis poszczególnych etapów sesji. Przygotowanie scenariusza zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na elastyczne dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników. Na przykład, w terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, scenariusz może zawierać różne aktywności sensoryczne, które mają na celu rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takiemu podejściu można nie tylko skutecznie realizować cele terapeutyczne, ale także monitorować postępy uczestników oraz wprowadzać ewentualne zmiany w planie działania. Warto podkreślić, że stosowanie scenariuszy zajęć jest zgodne z rekomendacjami instytucji zajmujących się rehabilitacją, które podkreślają znaczenie planowania w procesie terapeutycznym.

Pytanie 35

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

B. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

C. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

D. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.

Pytanie 36

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

B. rozwojowe w zespole Retta

C. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

D. motoryki małej w chorobie Parkinsona

Ruchy pląsawicze są często mylone z objawami innych zaburzeń neurologicznych, takich jak zespół Tourette'a, zespół Retta czy choroba Parkinsona, co może prowadzić do błędnych diagnoz. Zespół Tourette'a jest zaburzeniem charakteryzującym się tikami ruchowymi i wokalnymi, które nie mają charakteru pląsawiczego. Ruchy te są bardziej stereotypowe i nie są wynikiem degeneracji neuronów, co odróżnia je od pląsawicy. W kontekście zespołu Retta, jest to zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie dziewczynki, a jego objawy obejmują regresję rozwoju psychomotorycznego, co również nie jest związane z pląsawicą. Choroba Parkinsona, na którą często wskazuje się w kontekście zaburzeń motoryki małej, objawia się głównie drżeniem spoczynkowym i sztywnością, jednak nie ma ona bezpośredniego związku z pląsawicą. Błędem myślowym w tych interpretacjach jest nieodróżnianie charakterystyki objawów i ich powiązań z konkretnymi schorzeniami. Dlatego kluczowe jest, aby w diagnozowaniu zaburzeń nastroju i objawów ruchowych wykorzystywać dokładną wiedzę na temat różnicowania chorób, co pozwala na skuteczną interwencję terapeutyczną oraz odpowiednie kierowanie pacjentów na dalsze badania.

Pytanie 37

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. rywalizacji

B. unikaniu

C. kompromisu

D. współpracy

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.

Pytanie 38

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. altruizm

B. asertywność

C. allocentryzm

D. egoizm

Egoizm i altruizm to dwa skrajne podejścia do relacji międzyludzkich, które nie są zgodne z założeniami asertywności. Egoizm polega na stawianiu własnych interesów ponad potrzeby innych, co może prowadzić do konfliktów i braku empatii. Osoby egoistyczne często ignorują uczucia i prawa innych, co jest sprzeczne z ideą asertywności, która zakłada równowagę między własnymi potrzebami a potrzebami innych. Z kolei altruizm, choć wydaje się pozytywnym podejściem, może skutkować zaniedbaniem własnych potrzeb na rzecz innych, co również nie wspiera asertywnej komunikacji. Allocentryzm, z kolei, to koncepcja skoncentrowania się na grupie kosztem jednostki, co prowadzi do pomijania indywidualnych potrzeb. Wszystkie te podejścia są nieefektywne w kontekście budowania zdrowych relacji. W praktyce, brak asertywności może prowadzić do frustracji, wypalenia oraz negatywnego wpływu na atmosferę w pracy lub w życiu osobistym. Osoby, które nie potrafią wyrażać swoich potrzeb, mogą doświadczać napięć w relacjach, co podkreśla znaczenie asertywności jako umiejętności kluczowej w efektywnej komunikacji i zarządzaniu relacjami międzyludzkimi.

Pytanie 39

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. postawienia diagnozy

B. identyfikacji stanu emocjonalnego

C. nawiązania interakcji wzrokowej

D. ustalenia etapu choroby

Wybór odpowiedzi dotyczących określenia fazy choroby, nawiązania kontaktu wzrokowego lub ustalenia diagnozy może wynikać z niewłaściwego zrozumienia roli komunikacji niewerbalnej w kontekście opieki nad podopiecznymi. Odczytywanie komunikatów niewerbalnych w rzeczywistości ma kluczowe znaczenie dla wyczucia emocji danej osoby, które są podstawą do dalszych kroków, ale nie zaspokaja specyficznych potrzeb związanych z innymi aspektami opieki. Określenie fazy choroby wymaga zazwyczaj bardziej systematycznego podejścia, obejmującego szczegółowe badania kliniczne oraz historię medyczną pacjenta, podczas gdy umiejętności komunikacji niewerbalnej mogą tylko wspierać ten proces, ale nie go zastępować. Nawiązanie kontaktu wzrokowego, choć istotne w kontekście budowania relacji, nie jest bezpośrednią umiejętnością odczytywania emocji, a raczej elementem komunikacji interpersonalnej. Ustalenie diagnozy to proces bardziej złożony, który opiera się na wiedzy medycznej oraz analizie objawów, a nie jedynie na obserwacji sygnałów niewerbalnych. W praktyce, błędem jest poleganie na powierzchownych wnioskach z niewerbalnych sygnałów, co może prowadzić do nieprawidłowych interpretacji i zaburzenia w procesie diagnostycznym. Oczekiwanie, że odczytanie komunikacji niewerbalnej samo w sobie wystarczy do podjęcia decyzji klinicznych, jest uproszczeniem i może prowadzić do błędnych wniosków.

Pytanie 40

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. kompetencji interpersonalnych

B. aktywnego słuchania

C. relaksacyjny

D. asertywności

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej