Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 9 lipca 2025 22:29
Data zakończenia: 9 lipca 2025 22:51

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Dominację

B. Uleganie

C. Kompromis

D. Unikanie

Styl unikania, który używa terapeuta, to tak naprawdę sposób na odłożenie rozwiązania problemu, zmieniając temat na coś bardziej przyjemnego i łatwiejszego do zaakceptowania. W takich momentach, gdy emocje są na wysokim poziomie, a ludzie za bardzo się angażują, żeby spojrzeć na wszystko z dystansem, ta strategia może się naprawdę przydać. Przykładowo, jeśli ktoś na zajęciach jest zniechęcony do danego tematu, terapeuta może przejść do czegoś, co bardziej interesuje uczestnika. To może pomóc w odbudowie zaufania i stworzeniu lepszej atmosfery. W terapii często korzysta się z tej metody, żeby zmniejszyć napięcia i dać szansę na powrót do trudnych tematów później, co może prowadzić do lepszej dyskusji. Ważne, żeby wiedzieć, kiedy stosować unikanie, bo nie może to stać się wiecznym rozwiązaniem, ale raczej narzędziem do budowania relacji i osiągania porozumienia.

Pytanie 2

Które z poniższych działań jest priorytetowe w pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję?

A. Prowadzenie zajęć z matematyki i logiki

B. Skupienie się na intensywnych ćwiczeniach fizycznych

C. Organizowanie wyjazdów zagranicznych

D. Stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego

W pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję kluczowe jest stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego. Osoby starsze często borykają się z poczuciem osamotnienia, utratą bliskich czy zmniejszonymi możliwościami społecznymi, co może nasilać objawy depresji. Terapeuta zajęciowy, tworząc takie programy, pomaga seniorom w budowaniu relacji, odnajdywaniu sensu życia i wzmacnianiu poczucia własnej wartości. Wsparcie emocjonalne i społeczne jest nie tylko podstawowym elementem terapii, ale też stanowi fundament do dalszej pracy nad poprawą jakości życia pacjentów. Programy te mogą obejmować różnorodne aktywności, takie jak grupy wsparcia, terapie sztuką, czy zajęcia integracyjne, które stymulują pozytywne interakcje społeczne. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na konieczność indywidualnego podejścia do każdego pacjenta oraz dostosowania programów do jego specyficznych potrzeb i zainteresowań. Właściwie zorganizowane wsparcie może znacząco poprawić samopoczucie seniorów, zmniejszyć objawy depresji oraz przyczynić się do ich lepszego funkcjonowania w społeczności.

Pytanie 3

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. tworzeniu różnych koncepcji

B. przekształceniu stanowisk na potrzeby

C. analizie zaproponowanych koncepcji

D. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

Formułowanie różnych pomysłów w etapie poszukiwania rozwiązań jest kluczowym elementem efektywnych negocjacji. Ten proces, znany jako tworzenie opcji, umożliwia zainteresowanym stronom eksplorowanie różnorodnych możliwości oraz kreatywnego myślenia, co może prowadzić do bardziej innowacyjnych i korzystnych rozwiązań. Dobrym przykładem jest zastosowanie techniki burzy mózgów, gdzie wszyscy uczestnicy mają swobodę przedstawiania swoich pomysłów bez obaw o krytykę. W praktyce, szeroka gama propozycji sprzyja znalezieniu rozwiązania, które może zaspokoić interesy obu stron, co jest zgodne z zasadami zwinnych metod negocjacji (ang. interest-based negotiation). Ponadto, taki proces stymuluje współpracę i zwiększa zaangażowanie wszystkich uczestników, co może prowadzić do długotrwałych relacji biznesowych. W efekcie, umiejętność wytwarzania różnorodnych pomysłów jest fundamentalna dla osiągnięcia sukcesu w negocjacjach, ponieważ pozwala na odkrywanie wartościowych rozwiązań, które nie zawsze są wyraźnie zauważalne na początku rozmów.

Pytanie 4

Jakie metody powinien zastosować terapeuta w choreoterapii?

A. Głośne odczytywanie tekstu, inscenizacje słowne, recytacje

B. Zabawy na świeżym powietrzu oraz wspólny śpiew

C. Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje ruchowe do muzyki

D. Malowanie używając różnych kolorów na płótnie, szkle oraz papierze

Malowanie, taniec oraz zabawy na świeżym powietrzu, mimo że są wartościowymi formami ekspresji i integracji, nie są kluczowymi technikami w choreoterapii. Choreoterapia koncentruje się przede wszystkim na ruchu i jego zastosowaniu w kontekście psychologicznym i emocjonalnym. Malowanie z wykorzystaniem różnorodnych kolorów na płótnie, szkle czy papierze ma swoje miejsce w arteterapii, a nie w choreoterapii, gdzie głównym celem jest wykorzystanie ruchu jako środka komunikacji emocjonalnej. Z kolei głośne czytanie tekstu, inscenizacje słowne i recytacje przyczyniają się do rozwoju umiejętności językowych, ale nie angażują ciała w sposób wymagany w choreoterapii. Dlatego te techniki nie osiągają zamierzonych efektów terapeutycznych w kontekście pracy z ruchem. Zabawy na świeżym powietrzu i wspólny śpiew mogą być pomocne w integracji grupowej, ale nie dostarczają takich korzyści jak taniec, który łączy wyrażanie emocji z ruchowym doświadczeniem ciała. Takie wnioski mogą wynikać z mylnego postrzegania choreoterapii jako ogólnej formy arteterapii, co prowadzi do nieprawidłowych praktyk terapeutycznych oraz braku dostosowania do specyficznych potrzeb pacjentów. Właściwe zrozumienie roli ruchu w terapii jest kluczowe dla skutecznego wsparcia osób z problemami emocjonalnymi i psychologicznymi.

Pytanie 5

Jak brzmi zasada wykorzystywana w terapii pacjentów z problemami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest jednoczesne oddziaływanie na różne obszary życia pacjenta?

A. Powtarzalności oddziaływań

B. Stopniowania trudności

C. Wielostronności oddziaływań

D. Optymalnej stymulacji

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi odpowiedzi takie jak powtarzalność oddziaływań, optymalna stymulacja czy stopniowanie trudności nie oddają pełnego obrazu skutecznych metod terapeutycznych. Powtarzalność oddziaływań odnosi się przede wszystkim do procesu nauki i niekoniecznie uwzględnia złożoność problemów psychicznych. Może prowadzić do sytuacji, w której pacjent czuje się zniechęcony, gdyż nie widzi postępów w terapii, jeśli nie zostaną wprowadzone różnorodne elementy. Optymalna stymulacja, z kolei, koncentruje się na zapewnieniu odpowiedniego poziomu wyzwań, co może być użyteczne w określonych terapiach, ale nie uwzględnia całościowego obrazu życia pacjenta. Takie podejście może prowadzić do pominięcia istotnych sfer, które wymagają uwagi, co skutkuje fragmentarycznym leczeniem. Stopniowanie trudności jest istotne w kontekście rozwoju umiejętności, jednak w przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi, które często zmagają się z wieloma czynnikami wpływającymi na ich codzienność, takie podejście może być niewystarczające. Często prowadzi to do uproszczenia problemów, które wymagają złożonych interwencji. W rezultacie, terapia oparta wyłącznie na tych zasadach może przynieść ograniczone efekty, a pacjenci nie osiągną zamierzonych celów terapeutycznych z powodu braku zintegrowanego podejścia.

Pytanie 6

Jakie oprogramowanie powinien zastosować terapeuta do zorganizowania spotkania online z uczestnikiem warsztatu terapii zajęciowej?

A. Canva

B. Microsoft Power Point

C. Windows Media Player

D. Google Meet

Wybór złego oprogramowania do spotkań online, jaknp. Windows Media Player czy Power Point, pokazuje, że nie do końca rozumiesz, co jest potrzebne w terapii zajęciowej. Windows Media Player to tak naprawdę tylko odtwarzacz multimedialny, więc nie ma opcji interakcji w czasie rzeczywistym, a to jest kluczowe w terapii. Terapeuta musi mieć platformę, która pozwala na wideo, dzielenie się ekranem i interakcję z uczestnikami. Power Point to narzędzie do robienia prezentacji, i choć może pomagać wizualnie, to nie da rady prowadzić sesji online. Z kolei Canva jest do tworzenia grafik, nie do komunikacji wideo czy organizacji spotkań. Nie ma też opcji zarządzania uczestnikami czy zapewnienia prywatności rozmów. Wybierając takie złe narzędzia, terapeuta nie tylko ogranicza efektywność sesji, ale też może zestresować uczestników technologią, co na pewno nie wpływa dobrze na proces terapeutyczny. Zrozumienie potrzeb terapeutycznych i dostępnych narzędzi jest kluczowe, żeby zapewnić skuteczną i bezpieczną terapię online.

Pytanie 7

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zdarta płyta

B. asertywne przyjęcie omyłki

C. zasłona dymna

D. otwarte drzwi

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 8

Jakie jest główne założenie burzy mózgów jako formy pracy zespołowej?

A. zdobycie umiejętności udziału w moderowanej dyskusji

B. wytworzenie dużej liczby pomysłów

C. wykonanie wspólnego collage’u

D. praktykowanie umiejętności potrzebnych w codziennym życiu

Burza mózgów to technika, która ma na celu generowanie jak największej liczby pomysłów w krótkim czasie. Kluczowym założeniem jest stymulowanie kreatywności uczestników poprzez tworzenie swobodnej atmosfery, w której każdy może swobodnie dzielić się swoimi ideami, niezależnie od ich jakości. Ta metoda jest szczególnie skuteczna w sytuacjach, gdy zespół stoi przed problemem do rozwiązania lub potrzebuje innowacyjnych pomysłów na nowe projekty. Przykłady zastosowania burzy mózgów obejmują procesy rozwoju produktów, planowanie kampanii marketingowych czy też wprowadzanie zmian w organizacji. W praktyce, takie sesje mogą prowadzić do odkrycia nieoczekiwanych rozwiązań i umożliwiają zaangażowanie wszystkich członków zespołu. Warto też podkreślić, że burza mózgów wpisuje się w ramy takich metod pracy grupowej jak Design Thinking, które kładą duży nacisk na kreatywność i współpracę zespołową. Wspierając się na standardach zarządzania projektami, burza mózgów sprzyja innowacyjności i wspiera efektywną komunikację w zespole.

Pytanie 9

Ewaluacja w pracy terapeuty zajęciowego oznacza

A. modyfikację planów terapeutycznych w zależności od ich wyników

B. ciągłe aktywizowanie zawodowe podopiecznych

C. regularne uzupełnianie wyposażenia pracowni w odpowiedzi na zużycie materiałów

D. ustalenie własnych zdolności zawodowych w kontekście podopiecznych

Choć odpowiedzi odniesione do określenia własnych predyspozycji zawodowych lub stałej aktywizacji zawodowej podopiecznych mogą być istotne w kontekście pracy terapeutycznej, nie są one kluczowe dla działań ewaluacyjnych. Samo określenie predyspozycji nie wpływa na postępy terapeutyczne, a bardziej na rozwój zawodowy terapeuty. Termin 'stała aktywizacja zawodowa' odnosi się do utrzymania zaangażowania podopiecznych w działania, a nie do oceny efektywności terapii. Ponadto, systematyczne uzupełnianie wyposażenia pracowni, mimo że ważne dla zapewnienia odpowiednich warunków do terapii, nie jest związane z ewaluacją samych działań. Często pojawia się myślenie, że działania ewaluacyjne są jedynie formą nadzoru nad terapeutycznymi technikami, co jest błędne. Ewaluacja powinna być integralną częścią cyklu terapeutycznego, a nie jedynie narzędziem do zaspokajania formalnych wymogów. Niezrozumienie tej różnicy prowadzi do sytuacji, w której terapeuci mogą zaniedbywać kluczowe aspekty swojej pracy, co skutkuje ograniczeniami w efektywnym wspieraniu rozwoju podopiecznych.

Pytanie 10

W trakcie zajęć z hipoterapii dzieci z autyzmem zdobywają umiejętność

A. asertywności

B. okazywania złości

C. nawiązywania kontaktu emocjonalnego

D. opanowania reakcji fizjologicznych

Hipoterapia, będąca formą terapii wspomagającej, ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych dzieci z autyzmem. Nawiązywanie kontaktu emocjonalnego jest kluczowym celem tych zajęć, ponieważ dzieci z autyzmem często mają trudności w nawiązywaniu relacji interpersonalnych. Używanie koni podczas terapii pozwala na rozwój empatii i zrozumienia emocji, zarówno własnych, jak i innych osób. Dzieci uczą się rozpoznawania sygnałów emocjonalnych od koni, co przekłada się na ich umiejętność interpretacji emocji u ludzi. Na przykład, poprzez głaskanie konia, dzieci mogą doświadczyć pozytywnych reakcji, co wspiera ich zdolności do okazywania uczuć i nawiązywania relacji. W praktyce, hipoterapia dostosowuje się do indywidualnych potrzeb każdego dziecka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii integracyjnej. Wiele badań potwierdza, że hipoterapia znacząco poprawia kompetencje społeczne dzieci z autyzmem, co jest niezbędne do ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 11

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. wewnętrzna zgodność

B. realność

C. terminowość realizacji

D. elastyczność

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 12

Komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, jest przekazywany, gdy ton głosu jest zgodny z

A. mimiką twarzy

B. treścią słów

C. postawą ciała

D. gestykulacją

Wybór odpowiedzi związanych z gestykulacją, postawą ciała czy mimiką twarzy wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące natury komunikacji niewerbalnej. Gestykulacja, jako forma niewerbalnego wyrażania myśli, może wspierać komunikat werbalny, ale sama w sobie nie jest bezpośrednio związana z treścią słów. Na przykład, intensywne gesty mogą przyciągnąć uwagę, ale jeśli nie korespondują z tym, co mówimy, mogą wprowadzać w błąd. Postawa ciała również pełni istotną rolę w komunikacji, jednak jej związek z treścią komunikatu nie jest bezpośredni. Postawa może sugerować pewność siebie, ale jeśli treść wypowiedzi jest sprzeczna z postawą, odbiorcy mogą być zdezorientowani. Mimika twarzy z kolei jest kluczowym elementem w odbieraniu emocji, ale nie zastępuje treści słów. Ostatecznie, niewłaściwe zrozumienie tych aspektów może prowadzić do nieporozumień w komunikacji. W komunikacji interpersonalnej istotne jest, aby być świadomym, jak te różne elementy współdziałają, jednak zawsze najważniejsza jest jasność i spójność treści werbalnej. W praktyce, gdy komunikat słowny jest wzmacniany lub osłabiany przez inne formy niewerbalne, może to wpływać na interpretację komunikatu przez odbiorcę, co jest kluczowe w kontekstach, takich jak negocjacje, zarządzanie konfliktami czy budowanie relacji w miejscu pracy.

Pytanie 13

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. realizowanych zadań

B. rodzajów terapii zajęciowej

C. poniesionych kosztów

D. uczestnictwa w zajęciach

Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.

Pytanie 14

Typowy objaw rury ołowianej w przebiegu choroby Parkinsona u mieszkańca domu pomocy społecznej polega na

A. trudności w pisaniu, które często objawiają się zmianą charakteru pisma

B. sztywności mięśniowej, cechującej się nagłymi skokami, wynikającymi z cyklicznego spadku oporu podczas biernego wykonywania ruchu

C. sztywności mięśniowej, która utrzymuje się przez cały zakres ruchu, w czasie wykonywania biernych ruchów

D. znacznym ograniczeniu mimiki twarzy oraz bardzo rzadkim mruganiu powiekami

Odpowiedź ta jest prawidłowa, ponieważ sztywność mięśniowa w chorobie Parkinsona charakteryzuje się utrzymywaniem oporu przez cały zakres ruchomości, co jest kluczowym objawem tego schorzenia. Sztywność ta jest wynikiem zaburzeń w układzie dopaminergicznym, co prowadzi do zwiększonego napięcia mięśniowego. W praktyce, podczas wykonywania biernych ruchów, pacjent odczuwa stały opór, niezależnie od stopnia wykonania ruchu, co odzwierciedla charakterystyczny dla Parkinsona wzorzec 'rury ołowianej'. Przykładem może być sytuacja, gdy terapeuta próbuje wykonać ruch kończyną pacjenta – opór będzie równomiernie odczuwalny na całym zakresie ruchomości. Rozpoznawanie tego objawu jest istotne w procesie diagnostycznym, ponieważ odpowiednia ocena sztywności mięśniowej jest kluczowa do wdrożenia skutecznej rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. W terapii wykorzystuje się różne metody, takie jak fizjoterapia i leki, które mogą pomóc w redukcji sztywności i poprawie jakości życia pacjenta, co wpisuje się w zalecenia standardów opieki nad pacjentami z chorobą Parkinsona.

Pytanie 15

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. sprzężenia zwrotne

B. szumy informacyjne

C. dekodowanie

D. zakłócenia emocjonalne

Szumy informacyjne to pojęcie odnoszące się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na proces komunikacji, w tym przypadku między terapeutą a podopiecznym. W kontekście terapii, szumy informacyjne mogą obejmować nie tylko dźwięki z zewnątrz, jak hałas uliczny, ale także inne czynniki, które mogą rozpraszać uwagę, takie jak emocjonalne zawirowania, stres czy niewłaściwe warunki otoczenia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być stworzenie odpowiednich warunków do terapii, takich jak wybór cichego pomieszczenia z minimalnym zakłóceniem dźwiękowym. Dobre praktyki wskazują, że terapeuci powinni być świadomi wpływu szumów informacyjnych na jakość komunikacji i starać się je eliminować, co jest niezbędne do efektywnej pracy terapeutycznej. Szumy informacyjne mają również znaczenie w szerszej perspektywie komunikacji interpersonalnej, co podkreślają standardy etyczne w zawodach związanych z pomocą psychologiczną.

Pytanie 16

Jakie zajęcia są wykorzystywane w muzykoterapii receptywnej?

A. Improwizowanie ruchów przy muzyce

B. Słuchanie utworów muzycznych

C. Granie na instrumentach perkusyjnych

D. Śpiewanie przy akompaniamencie

Wybór formy zajęć, jaką jest granie na instrumentach perkusyjnych, jest mylny, ponieważ muzykoterapia receptywna skupia się na słuchaniu, a nie aktywnym graniu. Używanie instrumentów perkusyjnych w kontekście muzykoterapii nazywa się muzykoterapią aktywną, która ma zupełnie inny cel i dynamikę. Muzykoterapia aktywna polega na zaangażowaniu pacjenta w proces tworzenia muzyki, co może wspierać rozwój umiejętności motorycznych czy integracji sensorycznej. Jednakże nie jest to kluczowy element muzykoterapii receptywnej, gdzie główną rolę odgrywa percepcja i doświadczenie muzyki. Śpiewanie przy akompaniamencie to kolejny błąd w rozumieniu, ponieważ ta forma również wymaga aktywnego uczestnictwa pacjenta, co jest sprzeczne z zasadami receptywnej muzykoterapii. Wreszcie, improwizowanie ruchów przy muzyce, chociaż może być wartościowym ćwiczeniem w innej formie terapii, nie odnosi się do podstawowych zasad muzykoterapii receptywnej, która koncentruje się na słuchaniu, odbiorze i interpretacji muzyki. Wybór tych odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące różnic między aktywną a receptywną formą muzykoterapii, co podkreśla ważność zrozumienia fundamentów różnych technik terapeutycznych oraz ich właściwego zastosowania w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 17

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. standaryzowaną

B. ukrytą

C. pośrednią

D. kontrolowaną

Odpowiedzi 'standaryzowaną', 'pośrednią' oraz 'kontrolowaną' nie są adekwatne w kontekście sytuacji opisanej w pytaniu. Obserwacja standaryzowana polega na stosowaniu ustalonych procedur i narzędzi do zbierania informacji, co w przypadku agresywnych zachowań, które mogą być subiektywnie postrzegane, nie zawsze jest skuteczne. Uczestnik może nie wykazywać agresji podczas formalnej oceny, co prowadzi do niepełnego obrazu jego zachowań w grupie. Obserwacja pośrednia, opierająca się na relacjach innych osób, może być niewłaściwa, gdyż subiektywne odczucia kolegów mogą być zniekształcone przez uprzedzenia lub osobiste konflikty. W sytuacji konfliktowej, jak opisana, może to prowadzić do fałszywych oskarżeń, a terapeuta powinien unikać polegania na tych informacjach jako jedynym źródle dowodów. Obserwacja kontrolowana, która skupia się na z góry ustalonych warunkach do analizy zachowań, także nie będzie adekwatna, ponieważ może nie oddać rzeczywistego kontekstu interakcji w grupie. Zamiast tego może prowadzić do sytuacji, w których uczestnicy zachowują się nienaturalnie, wiedząc, że są obserwowani. Wnioskując, wybór nieodpowiednich metod obserwacyjnych może prowadzić do błędnych interpretacji oraz niewłaściwych interwencji terapeutycznych, dlatego tak ważne jest stosowanie podejścia, które umożliwia uzyskanie rzetelnych danych o zachowaniach uczestników.

Pytanie 18

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. spacery po parku, biegi oraz skoki

B. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

C. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

D. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 19

W wytycznych rehabilitanta dla pacjenta po operacji stawu biodrowego zawarte są zalecenia 0 zabraniące zginania w stawie biodrowym pod kątem większym niż 90o. Terapeuta zajęciowy, stosując się do tych wskazówek, powinien przypominać pacjentowi, aby nie podejmował się samodzielnie

A. wiązać buty

B. wstawania z fotela

C. chodzenia bez wsparcia balkonika

D. zakładania płaszcza

Wiązanie butów jest czynnością, która może wymagać znacznego zgięcia w stawie biodrowym, zwłaszcza gdy osoba siedzi na krześle lub stoi. W przypadku pacjentów po operacji stawu biodrowego zaleca się unikanie zgięcia w stawie powyżej 90 stopni, aby zmniejszyć ryzyko dyslokacji sztucznego stawu lub uszkodzenia tkanek. Praktycznym podejściem w rehabilitacji jest nauka alternatywnych metod zakupu odzieży i obuwia, takich jak używanie butów z zapięciami na rzepy lub wykorzystanie długiego uchwytu do zakładania skarpet i butów. Ponadto, warto wprowadzać ćwiczenia, które poprawiają ruchomość i siłę nóg, co w przyszłości ułatwi codzienne czynności. W kontekście dobrych praktyk rehabilitacyjnych niezwykle istotne jest także regularne monitorowanie postępów pacjenta oraz dostosowywanie zaleceń do jego indywidualnych potrzeb oraz możliwości. Wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego w tym zakresie jest kluczowe, aby pacjent mógł czuć się pewnie i samodzielnie w procesie rehabilitacji.

Pytanie 20

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

B. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

C. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

D. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

Analizując inne zestawy narzędzi, można zauważyć, że nożyce do cięcia blachy, szczypce, młotek, klepadła oraz modelatory, choć użyteczne w innych kontekstach, nie odpowiadają specyfice techniki Tiffaniego. Nożyce do cięcia blachy są bardziej przeznaczone do pracy z metalowymi elementami w dużych projektach, a ich zastosowanie w witrażach ogranicza się do sytuacji, w których konieczne jest cięcie blachy miedzianej, co nie jest typowe w technice Tiffaniego. Z kolei młotek i klepadła mogą być używane w bardziej tradycyjnych metodach pracy ze szkłem, ale w technice Tiffaniego, gdzie lutowanie i precyzyjne łączenie są kluczowe, stają się zbędne. Modelatory mogą być przydatne do formowania elementów, ale ich zastosowanie nie jest standardem w tej konkretnej technice. Dziurkacze obrotowe, kostka ołowiana, szydła, przycinaki i modelarki również nie są podstawowymi narzędziami dla tej metody. Dziurkacze obrotowe są bardziej użyteczne w rzemiośle papierniczym lub przy tworzeniu unikalnych wzorów, kostka ołowiana nie jest standardowym materiałem używanym w technice Tiffaniego, a szydła i przycinaki mają swoje miejsce w innych technikach obróbczych. Natomiast dłuta, ścisk żelazny, kątownik czy wiertarka są narzędziami, które mogą być użyte w ogólnym rzemiośle, ale nie odpowiadają one wymaganiom techniki Tiffaniego, która kładzie większy nacisk na precyzję oraz odpowiednie przygotowanie i łączenie szklanych elementów. Wybór niewłaściwych narzędzi może prowadzić do nieefektywności pracy oraz obniżenia jakości finalnego produktu, co jest istotnym błędem w podejściu do tworzenia witraży.

Pytanie 21

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Podsumowanie

B. Odzwierciedlenie

C. Klaryfikację

D. Parafrazę

Wybór innych opcji może wskazywać na pewne nieporozumienia dotyczące technik aktywnego słuchania. Odzwierciedlenie, które niektórzy mogą uznać za poprawną odpowiedź, polega na powtórzeniu słów podopiecznego w nieco zmienionej formie, aby potwierdzić zrozumienie, lecz nie angażuje się w zgłębianie myśli osoby. Zastosowanie tej techniki w opisanej sytuacji mogłoby brzmieć na przykład: "Mówisz, że to zadanie jest trudne, tak?"; jednak nie przeprowadzałoby to podopiecznego przez proces refleksji. Parafrazowanie, chociaż również bliskie klaryfikacji, polega na powtarzaniu informacji w inny sposób, co w przypadku tego pytania nie prowadzi do pogłębienia rozmowy, a bardziej do powierzchownego zrozumienia. Podsumowanie, które można pomylić z klaryfikacją, obejmuje streszczenie wcześniejszych wypowiedzi, co również nie odnosi się bezpośrednio do potrzeby zrozumienia źródła trudności podopiecznego. Stosując te techniki w niewłaściwy sposób, można nieświadomie zniechęcić do otwartej komunikacji, co jest kluczowe w terapii. W praktyce terapeutycznej istotne jest, aby stosować techniki aktywnego słuchania w sposób, który wspiera osobiste odkrywanie i wyrażanie emocji, a klaryfikacja jest jednym z najefektywniejszych sposobów na osiągnięcie tego celu.

Pytanie 22

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

B. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

C. lekceważenia porażonej części ciała

D. utraty czucia po jednej stronie ciała

Odpowiedzi sugerujące niemożność wykonywania celowego ruchu kończyną niedowładną, zniesienie czucia po jednej stronie ciała oraz nadmierne napięcie mięśni po stronie porażonej, nie oddają istoty zespołu zaniedbywania połowiczego. Niemożność wykonywania ruchów związana jest z porażeniem i nie jest tożsama z zaniedbywaniem. Porażenie kończyny, znane jako hemiplegia, jest procesem fizycznym wynikającym z uszkodzenia dróg motorycznych w mózgu. Również zniesienie czucia, czyli zaburzenia czuciowe, są skutkiem uszkodzenia układu nerwowego, ale nie dotyczą bezpośrednio problemów z percepcją przestrzenną, które definiują zespół zaniedbywania. Nadmierne napięcie mięśni, z kolei, odnosi się do spastyczności, co jest innym zjawiskiem, które może wystąpić po udarze, ale także nie jest związane z ignorowaniem jednostronnym. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to pomieszanie objawów neurologicznych oraz zrozumienie, że zespół zaniedbywania połowiczego skupia się na problemach z uwagę i percepcją, a nie bezpośrednio na ruchu czy czuciu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między różnymi neurologicznymi deficytami, co jest istotne w kontekście skutecznej rehabilitacji oraz dostosowywania planów terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Pytanie 23

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego zdanie: Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odbicie

B. Streszczenie

C. Wyjaśnienie

D. Parafrazowanie

Pojęcia takie jak podsumowanie, parafrazowanie i odzwierciedlenie są również ważnymi technikami aktywnego słuchania, jednak nie są one adekwatne w kontekście przytoczonego pytania. Podsumowanie polega na syntetyzowaniu najważniejszych punktów rozmowy, co jest przydatne, ale nie dostarcza dodatkowych informacji o tym, co osoba ma na myśli. Parafrazowanie z kolei oznacza powtórzenie tego, co powiedziała osoba w nieco zmienionej formie, co może być stosowane do potwierdzenia zrozumienia, ale nie zachęca do dalszej eksploracji myśli. Odzwierciedlenie jest techniką, w której terapeuta naśladuje emocje podopiecznego, co może być pomocne, lecz nie wyjaśnia konkretnych wątpliwości. Użycie tych technik zamiast klaryfikacji może prowadzić do nieporozumień, ponieważ terapeuta może nie uzyskać pełnego zrozumienia, co podopieczny chciał przekazać. Takie podejścia mogą zaburzać komunikację i ograniczać możliwości terapeuty i podopiecznego do głębszego zrozumienia trudności, z jakimi się boryka. Dlatego klaryfikacja, jako technika, jest kluczowa w sytuacjach, gdzie wymagana jest dokładna i szczegółowa informacja. Zrozumienie i dociekanie przyczyn trudności jest fundamentem skutecznej pracy terapeutycznej.

Pytanie 24

W trakcie terapii zajęciowej realizowanej z osobą dotkniętą reumatoidalnym zapaleniem stawów, wybór zajęć dla podopiecznego zależy głównie od

A. stopnia zaawansowania choroby i pasji podopiecznego

B. etapu choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu

C. etapu choroby i miejsca zamieszkania podopiecznego

D. zdolności podopiecznego i możliwości finansowych terapeuty

Podejście polegające na uzależnieniu wyboru zajęć od fazy choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu, jak również od miejsca zamieszkania i możliwości finansowych terapeuty, jest nieadekwatne do holistycznego modelu rehabilitacji. W przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów, charakterystyka choroby i jej przebieg są zbyt złożone, aby ograniczać dobór terapii do jednego czynnika. Faza choroby jest istotna, lecz sama w sobie nie wystarczy do opracowania skutecznego planu terapeutycznego. Ograniczając się do wykonywanego zawodu, można przeoczyć bardzo ważne aspekty osobowości oraz zainteresowań pacjenta, które są kluczowe dla jego motywacji. Ponadto, miejsce zamieszkania może wpływać na dostępność do różnych usług i zajęć, ale nie powinno stanowić głównego czynnika wpływającego na terapię, ponieważ terapia powinna być zindywidualizowana i dostosowana do konkretnego pacjenta, a nie jego lokalizacji. Argument, że możliwości finansowe terapeuty powinny wpływać na wybór terapii, jest również nieprawidłowy, gdyż to pacjent i jego potrzeby powinny stać w centrum zainteresowania. Tego rodzaju podejścia mogą prowadzić do uproszczeń i pomijania kluczowych elementów, takich jak relacja terapeutyczna, zrozumienie pacjenta i jego wartości, co jest fundamentalne w zgodnych z najlepszymi praktykami metodach terapii zajęciowej.

Pytanie 25

Zanim terapeuta zajęciowy rozpocznie pracę z podopiecznymi w nowej sali komputerowej, powinien koniecznie

A. opracować harmonogram używania sprzętu.

B. przygotować regulamin sali.

C. oznakować miejsca pracy numerami.

D. przekazać kierownikowi karty gwarancyjne urządzeń.

Sporządzenie regulaminu pracowni komputerowej jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem zajęć z podopiecznymi. Regulamin nie tylko definiuje zasady korzystania ze sprzętu, ale także zapewnia bezpieczeństwo i porządek w pracy. W regulaminie powinny znaleźć się informacje dotyczące zasad użytkowania sprzętu, obowiązków terapeutów oraz podopiecznych, a także postanowienia dotyczące odpowiedzialności za ewentualne uszkodzenia. Przykładem może być zapis, że wszyscy użytkownicy muszą dbać o sprzęt i zgłaszać wszelkie nieprawidłowości. Dobrze opracowany regulamin przyczynia się do stworzenia bezpiecznego środowiska pracy, co jest zgodne z normami bezpieczeństwa pracy oraz najlepszymi praktykami w edukacji i terapii. Kluczowe jest również to, że regulamin może być wykorzystywany jako narzędzie do edukacji podopiecznych, co pomaga im nauczyć się odpowiedzialności oraz współpracy w grupie. W efekcie, dobrze skonstruowany regulamin staje się fundamentem efektywnej i harmonijnej pracy w pracowni komputerowej, wspierając zarówno terapeutów, jak i ich podopiecznych.

Pytanie 26

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi ma trudności z zarządzaniem swoim gospodarstwem domowym. Aby lepiej zrozumieć jej sytuację społeczną, należy zasięgnąć porady

A. z psychiatrą

B. z pielęgniarką

C. z trenerem personalnym

D. z pracownikiem socjalnym

Wybór pracownika socjalnego jako osoby do konsultacji w sytuacji podopiecznego środowiskowego domu samopomocy jest jak najbardziej uzasadniony. Pracownicy socjalni są wyspecjalizowani w ocenie i wsparciu osób znajdujących się w trudnych sytuacjach życiowych, w tym osób z przewlekłymi problemami psychicznymi. Ich zadaniem jest analiza sytuacji społecznej, pomoc w dostępie do różnych form wsparcia oraz koordynacja działań podejmowanych na rzecz klienta. W praktyce, pracownik socjalny może zidentyfikować konkretne potrzeby podopiecznego, takie jak konieczność uzyskania pomocy w zarządzaniu gospodarstwem domowym, czy też skierowanie na dodatkowe terapie. Współpraca z pracownikiem socjalnym jest zgodna z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Pracowników Socjalnych, które zaleca holistyczne podejście do opieki nad osobami w kryzysie. Pracownik socjalny jest również kluczowym ogniwem w nawiązywaniu współpracy z innymi instytucjami, co może prowadzić do kompleksowego wsparcia podopiecznego.

Pytanie 27

Kinezyterapia jest metodą rehabilitacji, zalecaną w szczególności u chorych

A. z afazją sensoryczną

B. z padaczką

C. po udarze mózgu

D. z agnozją

Kinezyterapia, czyli terapia ruchem, jest jedną z kluczowych metod rehabilitacyjnych stosowanych w przypadku pacjentów po udarze mózgu. Udar mózgu często prowadzi do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, co objawia się ograniczeniem ruchomości, osłabieniem mięśniowym oraz problemami z koordynacją. Kinezyterapia, poprzez różnorodne ćwiczenia i techniki, ma na celu poprawę funkcji motorycznych, zwiększenie siły mięśniowej oraz przywrócenie jak największej samodzielności pacjentów. Przykładowo, pacjenci mogą wykonywać ćwiczenia mające na celu poprawę równowagi oraz koordynacji, co jest niezbędne do powrotu do codziennych aktywności. W praktyce terapeuci korzystają z zaawansowanych metod oceny funkcjonalnej pacjentów, a następnie dostosowują program rehabilitacji do indywidualnych potrzeb. Standardy rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie wczesnej interwencji oraz wielodyscyplinarnego podejścia, które obejmuje nie tylko kinezyterapię, ale także terapię zajęciową oraz mową. Ponadto, kinezyterapia może być wspierana przez nowoczesne technologie, takie jak wirtualna rzeczywistość, co dodatkowo zwiększa efektywność rehabilitacji.

Pytanie 28

Dla dziecka cierpiącego na mózgowe porażenie dziecięce, w formie spastycznej czterokończynowej, optymalnym rodzajem zajęć będzie

A. terapia zajęciowa

B. muzykoterapia

C. aktywizacja ruchowa

D. kurs kulinarny

Muzykoterapia jest skuteczną formą terapii dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym, szczególnie w przypadkach spastycznego porażenia czterokończynowego. Terapia ta wykorzystuje muzykę jako narzędzie do poprawy funkcji motorycznych, komunikacyjnych oraz emocjonalnych. Muzykoterapia może wspierać rozwój zdolności ruchowych poprzez rytmiczne śpiewanie, grę na instrumentach oraz ruch do muzyki. Dzięki stymulacji sensorycznej, która towarzyszy muzyce, pacjenci mogą poprawić koordynację ruchową oraz zwiększyć zakres ruchu, co jest szczególnie ważne w przypadku spastyczności. Muzykoterapeuci często stosują indywidualnie dopasowane programy, które uwzględniają potrzeby i możliwości pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie potencjału rehabilitacyjnego. Przykładowe zajęcia mogą obejmować wspólne granie na instrumentach, śpiewanie piosenek, a także wykorzystanie różnych stylów muzycznych do stymulacji emocjonalnej i społecznej, co jest kluczowe dla ogólnego rozwoju dziecka.

Pytanie 29

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. gastrostomia

B. depresja

C. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

D. stan po udarze mózgowym

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 30

Warsztaty terapii zajęciowej powinny być realizowane w oparciu o indywidualny program rehabilitacji oraz terapii, który jest przygotowywany dla każdego uczestnika przez

A. terapeutę zajęciowego

B. fizjoterapeutę

C. radę programową

D. radę plenarną

Rada programowa ma kluczową rolę w przygotowywaniu indywidualnych programów rehabilitacji i terapii dla uczestników warsztatów terapii zajęciowej. Odpowiedzialność ta wynika z szerokiego zrozumienia potrzeb uczestników oraz możliwości terapeutów zajęciowych i innych specjalistów w zespole. Rada programowa, składająca się z terapeutów, psychologów, fizjoterapeutów oraz innych specjalistów, jest odpowiedzialna za opracowywanie i aktualizację programów, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, mając na celu ich maksymalne wsparcie w rozwoju umiejętności życiowych oraz społecznych. Przykładowo, w praktyce może to oznaczać, że dla osoby z niepełnosprawnością ruchową program może zawierać elementy terapeutyczne ukierunkowane na rozwijanie siły mięśniowej oraz koordynacji, podczas gdy dla osoby z trudnościami w komunikacji program będzie zawierał ćwiczenia związane z komunikowaniem się. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie spersonalizowanego wsparcia, aby zapewnić jak największe korzyści dla uczestników.

Pytanie 31

Najlepiej ocenić efekty terapeutyczne zajęć z osobą z głęboką niepełnosprawnością intelektualną na podstawie

A. domowych ćwiczeń weryfikujących

B. analizy produktów rękodzielniczych

C. obserwacji podopiecznego

D. wywiadu z podopiecznym

Obserwacja podopiecznego jest kluczowym narzędziem w ocenie efektów terapeutycznych zajęć z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu głębokim. Dzięki bezpośredniej obserwacji można zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu, interakcji oraz umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, które mogą być trudne do uchwycenia w innych metodach oceny. Obserwacja dostarcza także kontekstu do zrozumienia, jak podopieczny reaguje na różnorodne bodźce oraz sytuacje, co jest nieocenione w opracowywaniu dalszych kroków terapeutycznych. Przykładem może być analiza reakcji na różne formy aktywności, co pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb i możliwości. W zgodzie z najlepszymi praktykami, terapeuci powinni również dokumentować obserwacje, co sprzyja monitorowaniu postępów w dłuższej perspektywie oraz ułatwia współpracę z innymi specjalistami.

Pytanie 32

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Przyjaźni, wiedzy

B. Snu, wypoczynku

C. Miłości, odpoczynku

D. Odżywiania, szacunku

Wybór odpowiedzi dotyczącej potrzeb takich jak przyjaźń, wiedza, miłość czy szacunek wskazuje na nieporozumienie związane z hierarchią potrzeb. Przyjaźń i miłość należą do kategorii potrzeb społecznych, które są ważne dla budowania relacji międzyludzkich, ale nie są fundamentalne dla fizycznego przetrwania. Wiedza natomiast jest związana z potrzebami poznawczymi, które rozwijają się dopiero po zaspokojeniu potrzeb podstawowych. Szacunek, z kolei, jest potrzebą wyższego rzędu, która odzwierciedla pragnienie uznania i wartości ze strony innych. Przyjęcie, że potrzeby te są na tym samym poziomie co potrzeby fizjologiczne, prowadzi do ignorowania podstawowych zasad funkcjonowania ludzi. W praktyce, osoby, które nie mają zapewnionych podstawowych warunków życiowych, takich jak sen i odżywianie, nie będą w stanie skutecznie dbać o relacje międzyludzkie czy rozwijać się intelektualnie. Dlatego kluczowe jest, aby w procesie uczenia się i rozwoju osobistego pamiętać o hierarchii potrzeb, która wskazuje, że najpierw należy zaspokoić potrzeby podstawowe, zanim przejdziemy do bardziej złożonych aspektów życia społecznego i emocjonalnego.

Pytanie 33

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. rozwojowe w zespole Retta

B. motoryki małej w chorobie Parkinsona

C. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

D. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

Ruchy pląsawicze są często mylone z objawami innych zaburzeń neurologicznych, takich jak zespół Tourette'a, zespół Retta czy choroba Parkinsona, co może prowadzić do błędnych diagnoz. Zespół Tourette'a jest zaburzeniem charakteryzującym się tikami ruchowymi i wokalnymi, które nie mają charakteru pląsawiczego. Ruchy te są bardziej stereotypowe i nie są wynikiem degeneracji neuronów, co odróżnia je od pląsawicy. W kontekście zespołu Retta, jest to zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie dziewczynki, a jego objawy obejmują regresję rozwoju psychomotorycznego, co również nie jest związane z pląsawicą. Choroba Parkinsona, na którą często wskazuje się w kontekście zaburzeń motoryki małej, objawia się głównie drżeniem spoczynkowym i sztywnością, jednak nie ma ona bezpośredniego związku z pląsawicą. Błędem myślowym w tych interpretacjach jest nieodróżnianie charakterystyki objawów i ich powiązań z konkretnymi schorzeniami. Dlatego kluczowe jest, aby w diagnozowaniu zaburzeń nastroju i objawów ruchowych wykorzystywać dokładną wiedzę na temat różnicowania chorób, co pozwala na skuteczną interwencję terapeutyczną oraz odpowiednie kierowanie pacjentów na dalsze badania.

Pytanie 34

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. systematyczną

B. kompleksową

C. fragmentaryczną

D. nadzorowaną

Obserwacja całościowa, mająca na celu uchwycenie wszystkich aspektów zachowania pacjenta, może prowadzić do powierzchownego zrozumienia problemów, ponieważ wprowadza złożoność, która nie zawsze jest konieczna w danym kontekście terapeutycznym. Terapia zajęciowa wymaga precyzyjnego podejścia, a skupianie się na wszystkich aspektach zachowania może odciągnąć uwagę od kluczowych elementów, które naprawdę wymagają interwencji. Z kolei obserwacja ciągła, polegająca na stałym monitorowaniu zachowań przez dłuższy czas, może być mało praktyczna i czasochłonna, a także zniekształcać interpretację zachowań przez zmęczenie obserwatora lub wpływ kontekstu zewnętrznego. Obserwacja kontrolowana, która wprowadza sztucznie ustalone warunki do obserwacji, może ograniczyć naturalność zachowań podopiecznego, przez co wyniki będą mniej reprezentatywne dla rzeczywistego funkcjonowania danej osoby. Dobre praktyki w terapii zajęciowej opierają się na elastyczności i dostosowywaniu metod do indywidualnych potrzeb pacjenta, co w przypadku opisanych podejść może być znacznie utrudnione. Kluczowym błędem, który prowadzi do wybrania nieodpowiedniej metody obserwacji, jest przeoczenie znaczenia specyfiki przypadku oraz potrzeby skupienia się na najważniejszych aspektach, które mogą w realny sposób wpłynąć na skuteczność terapii.

Pytanie 35

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

B. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

C. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

D. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

Niektóre wypowiedzi terapeuty nie spełniają kryteriów konstruktywnej informacji zwrotnej ze względu na swoje negatywne sformułowanie oraz brak zrozumienia kontekstu sytuacji. Na przykład, zwrot "Proszę nie przeklinać. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, proszę już więcej nie przychodzić do mnie na zajęcia." jest problematyczny, ponieważ nie tylko wyraża wyraźny zakaz, ale także stawia ultimatum, co może prowadzić do frustracji i zamknięcia na dalszą komunikację. Takie podejście może zniechęcać podopiecznego do otwartości i refleksji nad swoim zachowaniem, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Podobnie, stwierdzenie "Pan przeklina cały czas, to denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan zachowuje się tak niegrzecznie?" opiera się na ocenie moralnej i może być odebrane jako atak na osobowość uczestnika, co jest mało konstruktywne. Wywołuje to obronne zachowania, a nie sprzyja zmianom. Wypowiedź "Jest Pan arogancki wobec innych ludzi i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić." również nie dostarcza informacji o wpływie zachowania na innych, a zamiast tego osądza postawę uczestnika. Tego typu krytyka może prowadzić do alienacji i braku zrozumienia, zamiast do konstruktywnej zmiany. Kluczowe w pracy terapeutycznej jest dążenie do zrozumienia istoty problemu oraz promowanie rozwoju osobistego poprzez odpowiednio sformułowane informacje zwrotne, które nie tylko wskazują na problem, ale także zachęcają do autorefleksji i rozwoju.

Pytanie 36

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

B. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

C. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

D. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 37

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. duchowej

B. społecznej

C. fizycznej

D. psychicznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 38

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób uczących się nowych języków

B. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

C. Dla osób preferujących zajęcia manualne

D. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 39

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka

B. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici

C. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina

D. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek

Odpowiedź, która zawiera tamborki, kanwę, mulinę, nici i sznurek, jest jak najbardziej na miejscu. Te materiały są naprawdę kluczowe w rękodziele, zwłaszcza jeśli chodzi o haftowanie i szycie. Tamborek to świetne narzędzie, bo jak się go dobrze używa, to materiał jest w odpowiednim napięciu, co bardzo pomaga w dokładnym stawianiu ściegów. Kanwa, z kolei, to taka tkanina, która ma regularny splot, co ułatwia pracę i pozwala robić równomierne ściegi. Mulina jest super, bo ma wiele kolorów i po skręceniu świetnie nadaje się do haftu, a jej różnorodność daje możliwość tworzenia ciekawych wzorów. Nici są podstawą szycia i haftowania, ich wybór naprawdę wpływa na jakość i wygląd końcowego wyrobu. A sznurek jest wszechstronny – można go wykorzystać w różnych technikach. Te wszystkie elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w rękodziele, gdzie różnorodność narzędzi to klucz do innowacyjnych projektów.

Pytanie 40

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. powtarzalności oddziaływań

B. wielostronności oddziaływań

C. optymalnej stymulacji

D. stopniowania trudności

Podane odpowiedzi, takie jak "stopniowania trudności", "powtarzalności oddziaływań" oraz "optymalnej stymulacji", nie oddają istoty terapii opartej na zasadzie wielostronności oddziaływań. Zasada stopniowania trudności odnosi się do technik terapeutycznych, które polegają na stopniowym wprowadzaniu wyzwań, co jest skuteczne w niektórych terapiach, na przykład w terapii ekspozycyjnej. Jednak nie zapewnia kompleksowego podejścia, jakie oferuje wielostronność oddziaływań. Powtarzalność oddziaływań może sugerować, że skuteczność terapii wynika z częstotliwości jej stosowania, co może być mylne. W rzeczywistości, różnorodność i dostosowanie oddziaływań do indywidualnych potrzeb pacjenta są kluczowe dla efektywności terapii. Optymalna stymulacja odnosi się często do teorii zajęć oraz angażowania pacjenta w różnorodne formy aktywności, ale nie uwzględnia całościowego wpływu, jaki różne sfery życia mają na stan psychiczny pacjenta. Dlatego podejścia te mogą prowadzić do ograniczonego rozumienia potrzeb terapeutycznych, co nie sprzyja pełnemu wsparciu pacjenta w jego złożonym procesie zdrowienia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej