Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 22 września 2025 22:30
Data zakończenia: 22 września 2025 23:16

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Parafrazę

B. Podsumowanie

C. Dowartościowanie

D. Zachętę

Podsumowanie jest kluczową techniką aktywnego słuchania, która polega na zwięzłym przedstawieniu głównych punktów dyskusji w celu potwierdzenia ich zrozumienia przez rozmówcę. W podanym przykładzie terapeuta zajęciowy wymienia najważniejsze kwestie, które pojawiły się w rozmowie, co nie tylko potwierdza jego zaangażowanie w słuchanie, ale także pozwala podopiecznemu na refleksję nad omawianymi tematami. Technika ta jest szeroko stosowana w terapii, ponieważ umożliwia lepsze zrozumienie perspektywy klienta i buduje zaufanie między terapeutą a podopiecznym. Dzięki podsumowaniu terapeuta może również skierować rozmowę w określonym kierunku, a także upewnić się, że obie strony mają wspólne zrozumienie poruszanych spraw. W praktyce, umiejętność ta jest niezwykle istotna, gdyż pomagając klientowi w zrozumieniu własnych myśli czy emocji, terapeuta staje się nie tylko przewodnikiem, ale również wsparciem w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że podsumowanie powinno być zwięzłe i precyzyjne, aby nie przytłaczało rozmówcy, ale jednocześnie obejmować wszystkie kluczowe elementy dyskusji, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 2

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Unikanie

B. Współpraca

C. Rywalizacja

D. Kompromis

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 3

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odzwierciedlenie

B. Klaryfikację

C. Parafrazę

D. Podsumowanie

Odpowiedź "klaryfikacja" jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy użył techniki, która ma na celu wyjaśnienie i dokładne zrozumienie myśli oraz uczuć podopiecznego. Zadając pytanie: "Co masz na myśli mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?", terapeuta pozwala podopiecznemu na głębsze zbadanie własnych odczuć oraz motywacji, co jest kluczowe w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Klaryfikacja jest szczególnie istotna w kontekście terapii zajęciowej, gdzie zrozumienie emocji i percepcji podopiecznego może prowadzić do skuteczniejszych interwencji. Przykładem zastosowania klaryfikacji w praktyce może być sytuacja, w której terapeuta zwraca się do pacjenta z pytaniem, które wymaga od niego przemyślenia swoich przekonań i odczuć, co często prowadzi do odkrycia przyczyn problemów oraz do rozwoju osobistego. W dobrych praktykach terapeutycznych klaryfikacja ma na celu nie tylko ułatwienie komunikacji, ale również budowanie zaufania i zaangażowania w proces terapeutyczny, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów.

Pytanie 4

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może wspierać osoby z chorobą Parkinsona?

A. Poprzez włączanie umiarkowanej aktywności fizycznej, dostosowanej do możliwości pacjenta

B. Stosując diety odchudzające

C. Ucząc technik relaksacyjnych, takich jak joga

D. Poprzez ćwiczenia poprawiające koordynację i równowagę

Terapeuta zajęciowy odgrywa kluczową rolę w wspieraniu osób z chorobą Parkinsona poprzez prowadzenie ćwiczeń poprawiających koordynację i równowagę. Choroba Parkinsona często prowadzi do problemów z równowagą i koordynacją ruchową, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie. Ćwiczenia ukierunkowane na te obszary pomagają pacjentom lepiej kontrolować swoje ciało, co ma bezpośredni wpływ na ich jakość życia. Praktyczne podejścia mogą obejmować ćwiczenia stabilizacji postawy, które pomagają poprawić propriocepcję oraz ćwiczenia wspomagające utrzymanie równowagi podczas ruchu. Dodatkowo, regularne wykonywanie takich ćwiczeń może opóźniać postęp choroby i przyczyniać się do utrzymania większej niezależności pacjentów. Warto również uwzględnić indywidualne potrzeby i możliwości pacjenta, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie personalizacja planu terapeutycznego jest kluczowa. Moim zdaniem, terapeuta zajęciowy powinien także stale monitorować postępy pacjenta i dostosowywać ćwiczenia w zależności od zmieniających się potrzeb i możliwości, co jest istotnym elementem efektywnej terapii.

Pytanie 5

Gdy terapeuta zajęciowy zauważy, że jego podopieczny z cyklofrenią afektywną dwubiegunową nie ma już leków, powinien nawiązać kontakt z

A. opiekunem medycznym

B. psychiatrą

C. psychologiem

D. coachem

Odpowiedzi takie jak 'z opiekunem medycznym', 'z coachem' oraz 'z psychologiem' nie są odpowiednie w kontekście krytycznej potrzeby pacjenta cierpiącego na cyklofrenię afektywną dwubiegunową, któremu skończyły się leki. Opiekun medyczny pełni rolę wsparcia w codziennym funkcjonowaniu pacjenta, ale nie jest wykwalifikowanym specjalistą do oceny stanu zdrowia psychicznego ani do preskrypcji leków. Coachowie, mimo iż mogą dostarczać wsparcia w rozwoju osobistym, nie mają kompetencji w obszarze zdrowia psychicznego i ich pomoc może być niewłaściwa dla kogoś z tak poważnymi zaburzeniami. Psychologowie, choć są wykwalifikowani w zakresie terapii i diagnozy psychologicznej, nie są lekarzami i nie mogą przepisywać leków; ich rola jest bardziej skoncentrowana na psychoterapii i ocenie psychologicznej. Z tego powodu, niepoprawne odpowiedzi wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak mylenie różnych ról w systemie opieki zdrowotnej, co może prowadzić do niewłaściwej pomocy dla pacjentów z poważnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego. W sytuacjach kryzysowych zawsze należy kierować pacjenta do specjalisty, który ma odpowiednie uprawnienia do działania, jakim jest psychiatra.

Pytanie 6

Aktywna muzykoterapia jest niewskazana

A. w przypadkach depresyjnych.

B. w zaburzeniach psychosomatycznych.

C. w terapii nerwic.

D. w ostrych epizodach psychotycznych.

Muzykoterapia aktywna, jako forma terapii wykorzystująca muzykę do wspierania rozwoju emocjonalnego, poznawczego czy społecznego, jest szczególnie zalecana w wielu sytuacjach klinicznych. Jednak w przypadkach ostrych stanów psychotycznych jej stosowanie może być niebezpieczne i niezalecane. Osoby doświadczające psychotycznych epizodów mogą mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości, co może prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji na muzykę, a także trudności w komunikacji. Muzyoterapia w takich sytuacjach może wzmocnić objawy psychotyczne lub wywołać dodatkowy stres. W przypadkach leczenia nerwic, stanów depresyjnych czy zaburzeń psychosomatycznych muzykoterapia aktywna może przynieść pozytywne rezultaty, pomagając pacjentom w wyrażaniu emocji i poprawie jakości życia. Warto jednak, aby terapia była prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę, który potrafi dostosować metody do potrzeb pacjenta, a także monitorować ich stan psychiczny, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Pytanie 7

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. korzystających z wózków inwalidzkich

B. z problemami integracji sensomotorycznej

C. niesłyszących

D. niewidomych

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 8

Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa

A. głośno i stanowczo

B. powoli i wyraźnie oraz zadawać pytania zamknięte

C. szybko i zrozumiale oraz zadawać pytania otwarte

D. tonem jednostajnym i powoli

Właściwe jest mówienie do osoby z afazją ruchową powoli i wyraźnie oraz zadawanie pytań zamkniętych, ponieważ takie podejście uwzględnia specyfikę komunikacyjną tych pacjentów. Mówienie powoli pozwala podopiecznemu na lepsze przetwarzanie informacji, a wyraźne artykułowanie słów sprzyja ich zrozumieniu. Zastosowanie pytań zamkniętych, które zazwyczaj wymagają odpowiedzi typu "tak" lub "nie", uproszcza proces komunikacji, co jest szczególnie ważne w przypadku osób z trudnościami w mówieniu i rozumieniu. Przykładem może być pytanie: "Czy chcesz pić wodę?" zamiast bardziej złożonego pytania otwartego, które może być trudne do zrozumienia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, które podkreśla znaczenie dostosowania sposobu komunikacji do możliwości pacjenta, a także z praktykami terapii zajęciowej, które uwzględniają indywidualne potrzeby osoby z afazją. Warto również dodać, że cierpliwość terapeuty oraz tworzenie komfortowej atmosfery komunikacyjnej pomagają w budowaniu zaufania i zwiększają efektywność interakcji.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. przynależności

B. miłości

C. szacunku

D. samorealizacji

Odpowiedź "samorealizacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do najważniejszej potrzeby jednostki w kontekście psychologii humanistycznej, zgodnie z teorią Abrahama Maslowa. Samorealizacja wiąże się z dążeniem do osiągnięcia pełni swojego potencjału oraz realizacji osobistych pasji i celów. W przypadku osoby po amputacji kończyn dolnych, obawy o niemożność podróżowania i fotografowania wskazują na obawę o brak możliwości spełnienia siebie w ważnych dla niej dziedzinach. Aby wspierać tę osobę, istotne jest stworzenie warunków, które umożliwią jej adaptację do nowej sytuacji i znalezienie alternatywnych sposobów na realizację pasji. Przykłady wsparcia obejmują rehabilitację, której celem jest wypracowanie nowych umiejętności mobilności, oraz programy edukacyjne, które uczą technik fotografowania przy użyciu dostosowanego sprzętu. Wsparcie środowiskowe i psychologiczne również odgrywa kluczową rolę w procesie samorealizacji, umożliwiając jednostce dążenie do celów, które są dla niej znaczące.

Pytanie 11

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób preferujących zajęcia manualne

B. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

C. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

D. Dla osób uczących się nowych języków

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 12

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. fiksatywę

B. terpentynę

C. grunt malarski

D. medium suszące

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 13

Do typowych objawów występujących u osób z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej zaliczamy:

A. zaburzenia pamięci, porywczość oraz trudności w dostosowywaniu się do zasad społecznych

B. zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność w działaniu i nadruchliwość

C. echolalie, problemy z myśleniem i wycofanie w relacjach społecznych

D. obniżona sprawność intelektualna, nadwrażliwość sensoryczna oraz agresywne zachowania

Osoby z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) charakteryzują się specyficzną triadą objawów, w skład której wchodzą zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność oraz nadruchliwość. Zaburzenia koncentracji uwagi przejawiają się trudnościami w skupieniu się na zadaniach, co może prowadzić do problemów w nauce i w relacjach społecznych. Impulsywność objawia się brakiem hamulców w podejmowaniu decyzji, co może skutkować nieodpowiednimi reakcjami w sytuacjach społecznych. Nadruchliwość, z kolei, manifestuje się w nadmiernej aktywności fizycznej, co sprawia, że osoby z ADHD często mają trudności w utrzymaniu spokoju w sytuacjach wymagających ciszy czy skupienia. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe dla skutecznego wsparcia osób z ADHD, zarówno w edukacji, jak i w terapii. Dobre praktyki w pracy z dziećmi i młodzieżą z ADHD obejmują dostosowanie metod nauczania do ich potrzeb, w tym wprowadzenie elementów strukturyzacji zajęć oraz technik umożliwiających lepsze zarządzanie czasem.

Pytanie 14

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat wskazania do ulg i uprawnień

B. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

C. na temat wyników badań diagnostycznych

D. na temat relacji w rodzinie

Odpowiedź „o wskazaniach do ulg i uprawnień” jest prawidłowa, ponieważ Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ma na celu wydawanie orzeczeń, które precyzują, jakie ulgi i uprawnienia przysługują osobom z niepełnosprawnościami. W orzeczeniu tym znajdują się informacje na temat dostępnych świadczeń, takich jak zasiłki, ulgi podatkowe czy możliwość uzyskania dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Znajomość tych wskazań jest kluczowa dla terapeutów zajęciowych, którzy mogą wykorzystać te informacje w procesie rehabilitacji, dostosowując plan terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, mając wiedzę o przysługujących ulgach, może pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego lub dostępu do specjalistycznych usług medycznych. W praktyce, taka wiedza pozwala na lepsze wsparcie pacjentów w ich codziennym życiu oraz poprawia jakość ich procesu rehabilitacji.

Pytanie 15

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. spacery

B. przygotowanie posiłku

C. wyjście do kina

D. rozwiązywanie krzyżówek

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 16

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. zewnętrznym

B. społecznym

C. wewnętrznym

D. kulturowym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 17

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Tourette´a

B. Korsakowa

C. Aspergera

D. Downa

Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 18

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. asertywności

B. budżetowy

C. higieniczny

D. mieszkaniowy

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 19

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. mieszkańca domu pomocy społecznej

B. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

C. mieszkańca mieszkania wspomaganego

D. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

Wybranie odpowiedzi o uczestniku zajęć w domach samopomocy, mieszkańcu wspomaganym czy osobie na warsztatach terapii zajęciowej może brać się z niezbyt jasnego zrozumienia, jak działają te zespoły opiekuńczo-terapeutyczne. W domach samopomocy, skupiają się bardziej na budowaniu społeczności i aktywizacji uczestników, więc nie zawsze muszą wymyślać jakieś skomplikowane plany. Natomiast w mieszkaniach wspomaganych, mieszkańcy są często samodzielni i dostają wsparcie tylko w niektórych sprawach, więc tu nie potrzeba pełnej terapii. Warsztaty terapii zajęciowej stawiają na rehabilitację i aktywizację, ale uczestnicy tych zajęć w sumie nie są mieszkańcami, co ogranicza wykorzystanie indywidualnych planów wsparcia. Do takich błędnych wniosków mogą prowadzić m.in. niedostrzeganie różnic w potrzebach ludzi korzystających z różnych form wsparcia. Ważne, żeby zrozumieć, że mieszkańcy domów pomocy społecznej wymagają bardziej kompleksowego podejścia, które uwzględni ich potrzeby zdrowotne i społeczne, a to sprawia, że interwencje zespołu opiekuńczo-terapeutycznego są naprawdę niezbędne. No i nie zapominajmy, że standardy branżowe wymagają, żeby pracownicy socjalni i terapeuci używali zindywidualizowanych planów, co ma podnieść jakość życia osób, które są pod opieką.

Pytanie 20

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. potencjalnego rozwoju.

B. przyczyny problemu.

C. etapu rozwoju.

D. typy niepełnosprawności.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 21

Osoba z nadmiernym napięciem w mięśniach oraz trudnościami w koordynacji ruchowej interesuje się zwierzętami i pragnie się nimi zajmować. Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w celu wspierania jego aktywności fizycznej?

A. Ludoterapię

B. Hilaroterapię

C. Hipoterapię

D. Silwoterapię

Hipoterapia jest metodą terapeutyczną, w której wykorzystuje się konie w celu poprawy stanu zdrowia psychofizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznego z nadmiernym napięciem mięśniowym oraz zaburzeniami w zakresie koordynacji ruchowej, hipoterapia stanowi doskonały wybór. Dzięki kontaktowi z koniem, pacjent angażuje się w różnorodne formy aktywności fizycznej, co przyczynia się do redukcji napięcia mięśniowego oraz rozwijania umiejętności motorycznych. Konie poruszają się w sposób dynamiczny, co wymusza na jeźdźcu dostosowanie swojego ciała do ruchów zwierzęcia, co znacząco wpływa na poprawę równowagi, koordynacji oraz propriocepcji. Ponadto, hipoterapia ma również walory psychiczne – kontakt ze zwierzęciem może przynieść ulgę w stresie oraz poprawić samopoczucie emocjonalne pacjenta. W praktyce terapeuci zajęciowi często łączą hipoterapię z innymi formami terapii, co potęguje efekty terapeutyczne i wspiera szerokie spektrum rozwoju podopiecznego. Warto również zaznaczyć, że hipoterapia jest zgodna z zaleceniami medycznymi oraz standardami terapii zajęciowej, co potwierdza jej skuteczność w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami.

Pytanie 22

W jakiej fazie scenariusza lekcji powinien być zaplanowany instruktaż dotyczący stanowiska pracy uczestnika?

A. Na końcu przebiegu zajęć

B. W zestawieniu metod oraz technik terapii zajęciowej

C. Na początku przebiegu zajęć

D. W spisie celów szczegółowych

We wstępnej części przebiegu zajęć przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy uczestników. Przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności zawodowej ważne jest, aby uczestnicy byli dokładnie zaznajomieni z zasadami obowiązującymi w danym miejscu pracy, co pozwala na minimalizację ryzyka wypadków i nieporozumień. Instruktaż wstępny powinien obejmować takie aspekty jak procedury bezpieczeństwa, obsługa sprzętu oraz obowiązki związane z danym stanowiskiem. Tego rodzaju trening jest zgodny z normami BHP, które wymagają, aby pracownicy byli informowani o zasadach działania oraz potencjalnych zagrożeniach jeszcze przed przystąpieniem do pracy. Efektywny instruktaż odbywa się najczęściej w formie interaktywnej, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy. Przykładem może być omawianie zasad pracy z narzędziami podczas symulacji na stanowisku, co daje uczestnikom możliwość zadawania pytań i rozwiewania wątpliwości przed przystąpieniem do realnych zadań.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przekształca przekazany komunikat na język, który najlepiej rozumie, nazywana jest

A. sprzężenie zwrotne

B. kwestionowanie

C. dekodowanie

D. filtrowanie

Dekodowanie to kluczowy element procesu komunikacji, który polega na interpretacji komunikatu przez odbiorcę. W praktyce oznacza to, że gdy otrzymujemy informacje, nasze umysły przetwarzają te dane, przekształcając je na zrozumiałe dla nas znaczenia. Stosując dekodowanie, odbiorca musi uwzględnić kontekst, intencję nadawcy oraz własne doświadczenia życiowe, co wpływa na to, jak zinterpretujemy przekaz. Na przykład, w komunikacji marketingowej ważne jest, aby treści były dostosowane do grupy docelowej, co może obejmować użycie specyficznego języka, który będzie dla niej zrozumiały. W branży komunikacji interpersonalnej dekodowanie jest niezwykle istotne, gdyż umożliwia efektywne zrozumienie emocji i intencji, które mogą nie być wyrażone w sposób bezpośredni. Dobre praktyki w zakresie dekodowania obejmują aktywne słuchanie, zadawanie pytań oraz potwierdzanie zrozumienia, co poprawia jakość komunikacji i minimalizuje ryzyko nieporozumień.

Pytanie 25

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu

B. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych

C. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami

D. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach

Zrozumienie operatywności w terapii zajęciowej wymaga odróżnienia jej od innych koncepcji, takich jak uwzględnianie wszystkich działań, możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach czy jasne określenie terminów. Chociaż te aspekty są istotne w konstruowaniu planu, nie są one równoważne z operatywnością. Przykład, w którym terapeuta uwzględnia wszystkie działania w planie, może prowadzić do nadmiaru informacji, co w praktyce utrudnia jego realizację. Pacjent może poczuć się przytłoczony, co zmniejszy skuteczność terapii. Z kolei możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach, choć ważna, nie odnosi się bezpośrednio do samej struktury planu, lecz do elastyczności w jego wdrażaniu. Wizja jasnego terminu realizacji jest również przydatna, ale nie jest kluczowym elementem operatywności. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest zrozumienie, że operatywność oznacza przede wszystkim umiejętność płynnej adaptacji planu do realiów oraz warunków, co wymaga wyważonego podejścia i prostoty w komunikacji. Operatywny plan powinien być na tyle przejrzysty, aby wszyscy uczestnicy mogli go zrozumieć i efektywnie wdrożyć, co czyni go bardziej skutecznym w dłuższym okresie. Nieprzemyślane podejście do tych aspektów może prowadzić do stagnacji i braku postępów w terapii, co jest niedopuszczalne w profesjonalnej pracy z pacjentami.

Pytanie 26

Osoba chora na reumatoidalne zapalenie stawów doświadcza intensywnego bólu, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów w obu dłoniach. W trakcie tego etapu choroby należałoby zaproponować jej zajęcia z obszaru

A. biblioterapii

B. ergoterapii

C. arteterapii

D. choreoterapii

Wiesz, myślenie o terapii w przypadku osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów może być trochę mylne. Arteterapia to fajna rzecz, ale skupia się raczej na emocjach przez sztukę i w tych wypadkach może być niewystarczająca, szczególnie gdy ból jest silny. Ergoterapia, z drugiej strony, stara się poprawić codzienne czynności, ale może być zbyt męcząca, gdy choroba zaostrza się. Choreoterapia, czyli tańce, wymaga sporej sprawności, co może być nieodpowiednie, gdy ktoś ma silny ból. Takie metody mogą nie dawać ulgi i powodować frustracje. Z mojego doświadczenia, w przypadku silnych objawów, lepiej skupić się na takich metodach, które dają psychiczne wsparcie i pozwalają na wyrażenie emocji bez dużego wysiłku. Warto włączyć biblioterapię, bo może naprawdę poprawić jakość życia osobie chorej.

Pytanie 27

Podczas terapii zajęciowej, osoba z trudnościami motorycznymi powinna korzystać z narzędzi:

A. ergonomicznych

B. ciężkich

C. niewymiarowych

D. sztywnych

W terapii zajęciowej dla osób z trudnościami motorycznymi kluczowe jest stosowanie narzędzi ergonomicznych. Ergonomia to nauka o projektowaniu narzędzi i środowisk pracy, które maksymalizują wydajność, jednocześnie minimalizując ryzyko urazów. Dla osób z trudnościami motorycznymi oznacza to, że narzędzia ergonomiczne są zaprojektowane z myślą o łatwości użycia i minimalnym obciążeniu fizycznym. Moim zdaniem, takie narzędzia pomagają w poprawie funkcji motorycznych, ponieważ są dostosowane do naturalnych ruchów ciała. Na przykład, długopisy z uchwytem o odpowiednim kształcie mogą wspierać pisanie u osób z problemami chwytu. Również sztućce z odpowiednim kształtem mogą ułatwić jedzenie osobom z ograniczoną zdolnością chwytu. Ergonomia nie tylko wspiera funkcjonalność, ale także redukuje zmęczenie i dyskomfort. To bezpośrednio przekłada się na efektywność terapii zajęciowej, ponieważ pacjenci mogą skupić się na zadaniu, zamiast zmagać się z niewygodnymi narzędziami. W praktyce, dobór odpowiednich narzędzi to nie tylko kwestia komfortu, ale i skuteczności rehabilitacji.

Pytanie 28

Jednym z zamierzeń terapeutycznych w obszarze kinezyterapii jest

A. zwiększenie efektywności wentylacji płuc

B. zmniejszenie liczby sporów z innymi uczestnikami zajęć

C. wydłużenie czasu skupienia na zadaniu

D. osiągnięcie umiejętności tworzenia curriculum vitae

Wzrost sprawności wentylacji płuc jest kluczowym celem terapeutycznym w kinezyterapii, ponieważ prawidłowe funkcjonowanie układu oddechowego ma istotny wpływ na ogólną kondycję fizyczną pacjenta. W ramach kinezyterapii stosuje się różne techniki, takie jak ćwiczenia oddechowe, które pomagają w poprawie wydolności płuc oraz zwiększeniu objętości oddechowej. Przykładem może być metoda kontrolowanego oddechu, polegająca na nauce pacjentów, jak prawidłowo oddychać, co jest szczególnie istotne u osób z przewlekłymi schorzeniami układu oddechowego. Takie podejście jest zgodne z dokumentami takim jak „Standardy rehabilitacji w chorobach płuc”, które podkreślają znaczenie terapii oddechowej w procesie rehabilitacji. Dobrze przeprowadzona kinezyterapia nie tylko podnosi sprawność wentylacyjną, ale również wpływa na poprawę jakości życia pacjentów, co czyni ją niezbędnym elementem w planie terapeutycznym.

Pytanie 29

Aby zmotywować osoby z problemami emocjonalnymi do wyrażania swoich emocji oraz do angażowania się w aktywność poznawczą i fizyczną, powinno się im zapewnić możliwość uczestnictwa w zajęciach

A. z wizualizacji

B. z dramy

C. z medytacji

D. z psychoedukacji

Drama jako metoda terapeutyczna jest niezwykle skuteczna w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, ponieważ angażuje uczestników w proces twórczy, który umożliwia im wyrażanie swoich uczuć w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Przez działania dramatyczne, takie jak odgrywanie ról, uczestnicy mogą eksplorować swoje emocje, przeżywać je na nowo, a także nauczyć się sposobów radzenia sobie z nimi. Na przykład, w trakcie zajęć z dramy, osoby mogą wcielać się w różne postacie, co pozwala im na dystans do swoich problemów, a tym samym na lepsze zrozumienie swoich emocji. Ponadto, takie zajęcia sprzyjają rozwojowi umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do pracy w grupie, co jest kluczowe w procesie zdrowienia. Uznaje się, że terapia dramą może być zgodna z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie kreatywne podejście do emocji i ekspresji służy jako fundament skutecznej interwencji. To podejście nie tylko wpływa na poprawę stanu psychicznego uczestników, ale również buduje ich pewność siebie i umiejętności interpersonalne.

Pytanie 30

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Postać móżdżkowa

B. Postać pozapiramidowa

C. Obustronne porażenie kurczowe

D. Obustronne porażenie połowicze

Odmienne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, jak postać pozapiramidowa, postać móżdżkowa czy obustronne porażenie połowicze, różnią się znacznie od obustronnego porażenia kurczowego zarówno w zakresie objawów, jak i podejścia terapeutycznego. Postać pozapiramidowa charakteryzuje się zaburzeniami koordynacji i równowagi, a niekoniecznie większą sprawnością kończyn górnych. Przy tym typie porażenia, problemy z tonusem mięśniowym mogą prowadzić do trudności w kontrolowaniu ruchów, co nie jest zgodne z opisanymi objawami w pytaniu. Postać móżdżkowa z kolei skupia się na dysfunkcjach równowagi i precyzji ruchów, a dzieci często nie wykazują preferencji w zakresie sprawności kończyn. Obustronne porażenie połowicze, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy połowy ciała, co również nie odpowiada opisanym cechom. Typowym błędem myślowym w kontekście rozpoznawania postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest utożsamianie różnych objawów z jednym typem schorzenia bez uwzględnienia ich unikalnych cech. Niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami może prowadzić do niewłaściwego, a tym samym nieskutecznego dobierania terapii, co podkreśla znaczenie precyzyjnej diagnozy i stosowania odpowiednich metod rehabilitacyjnych zgodnych z aktualnymi standardami medycznymi.

Pytanie 31

Wynik 6 punktów w skali Katza zapisany w dokumentacji osoby korzystającej z domu pomocy społecznej dla seniorów wskazuje, że

A. u podopiecznego występuje duże ryzyko upadków podczas samodzielnego poruszania się

B. podopieczny ma znaczące trudności w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych

C. podopieczny zmaga się z poważnymi odleżynami

D. podopieczny ma zdolności do wykonywania podstawowych czynności życiowych

Wynik 6 punktów w skali Katza jest wskaźnikiem, który sugeruje, że podopieczny jest sprawny w zakresie podstawowych czynności życiowych. Skala Katza ocenia zdolności osób starszych do samodzielnego funkcjonowania w codziennych czynnościach, takich jak kąpiel, ubieranie się, korzystanie z toalety, przemieszczanie się oraz jedzenie. Osiągnięcie 6 punktów oznacza, że podopieczny ma zapewnioną niezależność w tych obszarach, co jest kluczowe dla jego samopoczucia psychicznego i fizycznego. W praktyce, osoby, które zachowują sprawność w codziennych czynnościach, są mniej narażone na izolację społeczną i mają większe możliwości aktywności fizycznej i społecznej, co przyczynia się do ich lepszego zdrowia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami WHO, które podkreślają znaczenie aktywności i jakości życia w starzejących się populacjach. Warto dążyć do utrzymania i wspierania sprawności podopiecznych, co przekłada się na ich poczucie autonomii i satysfakcji z życia.

Pytanie 32

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

C. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

D. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

Wskazanie pacjentowi, aby rozpoczął zakładanie koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną, jest kluczowym elementem w terapii pacjentów po udarze mózgu. Taki sposób działania nie tylko promuje wykorzystanie sprawnej kończyny, ale także wspiera integrację funkcji obu rąk, co jest istotne dla poprawy zdolności do wykonywania codziennych czynności. Terapia ma na celu zwiększenie niezależności pacjenta i wspieranie jego pewności siebie, a jednocześnie klasyczna metoda „przekładania” czynności na najpierw sprawną rękę pozwala na stopniowe zaangażowanie ręki niedowładnej. Według standardów praktyki w rehabilitacji neurologicznej, takie podejście przyczynia się do aktywacji neuroplastyczności mózgu oraz stymulowania uszkodzonych obszarów. Przykładowo, pacjent wykonując czynności samoobsługowe, takie jak zakładanie koszuli, nie tylko uczy się radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, ale również poprawia koordynację i motorykę, co ma pozytywny wpływ na jego ogólną rehabilitację.

Pytanie 33

Która z poniższych aktywności jest przykładem ergoterapii?

A. Wykonywanie prostych prac domowych

B. Słuchanie muzyki relaksacyjnej

C. Medytacja w ciszy

D. Czytanie książek przyrodniczych

Ergoterapia, znana również jako terapia zajęciowa, to forma terapii, która wykorzystuje codzienne czynności do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi dysfunkcjami fizycznymi, psychicznymi lub rozwojowymi. Jej celem jest pomoc pacjentom w osiągnięciu jak największej samodzielności i poprawie jakości życia poprzez rozwijanie umiejętności potrzebnych do wykonywania codziennych czynności. Wykonywanie prostych prac domowych jest doskonałym przykładem ergoterapii, ponieważ angażuje pacjentów w rzeczywiste zadania, które mogą zwiększyć ich funkcjonalność i niezależność w życiu codziennym. Na przykład, osoba po udarze może ćwiczyć składanie ubrań, co nie tylko rozwija umiejętności motoryczne, ale także buduje poczucie własnej wartości i sprawczości. Ergoterapeuci często dostosowują te aktywności, aby były bezpieczne i odpowiednio wyzwaniające dla pacjenta, co może obejmować modyfikację środowiska lub użycie specjalistycznego sprzętu. Praktyczne podejście ergoterapii pozwala pacjentom na lepsze zrozumienie i wykorzystanie ich zdolności w różnych aspektach życia.

Pytanie 34

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Parafrazowanie

B. Moralizowanie

C. Motywowanie

D. Sugestia

Techniki aktywnego słuchania są mega ważne w terapii zajęciowej, bo pomagają w komunikacji i budowaniu relacji z podopiecznymi. Zachęcanie to sposób, żeby nakłonić kogoś do mówienia dalej, używając odpowiednich pytań czy zdań. Chociaż to ważne w terapii, to nie jest to samo co parafrazowanie, bo to wymaga dokładniejszego oddania wypowiedzi. Podpowiadanie to w ogóle inna historia, bo daje rozwiązania i może zniechęcić podopiecznego do mówienia samodzielnie. W terapii kluczowe, żeby to podopieczny był na pierwszym planie, a terapeuta tylko mu pomagał. Moralizowanie to już w ogóle nie to, bo wprowadza ocenę, które mogą zblokować komunikację. Takie podejście sprawia, że podopieczny może się czuć niekomfortowo w wyrażaniu swoich uczuć i myśli, a to nie jest cel terapii. Warto znać te różnice, bo każda technika ma swoje miejsce i wpływa na relację terapeutyczną.

Pytanie 35

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. odtwarzania plików audio

B. poprawiania zdjęć

C. tworzenia prezentacji multimedialnych

D. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 36

Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta uczestnikom zajęć w środowiskowym domu samopomocy dla osób z problemami psychicznymi, po intensywnym wysiłku fizycznym?

A. Trening umiejętności społecznych

B. Trening umiejętności praktycznych

C. Trening autogenny Schultza

D. Trening nordic walking

Trening nordic walking, choć korzystny dla zdrowia fizycznego, nie jest odpowiednią formą aktywności po intensywnym wysiłku, gdyż może dodatkowo obciążać organizm. Po wysiłku, celem terapeuty powinno być zminimalizowanie napięcia i stresu, a nie zwiększanie aktywności. Trening umiejętności praktycznych oraz umiejętności społecznych ma swoje miejsce w programach terapeutycznych, jednak nie w bezpośrednim kontekście po intensywnej aktywności fizycznej. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie czy zarządzanie finansami, są istotne, ale wymagają od uczestników większej uwagi i koncentracji, co może być trudne do osiągnięcia po wysiłku fizycznym, kiedy poziom energii jest obniżony. Z kolei trening umiejętności społecznych, który koncentruje się na interakcjach międzyludzkich i komunikacji, również nie jest odpowiedni w tym kontekście. Wymaga on pełnej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, co może być wyzwaniem dla osób po wysiłku, a więc mniej efektywne. Te podejścia mogą być wprowadzone później, jednak kluczowym krokiem po intensywnym wysiłku jest wprowadzenie technik relaksacyjnych, takich jak trening autogenny, który jest stworzony z myślą o przywracaniu równowagi psychofizycznej.

Pytanie 37

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. partnerstwa

B. stopniowego zwiększania trudności

C. wieloaspektowości

D. optymalnej stymulacji

Wybór odpowiedzi związanych z innymi zasadami, takimi jak stopniowanie trudności, optymalna stymulacja czy wielostronność, nie uwzględnia kluczowej idei partnerstwa w terapii psychiatrycznej. Stopniowanie trudności odnosi się do podejścia, w którym wyzwania terapeutyczne są dostosowywane do możliwości pacjenta, jednak niekoniecznie wiąże się z aktywnym uczestnictwem w grupowych działaniach. Optymalna stymulacja koncentruje się na dostosowywaniu poziomu stymulacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co również nie odnosi się bezpośrednio do interakcji społecznych. Z kolei koncepcja wielostronności sugeruje zróżnicowane podejścia do terapii, ale nie podkreśla wartości współpracy i partnerstwa jako fundamentu skutecznego leczenia. Typowym błędem jest mylenie aktywnego zaangażowania pacjentów z technicznym podejściem do terapii, gdzie pacjenci są postrzegani jedynie jako obiekty terapii, a nie współtwórcy procesu zdrowienia. W rzeczywistości, stworzenie efektywnego i wspierającego klimatu terapeutycznego wymaga nie tylko zastosowania odpowiednich metod, ale także głębokiego zrozumienia roli partnerstwa w terapii, co jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w leczeniu.

Pytanie 38

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. regresja

B. empatia

C. apatia

D. progresja

Empatia to umiejętność rozumienia i dzielenia się uczuciami oraz myślami innych osób. Oznacza to, że osoba empatyczna potrafi przyjąć punkt widzenia drugiego człowieka, co jest kluczowe w budowaniu zdrowych relacji interpersonalnych. W kontekście psychologii i socjologii, empatia jest nie tylko cechą charakteru, ale także umiejętnością, którą można rozwijać. Przykłady zastosowania empatii można znaleźć w zawodach związanych z opieką, takich jak psychologia, medycyna czy praca socjalna. W tych dziedzinach umiejętność identyfikacji z emocjami pacjenta lub klienta może prowadzić do skuteczniejszej komunikacji oraz lepszych wyników terapeutycznych. Warto zauważyć, że empatia nie polega tylko na współczuciu, ale także na zdolności do aktywnego słuchania i zrozumienia kontekstu emocjonalnego, w jakim znajduje się inna osoba. Dobre praktyki w rozwijaniu empatii obejmują ćwiczenia z zakresu aktywnego słuchania, techniki refleksji oraz umiejętność wyrażania zrozumienia, co pomaga w efektywnym budowaniu relacji międzyludzkich.

Pytanie 39

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. wykonywania codziennych czynności

B. nawiązywania relacji społecznych

C. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

D. alternatywnych metod komunikacji

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 40

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. formularz przebiegu leczenia

B. historie medyczną

C. skierowanie na terapię zajęciową

D. kartę zajęć

Historia choroby, choć istotna w kontekście ogólnym stanu zdrowia pacjenta, nie jest narzędziem do bieżącego dokumentowania postępów w terapii zajęciowej. Zawiera informacje o przeszłych schorzeniach, ale nie dostarcza szczegółów dotyczących aktualnych działań terapeutycznych, co jest kluczowe dla skutecznego procesu terapeutycznego. Arkusz przebiegu leczenia, podobnie jak historia choroby, ma bardziej ogólny charakter i często zawiera uogólnione informacje o leczeniu, a nie o konkretnych zajęciach, które pacjent wykonuje. Skierowanie na terapię zajęciową również nie jest dokumentem, który podsumowuje i monitoruje bieżące działania terapeutyczne. Skierowanie to formalność, która inicjuje proces terapeutyczny, ale nie dokumentuje postępu ani efektów pracy terapeuty. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że każdy z tych dokumentów może pełnić tę samą rolę co karta zajęć. W rzeczywistości, karta zajęć jest specjalistycznym narzędziem, które umożliwia precyzyjne śledzenie oraz dostosowywanie działań terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej