Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 6 sierpnia 2025 11:06
Data zakończenia: 6 sierpnia 2025 11:19

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

B. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

C. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

D. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 2

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. fiksatywę

B. terpentynę

C. grunt malarski

D. medium suszące

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 3

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. rywalizacji

B. unikania

C. kompromisu

D. dominacji

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 4

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

B. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

C. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 5

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego

B. leczniczo-usprawniającego

C. terapeutyczno-opiekuńczego

D. wspierająco-aktywizującego

Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 6

Cechą charakterystyczną osób z zespołem Downa jest

A. wyższe niż w całym społeczeństwie ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera w młodszym wieku

B. mniejsze niż w całym społeczeństwie ryzyko zachorowania na choroby tarczycy

C. wyższe niż w całym społeczeństwie zdolności poznawcze określone testem IQ

D. niższa niż w całym społeczeństwie częstość występowania wrodzonych wad serca

Osoby z zespołem Downa charakteryzują się wyższym ryzykiem wystąpienia choroby Alzheimera o wczesnym początku, co jest wynikiem dodatkowego chromosomu 21. Badania wykazują, że około 30-50% osób z zespołem Downa rozwija demencję w wieku 50 lat lub młodszym, co znacznie wykracza poza ryzyko w populacji ogólnej. Istotnym aspektem jest, że zaburzenia neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, wiążą się z akumulacją białek beta-amyloidowych i tau, które są również obserwowane u pacjentów z zespołem Downa. W praktyce oznacza to, że opiekunowie oraz specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego powinni być świadomi tego ryzyka i monitorować osoby z zespołem Downa pod kątem wczesnych objawów demencji. Wczesna diagnoza i interwencja mogą znacznie poprawić jakość życia tych ludzi. Dobrze jest także wprowadzać terapie wspierające funkcje poznawcze, takie jak stymulacja intelektualna i terapia zajęciowa, by łagodzić objawy i spowalniać postęp choroby.

Pytanie 7

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. terminowość realizacji

B. realność

C. elastyczność

D. wewnętrzna zgodność

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 8

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

B. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

C. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

D. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 9

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

B. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

C. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

D. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

Wybór odpowiedzi dotyczącej łagodzenia dolegliwości somatycznych i napięcia psychicznego mógłby sugerować, że terapia zajęciowa koncentruje się głównie na leczeniu objawów fizycznych i emocjonalnych, co jest zbyt wąskim spojrzeniem na jej cele. Choć redukcja stresu i łagodzenie bólu są ważnymi aspektami opieki zdrowotnej, w przypadku osób niewidomych kluczowe jest rozwijanie umiejętności korzystania z pozostałych zmysłów. Koncentracja na sprawności rąk, choć istotna, nie odpowiada na najważniejsze potrzeby tych osób, które często wymagają wsparcia w zakresie orientacji przestrzennej i percepcji otoczenia. Nawiązywanie relacji i prowadzenie rozmowy są również ważne, ale to podtrzymanie aktywności analizatorów sensorycznych jest fundamentem efektownej rehabilitacji i integracji społecznej. Prawidłowe myślenie o terapii zajęciowej powinno uwzględniać holistyczne podejście do rozwoju umiejętności, które pozwolą osobom niewidomym nie tylko na przetrwanie, ale również na aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i zawodowym. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do nieefektywności terapii oraz frustracji pacjentów, co podkreśla znaczenie edukacji w zakresie właściwego rozumienia celów terapii zajęciowej.

Pytanie 10

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. postawienia diagnozy

B. nawiązania interakcji wzrokowej

C. identyfikacji stanu emocjonalnego

D. ustalenia etapu choroby

Umiejętność odczytywania komunikatów niewerbalnych jest kluczowa w kontekście rozpoznawania stanu emocjonalnego podopiecznego, ponieważ większość naszego wyrażania emocji odbywa się poprzez gesty, mimikę i postawę ciała. Niewerbalne sygnały, takie jak sposób, w jaki osoba trzyma ciało, jej wyraz twarzy czy kontakt wzrokowy, mogą dostarczyć nieocenionych informacji na temat jej samopoczucia. Na przykład, osoba z opuszczonymi ramionami i smutną mimiką może doświadczać depresji, podczas gdy osoba z energicznym krokiem i uśmiechem może być radosna. W praktyce, obserwacja tych sygnałów pozwala specjalistom na szybką ocenę stanu psychicznego podopiecznego, co jest niezbędne w opiece zdrowotnej, psychologii czy terapii. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak te określone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, w którym uwzględnia się zarówno aspekty werbalne, jak i niewerbalne komunikacji. Wiedza ta jest szczególnie ważna w kontekście osób, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich emocji słowami, co jest częste w przypadku dzieci, osób starszych lub pacjentów z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 11

Jakie są objawy hipoglikemii?

A. zawroty głowy, uczucie niepokoju, suchość w ustach, zimne dłonie oraz stopy

B. wielomocz, kołatanie serca, duszności, nudności

C. silne pocenie, drżenie mięśni, kołatanie serca, silne uczucie głodu

D. zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, bóle głowy, niewyraźne widzenie

Inne odpowiedzi zawierają objawy, które są typowe dla innych stanów, a nie dla hipoglikemii. Zawroty głowy, niepokój oraz uczucie suchości w jamie ustnej mogą być objawami odwodnienia, zaburzeń równowagi elektrolitowej lub stanów lękowych, które nie są związane bezpośrednio z hipoglikemią. Często zdarza się, że pacjenci mylą objawy hipoglikemii z objawami innych schorzeń, co może prowadzić do błędnych decyzji dotyczących leczenia. Z kolei wielomocz, wzmożone pragnienie i bóle głowy są typowe dla hiperglikemii oraz cukrzycy, a nie dla hipoglikemii. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby nie pomylić objawów i odpowiednio reagować na zmiany w poziomie glukozy. W praktyce, nieprawidłowe zrozumienie objawów hipoglikemii może prowadzić do opóźnienia w dostarczeniu potrzebnej pomocy, co w przypadkach skrajnych może skutkować utratą przytomności lub nawet stanem zagrożenia życia. Dlatego ważne jest, aby osoby z cukrzycą były dobrze poinformowane o objawach hipoglikemii oraz umiały odróżniać je od symptomów innych stanów zdrowotnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie diabetologii.

Pytanie 12

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia prezentacji multimedialnych

B. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

C. odtwarzania plików audio

D. poprawiania zdjęć

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 13

Planując treningi dotyczące codziennych czynności dla osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, terapeuta powinien mieć na uwadze, że jego rolą jest przede wszystkim nauczenie pacjenta

A. alternatywnych form komunikacji

B. utrzymywania prawidłowej wagi ciała

C. modyfikacji chwytów

D. nowych umiejętności zawodowych

Modyfikacja chwytów to kluczowy element rehabilitacji osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, ponieważ choroba ta prowadzi do bólu, sztywności oraz ograniczenia ruchomości stawów, co negatywnie wpływa na codzienne życie pacjentów. Terapeuta powinien nauczyć pacjenta technik dostosowania chwytów, aby zminimalizować dyskomfort oraz ryzyko uszkodzenia stawów. Przykładem może być nauka chwytania przedmiotów dużymi stawami (np. łokciem) lub stosowanie narzędzi ergonomicznych, co pozwala zredukować obciążenie rąk. Zastosowanie technik takich jak adaptacja chwytów w codziennych czynnościach, jak pisanie czy gotowanie, może znacząco poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejścia były oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co podkreśla znaczenie modyfikacji chwytów w kontekście reumatoidalnego zapalenia stawów.

Pytanie 14

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Klanzy

B. Dennisona

C. Orffa

D. Sherborne

Odpowiedzi wskazujące na metody Orffa, Sherborne oraz Klanzy nie są poprawne, ponieważ każda z tych metod ma inne cele terapeutyczne i edukacyjne. Metoda Orffa opiera się na muzykoterapii i nauczaniu poprzez muzykę oraz ruch. Jej głównym celem jest rozwijanie kreatywności oraz wyrażanie emocji poprzez dźwięki i rytm, co nie jest bezpośrednio związane z poprawą koncentracji poprzez ruchowe ćwiczenia, takie jak leniwe ósemki. Metoda Sherborne z kolei kładzie nacisk na rozwój osobisty i komunikację poprzez ruch oraz interakcję z innymi, ale jej fundamenty nie opierają się na systematycznych ćwiczeniach mających na celu poprawę zdolności poznawczych. Klanza, będąca metodą pracy z dziećmi, koncentruje się na edukacji w zakresie umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez zabawę oraz interaktywność, lecz nie ma na celu bezpośredniego wspierania integracji sensorycznej, jak to ma miejsce w metodzie Dennisona. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia celów i założeń różnych metod terapeutycznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z metod ma swoje unikalne podejście i zastosowania, co sprawia, że nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia ich specyfiki oraz celów, które chcemy osiągnąć w pracy z uczestnikami.

Pytanie 15

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. chromoterapia

B. bajkoterapia

C. hortikuloterapia

D. felinoterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 16

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

B. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

C. formowania mas ceramicznych

D. tkactwa dywanu na krośnie

Propozycje takich działań jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi oraz modelowanie mas ceramicznych mogą wydawać się korzystne, jednak każda z tych aktywności ma swoje ograniczenia w kontekście pacjenta z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Tkanie dywanu na krośnie, choć może wydawać się odpowiednie, wymaga pewnej precyzji i kontroli nad ruchami rąk, co może być wyzwaniem dla osoby z ograniczeniami. Podobnie malowanie z użyciem farb akrylowych, chociaż angażuje kreatywność i może być terapeutyczne, również wymaga sprawności manualnej, co może być utrudnione w przypadku pacjentów z niedowładem. Modelowanie mas ceramicznych z kolei może być czasochłonne i wymagać znacznej ilości siły do formowania materiału, co również może być problematyczne. Istotnym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie formy terapii zajęciowej są odpowiednie dla każdego pacjenta. Kluczowe jest, aby terapeuta analizował indywidualne potrzeby oraz możliwości uczestnika, dostosowując działania do jego specyficznych ograniczeń. Terapeuci powinni korzystać z zasad bezpieczeństwa i najlepszych praktyk, aby unikać działań, które mogą prowadzić do kontuzji lub frustracji pacjenta. W kontekście terapii zajęciowej najważniejsza jest adaptacja działań oraz zapewnienie, że pacjent czuje się komfortowo i bezpiecznie podczas wykonywania zadań.

Pytanie 17

Jakie zajęcia są wykorzystywane w muzykoterapii receptywnej?

A. Słuchanie utworów muzycznych

B. Improwizowanie ruchów przy muzyce

C. Granie na instrumentach perkusyjnych

D. Śpiewanie przy akompaniamencie

Muzykoterapia receptywna to podejście, w którym kluczowym elementem jest słuchanie utworów muzycznych. Ta forma terapii wykorzystuje muzykę jako narzędzie do stymulacji emocjonalnej i poznawczej pacjenta, co może prowadzić do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Słuchanie utworów muzycznych w kontekście muzykoterapii ma na celu stworzenie odpowiedniego środowiska terapeutycznego, w którym pacjent może doświadczać różnych emocji, refleksji oraz zmian w nastroju. Przykłady zastosowania muzykoterapii receptywnej obejmują sesje, w których pacjenci słuchają starannie dobranych utworów muzycznych, a następnie omawiają swoje odczucia i reakcje. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która zaleca stosowanie muzyki w terapii dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz neurologicznymi. Muzykoterapia receptywna może również wspierać procesy rehabilitacyjne, poprawiając jakość życia pacjentów poprzez redukcję stresu, lęku oraz poprawę komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 18

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. depresja

B. stan po udarze mózgowym

C. gastrostomia

D. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 19

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. zmysłu propriocepcji

B. ogólnej wydolności fizycznej

C. poczucia równowagi

D. współpracy półkul mózgowych

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 20

Terapeuta powinien zasugerować pracę polegającą na nawijaniu włókien z równoczesnym zliczaniem elementów, aby odwrócić uwagę od omamów słuchowych, w przypadku

A. pacjenta z cukrzycą

B. podopiecznego z zespołem Downa

C. dziecka z problemami ze słuchem

D. osoby cierpiącej na schizofrenię

Nawijanie przędzy i jednoczesne liczenie elementów to naprawdę fajna technika, która może być bardzo pomocna w terapii osób z schizofrenią. W terapii zajęciowej chodzi o to, żeby zaangażować pacjenta w aktywności, które pomogą mu oderwać się od omamów i poprawić jego stan psychiczny. Takie zadania z przędzą i liczeniem mogą wprowadzać porządek i przewidywalność, co jest mega ważne dla osób z problemami psychicznymi. Można tu podać przykłady, jak różne prace rękodzielnicze, gdzie pacjent skupia się na konkretnych zadaniach. To może naprawdę pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia mówi, że takie podejście jest skuteczne w redukcji lęku i poprawie jakości życia pacjentów. Dobrze opracowane terapie mogą także wspierać rozwój umiejętności społecznych, co jest kluczowe dla osób z schizofrenią, ułatwiając im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie.

Pytanie 21

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. cechy temperamentu

B. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

C. wyraz twarzy

D. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

W komunikacji międzyludzkiej jest wiele różnych rzeczy, które wpływają na to, jak przekazujemy i odbieramy to, co mówią inni. Odpowiedzi dotyczące zapachów, rumienców, łez, temperamentu czy wyrazu twarzy są błędne, bo nie mają bezpośredniego związku z paralingwistyką. Ta ostatnia skupia się głównie na dźwiękach i jak je interpretujemy. Zapach czy rumieńce to raczej reakcje fizjologiczne, związane z emocjami, ale nie są elementami paralingwistycznymi. Cechy temperamentu odnoszą się do permanentnych cech osobowości i mogą mieć wpływ na interakcje, ale nie są to czynniki paralingwistyczne. Wyraz twarzy, mimo że istotny, należy do niewerbalnej komunikacji, a nie do paralingistyki. Często ludzie mylą te różne aspekty komunikacji, co może prowadzić do niepełnego zrozumienia, jak one się ze sobą łączą. Warto zrozumieć te granice, bo to jest ważne dla skutecznej komunikacji, a także dla nauki dobrych technik interpersonalnych, które obejmują zarówno werbalne, jak i niewerbalne elementy. W praktyce umiejętność odróżniania tych rzeczy może naprawdę wpłynąć na to, jak efektywnie pracujemy w zespole i jak budujemy relacje z klientami.

Pytanie 22

Jednym z celów aktywizacji społecznej jest

A. wsparcie socjalne

B. ulepszanie sprawności fizycznej

C. przygotowanie do pełnienia ról społecznych

D. ulepszanie sprawności intelektualnej

Celem aktywizacji społecznej jest przede wszystkim przygotowanie jednostek do pełnienia ról społecznych, co jest kluczowym elementem integracji w życie społeczne. Aktywizacja społeczna ma na celu rozwój umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do współpracy z innymi. Przykładem może być program szkoleniowy, który uczy uczestników, jak skutecznie współdziałać w grupach, co jest niezbędne w wielu aspektach życia, zarówno zawodowego, jak i osobistego. W takich programach często wykorzystuje się symulacje sytuacji społecznych, które pomagają uczestnikom w praktycznym zastosowaniu zdobytej wiedzy. W kontekście standardów branżowych, aktywizacja społeczna często odnosi się do wytycznych takich jak Europejska Strategia na Rzecz Niepełnosprawnych oraz wytyczne dotyczące integracji społecznej w ramach polityki społecznej państw członkowskich UE. Dzięki efektywnemu przygotowaniu jednostek do ról społecznych, można zmniejszać wykluczenie społeczne oraz zwiększać ich samodzielność i poczucie wartości.

Pytanie 23

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. parafrazowaniem

B. odzwierciedleniem

C. klarifikowaniem

D. potwierdzeniem

Technika aktywnego słuchania, zwana odzwierciedleniem, polega na tym, że terapeuta potrafi uchwycić i nawiązać do emocji podopiecznego, co w tym przypadku dotyczy smutku związane z brakiem możliwości udziału w konkursie plastycznym. Odzwierciedlenie jest jednym z kluczowych elementów w relacji terapeutycznej, gdyż pozwala klientowi poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dzięki temu rozwija się zaufanie i bezpieczeństwo w relacji, co jest niezbędne dla skutecznego procesu terapeutycznego. Przykład praktyczny: terapeuta, słysząc o zmartwieniu podopiecznego, może powiedzieć: „Rozumiem, że czujesz się przygnębiony z powodu tego, że nie możesz wziąć udziału w tym konkursie.” Tego typu odpowiedź nie tylko odzwierciedla uczucia klienta, ale również zachęca go do dalszego dzielenia się swoimi myślami i emocjami. Zgodnie z najlepszymi praktykami w psychoterapii, takie techniki są fundamentem skutecznej komunikacji, umożliwiając głębsze zrozumienie problemów, z jakimi zmaga się klient, i wspierając jego proces autoterapii.

Pytanie 24

U uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy występuje triada problemów spowodowanych diagnozą autyzmu jako główną przyczyną niepełnosprawności. Jakie to problemy?

A. zwiększony poziom zdolności intelektualnych w wybranych obszarach, trudności z motoryką dużą i małą, nadwrażliwość sensoryczna

B. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, trudności z motoryką dużą i małą, problemy z integracją sensoryczną

C. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną oraz powtarzające się wzorce zachowań

D. zniżony poziom zdolności intelektualnych, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz nadwrażliwość sensoryczna

Wiele z zaproponowanych odpowiedzi opiera się na niepełnym zrozumieniu charakterystyki autyzmu i jego objawów. Na przykład, stwierdzenie, że podwyższony poziom sprawności intelektualnej w wycinkowych sferach jest jednym z objawów, jest mylące. Choć niektórzy indywidualiści z autyzmem mogą wykazywać wybitne zdolności w określonych dziedzinach, nie jest to kryterium diagnostyczne, które powinno być brane pod uwagę. Problem z motoryką dużą i małą również nie jest kluczowym objawem autyzmu, lecz może być związany z innymi schorzeniami. W odniesieniu do zaburzeń integracji sensorycznej, ważne jest zrozumienie, że chociaż wiele osób z autyzmem może doświadczać nadwrażliwości sensorycznej, to nie jest to główny element triady objawów. Zamiast tego, kluczowe dla diagnozy są trudności w interakcjach społecznych i komunikacji, które są zdefiniowane w międzynarodowych standardach diagnostycznych. Utrata zrozumienia tych podstawowych różnic prowadzi do nieadekwatnych konkluzji i może skutkować nieefektywnymi interwencjami terapeutycznymi, które nie odpowiadają rzeczywistym potrzebom osób z autyzmem. Dlatego tak istotne jest, aby przy diagnozowaniu i planowaniu wsparcia opierać się na aktualnych badaniach oraz sprawdzonych praktykach klinicznych.

Pytanie 25

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. dekodowanie

B. sprzężenia zwrotne

C. zakłócenia emocjonalne

D. szumy informacyjne

W kontekście zakłóceń w komunikacji, odpowiedzi takie jak zakłócenia emocjonalne, sprzężenia zwrotne oraz dekodowanie są niewłaściwe z kilku powodów. Zakłócenia emocjonalne mogą odnosić się do osobistych odczuć i reakcji emocjonalnych, które mogą wpływać na sposób odbierania informacji, jednak nie są one bezpośrednio związane z zewnętrznymi przeszkodami, które wpływają na komunikację. sprzężenia zwrotne to proces, w którym odbiorca informacji odpowiada nadawcy, co w istocie jest niezbędnym elementem skutecznej komunikacji, ale nie odnosi się do zakłóceń wywołanych przez czynniki zewnętrzne, takie jak hałas. Dekodowanie to z kolei proces przetwarzania odebranych informacji przez odbiorcę, co może być utrudnione przez szumy, ale nie jest to przyczyna zakłóceń w komunikacji. Często, w odpowiedziach na takie pytania, pojawia się mylne przekonanie, że wszystkie rodzaje zakłóceń są równoważne, co prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczna komunikacja w terapii wymaga świadomości i eliminacji szumów informacyjnych, co jest podstawą do budowy zaufania i efektywnej współpracy między terapeutą a podopiecznym.

Pytanie 26

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Unikanie

B. Kompromis

C. Współpraca

D. Rywalizacja

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 27

Do naturalnych form komunikacji niewerbalnej zaliczają się

A. teksty

B. gesty

C. nagrania

D. obrazy

Teksty, nagrania i obrazy to formy komunikacji, które są istotne, jednak nie mieszczą się w definicji niewerbalnych środków komunikacji. Teksty, jako medium pisane, polegają na zastosowaniu słów i symboli do przekazywania informacji, co jednoznacznie oddziela je od komunikacji niewerbalnej. W kontekście pisania, znaczenie jest wyrażane przez słowa, co oznacza, że głównym środkiem komunikacji jest język. Nagrania, podobnie jak teksty, opierają się na dźwięku i słowie, co sprawia, że są formą komunikacji werbalnej, a nie niewerbalnej. Obrazy, choć mogą wspierać komunikację niewerbalną, również nie są w stanie zastąpić gestów. Użycie obrazów może być pomocne w wizualizacji idei, jednak ich interpretacja jest często subiektywna i wymaga kontekstu, co wprowadza dodatkowe trudności w przekazywaniu jasnych informacji. W kontekście teorii komunikacji, kluczowe jest zrozumienie, że niewerbalna komunikacja opiera się na mowie ciała, mimice, kontaktach wzrokowych oraz gestach. Błędne utożsamianie innych form komunikacji z niewerbalną może prowadzić do zniekształcenia przekazu oraz nieporozumień, co podkreśla znaczenie umiejętności rozróżniania różnych rodzajów komunikacji w praktyce zawodowej i codziennym życiu.

Pytanie 28

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. strach przed wysokościami

B. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

C. uczulenie na ślinę i skórę kota

D. epilepsja dźwięko- i fotogenna

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 29

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Systematyczności

B. Poglądowości

C. Aktywności

D. Przystępności

Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

Pytanie 30

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

B. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

C. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

D. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

Propozycje dotyczące poproszenia o wykonanie gazetki o zainteresowaniach innych mieszkańców oraz zorganizowania wystawy jej prac, choć mogą wydawać się interesujące, nie są idealne w kontekście motywacji do nawiązywania nowych znajomości. W przypadku wykonania gazetki o zainteresowaniach innych mieszkańców, przyjmujemy, że osoba ta mogłaby skupić się na pracy jednostkowej, co nie sprzyja bezpośredniej interakcji z innymi. Taki format pracy może wzmocnić poczucie izolacji, co jest sprzeczne z celem nawiązania nowych relacji. Z kolei zorganizowanie wystawy jej prac, choć ma potencjał do uznania i docenienia jej umiejętności, nie przynosi efektu w postaci aktywnego uczestnictwa w relacjach z innymi mieszkańcami. Wystawa może być jedynie jednorazowym wydarzeniem bez dalszych interakcji, co nie sprzyja trwałym znajomościom. Również propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach tkackich, mimo że na pierwszy rzut oka wydaje się być odpowiednia, nie uwzględnia specyfiki zainteresowań tej osoby. Jeżeli nie ma ona doświadczenia w tkactwie, może to prowadzić do frustracji i poczucia niekompetencji, co w dłuższej perspektywie może zniechęcić ją do interakcji z innymi. Kluczowym błędem w rozważaniach jest zatem brak uwzględnienia, że efektywne nawiązywanie relacji wymaga środowiska sprzyjającego współpracy i wymianie doświadczeń w obszarze, który interesuje uczestnika.

Pytanie 31

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Muzykoterapię receptywną

B. Zajęcia w pracowni kulinarnej

C. Biblioterapię aktywną

D. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 32

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. oszczędzania

B. przedsiębiorczości

C. poznawczym

D. ekonomicznym

Chociaż odpowiedzi dotyczące "oszczędzania", "poznawczego" oraz "przedsiębiorczości" mogą wydawać się związane z tematem, nie są one w pełni adekwatne do kontekstu warsztatu na temat gospodarowania pieniędzmi. Odpowiedź "oszczędzania" sugeruje, że celem treningu jest wyłącznie gromadzenie środków, co jest tylko jednym z aspektów szerszego procesu zarządzania finansami. Oszczędzanie to istotny element, ale skuteczne zarządzanie finansami wymaga również umiejętności planowania, inwestowania oraz podejmowania świadomych decyzji zakupowych, które są zdecydowanie powiązane z ekonomią. Odpowiedź "poznawczym" odnosi się raczej do aspektów teoretycznych uczenia się i nie ujmuje praktycznych umiejętności, które są niezbędne w codziennym gospodarowaniu finansami. Uczestnicy muszą nie tylko przyswoić wiedzę, ale także zastosować ją w praktyce, co nie jest uwzględnione w tym określeniu. Z kolei odpowiedź "przedsiębiorczości" odnosi się do umiejętności związanych z zakładaniem i prowadzeniem działalności gospodarczej, co jest węższym pojęciem od ekonomii, a niekoniecznie odnosi się do osobistego zarządzania finansami. Właściwe zrozumienie ekonomii jako dyscypliny obejmuje szereg tematów, takich jak analiza rynku, zachowania konsumentów, zarządzanie ryzykiem oraz metody oceny opłacalności przedsięwzięć finansowych. Zatem, wybierając nieprawidłowe odpowiedzi, można stracić z oczu pełny obraz niezbędnych kompetencji w zakresie efektywnego gospodarowania finansami.

Pytanie 33

Z dokumentu dotyczącego stopnia niepełnosprawności, który został wydany przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, terapeuta zajęciowy nie otrzyma informacji o wskazaniach dla podopiecznego odnoszących się do

A. szkolenia.

B. prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

C. zamieszkania w domu pomocy społecznej.

D. konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne.

Wybierając odpowiedzi dotyczące szkolenia, prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju oraz konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, możemy zauważyć, że każda z tych opcji odnosi się do istotnych aspektów wsparcia osób niepełnosprawnych, jednak nie wszystkie są właściwymi informacjami, które terapeuta zajęciowy może uzyskać z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Przede wszystkim, szkolenia są często uważane za istotne narzędzie w rehabilitacji, a terapeuci zajęciowi mogą brać pod uwagę różne programy edukacyjne, aby zwiększyć kompetencje swoich podopiecznych. Z kolei prawo do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju odzwierciedla standardy dotyczące prywatności i komfortu, które są szczególnie ważne w kontekście samodzielnego życia jednostki. Ponadto, zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne jest kluczowe dla poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, a terapeuci zajęciowi powinni być świadomi dostępnych opcji, aby móc efektywnie wspierać swoich podopiecznych. Jednakże, wybierając odpowiedź dotyczącą zamieszkania w domu pomocy społecznej, należy zrozumieć, że taka informacja nie jest standardowo zawarta w orzeczeniach o niepełnosprawności. Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ocenia bardziej indywidualne potrzeby pacjentów oraz ich możliwości funkcjonowania, a decyzje dotyczące umieszczenia w instytucjach takich jak domy pomocy społecznej zazwyczaj są podejmowane na podstawie szerszej analizy sytuacji życiowej, a nie jedynie na podstawie orzeczenia. W związku z tym, osoba odpowiadająca na to pytanie mogła popełnić błąd w myśleniu, zakładając, że orzeczenie dostarcza pełnego obrazu sytuacji życiowej podopiecznego, co nie zawsze ma miejsce.

Pytanie 34

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może ocenić postępy pacjenta?

A. Oceniając jedynie na podstawie subiektywnego odczucia pacjenta, co może być mylące i niekompletne

B. Regularnie monitorując osiągnięcia w doborze czynności terapeutycznych

C. Porównując z wynikami grupy kontrolnej, co może być nieadekwatne do indywidualnego przypadku pacjenta

D. Wyłącznie poprzez testy psychometryczne, co nie obejmuje pełnego spektrum postępów w terapii zajęciowej

Monitorowanie osiągnięć pacjenta w terapii zajęciowej to kluczowy element oceny jego postępów. Terapeuci zajęciowi często korzystają z różnorodnych narzędzi i metod, aby skutecznie śledzić zmiany i poprawę funkcjonalną pacjenta. Regularne monitorowanie obejmuje ocenę zaangażowania pacjenta w zadania, jego zdolność do wykonywania tych zadań oraz stopień osiągnięcia wyznaczonych celów terapeutycznych. W praktyce terapeuci często stosują podejście oparte na dowodach, wykorzystując narzędzia oceny dostosowane do specyfiki pacjenta, takie jak skale oceny funkcjonalnej czy arkusze obserwacji zachowań. Istotne jest, aby monitorowanie było systematyczne i uwzględniało zarówno postępy fizyczne, jak i psychiczne oraz społeczne aspekty terapii. Dzięki temu terapeuci mogą dostosowywać plany terapii do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką kliniczną i standardami w terapii zajęciowej. Regularne oceny pomagają także w utrzymaniu motywacji pacjenta i umożliwiają udzielanie mu informacji zwrotnej, co jest nieocenione w procesie terapeutycznym.

Pytanie 35

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

B. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

C. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

Podejście do wzmocnień pozytywnych powinno być głęboko osadzone w psychologicznych zasadach, które determinują, jak oraz kiedy stosować nagrody. Wzmocnienie oparte na dobrach materialnych i konsumpcyjnych, choć może przynieść chwilowy efekt, nie jest skuteczne w dłuższym okresie. Tego rodzaju nagrody mogą prowadzić do uzależnienia od zewnętrznych motywatorów, co może zubożyć wewnętrzną motywację podopiecznego i wpłynąć negatywnie na jego zaangażowanie w przyszłości. Wzmocnienie odroczone w czasie nie jest efektywne, ponieważ nie pozwala na bezpośrednie skojarzenie nagrody z określonym zachowaniem, co obniża skuteczność uczenia się. Nagradzanie wyłącznie wymiernych efektów ignoruje proces, który jest równie ważny jak rezultaty. W terapii istotne jest docenianie wysiłku i chęci, ponieważ motywacja do działania często wynika z uznania starań, a nie tylko finalnego rezultatu. Błędem jest więc koncentrowanie się tylko na wymiernych osiągnięciach, co może zniechęcać podopiecznych do podejmowania działań z obawy przed porażką. W kontekście dobrych praktyk w terapii, kluczowe jest działanie w oparciu o zasady, które promują natychmiastowe wzmocnienia oraz holistyczne podejście do motywacji, obejmujące zarówno proces, jak i wynik.

Pytanie 36

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Tworzenie frywolitek.

B. Jazda na rowerze tandem.

C. Szkolenie w zakresie używania laski.

D. Wypełnianie konturów plasteliną.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 37

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. biologicznym

B. fizycznym

C. społecznym

D. psychicznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 38

Jaki okres od dnia przyjęcia osoby do domu pomocy społecznej jest wymagany do opracowania indywidualnego planu wsparcia?

A. 6 miesięcy

B. 3 miesiące

C. 9 miesięcy

D. 12 miesięcy

Przygotowanie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca domu pomocy społecznej w terminie 6 miesięcy od jego przyjęcia jest zgodne z ogólnymi wytycznymi i standardami branżowymi. Taki plan ma na celu dostosowanie formy i zakresu wsparcia do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby. W praktyce oznacza to, że personel powinien przeprowadzić szczegółowe diagnozy oraz zidentyfikować zasoby i ograniczenia mieszkańca, co pozwoli na opracowanie spersonalizowanego podejścia. Dobre praktyki zakładają, że w tym czasie personel powinien również zaangażować mieszkańca oraz jego rodzinę w proces planowania wsparcia, co sprzyja większej efektywności działań. Ponadto, zgodnie z standardami jakości opieki, taki plan powinien być regularnie aktualizowany, aby uwzględnić zmieniające się potrzeby mieszkańca, co z kolei wymaga stałego monitorowania i ewaluacji. Wdrożenie takiego systemu wsparcia nie tylko zwiększa komfort życia mieszkańca, ale także wspiera jego samodzielność i aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.

Pytanie 39

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. aktywnego słuchania

B. asertywnego zachowania

C. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej

D. motywacji o charakterze wewnętrznym

Wybór odpowiedzi związanej z motywowaniem o charakterze wewnętrznym może sugerować, że terapeuta powinien skupić się na inspirowaniu klienta do działania na podstawie jego własnych wartości i przekonań. Chociaż motywacja wewnętrzna jest ważna w procesie terapeutycznym, sama forma kontaktu wzrokowego i klaryfikacji nie wystarcza, by mówić o tym podejściu. Motywacja wewnętrzna odnosi się do głębszych procesów psychologicznych, które są mniej związane z zewnętrznymi sygnałami, jak kontakt wzrokowy. Odpowiedź związana z asertywnym zachowaniem odnosi się do umiejętności komunikacyjnych, które pozwalają na wyrażanie własnych potrzeb i praw w sposób bezpośredni i szanujący drugą stronę. Chociaż asertywność jest niezbędna w interakcji terapeutycznej, nie jest to główny cel klaryfikacji i utrzymywania kontaktu wzrokowego. Z kolei konstruktywne udzielanie informacji zwrotnej dotyczy sposobu, w jaki terapeuta może przekazać opinie o postępach klienta. To podejście bazuje na umiejętności udzielania informacji w sposób, który jest pomocny i wspierający, ale nie odnosi się bezpośrednio do aktywnego słuchania. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe, ponieważ może pomóc w unikaniu pomyłek w ocenie technik terapeutycznych. W praktyce terapeutycznej, aby być skutecznym, należy łączyć różne umiejętności, ale kluczowym elementem jest zawsze aktywne słuchanie, które stanowi fundament dla wszystkich interakcji.

Pytanie 40

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi ma trudności z zarządzaniem swoim gospodarstwem domowym. Aby lepiej zrozumieć jej sytuację społeczną, należy zasięgnąć porady

A. z trenerem personalnym

B. z pracownikiem socjalnym

C. z psychiatrą

D. z pielęgniarką

Zgłaszanie się do pielęgniarki, psychiatry czy trenera personalnego w celu analizy sytuacji społecznej podopiecznego nie jest uzasadnione z perspektywy profesjonalnych standardów pracy z osobami przewlekle psychicznie chorymi. Pielęgniarki zajmują się głównie aspektami zdrowotnymi, co oznacza, że ich rola koncentruje się na leczeniu i opiece medycznej. Choć mogą być źródłem informacji na temat zdrowia fizycznego pacjenta, nie mają kompetencji do oceny sytuacji społecznej czy rodzinnej, co jest kluczowe w omawianym przypadku. Psychiatrzy, z kolei, koncentrują się na diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń psychicznych, co również nie obejmuje pełnej analizy kontekstu społecznego życia pacjenta. Ich rolą jest terapia i farmakoterapia, a nie wsparcie w codziennych sprawach życiowych. Trener personalny, chociaż może być pomocny w aspekcie fizycznym, nie ma kompetencji w obszarze wsparcia społecznego i psychologicznego. Podejścia te odzwierciedlają typowe błędy myślowe, jakim jest deprecjonowanie roli pracowników socjalnych, którzy są wyspecjalizowani w złożonych problemach społecznych i psychicznych. Niezrozumienie tych różnic może prowadzić do nieefektywnego wsparcia osób potrzebujących, co w dłuższym okresie nie sprzyja ich rehabilitacji i integracji społecznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej