Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik logistyk
  • Kwalifikacja: SPL.04 - Organizacja transportu
  • Data rozpoczęcia: 11 lutego 2025 09:43
  • Data zakończenia: 11 lutego 2025 10:07

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie przepisy określają czas pracy kierowców realizujących międzynarodowe przewozy drogowe?

A. AETR
B. ADR
C. IMDGC
D. TIR
Konwencja AETR (Europejska Umowa w sprawie Pracy Załóg Pojazdów Używanych w Międzynarodowym Transportem Drogowym) reguluje czas pracy kierowców wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe. AETR wprowadza zasady dotyczące maksymalnych godzin pracy i minimalnych okresów odpoczynku, co ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa na drogach oraz ochronę zdrowia kierowców. Przykładem zastosowania AETR jest sytuacja, gdy kierowca ciężarówki wykonuje przewozy międzynarodowe, powinien przestrzegać norm dotyczących czasu jazdy i odpoczynku, co zapobiega przepracowaniu oraz zmniejsza ryzyko wypadków. Dobre praktyki związane z AETR obejmują m.in. prowadzenie dokładnej dokumentacji czasu pracy oraz regularne szkolenia kierowców w zakresie obowiązujących przepisów. Zrozumienie AETR jest kluczowe nie tylko dla kierowców, ale również dla pracodawców, aby zapewnić zgodność z prawem oraz optymalizować procesy transportowe.

Pytanie 2

Która z formuł handlowych INCOTERMS 2010 wymaga najmniej działań od sprzedającego?

A. CPT (Carriage Paid to)
B. FOB (Free on Board)
C. DDP (Delivered Duty Paid)
D. EXW (Ex Works)
Wybór formuł handlowych INCOTERMS 2010 jak DDP, FOB czy CPT wiąże się z różnym poziomem odpowiedzialności i obowiązków sprzedającego. DDP (Delivered Duty Paid) oznacza, że sprzedający ponosi pełną odpowiedzialność za dostarczenie towaru do ustalonego miejsca oraz za wszystkie koszty, w tym cła i podatki. To podejście oznacza, że sprzedający ma obowiązek zorganizować transport, odprawę celną oraz dostarczenie towaru do drzwi kupującego, co znacząco zwiększa jego zobowiązania. Wybór DDP mógłby wynikać z mylnego przekonania, że klienci preferują „wszystko w cenie” bez dodatkowych kosztów. Jednakże, takie podejście może powodować znaczne ryzyko dla sprzedającego, zwłaszcza jeśli nie jest on dobrze zaznajomiony z przepisami celnymi kraju importera. Z kolei FOB (Free on Board) oznacza, że sprzedający ponosi odpowiedzialność do momentu załadunku towaru na statek. Oznacza to, że sprzedający musi zorganizować transport do portu i załadunek, co również wiąże się z dodatkowymi zobowiązaniami. CPT (Carriage Paid To) nakłada na sprzedającego obowiązek opłacenia kosztów transportu do określonego miejsca, ale ryzyko przechodzi na kupującego w momencie przekazania towaru przewoźnikowi. Wybór tych formuł może prowadzić do nieporozumień, jeśli sprzedający nie jest odpowiednio przygotowany do zarządzania dodatkowymi obowiązkami. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że większa odpowiedzialność sprzedającego przekłada się na większą satysfakcję kupującego, co nie zawsze jest prawdą, zwłaszcza gdy sprzedający nie ma doświadczenia w międzynarodowym transporcie.

Pytanie 3

Na podstawie fragmentu umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR) ustal, kto jest odpowiedzialny za wydanie przewoźnikowi towarów niebezpiecznych dopuszczonych do przewozu zgodnie z ADR.

Dział 1.4
Obowiązki głównych uczestników przewozu

1.1. Nadawca towarów niebezpiecznych zobowiązany jest dostarczyć do przewozu tylko takie przesyłki, które spełniają wymagania ADR, a także:

— upewnić się, że towary niebezpieczne są sklasyfikowane i dopuszczone do przewozu zgodnie z ADR;

— zaopatrzyć przewoźnika w wymagane dokumenty przewozowe oraz dokumenty towarzyszące (zezwolenia, dopuszczenia, powiadomienia, świadectwa itd.);

— używać wyłącznie opakowań, które są dopuszczone i odpowiednie do przewozu danych materiałów oraz posiadają oznakowanie wymagane przez ADR.

2.1. Przewoźnik powinien w szczególności:

— upewnić się, że towary niebezpieczne przeznaczone do przewozu są dopuszczone do przewozu zgodnie z ADR;

— sprawdzić wzrokowo, czy pojazdy i ładunek nie mają oczywistych wad oraz czy nie występują wycieki lub nieszczelności, braki w wyposażeniu, itp.;

— sprawdzić, czy pojazdy nie są nadmiernie załadowane;

— upewnić się, że na pojazdach umieszczone zostało wymagane oznakowanie i nalepki ostrzegawcze;

— upewnić się, że w pojeździe znajduje się wyposażenie wymienione w pisemnych instrukcjach dla kierowcy.

3.1. Załadowca powinien w szczególności:

— wydać przewoźnikowi towary niebezpieczne tylko w przypadku, gdy są one dopuszczone do przewozu zgodnie z ADR;

— postępować zgodnie z przepisami szczególnymi dotyczącymi załadunku i manipulowania ładunkiem podczas załadunku towarów niebezpiecznych do pojazdu oraz dużego i małego kontenera;

— po załadunku towarów niebezpiecznych do kontenera, spełnić wymagania dotyczące oznakowania.

4.1. Pakujący powinien stosować się w szczególności do:

— wymagań dotyczących warunków pakowania, w tym pakowania razem; oraz

— wymagań dotyczących oznakowania i stosowania nalepek ostrzegawczych, w przypadku, gdy przygotowuje sztuki przesyłki do przewozu.

A. Nadawca.
B. Pakujący.
C. Załadowca.
D. Przewoźnik.
Zgadza się, odpowiedzialność za wydanie przewoźnikowi towarów niebezpiecznych zgodnie z umową ADR spoczywa na załadowcy. Załadowca ma kluczowe zadanie, aby upewnić się, że wszystkie towary, które zamierza wydać, są zgodne z przepisami ADR. Oznacza to, że towary muszą być odpowiednio sklasyfikowane, oznakowane i pakowane, aby zminimalizować ryzyko podczas transportu. Przykładem praktycznym jest sytuacja, w której załadowca przed wydaniem towaru zobowiązany jest do sprawdzenia, czy materiały niebezpieczne posiadają odpowiednie dokumenty przewozowe, takie jak świadectwa zgodności z ADR. Dodatkowo, załadowca powinien mieć odpowiednią wiedzę na temat przepisów dotyczących transportu materiałów niebezpiecznych i współpracować z przewoźnikiem w zakresie bezpieczeństwa transportu. Wszelkie nieprawidłowości w procesie wydania towarów mogą prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych i finansowych, a także stwarzać zagrożenie dla zdrowia ludzi oraz środowiska.

Pytanie 4

Zasady zawarte w umowie handlowej według INCOTERMS 2010 Ex Works (EXW) nakładają

A. większe obowiązki na kupującym
B. na sprzedającym obowiązek ubezpieczenia ładunku
C. większe obowiązki na sprzedającym
D. jednakowe obowiązki na kupującym i sprzedającym
Formuła INCOTERMS 2010 Ex Works (EXW) rzeczywiście nakłada na kupującego większe obowiązki, ponieważ sprzedający dostarcza towar tylko do swojego zakładu, a wszelkie koszty i ryzyka związane z transportem, ubezpieczeniem i formalnościami celno-skarbowymi spoczywają na kupującym. Oznacza to, że kupujący musi samodzielnie zorganizować transport oraz ponieść odpowiedzialność za towar od momentu, gdy stanie się on dostępny w miejscu sprzedawcy. W praktyce, w przypadku Ex Works, kupujący powinien uwzględnić dodatkowe koszty związane z transportem, ubezpieczeniem oraz odprawą celną, co może zwiększyć całkowity koszt zakupu. Dlatego kluczowe jest, aby kupujący był dobrze przygotowany do zarządzania tymi aspektami, co jest zgodne z dobrą praktyką w międzynarodowym handlu. Warto również znać inne formuły INCOTERMS, aby móc lepiej negocjować warunki umowy i dostosować je do swoich potrzeb.

Pytanie 5

Pojazd przeznaczony do transportu od 12 do 20 osób to

A. mikrobus
B. autobus standardowy
C. autobus przegubowy
D. minibus
Minibus, mimo że również jest pojazdem przeznaczonym do przewozu osób, różni się od mikrobusu przede wszystkim pojemnością. Typowy minibus może przewozić od 8 do 15 osób, co oznacza, że nie spełnia wymagań dotyczących przewozu większej liczby pasażerów. Wybór niewłaściwego terminu może prowadzić do nieporozumień w kontekście planowania transportu, gdzie liczba pasażerów jest kluczowym czynnikiem. Z kolei autobus standardowy i autobus przegubowy to pojazdy przystosowane do przewozu znacznie większej liczby osób, zazwyczaj od 30 do 100 i więcej, co sprawia, że są one nieodpowiednie w kontekście pytania o przewóz od 12 do 20 osób. Autobus standardowy to pojazd charakteryzujący się stałą konstrukcją, podczas gdy autobus przegubowy, który ma wydłużoną budowę, jest zaprojektowany z myślą o większej przepustowości. W kontekście transportu publicznego, błędne zrozumienie klasyfikacji pojazdów może prowadzić do niewłaściwego doboru środka transportu, co może skutkować nieefektywnym wykorzystaniem zasobów oraz niezadowoleniem pasażerów. Kluczowe jest zrozumienie, jakie są różnice pomiędzy poszczególnymi kategoriami pojazdów, aby skutecznie dostosować ofertę transportową do potrzeb konkretnej grupy pasażerów.

Pytanie 6

Ile pojazdów o nośności 10 ton powinno zostać zaplanowanych do transportu 2 000 paletowych jednostek ładunkowych (pjł) ważących po 500 kg każda, w czterech cyklach transportowych, jeśli w każdym cyklu przewiduje się równą liczbę pojazdów, a ich nośność będzie w pełni wykorzystana?

A. 40 pojazdów
B. 10 pojazdów
C. 8 pojazdów
D. 25 pojazdów
Zrozumienie, jak wygląda logistyka przewozu, wymaga dobrego przeliczenia potrzeb transportowych. Te wszystkie odpowiedzi, które sugerują, że potrzeba mniej samochodów, pewnie wynikają z tego, że nie do końca rozumie się, jak działają obciążenia i cykle przewozowe. Możliwe, że niektóre założenia są po prostu błędne, co prowadzi do takich nieprawidłowych wyników. Na przykład, jeśli liczysz liczbę samochodów tylko na podstawie całkowitej masy, nie myśląc o cyklach przewozowych, to wychodzi ci zaniżona ilość. I te odpowiedzi jak 8 czy 10 aut pokazują tylko część tego, co trzeba wziąć pod uwagę, więc mogą się pojawić opóźnienia w dostawach. W praktyce transportowej, niektóre firmy zapominają o limitach ładunkowych, co stwarza problemy ze zgodnością z przepisami. Warto mieć na uwadze, że w planowaniu transportu dobrze jest analizować różne zmienne, jak czas załadunku czy odległość, żeby wszystko dobrze zorganizować.

Pytanie 7

Stopień wykorzystania środków transportu w roku 2019 r. obliczony na podstawie danych zawartych w tabeli oraz zamieszczonego wzoru wynosi

Zestawienie danych przedsiębiorstwa transportowego
WyszczególnienieUzyskany wynik
2018 r.2019 r.2020 r.
Wykorzystany czas pracy [h]10 50010 45010 670
Dysponowany czas pracy [h]10 80010 80010 800
Przewieziony ładunek rzeczywisty [t]29 76032 08834 916
Ładunek możliwy do przewiezienia [t]32 00038 20040 600
Liczba godzin pracy środków transportu [h]9 9609 98010 000
Możliwa liczba godzin pracy środków transportu [h]10 80010 80010 800
Stopień wykorzystania środka transportu =
przewieziony ładunek rzeczywisty [t]/ładunek możliwy do przewiezienia [t] × 100
A. 93%
B. 84%
C. 86%
D. 110%
Odpowiedź to 84%, co oznacza, że środki transportu wykorzystały 84% swoich możliwości przewozowych w 2019 roku. To ważny wskaźnik w logistyce, bo pokazuje, jak efektywnie działają nasze środki transportu. Żeby to obliczyć, dzielimy ilość przewiezionych ton przez maksymalną, którą moglibyśmy przewieźć, a potem mnożymy przez 100, żeby mieć wynik w procentach. Na przykład, jeśli dany środek transportu mógł wziąć 1000 ton, a przewiózł 840 ton, to mamy 84%. Takie analizy są naprawdę pomocne przy podejmowaniu decyzji o tym, jak najlepiej zarządzać flotą czy planować nowe inwestycje w transport. Regularne sprawdzanie tych wskaźników to dobra praktyka, bo dzięki temu możemy lepiej kontrolować koszty i zwiększać efektywność operacyjną.

Pytanie 8

Firma transportowa wystawiła rachunek na 615,00 zł brutto za przewóz 20 ton ładunku na dystansie 100 kilometrów. Usługa ta podlega 23% stawce VAT. Jaka jest cena jednostkowa netto za jeden tonokilometr?

A. 5,00 zł
B. 500,00 zł
C. 25,00 zł
D. 0,25 zł
Podczas analizy niepoprawnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na podstawowe błędy w podejściu do obliczeń. Niektórzy mogą myśleć, że cena jednostkowa netto za tonokilometr to bezpośrednie przeliczenie kwoty brutto lub niewłaściwie obliczona wartość netto. Takie podejście jest mylne, ponieważ ignoruje wpływ stawki VAT na całkowitą wartość faktury. VAT jest podatkiem, który nie stanowi kosztu dla przedsiębiorstwa transportowego, lecz jest jedynie pozycją do odliczenia. Dlatego ważne jest, aby najpierw obliczyć wartość netto, co jest podstawą do dalszych kalkulacji. Innym częstym błędem jest niewłaściwe obliczenie całkowitej liczby tonokilometrów. Niektórzy mogą zignorować masę ładunku lub odległość, co prowadzi do błędnych wyników. Zastosowanie wzorów i zasad matematycznych, takich jak te używane w rachunkowości czy logistyce, jest kluczowe w takich obliczeniach. Prawidłowe zrozumienie tych zasad pozwoli na precyzyjne kalkulacje, które są niezbędne w działalności transportowej i wpływają na podejmowanie decyzji finansowych oraz strategii cenowej.

Pytanie 9

Dwuosobowa ekipa otrzymała zadanie przewiezienia ładunku do portu w Gdyni. Pojazd przemieszcza się z przeciętną prędkością 70 km/h, a odległość pomiędzy miejscem załadunku a portem wynosi 630 km. O której godzinie najpóźniej zespół powinien wyruszyć, aby zdążyć na odprawę promową o godz. 19:00?

A. O godzinie 9:45
B. O godzinie 10:00
C. O godzinie 9:00
D. O godzinie 9:15
Wybór innych godzin jako odpowiedzi na to pytanie może wynikać z nieprawidłowego rozumienia obliczeń związanych z czasem podróży. Na przykład, odpowiedź 'O godzinie 9:45' zakłada, że podróż zajmie mniej czasu, niż to rzeczywiście ma miejsce. Przy średniej prędkości 70 km/h, pokonanie 630 km zajmie 9 godzin, co oznacza, że wyjazd o 9:45 skutkowałby dotarciem do portu po czasie odprawy. Podobnie, godziny 9:15 i 9:00 nie uwzględniają wymaganych 9 godzin podróży, co również prowadzi do błędnego wniosku. W transporcie drogowym, kluczowe jest precyzyjne obliczenie czasu przejazdu, które powinno uwzględniać nie tylko dystans, ale również realne warunki drogowe. Typowe błędy myślowe obejmują zbyt optymistyczne podejście do prędkości podróży, ignorowanie przestojów oraz brak planowania na wypadek opóźnień. Właściwe podejście wymaga realistycznego oszacowania czasów przejazdu oraz dodania zapasu czasowego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży transportowej.

Pytanie 10

O której godzinie kierowca zakończy realizację przewozu, jeśli ma pokonać 120 km ze średnią prędkością 50 km/h, a rozpoczął usługę o godz. 8:00, wykonując 30-minutowy załadunek?

A. 11:54
B. 10:54
C. 10:30
D. 10:24
Zrozumienie obliczeń związanych z czasem transportu jest kluczowe w branży logistycznej. Nieprawidłowe odpowiedzi na to pytanie mogą wynikać z kilku typowych błędów w myśleniu. Na przykład, niektórzy mogą źle zrozumieć jednostki czasu, myląc godziny z minutami lub mając trudności w przeliczeniu godzin na godziny i minuty. W przypadku obliczania czasu przejazdu, istotne jest, aby najpierw obliczyć czas przejazdu na podstawie dystansu i prędkości, a następnie dodać czas załadunku. Użytkownicy mogą również popełniać błąd, ignorując czas potrzebny na załadunek, co jest krytyczne w rzeczywistych operacjach transportowych. Zazwyczaj załadunek jest nieodłącznym elementem planowania transportu, dlatego pominięcie tego etapu prowadzi do błędnych wniosków. Jeszcze innym błędem może być nieprawidłowe dodanie czasu przejazdu do godziny rozpoczęcia. Ważne jest, aby mieć na uwadze, że 2,4 godziny to nie 2 godziny i 40 minut, lecz 2 godziny i 24 minuty, co często prowadzi do zamieszania. Dobrze jest również zwrócić uwagę na standardy transportowe, które uwzględniają nie tylko czas przejazdu, ale także czas przestoju. W końcu precyzyjne obliczenia i znajomość zasad logistyki są kluczowe dla efektywnego zarządzania czasem w transporcie.

Pytanie 11

Który typ umowy pomiędzy współdziałającymi firmami powinien być zastosowany w przypadku, gdy jedna ze stron zobowiązuje się do przygotowania, dostarczenia i przewozu paczki?

A. Umowę spedycji
B. Umowę agencyjną
C. Umowę przewozu
D. Umowę przechowania
Umowa przewozu jest niewłaściwym wyborem w omawianym kontekście, gdyż koncentruje się na realizacji transportu towaru przez przewoźnika, a nie na organizacji całego procesu logistycznego. Przewóz towarów dotyczy bezpośredniej odpowiedzialności przewoźnika za dostarczenie ładunku w określonym terminie i miejscu, co nie obejmuje przygotowania przesyłki ani zarządzania jej transportem. Z kolei umowa agencyjna, której celem jest reprezentowanie interesów jednej ze stron, nie odnosi się bezpośrednio do kwestii transportu czy spedycji, a tym samym nie odpowiada na potrzebę kompleksowego zarządzania przesyłką. Umowa przechowania również nie jest adekwatna w tym przypadku, ponieważ dotyczy tymczasowego przechowywania towarów, a nie organizacji ich transportu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych konkluzji obejmują mylenie procesów transportowych z organizacją spedycyjną oraz niewłaściwe zrozumienie roli poszczególnych umów w łańcuchu dostaw. W rzeczywistości, właściwe zastosowanie umowy spedycji pozwala na skuteczne zarządzanie przesyłkami, co sprzyja optymalizacji kosztów i czasu dostaw.

Pytanie 12

Oblicz netto koszt usługi przeładunku ładunku sypkiego z 15 wagonów na środki transportu drogowego przy użyciu ładowarki, jeśli w każdym z wagonów znajduje się 60 t ładunku, a stawka za usługę przeładunku wynosi 2,50 zł/t?

A. 900,00 zł
B. 1 200,00 zł
C. 2 250,00 zł
D. 1 800,00 zł
Analizując błędne odpowiedzi, można zauważyć, że najczęściej popełniane błędy dotyczą pomyłek w obliczeniach ilości ładunku oraz zastosowania nieprawidłowych stawek za usługi. W przypadku pierwszej odpowiedzi, 1 200,00 zł, można zauważyć, że mogła ona powstać na skutek niepoprawnego przeliczenia całkowitej masy ładunku. Jeśli ktoś obliczyłby 480 ton (co jest niewłaściwe), przyjmując niewłaściwą liczbę wagonów lub masy, uzyskałby niższą wartość. Warto zwrócić uwagę, że takie błędy mogą wynikać z nieuważnego przeliczania jednostek lub braku znajomości podstawowych zasad obliczeń. Kolejna odpowiedź, 1 800,00 zł, mogła powstać w wyniku błędnego pomnożenia całkowitej masy ładunku (720 ton) przez stawkę, co jest również błędne. W ostatnim przypadku, 900,00 zł, można zauważyć, że odpowiedź ta może wynikać z niepełnego zrozumienia problemu i pomyłki w obliczeniach. W praktyce, takie pomyłki mogą prowadzić do poważnych konsekwencji finansowych w firmach zajmujących się transportem i logistyką. Dlatego kluczowe jest, aby osoby pracujące w tej branży miały solidne zrozumienie matematyki stosowanej w transporcie oraz umiały właściwie interpretować jednostki miary.

Pytanie 13

Jednostką ładunkową w systemie pakietowym jest

A. karton z opakowaniami pojedynczymi
B. paleta z ładunkiem mocowanym pasami
C. kontener z pudełkami
D. dłużyca zabezpieczona jarzmami
Wybór kontenera ze skrzyniami jako jednostki ładunkowej to nie do końca trafne podejście, bo kontenery to jednak coś innego, zamykają się na różne ładunki, a nie są pakietowe. Służą do transportu sporych ilości towaru, a nie mniejszych przesyłek. Z drugiej strony, dłużyca zabezpieczona jarzmami to już konkretnie to, czego szukamy, bo idealnie nadaje się do transportu długich materiałów. Karton z opakowaniami jednostkowymi też nie za bardzo pasuje, bo to często tylko część większej całości, a nie samodzielna jednostka. Paleta z ładunkiem zabezpieczonym pasami może być jednostką, ale też nie do końca w tym sensie, który nas interesuje w logistyce, gdzie najważniejsza jest łatwość w załadunku i rozładunku. Właściwe zrozumienie klasyfikacji jednostek ładunkowych to klucz do efektywności operacji transportowych i bezpieczeństwa. No i pamiętaj, że dobre zabezpieczenie i odpowiednią jednostkę trzeba dobrać zgodnie ze standardami, bo to może uratować nas przed różnymi problemami, jak uszkodzenia towarów czy straty finansowe.

Pytanie 14

O której godzinie najwcześniej zakończy się załadunek 315 m3 żwiru na środki transportu drogowego, jeżeli pojazdy zostały podstawione o godzinie 9:45, a załadunek będzie realizowany jednocześnie wszystkimi dostępnymi ładowarkami?

Charakterystyka ładowarek
Pojemność łyżki
[m3]
Czas jednego cyklu pracy ładowarki*
[min]
Przeciętne napełnienie łyżki
[%]
Liczba dostępnych ładowarek
[szt.]
5,02902
* Cykl pracy ładowarki obejmuje napełnienie łyżki żwirem, podjazd ładowarki do środka transportu samochodowego, wyładunek żwiru i powrót ładowarki do miejsca jej napełniania.
A. O godzinie 10:49
B. O godzinie 11:51
C. O godzinie 10:20
D. O godzinie 10:55
Podane odpowiedzi, które wskazują na godziny zakończenia załadunku przed 10:55, są wynikiem błędnego zrozumienia procesu załadunku oraz niewłaściwego oszacowania efektywności pracy ładowarek. Częstym błędem jest zakładanie, że praca wykonana przez pojedynczą ładowarkę może być bezpośrednio przeniesiona na większą liczbę ładowarek, co prowadzi do zaniżenia końcowego czasu realizacji. W przypadku odpowiedzi wskazujących na godziny wcześniejsze niż 10:55, użytkownik mógł nie uwzględnić całkowitej objętości żwiru do załadunku oraz rzeczywistej wydajności każdej z ładowarek. Operacja załadunku wymaga również uwzględnienia przerw na przemieszczenie się ładowarek, co często jest pomijane w prostych obliczeniach. Niezrozumienie dynamiki pracy ładowarek i współpracy między nimi może prowadzić do poważnych błędów w planowaniu czasowym. Ponadto, dobrą praktyką jest dokładne przeliczenie wszystkich etapów załadunku, w tym czasu potrzebnego na załadunek różnych ilości materiału i koordynację pracy, co pozwala na uniknięcie nieporozumień oraz zwiększa skuteczność operacyjną w branży transportowej.

Pytanie 15

Jak określa się naczepę ładunkową ro-ro o niskim podwoziu stosowaną w portach morskich?

A. Combilift
B. Reachstacker
C. Rolltrailer
D. Straddle Carrier
Rolltrailer to niskopodwoziowa naczepa ładunkowa, która została zaprojektowana specjalnie do transportu ładunków ro-ro (roll-on/roll-off) w terminalach morskich. Charakteryzuje się obniżoną wysokością podłogi, co umożliwia łatwe załadunek i rozładunek pojazdów oraz innych ciężkich ładunków. Rolltrailery są powszechnie wykorzystywane w portach, gdzie transportowane są samochody, kontenery i maszyny budowlane. W praktyce, dzięki zastosowaniu rolltrailera, operatorzy terminali mogą szybko i efektywnie zarządzać ruchem ładunków, co jest kluczowe w środowisku o wysokim natężeniu robót. Warto zauważyć, że rolltrailery często współpracują z innymi środkami transportu, takimi jak promy i statki, co czyni je integralnym elementem nowoczesnych systemów logistycznych. Użycie rolltrailera wpisuje się w dobre praktyki branżowe, które kładą nacisk na efektywność operacyjną oraz bezpieczeństwo podczas transportu ładunków.

Pytanie 16

Jaki jest wskaźnik użycia taboru, jeśli z 20 pojazdów w trasie średnio 16 jest wykorzystywanych?

A. 1,25
B. 0,40
C. 0,80
D. 0,60
Obliczanie wskaźnika wykorzystania taboru polega na analizie stosunku pojazdów operacyjnych do całkowitej floty. W odpowiedziach oferowanych przez uczestników testu można zauważyć typowe nieporozumienia dotyczące interpretacji tego wskaźnika. Na przykład, wartość 0,60 oznaczałaby, że w trasie znajduje się tylko 60% pojazdów, co w przypadku 20 jednostek oznaczałoby jedynie 12 pojazdów, a nie 16. Z kolei odpowiedź 0,40 sugerowałaby, że tylko 8 pojazdów jest w użyciu, co również jest błędne. Wartość 1,25 jest całkowicie niepoprawna, ponieważ wskaźnik wykorzystania nie może przekraczać 1; wskazywałoby to, że w trasie jest więcej pojazdów niż dostępnych. Te błędne podejścia wskazują na nieporozumienia związane z podstawowymi zasadami obliczeń procentowych oraz interpretacji danych. W praktyce, zrozumienie tego wskaźnika jest kluczowe dla efektywnego zarządzania flotą, a właściwe obliczenia mogą znacznie wpłynąć na decyzje dotyczące działań operacyjnych oraz inwestycji w nowy tabor. Aby uniknąć błędów w przyszłości, warto zwrócić uwagę na dokładne zrozumienie definicji oraz metodologii obliczania wskaźników wykorzystania, co jest istotne w kontekście analizy efektywności operacyjnej.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 18

Jeżeli wartość jednostki pracy przewozowej zwiększa się wraz z wzrastającym zakresem świadczonej usługi przewozowej, to do ustalenia ceny tej usługi stosuje się stawkę

A. progresywna
B. mieszana
C. degresywna
D. stała
Odpowiedź progresywna jest prawidłowa, ponieważ definiuje sytuację, w której stawka jednostkowa rośnie w miarę wzrostu ilości świadczonych usług przewozowych. Zasada ta ma zastosowanie w wielu branżach, w tym w transporcie i logistyce, gdzie większe zlecenia mogą prowadzić do wyższych kosztów jednostkowych, na przykład ze względu na zwiększone zużycie paliwa, zwiększoną potrzebę na zasoby ludzkie czy większe ryzyko związane z obsługą większej liczby towarów. Przykładowo, w transporcie drogowym, firmy mogą stosować stawki progresywne, aby wziąć pod uwagę dodatkowe wydatki związane z przewozem większych ładunków, co jest zgodne z zasadą efektywności kosztowej. Wprowadzenie stawek progresywnych jest również zgodne z ideą sprawiedliwości w obliczeniach kosztów, ponieważ klienci płacą więcej za usługi, które generują większe obciążenie dla systemu transportowego. Dobre praktyki w branży promują przejrzystość stawek, co pozwala klientom na lepsze zrozumienie kosztów związanych z ich zleceniami."

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 20

Przewozy międzynarodowe drogowe dla towarów niebezpiecznych regulowane są przez Umowę

A. ATP
B. ADR
C. CMR
D. AETR
Umowa ADR (Accord européen relatif au transport international des marchandises Dangereuses par Route) jest kluczowym dokumentem regulującym międzynarodowy transport drogowy towarów niebezpiecznych. Została opracowana przez Organizację Narodów Zjednoczonych i jest szeroko stosowana w Europie. ADR definiuje kategorie towarów niebezpiecznych oraz szczegółowe wymagania dotyczące ich pakowania, transportu, oznakowania i dokumentacji. Na przykład, podczas transportu substancji chemicznych, takich jak kwasy czy materiały wybuchowe, pojazdy muszą być odpowiednio oznakowane, a kierowcy powinni przejść specjalne szkolenia. W praktyce, przedsiębiorstwa zajmujące się transportem muszą przestrzegać przepisów ADR, aby zapewnić bezpieczeństwo podczas przewozu, zmniejszyć ryzyko wypadków oraz odpowiedzialność prawną. Zrozumienie ADR jest niezbędne dla wszystkich operatorów transportu drogowego oraz managerów logistyki zajmujących się towarami niebezpiecznymi.

Pytanie 21

Dokument przewozowy CMR jest wykorzystywany w transporcie

A. międzynarodowym samochodowym
B. krajowym śródlądowym
C. międzynarodowym kolejowym
D. krajowym kolejowym
Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na brak zrozumienia specyfiki dokumentacji przewozowej oraz różnic między rodzajami transportu. List przewozowy CMR jest ściśle związany z międzynarodowym transportem drogowym, a nie kolejowym czy śródlądowym. W przypadku transportu kolejowego, odpowiednim dokumentem jest list przewozowy CIM, który reguluje przewóz towarów koleją i bardzo różni się od CMR. Z drugiej strony, transport śródlądowy krajowy opiera się na zupełnie innych regulacjach prawnych, które nie wymagają stosowania listu CMR, a zamiast tego korzystają z dokumentów specyficznych dla danego rodzaju transportu, takich jak listy przewozowe FBL dla transportu drogowego i rzecznych. Ponadto, błędne przyjęcie, że list CMR jest używany w transporcie krajowym, również ignoruje fakt, że CMR dotyczy wyłącznie przewozów międzynarodowych. Takie myślenie może prowadzić do problemów prawnych w przypadku kontroli transportu, gdzie niewłaściwe dokumenty mogą skutkować sankcjami. Wreszcie, kluczowe jest, aby każdy uczestnik branży transportowej był świadomy znaczenia odpowiedniej dokumentacji, aby uniknąć nieporozumień oraz zapewnić zgodność z przepisami prawa, co jest niezbędne do prowadzenia działalności w sposób profesjonalny i zgodny z normami branżowymi.

Pytanie 22

Firma transportowa posiada 20 ciężarówek. W trakcie ostatnich siedmiu dni użytkowano kolejno: 14, 12, 18, 16, 13, 8 oraz 10 pojazdów. Jaki procentowy udział, średnio w skali tygodnia, stanowi wykorzystanie pojazdów z bazy transportowej?

A. 90%
B. 65%
C. 35%
D. 80%
Aby obliczyć średniotygodniowe wykorzystanie pojazdów w przedsiębiorstwie transportowym, należy zsumować liczbę eksploatowanych samochodów w poszczególnych dniach tygodnia, a następnie podzielić tę sumę przez liczbę dni oraz przez całkowitą liczbę posiadanych pojazdów. W analizowanym przypadku suma wykorzystanych pojazdów wynosi 14 + 12 + 18 + 16 + 13 + 8 + 10 = 91. Średnia dzienna wynosi zatem 91/7 = 13. Przechodząc do obliczenia średniego wykorzystania, podzielimy liczbę wykorzystanych pojazdów przez liczbę posiadanych pojazdów (20) i pomnożymy przez 100%, co daje (13/20) * 100% = 65%. W praktyce, zrozumienie poziomu wykorzystania floty pozwala na optymalizację kosztów, efektywniejsze planowanie tras oraz identyfikację ewentualnych problemów z dostępnością pojazdów. W branży transportowej dąży się do utrzymania wysokiego wskaźnika wykorzystania, co wpływa na rentowność oraz konkurencyjność firmy, zgodnie z dobrymi praktykami zarządzania flotą.

Pytanie 23

System, który ma zdolność rekonstrukcji historii transportu towarów w sieciach zaopatrzenia, zintegrowany z zapisami wskaźników określających te towary i stosowany w celu zapewnienia ich ochrony, to

A. Global Positioning System
B. cargo tracking
C. traceability
D. Electronic Data Interchange
Cargo tracking, czyli śledzenie przesyłek, to proces koncentrujący się na lokalizacji towarów w czasie rzeczywistym podczas transportu. Mimo iż cargo tracking może dostarczać informacji na temat aktualnego miejsca przebywania towarów, nie zapewnia pełnej historii ich przepływu oraz źródła pochodzenia. W przeciwieństwie do traceability, które obejmuje całościowe śledzenie towaru na każdym etapie jego życia, cargo tracking jest ograniczone do fazy transportu. Global Positioning System (GPS) to technologia umożliwiająca określanie lokalizacji obiektów na podstawie sygnałów satelitarnych, jednak sama w sobie nie dostarcza informacji o historii towaru ani o jego bezpieczeństwie. Electronic Data Interchange (EDI) to proces wymiany dokumentów biznesowych w formie elektronicznej, co może wspierać procesy w łańcuchu dostaw, ale także nie odnosi się bezpośrednio do śledzenia pochodzenia i historii towarów. Błąd w myśleniu polega na pomyleniu różnych koncepcji i ograniczeniu się do jednego aspektu zarządzania łańcuchem dostaw, co prowadzi do uproszczonego postrzegania problematyki. W kontekście bezpieczeństwa i jakości towarów, traceability odgrywa kluczową rolę, ponieważ umożliwia dokładne monitorowanie wszelkich kontrowersji oraz zapewnia transparentność w procesie dostaw.

Pytanie 24

Do firmy transportowej wpłynęło zlecenie na przewóz 272 paletowych jednostek ładunkowych (pjł). Firma dysponuje naczepami, które mogą pomieścić 34 pjł w jednej warstwie, a ich wysokość pozwala na ustawienie ładunku w dwóch warstwach. Oblicz, ile naczep będzie potrzebnych do wykonania tego zlecenia?

A. 4 naczepy
B. 2 naczepy
C. 3 naczepy
D. 5 naczep
Aby obliczyć liczbę naczep potrzebnych do przewozu 272 paletowych jednostek ładunkowych, należy najpierw ustalić, ile pjł mieści się w jednej naczepie. W każdej naczepie w jednej warstwie można umieścić 34 pjł, a ponieważ naczepy pozwalają na piętrzenie ładunku w dwóch warstwach, całkowita pojemność jednej naczepy wynosi 34 pjł x 2 = 68 pjł. Następnie, aby obliczyć liczbę naczep potrzebnych do przewozu 272 pjł, dzielimy tę wartość przez pojemność naczepy: 272 pjł / 68 pjł = 4. To oznacza, że potrzebujemy 4 naczepy, aby pomieścić wszystkie jednostki ładunkowe. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe w logistyce transportu, aby zminimalizować koszty i czas przewozu. Efektywne planowanie transportu, które uwzględnia pojemność pojazdów oraz rodzaje ładunków, stanowi podstawę dobrych praktyk branżowych, co przyczynia się do optymalizacji łańcucha dostaw.

Pytanie 25

Z danych przedstawionych w tabeli wynika, że koszt transportu przypadający na jeden kilometr w roku 2020 r. w stosunku do 2019 r.

Zestawienie danych przedsiębiorstwa transportowego
WyszczególnienieUzyskany wynik
2019 r.2020 r.
Koszty transportu [zł]765 000,00821 600,00
Liczba przejechanych kilometrów [km]450 000520 000
A. zmniejszył się o 0,12 zł
B. zmniejszył się o 1,58 zł
C. wzrósł o 1,58 zł
D. wzrósł o 0,12 zł
Istnieje wiele pułapek w analizie kosztów transportu, które mogą prowadzić do mylnych wniosków. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na wzrost kosztu transportu o 1,58 zł lub 0,12 zł nie biorą pod uwagę rzeczywistych danych przedstawionych w tabeli. Wzrost kosztów może być mylnie interpretowany, gdy analizujemy dane bez kontekstu, ignorując fakt, że w roku 2020 koszt wyniósł 1,58 zł, co jest niższe od 1,70 zł w roku 2019. Tego rodzaju błędy mogą wynikać z nieprawidłowego czytania tabeli lub niewłaściwego rozumienia jednostek miary. Istotne jest, aby zrozumieć, że porównując wartości, należy zawsze zwracać uwagę na ich źródła oraz kontekst, w którym zostały przedstawione. Również, mylenie wzrostu z spadkiem jest klasycznym błędem poznawczym, który może występować w analizach danych. W kontekście biznesowym i finansowym, takie pomyłki mogą prowadzić do nieefektywnych decyzji, z których wynikać będą straty finansowe i utrata konkurencyjności. Dlatego ważne jest, aby przy ocenie danych kosztowych zawsze mieć na uwadze dokładność i precyzyjność w interpretacji informacji. W praktyce, wspieranie decyzji opartych na solidnych danych jest kluczowe dla długoterminowego sukcesu każdej organizacji związanej z transportem.

Pytanie 26

O której najpóźniej powinien wyruszyć dostawca, jeśli średnia prędkość jego pojazdu wynosi 50 km/h, dystans do odbiorcy to 225 km, a dostawa ładunku ma nastąpić o godz. 17:30?

A. O 13:00
B. O 12:15
C. O 12:30
D. O 12:45
Aby obliczyć najpóźniejszą godzinę, o której dostawca powinien wyjechać, należy zastosować podstawową zasadę planowania dostaw, uwzględniając czas podróży. W tym przypadku odległość wynosi 225 km, a średnia prędkość pojazdu to 50 km/h. Zastosowując wzór na czas, czyli czas = odległość / prędkość, otrzymujemy: czas = 225 km / 50 km/h = 4,5 godziny. Odbiorca oczekuje dostawy o godzinie 17:30, dlatego aby obliczyć najpóźniejszą godzinę wyjazdu, odejmujemy czas podróży od godziny dostawy: 17:30 - 4,5 godziny = 13:00. Dlatego najpóźniej dostawca powinien wyjechać o godzinie 13:00. W praktyce, w planowaniu dostaw ważne jest również uwzględnienie dodatkowego czasu na nieprzewidziane okoliczności, takie jak korki czy problemy techniczne, co może wpływać na rzeczywisty czas dostawy.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 28

Liczba składająca się z dwóch lub trzech cyfr, umieszczona w górnej części tablicy ADR na pojeździe transportującym materiały niebezpieczne, informuje o

A. numerze identyfikacyjnym materiału
B. ilości transportowanej substancji
C. numerze identyfikacyjnym niebezpieczeństwa
D. trasie transportu substancji
Numer rozpoznawczy niebezpieczeństwa jest kluczowym elementem systemu oznakowania pojazdów transportujących substancje niebezpieczne. W ramach tablicy ADR, oznaczenia te składają się z cyfr, które wskazują na specyfikę zagrożenia, jakie dana substancja może stwarzać. Na przykład, numer 3 odnosi się do cieczy łatwopalnych, podczas gdy numer 8 oznacza substancje żrące. Użycie tych oznaczeń jest zgodne z Międzynarodową Konwencją o Transportach Drogowych Substancji Niebezpiecznych (ADR), której celem jest zapewnienie bezpieczeństwa w transporcie. Zrozumienie i prawidłowe odczytywanie tych numerów pozwala nie tylko na szybkie i skuteczne reagowanie w sytuacjach awaryjnych, ale także na odpowiednie przygotowanie i zabezpieczenie osób oraz mienia. W praktyce, kierowcy i służby ratunkowe muszą być świadomi tych oznaczeń, aby zminimalizować ryzyko i skutki związane z transportem substancji niebezpiecznych, co podkreśla znaczenie edukacji i szkolenia w tym zakresie.

Pytanie 29

Gdy zleceniodawca wynagradza za zdolność ładunkową (pojemność) zamówionego środka transportu, niezależnie od ilości i objętości towaru, który zostanie załadowany, to taki transport określa się

A. kabotażowym
B. ponadgabarytowym
C. całopojazdowym
D. drobnicowym
Przewóz całopojazdowy to forma transportu, w której zleceniodawca płaci za pełną zdolność ładunkową, niezależnie od ilości towaru, jaki zostanie załadowany. Oznacza to, że cały pojazd dedykowany jest na przewóz ładunku jednego zleceniodawcy, co pozwala na maksymalne wykorzystanie pojemności transportowej. W praktyce, przewozy całopojazdowe są często stosowane w sytuacjach, gdzie klient ma do przewiezienia dużą ilość towaru, co może być bardziej opłacalne niż korzystanie z przewozu drobnicowego, w którym ładunki różnych zleceniodawców są łączone w jednym transporcie. Przewóz całopojazdowy zapewnia również większą elastyczność w zakresie terminu dostawy oraz mniejsze ryzyko uszkodzenia towaru, ponieważ ładunek nie jest przepakowywany. W standardach branżowych, przewozy całopojazdowe często wiążą się z umowami długoterminowymi, co pozwala na lepsze planowanie i optymalizację kosztów transportu."

Pytanie 30

Aby obliczyć współczynnik wykorzystania ładowności naczepy, należy podzielić

A. ładowność naczepy przez masę ładunku znajdującego się w naczepie
B. objętość ładunku w naczepie przez pojemność naczepy
C. masę ładunku w naczepie przez ładowność naczepy
D. pojemność naczepy przez objętość ładunku znajdującego się w naczepie
Obliczanie współczynnika wykorzystania ładowności naczepy nie opiera się na podziale pojemności naczepy przez objętość ładunku, ani na masie ładunku przez jego objętość. W pierwszym przypadku, pomijając wagę ładunku, uwaga skupia się wyłącznie na pojemności przestrzeni, co prowadzi do mylących wniosków, ponieważ pojemność niekoniecznie odzwierciedla rzeczywistą ładowność związaną z wagą. Z kolei dzielenie ładowności przez masę ładunku jest błędne, ponieważ nie daje właściwego obrazu efektywności wykorzystania ładowności. Ważne jest, aby zrozumieć, że ładowność naczepy odnosi się do maksymalnej masy, jaką można przewieźć, a nie do objętości czy pojemności. Kluczowym błędem jest mylenie masy i objętości, co prowadzi do nieprawidłowego obliczenia współczynnika efektywności. Dobrą praktyką w transporcie drogowym jest stałe monitorowanie masy ładunku, aby uniknąć przekroczenia dopuszczalnych norm, co jest fundamentalne dla bezpieczeństwa i wydajności. W zakresie zarządzania transportem, nieprawidłowe obliczenia mogą wpłynąć na koszty operacyjne oraz efektywność, dlatego istotne jest stosowanie właściwych wskaźników w analizach. Właściwe podejście do pomiaru efektywności wykorzystania ładowności powinno opierać się na obliczeniu masy ładunku w stosunku do jego maksymalnej ładowności.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 32

Jaką średnią prędkość miał pojazd, który przebył 225 km w czasie 3 h i 45 min?

A. 55 km/h
B. 50 km/h
C. 65 km/h
D. 60 km/h
Żeby obliczyć średnią prędkość pojazdu, najpierw musisz przeliczyć czas podróży na godziny. 3 godziny i 45 minut to można zapisać jako 3 + 45/60, co daje 3,75 godziny. Potem korzystasz ze wzoru: średnia prędkość = odległość / czas. Jak podstawisz dane, to wychodzi: średnia prędkość = 225 km / 3,75 h, co daje 60 km/h. Odpowiedź 60 km/h jest okej, bo uwzględnia zarówno odległość, jak i czas w odpowiednich jednostkach. To całkiem ważne, bo takie obliczenia są podstawą fizyki i matematyki, które są niezbędne przy wszelkich zadaniach związanych z ruchem. Z mojego doświadczenia, umiejętność obliczania średniej prędkości jest przydatna nie tylko dla kierowców, ale też w logistyce czy planowaniu tras. Na przykład, firmy transportowe muszą oceniać średnie prędkości, żeby zoptymalizować koszty paliwa i czas dostawy.

Pytanie 33

Jakim skrótem określa się umowę dotyczącą międzynarodowych przewozów szybko psujących się produktów spożywczych oraz specjalnych środków transportu przeznaczonych do ich przewozu?

A. ATA
B. CMR
C. ATP
D. TIR
Umowa ATP (Accord Transport Perissables) dotyczy międzynarodowych przewozów szybko psujących się artykułów żywnościowych oraz środków transportu przeznaczonych do tych przewozów. Została ona wprowadzona, aby zagwarantować, że transportowane produkty, takie jak świeże owoce, warzywa, mięso czy nabiał, będą dostarczane w odpowiednich warunkach temperaturowych, co minimalizuje ryzyko ich zepsucia oraz zapewnia bezpieczeństwo żywności. W praktyce, umowa ATP definiuje szczegółowe wymagania dotyczące pojazdów, ich wyposażenia oraz procedur transportowych, co jest kluczowe dla zachowania jakości produktów. Przykładem zastosowania umowy ATP może być transport świeżych owoców z jednego kraju do drugiego, gdzie pojazdy muszą być odpowiednio schłodzone, aby utrzymać optymalną temperaturę oraz wilgotność, co jest zgodne z normami określonymi w umowie. Dodatkowo, umowa ta ma na celu ułatwienie handlu międzynarodowego, stanowiąc ramy prawne dla przewoźników i producentów żywności, co wpływa na zaufanie konsumentów do jakości oferowanych produktów.

Pytanie 34

Przedstawiony znak, umieszczony na opakowaniu transportowym, oznacza

Ilustracja do pytania
A. "nie przemieszczać przez toczenie".
B. "nie piętrzyć".
C. "nie chwytać w tym miejscu".
D. "nie odwracać".
Odpowiedź "nie chwytać w tym miejscu" jest poprawna, ponieważ symbol umieszczony na opakowaniu transportowym jednoznacznie wskazuje na obszary, w których chwytanie może prowadzić do uszkodzenia zawartości lub samego opakowania. W praktyce, oznaczenie to jest stosowane w branży transportowej i logistycznej, aby zapewnić nie tylko bezpieczeństwo towarów, ale również efektywność procesu obsługi. Na przykład, przy transporcie delikatnych materiałów, takich jak szkło czy elektronika, niewłaściwe chwytanie może prowadzić do poważnych uszkodzeń, co generuje dodatkowe koszty. Zgodnie z międzynarodowymi standardami transportu, jak ISO 9001, właściwe oznaczenie opakowań jest kluczowe dla minimalizacji ryzyka uszkodzeń. Dbanie o to, aby osoby zajmujące się obsługą towarów były świadome znaczenia takich symboli, jest elementem szkoleń BHP oraz procedur operacyjnych. Dlatego znajomość tego rodzaju oznaczeń jest istotna dla każdego pracownika branży logistycznej.

Pytanie 35

Jednostką ładunkową w kontenerze o objętości 1 TEU jest kontener

A. o długości 20 ft
B. o szerokości 40 ft
C. o szerokości 20 ft
D. o długości 40 ft
Odpowiedź "o długości 20 ft" jest prawidłowa, ponieważ standardowa jednostka ładunkowa o objętości 1 TEU (Twenty-foot Equivalent Unit) odpowiada kontenerowi o długości 20 stóp. Kontenery te są powszechnie stosowane w transporcie morskim i stanowią podstawę dla określania pojemności statków oraz infrastruktury terminalowej. Zdefiniowanie jednostki TEU jest kluczowe dla operacji logistycznych, gdyż pozwala na łatwe porównywanie różnych wielkości kontenerów. W praktyce, kiedy mówimy o jednostkach TEU, odnosi się to do zdolności załadunkowej statków i terminali, co jest istotne w zarządzaniu łańcuchem dostaw. Warto zwrócić uwagę, że kontenery o długości 40 stóp, które odpowiadają 2 TEU, również są popularne, jednak nie są one miarą 1 TEU. Zrozumienie tych standardów jest niezbędne dla efektywnego zarządzania transportem i logistyką.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 37

Jakiego rodzaju wagonu powinno się użyć do transportu mebli salonowych koleją?

A. Wagon platformę
B. Wagon kryty
C. Wagon węglarkę
D. Wagon cysternę
Wybór innego typu wagonu do transportu mebli salonowych jest niewłaściwy z wielu powodów, które wynikają z charakterystyki przewożonych towarów oraz właściwości poszczególnych wagonów. Wagon platforma, mimo że umożliwia przewóz dużych i ciężkich przedmiotów, nie zapewnia ochrony przed warunkami atmosferycznymi, co jest kluczowe w przypadku mebli, które mogą ulec uszkodzeniom pod wpływem deszczu czy śniegu. Z kolei wagon cysternę, przeznaczony głównie do transportu cieczy, nie ma zastosowania w przypadku towarów stałych, takich jak meble. Użycie takiego wagonu mogłoby prowadzić do poważnych uszkodzeń towaru oraz stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa transportu. Wagon węglarkę, który jest przystosowany do przewozu materiałów sypkich, również nie jest odpowiedni do mebli, które wymagają stabilnego i bezpiecznego miejsca transportu. Wybór niewłaściwego wagonu może prowadzić do uszkodzenia mebli, co zwiększa koszty transportu oraz obniża jakość usług. Zrozumienie funkcji i zastosowania różnych typów wagonów jest kluczowe dla skutecznej logistyki oraz zarządzania łańcuchem dostaw. Ważne jest, aby dokładnie analizować wymagania przewożonego towaru i dobierać odpowiednie środki transportu zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 38

Transport w gospodarce można analizować jako podmiot przekazujący i odbierający. Jako podmiot przekazujący

A. umożliwia wymianę dóbr oraz usług
B. współdziała z firmami zapewniającymi serwis techniczny pojazdów
C. korzysta z usług instytucji zajmujących się ubezpieczeniami
D. pozyskuje paliwa do realizacji zadań przewozowych
Wybór odpowiedzi, które koncentrują się na aspektach nabywania paliw, współpracy z instytucjami technicznymi czy ubezpieczeniowymi, nie oddaje odpowiedniej roli transportu w gospodarce jako dawcę dóbr i usług. Transport jako dawca powinien być rozumiany jako proces, który umożliwia przemieszczanie produktów, a nie jedynie jako podmiot pasywny, który korzysta z różnych usług. Odpowiedzi sugerujące nabywanie paliw czy współpracę z podmiotami technicznymi koncentrują się na operacyjnych aspektach transportu, jednak nie ujmują jego fundamentalnej roli w tworzeniu wartości dodanej w gospodarce. Takie podejście może wynikać z typowego błędu myślowego, który ogranicza perspektywę analizy transportu do jego funkcji pomocniczych. W rzeczywistości transport to kluczowy element łańcucha dostaw, który wspiera wymianę dóbr, wpływając na całą gospodarkę. Warto zwrócić uwagę, że odpowiedzi koncentrujące się na kwestiach technicznych czy finansowych pomijają szerszy kontekst funkcjonowania rynku. Efektywny transport przyczynia się do zmniejszenia kosztów logistycznych, co przekłada się na konkurencyjność przedsiębiorstw. Zrozumienie, że transport to nie tylko narzędzie, ale i kluczowy element w tworzeniu wartości, jest istotne dla prawidłowej oceny jego roli w gospodarce.

Pytanie 39

Jakie urządzenie powinno być wykorzystane do załadunku kontenerów na naczepy podkontenerowe, jeśli plac składowy kontenerów znajduje się w odległości 200 metrów od miejsca, gdzie oczekują pojazdy na załadunek?

A. Stacjonarną suwnicę bramową
B. Przenośnik rolkowy
C. Stacjonarny żuraw portowy
D. Wóz podsiębierny
Przenośnik rolkowy, choć użyteczny w niektórych aplikacjach do transportu materiałów, nie jest odpowiednim rozwiązaniem do załadunku kontenerów na naczepy podkontenerowe, zwłaszcza na większych odległościach. Jego konstrukcja ogranicza mobilność, co stanowi istotny problem, gdy plac składowy jest oddalony od miejsca załadunku. Użytkowanie przenośnika rolkowego w kontekście załadunku kontenerów wymagałoby dodatkowych urządzeń do przetransportowania kontenerów do samego przenośnika, co zwiększałoby czas i koszty operacyjne. Stacjonarny żuraw portowy, mimo że jest to potężne urządzenie zdolne do podnoszenia ciężkich ładunków, również nie jest praktycznym wyborem w opisanej sytuacji z uwagi na jego ograniczoną mobilność i potrzebę zapewnienia odpowiedniej infrastruktury, co często wiąże się z dodatkowymi kosztami oraz czasem przestojów. Stacjonarna suwnica bramowa, z drugiej strony, jest odpowiednia do pracy w obrębie stałych instalacji, ale nie sprawdzi się w kontekście załadunku kontenerów w sposób elastyczny i szybki, jak to ma miejsce w przypadku wozu podsiębiernego. Wybór niewłaściwego urządzenia na etapie planowania operacji logistycznych może prowadzić do znacznych opóźnień i zwiększenia kosztów, co jest kluczowe w branży transportowej, gdzie czas to pieniądz.

Pytanie 40

Jakie jednostki transportowe są klasyfikowane jako Intermodalne Jednostki Transportowe (UTI)?

A. pakiety
B. skrzyniopalety
C. palety EUR
D. naczepy siodłowe
Palety EUR, pakiety i skrzyniopalety są popularnymi jednostkami ładunkowymi, ale nie zaliczają się do Intermodalnych Jednostek Transportowych (UTI) w tym sensie, w jakim definiuje się naczepy siodłowe. Palety EUR są standardowymi platformami do transportu towarów, jednak ich użycie ogranicza się głównie do transportu drogowego i magazynowania, a nie do przesiadek między różnymi środkami transportu. Użycie palet w transporcie intermodalnym zazwyczaj wymaga dodatkowych jednostek transportowych, aby mogły być przewożone na przykład w pociągach. Skrzyniopalety, które są również jednostkami ładunkowymi, oferują nieco większą stabilność i zabezpieczenie dla towarów, ale ich zastosowanie nie spełnia wymogów intermodalności w taki sposób, jak naczepy siodłowe. Pakiety natomiast są jednostkami, które mogą zawierać różnorodne towary, ale nie są konstrukcją przystosowaną do transportu intermodalnego. Typowym błędem myślowym jest mylenie jednostek transportowych z jednostkami ładunkowymi, co prowadzi do niewłaściwych wniosków o ich klasyfikacji w kontekście intermodalnym. Kluczowe w zrozumieniu UTI jest dostrzeganie, jak te jednostki są zaprojektowane do współpracy z różnymi formami transportu oraz jak znacząco wpływają na efektywność logistyczną i ekologiczną transportu.