Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 6 sierpnia 2025 22:16
Data zakończenia: 6 sierpnia 2025 22:24

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta zajęciowy zastosował zmysł węchu oraz zapach olejku eterycznego z lawendy, aby uspokoić uczestników po intensywnym wysiłku fizycznym i emocjonalnym w czasie zajęć dramowych. Zaproponował im udział

A. w aromaterapii

B. w chromoterapii

C. w talasoterapii

D. w silwoterapii

Aromaterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne olejki eteryczne w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. W przypadku wykorzystania lawendowego olejku eterycznego, jego działanie relaksacyjne jest dobrze udokumentowane, co czyni go idealnym narzędziem do wyciszenia uczestników po intensywnym wysiłku. Lawenda ma właściwości łagodzące napięcie, redukujące stres oraz wspomagające zasypianie, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania aromaterapii obejmują sesje, w których uczestnicy są zachęcani do głębokiego oddychania, co pozwala na lepsze wchłanianie aromatów olejków eterycznych. Warto również wspomnieć o standardach praktyki aromaterapeutycznej, które podkreślają znaczenie dobrego jakościowo olejku oraz odpowiednich technik aplikacji, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

Pytanie 2

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Organizacja zajęć rekreacyjnych

B. Wsparcie w codziennych czynnościach

C. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

D. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

Organizacja codziennych wycieczek, mimo że może być atrakcyjna dla osób starszych, nie jest głównym zadaniem terapeuty zajęciowego. Takie aktywności mogą być częścią kompleksowego planu terapii zajęciowej, ale ich celem nie jest bezpośrednie wspieranie funkcji poznawczych. Z kolei nauczanie nowych umiejętności manualnych może być przydatne, ale nie jest kluczowym elementem pracy z osobami starszymi, które często skupione są na utrzymaniu już istniejących zdolności. W tym kontekście, nauka nowych zawodów jest również mało istotna, ponieważ seniorzy zazwyczaj nie dążą do zmiany ścieżki zawodowej. Ostatecznie, zarządzanie finansami pacjentów to zadanie bardziej związane z opieką społeczną niż terapią zajęciową. Terapeuta zajęciowy skupia się na aspektach zdrowotnych i rehabilitacyjnych, nie na kwestiach finansowych. Każda z tych odpowiedzi pokazuje typowe błędne rozumienie roli terapeuty zajęciowego, gdzie często przecenia się aspekt rozrywkowy lub zawodowy, a niedocenia się znaczenia wsparcia poznawczego i emocjonalnego, które są kluczowe dla utrzymania zdrowia psychicznego i jakości życia osób starszych.

Pytanie 3

Jakie etapy obejmuje proces terapeutyczny w terapii zajęciowej?

A. wstępna diagnoza, wywiad w środowisku, harmonogram, zalecenia

B. przegląd dokumentacji medycznej, ustalenie celów, tematyka zajęć, diagnoza

C. planowanie terapii, wybór metod, form, monitoring, określenie wyników

D. wstępna diagnoza, ustalenie celów, metod, planowanie terapii, ocena wyników

Odpowiedź wskazująca na wstępną diagnozę, określenie celów, metod, planowanie terapii oraz ocenę efektów jest uznawana za prawidłową, ponieważ odzwierciedla kluczowe etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej. Wstępna diagnoza polega na dokładnym zrozumieniu potrzeb pacjenta, co pozwala na skuteczne dostosowanie działań terapeutycznych. Następnie, określenie celów terapeutycznych jest kluczowe, aby zarówno terapeuta, jak i pacjent mieli jasność co do zamierzonych rezultatów. Dobór odpowiednich metod oraz form zajęć to kolejny istotny krok, który wpływa na efektywność terapii. Planowanie terapii obejmuje nie tylko harmonogram, ale również specyfikę zajęć dostosowanych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ostatecznie, ocena efektów jest niezbędna do monitorowania postępów i modyfikacji planu terapeutycznego w razie potrzeby. Taki schemat działania jest zgodny z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście oraz systematyczną ocenę postępów.

Pytanie 4

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. plan edukacyjno-wychowawczy

B. harmonogram pracy

C. plan terapii zajęciowej

D. diagnozę terapeutyczną

Wybór diagnozy terapeutycznej jako odpowiedzi na pytanie jest błędny, ponieważ diagnoza ta stanowi wstępny etap pracy terapeuty, który ma na celu zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz potencjału podopiecznego. Diagnoza jest procesem analizy, który może obejmować różnorodne narzędzia oceny, takie jak kwestionariusze, obserwacje czy wywiady. Z kolei harmonogram pracy jest narzędziem organizacyjnym, które określa, kiedy i jak często będą się odbywały sesje terapeutyczne, ale nie zawiera szczegółowych celów ani metod. Plan edukacyjno-wychowawczy odnosi się do ogólnego podejścia do edukacji i wychowania dzieci, a niekoniecznie do specyficznych technik terapii zajęciowej. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest mylenie różnych typów dokumentacji i ich zastosowania. Każdy z wymienionych terminów ma swoje miejsce i znaczenie w kontekście pracy terapeutycznej, jednak kluczowe jest zrozumienie, że plan terapii zajęciowej jest unikalnym i dedykowanym dokumentem, który konkretizuje działania na rzecz konkretnego podopiecznego, co czyni go podstawowym narzędziem w terapii zajęciowej.

Pytanie 5

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. systematyczności

B. powtarzalności

C. działalności

D. poglądowości

Podejścia związane z aktywnością, powtarzalnością oraz systematycznością, choć mogą być użyteczne w różnych kontekstach terapeutycznych, nie są adekwatne w sytuacjach wymagających bezpośredniego zmysłowego poznawania rzeczywistości. Aktywność, rozumiana jako zaangażowanie dziecka w różne formy działalności, może prowadzić do efektywnego uczenia się, jednak bez konkretnego odniesienia do zmysłowego odkrywania otoczenia, nie wspiera ona w pełni procesów poznawczych. Powtarzalność, mimo iż jest kluczowa w utrwalaniu umiejętności i wiedzy, nie odnosi się bezpośrednio do zasady polegającej na doświadczaniu i poznawaniu świata poprzez zmysły. W kontekście dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi, zrozumienie i przyswajanie informacji są często najskuteczniejsze w sytuacjach, gdzie dzieci mogą bezpośrednio oddziaływać z przedmiotami, co jest pomijane w przypadku nacisku na powtarzalność. Systematyczność, z kolei, odnosi się do organizacji procesu terapeutycznego i może pomóc w budowaniu rutyny, ale nie zastępuje potrzeby zmysłowego doświadczenia. W terapii dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi kluczowe jest, aby metody były dostosowane do ich specyficznych potrzeb, a zasada poglądowości staje się wówczas fundamentem, na którym można budować inne aspekty nauki i rozwoju.

Pytanie 6

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. wspierająco-aktywizującego

B. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego

C. leczniczo-usprawniającego

D. terapeutyczno-opiekuńczego

Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 7

W wytycznych rehabilitanta dla pacjenta po operacji stawu biodrowego zawarte są zalecenia 0 zabraniące zginania w stawie biodrowym pod kątem większym niż 90o. Terapeuta zajęciowy, stosując się do tych wskazówek, powinien przypominać pacjentowi, aby nie podejmował się samodzielnie

A. wiązać buty

B. zakładania płaszcza

C. wstawania z fotela

D. chodzenia bez wsparcia balkonika

Wiązanie butów jest czynnością, która może wymagać znacznego zgięcia w stawie biodrowym, zwłaszcza gdy osoba siedzi na krześle lub stoi. W przypadku pacjentów po operacji stawu biodrowego zaleca się unikanie zgięcia w stawie powyżej 90 stopni, aby zmniejszyć ryzyko dyslokacji sztucznego stawu lub uszkodzenia tkanek. Praktycznym podejściem w rehabilitacji jest nauka alternatywnych metod zakupu odzieży i obuwia, takich jak używanie butów z zapięciami na rzepy lub wykorzystanie długiego uchwytu do zakładania skarpet i butów. Ponadto, warto wprowadzać ćwiczenia, które poprawiają ruchomość i siłę nóg, co w przyszłości ułatwi codzienne czynności. W kontekście dobrych praktyk rehabilitacyjnych niezwykle istotne jest także regularne monitorowanie postępów pacjenta oraz dostosowywanie zaleceń do jego indywidualnych potrzeb oraz możliwości. Wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego w tym zakresie jest kluczowe, aby pacjent mógł czuć się pewnie i samodzielnie w procesie rehabilitacji.

Pytanie 8

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

B. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

C. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

D. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

Zalecenia dotyczące wspomagania osób z tetraplegią po urazie kręgosłupa w odcinku szyjnym powinny opierać się na zrozumieniu ich specyficznych potrzeb i ograniczeń. Klawiatura z czarno-białymi powiększonymi przyciskami, mimo że może być przydatna dla osób z ograniczonym wzrokiem, nie adresuje problemu sprawności ruchowej, ponieważ osoby z tetraplegią często nie mają możliwości obsługi tradycyjnych urządzeń wejściowych. Takie podejście może prowadzić do frustracji i poczucia bezsilności, ponieważ użytkownik nie jest w stanie skorzystać z rozwiązania, które w teorii powinno ułatwiać obsługę komputera. Kolejny błąd polega na wskazaniu programu do tworzenia piktogramów i tekstów łatwych do czytania. Chociaż takie oprogramowanie ma swoje miejsce w terapii, nie zapewnia ono bezpośredniego dostępu do komputera, co jest kluczowe w przypadku osób z tetraplegią. Oprogramowanie typu syntezator mowy, które konwertuje tekst do formatu audio, również nie spełnia podstawowych wymagań, ponieważ nie umożliwia aktywnego korzystania z komputera. Takie rozwiązanie może być użyteczne dla osób z innymi formami niepełnosprawności, ale nie jest dostosowane do potrzeb osób z ograniczoną mobilnością rąk. Zrozumienie, że działania terapeutyczne powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, jest kluczowe dla skutecznej rehabilitacji i wsparcia w codziennym życiu.

Pytanie 9

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

B. Dla osób uczących się nowych języków

C. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

D. Dla osób preferujących zajęcia manualne

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 10

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. wikliniarskiej

B. ceramicznej

C. stolarskiej

D. metaloplastycznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 11

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 5 godzin

B. 8 godzin

C. 7 godzin

D. 6 godzin

Wybór 5, 7 lub 8 godzin jako minimalnych wymagań dotyczących czasu trwania zajęć jest błędny, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej regulacji określonej w przepisach dotyczących środowiskowych domów samopomocy. Ustanowienie 5 godzin jako minimum może prowadzić do niedostatecznego wsparcia uczestników, co jest sprzeczne z celem tych placówek, które powinny oferować intensywne i systematyczne wsparcie. Z kolei wybór 7 lub 8 godzin mógłby sugerować, że wymagania są bardziej rygorystyczne, co w praktyce może być trudne do zrealizowania, zwłaszcza w kontekście zarządzania personelem oraz ich obciążeniem. W praktyce, zbyt długie godziny zajęć mogą prowadzić do wypalenia zawodowego pracowników, co negatywnie wpływa na jakość wsparcia. Dlatego kluczowe jest, aby organizacje dostosowały się do wytycznych 6-godzinnych, które umożliwiają równowagę pomiędzy intensywnością zajęć a możliwościami systemu wsparcia. Warto również zauważyć, że niektóre placówki mogą mieć tendencję do wprowadzania bardziej elastycznych rozwiązań, co w przypadku 5 godzin może być zrozumiałe, jednak nie powinno to odbywać się kosztem jakości usług.

Pytanie 12

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. odzwierciedleniem

B. parafrazowaniem

C. potwierdzeniem

D. klarifikowaniem

Kiedy analizuje się zastosowanie technik aktywnego słuchania, istotne jest zrozumienie różnic między odzwierciedleniem a innymi podejściami, takimi jak klaryfikowanie, parafrazowanie czy potwierdzanie. Klaryfikowanie polega na wyjaśnieniu lub doprecyzowaniu wypowiedzi rozmówcy. W kontekście podanego przykładu, klaryfikowanie mogłoby brzmieć: „Chcesz powiedzieć, że czujesz się smutny, ponieważ nie możesz uczestniczyć w konkursie?” Tego rodzaju pytanie nie oddaje jednak emocji podopiecznego, a raczej stara się uzyskać więcej informacji. Parafrazowanie, z kolei, polega na powtórzeniu wypowiedzi klienta własnymi słowami, co może nie uwypuklić emocji w sposób, w jaki robi to odzwierciedlenie. Przykładowe parafrazowanie mogłoby brzmieć: „Mówisz, że nie możesz wziąć udziału w konkursie plastycznym.” Choć jest to przydatne, nie oddaje głębi emocjonalnej sytuacji. Potwierdzanie, z drugiej strony, to technika, która polega na uznaniu i zaakceptowaniu emocji lub wypowiedzi klienta, ale również nie wnika w ich złożoność. W praktyce terapeutycznej, wszystkie te techniki mają swoje miejsce, ale odzwierciedlenie jest szczególnie skuteczne w budowaniu relacji i dostrzeganiu emocji, co jest kluczowe w pracy z klientami przeżywającymi trudne sytuacje. Myląc te techniki, można utrudnić sobie lub klientowi głębsze zrozumienie emocji i problemów, co w efekcie wpływa na jakość terapii.

Pytanie 13

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

B. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

C. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

D. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

Dokładne określenie problemów, potrzeb, możliwości i preferencji podopiecznego jest kluczowym etapem w procesie diagnozowania, który wyznacza fundamenty dla dalszej pracy terapeutycznej. Poprzedza on definiowanie celów terapeutycznych, ponieważ umożliwia zrozumienie unikalnej sytuacji każdego podopiecznego. W praktyce terapeutycznej, na przykład w psychoterapii, ważne jest, aby terapeuta zbierał szczegółowe informacje o doświadczeniach, emocjach oraz wartościach podopiecznego. Dzięki temu można opracować cele, które są realistyczne, osiągalne i dostosowane do indywidualnych potrzeb. W zgodzie z najlepszymi praktykami w psychologii i terapii, taki krok pozwala na stworzenie przestrzeni do efektywnej współpracy pomiędzy terapeutą a podopiecznym, co zwiększa szansę na sukces terapeutyczny. W kontekście standardów etycznych, takich jak te zawarte w kodeksach postępowania, istotne jest, aby proces diagnozowania był przeprowadzany z pełnym poszanowaniem podmiotowości podopiecznego oraz jego autonomii."

Pytanie 14

Podczas oceny potrzeb opiekuńczych pacjenta, terapeuta powinien wykorzystać skalę

A. Barthel

B. Becka

C. Glasgow

D. Tinetti

Skala Barthel jest powszechnie stosowanym narzędziem oceny poziomu niezależności w codziennych czynnościach u osób starszych oraz osób z niepełnosprawnościami. Jej celem jest ocena zdolności pacjenta do wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie, ubieranie się, czy korzystanie z toalety. Przykładowo, terapia przy użyciu skali Barthel może być wykorzystywana w procesie rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, aby ocenić postępy w odzyskiwaniu sprawności. Zastosowanie tej skali pozwala terapeutom na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki zdrowotnej. Dodatkowo, skala Barthel może być pomocna w dokumentacji medycznej, a także w planowaniu dalszej opieki, co jest istotne dla kompleksowego zarządzania zdrowiem pacjenta.

Pytanie 15

Podczas aktualizacji danych osobowych uczestnika zajęć w ośrodku wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, w formularzu osobowym należy obowiązkowo zamieścić

A. szczegółową charakterystykę relacji rodzinnych i opis sieci wsparcia

B. klauzulę zgody na przetwarzanie danych zawartych w kwestionariuszu

C. cele terapeutyczne zgodne z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

D. informację o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego

Klauzula zgody na przetwarzanie danych jest kluczowym elementem kwestionariusza osobowego, szczególnie w kontekście ochrony danych osobowych. Zgodnie z przepisami RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), każda instytucja przetwarzająca dane osobowe musi uzyskać zgodę osoby, której dane dotyczą, na ich przetwarzanie. W przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi, które często znajdują się w wrażliwej sytuacji, zapewnienie ochrony prywatności i zgodności z przepisami prawymi jest szczególnie istotne. Przykładem praktycznego zastosowania klauzuli zgody może być sytuacja, gdy ośrodek wsparcia współpracuje z innymi instytucjami, takimi jak szpitale czy poradnie zdrowia psychicznego. W takim przypadku klauzula zgody umożliwia legalne przekazywanie informacji na temat uczestnika zajęć, co jest niezbędne dla zapewnienia odpowiedniej opieki i wsparcia. Ponadto, przygotowując kwestionariusz, warto pamiętać o transparentności — uczestnik powinien być w pełni informowany o celach przetwarzania danych oraz o tym, jak będą one wykorzystywane, co zwiększa zaufanie do instytucji.

Pytanie 16

Która z wymienionych metod graficznych jest niewskazana dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niską precyzją w motoryce małej?

A. Linoryt

B. Druk strukturalny

C. Monotypia

D. Dekalkomania

Linoryt jest techniką graficzną, która wymaga precyzyjnej kontroli nad narzędziem, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w zakresie motoryki małej. Proces linorytu polega na rzeźbieniu w miękkiej gumie lub linoleum, co wymaga użycia narzędzi o ostrych krawędziach, które muszą być prowadzone z dużą dokładnością, aby uzyskać pożądany efekt graficzny. Dla podopiecznych z ograniczeniami, inne techniki, takie jak monotypia czy dekalkomania, mogą okazać się znacznie bardziej dostępne, ponieważ pozwalają na większą swobodę ruchów i nie wymagają tak intensywnej kontroli nad narzędziem. W kontekście terapii zajęciowej, zastosowanie technik, które nie obciążają fizycznie uczestników, jest kluczowe dla ich efektywnego zaangażowania i satysfakcji z procesu twórczego. Dlatego wybór odpowiednich technik artystycznych powinien uwzględniać indywidualne możliwości i ograniczenia uczestnika, co jest zgodne z zasadami dostosowanego nauczania i terapeutycznego podejścia do sztuki.

Pytanie 17

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. samodzielne ćwiczenia w ciszy

B. długie sesje wykładowe

C. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

D. skomplikowane projekty manualne

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Pytanie 18

Do zasobów wewnętrznych, które wspierają uczestnika warsztatu terapii zajęciowej w radzeniu sobie z sytuacjami stresowymi, można zaliczyć

A. doświadczenia uzyskane w przeszłości w podobnych okoliczności

B. wsparcie emocjonalne od przyjaciół uczestnika

C. wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego oraz psychologa z warsztatu

D. korzystną sytuację finansową rodziny uczestnika

Pomoc terapeuty zajęciowego i psychologa, wsparcie emocjonalne ze strony przyjaciół oraz dobra sytuacja materialna rodziny uczestnika to zewnętrzne zasoby, które mogą wspierać proces terapeutyczny, ale nie są one klasyfikowane jako zasoby wewnętrzne. Zewnętrzne wsparcie, mimo że istotne, nie jest dostatecznie silnym fundamentem do samodzielnego radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Osoby, które polegają wyłącznie na wsparciu zewnętrznym, mogą nie rozwijać swoich własnych umiejętności radzenia sobie, co prowadzi do ich zależności od innych. To zjawisko jest związane z brakiem odpowiedzialności za własne decyzje oraz ograniczonym poczuciem sprawczości. Działania takie prowadzą do myślenia, że sukces w radzeniu sobie z trudnościami zależy od osób trzecich, a nie od własnych działań. Również dobre sytuacje materialne rodziny, chociaż mogą zmniejszać stres, nie tworzą wewnętrznych zasobów, które są niezbędne do skutecznego zarządzania stresem. Kluczowym elementem radzenia sobie jest rozwijanie umiejętności oraz strategii opartych na osobistych doświadczeniach, co pozwala na adaptację do zmieniających się warunków i wyzwań, co jest zgodne z podejściem zorientowanym na klienta w terapii zajęciowej.

Pytanie 19

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. higieniczny

B. budżetowy

C. asertywności

D. mieszkaniowy

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 20

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. sugerujące

B. zamknięte

C. zaczynające się od "dlaczego"

D. otwarte

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 21

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Dennisona

C. Orffa

D. Klanzy

Odpowiedzi wskazujące na metody Orffa, Sherborne oraz Klanzy nie są poprawne, ponieważ każda z tych metod ma inne cele terapeutyczne i edukacyjne. Metoda Orffa opiera się na muzykoterapii i nauczaniu poprzez muzykę oraz ruch. Jej głównym celem jest rozwijanie kreatywności oraz wyrażanie emocji poprzez dźwięki i rytm, co nie jest bezpośrednio związane z poprawą koncentracji poprzez ruchowe ćwiczenia, takie jak leniwe ósemki. Metoda Sherborne z kolei kładzie nacisk na rozwój osobisty i komunikację poprzez ruch oraz interakcję z innymi, ale jej fundamenty nie opierają się na systematycznych ćwiczeniach mających na celu poprawę zdolności poznawczych. Klanza, będąca metodą pracy z dziećmi, koncentruje się na edukacji w zakresie umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez zabawę oraz interaktywność, lecz nie ma na celu bezpośredniego wspierania integracji sensorycznej, jak to ma miejsce w metodzie Dennisona. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia celów i założeń różnych metod terapeutycznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z metod ma swoje unikalne podejście i zastosowania, co sprawia, że nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia ich specyfiki oraz celów, które chcemy osiągnąć w pracy z uczestnikami.

Pytanie 22

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

B. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

C. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

D. ubierania dziecka z autyzmem

Przyjrzyjmy się innym odpowiedziom, które nie są zgodne z założeniami terapii zajęciowej i zastosowaniem metod terapeutycznych w kontekście osób z różnymi potrzebami. W przypadku prania odzieży dla podopiecznej z zaburzeniami psychicznymi, warto zauważyć, że chociaż może to być istotna umiejętność, to nie wymaga ona specyficznych technik orientacyjnych w przestrzeni, jak w przypadku osób niewidomych. Podobnie, ubieranie dla dziecka z autyzmem, choć również istotne, nie korzysta z metody zegarowej w sposób tak bezpośredni, jak podczas spożywania posiłków, gdzie precyzyjna lokalizacja jest kluczowa. W przypadku mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, również nie mamy do czynienia z koniecznością zastosowania technik określających przestrzeń, gdyż czynności te mogą być mniej skomplikowane i nie wymagają stałej orientacji w przestrzeni. Błędne przypisanie tych czynności do metod terapeutycznych świadczy o zrozumieniu ich kontekstu oraz o niedostatecznym uwzględnieniu specyficznych potrzeb osób z dysfunkcjami wzrokowymi. Zrozumienie koncepcji związanych z orientacją w przestrzeni oraz odpowiednim wsparciem w nauce samodzielnych czynności życia codziennego jest kluczowe dla skuteczności terapii zajęciowej.

Pytanie 23

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. haftu richelieu

B. haftu krzyżykowego

C. splotu gobelinowego

D. ściegu przed igłą

Nauka ściegu przed igłą jest kluczowym etapem w pracowni hafciarskiej, ponieważ stanowi fundament wielu technik haftu. Ścieg przed igłą, znany również jako ścieg prosty, jest podstawowym ruchem, który pozwala na precyzyjne umieszczanie nici na kanwie. W praktyce, opanowanie tego ściegu umożliwia przyszłym hafciarzom realizację bardziej skomplikowanych wzorów, które wykorzystują różnorodne techniki haftu. Ścieg ten ułatwia także naukę innych ściegów, takich jak haft krzyżykowy, gdzie podstawowe umiejętności są wykorzystywane w bardziej zaawansowanych technikach. Dobry hafciarz powinien w pierwszej kolejności skupić się na opanowaniu ściegu przed igłą, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie materiałów, narzędzi oraz technik, które są niezbędne w pracy z haftem. W wielu programach edukacyjnych, ścieg przed igłą jest podstawą, od której zaczyna się naukę, co potwierdzają również standardy branżowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 24

Jaką skalę powinno się wykorzystać przy ocenie podstawowych aktywności życia codziennego u pacjenta po urazie rdzenia kręgowego?

A. Folsteina

B. Katza

C. Wechslera

D. Nortona

Skala Katza to naprawdę fajne narzędzie, które ocenia, jak radzimy sobie w codziennym życiu, zwłaszcza dla pacjentów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Dzięki niej możemy zobaczyć, na jakim poziomie jesteśmy w takich sprawach jak kąpiel, ubieranie się, jedzenie czy korzystanie z toalety. To ważne, bo wiedząc, co pacjent potrafi, możemy lepiej dopasować program rehabilitacyjny do jego potrzeb. Na przykład, jeżeli ktoś ma problemy z ubieraniem się, to rehabilitacja może skupić się na poprawie ruchów rąk. W sumie, systematyczna ocena ADL za pomocą tej skali jest kluczowa, bo pozwala monitorować postępy i ułatwia podejmowanie decyzji o dalszej rehabilitacji. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, co tylko potwierdza, jak ważne jest stosowanie tej metody.

Pytanie 25

Które zajęcia są najbardziej odpowiednie dla osób z przewlekłą chorobą psychiczną, aby poprawić ich samopoczucie?

A. Zajęcia z ekonomii

B. Intensywne zajęcia sportowe

C. Arteterapia

D. Zaawansowane kursy komputerowe

Arteterapia jest jedną z najskuteczniejszych form terapii zajęciowej, szczególnie dla osób zmagających się z przewlekłymi chorobami psychicznymi. Praktyka ta polega na wykorzystaniu sztuki jako środka wyrazu, co pozwala pacjentom na eksplorację swoich emocji w sposób, który może być mniej konfrontacyjny niż rozmowa. Dzięki arteterapii osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą zyskać większą świadomość siebie i swoich emocji, co jest kluczowe dla poprawy samopoczucia. Dodatkowo, tworzenie sztuki może być formą relaksacji, co jest niezwykle ważne w kontekście redukcji stresu. W arteterapii nie chodzi o tworzenie dzieł sztuki, które będą oceniane czy sprzedawane, ale raczej o proces twórczy, który pomaga w wyrażaniu tego, co trudno jest ująć w słowa. Terapia ta jest również wspierana przez wiele badań, które wskazują na jej pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne. Dla wielu pacjentów ta forma terapii staje się kluczowym elementem ich ścieżki do zdrowia psychicznego.

Pytanie 26

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. empatia

B. regresja

C. apatia

D. progresja

Apatia, jako stan obojętności emocjonalnej, oznacza brak zainteresowania zarówno własnym życiem, jak i życiem innych ludzi. W przeciwieństwie do empatii, która opiera się na głębokim zrozumieniu emocji innych, apatia prowadzi do dystansu oraz niemożności odczuwania stanów psychicznych innych osób. Często jest mylona z introversionem, jednak różnica jest zasadnicza – podczas gdy introvert jest w stanie przyjmować i przetwarzać emocje innych, apatyczna osoba pozostaje na zewnątrz, zamknięta w swoich własnych myślach. Progresja i regresja, w kontekście psychologii, odnoszą się do rozwoju osobistego i emocjonalnego. Progresja oznacza rozwój i dążenie do bardziej złożonych form zrozumienia siebie i innych, podczas gdy regresja wskazuje na cofnięcie się w rozwoju, powracanie do wcześniejszych, mniej dojrzałych form myślenia i odczuwania. Błędy myślowe prowadzące do wyboru tych odpowiedzi mogą wynikać z nieprecyzyjnego rozumienia pojęć psychologicznych, a także z braku wiedzy na temat różnic między tymi stanami emocjonalnymi. Warto zainwestować czas w poznawanie podstawowych terminów i koncepcji psychologicznych, aby unikać mylnych wniosków i lepiej rozumieć dynamikę relacji międzyludzkich.

Pytanie 27

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Opracowanie programu żywieniowego

B. Organizacja grupy wsparcia

C. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

D. Przygotowanie raportu finansowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 28

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. Jujitsu

B. Jestem słoniem

C. Zdarta płyta

D. FUKO

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 29

Perseweracje słowne, które obejmują wielokrotne powtarzanie tej samej frazy, u pacjenta na oddziale neurologicznym po udarze mózgu są klasyfikowane jako zaburzenia

A. treści myślenia

B. toku myślenia

C. spostrzegania

D. nastroju

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Perseweracje słowne to zachowanie charakteryzujące się niekontrolowanym powtarzaniem tych samych słów lub fraz, co jest często obserwowane u pacjentów z uszkodzeniami mózgu, w tym po udarze mózgu. Tego rodzaju zjawisko jest klasyfikowane jako zaburzenie toku myślenia, ponieważ dotyczy sposobu, w jaki pacjent przetwarza i organizuje informacje. W praktyce klinicznej, terapeuci często stosują techniki takie jak terapia mowy, aby pomóc pacjentom w radzeniu sobie z perseweracjami. Przykładem może być wykorzystanie ćwiczeń stymulujących różnorodność wypowiedzi, co może zaowocować poprawą elastyczności myślowej. W literaturze medycznej zaburzenia toku myślenia są ściśle związane z innymi dysfunkcjami poznawczymi, takimi jak trudności w planowaniu czy organizacji myśli. Standardy opieki neurologicznej zalecają regularne monitorowanie i adekwatne interwencje, co może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjentów oraz ich zdolności komunikacyjne.

Pytanie 30

Terapeuta powinien zasugerować pracę polegającą na nawijaniu włókien z równoczesnym zliczaniem elementów, aby odwrócić uwagę od omamów słuchowych, w przypadku

A. osoby cierpiącej na schizofrenię

B. pacjenta z cukrzycą

C. dziecka z problemami ze słuchem

D. podopiecznego z zespołem Downa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Nawijanie przędzy i jednoczesne liczenie elementów to naprawdę fajna technika, która może być bardzo pomocna w terapii osób z schizofrenią. W terapii zajęciowej chodzi o to, żeby zaangażować pacjenta w aktywności, które pomogą mu oderwać się od omamów i poprawić jego stan psychiczny. Takie zadania z przędzą i liczeniem mogą wprowadzać porządek i przewidywalność, co jest mega ważne dla osób z problemami psychicznymi. Można tu podać przykłady, jak różne prace rękodzielnicze, gdzie pacjent skupia się na konkretnych zadaniach. To może naprawdę pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia mówi, że takie podejście jest skuteczne w redukcji lęku i poprawie jakości życia pacjentów. Dobrze opracowane terapie mogą także wspierać rozwój umiejętności społecznych, co jest kluczowe dla osób z schizofrenią, ułatwiając im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie.

Pytanie 31

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. fizycznego

B. społecznego

C. zawodowego

D. psychicznego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Pytanie 32

Jakie cechy powinien posiadać dobrze zaplanowany program terapii zajęciowej?

A. Kompletność, niezmienność, praktyczność, ambitność

B. Celowość, racjonalność, wykonalność, elastyczność

C. Funkcjonalność, wykonalność, stabilność, celowość

D. Przejrzystość, wieloznaczność, stałość, racjonalność

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Plan terapii zajęciowej powinien charakteryzować się cechami takimi jak celowość, racjonalność, wykonalność oraz elastyczność. Celowość oznacza, że każdy aspekt planu ma jasno określony cel, który jest zgodny z potrzebami i możliwościami pacjenta. Na przykład, jeśli celem terapii jest poprawa zdolności manualnych, plan powinien skupiać się na ćwiczeniach, które rozwijają te umiejętności. Racjonalność odnosi się do logiki i uzasadnienia działań podejmowanych w ramach terapii; każdy element powinien być wsparty dowodami naukowymi oraz doświadczeniem praktyków w dziedzinie terapii zajęciowej. Wykonalność to zdolność do realizacji planu w rzeczywistych warunkach, uwzględniająca dostępne zasoby oraz umiejętności terapeuty i pacjenta. Elastyczność pozwala na dostosowywanie planu w zależności od postępów pacjenta oraz zmieniających się okoliczności, co jest kluczowe w pracy z osobami o zróżnicowanych potrzebach. Dobrze skonstruowany plan jest zatem integralnym elementem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w standardach takich jak OTPF (Occupational Therapy Practice Framework).

Pytanie 33

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

B. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

C. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

D. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 34

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. składanie origami

B. malowanie palcami

C. rysowanie świecą

D. odciskanie dłoni

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Składanie origami to niezwykle skuteczna metoda rozwijania precyzji chwytu, logicznego myślenia oraz koncentracji uwagi u podopiecznych. Ta aktywność wymaga od uczestników nie tylko zdolności manualnych, ale także umiejętności planowania i rozwiązywania problemów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wykonywanie origami angażuje zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co sprzyja integracji umiejętności motorycznych z myśleniem analitycznym. Przykładowo, podczas składania prostych modeli origami, uczestnik musi zrozumieć sekwencję kroków, co rozwija zdolności logiczne. Ponadto, manipulacja papierem w celu precyzyjnego wykonania zgięć i kształtów wymaga dużej koncentracji, co dodatkowo stymuluje rozwój uwagi. W praktyce terapeutycznej wykorzystanie origami może być zintegrowane z innymi formami terapii zajęciowej, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia do rehabilitacji. Terapeuci często stosują origami w pracy z dziećmi oraz osobami starszymi, co czyni tę technikę niezwykle uniwersalnym narzędziem wspierającym rozwój umiejętności manualnych i poznawczych."

Pytanie 35

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

B. Gry i zabawy sprawnościowe

C. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

D. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 36

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

B. Trening umiejętności interpersonalnych

C. Trening umiejętności samoobsługi

D. Wyjścia do miejsc publicznych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Trening umiejętności interpersonalnych jest kluczowym elementem wsparcia dla osób z mutyzmem wybiórczym, szczególnie na wczesnym etapie ich uczęszczania do ośrodka. Osoby te często mają trudności w komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach społecznych, co może prowadzić do izolacji i frustracji. Terapeuci powinni wprowadzać stopniowe, zindywidualizowane programy, które skupiają się na budowaniu pewności siebie i umiejętności komunikacyjnych. Przykładem może być organizowanie małych grup, w których uczestnicy mają okazję do interakcji w bezpiecznym środowisku. Dobre praktyki wskazują na wykorzystanie gier i zabaw, które sprzyjają nawiązywaniu relacji społecznych, a także zachęcają do wyrażania emocji i myśli. Użycie technik takich jak Modelowanie czy Wzmocnienie pozytywne, może być niezwykle efektywne, gdyż pomaga w budowaniu pozytywnych doświadczeń związanych z komunikacją. Wsparcie terapeutyczne powinno również uwzględniać współpracę z rodziną, by stworzyć spójne podejście do rozwoju umiejętności interpersonalnych w różnych kontekstach życia osoby z mutyzmem wybiórczym.

Pytanie 37

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

C. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

D. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego" jest prawidłowa, ponieważ stanowi kluczowy etap w procesie całościowej oceny geriatrycznej. W tej fazie przeprowadzane jest systematyczne zidentyfikowanie i zrozumienie różnorodnych potrzeb zdrowotnych, psychospołecznych oraz funkcjonalnych osoby, co jest niezbędne do skutecznego planowania dalszej opieki. Analizując problemy oraz możliwości podopiecznego, opiekunowie i specjaliści mogą lepiej dostosować interwencje terapeutyczne do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z dotychczasowymi standardami opieki geriatrycznej. Przykładami zastosowania tej wiedzy mogą być działania takie jak dostosowanie programu rehabilitacyjnego do stanu zdrowia pacjenta lub zaplanowanie wsparcia w codziennych czynnościach, co może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Zgodnie z wytycznymi WHO dotyczącymi opieki nad osobami starszymi, holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, jest kluczowe dla skutecznej interwencji.

Pytanie 38

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. dramowe

B. symulacyjne

C. towarzyskie

D. planszowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 39

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. psychiatrą

B. lekarzem rodzinnym

C. coachem

D. psychologiem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 40

Przygotowując formularz karty informacyjnej dla osób ubiegających się o uczestnictwo w zajęciach ośrodka wsparcia, należy koniecznie uwzględnić w nim

A. wskazania do terapii zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności

B. klauzulę wyrażającą zgodę na przetwarzanie danych osobowych zawartych w formularzu

C. szczegółowe dane na temat struktury rodziny uczestnika

D. informację o historii hospitalizacji z ostatnich lat oraz dawkowanie stosowanych leków

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Klauzula zgody na przetwarzanie danych osobowych jest kluczowym elementem kwestionariusza karty informacyjnej dla kandydatów do uczestnictwa w zajęciach ośrodka wsparcia. Zgodnie z Rozporządzeniem o Ochronie Danych Osobowych (RODO), przetwarzanie danych osobowych wymaga uzyskania wyraźnej zgody osoby, której dane dotyczą. Bez tej klauzuli, wszelkie informacje zawarte w kwestionariuszu nie mogą być legalnie przetwarzane ani przechowywane, co może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych dla ośrodka. Przykładowo, w sytuacji, gdy osoba przekaże swoje dane w celu skorzystania z terapii, a ośrodek nie uzyska zgody na ich przetwarzanie, może to skutkować naruszeniem jej prywatności. Oprócz samej zgody, klauzula powinna zawierać informacje o celu przetwarzania danych, sposobie ich wykorzystania oraz prawie dostępu do danych osobowych. Taka praktyka jest również zgodna z najlepszymi standardami w zakresie ochrony danych, co sprzyja budowaniu zaufania między ośrodkiem a jego uczestnikami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej