Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 23 sierpnia 2025 21:27
Data zakończenia: 23 sierpnia 2025 21:52

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Urządzenie, które umożliwia pomiar gęstości na podstawie masy oraz objętości analizowanej próbki, to

A. piknometr

B. waga hydrostatyczna

C. areometr

D. waga analityczna

Piknometr to taki specjalistyczny przyrząd, który jest używany w laboratoriach, żeby zmierzyć gęstość cieczy i ciał stałych. Jak to działa? Można powiedzieć, że mierzymy masę próbki oraz jej objętość, a potem obliczamy gęstość z równania: gęstość = masa przez objętość. W chemii, fizyce i inżynierii piknometry są używane quite często, zwłaszcza w badaniach związanych z różnymi substancjami chemicznymi. Są nawet standardy, jak ISO 3507, które mówią jak prawidłowo korzystać z piknometru, co jest ważne, żeby wyniki były wiarygodne. Na przykład w przemyśle petrochemicznym używa się piknometru, żeby określić gęstość cieczy, co pomaga ocenić jakość paliw. W ogóle to fajny przyrząd, który może też pomóc w analizowaniu właściwości materiałów, co jest istotne w wielu dziedzinach inżynierii i nauk przyrodniczych.

Pytanie 2

Po przeprowadzeniu procesu elektrolizy wodnego roztworu określonego związku, na katodzie pojawił się wodór, a na anodzie tlen. Który z tych związków został poddany elektrolizie?

A. CuSO4

B. NaOH

C. NaCl

D. AgNO3

Odpowiedź NaOH jest właściwa, bo podczas elektrolizy wodnego roztworu tego związku na katodzie wydobywa się wodór, a na anodzie tlen. Wodorotlenek sodu, czyli NaOH, świetnie się rozpuszcza w wodzie i rozkłada na jony sodu (Na+) oraz jony hydroksylowe (OH-). No i w trakcie elektrolizy te jony OH- zmierzają do anody, gdzie zmieniają się w tlen. Z drugiej strony, jony wody, które też są w roztworze, redukują się na katodzie i stąd mamy wodór. Ta elektroliza NaOH ma swoje zastosowania w różnych dziedzinach, jak na przykład produkcja wodoru jako paliwa, w oczyszczaniu ścieków czy w chemii. Dzięki elektrolizie NaOH można też tworzyć różne wodorotlenki i substancje chemiczne, które są przydatne w laboratoriach i przemyśle.

Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

Czym jest eluent?

A. wyciek z kolumny chromatograficznej

B. faza stacjonarna w chromatografii gazowej

C. faza ruchoma w chromatografii cieczowej

D. próbka przygotowana do analizy chromatograficznej

Eluent to faza ruchoma w chromatografii cieczowej, która pełni kluczową rolę w procesie separacji składników mieszanki. W chromatografii cieczowej, eluent przemieszcza się przez fazę stacjonarną, co pozwala na rozdzielenie analizowanych substancji w oparciu o ich różnorodne właściwości, takie jak polarność czy rozpuszczalność. Przykładem zastosowania eluentu jest chromatografia cieczowa wysokosprawna (HPLC), gdzie wybór odpowiedniego eluentu wpływa na efektywność separacji oraz rozdzielczość pików w chromatogramie. W branży farmaceutycznej, wykorzystuje się eluenty w celu analizy czystości substancji czynnych, co jest zgodne z normami takich jak ICH Q2 dotyczące walidacji metod analitycznych. Wybór eluentu jest kluczowy, ponieważ niewłaściwie dobrany może prowadzić do niedostatecznego rozdzielenia substancji lub nawet zniekształcenia wyników analizy, co podkreśla znaczenie dobrych praktyk laboratoryjnych oraz znajomości chemii analitycznej.

Pytanie 5

Maksymalne dzienne przyjęcie (ADI) benzoesanu sodu wynosi 0,5 mg/kg wagi ciała. Ile maksymalnie benzoesanu sodu może dziennie spożywać osoba ważąca 70 kg?

A. 350 mg

B. 450 mg

C. 175 mg

D. 70 mg

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) benzoesanu sodu wynosi 0,5 mg na kilogram masy ciała. Aby obliczyć maksymalną dzienną ilość, jaką może przyjąć osoba o masie 70 kg, należy zastosować prostą formułę: ADI * masa ciała. W tym przypadku: 0,5 mg/kg * 70 kg = 35 mg. Odpowiedź 350 mg jest poprawna, ponieważ obliczenia wskazują na maksymalne spożycie wynoszące 35 mg na kilogram masy ciała, co oznacza, że osoba o masie 70 kg może bezpiecznie spożyć do 350 mg benzoesanu sodu dziennie. Zrozumienie wartości ADI jest istotne w kontekście bezpieczeństwa żywności, ponieważ zapewnia, że substancje chemiczne, takie jak konserwanty, są używane w sposób, który nie zagraża zdrowiu konsumentów. W praktyce oznacza to, że producenci żywności muszą przestrzegać norm dotyczących stosowania benzoesanów, aby zapewnić, że ich produkty są bezpieczne dla konsumentów. Warto również zwrócić uwagę, że ADI opiera się na badaniach toksykologicznych, które uwzględniają zarówno skutki krótkoterminowe, jak i długoterminowe spożycia danej substancji.

Pytanie 6

Czynniki biologiczne, które są rozproszone w atmosferze, takie jak mikroorganizmy oraz fragmenty roślin i zwierząt, powiązane z drobnymi cząstkami stałymi (pyłem) lub kroplami cieczy, to

A. smog.

B. mikroflora.

C. biofilm.

D. bioaerozol.

Odpowiedź "bioaerozol" jest poprawna, ponieważ termin ten odnosi się do cząstek biologicznych zawieszonych w powietrzu, takich jak mikroorganizmy, pyłki roślinne oraz fragmenty organiczne. Bioaerozole mogą mieć różnorodne źródła, w tym naturalne (np. pyłki, zarodniki grzybów) oraz antropogeniczne (np. cząstki uwalniane podczas przemysłowej produkcji). W praktyce, bioaerozole mają istotne znaczenie w kontekście zdrowia publicznego, ponieważ mogą przenosić patogeny, co czyni je ważnym czynnikiem w epidemiologii chorób dróg oddechowych. W budynkach użyteczności publicznej oraz w przemyśle, monitorowanie stężenia bioaerozoli jest kluczowym elementem oceny jakości powietrza. Certyfikowane metody pomiarowe, takie jak metody kulturowe oraz techniki molekularne, są zalecane przez standardy międzynarodowe, takie jak ISO 16000, co pozwala na skuteczną kontrolę i zarządzanie ryzykiem związanym z bioaerozolami. Zrozumienie tego zagadnienia jest istotne dla inżynierów środowiskowych, specjalistów ds. zdrowia publicznego oraz pracowników laboratoriów badawczych.

Pytanie 7

Jakie jest zastosowanie metody Winklera?

A. zasadowości wody

B. manganu rozpuszczonego w wodzie

C. tlenu rozpuszczonego w wodzie

D. pH wody

Metoda Winklera jest powszechnie stosowana do oznaczania stężenia tlenu rozpuszczonego w wodzie, co jest kluczowym parametrem w ocenie jakości wód, szczególnie w kontekście ochrony ekosystemów wodnych. Metoda ta opiera się na reakcjach chemicznych, w których tlen reaguje z odczynnikami, a wynik pomiaru można uzyskać poprzez titrację. Przykładowo, oznaczanie tlenu rozpuszczonego jest istotne w monitorowaniu wód w rzekach, jeziorach oraz zbiornikach wodnych, gdzie jego stężenie wpływa na organizmy żywe, a także na procesy biodegradacji. Zgodnie z normami, takimi jak PN-EN 25813, metoda Winklera umożliwia uzyskanie precyzyjnych wyników, co jest niezbędne do podejmowania decyzji dotyczących ochrony środowiska i zarządzania zasobami wodnymi. Regularne monitorowanie stężenia tlenu pozwala na szybką reakcję w przypadku zanieczyszczenia wód, co przyczynia się do zachowania bioróżnorodności i zdrowia ekosystemów.

Pytanie 8

Reakcja, na której opiera się oznaczenie liczby zmydlania (LZ) tłuszczów, to

A. hydroliza zasadowa połączona z reakcją zobojętniania

B. hydroliza zasadowa połączona z reakcją dysocjacji

C. hydroliza kwasowa połączona z reakcją zobojętniania

D. hydroliza kwasowa połączona z reakcją dysocjacji

Wybór innych odpowiedzi sugeruje pewne nieporozumienia dotyczące procesów chemicznych zachodzących w reakcji zmydlania. Hydroliza kwasowa, która jest wymieniana w niektórych odpowiedziach, polega na zastosowaniu kwasu w celu rozkładu estrów. W przypadku tłuszczów, ten proces jest mniej efektywny w kontekście oznaczenia LZ, ponieważ nie zapewnia pełnej konwersji estrów do mydeł oraz glicerolu, co jest kluczowe dla dokładności oznaczenia. Dysocjacja jest procesem, w którym związki chemiczne rozpadają się na jony, ale nie jest bezpośrednio związana z analizą zmydlania, gdyż nie prowadzi do uzyskania informacji o ilości tłuszczu zawartego w próbie. Często myli się te reakcje, myśląc, że wszystkie prowadzą do podobnych rezultatów, co może prowadzić do błędnych wniosków. W praktyce, brak umiejętności rozróżniania tych procesów może skutkować nieadekwatnym oznaczeniem jakości tłuszczów, co ma poważne konsekwencje w przemyśle spożywczym oraz kosmetycznym, gdzie dokładne analizy chemiczne są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i jakości produktów.

Pytanie 9

W celu przerobu minerałów siarczkowych można wykorzystać mieszankę Leforta, znaną jako odwrócona woda królewska. Składa się ona ze stężonych roztworów kwasu azotowego(V) oraz kwasu solnego połączonych w określonym stosunku objętościowym?

A. 1:1

B. 2:1

C. 3:1

D. 1:3

Proporcje składników w mieszaninie Leforta są kluczowe dla jej skuteczności w rozpuszczaniu minerałów siarczkowych. Błędne podejście do tego zagadnienia polega na nieprawidłowym doborze stosunku objętości kwasu azotowego do kwasu solnego. Odpowiedzi sugerujące inne proporcje, takie jak 1:3, 1:1 czy 2:1, bazują na niepełnym zrozumieniu chemicznych interakcji zachodzących w tej mieszaninie. Proporcja 1:3 wskazuje na dominację kwasu solnego, co może prowadzić do zbyt dużego stężenia kwasu w rozpuście i ograniczyć utleniające działanie kwasu azotowego. Taki stosunek może nie być wystarczająco efektywny w rozpuszczaniu siarczków, co jest kluczowe w procesach metalurgicznych. Wybór proporcji 1:1 sugeruje równowagę, która również nie uwzględnia specyfiki reakcji chemicznych, gdzie dominacja jednego z kwasów jest niezbędna dla sukcesu procesu. Natomiast 2:1 może nie zapewnić odpowiedniej reakcji utleniającej, co również obniża efektywność rozpuszczania. Tego typu błędy myślowe często wynikają z niewłaściwego podejścia do analizy procesów chemicznych, gdzie istotne jest zrozumienie roli każdego składnika w reakcji oraz ich interakcji. Aby uniknąć takich nieporozumień, warto zgłębić literaturę fachową oraz standardy procedur laboratoryjnych, które precyzyjnie określają wymagania dotyczące stosunków reagentów w różnych procesach chemicznych.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Jakie właściwości mierzą wiskozymetry?

A. refrakcji

B. gęstości

C. mętności

D. lepkości

Wiskozymetry są instrumentami służącymi do pomiaru lepkości płynów, co jest kluczową właściwością materiałów w wielu dziedzinach nauki i przemysłu. Lepkość definiuje opór płynu wobec przepływu i jest istotna w procesach takich jak mieszanie, transport czy obróbka materiałów. Przykłady zastosowania wiskozymetrów obejmują przemysł spożywczy, gdzie monitorowanie lepkości syropów czy sosów jest ważne dla zapewnienia ich jakości oraz właściwości sensorycznych. W przemyśle chemicznym kontrola lepkości reagujących substancji może wpływać na efektywność procesów produkcyjnych. Ponadto, wiskozymetry są używane w laboratoriach do badania właściwości reologicznych materiałów, co jest istotne w opracowywaniu nowych formuł i produktów. Zgodnie z normami ISO, pomiar lepkości powinien być przeprowadzany zgodnie z określonymi procedurami, co zapewnia rzetelność wyników oraz ich porównywalność w skali światowej. W ten sposób, znajomość lepkości i umiejętność jej pomiaru jest kluczowa dla wielu zastosowań inżynieryjnych i naukowych.

Pytanie 12

Komplekson III (sól disodowa kwasu etylenodiaminotetraoctowego) używana w analizie objętościowej tworzy z metalami kompleksy w stosunku ligandu do metalu

A. 1:1

B. 1:3

C. 2:1

D. 1:2

Stosunek ligandów do metali w kompleksach chemicznych jest kluczowy do zrozumienia interakcji między ligandami a metalami. W przypadku odpowiedzi 2:1, czyli dwóch ligandów na jeden atom metalu, można by sądzić, że jeden atom metalu może tworzyć dwa wiązania koordynacyjne z ligandem. Jednak w rzeczywistości EDTA, jako ligand tetradentatowy, preferuje wiązanie w konfiguracji 1:1, w której każdy atom metalu jest otoczony przez cztery atomy tlenowe z EDTA, tworząc stabilny kompleks w układzie przestrzennym. Odpowiedzi 1:2 oraz 1:3 sugerują, że jeden ligand mógłby koordynować z wieloma atomami metalu, co jest niepoprawne w kontekście EDTA, ponieważ nie zapewniałoby to odpowiedniej stabilności i selektywności kompleksów. Często popełniane błędy dotyczą mylnego przyjęcia, że większa liczba ligandów wiąże się z większą stabilnością kompleksu. W rzeczywistości, odpowiednie dobranie ilości ligandów w stosunku do metali jest kluczowe w analizie chemicznej. W zastosowaniach analitycznych, takich jak miareczkowanie, niewłaściwe zrozumienie tego stosunku może prowadzić do błędnych wyników oraz oszacowań stężenia metali w próbkach, co jest szczególnie istotne w analizach środowiskowych czy farmaceutycznych, gdzie precyzja jest kluczowa.

Pytanie 13

W laboratorium anaerostat wykorzystywany jest

A. do suszenia sublimacyjnego zamrożonych substancji

B. do hodowli mikroorganizmów tlenowych

C. do hodowli mikroorganizmów beztlenowych

D. jako lampa bakteriobójcza

Anaerostat to specjalistyczne urządzenie laboratoryjne, które służy do tworzenia warunków beztlenowych, niezbędnych do hodowli mikroorganizmów beztlenowych. Mikroorganizmy te, jak np. Clostridium, Bacteroides czy Fusobacterium, wymagają środowiska pozbawionego tlenu do wzrostu i rozmnażania. Anaerostaty są wyposażone w systemy usuwania tlenu, w tym chemiczne absorbery tlenu, które zapewniają optymalne warunki dla tych organizmów. Użycie anaerostatów jest kluczowe w mikrobiologii medycznej oraz biotechnologii, gdzie badania nad beztlenowymi drobnoustrojami mają istotne znaczenie, np. w produkcji probiotyków, oraz w diagnostyce chorób zakaźnych. Standardy, takie jak ISO 13485 dotyczące systemów zarządzania jakością w laboratoriach, podkreślają potrzebę stosowania odpowiednich technologii do pracy z mikroorganizmami, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność wyników badań.

Pytanie 14

Ebuliometr to przyrząd używany do pomiaru temperatury

A. wrzenia

B. zapłonu

C. krzepnięcia

D. topnienia

Odpowiedzi dotyczące zapłonu, topnienia i krzepnięcia są błędne, ponieważ każde z tych pojęć odnosi się do różnych procesów fizycznych, które nie są związane z funkcją ebuliometru. Zapłon to proces inicjacji spalania, który występuje w wysokotemperaturowych warunkach. W kontekście chemicznym, temperatura zapłonu odnosi się do najniższej temperatury, w której substancja wydziela wystarczającą ilość oparów, aby mogło dojść do zapłonu. Topnienie z kolei to proces, w którym substancja przechodzi ze stanu stałego w stan ciekły, co ma miejsce w określonej temperaturze, znanej jako temperatura topnienia. Krzepnięcie jest odwrotnym procesem, w którym ciecz przekształca się w stan stały. Te procesy są od siebie niezależne i nie dotyczą pomiarów temperatury wrzenia, które jest specyficzną właściwością cieczy. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych procesów, ponieważ wszystkie związane są z temperaturą, ale dotyczą różnych stanów skupienia oraz różnych właściwości substancji. Dlatego ważne jest, aby w kontekście pomiarów temperatury stosować odpowiednie urządzenia, takie jak ebuliometr, które są specjalnie zaprojektowane do badania temperatury wrzenia, co jest kluczowe dla dokładnych analiz i badań chemicznych.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

Proces stapiania substancji z perłą fosforanową lub boraksową realizuje się

A. w uszku wykonanym z drucika platynowego

B. na płytce z porcelany

C. na bibule do filtracji

D. w probówce o kształcie stożkowym

Wykorzystanie płytki porcelanowej, probówki stożkowej czy bibuli filtracyjnej do stapiania substancji takich jak perła fosforanowa lub boraks jest niewłaściwe z kilku kluczowych powodów. Płytka porcelanowa, mimo że jest odporna na wysokie temperatury, nie zapewnia odpowiedniej ochrony przed reakcjami chemicznymi z substancjami, które mogą reagować z gliną, z której jest wykonana. To może prowadzić do zanieczyszczenia próbki i błędnych wyników. Probówki stożkowe, z kolei, są przeznaczone głównie do przechowywania i mieszania cieczy, a ich formy nie są przystosowane do wysokotemperaturowych procesów stapiania, co może skutkować ich uszkodzeniem i niebezpieczeństwem wycieku. Bibula filtracyjna, będąca materiałem porowatym, nie jest w stanie wytrzymać ekstremalnych warunków temperaturowych, co sprawia, że jej użycie w procesie stapiania jest nie tylko nieefektywne, ale wręcz niebezpieczne. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji i zastosowań tych narzędzi, co może prowadzić do nieskutecznych eksperymentów i nieprawidłowych wyników analitycznych. Dla zapewnienia wysokiej jakości i bezpieczeństwa pracy w laboratorium, kluczowe jest stosowanie odpowiednich narzędzi, które są dostosowane do wymagań konkretnego procesu chemicznego.

Pytanie 17

Która z podanych elektrod może pełnić rolę elektrody wskaźnikowej?

A. Siarczano-rtęciowa

B. Nasycona chlorosrebrowa

C. Nasycona kalomelowa

D. Jonoselektywna chlorkowa

Choć elektroda nasycona chlorosrebrowa, siarczano-rtęciowa oraz nasycona kalomelowa mają swoje zastosowania w elektrochemii, nie są one odpowiednie jako elektrody wskaźnikowe. Elektroda nasycona chlorosrebrowa jest często wykorzystywana jako elektroda odniesienia w pomiarach potencjału, a jej stabilność oraz możliwość kalibracji czynią ją przydatną w różnych aplikacjach. Niemniej jednak, jej właściwości nie pozwalają na selektywne pomiary stężenia konkretnych jonów, co jest kluczowe dla funkcji elektrody wskaźnikowej. Siarczano-rtęciowa z kolei, pomimo że była szeroko stosowana w przeszłości, ze względu na toksyczność rtęci jest coraz mniej popularna i nie spełnia obecnych standardów ochrony środowiska. Nasycona kalomelowa, podobnie jak siarczano-rtęciowa, nie dostarcza informacji o stężeniach konkretnych jonów, ponieważ jej działanie opiera się na pomiarze potencjału, a nie na selektywności. Typowym błędem jest mylenie roli tych elektrod; elektrody odniesienia nie są przeznaczone do pomiaru stężeń, a ich zastosowanie jako elektrod wskaźnikowych może prowadzić do nieprecyzyjnych wyników i błędów w analizie. W związku z tym, wybór odpowiedniej elektrody do pomiarów chemicznych powinien być dokładnie przemyślany i oparty na specyfice badanej próbki oraz wymaganiach analitycznych.

Pytanie 18

W tabeli przedstawiono charakterystykę

Charakterystyka wybranych metod optycznych stosowanych w analizie instrumentalnej
Metoda	Obserwowane zjawisko	Pomiar
1	załamanie światła	współczynnik załamania światła padającego na powierzchnię próbki
2	skręcanie płaszczyzny światła spolaryzowanego	kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji światła
3	rozproszenie promieniowania	natężenie wiązki światła rozproszonego wychodzącego z kuwety pomiarowej

A. 1 - refraktometrii, 2 - nefelometrii, 3 - polarymetrii.

B. 1 - polarymetrii, 2 - refraktometrii, 3 - nefelometrii.

C. 1 - refraktometrii, 2 - polarymetrii, 3 - nefelometrii.

D. 1 - nefelometrii, 2 - refraktometrii, 3 - polarymetrii.

Dobra robota, Twoja odpowiedź jest właściwa. Refraktometria to naprawdę ciekawa metoda, która polega na badaniu, jak światło załamuje się, gdy przechodzi przez różne substancje. Dzięki temu możemy określić, jak 'gęsta' jest dana próbka. To jest przydatne w przemyśle farmaceutycznym i chemicznym, gdzie ważne jest, żeby substancje były czyste. Na przykład, w przemyśle spożywczym często sprawdza się, jak zmienia się współczynnik załamania światła w roztworach cukrów, bo to daje nam info o jego stężeniu. Polarymetria też jest istotna, bo bada, w jaki sposób światło się skręca, co jest kluczowe dla substancji takich jak cukry czy aminokwasy. A jeżeli chodzi o nefelometrię, to ona mierzy, jak światło się rozprasza w cieczy, co ma znaczenie, gdy analizujemy cząstki w roztworach, na przykład wodzie. Wszystkie te metody są super ważne w laboratoriach i znajomość ich to naprawdę dobra baza dla każdego przyszłego technika.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

W procesie oddzielania osadu od cieczy podczas realizacji analiz jakościowych metodą półmikro, używa się

A. kolby stożkowe oraz lejek jakościowy

B. probówki stożkowe i wirówkę

C. zlewki oraz zestaw do sączenia pod próżnią

D. probówki cylindryczne i lejek analityczny

Kolby stożkowe i lejki jakościowe, mimo że często używane w laboratoriach chemicznych, nie są odpowiednie do rozdziału osadu od cieczy w kontekście analiz półmikro. Kolby stożkowe są przede wszystkim używane do przygotowywania roztworów czy prowadzenia reakcji chemicznych, ale ich kształt sprawia, że nie są optymalne do osadzania cząstek stałych. Lejki jakościowe, choć przydatne w filtracji, nie zapewniają wystarczającej efektywności w separacji osadu z cieczy bez zastosowania odpowiedniego ciśnienia czy filtracji pod próżnią. Zlewki i zestaw do sączenia pod próżnią mogą być użyteczne w niektórych sytuacjach, ale ich użycie nie jest zgodne z najlepszymi praktykami w analizach półmikro, gdzie precyzja oraz czas separacji są kluczowe. Zlewki są mało efektywne w usuwaniu osadu, a proces sączenia pod próżnią wymaga skomplikowanego setupu, który może prowadzić do zanieczyszczenia próbek. Probówki cylindryczne i lejek analityczny, z kolei, są używane głównie do pomiarów objętościowych i nie są dedykowane do efektywnego rozdziału osadu. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami obejmują pomylenie funkcji różnych narzędzi laboratoryjnych oraz niewłaściwe przypisanie ich zastosowań w kontekście analiz jakościowych, co prowadzi do nieefektywnych i błędnych wyników.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

Zgodnie z zamieszczonym fragmentem metodyki postępowania analitycznego mineralizację próbki paszy należy przeprowadzić w kolbie

Fragment metodyki postępowania analitycznego:

(...) Metoda służy do oznaczania zawartości białka w paszach na podstawie zawartości oznaczonego azotu. Próbka jest mineralizowana kwasem siarkowym(VI) w obecności katalizatora. Kwaśny roztwór jest alkalizowany za pomocą wodorotlenku sodu. Amoniak oddestylowany z zasadowego roztworu jest zbierany w znanej ilości roztworu kwasu siarkowego(VI), którego nadmiar jest z kolei miareczkowany roztworem wodorotlenku sodu. (...)

A. Kjeldahla.

B. Erlenmeyera.

C. Buchnera.

D. Le Chateliera.

Wybór innych typów kolb, takich jak Buchnera, Le Chateliera czy Erlenmeyera, jest zasadniczo błędny, ponieważ każda z tych kolb ma swoje specyficzne przeznaczenie, które nie odpowiada wymaganiom procesu mineralizacji próbek paszy. Kolba Buchnera jest stosowana głównie do filtracji próżniowej i nie jest przystosowana do intensywnych reakcji chemicznych, jakie zachodzą podczas mineralizacji. Z kolei kolba Le Chateliera, która została zaprojektowana do prowadzenia reakcji chemicznych w warunkach podwyższonego ciśnienia, nie jest odpowiednia do procesu mineralizacji, który wymaga stabilnych warunków i odpowiedniego wyposażenia do odbierania amoniaku. Kolba Erlenmeyera, mimo że jest powszechnie stosowana w laboratoriach, nie zapewnia optymalnych warunków dla metody Kjeldahla, ponieważ nie pozwala na efektywne zbieranie produktów reakcji. Zrozumienie właściwego doboru sprzętu laboratoryjnego jest kluczowe w chemii analitycznej. Błędny wybór kolby może prowadzić do nieprawidłowych wyników analizy, co w kontekście oceny białka w paszach może mieć poważne konsekwencje w zakresie żywienia zwierząt i produkcji pasz. Zatem kluczowe jest, aby stosować sprzęt, który jest zgodny z odpowiednimi normami i praktykami laboratoryjnymi, co zapewnia nie tylko dokładność, ale także bezpieczeństwo przeprowadzanych reakcji.

Pytanie 24

W trakcie zmiareczkowania próbki roztworu NaOH zużyto 15,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm³. Ilość NaOH (M = 40 g/mol) w analizowanej próbce wyniosła

A. 6,00 g

B. 0,06 g

C. 60,0 g

D. 0,60 g

Aby dowiedzieć się, ile NaOH jest w próbce, najpierw musimy policzyć, ile moli HCl użyliśmy podczas miareczkowania. Mamy objętość roztworu HCl – to 15,0 cm³, i jego stężenie wynosi 0,1 mol/dm³. Klasycznie liczymy: 0,1 mol/dm³ i to razy 15,0 cm³, pamiętając, że musimy przeliczyć cm³ na dm³, więc to będzie 0,0015 mol. U nas zachodzi reakcja 1:1 między NaOH a HCl, więc mamy 0,0015 mol HCl, co oznacza, że tyle samo moli NaOH też nam reaguje. Teraz, żeby policzyć masę NaOH, korzystamy z masy molowej, która to 40 g/mol, więc mamy: 0,0015 mol razy 40 g/mol, co daje nam 0,06 g. To pokazuje, jak ważne jest zrozumienie, jak miareczkowanie działa i jak to wszystko ze sobą się łączy. W praktyce, na przykład w chemii analitycznej, precyzyjne miareczkowanie to klucz do dokładnych wyników, co jest mega istotne w każdym laboratorium, nie tylko w badaniach, ale też w przemyśle.

Pytanie 25

Gdy podczas analizy ilościowej wyniki są zbliżone do wartości rzeczywistej, mówi się wtedy o

A. wysokiej precyzji metody

B. metodzie dokładnej

C. metodzie specyficznej

D. wysokiej czułości metody

Odpowiedzi sugerujące dużą precyzję metody, metodę specyficzną oraz dużą czułość metody mogą prowadzić do mylnych wniosków. Precyzja odnosi się do powtarzalności wyników pomiarów, a niekoniecznie ich bliskości do wartości rzeczywistej. Metoda może być bardzo precyzyjna, generując powtarzalne wyniki, lecz niekoniecznie dokładne, co oznacza, że wyniki mogą być bliskie sobie, ale przy tym oddalone od rzeczywistej wartości. Z kolei metoda specyficzna odnosi się do zdolności analizy do identyfikowania i ilościowego oznaczania konkretnego składnika w obecności innych substancji; niekoniecznie jednak jej wyniki muszą być dokładne. Czułość metody to zdolność do wykrywania niewielkich ilości analitu i również nie wpływa bezpośrednio na dokładność pomiarów. Pojęcia te są często mylone, co prowadzi do błędnych interpretacji wyników analitycznych. W praktyce, aby zapewnić wiarygodność danych, laboratoria powinny dążyć do stosowania metod charakteryzujących się zarówno wysoką precyzją, jak i dokładnością, a także stosować odpowiednie procedury walidacyjne, zgodnie z normami ISO, które potwierdzają jakość stosowanych metod analitycznych.

Pytanie 26

Do zmiareczkowania 30,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm³ użyto KOH. Jaką masę KOH zawierała ta odważka?
M_KOH = 56 g/mol

A. 1,680 g

B. 0,300 g

C. 0,168 g

D. 3,000 g

Aby obliczyć masę KOH w odważce, musimy najpierw obliczyć liczbę moli HCl, która została zużyta w reakcjach zobojętniania. Stężenie HCl wynosi 0,1 mol/dm³, a objętość roztworu to 30,0 cm³, co możemy przeliczyć na dm³: 30,0 cm³ = 0,030 dm³. Używając wzoru: liczba moli = stężenie * objętość, otrzymujemy: liczba moli HCl = 0,1 mol/dm³ * 0,030 dm³ = 0,003 mol. Reakcja między KOH a HCl jest reakcją 1:1, co oznacza, że ilość moli KOH jest równa ilości moli HCl. Zatem mamy 0,003 mol KOH. Teraz możemy obliczyć masę KOH, używając wzoru: masa = liczba moli * masa molowa. Masa molowa KOH wynosi 56 g/mol, więc masa KOH = 0,003 mol * 56 g/mol = 0,168 g. Zatem poprawna odpowiedź to 0,168 g. Tego typu obliczenia są kluczowe w laboratoriach chemicznych, gdzie ważne jest precyzyjne przygotowanie roztworów oraz obliczanie reagentów potrzebnych do reakcji chemicznych, zgodnie z dobrymi praktykami w chemii analitycznej.

Pytanie 27

Wykonano analizę mikrobiologiczną próbki wody wodociągowej o objętości 100 ml i uzyskano wyniki:

Wymagania mikrobiologiczne, jakim powinna odpowiadać woda wodociągowa wprowadzana do jednostkowych opakowań w sytuacjach nadzwyczajnych (powodzie, awarie sieci itp.)
Lp.	Parametr	Wartość parametryczna
Lp.	Parametr	liczba mikroorganizmów [jtk lub NPL]	objętość próbki [ml]
1.	Escherichia coli	0	250
2.	Enterokoki	0	250
3.	Pałeczka ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa)	0	250
4.	Ogólna liczba mikroorganizmów w 36±2°C	20	1
5.	Ogólna liczba mikroorganizmów w 22±2°C	100	1

Escherichia coli	nieobecne
Enterokoki	nieobecne
Pałeczki ropy błękitnej	nieobecne
Ogólna liczba mikroorganizmów w 37°C	1200
Ogólna liczba mikroorganizmów w 22°C	11000

Na podstawie zamieszczonych informacji dotyczących wymagań mikrobiologicznych i wyników analizy wody wodociągowej można stwierdzić, że badana woda

A. nie spełnia wymagań normy pod względem ogólnej liczby mikroorganizmów w temperaturze 36±2°C.

B. nie spełnia wymagań normy pod względem ogólnej liczby mikroorganizmów w temperaturze 22±2°C.

C. spełnia wymagania normy tylko pod względem obecności bakterii: Escherichia coli, Enterokoki, Pseudomonas aeruginosa.

D. spełnia wymagania normy pod względem wszystkich badanych parametrów.

Analiza wykazała, że badana woda nie spełnia normy dotyczącej ogólnej liczby mikroorganizmów w temperaturze 22±2°C, co jest kluczowym parametrem w ocenie jakości wody pitnej. Woda wodociągowa powinna być regularnie monitorowana, aby zapewnić zgodność z przepisami, co jest niezbędne dla zdrowia publicznego. Na przykład, norma PN-EN ISO 19458:2006 wskazuje na graniczne wartości mikroorganizmów, które nie mogą być przekraczane, aby woda była uznawana za bezpieczną do spożycia. Przekroczenie tych wartości może wskazywać na zanieczyszczenie źródła wody lub niedostateczne procesy uzdatniania. Regularne przeprowadzanie analiz mikrobiologicznych, takich jak testy na obecność E. coli czy Enterokoków, jest niezbędne dla zapewnienia jakości wody. Wiedza o tych standardach jest kluczowa dla zarządzających systemami wodociągowymi oraz dla użytkowników końcowych, aby mogli podejmować świadome decyzje dotyczące jakości wody, którą spożywają.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Podział anionów na grupy analityczne według Bunsena obejmuje ile grup?

A. dziesięć grup analitycznych

B. cztery grupy analityczne

C. siedem grup analitycznych

D. pięć grup analitycznych

Podczas analizy podziału anionów na grupy analityczne według Bunsena, nieprawidłowe odpowiedzi, takie jak cztery, dziesięć czy pięć grup analitycznych, wynikają z niepełnego zrozumienia klasyfikacji anionów. W przypadku podania czterech grup, można zauważyć, że ten podział nie uwzględnia pełnej różnorodności anionów i ich reakcji. Podobnie, klasyfikacja na dziesięć grup, chociaż może na pierwszy rzut oka wydawać się bardziej szczegółowa, w rzeczywistości jest zbyt rozbudowana i niezgodna z klasycznym podejściem Bunsena, które skupia się na praktyczności w analizach chemicznych. Z kolei pięć grup również nie oddaje rzeczywistego stanu rzeczy, gdyż nie uwzględnia wszystkich istotnych anionów i ich unikalnych reakcji. Podejścia te mogą prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak nadmierna generalizacja lub błędne założenie, że mniejsza liczba grup ułatwi identyfikację, co w rzeczywistości może skutkować pominięciem kluczowych informacji. W praktyce, skuteczna analiza chemiczna wymaga precyzyjnego podziału, aby zapewnić dokładność i efektywność w identyfikacji anionów, co jest niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak ochrona środowiska, kontrola jakości produktów czy badania laboratoryjne.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

Pomiarów wykonywanych z użyciem wysokosprawnego chromatografu cieczowego dokonuje się w ramach

A. AAS

B. ICP

C. HPLC

D. GC

HPLC, czyli wysokosprawna chromatografia cieczowa, to naprawdę super technika, która jest bardzo popularna w chemii, biologii i farmacji. Pozwala na rozdzielanie, identyfikowanie i też ilościowe oznaczanie różnych związków chemicznych w próbkach. Jak to działa? Próbka przechodzi przez kolumnę z materiałem, który adsorbuje składniki. Dzięki temu różne substancje oddzielają się w zależności od ich reakcji z fazą stacjonarną i ruchomą. Mamy detektory, na przykład UV/Vis, które pomagają dokładnie zmierzyć, ile czego jest w próbce. HPLC jest używane wszędzie - od kontroli jakości w farmacji, po analizę żywności i badania środowiskowe. Warto dodać, że ta technika spełnia różne normy, jak ICH Guidelines, co daje pewność, że jest wiarygodna i bezpieczna.

Pytanie 32

pH wodnego roztworu gleby jest miarą kwasowości

A. czynnej

B. potencjalnej

C. wymiennej

D. hydrolitycznej

Odpowiedzi hydrolitycznej, wymiennej i potencjalnej odnoszą się do różnych aspektów chemii gleby, które są często mylone z pojęciem odczynu wodnego roztworu glebowego. Odczyn hydrolityczny dotyczy procesów hydrolitycznych w glebie, które wpływają na rozkład składników mineralnych, ale nie definiuje bezpośrednio kwasowości. Odpowiedź związana z odczynem wymiennym odnosi się do wymiany jonów na powierzchni cząstek gleby, co jest istotne dla przyswajania składników odżywczych, jednak nie odzwierciedla rzeczywistego pH roztworu. Z kolei odczyn potencjalny jest związany z pH, które mogłoby wystąpić w glebie, gdyby wszystkie reakcje chemiczne mogły się zakończyć, co jest bardziej teoretycznym podejściem i nie odnosi się do pH realnie obserwowanego w roztworach glebowych. Kluczowym błędem jest nieodróżnianie realnych pomiarów pH od bardziej teoretycznych parametrów chemicznych gleby. Wiedza na temat właściwego odczynu gleby jest niezbędna dla rolników i specjalistów z zakresu agronomii, aby podejmować trafne decyzje dotyczące nawożenia i poprawy jakości gleby.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Który zestaw kationów zawiera kationy reagujące z roztworem (NH4)2C03 w obecności wodnego roztworu amoniaku i w wyniku tych reakcji wytrącają się białe osady?

A.	B²⁺, Sr²⁺, Ca²⁺
B.	Mg²⁺, Na⁺, K⁺
C.	Fe³⁺, Al³⁺, Cr³⁺
D.	Ag⁺, H₂²⁺, Pb²⁺

A. D.

B. C.

C. A.

D. B.

Dokonując wyboru odpowiedzi, ważne jest zrozumienie, które kationy reagują z węglanami w obecności amoniaku. Inne zestawy kationów, jak te w odpowiedziach B, C i D, mogą zawierać jonów, które nie są zdolne do tworzenia nierozpuszczalnych węglanów, co prowadzi do błędnych wniosków o braku białych osadów. Często mylone jest pojęcie rozpuszczalności z reaktywnością chemiczną, co przyczynia się do niesłusznych wyborów. Przykładowo, nie każdy kation metaliczny ma zdolność do tworzenia osadów, a wiele z nich, takich jak kationy miedzi czy żelaza, tworzy rozpuszczalne węglany. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie kationy reagują w ten sam sposób, co wprowadza w błąd przy analizie ich zachowania w roztworze. Ponadto, w zrozumieniu reakcji chemicznych istotne jest uwzględnienie pH roztworu oraz stężenia reagentów, co w przypadku niektórych kationów może hamować ich reakcje z węglanami. Zastosowanie odpowiednich zasad chemii analitycznej jest istotne dla uzyskania precyzyjnych wyników, dlatego warto regularnie przeglądać literaturę naukową i standardy laboratoryjne, aby być na bieżąco z aktualnymi metodami i technologiami.

Pytanie 35

Wskaż zestaw kationów, które można zidentyfikować za pomocą próby płomieniowej.

A. Ag⁺, Ni²⁺

B. Mg²⁺, Al³⁺

C. Na⁺, Ca²⁺

D. Fe²⁺, Fe³⁺

A. D.

B. C.

C. A.

D. B.

Próba płomieniowa to jedna z najbardziej podstawowych metod analizy kationów metalowych w laboratoriach chemicznych. Zastosowanie tej metody opiera się na właściwościach emisji światła przez jony metali, które są poddawane działaniu wysokiej temperatury płomienia, co skutkuje wydobyciem charakterystycznych barw. W przypadku kationu sodu (Na+) można zaobserwować intensywną żółtą barwę, co czyni go jednym z najbardziej rozpoznawalnych w tej próbce. Kation wapnia (Ca2+) z kolei generuje ciepłą czerwono-pomarańczową barwę, co również jest korzystne dla identyfikacji. Analiza płomieniowa znajduje zastosowanie nie tylko w laboratoriach akademickich, ale także w przemyśle, gdzie szybkość i efektywność identyfikacji metali są kluczowe. Warto nadmienić, że niektóre kationy, takie jak potas (K+) czy miedź (Cu2+), również mogą być wykrywane tą metodą, lecz ich identyfikacja jest bardziej wymagająca z uwagi na złożoność ich spektrum emisyjnego. Dlatego ważne jest, aby w praktyce chemicznej posługiwać się próbnikiem i wzorcami kolorów, co zwiększa dokładność analizy.

Pytanie 36

Jaką metodę można wykorzystać do oznaczania cukrów redukujących w owocowych produktach przetworzonych?

A. Luffa-Schoorla

B. Kjeldahla

C. Soxhleta

D. Lowry'ego

Inne metody, takie jak Kjeldahla, Soxhleta i Lowry'ego, nie nadają się do oznaczania cukrów redukujących w przetworach owocowych. Metoda Kjeldahla to technika analityczna, która służy do oznaczania azotu w związkach organicznych. Może się przydać przy analizie białek, ale na pewno nie przy cukrach. Używając jej można dojść do błędnych wniosków, że jest przydatna w kontekście analiz chemicznych dotyczących owoców, a jej funkcjonalność dotyczy tylko analizy azotu. Z kolei metoda Soxhleta to ekstrakcja, która służy do analizy tłuszczów i olejów, co też nie ma nic wspólnego z cukrami redukującymi. Często ludzie myślą, że każda metoda analityczna jest uniwersalna, a to prowadzi do fałszywych wniosków. Metoda Lowry'ego się skupia na oznaczaniu białek w próbkach biologicznych, więc też nie nadaje się do cukrów redukujących. Zrozumienie błędów w zastosowaniach tych metod może prowadzić do nieprawidłowych analiz, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami analitycznymi. W kontekście analizy przetworów owocowych ważne jest, by stosować odpowiednie metody, które są specyficzne do analizowanego związku chemicznego, w tym przypadku cukrów redukujących, co naprawdę podkreśla znaczenie wyboru właściwej metody w laboratorium.

Pytanie 37

W ramce opisano

Jest to system zapewnienia jakości badań, odnoszący się do procesów organizacyjnych i warunków w jakich niekliniczne badania z zakresu bezpieczeństwa i zdrowia człowieka i środowiska są planowane, przeprowadzane, monitorowane, zapisywane, przechowywane i sprawozdawane.

A. GLP - System Dobrej Praktyki Laboratoryjnej.

B. system akredytacji laboratoriów środowiskowych.

C. HACCP - System Zarządzania Bezpieczeństwem Żywności.

D. system akredytacji laboratoriów medycznych.

GLP, czyli System Dobrej Praktyki Laboratoryjnej, jest kluczowym standardem dla laboratoriów zajmujących się badaniami niekliniczny. Jego celem jest zapewnienie, że wszelkie badania są przeprowadzane w sposób powtarzalny, wiarygodny i zgodny z międzynarodowymi normami jakości. W kontekście GLP, istotne są procesy takie jak planowanie badań, ich przeprowadzanie oraz monitorowanie, co pozwala na dokładne i rzetelne dokumentowanie wyników. Przykładem zastosowania GLP może być badanie toksyczności nowych substancji chemicznych, gdzie każda faza badania musi być udokumentowana i zgodna z określonymi standardami, aby wyniki mogły być uznane za wiarygodne przez organy regulacyjne. Zastosowanie GLP jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również praktyką, która wspiera jakość i bezpieczeństwo w badaniach, przyczyniając się do ochrony zdrowia publicznego i środowiska. Dobre praktyki laboratoryjne są podstawą odpowiedzialnych działań w zakresie badań, co czyni je niezbędnymi w każdej instytucji badawczej.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Dostanie się do środowiska pałeczek Salmonella, hodowanych na podłożach mikrobiologicznych, skutkuje

A. długotrwałym zanieczyszczeniem gruntów

B. pojawią się u ludzi schorzenia układu oddechowego

C. pojawią się u ludzi schorzenia układu pokarmowego

D. długotrwałym zanieczyszczeniem atmosfery

Odpowiedź dotycząca wystąpienia u ludzi schorzeń układu pokarmowego jest prawidłowa, ponieważ pałeczki Salmonelli są znanymi patogenami, które mogą wywoływać ciężkie zatrucia pokarmowe. Infekcje te są najczęściej związane z niewłaściwie obrobionymi lub surowymi produktami spożywczymi, takimi jak mięso, jaja czy niepasteryzowane produkty mleczne. Działanie Salmonelli polega na kolonizacji błony śluzowej jelit, co prowadzi do objawów takich jak biegunka, ból brzucha, wymioty i gorączka. Przykładem może być popularna epidemiologia związana z jedzeniem surowych jaj, gdzie kontakt z zanieczyszczonymi produktami skutkuje zakażeniem. Dobre praktyki w zakresie higieny żywności, takie jak odpowiednie gotowanie, unikanie krzyżowego zanieczyszczenia oraz stosowanie ścisłych zasad sanitarno-epidemiologicznych, są kluczowe w zapobieganiu rozprzestrzenieniu Salmonelli i ochronie zdrowia publicznego. Ponadto, monitorowanie ognisk infekcji oraz edukacja społeczeństwa w zakresie bezpiecznego przygotowywania żywności mają ogromne znaczenie w walce z tym patogenem.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej