Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik urządzeń i systemów energetyki odnawialnej
  • Kwalifikacja: ELE.10 - Montaż i uruchamianie urządzeń i systemów energetyki odnawialnej
  • Data rozpoczęcia: 17 sierpnia 2025 12:31
  • Data zakończenia: 17 sierpnia 2025 12:59

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Dokument, który definiuje przebieg działań w czasie oraz ich sekwencję, to

A. harmonogram wydarzeń
B. harmonogram robót
C. kosztorys dla inwestora
D. lista robót
Rozważając pozostałe odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na to, że harmonogram zdarzeń, przedmiar robót i kosztorys inwestorski nie spełniają funkcji harmonogramu robót. Harmonogram zdarzeń, choć zawiera informacje o terminach, nie precyzuje kolejności wykonania działań i nie organizuje ich w kontekście całego projektu. Jest to zatem dokument bardziej ogólny, który ma ograniczone zastosowanie w zarządzaniu poszczególnymi etapami prac budowlanych. Przedmiar robót to szczegółowy wykaz ilości i rodzajów robót budowlanych, ale nie zawiera informacji o czasie ich wykonania, co czyni go dokumentem pomocniczym, a nie narzędziem do planowania harmonogramu. Kosztorys inwestorski z kolei koncentruje się na szacowaniu kosztów związanych z realizacją projektu, co również nie stanowi jego centralnej funkcji. Często pojawiające się nieporozumienia w tym zakresie wynikają z mylnego utożsamienia tych dokumentów jako równoważnych narzędzi planistycznych. W praktyce, każdy z tych dokumentów ma swoje unikalne cele i zastosowanie, a ich pomieszanie może prowadzić do poważnych błędów w zarządzaniu projektem budowlanym. Kluczowe jest zrozumienie, że harmonogram robót jest fundamentalnym narzędziem, które powinno być stosowane w każdej fazie projektu, aby zapewnić jego terminową i efektywną realizację.
Pytanie 2

Najkorzystniejszą strefą energetyczną pod względem wiatru jest województwo

A. małopolskie
B. pomorskie
C. lubelskie
D. dolnośląskie
Wybór dolnośląskiego, lubelskiego czy małopolskiego województwa jako strefy energetycznej pod względem wiatru może wynikać z błędnego postrzegania warunków wietrznych w tych regionach. Dolnośląskie, zdominowane przez tereny górzyste, charakteryzuje się zmiennością warunków atmosferycznych, co negatywnie wpływa na potencjał wiatrowy. Warto zauważyć, że farmy wiatrowe najlepiej sprawdzają się w otwartych przestrzeniach, gdzie wiatr ma swobodny dostęp do turbin. Z kolei w województwie lubelskim, chociaż są tereny z umiarkowanym wiatrem, to nie osiągają one wartości prędkości wiatru, które są potrzebne do uzasadnienia inwestycji w energetykę wiatrową. Małopolskie, znane ze swojego terenu górzystego, również nie sprzyja efektywnej produkcji energii wiatrowej, co może prowadzić do typowych błędów myślowych w ocenie lokalizacji farm wiatrowych. Właściwa analiza danych meteorologicznych i geograficznych jest kluczowa dla skutecznych inwestycji w OZE. Dlatego ważne jest, aby podchodzić do tematu z odpowiednią wiedzą o dynamice wiatru w różnych regionach oraz korzystać z norm i standardów branżowych w procesach planowania i lokalizacji projektów energetycznych.
Pytanie 3

W czasie zimy w Polsce kolektory słoneczne osiągają najefektywniejszą pracę, gdy są skierowane na południe oraz ustawione pod kątem

A. 5°-20° od poziomu
B. 21°-45° od poziomu
C. 46°-59° od poziomu
D. 60°-70° od poziomu
Ustawienie kolektorów słonecznych pod kątem mniejszym niż 60° od poziomu w okresie zimowym jest nieoptymalne, ponieważ w Polsce promieniowanie słoneczne w tym czasie pada pod mniejszym kątem. Wybierając kąt 21°-45° od poziomu, użytkownik może napotkać problemy związane z nieefektywnym zbieraniem energii słonecznej. Tego rodzaju kąt nie pozwala na odpowiednie nachylenie kolektorów, co skutkuje znacznymi stratami energetycznymi. Ponadto, ustawienia w zakresie 5°-20° od poziomu są całkowicie niewystarczające, ponieważ w zimie słońce znajduje się znacznie niżej na niebie, przez co kolektory umieszczone w tak małym kącie będą odbierać minimalne ilości promieniowania. Zbyt niski kąt prowadzi również do problemów z gromadzeniem śniegu i lodu na powierzchni kolektorów, co jeszcze bardziej ogranicza ich wydajność. Właściwe zrozumienie kątów nachylenia kolektorów jest kluczowe dla ich efektywności i długowieczności. Ustawienie pod niewłaściwym kątem to typowy błąd w projektowaniu instalacji solarnych, który może być wynikiem braku wiedzy na temat sezonowych zmian w kącie padania promieni słonecznych. Dbanie o odpowiednią orientację i kąt nachylenia kolektorów jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają dostosowywanie tych parametrów do lokalnych warunków klimatycznych oraz specyfiki geograficznej.
Pytanie 4

W systemie grzewczym jednowalentnym występuje

A. pompa ciepła, kocioł gazowy oraz grzałka elektryczna
B. pompa ciepła oraz kocioł gazowy
C. wyłącznie pompa ciepła
D. pompa ciepła oraz kocioł olejowy
Wybór odpowiedzi sugerujących obecność dodatkowych źródeł ciepła w monowalentnym systemie grzewczym jest nieprawidłowy, ponieważ definicja monowalentnego systemu wyklucza możliwość użycia więcej niż jednego źródła ciepła. Zasada działania takiego systemu opiera się na dostarczeniu ciepła z jednego, głównego źródła, co w praktyce oznacza, że pompa ciepła, jako samodzielne urządzenie, jest wystarczająca do zaspokojenia potrzeb grzewczych danego obiektu. Wybór odpowiedzi obejmujących kocioł olejowy, gazowy czy grzałkę elektryczną sugeruje pomylenie koncepcji systemów monowalentnych z bivalentnymi, w których wykorzystywane są jednocześnie dwa lub więcej źródeł ciepła w zależności od warunków zewnętrznych, takich jak temperatura. W systemach bivalentnych często korzysta się z pompy ciepła jako podstawowego źródła, a dodatkowo włącza się inne źródła ciepła, kiedy zapotrzebowanie na ciepło wzrasta lub warunki nie pozwalają na efektywną pracę pompy. Taki sposób myślenia może prowadzić do nieefektywnego projektowania systemów grzewczych, które nie tylko zwiększają koszty eksploatacji, ale również wpływają negatywnie na środowisko, poprzez zwiększenie emisji spalin i wykorzystanie paliw kopalnych. Właściwe zrozumienie różnicy pomiędzy systemami monowalentnymi a bivalentnymi jest kluczowe dla efektywnego projektowania systemów grzewczych zgodnych z najlepszymi praktykami w branży.
Pytanie 5

W rozwinięciu systemu grzewczego na energię słoneczną w skali 1:50, długość odcinka pionowego z miedzi wynosi 100 mm. Jaką długość przewodu miedzianego trzeba nabyć do zainstalowania tego pionu?

A. 5,0 m
B. 0,5 m
C. 50,0 m
D. 500,0 m
Wybór błędnej odpowiedzi na to pytanie może wynikać z kilku powszechnych nieporozumień związanych z interpretacją skali i jednostek miary. Odpowiedzi sugerujące długości takie jak 0,5 m, 50,0 m czy 500,0 m pokazują, że osoby udzielające tych odpowiedzi mogły nie wziąć pod uwagę faktu, że długości przedstawione w skali muszą być przeliczone w odpowiedni sposób. Na przykład, wybór 0,5 m może sugerować, że użytkownik sądził, że łatwo jest pomnożyć długość na planie bez uwzględnienia skali. Z kolei odpowiedź 50,0 m odzwierciedla błędne założenie, że długość na planie odpowiada rzeczywistej długości bez mnożenia przez skale, co prowadzi do znacznego przeszacowania rzeczywistych potrzeb materiałowych. W przypadku odpowiedzi 500,0 m, możliwe, że wynikło to z nieprawidłowego przeliczenia jednostek, gdzie użytkownik mógł błędnie zrozumieć, że 100 mm na planie powinno być traktowane jako 500 mm w rzeczywistości bez uwzględnienia proporcji wynikającej ze skali. Te błędy myślowe mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w praktyce inżynieryjnej, takich jak nadmierne zamówienia materiałów, które nie tylko zwiększają koszty projektu, ale także mogą prowadzić do marnotrawstwa zasobów. Kluczowe jest zatem zrozumienie zasadności przeliczania długości w kontekście projektowania oraz umiejętność oceny wymagań materiałowych na podstawie odpowiednich standardów inżynieryjnych.
Pytanie 6

Dla budynku jednorodzinnego zalecana instalacja powinna mieć około 3 kW zainstalowanej mocy (12 paneli fotowoltaicznych o mocy 250 W). Materiały niezbędne do realizacji instalacji PV sieciowej o mocy 1 kW kosztują 8 000 zł. Montaż systemu na dachu wymaga pracy dwóch pracowników przez 12 godzin każdy według stawki 20 zł za 1 roboczogodzinę. Firma wykonawcza dolicza marżę w wysokości 25% kosztów materiałów. Jaki jest całkowity koszt montażu instalacji PV sieciowej?

A. 30 480 zł
B. 30 300 zł
C. 10 240 zł
D. 8 240 zł
Wybór niewłaściwej odpowiedzi jest zupełnie normalny, zwłaszcza gdy chodzi o takie szczegóły. Możliwe, że mogłeś źle oszacować całkowite koszty montażu. Czasem można nie zauważyć, że marża od firmy wykonawczej naprawdę ma znaczenie. Jeżeli zignorujesz to, to liczysz tylko materiał i wychodzi, że jest taniej. No, a jak nie uwzględnisz robocizny, to wychodzi, że brakowało ci ważnych danych, bo dwóch ludzi pracujących 12 godzin to spory kawałek. Warto też wiedzieć, że ta marża to nie tylko ekstra koszt, ale też pokazuje, ile wysiłku wkłada wykonawca w projekt. Jeśli podejdziesz do kosztów bez głębszego zastanowienia, to naprawdę możesz mieć z tego problemy w przyszłości. Dlatego warto dokładnie przeliczać wszystkie elementy: materiały, robociznę i marże, żeby uniknąć kłopotów. Z mojej perspektywy, przygotowanie szczegółowej analizy kosztów to świetna metoda na lepsze zarządzanie budżetem.
Pytanie 7

Kolektory słoneczne umieszczone na gruncie, w przeciwieństwie do tych instalowanych na dachach, są bardziej podatne na

A. większe pokrycie śniegiem.
B. częstsze uszkodzenia mechaniczne.
C. gorsze warunki nasłonecznienia.
D. większe straty ciepła.
Kolektory słoneczne montowane na powierzchni terenu rzeczywiście są bardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne. W porównaniu z instalacjami dachowymi, które korzystają z naturalnej ochrony budynku, kolektory na gruncie mogą być narażone na różnorodne zagrożenia. Przykładowo, mogą być łatwym celem dla zwierząt, które mogą próbować zniszczyć instalację w poszukiwaniu schronienia lub pożywienia. Dodatkowo, na poziomie terenu, kolektory mogą być uszkodzone przez ruch ludzi czy pojazdów, zwłaszcza w miejscach publicznych. Ekstremalne warunki atmosferyczne, takie jak silny wiatr i grad, również mogą prowadzić do uszkodzeń, ponieważ kolektory są bezpośrednio wystawione na te czynniki. W praktyce, aby zminimalizować ryzyko uszkodzeń mechanicznych, zaleca się stosowanie osłon lub lokalizowanie kolektorów w obszarach, gdzie są mniej narażone na takie zagrożenia. Dobre praktyki instalacyjne uwzględniają również analizę lokalnych warunków środowiskowych, co może pomóc w wyborze odpowiedniej lokalizacji dla kolektorów.
Pytanie 8

Gdzie należy zamontować zewnętrzną jednostkę powietrznej pompy ciepła?

A. w odległości co najmniej 0,5 m od zewnętrznej ściany z wyrzutnią powietrza skierowaną w stronę ściany
B. bezpośrednio przy zewnętrznej ścianie budynku z czerpnią powietrza zwróconą w stronę ściany
C. w odległości co najmniej 0,5 m od zewnętrznej ściany z wyrzutnią powietrza skierowaną poza ścianę
D. bezpośrednio przy zewnętrznej ścianie budynku z wyrzutnią powietrza kierującą się w stronę ściany
Zamontowanie pompy ciepła za blisko ściany, czyli mniej niż 0,5 m, to dość powszechny błąd, który może narobić sporo problemów. Kiedy powietrze wydobywa się z wyrzutni skierowanej do ściany, nie rozprasza się dobrze, przez co może wracać do wlotu. To zdecydowanie nie jest optymalne i może prowadzić do spadku wydajności, a co za tym idzie – większego zużycia energii. Często ludzie nie mają pełnej wiedzy o wymaganiach dotyczących lokalizacji urządzenia, co skutkuje niewłaściwymi decyzjami. Wiesz, są określone standardy budowlane i zalecenia producentów, które dokładnie opisują, jakie odległości powinny być zachowane, aby systemy klimatyzacyjne i grzewcze działały prawidłowo. Ignorowanie tych zasad, jak na przykład montaż czerpni powietrza skierowanej do ściany, może doprowadzić do różnych usterek czy większego hałasu, co w mieszkaniach nie jest zbyt komfortowe. Dlatego naprawdę warto zwracać uwagę na te wytyczne, żeby pompa działała jak należy.
Pytanie 9

Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż wartość całkowitego rocznego zużycia ciepła.

WielkośćWartośćJednostka miary
Ogrzewana powierzchnia150m²
Średnia wysokość pomieszczeń2,6m
Jednostkowe zapotrzebowanie na moc cieplną50W/m²
Zapotrzebowanie na moc do ogrzewania7,5kW
Jednostkowe zużycie ciepła do ogrzewania120kWh/(m²·a)
Roczne zużycie ciepła do ogrzewania18 000kWh/a
Liczba mieszkańców4-
Obliczeniowe zużycie c.w.u.55dm³/(osoba·d)
Roczne zużycie c.w.u.80m³
Roczne zużycie ciepła do przygotowania c.w.u.3600kWh/a
A. 21 600 kWh/a
B. 18 000 kWh/a
C. 3 600 kWh/a
D. 7,5 kW/a
No dobra, 21 600 kWh/a to rzeczywiście poprawna odpowiedź. To wynik, który dostajemy, gdy sumujemy dwa kluczowe elementy, czyli zużycie na ogrzewanie i ciepłą wodę użytkową. W praktyce, te obliczenia są mega ważne do oceny efektywności energetycznej budynków. Są też zgodne z normami, takimi jak PN-EN 12831, która mówi o tym, jak obliczać zapotrzebowanie na ciepło. Pamiętaj, że musisz uwzględnić wszystkie źródła ciepła i potrzeby użytkowników, żeby lepiej oszacować całkowite zużycie energii. Fajnie też zwrócić uwagę na izolację termiczną i nowoczesne systemy grzewcze, bo to może mocno pomóc zmniejszyć roczne zużycie energii. A tak w ogóle? Dobre zarządzanie zużyciem energii i optymalizacja systemów grzewczych to też kroki w stronę redukcji emisji CO2, co jest zgodne z globalnymi celami zrównoważonego rozwoju.
Pytanie 10

W którym miesiącu w Polsce średni zysk z instalacji solarnych osiąga najwyższe wartości?

A. W czerwcu
B. We wrześniu
C. W marcu
D. W maju
Wybór czerwca jako miesiąca z największym zyskiem solarnym w Polsce opiera się na analizie danych meteorologicznych i nasłonecznienia. W czerwcu dni są najdłuższe, a ilość promieniowania słonecznego osiąga najwyższy poziom. Z tego powodu, instalacje solarne, które funkcjonują na zasadzie konwersji energii słonecznej na energię elektryczną, generują największe ilości energii w tym miesiącu. W praktyce oznacza to, że właściciele systemów solarnych mogą liczyć na największe oszczędności na rachunkach za energię oraz na szybszy zwrot z inwestycji. Długoterminowe prognozy i analizy danych pokazują, że efektywność systemów fotowoltaicznych w czerwcu może przekraczać 120% średniej rocznej produkcji energii. Warto również zwrócić uwagę na odpowiednie projektowanie i orientację paneli słonecznych, co może dodatkowo zwiększyć ich wydajność w miesiącach letnich. Zgodnie z najlepszymi praktykami, warto przeprowadzać regularne przeglądy instalacji, aby zapewnić ich optymalne działanie przez cały rok, zwłaszcza w miesiącach o największym nasłonecznieniu.
Pytanie 11

Czujnik pływakowy, który powinien być zamontowany, stanowi zabezpieczenie przed zbyt niskim poziomem wody w kotłach na biomasę?

A. na powrocie z instalacji c.o. 10 cm powyżej najwyższego punktu kotła
B. na powrocie z instalacji c.o. 10 cm poniżej najwyższego punktu kotła
C. na zasilaniu instalacji c.o. 10 cm poniżej najwyższego punktu kotła
D. na zasilaniu instalacji c.o. 10 cm powyżej najwyższego punktu kotła
Czujnik pływakowy jest kluczowym elementem zabezpieczającym kotły na biomasę przed niskim poziomem wody. Jego prawidłowe umiejscowienie ma znaczący wpływ na efektywność działania systemu grzewczego. Montaż czujnika na zasilaniu instalacji c.o. 10 cm powyżej najwyższej części kotła pozwala na wczesne wykrywanie spadku poziomu wody, co jest istotne dla zapobiegania uszkodzeniom kotła oraz niebezpieczeństwom związanym z pracą na sucho. W przypadku, gdy poziom wody w kotle spadnie poniżej poziomu czujnika, urządzenie może automatycznie wyłączyć system, co zapobiega dalszym szkodom. Dodatkowo, przestrzeganie zasady montażu czujnika powyżej najwyższej części kotła jest zgodne z dobrą praktyką inżynieryjną oraz normami bezpieczeństwa, takimi jak PN-EN 12952, które określają wymagania dotyczące bezpieczeństwa kotłów. Przykładem zastosowania czujnika pływakowego może być system zasilania biomasą, gdzie efektywne zarządzanie wodą w kotle wpływa na optymalizację zużycia paliwa oraz wydajność energetyczną całego układu.
Pytanie 12

Izolacja przewodów elektrycznych w odcieniu żółto-zielonym określa przewody

A. neutralne
B. zerowe
C. ochronne
D. fazowe
Izolacja przewodów elektrycznych w kolorze żółto-zielonym jest standardem stosowanym w Polsce do oznaczania przewodów ochronnych. Przewody te pełnią kluczową rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa instalacji elektrycznych, co jest zgodne z normą PN-IEC 60446. Ich głównym zadaniem jest ochrona przed porażeniem elektrycznym poprzez uziemienie metalowych części instalacji, które w normalnych warunkach nie przewodzą prądu. Przewody ochronne łączą się z systemem uziemiającym, co sprawia, że w przypadku zwarcia prąd płynie w bezpieczny sposób do ziemi, minimalizując ryzyko dla użytkowników. Przykładem zastosowania przewodów ochronnych jest ich wykorzystanie w instalacjach elektrycznych w budynkach mieszkalnych oraz w urządzeniach przemysłowych. Zgodnie z przepisami, każda instalacja elektryczna musi być wyposażona w przewody ochronne, co jest niezbędnym elementem zapewniającym bezpieczeństwo użytkowników.
Pytanie 13

Aby w zbiorniku buforowym umożliwić dostarczanie na różnych poziomach czynnika o określonej temperaturze, trzeba zainstalować

A. zespół pompowy
B. odpowietrznik
C. regulator przepływu
D. stratyfikator
Odpowietrznik nie jest urządzeniem przystosowanym do regulacji poziomów temperatury czynnika w zbiorniku buforowym. Jego podstawowym zadaniem jest eliminacja powietrza z systemów hydraulicznych, co jest istotne w zapobieganiu uszkodzeniom pomp i innych elementów układu. Odpowietrzniki działają na zasadzie automatycznego usuwania powietrza, ale nie wpływają na temperaturową stratygrafię cieczy w zbiorniku, co czyni je niewłaściwym wyborem w kontekście tego pytania. Regulator przepływu z kolei służy do kontrolowania ilości przepływającego czynnika, co może wpływać na jego temperaturę, ale nie zapewnia stratyfikacji i nie pozwala na jednoczesne przechowywanie cieczy o różnych temperaturach. To podejście do zarządzania systemem wodnym jest ograniczone i nieefektywne w kontekście złożonych instalacji. Zespół pompowy, pomimo że jest kluczowym elementem systemu hydraulicznego, również nie spełnia wymogów dotyczących temperatury czynnika w zbiorniku buforowym. Pompy odpowiadają za cyrkulację medium, ale nie są w stanie segregować cieczy według temperatury, co jest niezbędne w kontekście stratyfikacji. Błąd w myśleniu polega na myleniu roli poszczególnych komponentów w systemie, co prowadzi do nieefektywnej konfiguracji instalacji, niezgodnej z zasadami inżynierii cieplnej oraz najlepszymi praktykami projektowymi.
Pytanie 14

Gdzie powinien być zainstalowany zawór bezpieczeństwa w zamkniętej instalacji centralnego ogrzewania?

A. bezpośrednio na kotłach lub wymiennikach ciepła w górnej części ich przestrzeni wodnej
B. w dolnej części każdego pionu oraz przed naczyniem wzbiorczym
C. na przyłączach pionów do przewodów rozprowadzających
D. przed grzejnikami zarówno na gałęzi zasilającej, jak i powrotnej
Montaż zaworu bezpieczeństwa w nieodpowiednich miejscach, takich jak przed grzejnikami, w dolnej części pionów czy na przyłączach pionów do przewodów rozprowadzających, nie spełnia podstawowych wymogów bezpieczeństwa i efektywności instalacji centralnego ogrzewania. Umieszczanie zaworu przed grzejnikami może prowadzić do zbyt późnego odcięcia nadmiaru ciśnienia, co naraża system na uszkodzenia. Ponadto, umiejscowienie zaworu w dolnej części pionów nie pozwala na efektywne usunięcie nadmiaru ciśnienia, gdyż gorąca woda ma tendencję do unikania dół, co może prowadzić do zjawisk przegrzewania w górnych częściach instalacji. Zawór bezpieczeństwa powinien być w odpowiedniej lokalizacji, aby działał w chwilach krytycznych, co jest kluczowe dla zapobiegania awariom i zagrożeniom. Montaż na przyłączach pionów również nie zapewnia wymaganego poziomu ochrony, gdyż zawór powinien być umiejscowiony jak najbliżej źródła ciepła. Standardy branżowe oraz przepisy budowlane jasno określają wymagania dotyczące lokalizacji zaworu bezpieczeństwa, podkreślając, że niewłaściwe umiejscowienie może prowadzić do katastrofalnych skutków, w tym do zniszczenia urządzeń oraz zagrożenia dla użytkowników instalacji.
Pytanie 15

Głównym składnikiem biogazu jest

A. propan
B. metan
C. etan
D. butan
Wybór etanu, butanu lub propanu jako głównego składnika biogazu jest nieprawidłowy, ponieważ te gazy są wytwarzane w innych procesach, takich jak rafinacja ropy naftowej czy gazu ziemnego. Etan, jako gaz alifatyczny, jest głównie stosowany w przemyśle chemicznym jako surowiec do produkcji etylenu, który jest kluczowym składnikiem wielu tworzyw sztucznych. Butan i propan to również gazy węglowodorowe, które są powszechnie wykorzystywane jako paliwa w ogrzewaniu i pojazdach, ale nie mają związku z procesami biogazowymi. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie biogazu z ogólnymi węglowodorami, co prowadzi do mylnego wniosku, że inne gazy mogą odgrywać taką samą rolę. Biogaz jest wynikiem specyficznych procesów biologicznych, które zachodzą w warunkach beztlenowych, podczas gdy etan, butan i propan są produktami procesów chemicznych, które nie mają związku z fermentacją organiczną. Zrozumienie różnic między tymi gazami jest kluczowe dla prawidłowego postrzegania biogazu jako odnawialnego źródła energii i jego roli w gospodarce o obiegu zamkniętym.
Pytanie 16

Na podstawie projektu technicznego małej elektrowni wodnej wykonuje się

A. pomiar powykonawczy
B. zgłoszenie do urzędu dozoru technicznego
C. kosztorys inwestorski
D. protokół odbioru
Obmiar powykonawczy, protokół zdawczo-odbiorczy oraz zgłoszenie do urzędu dozoru technicznego to dokumenty o różnych celach i zadaniach, które nie są bezpośrednio związane z wstępnym oszacowaniem kosztów inwestycji. Obmiar powykonawczy, sporządzany po zakończeniu budowy, ma na celu dokładne określenie rzeczywistych ilości wykonanych prac oraz zużytych materiałów. Jego głównym celem jest analiza i porównanie z pierwotnym kosztorysem, jednak nie ma zastosowania w fazie projektowania. Protokół zdawczo-odbiorczy z kolei dokumentuje formalne zakończenie robót budowlanych oraz potwierdza, że prace zostały wykonane zgodnie z projektem i obowiązującymi normami. Jest to dokument niezbędny do odbioru technicznego, ale również nie odnosi się do kalkulacji kosztów. Zgłoszenie do urzędu dozoru technicznego to procedura mająca na celu zapewnienie, że obiekty energetyczne odpowiadają obowiązującym przepisom bezpieczeństwa. Chociaż jest ważnym krokiem w procesie uzyskiwania zgód na eksploatację, nie ma bezpośredniego związku z fazą kosztorysowania. Te różnice w funkcji i zastosowaniu dokumentów często prowadzą do błędnych wniosków, gdyż inwestorzy mogą mylić ich rolę w procesie realizacji inwestycji. Zrozumienie każdej z tych dokumentacji oraz ich odpowiednie zastosowanie w cyklu życia projektu jest kluczowe, aby uniknąć nieporozumień i nieefektywności w zarządzaniu kosztami oraz zgodności z regulacjami branżowymi.
Pytanie 17

Rury powinny być zabezpieczone przed działaniem promieni słonecznych podczas składowania

A. ze stali nierdzewnej
B. z miedzi
C. ze stali ocynkowanej
D. z tworzyw sztucznych
Rury ze stali nierdzewnej, miedzi i stali ocynkowanej mają różne właściwości, które nie zawsze dobrze się sprawdzają w słońcu. Stal nierdzewna jest odporna na korozję, ale w wysokich temperaturach może się deformować, co nie jest najlepsze. Miedź weźmie patynę na powierzchni, co wpływa na estetykę. Stal ocynkowana, mimo że ma warstwę ochronną, też może korodować, jeśli cynk się uszkodzi. Nie powinno się zakładać, że te materiały nie potrzebują ochrony podczas składowania. Właściwie każda rura powinna być zabezpieczona przed słońcem, a w przypadku metali, takich jak stal i miedź, warto pomyśleć o specyficznych środkach ochrony antykorozyjnej. Dobrze jest dobierać materiały nie tylko pod kątem ich właściwości, ale także myśleć o tym, w jakich warunkach będą przechowywane i używane. Wiedza o tych rzeczach jest kluczowa, żeby wszystko działało jak należy.
Pytanie 18

Na dokumentacji dotyczącej zapotrzebowania materiałowego do realizacji instalacji znajduje się symbol Cu-DHP 22x1 R220. Co to oznacza w kontekście rur?

A. o średnicy 22 mm i długości 1m, twarda
B. o średnicy 22 mm i grubości 1mm, miękka
C. o promieniu 22 mm i grubości 1 mm, twarda
D. o średnicy 22 mm i długości 1m, miękka
Odpowiedź wskazująca, że jest to rura miedziana o średnicy 22 mm i grubości 1 mm, miękka, jest poprawna ze względu na standardowe oznaczenia rur miedzianych. Symbol Cu-DHP oznacza miedź dekarbonizowaną, która jest szeroko stosowana w instalacjach wodnych i grzewczych. Średnica 22 mm to typowy rozmiar dla rur stosowanych w instalacjach domowych, co czyni je idealnymi do transportu wody oraz dla systemów grzewczych. Grubość 1 mm wskazuje na uniwersalność i łatwość w montażu, co jest korzystne w przypadku zastosowań, gdzie elastyczność materiału jest ważna. Rury miękkie są często wykorzystywane, gdyż łatwiej je formować i dopasowywać do istniejącej instalacji. Przykłady zastosowań obejmują instalacje hydrauliczne w budynkach mieszkalnych, gdzie miedź jest preferowana ze względu na swoją odporność na korozję oraz właściwości antybakteryjne. Dobrą praktyką jest stosowanie takich rur w miejscach, które wymagają częstych zmian kierunku lub w przypadku trudnego dostępu do instalacji.
Pytanie 19

Z kolektora słonecznego o powierzchni 3 m² oraz efektywności przekazywania energii cieplnej wynoszącej 80% przy nasłonecznieniu 1000 W/m² można uzyskać moc równą

A. 1600 W
B. 3000 W
C. 800 W
D. 2400 W
Kolektor słoneczny o powierzchni 3 m² i sprawności 80% przy nasłonecznieniu 1000 W/m² rzeczywiście może generować moc 2400 W. Aby zrozumieć ten proces, warto przyjrzeć się, jak obliczamy moc, którą kolektor jest w stanie przekazać. Mnożymy powierzchnię kolektora przez natężenie promieniowania słonecznego oraz sprawność urządzenia. W tym przypadku obliczenia wyglądają następująco: 3 m² x 1000 W/m² = 3000 W, a następnie uwzględniając sprawność 80%, otrzymujemy 3000 W x 0,8 = 2400 W. W kontekście praktycznym, moc uzyskana z kolektora słonecznego może być wykorzystywana do podgrzewania wody w systemach grzewczych, co jest ekologicznym rozwiązaniem redukującym emisję CO2. Warto również zauważyć, że efektywność kolektorów słonecznych została potwierdzona w standardach branżowych, takich jak Solar Keymark, co dodatkowo podkreśla ich wiarygodność i wydajność w zastosowaniach komercyjnych i przemysłowych.
Pytanie 20

Filtry powietrza w rekuperatorze powinny być wymieniane

A. co 7-8 miesięcy.
B. na podstawie oceny ich stanu.
C. co 5-6 miesięcy.
D. na podstawie wskazówek od instalatora.
Wymiana filtrów powietrza w rekuperatorze nie powinna być oparta na ogólnych zaleceniach czasowych, takich jak co 7-8 lub co 5-6 miesięcy. Takie podejście może prowadzić do nieefektywności kosztowej, ponieważ niektóre filtry mogą wymagać wymiany znacznie rzadziej, podczas gdy inne mogą wymagać częstszej interwencji. Ustalanie harmonogramu wymiany na podstawie danych od wykonawcy instalacji również nie jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ może nie uwzględniać rzeczywistych warunków pracy systemu. Różne czynniki, takie jak poziom zanieczyszczenia powietrza, intensywność użytkowania systemu, a także rodzaj filtrów, mają znaczący wpływ na ich trwałość i efektywność. Bezkrytyczne stosowanie standardowych ram czasowych do wymiany filtrów może prowadzić do sytuacji, w której filtry są wymieniane, gdy nie jest to jeszcze konieczne, co generuje dodatkowe koszty i odpady. Rozwiązaniem jest przeprowadzanie regularnych inspekcji oraz stosowanie monitorowania parametrów technicznych, które dostarczą precyzyjnych informacji na temat stanu filtrów. Rekomendowane jest także stosowanie filtrów o określonej klasie efektywności, co pozwoli na dłuższe ich utrzymanie w dobrym stanie, a także na lepsze zarządzanie jakością powietrza wewnętrznego.
Pytanie 21

Do kotła na biogaz nie można zainstalować centralnego ogrzewania z rur

A. z czarnej stali ze szwem.
B. z czarnej stali przewodowej.
C. z ocynkowanej stali.
D. z twardej miedzi.
Wybór stalowych rur czarnych ze szwem, rur z miedzi twardej oraz stalowych czarnych przewodowych do instalacji centralnego ogrzewania w systemach z kotłami na biogaz niesie ze sobą szereg zagrożeń, które mogą znacząco wpłynąć na żywotność systemu i bezpieczeństwo jego użytkowania. Rury stalowe czarne ze szwem, choć powszechnie stosowane w różnych systemach, nie są odpowiednie w kontekście biogazu z uwagi na ich podatność na korozję oraz utlenianie. Biogaz, jako medium, zawiera różne substancje, które mogą przyspieszać procesy degradacyjne materiałów, co skutkuje powstawaniem uszkodzeń strukturalnych i przecieków. Rury z miedzi twardej, mimo że są odporne na korozję, mogą ulegać reakcji z kwasami organicznymi obecnymi w biogazie, co prowadzi do ich osłabienia i ewentualnych awarii. Z kolei stalowe rury czarne przewodowe, które nie są ocynkowane, również nie są zalecane w aplikacjach z biogazem z uwagi na ich niską odporność na korozję. Wybór niewłaściwych materiałów może powodować nie tylko problemy techniczne, ale także zwiększone koszty eksploatacyjne, związane z koniecznością częstszych przeglądów i napraw. Przede wszystkim, przy projektowaniu instalacji centralnego ogrzewania, należy kierować się wytycznymi dostarczanymi przez normy branżowe oraz aktualnymi badaniami dotyczącymi właściwości materiałów w kontakcie z biogazem. Zrozumienie tych zagadnień jest kluczowe dla zapewnienia długotrwałej i bezpiecznej eksploatacji systemów grzewczych.
Pytanie 22

Najwcześniej po jakim czasie od napełnienia instalacji grzewczej wodą można rozpocząć próbę szczelności?

A. 30 minutach
B. 72 godzinach
C. 60 minutach
D. 24 godzinach
Odpowiedź 24 godzinach jest zgodna z obowiązującymi normami w branży HVAC, które zalecają wykonanie próby szczelności instalacji grzewczych po upływie tego czasu. Jest to istotne, ponieważ podczas napełniania systemu wodą może wystąpić początkowe ciśnienie, które z czasem się stabilizuje. Czekając 24 godziny, dajemy czas na wyrównanie się ciśnienia w całej instalacji, co pozwala na wykrycie ewentualnych nieszczelności. Przykładem zastosowania tej zasady może być instalacja nowego kotła, gdzie kluczowe jest, aby upewnić się, że wszystkie połączenia są szczelne przed uruchomieniem systemu. W praktyce, zbyt krótki czas na stabilizację mógłby prowadzić do fałszywych wyników testów szczelności, co w dłuższej perspektywie może skutkować kosztownymi naprawami i przestojami. Dlatego, stosując się do tej zasady, zwiększamy bezpieczeństwo i efektywność całej instalacji grzewczej.
Pytanie 23

Aby zapewnić długotrwałe i bezpieczne używanie zasobnika c.w.u. z ceramiczną emalią, ważne jest regularne

A. wymiana anody magnezowej
B. konserwacja powłoki ceramicznej
C. wymiana grzałki elektrycznej
D. kontrola chlorowania wody użytkowej
Wymiana anody magnezowej jest kluczowym działaniem, które zapewnia długotrwałą ochronę zasobnika c.w.u. pokrytego emalią ceramiczną. Anoda magnezowa działa na zasadzie katodowej ochrony, co oznacza, że jest bardziej podatna na korozję niż metalowy materiał zasobnika. W wyniku tego procesu anoda, będąca mniej szlachetnym metalem, ulega stopniowemu zużyciu, chroniąc w ten sposób powłokę ceramiczną przed uszkodzeniami. Zgodnie z dobrą praktyką, zaleca się przeprowadzanie kontroli anody co 1-2 lata, a jej wymiana powinna nastąpić w momencie, gdy jest już znacznie zredukowana. Przykładem zastosowania tej praktyki może być użytkowanie zasobników w obszarach o wysokiej twardości wody, gdzie korozja jest bardziej intensywna. Przestrzeganie tego zalecenia pozwala znacznie wydłużyć żywotność urządzenia i zminimalizować ryzyko awarii, co jest zgodne z zaleceniami producentów oraz normami branżowymi.
Pytanie 24

Rozmieszczenie podłączeń urządzeń oraz armatury w instalacji ilustrują rysunki

A. schematycznych
B. dokładnych
C. przybliżonych
D. lokalnych
Odpowiedź "schematycznych" jest prawidłowa, ponieważ schematy instalacji przedstawiają ogólny układ i połączenia pomiędzy urządzeniami w instalacjach budowlanych, takich jak instalacje elektryczne, wodociągowe czy grzewcze. Schematy te są kluczowe dla inżynierów i techników, ponieważ ułatwiają zrozumienie zasady działania systemu oraz kolejności podłączeń. W praktyce, schematyczne rysunki stosowane są podczas projektowania i instalacji, co pozwala na szybsze lokalizowanie problemów oraz planowanie serwisów. W branży budowlanej istnieją standardy, takie jak normy ISO i PN, które regulują sposób tworzenia takich schematów, co zapewnia ich jednolitość i zrozumiałość dla wszystkich użytkowników. Przykładem może być schemat instalacji elektrycznej, który ilustruje rozmieszczenie gniazdek, włączników oraz źródeł światła, co jest niezbędne do poprawnego wykonania instalacji oraz późniejszego jej użytkowania.
Pytanie 25

Jak należy łączyć miedziane rury z rurami ze stali ocynkowanej?

A. Zaciska się miedzianą rurę na stalowej rurze
B. Lutuje się stalową złączkę do miedzianej rury
C. Lutuje się miedzianą złączkę do stalowej rury
D. Używa się specjalnej złączki mosiężnej jako przejściowej
Lutowanie złączki stalowej do rury miedzianej oraz lutowanie złączki miedzianej do rury stalowej to metody, które mogą wydawać się logiczne, jednak w praktyce są niewłaściwe ze względu na różnice w temperaturze topnienia oraz charakterystyce chemicznej obu materiałów. Lutowanie wymaga odpowiednich materiałów lutowniczych, a w przypadku stali i miedzi występuje ryzyko powstawania nieszczelności, gdyż różnice w rozszerzalności cieplnej mogą prowadzić do pęknięć w połączeniach. Co więcej, lutowanie stalowych złączek do miedzi może skutkować korozją elektrolityczną, co jest skutkiem kontaktu dwóch różnych metali w obecności elektrolitu, jakim jest woda. Użycie zacisku do rur miedzianych na rurze stalowej jest również niewłaściwym podejściem, gdyż nie zapewnia trwałego, szczelnego połączenia. Zaciski mogą z czasem się luzować, co prowadzi do wycieków. W praktyce, dla bezpieczeństwa i wydajności systemów hydraulicznych, powinno się stosować dedykowane złączki mosiężne, które eliminują te problemy i gwarantują długotrwałą niezawodność połączeń. Warto również pamiętać o przestrzeganiu norm dotyczących łączenia różnych materiałów, co jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i trwałości instalacji.
Pytanie 26

Największe ryzyko stłuczenia podczas transportu elementów systemu solarnego mają

A. czujniki temperatury
B. rury próżniowe
C. pompy obiegowe
D. karbowane rury do łączenia kolektora z grupą pompową
Rury próżniowe są elementem systemu solarnego, który odgrywa kluczową rolę w efektywności energetycznej instalacji. Ich delikatna konstrukcja, oparta na szkle, pozwala na utrzymanie próżni wewnętrznej, co znacząco zwiększa ich zdolność do absorpcji energii słonecznej. W praktyce, podczas transportu, rury te wymagają szczególnej ostrożności ze względu na ich kruchość. W standardach transportu i przechowywania elementów systemów solarnych zaleca się używanie specjalnych opakowań ochronnych oraz unikanie uderzeń i upadków, które mogłyby skutkować stłuczeniem. Dobre praktyki wskazują również na konieczność oznaczania miejsc, gdzie rury są transportowane, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzeń. Podczas montażu systemów solarnych, ważne jest, aby technicy byli świadomi wrażliwości tych elementów i zachowywali odpowiednie środki ostrożności, co nie tylko zwiększa trwałość instalacji, ale również zapewnia jej efektywność w dłuższym okresie czasu.
Pytanie 27

Aby prawidłowo rozliczyć wykonane prace montażowe instalacji CWU w budynku jednorodzinnym, w sytuacji gdy w trakcie ich realizacji nastąpiła zmiana trasy jej przebiegu, konieczne jest przeprowadzenie

A. odbioru międzyoperacyjnego
B. obmiaru projektowanych robót
C. obmiaru powykonawczego
D. geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej
Wybór odbioru międzyoperacyjnego, geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej czy obmiaru projektowanych robót w kontekście montażu instalacji CWU w budynku jednorodzinnym nie jest odpowiedni. Odbiór międzyoperacyjny odnosi się do etapu w procesie budowlanym, w którym kontrolowane są poszczególne etapy prac, ale nie obejmuje szczegółowego pomiaru rzeczywiście wykonanych elementów. Jest to bardziej formalny proces, który nie dostarcza dokładnych danych o zmianach, jakie mogły zajść podczas montażu. Geodezyjna inwentaryzacja powykonawcza, choć również ważna, zazwyczaj dotyczy pomiarów gruntów oraz lokalizacji budynków, a nie precyzyjnego obmiaru instalacji wewnętrznych. Obmiar projektowanych robót koncentruje się na planowanych wymiarach, a nie na rzeczywistych, co w przypadku zmiany trasy instalacji jest niewłaściwe. W praktyce, błędne podejście do obmiaru może prowadzić do pomyłek w ustaleniu kosztów, co jest szczególnie niekorzystne w kontekście budowy, gdzie każde odchylenie od projektu powinno być dokładnie dokumentowane. Wiedza o tym, jakie pomiary są kluczowe na różnych etapach budowy, jest niezbędna dla efektywnego zarządzania projektem oraz jego ostatecznego rozliczenia. Dlatego ważne jest, aby wykonawcy mieli świadomość, jakie podejście jest właściwe w danym kontekście i nie mylić różnych rodzajów obmiarów oraz ich zastosowania.
Pytanie 28

Podczas wymiany separatora powietrza w grupie solarnej należy go zamontować na

A. powrocie z kolektora za zaworem odcinającym
B. powrocie z kolektora przed zaworem odcinającym
C. zasilaniu kolektora za pompą
D. zasilaniu kolektora przed pompą
Separator powietrza powinien być zamontowany na powrocie z kolektora za zaworem odcinającym, ponieważ jego zadaniem jest usuwanie powietrza z instalacji, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania systemu grzewczego. Umiejscowienie separatora na powrocie zapewnia, że powietrze, które może gromadzić się w systemie, zostanie usunięte przed ponownym wprowadzeniem wody do kolektora słonecznego. Położenie za zaworem odcinającym jest również istotne, ponieważ w sytuacji, gdy system wymaga konserwacji lub naprawy, można odciąć przepływ wody, co umożliwia bezpieczne i efektywne serwisowanie separatora. Dodatkowo, praktyka montażu separatora powietrza w tym miejscu jest zgodna z normami branżowymi, które zalecają dbałość o skuteczną cyrkulację wody oraz minimalizację ryzyka wystąpienia zjawiska kawitacji, które może prowadzić do uszkodzenia pompy. Właściwe umiejscowienie separatora wpływa również na poprawę efektywności energetycznej całego systemu, co jest istotne w kontekście oszczędności oraz zrównoważonego rozwoju.
Pytanie 29

W systemie, gdzie występuje grawitacyjny obieg czynnika grzewczego, nie spotka się

A. zawór zwrotny
B. pompa obiegowa
C. zawór bezpieczeństwa
D. zawór odcinający
Pompa obiegowa nie jest elementem instalacji grzewczej o grawitacyjnym obiegu czynnika grzewczego, ponieważ jej funkcją jest wymuszanie cyrkulacji wody w systemie. W instalacjach grawitacyjnych obieg czynnika grzewczego opiera się na różnicy gęstości pomiędzy ciepłą i zimną wodą. Gdy woda się nagrzewa, jej gęstość maleje, co powoduje, że unosi się ku górze, a zimniejsza woda, mająca większą gęstość, opada. Taki naturalny proces tworzy krąg obiegu wody, który nie wymaga wsparcia mechanicznego. W praktyce systemy grawitacyjne są stosowane w budynkach o prostych układach instalacyjnych, gdzie nie ma potrzeby stosowania pompy, co łączy się z niższymi kosztami eksploatacji i mniejszą awaryjnością. Zawory odcinające, zwrotne i bezpieczeństwa są natomiast istotnymi elementami tych instalacji, zapewniającymi kontrolę przepływu, ochronę przed cofaniem się wody oraz bezpieczeństwo całego systemu grzewczego.
Pytanie 30

Przedmiar robót instalacji fotowoltaicznej powinien być sporządzony w kolejności

A. alfabetycznej wykonywanych robót, z określeniem ilości jednostek przedmiarowych
B. technologicznej realizacji robót, z określeniem ilości jednostek przedmiarowych
C. alfabetycznej wykonywanych robót, z określeniem cen jednostkowych robót
D. technologicznej realizacji robót, z określeniem cen jednostkowych robót
W kontekście przedmiaru robót instalacji fotowoltaicznej, istnieją pewne nieporozumienia dotyczące organizacji i struktury dokumentacji. Na przykład, metodologia oparcia przedmiaru na technologicznej kolejności wykonania robót zamiast alfabetycznej może prowadzić do chaosu w dokumentacji, zwłaszcza w złożonych projektach. Zamiast przejrzystości, taka struktura może zniekształcać logiczny porządek i utrudniać znalezienie konkretnych informacji. Ponadto, pomijanie podawania cen jednostkowych robót oznacza ryzyko braku oszacowania kosztów i może prowadzić do nieprzewidzianych wydatków w trakcie realizacji projektu. Kolejny błąd to podejście, które łączy alfabetyczne porządkowanie robót z ilościami jednostek przedmiarowych, co jest niewystarczające. Takie podejście nie daje pełnej wizji kosztów, co jest niezbędne w procesie planowania budżetu. W branży budowlanej i instalacyjnej stosuje się zasady, które promują systematyczność i przejrzystość w dokumentacji, a błędy w przedmiarze mogą prowadzić do poważnych konsekwencji finansowych i organizacyjnych. Dlatego kluczowe jest stosowanie sprawdzonych praktyk oraz standardów, aby zapewnić skuteczność i rzetelność realizowanych projektów.
Pytanie 31

Za montaż urządzeń z zakresu energetyki odnawialnej oraz realizację dostaw zgodnych z projektem odpowiada

A. projektant
B. użytkownik
C. kierownik budowy
D. inwestor
Inwestor, projektant oraz użytkownik to osoby, które mają różne role w procesie realizacji projektu związanego z energetyką odnawialną, jednak to nie one są odpowiedzialne za bezpośredni montaż urządzeń. Inwestor podejmuje decyzje o inwestycji i finansowaniu projektu, ale nie zajmuje się operacyjnym nadzorem nad budową. Projektant, mimo że tworzy dokumentację techniczną i planuje rozwiązania, nie jest odpowiedzialny za ich fizyczną realizację na placu budowy. Użytkownik, z drugiej strony, będzie korzystał z końcowych efektów prac, ale również nie ma wpływu na proces montażu. Tego typu myślenie może wynikać z niepełnego zrozumienia podziału obowiązków w projektach budowlanych. Osoby te mogą mylnie zakładać, że ich rola obejmuje również aspekty techniczne i organizacyjne montażu, co może prowadzić do niedoszacowania wartości, jaką wnosi kierownik budowy. Kluczowym błędem jest mylenie zadań związanych z zarządzaniem projektem z odpowiedzialnością za wykonanie prac budowlanych. Właściwe zrozumienie, kto powinien kierować pracami oraz jak ważna jest koordynacja między różnymi uczestnikami projektu, jest niezbędne dla właściwej realizacji inwestycji w sektorze energii odnawialnej. Dlatego tak ważne jest, aby każdy uczestnik projektu miał jasno określone zadania i odpowiedzialności, co przyczynia się do większej efektywności oraz bezpieczeństwa na placu budowy.
Pytanie 32

Aby zamontować kocioł na biomasę inwestor zebrał 4 oferty i dokonał ich zestawienia. Wskaż ofertę, w której sprawność kotła jest największa.

Nominalna moc kotła kWSprawność cieplna %Zużycie paliwa kg/hMaksymalna temperatura robocza °CPojemność wodna kotła dm³
A.2387,7-88,12,685100
B.2381,8-83,52,685100
C.25902,495190
D.3090-922,48570
A. B.
B. D.
C. C.
D. A.
Oferta D jest zdecydowanie najlepsza, bo ma najwyższą sprawność kotła, w granicach 90-92%. Wybór kotła o takiej sprawności to kluczowa sprawa, jeśli chodzi o efektywność energetyczną instalacji grzewczej. Według europejskich norm, kotły na biomasę powinny mieć sprawność przynajmniej 85%, a te powyżej 90% to już naprawdę świetny wynik. Wysoka sprawność oznacza, że spalimy mniej paliwa i emitujemy mniej spalin. Krótko mówiąc, to w końcu oszczędności dla użytkownika i lepsza sytuacja dla środowiska. Także, warto zwracać uwagę na parametry techniczne przy wyborze kotłów, porównując nie tylko sprawność, ale także emisję CO2. To pasuje do najlepszych praktyk związanych z ekologią. Dobrze dobrany kocioł na biomasę to nie tylko komfort cieplny, ale także rozsądne wykorzystanie odnawialnych źródeł energii.
Pytanie 33

Jak należy łączyć rury miedziane w instalacjach solarnych?

A. zgrzewanie elektrooporowe
B. lutowanie twarde
C. zgrzewanie polifuzyjne
D. sklejenie
Lutowanie twarde to jedna z najczęściej używanych metod do łączenia rur miedzianych w systemach solarnych. Dlaczego? Bo jest naprawdę mocne i wytrzymuje wysokie temperatury, co w przypadku solarów jest mega ważne. W skrócie, chodzi o to, że materiał lutowniczy się topi i wnika w szczelinę między rurami, przez co połączenie jest trwałe i szczelne. Poza tym lutowanie twarde dobrze przewodzi ciepło, co na pewno wpływa na wydajność całego systemu. W praktyce można je spotkać nie tylko w solarach, ale też w chłodnictwie, klimatyzacji czy wodociągach. Co ciekawe, rzecz ta jest zgodna z europejskimi normami, więc można śmiało polecać ten sposób łączenia. No i pamiętaj, żeby zawsze robić to w odpowiednich warunkach, korzystając z dobrych narzędzi i materiałów, wtedy połączenia będą trwalsze i bardziej niezawodne.
Pytanie 34

Zbyt wysokie natężenie przepływu medium w instalacji słonecznego ogrzewania

A. spowoduje zwiększenie oporów przepływu płynu solarnego
B. spowoduje obniżenie ciśnienia w systemie
C. będzie skutkować szybszym zużywaniem się płynu solarnego
D. spowoduje częstsze uruchamianie zaworu bezpieczeństwa
Ustalenie, że zbyt duże natężenie przepływu czynnika spowoduje spadek ciśnienia w instalacji, jest błędne i niezgodne z zasadami hydrauliki. W rzeczywistości, zwiększenie natężenia przepływu w zamkniętym systemie nie prowadzi do spadku ciśnienia, a wręcz przeciwnie, może spowodować wzrost ciśnienia w niektórych częściach układu, zwłaszcza w miejscach, gdzie występują opory, takie jak zawory czy zmiany średnicy rur. Wzrost ciśnienia może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak awarie zaworów czy uszkodzenia innych komponentów instalacji. Z kolei twierdzenie, że zbyt duży przepływ spowoduje częste działanie zaworu bezpieczeństwa, również jest mylne. Zawory bezpieczeństwa działają na zasadzie odprowadzania nadmiaru ciśnienia, a ich aktywacja nie jest bezpośrednio związana z natężeniem przepływu, lecz z przekroczeniem określonego ciśnienia w systemie. Ponadto, twierdzenie, że zbyt duży przepływ może prowadzić do szybszego starzenia się płynu solarnego, jest także niepoprawne. W rzeczywistości, to temperatura i chemiczne właściwości płynu mają decydujące znaczenie dla jego trwałości, a nie sam przepływ. Kluczowe jest, aby projektując systemy solarne, uwzględnić odpowiednie parametry przepływu zgodnie z zaleceniami branżowymi, aby uniknąć takich nieporozumień i zapewnić długotrwałe, efektywne działanie instalacji.
Pytanie 35

Nie należy stosować technologii PEX-Al-PEX w słonecznych instalacjach grzewczych, ponieważ

A. brakuje odpowiednich złączek do połączenia rur z kolektorem
B. polietylenowe części rur mają słabe przewodnictwo cieplne
C. rury nie wytrzymują wysokich temperatur
D. aluminium w rurach prowadzi do degradacji glikolu
Wygląda na to, że odpowiedź nie uwzględnia ważnych aspektów technicznych rur PEX-Al-PEX. Nie jest prawdą, że aluminium w tych rurach wpływa negatywnie na glikol, bo glikol ma za zadanie zapobiegać zamarzaniu i nie rozkłada się w obecności aluminium w normalnych warunkach. Stwierdzenie, że polietylenowe warstwy mają zły przewodnictwo ciepła, to nie do końca sedno sprawy, bo głównym problemem jest ich niska odporność na wysokie temperatury. Polietylen sprawdza się w wielu systemach grzewczych, ale nie w instalacjach słonecznych. Jak mówisz o braku odpowiednich złączek do rur, to też jest trochę nie tak, bo na rynku jest sporo adapterów, które sprawiają, że można te rury połączyć z innymi elementami. Ważne, żebyśmy rozumieli, że odpowiednie złącza nie naprawią kiepskich właściwości materiałowych, które mogą prowadzić do awarii. Wybierając materiały do instalacji, dobrze jest zwrócić uwagę na ich właściwości i normy, które zapewniają bezpieczeństwo i skuteczność systemu, zwłaszcza w kontekście energii solarnej.
Pytanie 36

Jaką minimalną odległość powinny mieć rurociągi w poziomym wymienniku gruntowym, aby została zachowana odpowiednia normatywność?

A. 200 cm
B. 80 cm
C. 400 cm
D. 20 cm
Kiedy rozważamy kwestie związane z odległością pomiędzy rurociągami poziomego wymiennika gruntowego, często spotykamy się z nieporozumieniami, które mogą prowadzić do błędnych wniosków. Odpowiedzi, które sugerują zbyt małe odległości, takie jak 20 cm czy 80 cm, mogą wynikać z braku zrozumienia podstawowych zasad wymiany ciepła oraz hydrodynamiki w kontekście instalacji gruntowych. Zbyt małe odstępy mogą prowadzić do nieefektywnej wymiany ciepła, co z kolei skutkuje obniżoną wydajnością systemu. Rurociągi umieszczone zbyt blisko siebie będą odbierać ciepło od siebie, co powoduje, że dochodzi do ich ogrzewania, zamiast do efektywnego transferu ciepła z gruntu do czynnika grzewczego. W przypadku odpowiedzi wskazujących na 200 cm czy 400 cm, można zauważyć, że takie wartości są przesadzone. Chociaż zbyt duża odległość może nieco poprawić efektywność wymiany ciepła, w praktyce również prowadzi do nieuzasadnionego zwiększenia kosztów instalacji oraz zajmowania większej powierzchni gruntu, co nie jest korzystne w kontekście lokalnych warunków zabudowy. Przy projektowaniu systemów geotermalnych warto kierować się normami oraz wytycznymi branżowymi, które jednoznacznie wskazują na najlepsze praktyki, co pozwoli na optymalne wykorzystanie dostępnych zasobów oraz zapewnienie efektywności energetycznej instalacji.
Pytanie 37

Jak często należy przeprowadzać kontrolę stanu technicznego instalacji elektrycznych w zakresie rezystancji izolacji?

A. co 7 lat
B. co 5 lat
C. co 3 lata
D. co 2 lata
Kontrola stanu technicznego instalacji elektrycznych w zakresie rezystancji izolacji jest kluczowym elementem zapewnienia bezpieczeństwa oraz niezawodności systemów elektroenergetycznych. Zgodnie z obowiązującymi normami, takimi jak PN-IEC 60364 oraz wytycznymi z zakresu utrzymania urządzeń elektrycznych, przegląd tej rezystancji powinien być przeprowadzany co najmniej co 5 lat. Taki okres umożliwia wczesne wykrywanie potencjalnych uszkodzeń izolacji, które mogą prowadzić do poważnych awarii, pożarów czy porażenia prądem. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest regularne przeprowadzanie testów rezystancji izolacji w obiektach przemysłowych, gdzie instalacje elektryczne są szczególnie narażone na działanie czynników zewnętrznych, takich jak wilgoć czy substancje chemiczne, które mogą wpływać na degradację materiałów. Systematyczne wykonywanie tego rodzaju kontroli wspiera utrzymanie wysokich standardów bezpieczeństwa oraz zgodności z przepisami prawa.
Pytanie 38

Jakie narzędzia należy zastosować do łączenia rur PE Ø 32 mm podczas instalacji poziomego kolektora, obok gratownika zewnętrznego i wewnętrznego oraz nożyc do cięcia rur?

A. klucza łańcuchowego 1"
B. kształtek zaciskowych 11/4"
C. pilnika w kształcie trójkąta
D. piły metalowej
Kształtki zaciskowe 11/4" są kluczowym elementem w montażu rur PE, zwłaszcza przy instalacji kolektorów poziomych. Te kształtki umożliwiają solidne i szczelne połączenie rur, co jest niezbędne w systemach hydraulicznych i instalacjach wodociągowych. Wykorzystanie kształtek zaciskowych pozwala na łatwe i efektywne złączenie rur, minimalizując ryzyko wycieków, które mogą prowadzić do poważnych uszkodzeń oraz kosztownych napraw. Stosowanie tych kształtek jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają użycie komponentów kompatybilnych z materiałem rur, co w przypadku PE jest kluczowe dla zapewnienia długotrwałości i wytrzymałości instalacji. Przykładem zastosowania kształtek zaciskowych 11/4" może być ich użycie w systemach nawadniania, gdzie efektywne połączenia są niezbędne do utrzymania odpowiedniego ciśnienia i przepływu wody. Przed przystąpieniem do montażu warto również zwrócić uwagę na odpowiednie przygotowanie rur, takie jak ich odtłuszczenie oraz użycie gratownika do wygładzenia krawędzi, co dodatkowo zwiększa szczelność połączenia.
Pytanie 39

W jaki sposób definiuje się współczynnik COP?

A. ciepło parowania w danej temperaturze oraz przy odpowiednim ciśnieniu
B. wydajność chłodniczą, wyrażoną w procentach lub jako wartość bezwymiarowa
C. stosunek ilości ciepła generowanego przez pompę ciepła do ilości zużytej energii elektrycznej
D. moc chłodniczą, którą pompa ciepła osiąga w najbardziej trudnych warunkach
Współczynnik COP (Coefficient of Performance) to kluczowy wskaźnik efektywności pompy ciepła, który określa, jak skutecznie urządzenie przekształca energię elektryczną w ciepło. Odpowiedź wskazująca na stosunek ilości ciepła wytwarzanego przez pompę ciepła do ilości pobranej energii elektrycznej jest poprawna, ponieważ dokładnie odzwierciedla zasadę funkcjonowania tego urządzenia. W praktyce, wysokie wartości COP są pożądane, ponieważ oznaczają większą efektywność energetyczną, co prowadzi do mniejszych kosztów eksploatacji oraz mniejszego wpływu na środowisko. Przykładowo, pompa ciepła o współczynniku COP równym 4 potrafi wygenerować 4 jednostki ciepła przy zużyciu 1 jednostki energii elektrycznej. Takie wskaźniki są istotne w kontekście norm i regulacji związanych z efektywnością energetyczną, takich jak dyrektywy Unii Europejskiej dotyczące energooszczędności, które promują stosowanie rozwiązań o wysokiej efektywności. Zrozumienie COP pozwala na optymalizację użytkowania pomp ciepła oraz lepsze planowanie systemów ogrzewania i chłodzenia w budynkach.
Pytanie 40

Jaką jednostkę stosuje się do wyrażania stopnia mineralizacji wody?

A. l/°C
B. l/mg
C. mg/l
D. °C/l
Odpowiedzi takie jak "°C/l", "l/°C" oraz "l/mg" wskazują na zrozumienie pomiarów, które nie znajdują zastosowania w kontekście mineralizacji wody. Odpowiedź "°C/l" sugeruje, że mamy do czynienia z pomiarem temperatury w stosunku do objętości, co jest niepoprawne w przypadku mineralizacji. Temperaturę wody, choć ważną, nie mierzy się w kontekście rozpuszczonych minerałów. Z drugiej strony, "l/°C" również nie ma sensu w tym kontekście, gdyż nie odnosi się do jakiejkolwiek standardowej metody analizy chemicznej. Ponadto, odpowiedź "l/mg" sugeruje, że ilość wody jest mierzona w stosunku do masy substancji, co również jest nieodpowiednie. Tego rodzaju nieporozumienia często wynikają z błędnego pojmowania jednostek miar oraz ich kontekstu zastosowań. Powszechnie występującym błędem jest mylenie jednostek objętości z jednostkami masy, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Zrozumienie, że jednostka "mg/l" skupia się na masie substancji mineralnych w stosunku do objętości wody, jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji wyników analizy wody. Bez tej wiedzy, analizy mogą być mylące, a wnioski nieadekwatne do rzeczywistych stanu wód, co w konsekwencji może prowadzić do podjęcia złych decyzji w zakresie ochrony środowiska i zarządzania zasobami wodnymi.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej