Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 19 września 2025 23:34
Data zakończenia: 19 września 2025 23:56

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Samotność w lesie

B. Drama

C. Ćwiczenia fizyczne

D. Gry komputerowe

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 2

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. asertywności

B. kompetencji interpersonalnych

C. aktywnego słuchania

D. relaksacyjny

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 3

Główny cel terapii zajęciowej to

A. zwiększenie liczby sesji terapeutycznych

B. minimalizacja kosztów terapii

C. poprawa jakości życia pacjenta

D. osiągnięcie maksymalnej liczby uczestników zajęć

Terapia zajęciowa jest kluczowym elementem procesu rehabilitacji, której głównym celem jest poprawa jakości życia pacjenta. Dzięki terapii zajęciowej pacjenci mogą lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, które wynikają z ich ograniczeń zdrowotnych. Poprawa jakości życia jest osiągana poprzez rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania, zwiększanie zdolności do uczestnictwa w życiu społecznym oraz wspieranie pacjentów w osiąganiu ich osobistych celów. Terapia zajęciowa obejmuje różnorodne działania i techniki, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może obejmować zarówno działania artystyczne, jak i ćwiczenia fizyczne. Standardy profesjonalne w tej dziedzinie koncentrują się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniając jego potrzeby fizyczne, emocjonalne i społeczne. W praktyce oznacza to, że terapeuci zajęciowi starają się nie tylko poprawić zdolności fizyczne pacjenta, ale także wspierać jego rozwój emocjonalny i społeczny, co w konsekwencji prowadzi do ogólnej poprawy jakości życia.

Pytanie 4

Zaburzenia takie jak osłupienie, hiperbulia oraz zahamowanie klasyfikowane są jako

A. myślenia

B. napędu psychoruchowego

C. spostrzegania

D. orientacji

Osłupienie, hiperbulia i zahamowanie to zaburzenia, które są klasyfikowane jako problemy napędu psychoruchowego. Napęd psychoruchowy odnosi się do poziomu energii psychicznej i motywacji, które wpływają na aktywność jednostki. Osłupienie może prowadzić do znacznego ograniczenia aktywności oraz trudności w podejmowaniu decyzji, co jest charakterystyczne dla stanów depresyjnych lub psychotycznych. Hiperbulia, z drugiej strony, oznacza nadmierną aktywność psychoruchową, co może objawiać się w postaci niekontrolowanego działania, nadpobudliwości czy impulsywności. Zahamowanie może się manifestować jako depresyjny spadek aktywności, obniżenie motywacji oraz trudności w wykonywaniu codziennych czynności. W praktyce, zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w psychologii i psychiatrii, ponieważ pozwala na właściwą diagnozę oraz dobór skutecznych metod terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, leczenie farmakologiczne czy psychoterapia. W kontekście medycyny opartej na dowodach, kluczowe jest przeanalizowanie, w jaki sposób te objawy wpływają na funkcjonowanie pacjenta i jakie interwencje mogą przynieść ulgę w objawach oraz poprawić jakość życia.

Pytanie 5

W regulaminie pracowni artystycznej należy zająć się na początku

A. wykazem narzędzi i materiałów,

B. instrukcjami obsługi urządzeń.

C. tematyką zajęć z arteterapii.

D. prawami i obowiązkami uczestników,

Udzielenie odpowiedzi związanej z instrukcjami obsługiwanych sprzętów, tematyką zajęć z arteterapii, czy spisem narzędzi i materiałów, choć istotne w kontekście organizacji pracowni artystycznej, nie podejmuje kwestii kluczowej, jaką są prawa i obowiązki uczestników. Wiele osób może sądzić, że techniczne aspekty, takie jak obsługa sprzętu, powinny być priorytetem, jednak w rzeczywistości, to zrozumienie ról uczestników jest fundamentem dla wszelkich działań artystycznych. Ignorowanie tej kwestii może prowadzić do chaosu i nieporozumień, co z kolei może negatywnie wpłynąć na atmosferę zajęć. Kolejnym błędem może być skupienie się na tematyce zajęć, co jest ważne, ale wtórne wobec zdefiniowania zasad współpracy. W praktyce, brak regulacji dotyczących praw i obowiązków uczestników prowadzi do sytuacji, w których twórcy nie czują się bezpiecznie, co może blokować ich kreatywność. Podobnie, spis narzędzi i materiałów jest niezbędny, ale nie powinien być traktowany jako priorytet w regulaminie, ponieważ nie wpływa bezpośrednio na interakcje między uczestnikami, które są kluczowe dla sukcesu zajęć artystycznych. Prawidłowe zrozumienie hierarchii potrzeb w organizacji pracowni artystycznej powinno prowadzić do wyraźnego określenia ról oraz zakresu odpowiedzialności, co z kolei tworzy podstawy do konstruktywnej współpracy w grupie.

Pytanie 6

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. malowania palcami

B. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

C. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

D. modelowania masy solnej

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 7

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. systematyczności

B. łatwości zrozumienia

C. praktyczności

D. ilustracyjności

Odpowiedź 'systematyczności' jest prawidłowa, ponieważ terapeuta zajęciowy, przypominając treści z poprzednich zajęć, działa w sposób zorganizowany i konsekwentny. Systematyczność w edukacji i terapii polega na regularnym przeglądaniu i utrwalaniu materiału, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności przez uczestników. Przykładem zastosowania tej zasady może być wprowadzenie krótkich quizów lub sesji refleksyjnych na początku każdego spotkania, które pozwalają uczestnikom na przypomnienie sobie kluczowych zagadnień i ugruntowanie nabytej wiedzy. Dobrą praktyką w terapii zajęciowej jest także planowanie zajęć w taki sposób, aby każdy nowy temat był połączony z wcześniej omówionymi kwestiami, co tworzy spójną całość i ułatwia uczestnikom zrozumienie związku między poszczególnymi zagadnieniami. Systematyczność wspiera rozwój umiejętności krytycznego myślenia oraz odpowiedzialności za własny proces uczenia się, co jest niezwykle istotne w kontekście zdrowego trybu życia.

Pytanie 8

Terapeuta, chcąc zapewnić warunki do uwolnienia napięć psychicznych, powinien zorganizować zajęcia z muzykoterapii aktywnej oraz receptywnej dla osób

A. ze znaczną nadwrażliwością słuchową na dźwięki i odgłosy akustyczne

B. o głębokim stopniu niepełnosprawności intelektualnej

C. w ostrych stanach psychotycznych

D. z epilepsją dźwiękogenną

W kontekście terapii dźwiękiem kluczowe jest zrozumienie, że nie każda grupa pacjentów jest odpowiednia do stosowania muzykoterapii w tych samych warunkach. Osoby w ostrych stanach psychotycznych mogą być zbyt niestabilne emocjonalnie, co może prowadzić do nasilenia objawów psychotycznych zamiast ich złagodzenia. Muzykoterapia wymaga stabilności i otwartości na doświadczenia, które u osób psychotycznych mogą być zaburzone, co czyni tę metodę niewłaściwą w takich przypadkach. Z kolei osoby z epilepsją dźwiękogenna są narażone na ryzyko wywołania napadów podczas ekspozycji na bodźce dźwiękowe, co również czyni tę formę terapii nieodpowiednią dla nich. Dodatkowo, pacjenci ze znaczną nadwrażliwością słuchową na dźwięki mogą reagować negatywnie na dźwięki muzyki, co prowadzi do stresu i dyskomfortu. W przypadku takich osób, techniki terapeutyczne powinny skupić się na łagodzeniu bodźców oraz dostosowywaniu środowiska do ich potrzeb, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do typowych błędów myślowych, które mogą mieć szkodliwy wpływ na pacjentów, zamiast przynosić im ulgę.

Pytanie 9

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

B. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

C. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

D. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 10

Terapeuta zajęciowy współpracuje z grupą osób starszych, które mają schorzenia kardiologiczne. Które z poniższych aktywności ruchowych będą odpowiednie dla tej grupy?

A. Jogging

B. Biegi przełajowe

C. Nordic walking

D. Fitness

Nordic walking, jako forma aktywności fizycznej, jest szczególnie korzystny dla osób starszych, zwłaszcza tych z problemami kardiologicznymi. To ćwiczenie angażuje grupy mięśniowe w całym ciele, co sprzyja poprawie wydolności sercowo-naczyniowej, a jednocześnie minimalizuje ryzyko urazów. Przy użyciu specjalnych kijków, uczestnicy mają możliwość lepszego wsparcia swojego ciała, co z kolei redukuje obciążenie stawów. Nordic walking promuje również postawę ciała oraz koordynację, co jest istotne w przypadku osób starszych, które mogą doświadczać problemów z równowagą. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, regularna aktywność fizyczna, taka jak nordic walking, powinna być integralną częścią zdrowego stylu życia seniorów. Przykładem zastosowania tej formy aktywności są grupowe zajęcia prowadzone przez terapeutów zajęciowych, które mogą odbywać się w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja nie tylko rehabilitacji fizycznej, ale również poprawia samopoczucie psychiczne uczestników przez kontakt z naturą i interakcje społeczne.

Pytanie 11

Co jest głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu?

A. Nauczanie języka migowego

B. Przywrócenie samodzielności w życiu codziennym

C. Zwiększenie masy mięśniowej

D. Poprawa zdolności do biegów długodystansowych

Głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu jest przywrócenie samodzielności w życiu codziennym. Udar mózgu może prowadzić do poważnych deficytów funkcjonalnych, które utrudniają pacjentom wykonywanie codziennych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Terapeuci zajęciowi skupiają się na rozwijaniu umiejętności potrzebnych do tych zadań, często poprzez adaptację środowiska, użycie specjalistycznego sprzętu lub naukę alternatywnych metod ich wykonywania. Stosują różnorodne techniki, które mają na celu poprawę koordynacji, siły, zakresu ruchu i zdolności poznawczych pacjentów. Moim zdaniem, skuteczna terapia zajęciowa nie tylko przywraca samodzielność, ale również buduje pewność siebie u pacjenta. To ważne, ponieważ niezależność w codziennym życiu znacząco wpływa na jakość życia i poczucie własnej wartości. Standardy branżowe podkreślają, że terapia zajęciowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w procesie rehabilitacji po udarze.

Pytanie 12

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Folsteina

B. Barthel

C. Lawtona

D. Katza

Skala Folsteina jest znana głównie w kontekście zdrowia, ale nie za bardzo nadaje się do oceny samodzielności w poruszaniu się. Skupia się raczej na umiejętnościach poznawczych, a nie praktycznych, więc w tej sytuacji nie jest zbyt pomocna. Z kolei skala Barthel ocenia jedynie podstawowe czynności, jak jedzenie czy ubieranie się, ale też nie bierze pod uwagę umiejętności korzystania z transportu publicznego. To jest kluczowe, jeśli mówimy o samodzielnym poruszaniu się. Podobnie skala Katza, która też ocenia podstawowe aktywności, nie uwzględnia aspektów związanych z poruszaniem się w miejscach publicznych. Dlatego te metody mogą być ograniczone, gdy się chce sprawdzić, jak ktoś radzi sobie w otwartym środowisku. Brak kontekstu w ocenie samodzielności prowadzi do błędnych wniosków i sprawia, że wsparcie nie jest odpowiednio dostosowane do potrzeb tych osób.

Pytanie 13

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Klanzy

C. Dennisona

D. Orffa

Odpowiedź Dennisona jest poprawna, ponieważ cykl leniwych ósemek jest głęboko zakorzeniony w teorii ruchu i metodach stosowanych przez Carla Dennisona, który opracował program zwany "Brain Gym". Ćwiczenia te mają na celu integrację obu półkul mózgowych, co sprzyja poprawie koncentracji, pamięci oraz koordynacji ruchowej. W kontekście terapii ruchowej, leniwe ósemki angażują uczestników do wykonywania płynnych, okrężnych ruchów, co pomaga w rozwijaniu umiejętności motorycznych i zwiększa świadomość ciała. W praktyce, stosowanie takich ćwiczeń w grupie terapeutycznej pozwala uczestnikom nie tylko na poprawę ich funkcji poznawczych, ale również na budowanie relacji międzyludzkich, co jest niezwykle ważne w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, metoda Dennisona jest szeroko stosowana w edukacji, szczególnie w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z koncentracją i uczeniem się, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w terapii.

Pytanie 14

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną

B. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań

C. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym

D. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania

Wzmocnienie pozytywne jest kluczowym elementem w procesie motywowania podopiecznych do aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych. Odpowiedź wskazująca, że wzmocnienie powinno nastąpić jak najszybciej po oczekiwanym zachowaniu jest zgodna z zasadami teorii uczenia się. Natychmiastowe wzmocnienie pozwala na silniejsze skojarzenie pozytywnego rezultatu z konkretnym zachowaniem, co zwiększa szansę na jego powtórzenie w przyszłości. Przykładowo, jeśli podopieczny bierze udział w zajęciach terapeutycznych i natychmiast po zakończeniu jest chwalony lub otrzymuje nagrodę, to może to zmotywować go do regularnego uczestnictwa. W praktyce, stosowanie natychmiastowych wzmocnień sprzyja budowaniu więzi z terapeutą oraz poczuciu sukcesu u podopiecznego. Dobry terapeuta powinien znać indywidualne preferencje podopiecznych i dostosowywać formę wzmocnienia, co jest zgodne z zasadą personalizacji terapii, uznawaną za jedną z dobrych praktyk w psychologii i pedagogice.

Pytanie 15

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. planowania działań terapeutycznych

B. prowadzenia zaplanowanych zajęć

C. ustalania celów terapii

D. diagnozy terapeutycznej

Planowanie działań terapeutycznych to kluczowy etap w procesie terapeutycznym, podczas którego terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia podopiecznego. Na tym etapie dokonuje się wyboru materiałów i narzędzi, które będą najefektywniejsze w pracy z danym pacjentem. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować i dobrać odpowiednie metody, techniki oraz materiały wspierające konkretne cele terapeutyczne. Przykładem może być dobór gier edukacyjnych dla dzieci z trudnościami w nauce, które mogą wspierać zarówno rozwój motoryki, jak i umiejętności społecznych. Dobre praktyki w obszarze terapii zalecają, aby dobór narzędzi opierał się na aktualnych badaniach oraz profesjonalnych standardach, co zwiększa efektywność terapii. Warto również pamiętać o dokumentacji postępów oraz regularnym dostosowywaniu planu terapeutycznego w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby pacjenta, co jest zgodne z podejściem opartym na dowodach.

Pytanie 16

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

B. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

C. Ustawa o fundacjach

D. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 17

Jakie z poniższych źródeł informacji umożliwiają terapeucie zrozumienie sytuacji rodzinnej jego pacjenta?

A. Zaświadczenie z ZUS

B. Wywiad środowiskowy

C. Historia medyczna

D. Dokument o wysokości dochodów

Wywiad środowiskowy to kluczowe narzędzie w pracy terapeutycznej, które umożliwia zrozumienie sytuacji rodzinnej podopiecznego w kontekście jego problemów. Dzięki temu procesowi terapeuta ma możliwość zbadania relacji między członkami rodziny, dynamiki interakcji oraz różnych czynników społecznych, które mogą wpływać na funkcjonowanie jednostki. Wywiad środowiskowy może obejmować rozmowy z członkami rodziny, sąsiadami, nauczycielami, a także z samym podopiecznym. Przykładowo, w sytuacji, gdy klient zmaga się z problemami emocjonalnymi, terapeuta może dowiedzieć się o trudnościach w relacjach rodzinnych, co może być istotnym elementem w terapii. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, przeprowadzanie wywiadów środowiskowych jest niezbędne do uzyskania pełnego obrazu sytuacji życiowej pacjenta, a także do formułowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, co podkreśla znaczenie holistycznego podejścia w terapii.

Pytanie 18

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Kulturowych

B. Edukacyjnych

C. Architektonicznych

D. Społecznych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 19

Aby zainspirować podopiecznego do uczestnictwa w zajęciach, terapeuta powinien zastosować pozytywne wzmocnienia, kierując się zasadą, że

A. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako długoterminowy cel

B. należy nagradzać jedynie wymierne rezultaty działań, a nie intencje i wysiłki

C. działania powinny być wzmacniane niezwłocznie po ich zrealizowaniu

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim polegać na dobrach materialnych i konsumcyjnych

Zastosowanie metody wzmocnień pozytywnych, polegającej na wzmacnianiu zachowań bezpośrednio po ich wystąpieniu, jest fundamentalnym elementem skutecznej terapii i uczenia się. Badania psychologiczne potwierdzają, że natychmiastowe wzmocnienie zwiększa prawdopodobieństwo, że dane zachowanie zostanie powtórzone w przyszłości. Przykładem może być sytuacja, w której terapeutka, widząc, że jej podopieczny aktywnie uczestniczy w zajęciach, natychmiast chwali go, co skutkuje zwiększeniem jego motywacji do dalszego angażowania się. W praktyce terapeutów oznacza to konieczność uważnego obserwowania i reagowania na pozytywne zachowania, co jest zgodne z zasadami teorii uczenia się Behawioralnego. Takie podejście jest szeroko rekomendowane w literaturze psychologicznej oraz w standardach terapii, gdzie podkreśla się znaczenie natychmiastowego wzmocnienia jako kluczowego czynnika w procesie uczenia się.

Pytanie 20

Dla dziecka cierpiącego na mózgowe porażenie dziecięce, w formie spastycznej czterokończynowej, optymalnym rodzajem zajęć będzie

A. terapia zajęciowa

B. kurs kulinarny

C. muzykoterapia

D. aktywizacja ruchowa

Muzykoterapia jest skuteczną formą terapii dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym, szczególnie w przypadkach spastycznego porażenia czterokończynowego. Terapia ta wykorzystuje muzykę jako narzędzie do poprawy funkcji motorycznych, komunikacyjnych oraz emocjonalnych. Muzykoterapia może wspierać rozwój zdolności ruchowych poprzez rytmiczne śpiewanie, grę na instrumentach oraz ruch do muzyki. Dzięki stymulacji sensorycznej, która towarzyszy muzyce, pacjenci mogą poprawić koordynację ruchową oraz zwiększyć zakres ruchu, co jest szczególnie ważne w przypadku spastyczności. Muzykoterapeuci często stosują indywidualnie dopasowane programy, które uwzględniają potrzeby i możliwości pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie potencjału rehabilitacyjnego. Przykładowe zajęcia mogą obejmować wspólne granie na instrumentach, śpiewanie piosenek, a także wykorzystanie różnych stylów muzycznych do stymulacji emocjonalnej i społecznej, co jest kluczowe dla ogólnego rozwoju dziecka.

Pytanie 21

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną najlepiej rozwija swoje umiejętności zawodowe poprzez

A. samodzielne próby na stanowisku pracy

B. udział w teoretycznych wykładach

C. praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy

D. czytanie podręczników akademickich

Czytanie podręczników akademickich jest mało skuteczne dla osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, ponieważ zazwyczaj wymaga umiejętności abstrakcyjnego myślenia i przetwarzania dużej ilości informacji, co może być trudne dla tej grupy. Teoretyczne wykłady również nie są optymalnym rozwiązaniem, gdyż nie zawsze przekładają się na praktyczne umiejętności. Uczestnicy mogą mieć problem z koncentracją i zapamiętywaniem informacji, jeśli nie są one bezpośrednio związane z praktycznymi doświadczeniami. Samodzielne próby na stanowisku pracy bez wcześniejszego przygotowania w kontrolowanym środowisku mogą prowadzić do frustracji i zniechęcenia, ponieważ osoba może nie być w stanie poradzić sobie z wymaganiami stanowiska. Brak wsparcia i odpowiedniej instrukcji może również skutkować błędami, które mogą być trudne do skorygowania. Dlatego zastosowanie kontrolowanego środowiska pracy, gdzie osoba może uczyć się poprzez działanie i otrzymywać natychmiastowe wsparcie, jest bardziej efektywne i zgodne z zasadami terapii zajęciowej. Tego typu podejście pozwala na stopniowy rozwój umiejętności i budowanie pewności siebie w wykonywaniu zadań zawodowych.

Pytanie 22

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. talasoterapię

C. plastyczną terapię

D. filmoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 23

Która z poniższych technik jest używana w terapii zajęciowej do poprawy motoryki małej?

A. Nordic walking

B. Pływanie

C. Jazda na rowerze

D. Szydełkowanie

Szydełkowanie to jedna z technik, która jest często wykorzystywana w terapii zajęciowej, zwłaszcza gdy celem jest poprawa motoryki małej. W trakcie szydełkowania osoba pracuje nad precyzyjnymi ruchami dłoni i palców, co jest kluczowe dla rozwijania koordynacji i siły w rękach. Poprzez manipulację szydełkiem i nicią, pacjent doskonali umiejętności manualne oraz koncentrację. Szydełkowanie angażuje także umysł, ponieważ wymaga planowania i sekwencjonowania ruchów, co wspiera rozwój funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej szydełkowanie jest cenione za swoją dostępność i możliwość dostosowania poziomu trudności do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ponadto, praca nad projektem szydełkowym może przynosić satysfakcję z ukończonego dzieła, co wspiera poczucie własnej wartości i motywację do dalszej pracy nad sobą. Dlatego właśnie szydełkowanie jest tak często wybierane jako narzędzie w terapii zajęciowej, oferując wielowymiarowe korzyści dla pacjentów.

Pytanie 24

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. apraksji

B. aleksji

C. afazji

D. atoni

Apraksja to zaburzenie, które dotyczy zdolności do wykonywania zaplanowanych, złożonych ruchów, mimo że nie ma problemów z siłą czy koordynacją. Osoby z apraksją mogą mieć trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, co wymaga pamięci o sekwencji działań. Zajęcia ukierunkowane na naukę i utrwalanie prostych umiejętności oraz ich kolejności są kluczowe w rehabilitacji osób z tym zaburzeniem. Terapeuta powinien zastosować techniki, takie jak modelowanie, powtarzanie oraz użycie wizualnych wskazówek, aby wspierać pacjenta w nauce. Przykładowo, wykorzystanie obrazków przedstawiających poszczególne etapy ubierania się może pomóc w ułatwieniu zapamiętywania kolejności czynności. Ważne jest również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered therapy, które zakładają, że terapie powinny być skrojone na miarę potrzeb i możliwości pacjenta.

Pytanie 25

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

B. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

C. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 26

Terapeutka planuje zajęcia dla grupy seniorów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi. Zajęcia te powinny skoncentrować się na

A. zajęciach fizycznych wysokiej intensywności

B. zaawansowanych technikach relaksacyjnych

C. ćwiczeniach pamięciowych i koncentracyjnych

D. naukach ścisłych i matematyce

Ćwiczenia pamięciowe i koncentracyjne są kluczowe dla seniorów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi, ponieważ pomagają w utrzymaniu i poprawie funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej, takie ćwiczenia mogą obejmować zadania związane z pamięcią krótkotrwałą, jak przypominanie sobie list zakupów lub wykonywanie prostych zadań matematycznych w pamięci. Często wykorzystuje się także gry pamięciowe, układanki lub zadania związane z rozpoznawaniem wzorców. Praktyka pokazuje, że systematyczne angażowanie się w takie aktywności może prowadzić do poprawy koncentracji i pamięci operacyjnej, co w efekcie przekłada się na lepszą jakość życia codziennego seniorów. Terapeuci zajęciowi często łączą te ćwiczenia z innymi formami aktywności, aby zapewnić holistyczne podejście do zdrowia poznawczego. Ważne jest, aby dostosować poziom trudności ćwiczeń do możliwości uczestników, co zwiększa ich skuteczność i satysfakcję z udziału w zajęciach.

Pytanie 27

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: Rozumiem, co Pani odczuwa, na pewno też bym tak się poczuł w Pani sytuacji. Zgadzam się z Panią i w pełni podzielam Pani punkt widzenia.?

A. Odzwierciedlenie.

B. Streszczenie.

C. Wyjaśnianie.

D. Parafraza.

Odzwierciedlenie jest techniką aktywnego słuchania, która polega na wyrażeniu zrozumienia emocji i stanów psychicznych drugiej osoby. Kiedy terapeuta zajęciowy mówi do podopiecznej: "Rozumiem co Pani czuje, też bym się tak poczuł na Pani miejscu", wykazuje empatię oraz odnosi się bezpośrednio do odczuć podopiecznej. Dzięki temu buduje zaufanie i otwartą atmosferę, co jest kluczowe w relacji terapeutycznej. Ta technika pozwala podopiecznemu poczuć się zrozumianym i akceptowanym, co sprzyja postępom w terapii. Przykładem zastosowania odzwierciedlenia w praktyce może być sytuacja, w której pacjent wyraża swoje lęki związane z terapią; terapeuta może odpowiedzieć, podkreślając emocjonalny wymiar tych obaw, co pozwala na głębsze zrozumienie i szczere otwarcie się pacjenta. W kontekście terapeutyk zajęciowych, odzwierciedlenie wspiera również proces samodzielnej refleksji klienta, umożliwiając mu lepsze zrozumienie własnych uczuć oraz potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują, aby terapeuci regularnie stosowali tę technikę, co przynosi korzyści zarówno pacjentom, jak i samym specjalistom w pracy terapeutycznej.

Pytanie 28

Osoba chora na reumatoidalne zapalenie stawów doświadcza intensywnego bólu, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów w obu dłoniach. W trakcie tego etapu choroby należałoby zaproponować jej zajęcia z obszaru

A. biblioterapii

B. arteterapii

C. ergoterapii

D. choreoterapii

Wiesz, biblioterapia to naprawdę ciekawa metoda, która może pomóc w poprawie psychicznego samopoczucia. Zauważ, że w przypadku osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, gdzie pojawia się spory ból i sztywność, właśnie literatura może być dobrym wsparciem. Czytanie książek, czy nawet wierszy, może pozwolić jej zrozumieć, co się dzieje, a także wyrazić swoje emocje. Moim zdaniem, to ważne, żeby w trudnych momentach mieć coś, co nas odciąga od bólu – a fikcja w tym na pewno pomoże. Dodatkowo, biblioterapia jest praktykowana w różnych ośrodkach zdrowia psychicznego, gdzie pomaga w terapii grupowej czy indywidualnej. Warto to wykorzystać, bo takie zajęcia mogą też sprzyjać dzieleniu się doświadczeniami i nawiązywaniu lepszych relacji. Tego rodzaju wsparcie społecznie jest niezwykle istotne w codziennym życiu.

Pytanie 29

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. stan po udarze mózgowym

B. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

C. depresja

D. gastrostomia

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 30

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Wypełnianie konturów plasteliną.

B. Szkolenie w zakresie używania laski.

C. Tworzenie frywolitek.

D. Jazda na rowerze tandem.

Trening posługiwania się laską, wykonywanie frywolitek oraz jazda na rowerze tandem to zajęcia, które choć mogą mieć swoje zalety, nie są optymalnymi metodami wsparcia w zakresie poprawy sprawności manualnej dziecka niewidomego. Trening posługiwania się laską ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności orientacji w przestrzeni i nie angażuje bezpośrednio zdolności manualnych. W przypadku dzieci niewidomych, takie umiejętności są niezwykle istotne, ale nie wpływają na precyzyjność ruchów rąk czy koordynację. Wykonywanie frywolitek, jako technika szycia, wymaga wzrokowego odczytywania wzorów i detali, co czyni ją niewłaściwą dla dzieci, które nie mają dostępu do informacji wizualnej. Z kolei jazda na rowerze tandem, mimo że może być przyjemną aktywnością, nie skupia się na rozwijaniu sprawności manualnej, a raczej na współpracy z inną osobą. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania czasu terapeutycznego, gdyż nie odnoszą się bezpośrednio do potrzeb rozwojowych dzieci niewidomych. Kluczowym błędem jest zatem skupienie się na aktywnościach, które nie rozwijają umiejętności manualnych, co powinno być priorytetem w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym.

Pytanie 31

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. zwyrodnieniowej stawów

B. Parkinsona

C. niedokrwiennej serca

D. Alzheimera

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 32

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i higieniczne

B. ruchowe i higieniczne

C. lekowe i umiejętności praktyczne

D. ruchowe i umiejętności społeczne

Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 33

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. potencjalnego rozwoju.

B. etapu rozwoju.

C. przyczyny problemu.

D. typy niepełnosprawności.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 34

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

B. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

C. zrealizowania planu przebiegu zajęć

D. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

Wybór odpowiedzi dotyczącej realizacji planu przebiegu zajęć jest niewłaściwy, ponieważ proces ewaluacji oparty na samodzielnych odczuciach uczestników ma zupełnie inny cel. Choć planowanie zajęć jest ważnym aspektem ich realizacji, nie można go mylić z oceną emocjonalnego stanu uczestników. W kontekście terapii, zrozumienie, jak podopieczni kończą zajęcia, jest oparte na ich subiektywnych doświadczeniach, a nie na sztywnych ramach planu. Takie podejście może prowadzić do ignorowania indywidualnych potrzeb uczestników, co w praktyce może przełożyć się na mniejszą efektywność terapii. Poprawa sprawności manualnej dłoni u podopiecznych również nie ma bezpośredniego związku z analizowanym poleceniem. Karta ewaluacji nie służy do oceny umiejętności manualnych, lecz do zrozumienia ich emocjonalnego stanu oraz poziomu zadowolenia z zajęć. Rozładowanie napięcia emocjonalnego u podopiecznych jest także niewłaściwą interpretacją intencji zastosowania karty ewaluacyjnej. Choć rozładowanie napięcia jest istotnym elementem pracy terapeutycznej, to nie jest celem polecenia zawartego w karcie. Stosując tę metodę, ważne jest, aby terapeuta skupił się na subiektywnych odczuciach uczestników, co jest kluczem do efektywnej i dostosowanej do ich potrzeb terapii.

Pytanie 35

Przykładem szumu psychologicznego, który utrudnia komunikację interpersonalną, jest

A. zbyt wysoka temperatura powietrza w pomieszczeniu

B. zbyt duża odległość pomiędzy rozmówcami

C. nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie

D. hałas w miejscu prowadzenia rozmowy

Analizując dostępne odpowiedzi, można dostrzec pewne nieporozumienia dotyczące natury szumu w komunikacji. Zbyt duża odległość między rozmówcami, hałas w pomieszczeniu oraz zbyt wysoka temperatura w pomieszczeniu to przykłady szumów fizycznych, które mogą wpływać na jakość komunikacji, ale nie są one klasyfikowane jako szum psychologiczny. Szum fizyczny odnosi się do zewnętrznych zakłóceń, które mogą utrudniać percepcję dźwięku i rozumienie przekazu, ale nie wpływa bezpośrednio na proces przetwarzania informacji w umyśle odbiorcy. W praktyce, rozmowy w głośnych pomieszczeniach mogą być trudniejsze, jednak to nie psychologia, a otaczające warunki stanowią główny problem. W przeciwieństwie do tego, nadmiar informacji jest kwestią wewnętrznego przetwarzania. Typowym błędem jest mylenie tych dwóch kategorii szumów. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że efektywna komunikacja wymaga nie tylko jasności w przekazie, ale także umiejętności dostosowania treści do możliwości przetwarzania przez odbiorcę. W edukacji czy zarządzaniu czasem, kluczowe jest unikanie nadmiaru informacji, co jest zgodne z zasadą „KISS” (Keep It Simple, Stupid), która promuje prostotę w komunikacji. W rezultacie, dla zachowania efektywności komunikacyjnej, warto być świadomym zarówno fizycznych, jak i psychologicznych aspektów komunikacji.

Pytanie 36

Techniki zdarta płyta oraz jujitsu stanowią metody wspierające

A. delikatny styl negocjacji

B. asertywną odmowę

C. aktywne słuchanie

D. udzielanie informacji zwrotnej

Zastosowanie technik takich jak zdarta płyta i jujitsu w kontekście asertywnej odmowy polega na efektywnym wyrażaniu własnych potrzeb i granic przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dla drugiej strony. Zdarta płyta to technika, która polega na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób spokojny i konsekwentny, co pozwala na unikanie manipulacji czy presji. Jujitsu natomiast w negocjacjach odnosi się do wykorzystania siły i argumentów drugiej strony w sposób, który pozwala osiągnąć swoje cele bez konfrontacji. Przykładem zastosowania tej strategii może być sytuacja, w której podczas negocjacji sprzedaży, klient jasno wyraża swoje oczekiwania, a sprzedawca, stosując te techniki, potrafi odmówić, nie tracąc przy tym profesjonalizmu i nie eskalując konfliktu. Jest to zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej, które podkreślają znaczenie asertywności jako kluczowego elementu skutecznego rozwiązywania konfliktów.

Pytanie 37

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. metabolicznego

B. nowotworowego

C. Parkinsona

D. Alzheimera

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 38

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

B. motoryki małej w chorobie Parkinsona

C. rozwojowe w zespole Retta

D. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

Ruchy pląsawicze są często mylone z objawami innych zaburzeń neurologicznych, takich jak zespół Tourette'a, zespół Retta czy choroba Parkinsona, co może prowadzić do błędnych diagnoz. Zespół Tourette'a jest zaburzeniem charakteryzującym się tikami ruchowymi i wokalnymi, które nie mają charakteru pląsawiczego. Ruchy te są bardziej stereotypowe i nie są wynikiem degeneracji neuronów, co odróżnia je od pląsawicy. W kontekście zespołu Retta, jest to zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie dziewczynki, a jego objawy obejmują regresję rozwoju psychomotorycznego, co również nie jest związane z pląsawicą. Choroba Parkinsona, na którą często wskazuje się w kontekście zaburzeń motoryki małej, objawia się głównie drżeniem spoczynkowym i sztywnością, jednak nie ma ona bezpośredniego związku z pląsawicą. Błędem myślowym w tych interpretacjach jest nieodróżnianie charakterystyki objawów i ich powiązań z konkretnymi schorzeniami. Dlatego kluczowe jest, aby w diagnozowaniu zaburzeń nastroju i objawów ruchowych wykorzystywać dokładną wiedzę na temat różnicowania chorób, co pozwala na skuteczną interwencję terapeutyczną oraz odpowiednie kierowanie pacjentów na dalsze badania.

Pytanie 39

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. uznania

C. aktywnosci

D. afiliacji

Poprawna odpowiedź to aktywność, ponieważ literatura przyrodnicza i przygodowa może stanowić doskonałe źródło stymulacji intelektualnej i emocjonalnej, co jest istotne dla pacjentów czasowo unieruchomionych. Aktywność w kontekście rehabilitacji psychicznej i fizycznej odgrywa kluczową rolę w procesie powrotu do zdrowia. Zaspokajanie potrzeby aktywności poprzez angażujące materiały może pomóc pacjentowi w utrzymaniu motywacji oraz zainteresowania, co jest ważne zwłaszcza w sytuacji, gdy nie może on aktywnie uczestniczyć w zajęciach fizycznych. Przykładem może być wykorzystanie książek o tematyce przyrodniczej, które mogą inspirować do rozważań nad światem naturalnym, lub literatury przygodowej, która może pobudzać wyobraźnię i wprowadzać w świat pełen emocji i doświadczeń. Takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznej rehabilitacji, które uwzględniają nie tylko aspekty fizyczne, ale również psychiczne i społeczne, promując kompleksowe podejście do zdrowienia pacjentów.

Pytanie 40

Jakie dokumenty prowadzone przez terapeutę zajęciowego ukazują przebieg zajęć terapeutycznych?

A. Projekt działań.

B. Harmonogram pracy.

C. Scenariusz.

D. Plan pracy.

Scenariusz zajęć terapeutycznych to dokument, który szczegółowo opisuje przebieg konkretnych aktywności terapeutycznych. W kontekście terapii zajęciowej, scenariusz jest kluczowym narzędziem, które pozwala na zaplanowanie i zorganizowanie procesu terapeutycznego w sposób systematyczny i zrozumiały zarówno dla terapeuty, jak i dla uczestników. Zawiera on cele zajęć, metody pracy, potrzebne materiały oraz szczegółowy opis poszczególnych etapów sesji. Przygotowanie scenariusza zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na elastyczne dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników. Na przykład, w terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, scenariusz może zawierać różne aktywności sensoryczne, które mają na celu rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takiemu podejściu można nie tylko skutecznie realizować cele terapeutyczne, ale także monitorować postępy uczestników oraz wprowadzać ewentualne zmiany w planie działania. Warto podkreślić, że stosowanie scenariuszy zajęć jest zgodne z rekomendacjami instytucji zajmujących się rehabilitacją, które podkreślają znaczenie planowania w procesie terapeutycznym.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej