Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik inżynierii sanitarnej
Kwalifikacja: BUD.09 - Wykonywanie robót związanych z budową, montażem i eksploatacją sieci oraz instalacji sanitarnych
Data rozpoczęcia: 11 października 2025 22:24
Data zakończenia: 11 października 2025 22:37

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W jakim rodzaju systemu grzewczego gorąca woda z kotła unosi się pionem w kierunku przewodu rozdzielczego, następnie spływa w dół przewodem zasilającym do grzejników, a potem wraca do kotła przez pion powrotu?

A. Dwururowym z rozdziałem górnym

B. Dwururowym z rozdziałem dolnym

C. Dwururowym z rozdzielaczami i grzejnikami

D. Dwururowym z rozdzielaczami i ogrzewaniem podłogowym

Rozważając inne odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich odnosi się do różnych konfiguracji systemów dwururowych, które nie odpowiadają opisanemu w pytaniu procesowi. System dwururowy z rozdzielaczami i grzejnikami, mimo że efektywny, nie ma jasno określonego sposobu, w jaki woda krąży, jak to ma miejsce w rozdziale górnym. Tego typu rozdzielacz może powodować złożoność w regulacji przepływu, a woda może nie wracać do kotła w najbardziej optymalny sposób, co prowadzi do zwiększenia kosztów energii. Z drugiej strony, system z rozdziałem dolnym również nie jest odpowiedni, ponieważ woda nie może swobodnie unosić się do góry, co jest kluczowym elementem efektywnego wznoszenia ciepłej wody do grzejników. W przypadku systemu z ogrzewaniem podłogowym, mimo że również wykorzystuje dwa obiegi, jego zasada działania jest oparta na innym mechanizmie, który nie pasuje do opisanego w pytaniu schematu. Powszechnym błędem jest mylenie różnych systemów grzewczych i ich specyficznych zasad działania, co może prowadzić do niewłaściwego doboru rozwiązań grzewczych, a tym samym do zwiększenia kosztów eksploatacji oraz niezadowolenia użytkowników. Właściwe zrozumienie działania systemów grzewczych jest kluczowe dla ich efektywności, co podkreślają standardy branżowe dotyczące projektowania i instalacji systemów grzewczych.

Pytanie 2

Aby wykonać cięcie okrągłych kanałów wentylacyjnych Spiro o średnicy 200 mm, jakie narzędzie powinno być użyte?

A. piły brzeszczotowej

B. szlifierki kątowej

C. obcinaka krążkowego

D. nożyc do blachy

Wybór szlifierki kątowej do cięcia kanałów wentylacyjnych okrągłych o średnicy 200 mm jest uzasadniony jej wszechstronnością oraz efektywnością w pracy z metalem. Szlifierki kątowe, wyposażone w odpowiednie tarcze do cięcia, pozwalają na szybkie i precyzyjne wykonanie cięć, co jest istotne w procesie instalacji systemów wentylacyjnych. Używanie szlifierki kątowej pozwala na łatwe dostosowanie głębokości cięcia oraz kątów, co ma kluczowe znaczenie w przypadku kanałów o określonych wymiarach. Standardy branżowe sugerują, że narzędzia te powinny być stosowane z zachowaniem odpowiednich środków bezpieczeństwa, takich jak okulary ochronne oraz rękawice, aby minimalizować ryzyko urazów. Przykładowo, podczas pracy z szlifierką kątową, operator ma możliwość cięcia w trudno dostępnych miejscach, co czyni to narzędzie idealnym do montażu wentylacji w różnych warunkach. Dodatkowo, szlifierki kątowe są dostępne w różnych wariantach mocy, co pozwala na dostosowanie narzędzia do specyfiki pracy oraz materiału, z którego wykonane są kanały wentylacyjne.

Pytanie 3

Rewizja, znana także jako czyszczak, jest umieszczana w

A. najwyższym odcinku pionu kanalizacyjnego

B. najniższym odcinku pionu kanalizacyjnego

C. najniższym odcinku pionu wodociągowego

D. najwyższym odcinku pionu wodociągowego

Montaż rewizji w najniższej części pionu wodociągowego to w sumie kiepski pomysł z kilku powodów. Piony wodociągowe mają zupełnie inne zadanie - transportują wodę pitną, a dostęp do czyszczenia nie jest tam tak istotny jak w instalacjach kanalizacyjnych. Wstawienie rewizji w pionie wodociągowym nie ma sensu i raczej się nie sprawdzi, bo chodzi głównie o utrzymanie jakości wody, a nie o usuwanie osadów. Dodatkowo, w górnych częściach pionu wodociągowego zbiera się powietrze, co może prowadzić do problemów z działaniem systemu, na przykład do kawitacji, a to może uszkodzić instalację. Dlatego zarządzanie wodą w takich systemach wymaga innych rozwiązań, jak odpowiednie filtrowanie, w zgodzie z normami jakości wody, na przykład PN-EN 1717. Wstawiając rewizję w pionie kanalizacyjnym, można uniknąć kłopotów z zatykańciem rur, co często wynika z błędów w używaniu lub nagromadzenia zanieczyszczeń. Widać więc, jak ważne jest, żeby wiedzieć, jak działają poszczególne elementy instalacji i jak je prawidłowo rozmieścić.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

Jaka powinna być minimalna odległość kuchenki gazowej od okna?

A. 0,7 m

B. 0,4 m

C. 0,5 m

D. 0,2 m

Minimalna odległość kuchenki gazowej od okna powinna wynosić 0,5 m, co jest zgodne z obowiązującymi normami bezpieczeństwa. Zachowanie tej odległości jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej wentylacji oraz minimalizacji ryzyka powstania niebezpiecznych sytuacji, takich jak pożar czy ulatnianie się gazu. Kuchenka gazowa, będąc źródłem otwartego ognia, wymaga miejsca, aby dym i gazy spalinowe mogły swobodnie się wydostawać, a także aby zminimalizować wpływ na sąsiednie powierzchnie. W praktyce, zachowanie tej odległości ułatwia również dostęp do okna w celu wentylacji pomieszczenia. Wiele krajów ma określone przepisy budowlane oraz normy dotyczące instalacji urządzeń gazowych, które zalecają zachowanie co najmniej 0,5 m od okna. Stosując się do tych standardów, można zredukować ryzyko awarii oraz zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Warto pamiętać, że przestrzeń wokół kuchenki powinna być wolna od łatwopalnych materiałów, co również przyczynia się do podniesienia poziomu bezpieczeństwa w kuchni.

Pytanie 6

Aby zrealizować połączenie rur Pex-Alu-Pex z użyciem złączki zaciskanej przez skręcanie, potrzebne są m.in.: dwa klucze nastawne 25 mm, nożyce oraz

A. ekspander

B. gratownik z ruchomym ostrzem

C. kalibrator z fazownikiem

D. gratownik uniwersalny

Kalibrator z fazownikiem jest kluczowym narzędziem w procesie łączenia rur Pex-Alu-Pex. Jego główną funkcją jest zapewnienie odpowiedniego kształtu i wymiarów końców rur przed ich połączeniem za pomocą złączek zaciskanych. Dzięki kalibratorowi można uzyskać idealne dopasowanie rur do złączki, co jest szczególnie ważne dla uzyskania hermetyczności połączenia. W praktyce, niewłaściwe wymiarowanie końcówki rury może prowadzić do nieszczelności, co z kolei może skutkować poważnymi problemami, takimi jak wycieki w systemie hydraulicznym. W branży instalacyjnej standardem jest stosowanie kalibratorów w zestawach narzędzi, co potwierdzają normy dotyczące instalacji hydraulicznych. Użycie kalibratora z fazownikiem nie tylko zwiększa jakość połączeń, ale także przyspiesza proces instalacji, eliminując potencjalne błędy. Warto dodać, że kalibratory są często wyposażone w różne rozmiary, co umożliwia ich zastosowanie w systemach o różnych średnicach rur.

Pytanie 7

Do czego służy manometr zainstalowany w systemie grzewczym?

A. Pomiaru temperatury wody w kaloryferach

B. Regulacji przepływu wody w systemie

C. Pomiaru zużycia energii cieplnej

D. Pomiaru ciśnienia w instalacji

Pozostałe odpowiedzi wskazują na niepoprawne funkcje manometru, co może wynikać z mylnego rozumienia jego roli w systemie grzewczym. Pomiar temperatury wody w kaloryferach jest zadaniem termometru, a nie manometru. Termometry są używane do monitorowania temperatury czynnika grzewczego, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem ogrzewania. Pomiar zużycia energii cieplnej jest zadaniem liczników ciepła, które są instalowane w celu monitorowania ilości zużywanej energii, co jest szczególnie istotne w budynkach wielorodzinnych. Liczniki te obliczają zużycie energii na podstawie różnic temperatury i przepływu czynnika grzewczego. Z kolei regulacja przepływu wody w systemie jest zadaniem zaworów regulacyjnych, takich jak zawory termostatyczne. Zawory te pozwalają na dostosowanie przepływu czynnika grzewczego do aktualnych potrzeb cieplnych pomieszczeń, co optymalizuje zużycie energii. Wspólnym błędem jest przypisywanie manometrowi funkcji, które należą do innych urządzeń pomiarowych i regulacyjnych w systemie grzewczym. Przy projektowaniu i eksploatacji systemów grzewczych ważne jest, aby zrozumieć specyficzne role i funkcje każdego elementu, co pozwala na ich właściwe wykorzystanie i uniknięcie potencjalnych problemów.

Pytanie 8

Jakie dwie kształtki powinny zostać użyte do zmiany położenia osi pionowej w instalacji kanalizacyjnej?

A. Zwężki

B. Redukcje

C. Kolana 45°

D. Mufy

Kolana 45° to elementy, które są bardzo przydatne w systemach kanalizacyjnych. Umożliwiają one zmianę kierunku rury w osi pionowej, co jest całkiem ważne, zwłaszcza gdy musimy poprowadzić odpływ w dół. Ich kształt sprawia, że przepływ jest dość płynny, a to przekłada się na lepszą wydajność całej instalacji. Wiesz, że kolana 45° są często lepszym wyborem od kolan prostych? Dzięki nim zmniejsza się opór przepływu, a więc mniej problemów z odprowadzaniem ścieków. W projektowaniu kanalizacji trzeba także pamiętać o normach budowlanych, które mówią, że dobrze jest minimalizować zakłócenia w przepływie. Kolana 45° znajdziesz na przykład w przejściach z poziomo ustawionej rury do pionu w domach, gdzie liczy się zarówno funkcjonalność, jak i normy sanitarno-epidemiologiczne.

Pytanie 9

Aby wykonać odgałęzienie na działającym gazociągu z rur polietylenowych, należy zastosować trójnik

A. elektrooporowy

B. doczołowy

C. kielichowy

D. siodłowy

Wybór innych typów trójników, takich jak trójnik doczołowy, kielichowy czy elektrooporowy, wskazuje na niezrozumienie specyfiki technologii polietylenowych gazociągów. Trójnik doczołowy, mimo że w niektórych zastosowaniach może być używany, nie jest odpowiedni do odgałęzień na czynnych gazociągach, gdyż wymaga odebrania rury z systemu, co narusza ciągłość dostaw i może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji związanych z ciśnieniem. Trójnik kielichowy także nie sprawdzi się w kontekście rur polietylenowych, ponieważ jego konstrukcja jest dostosowana głównie do rur wykonanych z materiałów sztywniejszych, jak np. PVC. Ponadto, trójnik elektrooporowy, choć jest technologią stosowaną w polietylenie, nie jest idealnym rozwiązaniem do tworzenia odgałęzień w systemach pod ciśnieniem, gdzie wymagane są szybkie i pewne połączenia bez zatrzymywania przepływu. W rezultacie, wybór niewłaściwego trójnika może prowadzić do potencjalnych awarii, zwiększenia kosztów eksploatacji oraz niepotrzebnych przestojów w dostawach. Zrozumienie, jak różne typy trójników wpływają na działanie gazociągu, jest kluczowe dla utrzymania efektywności i bezpieczeństwa systemu gazowego.

Pytanie 10

Minimalne ciśnienie próbne wynoszące 0,2 MPa jest wykorzystywane podczas testowania szczelności systemów wodociągowych z rur

A. żelbetowych

B. polietylenowych

C. żeliwnych

D. stalowych

Wybór nieprawidłowych odpowiedzi związany z materiałami rur do budowy sieci wodociągowych może prowadzić do nieporozumień w kwestii ich zastosowania oraz wymagań dotyczących badań szczelności. Polietylenowe rury cechują się dużą odpornością na korozję oraz elastycznością, co czyni je popularnym wyborem w instalacjach wodociągowych, jednak ich testy szczelności nie wymagają ciśnienia 0,2 MPa. Z kolei rury żeliwne, mimo że mają dobrą wytrzymałość na ciśnienie, również nie są poddawane takim próbom w kontekście standardowej procedury dla sieci wodociągowych. Wskazanie rur stalowych również jest nietrafne, gdyż chociaż charakteryzują się one wysoką wytrzymałością, nie są one powszechnie używane w standardowych sieciach wodociągowych, a ich badania ciśnieniowe często odbywają się w innych standardach i warunkach. W kontekście materiałów kompozytowych, takich jak żelbet, pominięcie ich specyfiki w kontekście wymagań dotyczących ciśnienia próbnego może prowadzić do błędnych wniosków o ich wydolności w systemach wodociągowych. Kluczowe jest zrozumienie, że różne materiały wymagają dostosowania wartości ciśnienia do ich właściwości mechanicznych, co jest regulowane przez odpowiednie normy i standardy branżowe, takie jak PN-EN 805, które jasno określają wymagania w zakresie testowania szczelności, a także przyczyniają się do bezpieczeństwa eksploatacji takich systemów.

Pytanie 11

Aby uszczelnić gwintowane połączenia w instalacji gazowej, należy użyć

A. pasty poślizgowej oraz włókien konopnych

B. taśmy polipropylenowej oraz pasty poślizgowej

C. taśmy polietylenowej oraz pasty do gwintów

D. pasty uszczelniającej oraz włókien konopnych

Pasta uszczelniająca i włókna konopne to naprawdę dobre materiały do uszczelniania gwintów w instalacjach gazowych. Chodzi o to, że świetnie znoszą działanie gazów, a przy tym zapewniają szczelność. Włókna konopne są super, bo są naturalne i mają fajne właściwości uszczelniające, dzięki czemu są elastyczne i trwałe. Pasta uszczelniająca działa jak dodatkowa ochrona, co zmniejsza ryzyko wycieków. No i ważne, żeby używać ich zgodnie z normami, takimi jak PN-EN 751-1, bo to klucz do bezpieczeństwa w instalacjach gazowych. W praktyce to wygląda tak, że najpierw nakłada się włókna konopne na gwinty, a potem smaruje pastą, co naprawdę zwiększa efektywność uszczelnienia i pozwala korzystać z instalacji bez stresu, że coś może wyciekać.

Pytanie 12

Jak długo trwa test szczelności instalacji ogrzewania podłogowego?

A. 3 godziny

B. 6 godzin

C. 12 godzin

D. 24 godziny

Próba szczelności instalacji grzewczej podłogowej powinna trwać co najmniej 24 godziny, aby zapewnić dokładne i wiarygodne wyniki. Proces ten polega na wprowadzeniu ciśnienia do systemu i monitorowaniu jego spadku przez określony czas. Dłuższy okres testowania pozwala na wykrycie nawet najmniejszych nieszczelności, które mogą wpłynąć na efektywność działania instalacji grzewczej. Przykładowo, w przypadku zastosowania wodnego ogrzewania podłogowego, ważne jest, aby nie tylko sprawdzić szczelność rur, ale także połączeń z zaworami i innymi elementami. Zgodnie z normami branżowymi, takimi jak PN-EN 12828, test szczelności powinien być przeprowadzany przed oddaniem instalacji do użytku. Regularne przeprowadzanie takich testów przyczynia się do utrzymania systemu w dobrym stanie, co z kolei przekłada się na oszczędności w eksploatacji oraz zwiększenie komfortu użytkowników. Warto również zaznaczyć, że prawidłowo przeprowadzona próba szczelności może pomóc w identyfikacji potencjalnych problemów jeszcze przed uruchomieniem systemu, co jest kluczowe dla późniejszej niezawodności i sprawności instalacji.

Pytanie 13

Instalację wodociągową uznaje się za szczelną, jeśli manometr nie pokazuje spadku ciśnienia w czasie

A. 20 min

B. 10 min

C. 120 min

D. 60 min

Wybór niewłaściwego czasu testu ciśnienia, takiego jak 10, 60 lub 120 minut, może prowadzić do błędnych wniosków na temat szczelności instalacji. Czas 10 minut jest zbyt krótki, aby wiarygodnie ocenić stabilność ciśnienia, ponieważ może występować naturalna fluktuacja ciśnienia związana z różnymi czynnikami, takimi jak zmiany temperatury czy chwilowe obciążenia systemu. Z kolei czas 60 minut może być zbyt długi, co w niektórych przypadkach może prowadzić do mylnego wrażenia o nieszczelności, jeśli ciśnienie spadnie, ale będzie to spowodowane innymi czynnikami, na przykład poprawnym rozkładem ciśnienia lub naturalnym wypływem wody w systemie. Natomiast 120 minut w kontekście standardów branżowych również nie jest zalecanym czasem dla prostych testów szczelności, gdyż w praktyce może prowadzić do nieefektywnego wykrywania problemów. Kluczowe jest, aby w testach szczelności brać pod uwagę zarówno czas, jak i metodologię oraz stan techniczny instalacji. Zrozumienie, że różne czasy testowe mogą wprowadzać w błąd, jest istotne dla każdego specjalisty zajmującego się instalacjami wodociągowymi, aby podejmować właściwe decyzje na podstawie rzetelnych danych.

Pytanie 14

W instalacji gazowej przewody stalowe, które biegną przez pomieszczenie mieszkalne, łączeni są ze sobą przy użyciu

A. palnika propan-butan

B. palnika acetylenowo-tlenowego

C. zaciskarki hydraulicznej

D. gwintownicy z zestawem narzynek

Wykorzystanie zaciskarki hydraulicznej w instalacjach gazowych nie jest odpowiednie, ponieważ narzędzie to służy głównie do łączenia przewodów hydraulicznych i nie jest przeznaczone do łączenia stalowych przewodów gazowych. Zaciskarki hydrauliczne działają na zasadzie wytwarzania wysokiego ciśnienia w celu zaciśnięcia elementów, co może nie zapewnić wymaganego poziomu szczelności i trwałości połączeń gazowych. W przypadku gwintownic z kompletem narzynek, chociaż gwintowanie może być zastosowane w niektórych instalacjach, nie jest to najlepsza metoda dla połączeń stalowych w kontekście gazu. Gwinty mogą być źródłem problemów, takich jak osłabienie materiału lub nieszczelność, co jest nieakceptowalne w instalacjach gazowych, gdzie szczelność jest kluczowa dla bezpieczeństwa. Z kolei użycie palnika propan-butan również nie jest zalecane do łączenia stalowych przewodów gazowych, ponieważ płomień propan-butanowy osiąga niższą temperaturę niż acetylenowy, co może prowadzić do niepełnego stopienia stali i osłabienia połączeń. Dlatego też, wszystkie te metody są nieodpowiednie i mogą prowadzić do poważnych zagrożeń bezpieczeństwa, takich jak wycieki gazu czy eksplozje. Właściwe podejście w instalacjach gazowych wymaga zatem stosowania sprawdzonych i bezpiecznych metod, takich jak spawanie acetylenowo-tlenowe, które gwarantuje trwałość i szczelność połączeń. Ignorowanie tych zasad może skutkować nie tylko uszkodzeniem instalacji, ale również zagrażać życiu i zdrowiu użytkowników.

Pytanie 15

W odległości nieprzekraczającej 1,0 m od każdego urządzenia gazowego powinien być zainstalowany

A. zawór zwrotny

B. zawór kulowy odcinający

C. zawór redukcyjny

D. zawór stożkowy odcinający

Zawór kulowy odcinający jest kluczowym elementem w instalacjach gazowych, gdyż zapewnia bezpieczne i efektywne odcięcie dopływu gazu w sytuacji awaryjnej lub podczas prac serwisowych. Jego konstrukcja pozwala na szybkie zamknięcie przepływu gazu, co jest istotne dla minimalizacji ryzyka wycieków. W praktyce, zawór ten montuje się w pobliżu urządzeń gazowych, aby użytkownicy mogli w prosty sposób zareagować w razie potrzeby. Dobrą praktyką jest umieszczanie go w odległości maksymalnie 1,0 m od urządzenia, co umożliwia wygodny dostęp. Ponadto, zawory kulowe charakteryzują się wysoką szczelnością oraz długowiecznością, co czyni je idealnym rozwiązaniem w instalacjach gazowych. W standardzie PN-EN 331:2010, który określa wymagania dla zaworów gazowych, zawór kulowy jest szczególnie polecany ze względu na swoje właściwości techniczne i zabezpieczające. W kontekście bezpieczeństwa, odpowiednia lokalizacja i typ zaworu są kluczowe dla zapobiegania niebezpiecznym sytuacjom związanym z gazem.

Pytanie 16

Dokument wymagany do przygotowania zestawienia materiałów dla projektowanej sieci ciepłowniczej to

A. obmiar robót

B. przedmiar robót

C. katalog nakładów rzeczowych

D. mapa do celów projektowych

Obmiar robót to proces pomiaru już wykonanych prac w celu ustalenia ich wartości, co czyni go niewłaściwym dokumentem do sporządzania zestawienia materiałowego projektowanej sieci ciepłowniczej. Obmiar robót służy do weryfikacji ilości robót w stosunku do przedmiaru, jednak nie dostarcza informacji o materiałach potrzebnych do realizacji projektu. Stosowanie obmiaru robót w fazie projektowania może prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ opiera się na danych dotyczących już zrealizowanych prac, co nie jest zgodne z celami projektowania. Katalog nakładów rzeczowych również nie jest odpowiednim dokumentem do sporządzania zestawienia materiałowego, ponieważ koncentruje się na standardowych kosztach i wydatkach, a nie na konkretnych ilościach i materiałach potrzebnych w danym projekcie. Mapa do celów projektowych, choć ważna w kontekście planowania przestrzennego, nie zawiera informacji o ilości materiałów ani robót, co czyni ją nieprzydatną w procesie zestawiania materiałowego. Typowym błędem jest mylenie dokumentów związanych z kosztorysowaniem i planowaniem robót, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania projektem oraz zwiększenia kosztów budowy. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi dokumentami, aby uniknąć pomyłek i zapewnić odpowiednią organizację procesu budowlanego.

Pytanie 17

W instalacji grzewczej rury miedziane DN 22 o długości 10 metrów, prowadzone w linii prostej, powinny być zaopatrzone w

A. kompensator

B. tuleję ochronną stalową

C. dwuzłączkę

D. tuleję ochronną miedzianą

Wybór niewłaściwych elementów do instalacji grzewczej może prowadzić do poważnych problemów technicznych i finansowych. Zastosowanie dwuzłączki zamiast kompensatora może wydawać się praktyczne na pierwszy rzut oka, jednak dwuzłączka jest przeznaczona do łączenia dwóch odcinków rury, a nie do kompensacji ich wydłużenia w wyniku zmian temperatury. Jej obecność w instalacji nie rozwiązuje problemu rozszerzalności cieplnej, co może prowadzić do naprężeń w rurze, a w dłuższej perspektywie do ich pęknięć. Tuleje ochronne, zarówno miedziane, jak i stalowe, pełnią zupełnie inne funkcje. Ich zadaniem jest zabezpieczenie rur przed mechanicznymi uszkodzeniami, a nie kompensacja ich wydłużenia. W przypadku stalowych tulei, dodatkowo mogą one wprowadzać ryzyko korozji, szczególnie w środowisku wilgotnym, gdzie miedź jest bardziej odporna na działanie czynników atmosferycznych. Wybór niewłaściwych komponentów może prowadzić do sytuacji, gdzie cała instalacja staje się mniej efektywna, co może skutkować zwiększonymi kosztami eksploatacyjnymi, a nawet awariami. Dlatego tak ważne jest stosowanie się do standardów branżowych, które zalecają odpowiednie rozwiązania technologiczne, by zapewnić długotrwałość i niezawodność systemów grzewczych.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

Jakie wartości wilgotności względnej powietrza są odpowiednie dla komfortu cieplnego w pomieszczeniu mieszkalnym?

A. 40% - 80%

B. 30% - 70%

C. 20% - 80%

D. 20% - 50%

Wybór innych zakresów wilgotności względnej, takich jak 40%-80%, 20%-80% oraz 20%-50%, może prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących komfortu cieplnego. Wilgotność względna powyżej 70% stwarza ryzyko rozwoju pleśni oraz roztoczy, co jest niezdrowe dla mieszkańców. Wartości te przekraczają także zalecenia wielu instytucji zajmujących się zdrowiem i bezpieczeństwem. Na przykład, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca utrzymanie wilgotności w pomieszczeniach w przedziale 30%-60% dla zapewnienia zdrowego środowiska. Natomiast zakres 20%-50% jest niewystarczający, gdyż wilgotność poniżej 30% powoduje suchość powietrza, co może prowadzić do problemów z oddychaniem, a także negatywnie wpływa na skórę i ogólne samopoczucie mieszkańców. Dodatkowo, obniżona wilgotność może skutkować uszkodzeniem drewnianych elementów wyposażenia, co generuje dodatkowe koszty związane z ich konserwacją. Dlatego ważne jest, aby przy podejmowaniu decyzji dotyczących regulacji wilgotności w pomieszczeniach kierować się sprawdzonymi standardami oraz dobrymi praktykami, aby uniknąć problemów zdrowotnych oraz technicznych w budynkach mieszkalnych.

Pytanie 20

W systemie wodociągowym konieczne jest zainstalowanie zaworu zwrotnego zapobiegającego kontaminacji

A. przed wodomierzem głównym

B. za wodomierzem głównym

C. przed spłuczką toalety

D. za podgrzewaczem wody

Zamontowanie zaworu zwrotnego antyskażeniowego w niewłaściwych miejscach, takich jak za podgrzewaczem wody, przed płuczką ustępową czy przed wodomierzem głównym, prowadzi do poważnych zagrożeń dla bezpieczeństwa całego systemu wodociągowego. Umiejscowienie zaworu zwrotnego za podgrzewaczem wody nie tylko ogranicza jego skuteczność, ale także potencjalnie naraża podgrzewacz na działanie zanieczyszczeń, które mogą się cofać z sieci. Umieszczenie zaworu przed płuczką ustępową sprawia, że zabezpieczenie działa tylko w odniesieniu do wody bieżącej, a nie eliminuje ryzyka zanieczyszczeń, które mogą dostać się z systemu sanitarno-kanalizacyjnego. Z kolei instalacja zaworu przed wodomierzem głównym uniemożliwia skuteczną kontrolę przepływu i zużycia wody, co jest niezgodne z wymaganiami norm budowlanych oraz standardami branżowymi. Takie błędne decyzje są typowe w przypadku braku odpowiedniej wiedzy na temat funkcjonowania hydrauliki i zagrożeń związanych z cofaniem się wody. Dlatego kluczowe jest, aby projektanci i wykonawcy instalacji wodociągowych ściśle przestrzegali wytycznych dotyczących umiejscowienia zaworów zwrotnych, aby zapewnić integralność systemu i ochronę zdrowia publicznego.

Pytanie 21

Przewody umieszczone w bruzdach ścian muszą być chronione izolacją termiczną w przypadku instalacji

A. pożarowej

B. kanalizacyjnej

C. sprężonego powietrza

D. centralnego ogrzewania

Zastosowanie przewodów w bruzdach ściennych dla instalacji pożarowych, kanalizacyjnych czy sprężonego powietrza nie wymaga stosowania izolacji termicznej, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich funkcji i wymagań. Instalacje pożarowe koncentrują się głównie na zapewnieniu detekcji i ochrony przed ogniem, a nie na zachowaniu temperatury medium, co czyni izolację termiczną zbędną. W przypadku instalacji kanalizacyjnej, głównym celem jest odprowadzanie ścieków, a nie transport ciepła, co również nie stwarza potrzeby stosowania izolacji. Instalacje sprężonego powietrza także nie wymagają izolacji termicznej, gdyż ich funkcja polega na transportowaniu sprężonego powietrza, gdzie nie występują istotne straty ciepła. Powszechnym błędem jest zakładanie, że wszystkie przewody wymagają zabezpieczeń termicznych, co nie ma podstaw w kontekście tych konkretnych instalacji. Przykłady złych praktyk mogą prowadzić do efektu marnotrawstwa energii, wydatków finansowych na niepotrzebne materiały, oraz naruszenia norm budowlanych, co może skutkować konsekwencjami prawnymi lub finansowymi. Dlatego zrozumienie specyfiki każdej instalacji jest kluczowe dla podejmowania właściwych decyzji projektowych oraz wykonawczych.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

Na podstawie danych w tabeli określ grubość, którą powinna mieć izolacja termiczna kanału wywiewnego instalacji wentylacyjnej, jeżeli temperatura powietrza w pomieszczeniu wynosi 10 °C.

Przewody/elementy	Temperatura otoczenia rury
	od +20°C do +15°C	od +14°C do +1°C	od 0°C do -20°C
	grubość izolacji dla danego przedziału temperatury	grubość izolacji dla danego przedziału temperatury	grubość izolacji dla danego przedziału temperatury
	[mm]	[mm]	[mm]
nawiewne	20	50	20+(200)*
wywiewne	20	50	20+(200)*
czerpnie	50	50	20
wyrzutnie	20-30	25	20+(200)*
*Izolacja wełną mineralną grubości 20 mm, pokryta jednostronnie folią aluminiową + minimum 200 mm wełny mineralnej jako obudowa lub obudowanie przewodów układanych na poddaszu nieizolowanym termicznie

A. 25 mm

B. 30 mm

C. 20 mm

D. 50 mm

Odpowiedź 50 mm jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami dotyczącymi izolacji termicznej kanałów wentylacyjnych, grubość izolacji powinna być dostosowana do warunków temperaturowych w pomieszczeniu. W przypadku, gdy temperatura powietrza w pomieszczeniu wynosi 10 °C, spełnia to normy dla kanałów wywiewnych, które wskazują na konieczność zastosowania izolacji o grubości 50 mm. Taka grubość izolacji nie tylko minimalizuje straty ciepła, co jest kluczowe w kontekście efektywności energetycznej budynku, ale również zapobiega kondensacji pary wodnej wewnątrz kanału, co mogłoby prowadzić do problemów z wilgocią i pleśnią. W praktyce, stosowanie odpowiedniej grubości izolacji w systemach wentylacyjnych wpływa na komfort cieplny mieszkańców oraz obniża koszty eksploatacyjne systemu. Przykładowo, w budynkach mieszkalnych i biurowych, gdzie zachowanie optymalnej temperatury jest kluczowe, właściwe dobranie izolacji może znacząco wpłynąć na efektywność całej instalacji wentylacyjnej.

Pytanie 24

Jakie kable można wykorzystać do budowy sieci kanalizacyjnej?

A. Miedziane

B. Mosiężne

C. Stalowe

D. Betonowe

Stalowe przewody, mimo że są wytrzymałe, nie nadają się do budowy sieci kanalizacyjnych z powodu ich podatności na korozję, zwłaszcza w warunkach wilgotnych i kontaktu z substancjami chemicznymi, które często występują w ściekach. Woda oraz elementy zawarte w ściekach mogą prowadzić do szybkiego niszczenia stali, co z kolei skutkuje koniecznością częstych napraw oraz wymiany elementów instalacji, co generuje dodatkowe koszty. Mosiężne przewody również nie są odpowiednie do kanalizacji. Chociaż mosiądz ma lepszą odporność na korozję niż stal, jego zastosowanie w kanalizacji jest ograniczone ze względu na wysokie koszty materiału oraz niewystarczającą wytrzymałość w porównaniu do innych tworzyw. W przypadku sieci kanalizacyjnych, miedziane przewody również są niewłaściwym wyborem, ponieważ miedź, mimo swoich zalet w innych zastosowaniach (jak instalacje wodociągowe), jest podatna na korozję w obecności niektórych substancji chemicznych. Zastosowanie miedzi w kanalizacji mogłoby prowadzić do przedwczesnego zniszczenia infrastruktury. Wynika stąd, że wybór odpowiednich materiałów do budowy sieci kanalizacyjnych powinien być oparty na ich odporności na czynniki zewnętrzne, trwałości i ewentualnych kosztach eksploatacyjnych. Dlatego betonowe przewody stanowią najlepszą opcję, która łączy w sobie wytrzymałość, odporność na korozję oraz niskie koszty konserwacji.

Pytanie 25

Jakie paliwo jest źródłem energii odnawialnej?

A. koks

B. węgiel brunatny

C. pellet

D. węgiel kamienny

Węgiel kamienny, koks oraz węgiel brunatny to paliwa kopalne, które są źródłem energii nieodnawialnej. Ich wykorzystanie wiąże się z wysoką emisją zanieczyszczeń i dwutlenku węgla, co ma negatywny wpływ na środowisko oraz przyczynia się do zmian klimatycznych. Węgiel kamienny, wydobywany głównie w kopalniach, jest jednym z głównych źródeł energii w przemyśle, lecz jego spalanie wiąże się z dużą emisją szkodliwych substancji. Koks, będący produktem przetwarzania węgla, używany jest głównie w hutnictwie, ale również zalicza się do paliw kopalnych, które nie są odnawialne. Węgiel brunatny, wydobywany często w sposób odkrywkowy, ma jeszcze gorszy stosunek emisji CO2 do energii, którą dostarcza. Większość z tych paliw nie tylko przyczynia się do zanieczyszczenia powietrza, ale także do degradacji środowiska naturalnego w wyniku wydobycia i przetwarzania. Używanie odnawialnych źródeł energii, takich jak pellet, jest kluczowe dla zrównoważonego rozwoju, ponieważ zmniejsza emisję gazów cieplarnianych i przyczynia się do ochrony ekosystemów. Warto zatem zastanowić się nad przejściem na bardziej ekologiczne źródła energii, aby wspierać walkę ze zmianami klimatycznymi i dążyć do bardziej zrównoważonego rozwoju energetycznego.

Pytanie 26

Główną metodą ochrony kanałów przed zanieczyszczeniem jest ich czyszczenie. Aby osiągnąć odpowiedni efekt czyszczenia, gdy osady nie są zbite, konieczne jest zapewnienie prędkości przepływu wynoszącej

A. 1,0-1,2 m/s

B. 2,5-3,0 m/s

C. 0,8 m/s

D. 0,5 m/s

Wybór odpowiedzi 0,8 m/s, 0,5 m/s czy 2,5-3,0 m/s może wynikać z niepełnego zrozumienia istoty hydrauliki w kontekście płukania kanałów. Odpowiedzi 0,8 m/s oraz 0,5 m/s są zbyt niskie, aby skutecznie mobilizować osady. Prędkości te nie zapewniają wystarczającej energii do usunięcia zanieczyszczeń, co może prowadzić do ich akumulacji i pogorszenia stanu kanału. W praktyce, jeżeli prędkości przepływu są zbyt niskie, osady mogą pozostawać w kanałach, co w dłuższym okresie prowadzi do ich blokowania oraz zwiększenia kosztów konserwacji. Z kolei prędkości 2,5-3,0 m/s są zbyt wysokie i mogą powodować niepożądane efekty, takie jak erozja ścianek kanałów czy zwiększone ryzyko uszkodzeń infrastruktury. Wyższe prędkości mogą także prowadzić do zjawiska nazywanego 'pulsowaniem', co skutkuje nieefektywnym usuwaniem osadów. Dlatego kluczowe jest zachowanie równowagi między szybkością przepływu a jego efektywnością, co znajduje potwierdzenie w normach i dokumentach branżowych, które wskazują na preferowany zakres 1,0-1,2 m/s jako najbardziej optymalny dla tego procesu.

Pytanie 27

Aby przeprowadzić odpowietrzanie instalacji c.o. z pompą, należy zamontować na końcach pionów zasilających

A. tzw. zawory odpowietrzające.

B. manualne zawory odpowietrzające.

C. zbiorniki do odpowietrzania.

D. automatyczne zawory odpowietrzające.

Samoczynne zawory odpowietrzające są kluczowym elementem w pompowych instalacjach centralnego ogrzewania, ponieważ automatycznie usuwają powietrze z systemu, co jest niezbędne dla prawidłowej pracy instalacji. Gromadzenie się powietrza może prowadzić do powstawania zatorów, a w konsekwencji do obniżenia efektywności ogrzewania oraz zwiększenia zużycia energii. Samoczynne zawory, montowane zazwyczaj na końcach pionów zasilających, działają na zasadzie różnicy ciśnień; kiedy ciśnienie wewnętrzne wzrasta, powietrze jest wypychane z instalacji. Dzięki temu proces odpowietrzania nie wymaga interwencji użytkownika i pozostaje ciągły, co znacząco podnosi komfort użytkowania oraz trwałość systemu. W praktyce, takie rozwiązania są rekomendowane w wielu normach dotyczących instalacji grzewczych, w tym w standardach PN-EN oraz PN-B. Warto podkreślić, że nowoczesne samoczynne zawory odpowietrzające są wyposażone w dodatkowe funkcje, takie jak wskaźniki stanu, co pozwala na szybką diagnostykę ewentualnych problemów w systemie.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Szczelność instalacji wodociągowej można testować po

A. pomalowaniu oraz zaizolowaniu rur.

B. zakryciu bruzd i szybków instalacyjnych.

C. napełnieniu systemu i potwierdzeniu braku roszenia w miejscach łączeń.

D. dezynfekcji oraz po płukaniu systemu.

Przeprowadzenie próby szczelności instalacji wodociągowej po napełnieniu instalacji i stwierdzeniu braku roszenia na połączeniach jest kluczowym elementem zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemów wodociągowych. Napełnienie instalacji wodą pozwala na odpowiednie ciśnienie, które jest niezbędne do wykrycia ewentualnych nieszczelności. Sprawdzenie braku roszenia na połączeniach jest istotne, ponieważ nawet najmniejsze wycieki mogą prowadzić do poważnych problemów, takich jak korozja, uszkodzenia strukturalne czy zanieczyszczenia wody. Dobre praktyki branżowe zalecają, aby przed rozpoczęciem eksploatacji, przeprowadzić próby szczelności zgodnie z normami PN-EN 806-4, które jasno określają procedury oraz wymagania dotyczące instalacji. Przykładowo, napełniając instalację wodą, powinno się monitorować ciśnienie, które powinno być utrzymywane na poziomie określonym w specyfikacji technicznej, co skutkuje wysoką pewnością co do szczelności instalacji i minimalizuje ryzyko późniejszych awarii.

Pytanie 30

Osoba zarządzająca lub właściciel budynku powinien przeprowadzać regularną ocenę stanu technicznego systemu wentylacji grawitacyjnej przynajmniej raz na

A. dwa lata

B. trzy lata

C. rok

D. pięć lat

Odpowiedzi wskazujące na dłuższe okresy pomiędzy kontrolami, takie jak pięć, trzy czy dwa lata, są nieadekwatne i mogą prowadzić do poważnych konsekwencji. Niewłaściwe podejście do częstotliwości kontroli instalacji wentylacji grawitacyjnej może wynikać z braku zrozumienia ich funkcji oraz roli, jaką odgrywają w zapewnieniu zdrowia i bezpieczeństwa użytkowników budynków. Wentylacja grawitacyjna polega na naturalnym obiegu powietrza, a wszelkie przeszkody lub uszkodzenia mogą znacząco wpłynąć na jej skuteczność. Oczekiwanie na pięcioletnie lub dwuletnie kontrole prowadzi do ryzyka, że problemy, takie jak zatykanie się przewodów wentylacyjnych, mogą w tym czasie narastać, co w konsekwencji może prowadzić do poważnych zagrożeń dla zdrowia mieszkańców, takich jak zwiększone ryzyko wystąpienia chorób układu oddechowego spowodowanych zanieczyszczeniem powietrza. Ponadto, nadmiernie długie okresy między kontrolami są sprzeczne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają regularne monitoring, co najmniej raz do roku, aby zapewnić optymalną wydajność systemu. Praktyka ta nie tylko pozwala na bieżąco identyfikować i rozwiązywać problemy, ale również wspiera efektywność energetyczną budynku, co jest obowiązkowe w kontekście aktualnych regulacji dotyczących ochrony środowiska. Dlatego kluczowe jest, aby właściciele nieruchomości byli świadomi znaczenia regularnych przeglądów i nie bagatelizowali tego zagadnienia.

Pytanie 31

Zanim przystąpimy do wymiany grzejników w układzie centralnego ogrzewania, najpierw należy

A. spuścić wodę z całej instalacji

B. zamknąć zawory na gałązkach grzejnikowych

C. odpowietrzyć grzejniki

D. zdemontować głowicę termostatyczną przy grzejnikach

Odpowietrzenie grzejników, spuszczenie wody z całej instalacji i demontaż głowicy termostatycznej to działania, które mogą wydawać się sensowne w kontekście wymiany grzejników, jednak w rzeczywistości nie są to pierwsze kroki, które powinno się podjąć. Odpowietrzenie grzejników jest procesem, który powinno się przeprowadzać w celu usunięcia powietrza z instalacji, ale nie zapewnia ono odpowiednich warunków do bezpiecznego demontażu grzejnika. Przykładowo, pozostawienie wody w grzejniku podczas jego demontażu może prowadzić do poważnych wycieków, co stwarza ryzyko uszkodzenia pomieszczenia. Spuszczenie wody z całej instalacji jest z kolei pracochłonne i nie zawsze konieczne do wymiany tylko jednego lub kilku grzejników, co czyni tę metodę nieefektywną. Woda w instalacji centralnego ogrzewania jest pod ciśnieniem i jej nieprawidłowe spuszczenie może prowadzić do problemów z pracą całego systemu grzewczego. Demontaż głowicy termostatycznej jest również przedwczesnym krokiem, ponieważ może prowadzić do uszkodzenia samego urządzenia lub problemów z jego późniejszym ponownym montażem. Właściwe zrozumienie sekwencji działań i ich wpływu na bezpieczeństwo oraz wydajność instalacji jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 32

Montaż gazomierzy jest zabroniony

A. na schodach

B. w korytarzach ogólnodostępnych

C. w wspólnych wnękach obok liczników elektrycznych

D. na zewnątrz budynku, przy kurku głównym

Montaż gazomierzy na korytarzach ogólnych, klatkach schodowych czy na zewnątrz budynku z kurkiem głównym może wydawać się na pierwszy rzut oka odpowiednim rozwiązaniem, jednak w rzeczywistości stwarza szereg zagrożeń i nie spełnia wymogów bezpieczeństwa. Umieszczanie gazomierzy w korytarzach ogólnych czy na klatkach schodowych naraża je na uszkodzenia mechaniczne oraz dostęp osób nieuprawnionych, co zwiększa ryzyko manipulacji. Z kolei instalacja na zewnątrz budynku z kurkiem głównym, mimo że może wydawać się praktyczna, może prowadzić do problemów z ochroną przed warunkami atmosferycznymi, co wpłynie na trwałość i niezawodność urządzeń. W przypadku, gdy gazomierze są narażone na działanie wilgoci czy skrajnych temperatur, mogą występować ryzyka związane z ich funkcjonowaniem, takie jak korozja lub zamarzanie. W standardach i przepisach dotyczących instalacji gazowych, takich jak PN-EN 1775, określono, że urządzenia te powinny być umieszczane w odpowiednich warunkach, które minimalizują ryzyko awarii i zapewniają bezpieczeństwo użytkowników. Dlatego ważne jest, aby stosować się do wytycznych dotyczących lokalizacji gazomierzy, aby utrzymać wysoki standard bezpieczeństwa i zgodności z przepisami.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

Jakie są wady stali w instalacjach gazowych?

A. niską odporność na zginanie

B. niską odporność na korozję

C. niską rozszerzalność rur

D. niską plastyczność

Wybór odpowiedzi, które nie dotyczą małej odporności na korozję, wskazuje na niezrozumienie kluczowych właściwości materiałów, z których wykonane są instalacje gazowe. Odpowiedzi takie jak mała rozszerzalność rur, mała odporność na zginanie oraz mała plastyczność, nie są bezpośrednio związane z wadami wynikającymi z korozji. Rozszerzalność rur, chociaż istotna w kontekście termicznym, nie jest zagrożeniem, które mogłoby zagrażać integralności strukturalnej instalacji w kontekście korozji. Mała odporność na zginanie jest również nieprawidłowym podejściem do oceny materiałów, ponieważ stal ma wysoką wytrzymałość na zginanie, co czyni ją odpowiednim materiałem do budowy wytrzymałych instalacji. Co więcej, plastyczność stali jest jej zaletą, pozwalającą na formowanie i dopasowywanie rur w trakcie instalacji. Zrozumienie właściwości stali i ich wpływu na instalacje gazowe jest kluczowe dla właściwego projektowania systemów. Kiedy mówimy o korozji, istotne jest, aby zwrócić uwagę na czynniki zewnętrzne, które mogą wpływać na trwałość instalacji, takie jak wilgoć czy substancje chemiczne, zamiast koncentrować się na ich fizycznych właściwościach, które mogą być mylone z ich wadami. Użytkownicy muszą być świadomi, że odpowiednia ocena materiałów budowlanych oraz ich zastosowanie w praktyce powinny być zgodne z obowiązującymi normami branżowymi, co zapewnia bezpieczeństwo i niezawodność systemów gazowych.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Kocioł wyposażony w płomieniówki, popielnik oraz ruszt

A. na paliwo stałe

B. olejowy

C. na paliwo gazowe

D. elektryczny

Kocioł na paliwo stałe, jak wskazuje odpowiedź, jest powszechnie stosowany w płomieniówkach, które są popularnym rozwiązaniem w ogrzewaniu budynków. Kotły te mogą wykorzystywać różne rodzaje paliwa stałego, takie jak węgiel, drewno czy pellety, co czyni je wszechstronnymi i ekonomicznymi źródłami ciepła. Paliwo stałe zapewnia długotrwałe i stabilne źródło energii, co jest szczególnie istotne w lokalizacjach mniej dostępnych, gdzie dostawy paliwa płynnego lub gazu mogą być problematyczne. W praktyce, kotły na paliwo stałe są projektowane zgodnie z normami emisyjnymi, co pozwala na efektywną i ekologiczną eksploatację. Użytkownicy powinni również zwracać uwagę na odpowiednią wentylację oraz systemy odprowadzania spalin, aby zminimalizować ryzyko zanieczyszczenia powietrza oraz poprawić ogólną efektywność energetyczną. W kontekście systemów ogrzewania, warto także rozważyć możliwość integracji z odnawialnymi źródłami energii, co może znacząco zwiększyć ich efektywność oraz zrównoważony rozwój.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Aby zapewnić grawitacyjny odpływ ścieków z urządzeń sanitarnych w stronę pionu, podejście należy układać ze spadkiem wynoszącym co najmniej

A. 0,5%o

B. 2,0%

C. 1,0%o

D. 1,0%

Odpowiedzi 1,0%o, 1,0% oraz 0,5%o są niewłaściwe, ponieważ sugerują zbyt mały spadek w podejściu do ścieków, co może prowadzić do problemów z przepływem. Spadek 1,0%o oznacza, że rura na każdy metr długości opada jedynie 1 cm, co jest zbyt mało, by skutecznie usuwać ścieki z przyborów sanitarnych. Niewystarczający spadek skutkuje możliwym gromadzeniem się osadów oraz zatorami, co w dłuższej perspektywie prowadzi do awarii systemu kanalizacyjnego. Podobnie, spadek 0,5%o jest niewystarczający do zapewnienia prawidłowego przepływu; w praktyce może to skutkować stagnacją ścieków w rurach, co stwarza ryzyko rozwoju nieprzyjemnych zapachów oraz bakterii. Standardy budowlane jasno określają, że minimalny spadek dla grawitacyjnego odprowadzania ścieków powinien wynosić co najmniej 2,0%. Niedostosowanie się do tego zalecenia prowadzi do typowych błędów w projektowaniu i budowie instalacji, takich jak nieodpowiednie średnice rur czy niewłaściwe usytuowanie urządzeń sanitarnych. W związku z powyższym, istotne jest, aby przy projektowaniu systemów kanalizacyjnych przestrzegać obowiązujących norm oraz zasad inżynieryjnych, co zapewni ich efektywność i bezpieczeństwo w codziennym użytkowaniu.

Pytanie 40

System grzewczy o zamkniętej konstrukcji wyróżnia się tym, że obszar wodny

A. nie jest w wolnym połączeniu z otoczeniem

B. jest zapełniony mieszaniną powietrza i wody

C. jest związany z atmosferą poprzez zawór zabezpieczający

D. jest połączony z atmosferą poprzez otwarte naczynie wysypowe

W przypadku systemów grzewczych, które wypełnione są mieszaniną wodno-powietrzną, mówimy o układach otwartych, co stwarza wiele problemów związanych z efektywnością i bezpieczeństwem. Przykładowo, w układach otwartych, swobodny dostęp powietrza do systemu może prowadzić do powstawania pęcherzyków powietrza, co z kolei wpływa na transport ciepła, a często również na uszkodzenia pomp. Ponadto, połączenie z atmosferą przez zawór bezpieczeństwa jest nieodpowiednie, gdyż te zawory są zaprojektowane do ochrony przed nadmiernym ciśnieniem, ale nie mogą utrzymać stabilności ciśnienia roboczego podczas normalnej pracy systemu. Ostatecznie, połączenie z atmosferą przez otwarte naczynie zbiorcze jest archaiczną metodą, która nie spełnia współczesnych wymagań dotyczących efektywności energetycznej i bezpieczeństwa, a także nie jest zalecana zgodnie z aktualnymi standardami budowlanymi. Błędem jest zakładanie, że jakiekolwiek połączenie z atmosferą zwiększa bezpieczeństwo, gdy w rzeczywistości prowadzi to do nieprzewidzianych problemów z ciśnieniem i wydajnością systemu grzewczego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej