Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 1 października 2025 21:23
Data zakończenia: 1 października 2025 21:45

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

B. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

C. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

D. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

Nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym stanowi fundamentalny krok w procesie formułowania diagnozy terapeutycznej. Umożliwia to stworzenie bezpiecznej i wspierającej atmosfery, w której podopieczny czuje się komfortowo, dzieląc swoje myśli i uczucia. Bez tego etapu, cała reszta procesu terapeutycznego może być znacznie mniej skuteczna, ponieważ zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej. Dobrym przykładem zastosowania tej praktyki jest użycie aktywnego słuchania, które pozwala terapeutom lepiej zrozumieć potrzeby i emocje podopiecznego. Ponadto, nawiązanie kontaktu to nie tylko interakcja werbalna, ale także umiejętność odczytywania niewerbalnych sygnałów, co może znacząco wpłynąć na jakość relacji. Standardy etyczne w pracy terapeutycznej podkreślają znaczenie budowania relacji opartej na zaufaniu, co jest niezbędne do efektywnego przeprowadzania diagnozy i dalszej terapii.

Pytanie 2

Jakie instrumenty wchodzą w skład tzw. instrumentarium Orffa?

A. Skrzypce, pianino, trójkąty

B. Kołatki, kastaniety, fortepian, dzwonki melodyczne

C. Tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

D. Fortepian, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

W przypadku odpowiedzi zawierających fortepian, skrzypce czy pianino, istnieje istotne nieporozumienie dotyczące definicji instrumentarium Orffa. Fortepian i pianino to instrumenty klawiszowe, które wymagają innego podejścia do nauki muzyki, często skupiającego się na bardziej złożonych technikach gry i teorii muzycznej. Orff koncentruje się natomiast na instrumentach perkusyjnych, które są bardziej przystępne dla dzieci. Skrzypce są również instrumentem smyczkowym, który wymaga rozwiniętych umiejętności technicznych, co nie jest zgodne z podejściem Orffa do nauczania muzyki. Instrumentarium Orffa ma na celu umożliwienie dzieciom uczenia się poprzez zabawę, co oznacza, że narzędzia wykorzystywane w tej metodzie powinny być łatwe do obsługi i angażujące. Odpowiedzi zawierające fortepian, skrzypce czy pianino mogą prowadzić do błędnych wniosków, gdzie uczniowie mogliby myśleć, że te bardziej skomplikowane instrumenty są częścią podejścia Orffa. Kluczem do zrozumienia metod tego systemu dydaktycznego jest dostrzeganie znaczenia rytmu i dźwięku w formie dostępnej dla młodych muzyków. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do zaniedbania podstawowych zasad muzyki, co jest sprzeczne z celami edukacji muzycznej.

Pytanie 3

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. utrzymania sprawności manualnej

B. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

C. zapewnienia odprężenia psychicznego

D. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 4

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 7 godzin

B. 5 godzin

C. 6 godzin

D. 8 godzin

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zajęcia w środowiskowych domach samopomocy powinny być prowadzone przez co najmniej 6 godzin dziennie, 5 dni w tygodniu. Ta regulacja wynika z potrzeby zapewnienia uczestnikom odpowiedniego wsparcia i zaangażowania w różnorodne aktywności, które wpływają na ich rozwój oraz integrację społeczną. Przykładowo, 6-godzinny cykl zajęć może obejmować warsztaty, terapie zajęciowe oraz aktywności fizyczne, co jest istotne dla utrzymania ich dobrostanu psychicznego i fizycznego. Praktyki te są zgodne z ogólnymi standardami w zakresie organizacji wsparcia społecznego, które podkreślają znaczenie regularności i intensywności zajęć w kontekście wzmocnienia umiejętności oraz wsparcia emocjonalnego uczestników. Dodatkowo, zapewnienie odpowiedniej ilości czasu na zajęcia pozwala na dokładniejsze dostosowanie ich do indywidualnych potrzeb oraz aspiracji osób korzystających z tych instytucji.

Pytanie 5

Jakie dokumenty prowadzone przez terapeutę zajęciowego ukazują przebieg zajęć terapeutycznych?

A. Plan pracy.

B. Scenariusz.

C. Harmonogram pracy.

D. Projekt działań.

Scenariusz zajęć terapeutycznych to dokument, który szczegółowo opisuje przebieg konkretnych aktywności terapeutycznych. W kontekście terapii zajęciowej, scenariusz jest kluczowym narzędziem, które pozwala na zaplanowanie i zorganizowanie procesu terapeutycznego w sposób systematyczny i zrozumiały zarówno dla terapeuty, jak i dla uczestników. Zawiera on cele zajęć, metody pracy, potrzebne materiały oraz szczegółowy opis poszczególnych etapów sesji. Przygotowanie scenariusza zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na elastyczne dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników. Na przykład, w terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, scenariusz może zawierać różne aktywności sensoryczne, które mają na celu rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takiemu podejściu można nie tylko skutecznie realizować cele terapeutyczne, ale także monitorować postępy uczestników oraz wprowadzać ewentualne zmiany w planie działania. Warto podkreślić, że stosowanie scenariuszy zajęć jest zgodne z rekomendacjami instytucji zajmujących się rehabilitacją, które podkreślają znaczenie planowania w procesie terapeutycznym.

Pytanie 6

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. drobne prace w ogrodzie

B. czytanie książek oraz prasy

C. wspólne oglądanie telewizji

D. czynności krawieckie

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 7

Zespół uczestników środowiskowego domu samopomocy rodzaju A przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. Jakimi słowami terapeuta powinien ich zachęcić do działania podczas zajęć?

A. Poczujecie wstyd, gdy nie zdołacie przygotować posiłku na czas dla wszystkich.

B. Na waszym miejscu z większym zaangażowaniem bym podszedł do pracy, żeby nie spotkał was śmiech.

C. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

D. Bardzo doceniam waszą precyzję, sądzę, że każdy z was będzie cieszył się smakiem zupy.

Odpowiedź "Bardzo podoba mi się wasza dokładność, myślę, że wszyscy docenią smak zupy" jest prawidłowa, ponieważ wykorzystuje pozytywne wzmocnienie, które jest kluczowym elementem w pracy terapeutycznej. Tego typu podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych oraz wzmacnia pewność siebie uczestników, co jest szczególnie istotne w środowisku wsparcia. Motywacja oparta na pozytywnych aspektach osiągnięć, jak dokładność w przygotowywaniu potraw, przyczynia się do budowania poczucia wartości i zaangażowania w wykonywaną pracę. Dodatkowo, uznanie umiejętności kulinarnych podkreśla znaczenie współpracy i kolektywnego wysiłku, co jest zgodne z zasadami pracy w grupie. Dzięki temu uczestnicy czują, że ich wkład ma znaczenie i jest doceniany, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i wspierania osób z niepełnosprawnościami, gdzie kluczowe jest stawianie na pozytywne doświadczenia oraz budowanie relacji opartych na zaufaniu i wsparciu.

Pytanie 8

Która z poniższych metod jest typowo stosowana w terapii zajęciowej do poprawy zdolności manualnych?

A. Origami

B. Aerobik

C. Karaoke

D. Medytacja

Origami jest jedną z technik często stosowanych w terapii zajęciowej, szczególnie w celu poprawy zdolności manualnych i precyzji ruchów dłoni. Dzięki tej metodzie pacjenci mogą rozwijać swoje umiejętności motoryczne, koncentrację oraz wyobraźnię przestrzenną. Jest to forma sztuki, która wymaga precyzji, cierpliwości i skupienia, co czyni ją skutecznym narzędziem terapeutycznym. W terapii zajęciowej, origami pomaga w rehabilitacji pacjentów po urazach lub udarach, wspomagając odbudowę zdolności motorycznych poprzez skoordynowane ruchy palców. Co więcej, origami nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również wpływa pozytywnie na psychikę pacjenta – redukuje stres i poprawia samopoczucie. Wiele badań potwierdza korzyści płynące z tej metody, polecając ją jako jedną z technik wspierających procesy terapeutyczne w różnych grupach wiekowych. Warto zatem rozważyć origami jako wartościowy element w programach terapeutycznych, szczególnie dla osób wymagających pracy nad zdolnościami manualnymi oraz koordynacją ruchową.

Pytanie 9

Terapeuta zajęciowy, który docenił podopiecznego za wsparcie kolegi przed całą grupą, zastosował nagrodę

A. pieniężną

B. rzeczową

C. społeczną

D. uznaniową

Odpowiedź społeczna jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy zastosował formę nagrody, która opiera się na uznaniu i wsparciu społecznym. Pochwała w obecności całej grupy nie tylko wzmacnia pozytywne zachowania podopiecznego, ale także buduje jego poczucie wartości i przynależności do grupy. Praktyki takie są zgodne z zasadami pozytywnego wzmocnienia, które są kluczowe w terapiach zajęciowych. Działania tego typu przyczyniają się do poprawy motywacji i zaangażowania uczestników terapii. Przykładem może być sytuacja, kiedy terapeuta organizuje grupowe sesje, w których podopieczni dzielą się swoimi osiągnięciami, a terapeuta pochwali ich za pomoc innym, co może inspirować do dalszej współpracy i wzajemnego wsparcia. Dobre praktyki w terapii zajęciowej podkreślają znaczenie relacji interpersonalnych i budowania pozytywnej atmosfery, co jest kluczowe dla skutecznego wsparcia rozwoju społecznego podopiecznych.

Pytanie 10

Podczas terapii zajęciowej, osoba z trudnościami motorycznymi powinna korzystać z narzędzi:

A. ergonomicznych

B. ciężkich

C. niewymiarowych

D. sztywnych

W terapii zajęciowej dla osób z trudnościami motorycznymi kluczowe jest stosowanie narzędzi ergonomicznych. Ergonomia to nauka o projektowaniu narzędzi i środowisk pracy, które maksymalizują wydajność, jednocześnie minimalizując ryzyko urazów. Dla osób z trudnościami motorycznymi oznacza to, że narzędzia ergonomiczne są zaprojektowane z myślą o łatwości użycia i minimalnym obciążeniu fizycznym. Moim zdaniem, takie narzędzia pomagają w poprawie funkcji motorycznych, ponieważ są dostosowane do naturalnych ruchów ciała. Na przykład, długopisy z uchwytem o odpowiednim kształcie mogą wspierać pisanie u osób z problemami chwytu. Również sztućce z odpowiednim kształtem mogą ułatwić jedzenie osobom z ograniczoną zdolnością chwytu. Ergonomia nie tylko wspiera funkcjonalność, ale także redukuje zmęczenie i dyskomfort. To bezpośrednio przekłada się na efektywność terapii zajęciowej, ponieważ pacjenci mogą skupić się na zadaniu, zamiast zmagać się z niewygodnymi narzędziami. W praktyce, dobór odpowiednich narzędzi to nie tylko kwestia komfortu, ale i skuteczności rehabilitacji.

Pytanie 11

Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest

A. przygotowanie do pracy w warunkach chronionych

B. nabycie umiejętności wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie

C. zwiększenie wydolności oddechowej oraz poprawa kondycji fizycznej

D. rozwijanie umiejętności organizacji czasu wolnego w sposób aktywny

Terapia zajęciowa dla podopiecznych z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, koncentruje się głównie na opanowaniu podstawowych czynności życia codziennego. Umiejętności takie jak jedzenie, ubieranie się czy higiena osobista są kluczowe dla samodzielności i jakości życia tych osób. Terapeuci zajęciowi wykorzystują różnorodne metody, takie jak zadania oparte na codziennych czynnościach, w celu wspierania pacjentów w nabywaniu umiejętności niezbędnych do prowadzenia niezależnego życia. Na przykład, dzięki zastosowaniu technik adaptacyjnych i pomocy ortopedycznych, terapeuta może pomóc osobie z mózgowym porażeniem dziecięcym w nauce samodzielnego jedzenia przy użyciu specjalnie przystosowanych narzędzi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na zwiększanie samodzielności pacjentów oraz poprawę ich jakości życia. Celem jest nie tylko nauka umiejętności, ale także budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości.

Pytanie 12

Przekazywanie negatywnej informacji zwrotnej, które polega na formułowaniu wypowiedzi składającej się z trzech elementów, a mianowicie: pozytywnego, negatywnego i pozytywnego, jest typowe dla

A. metody zacznij, przestań, kontynuuj

B. zasady jestem słoniem

C. metody kanapki

D. modelu Pendeltona

Techniki udzielania informacji zwrotnej są różnorodne, jednak nie każda z nich jest dostosowana do skutecznego zarządzania relacjami w zespole. Na przykład, technika zacznij, przestań, kontynuuj, choć przydatna, skupia się na konkretnych działaniach, a nie na całościowym obrazie komunikacji. Z kolei model Pendeltona, który koncentruje się na wspólnym ustalaniu celów i oczekiwań, jest bardziej złożoną metodą, która niekoniecznie polega na strukturze pozytyw-negatyw-pozytyw. Zasada jestem słoniem, która odwołuje się do metafory, jest jeszcze bardziej niejasna i niekonwencjonalna w kontekście udzielania informacji zwrotnej, co może wprowadzać w błąd w praktycznych zastosowaniach. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie metody są równie efektywne w każdej sytuacji. W rzeczywistości, skuteczność technik zależy od kontekstu i specyficznych potrzeb komunikacyjnych. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi metodami oraz ich zastosowanie w odpowiednich okolicznościach jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, a wybór odpowiedniego podejścia powinien być przemyślany, oparty na praktycznych doświadczeniach i aktualnych standardach komunikacyjnych w organizacji.

Pytanie 13

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. snu, szacunku

B. uznania, przynależności

C. snu, opieki

D. bezpieczeństwa, uczuć

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 14

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. twórczości i ekspresji

B. samorealizacji i wiedzy

C. szacunku i uznania

D. przynależności i miłości

Odpowiedzi związane z twórczością i ekspresją, samorealizacją i wiedzą, oraz przynależnością i miłością nie odnoszą się bezpośrednio do potrzeb godności i prestiżu. Potrzeby twórczości i ekspresji są istotne, jednak skupiają się głównie na wyrażaniu siebie i realizacji swoich pasji, co jest bardziej związane z samorealizacją niż z potrzebą uznania społecznego. Samorealizacja i wiedza są kluczowe w kontekście osobistego rozwoju, ale nie zaspokajają bezpośrednio pragnienia szacunku od innych osób, które jest centralnym elementem potrzeb godności. Przynależność i miłość odnoszą się do relacji interpersonalnych i poczucia związku z innymi, co jest oczywiście ważne, ale również nie dotyczy bezpośrednio prestiżu czy uznania. Te pomyłki wynikają z nieprecyzyjnego rozumienia różnych kategorii potrzeb masłowskich oraz ich hierarchii. Zrozumienie, że potrzeby szacunku i uznania są kluczowe dla budowania poczucia wartości jednostki w społeczeństwie, jest fundamentalne dla skutecznych interakcji i rozwoju osobistego. Ignorowanie tych różnic prowadzi do błędnych wniosków i utrudnia zrozumienie, jak różne potrzeby wpływają na nasze działanie i motywacje w codziennym życiu.

Pytanie 15

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Muzykoterapię receptywną

B. Biblioterapię aktywną

C. Zajęcia w pracowni kulinarnej

D. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 16

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. afonia

B. amnezja

C. ataksja

D. alalia

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 17

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek

B. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina

C. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici

D. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka

Inne odpowiedzi, choć mają różne narzędzia i materiały, nie są tak uniwersalne dla pracowni rękodzieła jak ta, o której wcześniej mówiłem. Na przykład, krosno, które pojawia się w jednej z opcji, jest bardziej do tkania niż do haftu czy szycia, więc nie do końca się sprawdzi. Kordonek, wspomniany w innej odpowiedzi, to nić, która najlepiej sprawdza się przy szydełkowaniu, ale w kontekście różnych technik rękodzieła nie jest aż tak przydatna jak mulina. Młotki i bejca, które są w innym wyborze, bardziej pasują do obróbki drewna lub malowania. Włóczka i druty, choć są ważne w dzianiu, nie są podstawą w hafcie, a to przecież kluczowa sprawa. Często błędy w wyborze materiałów wynikają z mylenia przeznaczenia narzędzi. Żeby stworzyć naprawdę funkcjonalną pracownię, trzeba skupić się na materiałach i narzędziach, które są najbardziej potrzebne w danej dziedzinie rękodzieła, co pozwoli na efektywne i kreatywne działania.

Pytanie 18

Zgoda na niepełnosprawność, integracja osobowości oraz zwiększenie poczucia własnej wartości poprzez osobiste sukcesy to cele rehabilitacji

A. zawodowego

B. psychicznego

C. społecznego

D. fizycznego

Akceptacja niepełnosprawności i integracja osobowości to bardzo ważne sprawy, jeśli mówimy o psychicznej rehabilitacji. Z mojego doświadczenia, kiedy ludzie zaczynają akceptować to, co ich dotyka, zwykle czują się lepiej ze sobą. To trochę jak budowanie solidnych fundamentów pod dom – bez tego trudno o stabilność. Przykłady to różne terapie zajęciowe, które mogą pomóc osobom z niepełnosprawnościami w odkrywaniu swoich talentów i umiejętności. Techniki psychologiczne, jak terapia poznawczo-behawioralna, naprawdę mogą dać spore korzyści, szczególnie w zakresie emocji i myślenia. Wspieranie akceptacji i integracji osobowości jest zgodne z nowoczesnymi standardami rehabilitacji psychicznej, które uwzględniają potrzeby i cele każdej osoby. W końcu, według WHO, zdrowie psychiczne jest kluczowe dla ogólnego stanu zdrowia, więc to wszystko się łączy.

Pytanie 19

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieprzyjemnie, gdy Pan przeklina podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan zaniechał tego. Jaką postawę wyraził terapeuta w swoim komunikacie?

A. unikającą

B. agresywną

C. uległą

D. asertywną

Terapeuta wykazał postawę asertywną, co oznacza, że wyraża swoje emocje i oczekiwania w sposób bezpośredni, jednocześnie szanując uczucia i granice drugiej osoby. W tym przypadku terapeuta jasno i otwarcie określił, że czuje się niekomfortowo z powodu używania przekleństw na zajęciach. Asertywność polega na umiejętności komunikowania swoich potrzeb i granic bez agresji czy uległości. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie unika trudnych tematów ani nie pozwala, by jego granice były naruszane. W kontekście terapii, asertywność pozwala na stworzenie zdrowej relacji między terapeutą a podopiecznym, w której obie strony czują się słyszane i szanowane. Warto przypomnieć, że asertywna komunikacja opiera się na jasnych i szczerych komunikatach, co przyczynia się do lepszego zrozumienia i efektywności terapii. W standardach etyki zawodowej w psychoterapii asertywność jest zalecana jako sposób na utrzymanie profesjonalnych granic oraz zdrowej atmosfery w relacji terapeutycznej.

Pytanie 20

Warsztat introligatorski przeznaczony do terapii zajęciowej powinien być wyposażony

A. w stół, kuchenkę elektryczną, obcinarkę, tłoczarkę do liter, kątownik

B. w stoły, krzesła, sztalugi, instrumenty muzyczne oraz materiały malarskie

C. w stół stolarski, narzędzia do obróbki drewna, szkło płaskie oraz wypukłe

D. w obszerny stół, przybory krawieckie, maszyny do szycia, żurnale

Wyposażenie pracowni introligatorskiej to naprawdę ważna sprawa, żeby zajęcia były efektywne. Stół to takie serce warsztatu - bez niego ciężko cokolwiek zrobić w wygodny i bezpieczny sposób. Kuchenka elektryczna? To świetny pomysł, bo czasem trzeba coś podgrzać, szczególnie przy klejeniu. Obcinarka też jest niezbędna, bo jak chcesz, żeby cięcie było precyzyjne, to musisz mieć dobre narzędzie. Tłoczarka do liter to ekstra gadżet, bo dzięki niej można tworzyć fajne projekty graficzne i to jeszcze bardziej rozwija wyobraźnię uczestników terapii. Kątownik natomiast pomaga w robieniu dokładnych pomiarów i cięć, co jest bardzo ważne, gdy pracujesz nad projektami, które wymagają dużej precyzji. Warto, żeby pracownie były wyposażone w różne narzędzia, bo wtedy można zastosować wiele technik introligatorskich, co na pewno urozmaica terapię i sprawia, że jest bardziej atrakcyjna.

Pytanie 21

Przygotowując formularz karty informacyjnej dla osób ubiegających się o uczestnictwo w zajęciach ośrodka wsparcia, należy koniecznie uwzględnić w nim

A. klauzulę wyrażającą zgodę na przetwarzanie danych osobowych zawartych w formularzu

B. wskazania do terapii zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności

C. szczegółowe dane na temat struktury rodziny uczestnika

D. informację o historii hospitalizacji z ostatnich lat oraz dawkowanie stosowanych leków

Klauzula zgody na przetwarzanie danych osobowych jest kluczowym elementem kwestionariusza karty informacyjnej dla kandydatów do uczestnictwa w zajęciach ośrodka wsparcia. Zgodnie z Rozporządzeniem o Ochronie Danych Osobowych (RODO), przetwarzanie danych osobowych wymaga uzyskania wyraźnej zgody osoby, której dane dotyczą. Bez tej klauzuli, wszelkie informacje zawarte w kwestionariuszu nie mogą być legalnie przetwarzane ani przechowywane, co może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych dla ośrodka. Przykładowo, w sytuacji, gdy osoba przekaże swoje dane w celu skorzystania z terapii, a ośrodek nie uzyska zgody na ich przetwarzanie, może to skutkować naruszeniem jej prywatności. Oprócz samej zgody, klauzula powinna zawierać informacje o celu przetwarzania danych, sposobie ich wykorzystania oraz prawie dostępu do danych osobowych. Taka praktyka jest również zgodna z najlepszymi standardami w zakresie ochrony danych, co sprzyja budowaniu zaufania między ośrodkiem a jego uczestnikami.

Pytanie 22

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

B. Intensywne treningi wytrzymałościowe

C. Programowanie komputerowe

D. Zajęcia z zakresu matematyki

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 23

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. sformułować diagnozę terapeutyczną

B. wyznaczyć cele terapeutyczne

C. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

D. zawrzeć umowę z podopiecznym

Sformułowanie diagnozy terapeutycznej jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, który następuje po analizie zebranych danych. Diagnoza terapeutyczna pozwala terapeucie na zrozumienie specyfiki problemów podopiecznego oraz jego potrzeb, co jest niezbędne do dalszej pracy. W tym etapie terapeuta korzysta z wiedzy z zakresu psychologii, pedagogiki oraz doświadczenia klinicznego, aby zidentyfikować najważniejsze kwestie wymagające interwencji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, analizując wyniki wywiadów i dokumentację, stwierdza występowanie zaburzeń lękowych, które mogą wpływać na funkcjonowanie osoby w codziennym życiu. Na podstawie tej diagnozy możliwe jest następnie określenie celów terapeutycznych oraz opracowanie indywidualnego planu terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem. Warto również podkreślić, że diagnoza nie jest procesem jednorazowym, lecz powinno się ją regularnie aktualizować w miarę postępów terapii, co odpowiada standardom etycznym i zawodowym.

Pytanie 24

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

B. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

C. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

D. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

Wypowiedź "Obraża Pan inne osoby, uważam, że to psuje atmosferę na zajęciach. Proszę przestać używać wulgarnych słów." spełnia warunki konstruktywnej informacji zwrotnej, ponieważ jasno wskazuje na problem, którym jest używanie wulgarnych słów, oraz jego negatywne konsekwencje dla grupy. Zastosowanie zwrotu "uważam, że to psuje atmosferę" dodaje osobistego wymiaru do feedbacku, co może zwiększyć empatię i zrozumienie sytuacji przez podopiecznego. Ważne jest, aby terapeuta nie tylko wskazywał na negatywne zachowania, ale także opisywał ich wpływ na innych, co jest kluczowym elementem budowania samoświadomości u osoby z problemami behawioralnymi. Przykładem zastosowania dobrych praktyk w interwencjach terapeutycznych jest technika „ja” komunikacji, która polega na formułowaniu zdań zaczynających się od „ja”, co minimalizuje defensywność odbiorcy i zachęca do refleksji nad własnym zachowaniem. Tego typu konstruktywna informacja zwrotna jest kluczowa w pracy z osobami, które mogą mieć trudności w rozumieniu społecznych norm i oczekiwań.

Pytanie 25

Na podstawie zdiagnozowanej sytuacji biologicznej, psychicznej oraz społecznej terapeuta zajęciowy zidentyfikował problemy i potrzeby swojego podopiecznego. Jakie działanie wykonał terapeuta zajęciowy?

A. Przeprowadził monitoring

B. Sformułował diagnozę

C. Dokonał obserwacji

D. Wykorzystał projekcję

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na błędne zrozumienie kluczowych ról terapeuty zajęciowego oraz procesu diagnozy. Monitoring, choć ważny w kontekście oceny postępów pacjenta, nie jest pierwszym krokiem w diagnozowaniu problemów. Jest to raczej metoda oceny, która stosuje się po wstępnym zidentyfikowaniu potrzeb i ustaleniu planu terapii. Projekcja, jako technika psychologiczna, nie odnosi się bezpośrednio do działań terapeuty zajęciowego i nie jest narzędziem stosowanym do diagnozy; to bardziej forma analizy, która może być wykorzystywana w terapiach psychologicznych. Obserwacja, mimo że jest istotnym elementem pracy terapeuty, również nie zastępuje procesu diagnozy. Obserwacje mogą dostarczyć cennych spostrzeżeń, ale nie dostarczają kompleksowego obrazu potrzeb pacjenta, co jest kluczowe dla planowania interwencji. W praktyce, zrozumienie różnicy między diagnozą a monitorowaniem czy obserwacją jest niezbędne, aby skutecznie wspierać pacjentów w ich rozwoju oraz rehabilitacji. Typowym błędem w myśleniu jest pomylenie tych różnych etapów procesu terapeutycznego, co prowadzi do niepełnego lub niewłaściwego adresowania problemów. Kluczowe jest zrozumienie, że diagnoza jest fundamentem, na którym opiera się dalsza praca terapeutyczna, co jest zgodne z wytycznymi i standardami zawodowymi w dziedzinie terapii zajęciowej.

Pytanie 26

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

B. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

C. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

D. zdolności interpersonalnych i społecznych

Niektórzy mogą sądzić, że umiejętności interpersonalne i społeczne są najważniejszymi aspektami do omówienia w kontekście wywiadu środowiskowego terapeuty zajęciowego. Chociaż te umiejętności są istotne w procesie terapeutycznym, zbyt duże skupienie na nich może prowadzić do zignorowania fundamentalnych elementów, takich jak sytuacja osobista, rodzinna i materialna. Przykładowo, osoba z trudnościami w relacjach społecznych może mieć również problemy związane z sytuacją domową, które są źródłem jej trudności. Analogicznie, posiadana wiedza ogólna i sprawność intelektualna, które mogą być rozważane w kontekście wywiadu, są często drugorzędne wobec potrzeby zrozumienia, w jakim środowisku dana osoba funkcjonuje. Zrozumienie tła społecznego oraz materialnego pacjenta jest kluczem do skutecznej interwencji, ponieważ pozwala na identyfikację barier, które mogą ograniczać jego rozwój. Warto również zauważyć, że zwracanie się ku sferze emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości, bez wcześniejszej analizy sytuacji życiowej, może prowadzić do powierzchownego zrozumienia problemów pacjenta. Takie podejście może skutkować nieefektywnym wsparciem, co jest sprzeczne z zasady holistycznego podejścia w terapii, które powinno uwzględniać wszystkie aspekty życia klienta.

Pytanie 27

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. Na liście celów szczegółowych zajęć

B. W finalnej części przebiegu zajęć

C. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

D. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

Wskazanie do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych powinno być umieszczone w uwagach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, ponieważ przedmioty te pełnią fundamentalną rolę w ochronie uczestników zajęć przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z techniką tworzenia witrażu typu Tiffany. Witrażowanie wiąże się z używaniem narzędzi takich jak lutownice czy materiały chemiczne, które mogą emitować szkodliwe opary. Fartuch chroni odzież, a jednocześnie może stanowić barierę przed drobnymi odpryskami. Okulary ochronne zabezpieczają oczy przed pyłem i promieniowaniem UV, które mogą występować podczas obróbki szkła. Rękawice natomiast są istotne w kontekście ochrony dłoni przed skaleczeniami oraz działaniem substancji chemicznych. Przykłady zastosowania tych środków ochrony osobistej można zaobserwować w wielu pracowniach artystycznych, gdzie przestrzegane są rygorystyczne standardy BHP, co jest zgodne z wytycznymi Polskiej Normy PN-EN 14021 dotyczącej użycia sprzętu ochronnego. Właściwe podejście do bezpieczeństwa zwiększa komfort pracy i minimalizuje ryzyko wypadków.

Pytanie 28

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

B. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

C. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

D. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 29

W przypadku nawiązania kontaktu z rodziną uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, terapeuta zajęciowy powinien zanotować ten fakt

A. w kartotece zachowania podopiecznego

B. w formularzu wywiadu z rodziną

C. w indywidualnym planie pomocy

D. w dzienniku współpracy z rodziną

Jeśli chodzi o dokumentowanie kontaktów z rodziną w terapii zajęciowej, to warto uważać, bo można łatwo zgubić ważne informacje. Kwestionariusz wywiadu z rodziną powinien zbierać ogólne informacje o uczestniku i jego środowisku, ale nie nadaje się do codziennego rejestrowania kontaktów. Zapis w indywidualnym planie wsparcia jest trochę inny, bo bardziej skupia się na celach, a nie na codziennych uzgodnieniach. Karta zachowania uczestnika też nie jest do tego, bo monitoruje zachowania, a nie relacje z rodziną. Takie podejście może prowadzić do różnych nieporozumień i to nie jest dobre, bo jakość wsparcia dla uczestnika może na tym ucierpieć. W terapii najważniejszy jest kontakt z rodziną, więc niezapisywanie tych interakcji w odpowiednim miejscu może być szkodliwe. Właściwa dokumentacja w zeszycie współpracy nie tylko wspiera terapeutę, ale i uczestnika w całym procesie, więc warto to robić dobrze.

Pytanie 30

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. kulturowym

B. wewnętrznym

C. zewnętrznym

D. społecznym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 31

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. krawieckiej

B. stolarskiej

C. kaletniczej

D. metaloplastycznej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 32

Komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, jest przekazywany, gdy ton głosu jest zgodny z

A. treścią słów

B. mimiką twarzy

C. postawą ciała

D. gestykulacją

Wybór odpowiedzi związanych z gestykulacją, postawą ciała czy mimiką twarzy wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące natury komunikacji niewerbalnej. Gestykulacja, jako forma niewerbalnego wyrażania myśli, może wspierać komunikat werbalny, ale sama w sobie nie jest bezpośrednio związana z treścią słów. Na przykład, intensywne gesty mogą przyciągnąć uwagę, ale jeśli nie korespondują z tym, co mówimy, mogą wprowadzać w błąd. Postawa ciała również pełni istotną rolę w komunikacji, jednak jej związek z treścią komunikatu nie jest bezpośredni. Postawa może sugerować pewność siebie, ale jeśli treść wypowiedzi jest sprzeczna z postawą, odbiorcy mogą być zdezorientowani. Mimika twarzy z kolei jest kluczowym elementem w odbieraniu emocji, ale nie zastępuje treści słów. Ostatecznie, niewłaściwe zrozumienie tych aspektów może prowadzić do nieporozumień w komunikacji. W komunikacji interpersonalnej istotne jest, aby być świadomym, jak te różne elementy współdziałają, jednak zawsze najważniejsza jest jasność i spójność treści werbalnej. W praktyce, gdy komunikat słowny jest wzmacniany lub osłabiany przez inne formy niewerbalne, może to wpływać na interpretację komunikatu przez odbiorcę, co jest kluczowe w kontekstach, takich jak negocjacje, zarządzanie konfliktami czy budowanie relacji w miejscu pracy.

Pytanie 33

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Kinezyterapia

B. Ćwiczenie umiejętności praktycznych

C. Malarstwo

D. Animaloterapia

Malarstwo to super forma terapii, szczególnie dla osób, które mają problem z mówieniem o swoich emocjach. Myślę, że dla kogoś z schizofrenią paranoidalną, malowanie może być naprawdę bezpiecznym sposobem, żeby zrozumieć siebie i to, co się czuje. Są badania, które pokazują, że sztuka pomaga zmniejszyć lęk i depresję, a ludzie, którzy malują, czują się lepiej psychicznie. Z mojej strony, terapeuta mógłby zorganizować sesje, gdzie ta osoba spróbuje różnych technik, jak akwarele czy farby akrylowe. Dzięki temu mogłaby wyrazić siebie na luzie, bez strachu o ocenę. No i malarstwo naprawdę wpływa na relaksację i koncentrację, co jest istotne, zwłaszcza dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuci powinni podchodzić do każdego pacjenta indywidualnie, a malowanie jest świetnym sposobem na budowanie zaufania i relacji.

Pytanie 34

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. projekcyjne.

B. otwarte.

C. zamknięte.

D. sugerujące.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 35

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. wyłącznie komunikaty niewerbalne

B. wyłącznie komunikaty werbalne

C. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom

D. proksemikę

Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 36

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

B. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

C. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

D. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

Który z podopiecznychnie potrzebuje wsparcia przy zakupach?

A. Podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym

B. Podopieczny cierpiący na demencję starczą

C. Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną

D. Podopieczny z chorobą Alzheimera

Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną, nie wymaga pomocy przy robieniu zakupów, ponieważ ta jednostka najczęściej nie wykazuje poważnych deficytów w zakresie zdolności poznawczych ani motorycznych. Nerwica wegetatywna to zaburzenie, które może manifestować się w postaci objawów somatycznych, takich jak bóle głowy, problemy z układem trawiennym czy nadmierna potliwość, jednak nie wpływa to na zdolności do podejmowania decyzji i realizacji codziennych zadań. Praktycznie, osoba z nerwicą wegetatywną może być w pełni zdolna do zarządzania finansami, planowania zakupów czy podejmowania decyzji konsumenckich, co czyni ją samodzielną w tym zakresie. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, chorobą Alzheimera czy demencją starczą zdolności te są znacznie ograniczone, co sprawia, że wymagają wsparcia ze strony innych osób. Warto również zwrócić uwagę na standardy dotyczące wsparcia osób z różnorodnymi schorzeniami, które wskazują na potrzebę indywidualizacji podejścia do każdego podopiecznego, uwzględniając ich specyfikę i zdolności.

Pytanie 39

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Orffa

C. Dennisona

D. Klanzy

Odpowiedzi Sherborne, Klanzy i Orffa, choć również związane z edukacją i terapią, nie odnoszą się do metody ruchu dedykowanej poprawie koncentracji w sposób charakterystyczny dla ćwiczeń leniwych ósemek. Metoda Sherborne koncentruje się na rozwoju przez ruch i jest przede wszystkim wykorzystywana w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi, skupiając się na relacji między dzieckiem a terapeutą oraz na eksploracji przestrzeni w ruchu, co niekoniecznie wpływa na koncentrację w taki sposób jak metoda Dennisona. Z kolei metoda Klanzy, oparta na działaniach artystycznych i dramie, skupia się na wyrażeniu emocji i rozwijaniu kompetencji społecznych, co również nie jest bezpośrednio związane z technikami poprawy koncentracji. Metoda Orffa, z kolei, kładzie nacisk na muzykę i ruch, a jej celem jest rozwijanie zdolności muzycznych dzieci, a niekoniecznie ich zdolności koncentracyjnych w kontekście terapeutycznym. Często błędne przypisanie ćwiczeń leniwych ósemek do tych metod wynika z mylnego założenia, że wszystkie techniki ruchowe mają na celu poprawę funkcji poznawczych. Kluczowym błędem jest niedocenienie specyfiki i celów każdej z tych metod, które powinny być stosowane zgodnie z ich zamierzonymi zastosowaniami w terapii i edukacji.

Pytanie 40

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. psychicznego

B. fizycznego

C. zawodowego

D. społecznego

Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej