Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 20 września 2025 14:15
Data zakończenia: 20 września 2025 14:38

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. aktywnosci

B. uznania

C. bezpieczeństwa

D. afiliacji

Poprawna odpowiedź to aktywność, ponieważ literatura przyrodnicza i przygodowa może stanowić doskonałe źródło stymulacji intelektualnej i emocjonalnej, co jest istotne dla pacjentów czasowo unieruchomionych. Aktywność w kontekście rehabilitacji psychicznej i fizycznej odgrywa kluczową rolę w procesie powrotu do zdrowia. Zaspokajanie potrzeby aktywności poprzez angażujące materiały może pomóc pacjentowi w utrzymaniu motywacji oraz zainteresowania, co jest ważne zwłaszcza w sytuacji, gdy nie może on aktywnie uczestniczyć w zajęciach fizycznych. Przykładem może być wykorzystanie książek o tematyce przyrodniczej, które mogą inspirować do rozważań nad światem naturalnym, lub literatury przygodowej, która może pobudzać wyobraźnię i wprowadzać w świat pełen emocji i doświadczeń. Takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznej rehabilitacji, które uwzględniają nie tylko aspekty fizyczne, ale również psychiczne i społeczne, promując kompleksowe podejście do zdrowienia pacjentów.

Pytanie 2

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. swobody w komunikacji

B. umiejętności związanych z różnymi technikami

C. możliwie niezależnego i samodzielnego życia

D. jak największej sprawności fizycznej

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.

Pytanie 3

Podopieczny z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, który porusza się samodzielnie, powinien możliwie jak najczęściej uczestniczyć

A. w treningach interpersonalnych

B. w terapii Snoezelen

C. w grach i zabawach ruchowych

D. w chromoterapii

Wybór chromoterapii jako formy wsparcia dla otyłego podopiecznego z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną jest nieadekwatny. Chromoterapia, oparta na działaniu kolorów, może być pomocna w kontekście terapii relaksacyjnych, ale nie ma dowodów na jej efektywność w kontekście wsparcia motorycznego czy społecznego rozwoju. Osoby z umiarkowanymi zaburzeniami intelektualnymi wymagają bardziej dynamicznych form aktywności, które angażują zarówno ciało, jak i umysł. Zajęcia w terapii Snoezelen, choć mogą przynieść ulgę w stresie i poprawić samopoczucie poprzez stymulację zmysłów, nie są wystarczające do rozwijania umiejętności motorycznych czy społecznych. Z kolei treningi interpersonalne, skupiające się na rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, są istotne, ale w przypadku podopiecznych z obniżoną sprawnością fizyczną, aktywność ruchowa jest kluczowa dla ich wszechstronnego rozwoju. Dlatego aktywności związane z grami i zabawami ruchowymi lepiej odpowiadają na potrzeby osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, łącząc aspekty ruchowe, społeczne i emocjonalne, co jest zgodne z zaleceniami instytucji zajmujących się rehabilitacją osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 4

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. kulinarnej

B. rękodzielniczej

C. ceramicznej

D. stolarskiej

Wybór odpowiedzi dotyczących pracowni stolarskiej, kulinarnej lub rękodzielniczej pokazuje nieporozumienie w zakresie zastosowania wymienionych narzędzi i materiałów. Pracownia stolarska wykorzystuje zupełnie inne narzędzia, takie jak piły, młotki czy wkrętarki, które są przeznaczone do obróbki drewna. Toczki i klepaczki, narzędzia ceramiczne, nie mają zastosowania w stolarstwie, a ich użycie w tej dziedzinie byłoby nieefektywne. W kontekście pracowni kulinarnej, argumenty są równie nieadekwatne. Narzędzia wykorzystywane w kuchni skupiają się na przygotowywaniu żywności i nie obejmują narzędzi ceramicznych, które są używane do formowania gliny, a nie do gotowania. Wreszcie, odpowiedź odwołująca się do pracowni rękodzielniczej, choć może wydawać się zbliżona, również jest myląca. Rękodzieło obejmuje wiele różnych technik, ale w kontekście ceramiki, istotne jest zrozumienie, że specjalistyczne narzędzia ceramiczne są kluczowe dla prawidłowego wykonania produktów. Wybór tych narzędzi jest ściśle związany z materiałem, jakim jest glina, oraz procesami związanymi z jej obróbką, co stawia je w opozycji do narzędzi używanych w innych dziedzinach rzemiosła.

Pytanie 5

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Bajki oraz wiersze

B. Igły i nici

C. Płyty z muzyką

D. Gry planszowe i stolikowe

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Pytanie 6

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

B. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

C. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

D. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

Muzykoterapia czynna oraz ćwiczenia oddechowe są skutecznymi metodami wspierającymi osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, co znajduje potwierdzenie w badaniach z zakresu rehabilitacji. Muzykoterapia czynna, polegająca na aktywnym uczestnictwie w działaniach muzycznych, może poprawić samopoczucie emocjonalne Pani Agnieszki oraz zwiększyć jej motywację do działania. Śpiewanie, które jest jej pasją, nie tylko angażuje układ oddechowy, ale także sprzyja redukcji stresu i poprawie nastroju. Ćwiczenia oddechowe są z kolei nieocenione w kontekście relaksacji, co przyczynia się do łagodzenia bólu oraz napinania mięśni. Poprzez regularne wykonywanie ćwiczeń oddechowych, Pani Agnieszka może nauczyć się lepszej kontroli nad swoim ciałem, co wpłynie na ogólną poprawę jej jakości życia. Warto zwrócić uwagę, że takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznym podejściem w terapii, które uwzględnia aspekty fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjenta.

Pytanie 7

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z logopedą

B. z pedagogiem

C. z protetykiem słuchu

D. z laryngologiem

Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Pytanie 8

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 6 godzin

B. 8 godzin

C. 7 godzin

D. 5 godzin

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zajęcia w środowiskowych domach samopomocy powinny być prowadzone przez co najmniej 6 godzin dziennie, 5 dni w tygodniu. Ta regulacja wynika z potrzeby zapewnienia uczestnikom odpowiedniego wsparcia i zaangażowania w różnorodne aktywności, które wpływają na ich rozwój oraz integrację społeczną. Przykładowo, 6-godzinny cykl zajęć może obejmować warsztaty, terapie zajęciowe oraz aktywności fizyczne, co jest istotne dla utrzymania ich dobrostanu psychicznego i fizycznego. Praktyki te są zgodne z ogólnymi standardami w zakresie organizacji wsparcia społecznego, które podkreślają znaczenie regularności i intensywności zajęć w kontekście wzmocnienia umiejętności oraz wsparcia emocjonalnego uczestników. Dodatkowo, zapewnienie odpowiedniej ilości czasu na zajęcia pozwala na dokładniejsze dostosowanie ich do indywidualnych potrzeb oraz aspiracji osób korzystających z tych instytucji.

Pytanie 9

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Corel

B. Paint

C. Power Point

D. Word

Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 10

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Orffa

C. Klanzy

D. Dennisona

Odpowiedź Dennisona jest poprawna, ponieważ cykl leniwych ósemek jest głęboko zakorzeniony w teorii ruchu i metodach stosowanych przez Carla Dennisona, który opracował program zwany "Brain Gym". Ćwiczenia te mają na celu integrację obu półkul mózgowych, co sprzyja poprawie koncentracji, pamięci oraz koordynacji ruchowej. W kontekście terapii ruchowej, leniwe ósemki angażują uczestników do wykonywania płynnych, okrężnych ruchów, co pomaga w rozwijaniu umiejętności motorycznych i zwiększa świadomość ciała. W praktyce, stosowanie takich ćwiczeń w grupie terapeutycznej pozwala uczestnikom nie tylko na poprawę ich funkcji poznawczych, ale również na budowanie relacji międzyludzkich, co jest niezwykle ważne w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, metoda Dennisona jest szeroko stosowana w edukacji, szczególnie w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z koncentracją i uczeniem się, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w terapii.

Pytanie 11

Dane dotyczące umiejętności obsługi telefonu przez podopiecznego są zapisane w dokumentacji badania przeprowadzonego przy użyciu skali oceny

A. podstawowych czynności życia codziennego Barthel

B. stanu psychicznego Mini-mental state examination

C. podstawowych czynności życia codziennego Katza

D. złożonych czynności życia codziennego Lawtona

Wybór skali MMSE do oceny umiejętności korzystania z telefonu to trochę chybiona decyzja. MMSE skupia się głównie na takich rzeczach jak pamięć czy orientacja, a nie na tym, jak korzystać z technologii. Te umiejętności mogą mieć wpływ, ale to nie to samo, co ocenianie złożonych czynności w życiu codziennym. Z kolei skala Barthel zajmuje się bardziej podstawowymi czynnościami, jak jedzenie czy poruszanie się, co też nie ma nic wspólnego z obsługą telefonu. Skala Katza działa podobnie, więc wybór tych narzędzi nie za bardzo pasuje do pytania o bardziej złożone umiejętności. Moim zdaniem, może to prowadzić do niezrozumienia, jak naprawdę ktoś radzi sobie z nowoczesnymi technologiami, co jest kluczowe, zwłaszcza dla osób starszych. Niezrozumienie różnicy pomiędzy podstawowymi a bardziej skomplikowanymi czynnościami może doprowadzić do błędnych wniosków o samodzielności pacjenta i jego potrzebach wsparcia.

Pytanie 12

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. Alzheimera

B. metabolicznego

C. nowotworowego

D. Parkinsona

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 13

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. powtarzalności

B. działalności

C. systematyczności

D. poglądowości

Odpowiedź 'poglądowości' jest poprawna, ponieważ odnosi się do zasady, która podkreśla znaczenie zmysłowego poznawania rzeczywistości przez dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Ta zasada opiera się na przekonaniu, że zrozumienie i przyswajanie wiedzy przez dzieci przebiega skuteczniej, gdy są one w stanie doświadczyć obiektów i zjawisk bezpośrednio, na przykład poprzez dotyk, węch czy wzrok. Istotne jest, aby terapeuta wykorzystywał materiały i sytuacje, które angażują różne zmysły, co ułatwia dzieciom tworzenie mentalnych obrazów oraz lepsze zapamiętywanie informacji. Przykładem zastosowania tej zasady w pracy terapeutycznej może być organizowanie zajęć, w których dzieci mają możliwość eksperymentowania z różnymi przedmiotami, obserwowania ich właściwości i interakcji, co stymuluje ich rozwój poznawczy. Standardy takie jak 'Zasady pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami' wskazują na znaczenie multisensorycznego podejścia w edukacji i terapii, co potwierdza skuteczność zastosowania zasady poglądowości w pracy z dziećmi.

Pytanie 14

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Veroniki Sherborne

B. Faya

C. Silvy

D. Glenna Domana

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 15

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. przekształceniu stanowisk na potrzeby

B. analizie zaproponowanych koncepcji

C. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

D. tworzeniu różnych koncepcji

Odpowiedzi, które koncentrują się na zamianie stanowisk na interesy, jasnym określeniu przedmiotu sporu oraz ocenie zaproponowanych pomysłów, przedstawiają niepełny obraz procesu negocjacji. Zamiana stanowisk na interesy, choć istotna w kontekście zrozumienia realnych potrzeb stron, nie może stanowić głównego celu etapu poszukiwania rozwiązań. To narzędzie, które powinno być wykorzystywane w trakcie analizy, a nie w fazie kreatywnej. Jasne określenie przedmiotu sporu jest również ważne, lecz to zdefiniowanie, co jest przedmiotem dyskusji, należy przeprowadzić na wcześniejszym etapie negocjacji, zanim dojdzie do generowania rozwiązań. Ocena zaproponowanych pomysłów, choć może wydawać się sensowna, powinna odbywać się po ich wytworzeniu, a nie równolegle. Typowym błędem w myśleniu o procesie negocjacyjnym jest postrzeganie go jako liniowego, podczas gdy jest to cykliczny proces, który wymaga elastyczności i otwartości na różne rozwiązania. Ignorowanie etapu burzy mózgów ogranicza możliwość odkrywania nowych opcji, które mogą być korzystne dla wszystkich stron. Dlatego kluczowe jest, aby w czasie negocjacji koncentrować się na wytwarzaniu różnych pomysłów, co może prowadzić do bardziej owocnych i zrównoważonych rezultatów.

Pytanie 16

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

B. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

C. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

D. nawiązać relację między nim a terapeutą

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 17

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca domu pomocy społecznej

C. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

D. mieszkańca mieszkania wspomaganego

Wybór mieszkańca domu pomocy społecznej jako osoby, dla której zespół terapeutyczno-opiekuńczy opracowuje indywidualny plan wsparcia, jest uzasadniony specyfiką funkcjonowania domów pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej, domy te są instytucjami, które oferują całodobową opiekę i wsparcie dla osób, które z powodu wieku, niepełnosprawności lub innych przyczyn nie mogą samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie. Tworzenie indywidualnego planu wsparcia jest kluczowym elementem w zapewnieniu dostosowanej opieki, która odpowiada na konkretne potrzeby mieszkańca. W praktyce, plan taki uwzględnia zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne, emocjonalne oraz edukacyjne, co ma na celu poprawę jakości życia mieszkańców. Przykładowo, w ramach takiego planu może być przewidziana terapia zajęciowa, wsparcie psychologiczne, a także organizacja zajęć aktywizujących, które pomagają w integracji społecznej i redukcji izolacji. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy, uwzględniając stan zdrowia i gotowość mieszkańca do współpracy, dostosowuje formy wsparcia, co jest zgodne z dobrymi praktykami w obszarze opieki i wsparcia społecznego.

Pytanie 18

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą

B. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności

C. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny

D. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania

Wynik 7 punktów w skali Norton wskazuje na znaczne ryzyko wystąpienia odleżyn, co jest kluczowe w opiece nad osobami z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi. Skala Norton służy do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn, uwzględniając czynniki takie jak ogólny stan zdrowia pacjenta, poziom aktywności, mobilność oraz stan skóry. Przykładowo, pacjenci z ograniczoną mobilnością, którzy spędzają długie godziny w jednej pozycji, są szczególnie narażeni na powstawanie odleżyn. W praktyce, personel medyczny powinien regularnie monitorować stan pacjenta, stosować odpowiednie techniki pielęgnacji skóry oraz wprowadzać programy aktywizacji, aby zmniejszyć ryzyko. Zgodnie z wytycznymi European Pressure Ulcer Advisory Panel (EPUAP), istotne jest również stosowanie odpowiednich materacy przeciwodleżynowych oraz edukacja pacjentów i ich rodzin na temat zapobiegania odleżynom. Takie podejście nie tylko poprawia jakość życia podopiecznych, ale również zmniejsza obciążenie systemu opieki zdrowotnej poprzez prewencję komplikacji zdrowotnych.

Pytanie 19

Podczas aktualizacji danych osobowych uczestnika zajęć w ośrodku wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, w formularzu osobowym należy obowiązkowo zamieścić

A. szczegółową charakterystykę relacji rodzinnych i opis sieci wsparcia

B. informację o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego

C. cele terapeutyczne zgodne z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

D. klauzulę zgody na przetwarzanie danych zawartych w kwestionariuszu

Klauzula zgody na przetwarzanie danych jest kluczowym elementem kwestionariusza osobowego, szczególnie w kontekście ochrony danych osobowych. Zgodnie z przepisami RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), każda instytucja przetwarzająca dane osobowe musi uzyskać zgodę osoby, której dane dotyczą, na ich przetwarzanie. W przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi, które często znajdują się w wrażliwej sytuacji, zapewnienie ochrony prywatności i zgodności z przepisami prawymi jest szczególnie istotne. Przykładem praktycznego zastosowania klauzuli zgody może być sytuacja, gdy ośrodek wsparcia współpracuje z innymi instytucjami, takimi jak szpitale czy poradnie zdrowia psychicznego. W takim przypadku klauzula zgody umożliwia legalne przekazywanie informacji na temat uczestnika zajęć, co jest niezbędne dla zapewnienia odpowiedniej opieki i wsparcia. Ponadto, przygotowując kwestionariusz, warto pamiętać o transparentności — uczestnik powinien być w pełni informowany o celach przetwarzania danych oraz o tym, jak będą one wykorzystywane, co zwiększa zaufanie do instytucji.

Pytanie 20

Przekazywanie negatywnej informacji zwrotnej, które polega na formułowaniu wypowiedzi składającej się z trzech elementów, a mianowicie: pozytywnego, negatywnego i pozytywnego, jest typowe dla

A. modelu Pendeltona

B. metody zacznij, przestań, kontynuuj

C. metody kanapki

D. zasady jestem słoniem

Metoda kanapki to technika udzielania informacji zwrotnej, która polega na formułowaniu wypowiedzi w trzech częściach: pozytywnej, negatywnej oraz ponownie pozytywnej. To podejście jest cenione w kontekście zarządzania zasobami ludzkimi oraz efektywnej komunikacji w zespołach. Dzięki zastosowaniu metody kanapki, pracownicy są bardziej skłonni przyjąć krytykę, gdyż jest ona otoczona konstruktywnym akcentem pozytywnym. Na przykład, lider zespołu może zacząć od pochwały dotyczącej osiągnięć pracownika, następnie przejść do obszaru, który wymaga poprawy, a na koniec ponownie podkreślić mocne strony, co wzmocni motywację i zaangażowanie. Zgodnie z dobrymi praktykami w zarządzaniu, takie podejście zmniejsza opór przed przyjmowaniem negatywnej informacji zwrotnej i sprzyja tworzeniu kultury otwartości w organizacji. Warto również zaznaczyć, że metoda ta znajduje zastosowanie nie tylko w sytuacjach formalnych, ale także w codziennych interakcjach, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w komunikacji.

Pytanie 21

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. epilepsja dźwięko- i fotogenna

B. strach przed wysokościami

C. uczulenie na ślinę i skórę kota

D. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 22

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

B. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

C. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

D. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

Odpowiedź "przy udziale uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na pół roku" jest poprawna, ponieważ zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku, analiza indywidualnych efektów rehabilitacji powinna być przeprowadzana w sposób inkluzyjny, co oznacza, że uczestnik powinien być aktywnie zaangażowany w proces oceny swoich postępów. Taki model współpracy nie tylko umożliwia lepsze zrozumienie własnych postępów przez uczestnika, ale także pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do jego indywidualnych potrzeb. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których uczestnik może dzielić się swoimi odczuciami i doświadczeniami, co dodatkowo motywuje do dalszej pracy. Współpraca z uczestnikiem zwiększa także jego odpowiedzialność za proces rehabilitacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i rehabilitacji społecznej, gdzie aktywne uczestnictwo jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz osiągania zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 23

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

B. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

C. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

D. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 24

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

B. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

C. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

D. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 25

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. ilustracyjności

B. łatwości zrozumienia

C. systematyczności

D. praktyczności

Odpowiedzi takie jak 'poglądowość', 'przystępność' czy 'użyteczność' wskazują na różne aspekty metodologii edukacyjnej, ale nie odnoszą się bezpośrednio do systematyczności, która jest kluczowa dla efektywnego przyswajania wiedzy. Poglądowość odnosi się do wykorzystania zasobów wizualnych w celu ilustrowania informacji, co może wspierać naukę, ale samodzielnie nie zapewnia struktury ani regularności w procesie edukacyjnym. O ile jest to ważny element, to bez systematyczności uczestnicy mogą mieć trudności z utrwaleniem wiedzy. Przystępność z kolei bada, jak łatwo materiały są zrozumiałe dla uczestników; jednak nawet najbardziej przystępna informacja wymaga regularnego przeglądania i powtarzania, aby zbudować trwałe zrozumienie. Użyteczność natomiast odnosi się do praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy, ale bez systematycznego przeglądu tematu, uczestnicy mogą nie być w stanie efektywnie wprowadzać nabytych informacji w życie. Brak systematyczności może prowadzić do powierzchownego przyswajania wiedzy, co z kolei ogranicza zdolność do jej późniejszego zastosowania w codziennym życiu, co jest kluczowe w kontekście zdrowego trybu życia. Edukacja i terapie oparte na solidnych fundamentach systematycznych są bardziej skuteczne w długoterminowej perspektywie.

Pytanie 26

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. typy niepełnosprawności.

B. przyczyny problemu.

C. etapu rozwoju.

D. potencjalnego rozwoju.

Wybór odpowiedzi dotyczącej przyczyny zaburzenia, stadium rozwojowego czy rodzaju niesprawności nie uwzględnia kluczowego celu diagnozy prognostycznej, który koncentruje się na przewidywaniu przyszłych zdarzeń związanych z rozwojem stanu zdrowia pacjenta. Diagnoza dotycząca przyczyny zaburzenia odnosi się do analizy etiologii problemu, co jest istotnym, ale innym aspektem oceny klinicznej. Zrozumienie, dlaczego coś się dzieje, jest niezbędne dla skutecznego leczenia, lecz nie umożliwia przewidzenia, jak sytuacja będzie się rozwijać w przyszłości. Podobnie, ocena stadium rozwojowego jest użyteczna, ale ogranicza się do opisania aktualnego stanu, a nie do prognozowania dalszych zmian. Co więcej, określenie rodzaju niesprawności jest ważne dla klasyfikacji problemów, ale znowu nie dostarcza narzędzi do przewidywania, jak ta niesprawność może ewoluować. Te błędne podejścia często wynikają z mylnego założenia, że sama analiza stanu obecnego jest wystarczająca do stworzenia skutecznego planu terapeutycznego. W rzeczywistości, skuteczna interwencja wymaga nie tylko zrozumienia aktualnych objawów, ale także umiejętności prognozowania, co jest kluczowe dla długoterminowego zarządzania zdrowiem pacjenta. Z tego powodu, diagnoza prognostyczna staje się niezbędnym elementem w optymalizacji procesów terapeutycznych, co podkreślają liczne standardy i wytyczne branżowe.

Pytanie 27

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. usprawniającą i kształcącą

B. inspirującą i edukacyjną

C. relaksującą i wyciszającą

D. uspokajającą i towarzyską

Wybór zabawek o funkcji inspirującej i wychowawczej może wydawać się atrakcyjny, lecz nie uwzględnia on szczególnych potrzeb dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, które wymagają bardziej zindywidualizowanego podejścia. Inspirujące zabawki mogą stymulować kreatywność, ale niekoniecznie wspierają rozwój motoryczny i umiejętności kognitywnych, które są kluczowe dla tych dzieci. Wybierając zabawki, które mają być odprężające i wyciszające, można pomylić potrzebę relaksu z rzeczywistymi wymaganiami terapeutycznymi. Choć takie zabawki mogą być użyteczne w chwilach stresu, nie przyczyniają się do rozwijania umiejętności praktycznych, które są fundamentalne dla dzieci z tym schorzeniem. Zabawki o funkcji uspokajającej i społecznej, choć mogą wspierać interakcje, nie koncentrują się na kształtowaniu umiejętności potrzebnych do samodzielnego funkcjonowania. Błędem w myśleniu jest zatem przypisanie zabawkom ogólnych funkcji, które nie są dostosowane do specyficznych potrzeb terapeutycznych dzieci. W kontekście terapii zajęciowej, kluczowe jest, aby zabawki były nie tylko atrakcyjne, ale przede wszystkim funkcjonalne i ukierunkowane na rozwój motoryczny oraz umiejętności poznawcze, co ma swoje odzwierciedlenie w światowych standardach terapii zajęciowej.

Pytanie 28

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Ignorowanie

B. Aprobowanie

C. Ocenianie

D. Rozkazywanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 29

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Indywidualne lekcje matematyki

B. Kursy informatyczne

C. Zajęcia grupowe z komunikacji

D. Szkolenia zawodowe

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 30

Chromoterapia to terapia poprzez

A. ekspozycję zmysłu wzroku na odpowiednie kolory

B. interakcję osoby poddawanej terapii z kotem

C. taniec oraz ruch ekspresyjny w rytmie muzyki

D. świadome oraz nieuświadomione oddziaływania oparte na śmiechu

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, to metoda leczenia, która wykorzystuje różne barwy do wpływania na samopoczucie pacjenta oraz wspierania procesów zdrowotnych. Eksponowanie zmysłu wzroku na odpowiednie barwy ma na celu harmonizowanie energii ciała, co jest zgodne z teorią, że kolory mają różne częstotliwości wibracji, które wpływają na nasze emocje i zdrowie fizyczne. Na przykład, kolor niebieski ma działanie uspokajające, podczas gdy czerwony stymuluje i pobudza. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, wykorzystanie kolorowych świateł w sesjach medytacyjnych, a także w terapii wizualnej. Badania wykazują, że odpowiednie zastosowanie kolorów może pomóc w redukcji stresu, poprawie nastroju oraz wspomaganiu regeneracji organizmu. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, chromoterapia powinna być stosowana jako uzupełnienie tradycyjnych metod leczenia, aby zwiększyć ich skuteczność oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 31

W przypadku nawiązania kontaktu z rodziną uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, terapeuta zajęciowy powinien zanotować ten fakt

A. w kartotece zachowania podopiecznego

B. w indywidualnym planie pomocy

C. w dzienniku współpracy z rodziną

D. w formularzu wywiadu z rodziną

Jeśli chodzi o dokumentowanie kontaktów z rodziną w terapii zajęciowej, to warto uważać, bo można łatwo zgubić ważne informacje. Kwestionariusz wywiadu z rodziną powinien zbierać ogólne informacje o uczestniku i jego środowisku, ale nie nadaje się do codziennego rejestrowania kontaktów. Zapis w indywidualnym planie wsparcia jest trochę inny, bo bardziej skupia się na celach, a nie na codziennych uzgodnieniach. Karta zachowania uczestnika też nie jest do tego, bo monitoruje zachowania, a nie relacje z rodziną. Takie podejście może prowadzić do różnych nieporozumień i to nie jest dobre, bo jakość wsparcia dla uczestnika może na tym ucierpieć. W terapii najważniejszy jest kontakt z rodziną, więc niezapisywanie tych interakcji w odpowiednim miejscu może być szkodliwe. Właściwa dokumentacja w zeszycie współpracy nie tylko wspiera terapeutę, ale i uczestnika w całym procesie, więc warto to robić dobrze.

Pytanie 32

Czym jest chromoterapia?

A. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem

B. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu

C. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy

D. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, polega na wykorzystaniu zmysłu wzroku poprzez eksponowanie pacjenta na różne kolory, co ma na celu wspieranie leczenia różnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Kolory mają różne właściwości i mogą wpływać na nastrój oraz samopoczucie osoby. Na przykład, kolor niebieski jest często kojarzony z uspokojeniem i relaksem, podczas gdy czerwony może być stymulujący i energizujący. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, stosowanie kolorowych filtrów czy barwne kąpiele. Współczesne podejście do terapii kolorami często łączy się z psychologią oraz terapią sztuką, co daje terapeucie dodatkowe narzędzie do pracy z pacjentem. Badania naukowe sugerują, że chromoterapia może mieć pozytywny wpływ na redukcję stresu i poprawę samopoczucia, co czyni ją wartościowym uzupełnieniem terapii konwencjonalnych w różnych dziedzinach zdrowia. Warto zaznaczyć, że chromoterapia powinna być stosowana jako wspomagająca metoda w terapii, a nie jako jedyne rozwiązanie w leczeniu chorób.

Pytanie 33

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. sformułować diagnozę terapeutyczną

B. zawrzeć umowę z podopiecznym

C. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

D. wyznaczyć cele terapeutyczne

Sformułowanie diagnozy terapeutycznej jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, który następuje po analizie zebranych danych. Diagnoza terapeutyczna pozwala terapeucie na zrozumienie specyfiki problemów podopiecznego oraz jego potrzeb, co jest niezbędne do dalszej pracy. W tym etapie terapeuta korzysta z wiedzy z zakresu psychologii, pedagogiki oraz doświadczenia klinicznego, aby zidentyfikować najważniejsze kwestie wymagające interwencji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, analizując wyniki wywiadów i dokumentację, stwierdza występowanie zaburzeń lękowych, które mogą wpływać na funkcjonowanie osoby w codziennym życiu. Na podstawie tej diagnozy możliwe jest następnie określenie celów terapeutycznych oraz opracowanie indywidualnego planu terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem. Warto również podkreślić, że diagnoza nie jest procesem jednorazowym, lecz powinno się ją regularnie aktualizować w miarę postępów terapii, co odpowiada standardom etycznym i zawodowym.

Pytanie 34

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. poniesionych kosztów

B. rodzajów terapii zajęciowej

C. realizowanych zadań

D. uczestnictwa w zajęciach

Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.

Pytanie 35

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. bezpieczeństwa i afiliacji

B. higienicznych i estetycznych

C. uznania i szacunku

D. poznawczych i psychologicznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 36

Aby jak najlepiej zrozumieć zdanie podopiecznego dotyczące jego doświadczeń w placówce, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim zadawać pytania

A. otwarte.

B. zamknięte.

C. sugerujące.

D. przejściowe.

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego, ponieważ pozwala na uzyskanie głębszej i bardziej autentycznej informacji zwrotnej od podopiecznego. Pytania otwarte stymulują podopiecznych do dzielenia się swoimi myślami, uczuciami i doświadczeniami w sposób, który może nie być możliwy przy użyciu pytań zamkniętych. Dają one możliwość wyrażenia siebie i omawiania skomplikowanych kwestii, które mogą być istotne dla ich procesu terapeutycznego. Na przykład, pytanie "Jak się czujesz podczas zajęć w naszej placówce?" może prowadzić do cennych informacji na temat ich nastroju, potrzeb i oczekiwań, co jest nieocenione w tworzeniu spersonalizowanego planu terapii. W kontekście standardów terapii zajęciowej oraz najlepszych praktyk, takie podejście sprzyja budowaniu zaufania i otwartej komunikacji, co jest fundamentem efektywnej interwencji terapeutycznej. Pytania otwarte są także zgodne z zasadami person-centered care, gdzie głównym celem jest dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 37

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

B. Telewizor, komputer, projektor

C. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

D. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 38

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. wikliniarskiej

B. metaloplastycznej

C. stolarskiej

D. ceramicznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 39

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

B. chorobę Alzheimera.

C. udar niedokrwienny w czasie.

D. epileptyczny atak w trakcie.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 40

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. socjoterapię

B. trening umiejętności higienicznych

C. trening umiejętności technicznych

D. psychoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej