Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik architektury krajobrazu
Kwalifikacja: OGR.04 - Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury krajobrazu
Data rozpoczęcia: 30 sierpnia 2025 20:06
Data zakończenia: 30 sierpnia 2025 20:26

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie z podanych działań można uznać za metodę ochrony dziedzictwa kulturowego?

A. Opracowanie projektu ochrony obiektu

B. Ocena stanu zachowania obiektu

C. Inwentaryzacja elementów zabytkowych

D. Wpis do rejestru zabytków

Ocena stanu zachowania obiektu, inwentaryzacja elementów zabytkowych i opracowanie projektu ochrony obiektu są ważnymi czynnościami w kontekście ochrony zabytków, ale same w sobie nie stanowią formy ochrony prawnej. Ocena stanu zachowania obiektu polega na przeprowadzeniu analizy jego aktualnego stanu, co jest istotne dla zrozumienia potrzeb konserwatorskich, jednak nie zapewnia formalnej ochrony. Inwentaryzacja jest procesem tworzenia szczegółowego spisu elementów zabytkowych, co jest pomocne w dokumentowaniu i zarządzaniu dziedzictwem, ale również nie przyznaje obiektowi statusu chronionego. Opracowanie projektu ochrony obiektu jest kluczowe w planowaniu działań konserwatorskich, jednak potrzebuje podstawy prawnej, jaką daje wpis do rejestru. Często błędnie zakłada się, że te działania wystarczają do zapewnienia ochrony zabytków. W rzeczywistości każda z tych czynności musi być częścią szerszego systemu, który formalizuje ochronę, co realizowane jest właśnie poprzez rejestrację obiektów. Bez takiej formalności, wszystkie wymienione działania mogą być niewystarczające w kontekście rzeczywistego zabezpieczenia i ochrony dziedzictwa kulturowego.

Pytanie 2

Jaką metodę wykorzystuje się do oceny czystości powietrza lub wody przy użyciu organizmów wskaźnikowych?

A. Waloryzację przyrodniczą

B. Metodę jednostek architektoniczno-krajobrazowych

C. Fitoindykację gatunkową i fitocenotyczną

D. Bioindykację

Bioindykacja to metoda oceny jakości środowiska, która polega na wykorzystaniu organizmów żywych jako wskaźników stanu ekosystemu. W kontekście czystości powietrza i wody, bioindykacja pozwala na monitorowanie obecności zanieczyszczeń oraz ich wpływu na organizmy. Przykładowo, w przypadku wód, organizmy takie jak ryby, bezkręgowce wodne czy bakterie mogą dostarczyć informacji o stopniu zanieczyszczenia chemicznego lub biologicznego. W praktyce, bioindykację stosuje się często w badaniach ekosystemów wodnych, gdzie ocena stanu zdrowotnego organizmów wskaźnikowych pozwala na zdiagnozowanie problemów związanych z eutrofizacją, obecnością metali ciężkich czy substancji toksycznych. W standardach ochrony środowiska, takich jak wytyczne europejskiej dyrektywy ramowej w sprawie wody, bioindykacja stanowi kluczowy element monitoringu jakości wód. Wykorzystanie organizmów wskaźnikowych jest uznawane za skuteczne i ekstensywne podejście, które umożliwia zrozumienie złożonych interakcji w ekosystemach oraz podejmowanie odpowiednich działań ochronnych.

Pytanie 3

Którego rodzaju materiału nie powinno się używać do konstrukcji murowanego murka oporowego?

A. Bloków betonowych

B. Cegły zwykłej

C. Bloków granitowych

D. Cegły klinkierowej

Wybór materiału do budowy murka oporowego jest kluczowy dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Materiały takie jak bloki granitowe, betonowe czy cegły klinkierowe są odpowiednie, ponieważ charakteryzują się wysoką wytrzymałością na ściskanie i niską porowatością, co minimalizuje ryzyko nasiąkania wodą i związanych z tym uszkodzeń. Bloki granitowe, ze względu na swoją naturalną twardość i odporność na działanie czynników atmosferycznych, są doskonałym wyborem do budowy murków oporowych, które muszą wytrzymać dużą presję gruntową. Z kolei bloki betonowe oferują elastyczność w projektowaniu oraz łatwość w montażu, co czyni je popularnym materiałem w budownictwie. Cegła klinkierowa, dzięki swoim właściwościom, takim jak niska nasiąkliwość, również dobrze sprawdza się w budowach murowanych, gdzie istotne jest zabezpieczenie przed wodą. Cegła zwykła, mimo że może być tańsza, nie jest przystosowana do takich warunków, co często prowadzi do błędnych założeń dotyczących jej zastosowania. Wiele osób błędnie uważa, że wszystkie materiały murowe są równie funkcjonalne w różnych kontekstach budowlanych, co może prowadzić do poważnych problemów w przyszłości. Właściwy dobór materiału jest nie tylko kwestią estetyki, ale przede wszystkim zapewnienia długowieczności i stabilności konstrukcji.

Pytanie 4

Przykładem kulturowego krajobrazu o znaczeniu historycznym jest

A. park kulturowy

B. pomnik natury

C. miejsce archiwalne

D. teren ekologiczny

Stanowisko dokumentacyjne, pomnik przyrody oraz użytek ekologiczny mają swoje miejsce w systemie ochrony środowiska, jednak nie są one przykładami krajobrazu kulturowego o charakterze historycznym. Stanowisko dokumentacyjne odnosi się do miejsc, gdzie prowadzi się badania i dokumentację w celu ochrony i zachowania przyrody lub kultury. Jego głównym celem jest gromadzenie danych, a niekoniecznie ochrona historycznych wartości kulturowych. Pomnik przyrody to z kolei obiekt przyrodniczy, który został uznany za mający szczególne znaczenie dla ochrony przyrody. Może to być na przykład drzewo, skała czy inny element natury, ale nie jest to miejsce, które można by zakwalifikować jako krajobraz kulturowy, ponieważ jego wartość historyczna nie jest kluczowa. Użytek ekologiczny to obszar, który został wyznaczony w celu ochrony przyrody, ale jego celem jest również zachowanie bioróżnorodności, a nie ochrona dziedzictwa kulturowego. Te elementy, mimo że ważne w kontekście ochrony środowiska, nie mają na celu zachowania wartości historycznych, co jest kluczowe w kontekście parków kulturowych. Błąd w myśleniu polega na myleniu ochrony przyrody z ochroną kultury, co prowadzi do niewłaściwych wniosków.

Pytanie 5

W obszarze leśnym powinno się użyć nawierzchni

A. bitumicznej

B. gruntowej

C. betonowej

D. tłuczniowej

Wybór nawierzchni betonowej w parku leśnym jest nieodpowiedni z kilku powodów. Beton ma tendencję do zatrzymywania wody, co prowadzi do zwiększonego spływu powierzchniowego, a tym samym negatywnie wpływa na lokalne zasoby wodne oraz ekosystemy. Ta nawierzchnia jest sztywna i nieprzepuszczalna, co przeszkadza w naturalnym obiegu wody i może prowadzić do erozji oraz osłabienia struktury gleby w okolicznych terenach. Zastosowanie nawierzchni tłuczniowej może wydawać się atrakcyjne ze względu na jej walory estetyczne, jednak nie jest optymalnym rozwiązaniem w kontekście parków leśnych. Takie nawierzchnie, choć bardziej przepuszczalne, mogą prowadzić do osiadania kamieni i wymagać regularnej konserwacji, co staje się uciążliwe. Bitumiczne nawierzchnie są również niezalecane, ponieważ ich produkcja i instalacja mają znaczny wpływ na środowisko, a same w sobie generują efekty cieplarniane i ograniczają rozwój lokalnej flory i fauny. Wybór nieodpowiednich nawierzchni wiąże się nie tylko z estetyką, ale przede wszystkim z funkcjonowaniem parku jako miejsca zachowania bioróżnorodności oraz ochrony środowiska. Dlatego kluczowe jest podejmowanie decyzji w oparciu o zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony ekosystemów.

Pytanie 6

Jakie będą wymiary placu ukazującego się na mapie w skali 1:500, jeśli wiadomo, że rzeczywiste wymiary wynoszą 250 × 500 cm?

A. 0,5 × 1,0 cm

B. 25,0 × 50,0 cm

C. 2,5 × 5,0 cm

D. 5,0 × 10,0 cm

Odpowiedź 0,5 × 1,0 cm jest poprawna, ponieważ skala mapy 1:500 oznacza, że każdy 1 cm na mapie odpowiada 500 cm w rzeczywistości. Rzeczywiste wymiary placu wynoszą 250 cm na 500 cm. Aby obliczyć wymiary placu na mapie w skali 1:500, należy podzielić rzeczywiste wymiary przez współczynnik skali. Zatem: 250 cm ÷ 500 = 0,5 cm oraz 500 cm ÷ 500 = 1,0 cm. Takie przeliczenie jest kluczowe w geodezji oraz kartografii, gdzie precyzyjne odwzorowanie rzeczywistości na mapie jest niezbędne. W praktyce, zrozumienie skali jest istotne nie tylko w kontekście tworzenia map, ale także przy projektowaniu przestrzennym, gdzie prawidłowe odzwierciedlenie wymiarów na planach jest kluczowe dla realizacji projektów architektonicznych czy urbanistycznych. Wiedza na temat przeliczania wymiarów według skali wspiera również np. inżynierów w obliczeniach dotyczących lokalizacji budynków czy infrastruktury.

Pytanie 7

Wartość nakładu dla betonu potrzebnego do budowy ławek parkowych z betonu żwirowego monolitycznego wynosi 1,02 m3 na 1 m3. Jaką wartość ma nakład dla masy betonowej przy wykonaniu dwóch takich ławek o wymiarach 1,00 m x 0,50 m x 0,50 m?

A. 1,02 m3

B. 0,25 m3

C. 2,04 m3

D. 0,51 m3

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z niedokładnych obliczeń lub niezrozumienia koncepcji nakładu materiałów. Na przykład, jeśli ktoś wskazał 2,04 m3, mógł pomylić jednostki objętości lub nie uwzględnić nakładu. Również odpowiedzi takie jak 0,25 m3 są niepoprawne, ponieważ odnoszą się do objętości jednej ławki, ale nie biorą pod uwagę dodatkowego nakładu na masę betonową. Z kolei odpowiedź 1,02 m3 sugeruje, że ktoś mógł błędnie przyjąć, że jest to całkowita ilość betonu potrzebna na dwie ławki, ale nie uwzględniłby przelicznika nakładu, co jest kluczowe w dostosowywaniu objętości materiałów budowlanych. W inżynierii budowlanej kluczowe jest, aby dokładnie znać wskaźniki nakładów, gdyż mają one istotne znaczenie w kontekście kosztów i efektywności materiałowej. Pominięcie tych wskaźników prowadzi do błędnych oszacowań, co w praktyce może skutkować poważnymi problemami w realizacji projektów budowlanych, w tym opóźnieniami i przekroczeniami budżetowymi.

Pytanie 8

Jaką wartość kosztorysową uzyskamy dla ułożenia 300 m2 kostki brukowej betonowej, jeśli do ułożenia 100 m2 tej kostki potrzeba 119,57 r-g, a cena za 1 r-g wynosi 20,00 zł?

A. 717,42 zł

B. 7 174,20 zł

C. 2 391,40 zł

D. 23 914,00 zł

Aby obliczyć wartość kosztorysową ułożenia 300 m2 kostki brukowej betonowej, najpierw musimy ustalić, ile r-g (roboczogodzin) potrzeba do ułożenia tej powierzchni. Z danych wynika, że na 100 m2 kostki potrzeba 119,57 r-g. Zatem, dla 300 m2 obliczamy: 300 m2 / 100 m2 * 119,57 r-g = 358,71 r-g. Następnie, mając stawkę za 1 r-g równą 20,00 zł, przeliczamy całkowity koszt: 358,71 r-g * 20,00 zł = 7 174,20 zł. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w branży budowlanej, gdzie istotne jest precyzyjne szacowanie kosztów i roboczogodzin, aby uniknąć przekroczenia budżetu. Przykładowo, w praktyce wykonawcy często korzystają z takich obliczeń przy tworzeniu ofert dla inwestorów, co pozwala na dokładniejsze planowanie i zarządzanie projektem. Ostatecznie, znajomość procedur kosztorysowania jest kluczowa, aby zapewnić efektywne i opłacalne realizacje budowlane.

Pytanie 9

Jakiej techniki należy użyć do zapewnienia odpowiedniego drenażu na terenie podmokłym przed budową ścieżki?

A. Zastosowanie drenażu francuskiego

B. Podsypanie terenu piaskiem

C. Ułożenie podbudowy z żwiru

D. Wykorzystanie folii izolacyjnej

Podsypanie terenu piaskiem, choć może wydawać się prostym i szybkim rozwiązaniem, nie jest skuteczne w kontekście odprowadzania nadmiaru wody na terenach podmokłych. Piasek może pomóc w podniesieniu poziomu terenu, ale nie rozwiązuje problemu odprowadzania wody, a nawet może prowadzić do jej zatrzymywania, co pogłębia problem. Wykorzystanie folii izolacyjnej jest jeszcze mniej odpowiednie, ponieważ taka folia służy przede wszystkim do zabezpieczania przed przenikaniem wilgoci, a nie do jej odprowadzania. Co więcej, stworzenie bariery w postaci folii mogłoby prowadzić do gromadzenia się wody w jednym miejscu, zamiast jej efektywnego rozprowadzenia. Ułożenie podbudowy z żwiru jest lepszym rozwiązaniem niż dwa wcześniej wspomniane, gdyż żwir jest materiałem przepuszczalnym. Jednakże, sam żwir bez odpowiedniego systemu odprowadzającego wodę, jak w przypadku drenażu francuskiego, nie jest wystarczający do skutecznego zarządzania wodą na podmokłych terenach. Typowe błędy w planowaniu drenażu wynikają z niezrozumienia, że skuteczne odwodnienie wymaga nie tylko materiałów przepuszczalnych, ale również systemu, który aktywnie odprowadza wodę z problematycznego obszaru.

Pytanie 10

Odnowienie zabytku lub jego fragmentu na podstawie zachowanych rysunków, zdjęć, pozostałości, opowieści czy form pochodnych, to

A. rekompozycja

B. rekonstrukcja

C. rewitalizacja

D. restauracja

W przypadku restauracji, celem jest zachowanie oryginalnych elementów zabytku, a nie ich odtworzenie. Restauracja polega na konserwacji i ochronie, często przy użyciu współczesnych materiałów i technik, co może prowadzić do zubożenia historycznego charakteru obiektu. Z tego względu, mylenie restauracji z rekonstrukcją to powszechny błąd, wynikający z niewłaściwego zrozumienia różnic w intencjach obu procesów. Rewitalizacja z kolei odnosi się do szerokiego pojęcia przywracania funkcji użytkowych i społecznych przestrzeni miejskich, a nie do odtwarzania konkretnego obiektu. Proces ten może obejmować wprowadzenie nowych funkcji do istniejących budynków, co często prowadzi do zmian w ich oryginalnej formie, co również odbiega od definicji rekonstrukcji. Rekompozycja to technika stosowana głównie w kontekście sztuki, odnosząca się do przekształcania i reinterpretacji istniejących dzieł, co z kolei nie ma na celu ich wiernego odtworzenia. Warto zwrócić uwagę na te różnice, ponieważ odpowiednie zrozumienie terminologii jest kluczowe dla pracy w dziedzinie ochrony dziedzictwa kulturowego. W praktyce, niewłaściwe zastosowanie tych terminów może prowadzić do nieporozumień w projektach konserwatorskich oraz w komunikacji z różnymi interesariuszami, co wpływa na jakość realizacji oraz ochrony obiektów zabytkowych.

Pytanie 11

Który materiał najlepiej nadaje się na nawierzchnię placu zabaw, aby zmaksymalizować bezpieczeństwo dzieci?

A. Beton

B. Asfalt

C. Drewniane deski

D. Piasek

Piasek jest popularnym materiałem stosowanym na nawierzchniach placów zabaw z kilku powodów. Przede wszystkim jest on naturalnym amortyzatorem, co oznacza, że skutecznie pochłania energię upadków, minimalizując ryzyko urazów. Kiedy dzieci biegają, skaczą lub upadają, piasek zmniejsza siłę uderzenia, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa, zwłaszcza w strefach pod urządzeniami do wspinaczki czy huśtawkami. Dodatkowo, piasek jest materiałem, który można łatwo utrzymać w czystości, a jego koszt jest stosunkowo niski. Jest również przyjazny dla środowiska, ponieważ nie zawiera szkodliwych substancji chemicznych. Warto zauważyć, że zgodnie z wytycznymi wielu organizacji zajmujących się bezpieczeństwem dzieci, takich jak ASTM International, piasek jest klasyfikowany jako bezpieczny materiał dla placów zabaw. Jest on również przyjemny w dotyku, co zachęca dzieci do zabawy. Piasek pełni także funkcję edukacyjną, pozwalając dzieciom na rozwijanie kreatywności poprzez budowanie zamków czy tworzenie innych konstrukcji.

Pytanie 12

Jaką grubość warstwy ziemi trzeba zabezpieczyć podczas wykonywania działań ziemnych?

A. od 10 cm do 30 cm

B. od 31 cm do 59 cm

C. od 5 cm do 9 cm

D. od 60 cm do 90 cm

Odpowiedź 'od 10 cm do 30 cm' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi prowadzenia robót ziemnych, minimalna grubość warstwy ziemi, którą należy zabezpieczyć, wynosi właśnie od 10 cm do 30 cm. Zabezpieczenie tej warstwy jest kluczowe dla ochrony środowiska oraz zapobiegania erozji i zanieczyszczeniu gleby. W praktyce oznacza to, że podczas wykopów, budowy lub innych prac ziemnych, należy zachować ostrożność, aby nie zakłócać struktury gleby, co może prowadzić do problemów z jej nośnością i stabilnością. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie placów budowy, gdzie odpowiednie zabezpieczenie gruntu pozwala na zachowanie jego jakości oraz minimalizowanie wpływu na otaczające środowisko. Standardy takie jak PN-EN 1997-1 dotyczące geotechniki oraz wytyczne dotyczące ochrony środowiska jasno określają, jak należy postępować z urobkiem ziemi, aby zminimalizować ryzyko degradacji gleby.

Pytanie 13

Jakiego rodzaju spoiwa powinno się użyć do stabilizacji nawierzchni gruntowej z niską zawartością frakcji ilastych?

A. Gips

B. Cement

C. Wapno

D. Glinę

Odpowiedzi takie jak glina, gips czy wapno nie są odpowiednie do stabilizacji nawierzchni gruntowych o małej zawartości części ilastych z kilku istotnych powodów. Glinę, choć posiada właściwości plastyczne, nie może być skutecznie wykorzystywana do stabilizacji gruntów, gdyż jej działanie polega na wiązaniu cząstek na zasadzie plastyczności i lepkości, co nie zapewnia odpowiedniej wytrzymałości strukturalnej i może prowadzić do osiadania oraz deformacji nawierzchni. Gips, z kolei, charakteryzuje się niską odpornością na wilgoć, co czyni go nieodpowiednim materiałem w kontekście długoterminowej stabilizacji gruntów, zwłaszcza w warunkach zmiennej wilgotności. Wapno, chociaż stosowane w stabilizacji gruntów, nie jest tak efektywne w przypadku gruntów o niskiej zawartości części ilastych. Ma swoje zastosowanie w gruntach, gdzie występują części ilaste, ale nie jest w stanie zapewnić pożądanej nośności w przypadku gruntów o małej zawartości tychże części. W przypadku decyzji o doborze odpowiedniego spoiwa do stabilizacji gruntów, kluczowe jest zrozumienie różnicy w mechanizmach działania poszczególnych materiałów oraz ich odpowiedniości do specyficznych warunków gruntowych. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do kosztownych błędów w projektowaniu i realizacji nawierzchni, które w konsekwencji mogą nie spełniać wymaganych norm i standardów.

Pytanie 14

W trakcie projektowania ścieżek zakłada się, że jedna sprawna osoba zajmuje przestrzeń o szerokości

A. 120 cm

B. 100 cm

C. 80 cm

D. 60 cm

Odpowiedzi 80 cm, 120 cm oraz 100 cm nawiązują do błędnych założeń dotyczących przestrzeni potrzebnej dla pieszych w projektowaniu urbanistycznym. Wybierając większe wartości, można utworzyć niepotrzebne ograniczenia w dostępności i funkcjonalności przestrzeni. Przykładowo, szerokość 80 cm, choć może wydawać się bezpieczniejsza, w rzeczywistości wprowadza nadmiar miejsca, co może prowadzić do marnotrawstwa przestrzeni, zwłaszcza w gęsto zaludnionych obszarach miejskich. Z kolei propozycje 100 cm i 120 cm mogą sugerować, że zakłada się większe odległości między pieszymi, co nie jest konieczne w typowych warunkach miejskich i może wręcz ograniczać efektywność komunikacji. Dobrze zaprojektowana infrastruktura powinna sprzyjać intensywnemu użytkowaniu przestrzeni, co jest możliwe przy optymalizacji szerokości ciągów pieszych. Przeładowanie przestrzeni szerokimi chodnikami również może prowadzić do sytuacji, w której piesi czują się mniej komfortowo, co może wpłynąć na ich zachowania w przestrzeni publicznej. Ważne jest, aby projektanci kierowali się zasadą proporcjonalności i dostosowywali wymiary przestrzeni do rzeczywistych potrzeb użytkowników, co potwierdzają liczne badania nad ergonomią w przestrzeni publicznej.

Pytanie 15

Aby ustalić kierunek opadania nawierzchni, powinno się zastosować

A. poziomnicy

B. taśmy pomiarowej

C. łaty pomiarowej

D. pionu

Poziomnica jest narzędziem niezbędnym do określenia kierunku spadku nawierzchni, ponieważ pozwala na precyzyjne pomiary poziomu. Dzięki jej zastosowaniu możemy zidentyfikować, w którym kierunku nawierzchnia opada, co jest kluczowe w kontekście odprowadzania wody deszczowej i zapobiegania jej gromadzeniu się na powierzchni. Użycie poziomnicy, która działa na zasadzie równowagi cieczy w szklanym pojemniku, umożliwia uzyskanie bardzo dokładnych wyników. W praktyce, aby odpowiednio wykonać pomiar, należy umieścić poziomnicę na łatwie mierniczej dostosowanej do lokalizacji badania, co pozwala na eliminację błędów wynikających z nieregularności terenu. Dobre praktyki budowlane nakazują wykonanie wskazania w kilku punktach, co zwiększa dokładność i pozwala na weryfikację. Standardy branżowe, takie jak PN-EN 15221, podkreślają znaczenie dokładnych pomiarów w kontekście projektowania obiektów budowlanych, co czyni poziomnicę kluczowym narzędziem w inżynierii budowlanej i geodezji.

Pytanie 16

Który z produktów nie jest wykorzystywany w procesie odnawiania metalowych elementów w architekturze krajobrazu?

A. Bejca rustykalna

B. Farba epoksydowa

C. Grunt reaktywny

D. Farba ftalowa

Wybór gruntów i farb do odnawiania metalowych elementów wymaga gruntownej wiedzy na temat specyfiki materiałów, jakie są używane w architekturze krajobrazu. Grunt reaktywny jest preparatem, który ma na celu przygotowanie podłoża do dalszego malowania i wzmocnienie adhezji farby do metalu. Takie preparaty pomagają w zabezpieczeniu powierzchni przed korozją poprzez tworzenie bariery ochronnej, co jest kluczowe w środowisku narażonym na działanie wilgoci i innych niekorzystnych warunków atmosferycznych. Farby ftalowe, z kolei, są znane z doskonałej trwałości i odporności na czynniki atmosferyczne, co czyni je odpowiednim wyborem do malowania metalowych powierzchni. Ich formuła zapewnia wytrzymałość i estetykę, co jest niezwykle ważne w kontekście architektury krajobrazu, gdzie wizualne walory są na równi z funkcjonalnością. Farby epoksydowe wykazują wyjątkowe właściwości chemiczne, umożliwiające im tworzenie trwałej powłoki, która jest odporna na działanie wielu związków chemicznych, olejów oraz rozpuszczalników. Typowe błędy w myśleniu mogą prowadzić do mylnego postrzegania bejcy rustykalnej jako odpowiedniego środka do odnawiania metalu. Bejce, choć estetycznie atrakcyjne dla drewna, nie zapewniają żadnej ochrony przed korozją ani nie poprawiają przyczepności farby do metalowych powierzchni. Stąd też, wybór bejcy zamiast specjalistycznych farb i gruntów do metalu jest nie tylko nietrafiony, ale może prowadzić do szybszego niszczenia powierzchni metalowych, co jest sprzeczne z celami konserwacji i utrzymania obiektów architektury krajobrazu.

Pytanie 17

Kształt kwietnika dywanowego można najlepiej zobrazować w perspektywie

A. równoległej

B. żabiej

C. ukośnej

D. z lotu ptaka

Odpowiedź 'z lotu ptaka' jest prawidłowa, ponieważ pozwala na najlepsze zobrazowanie wzoru kwietnika dywanowego z perspektywy, która ukazuje całość kompozycji w sposób holistyczny. Widok z góry umożliwia dostrzeżenie układu roślin, ich rozmieszczenia oraz interakcji między poszczególnymi elementami aranżacji ogrodowej. Taki sposób prezentacji jest stosowany w projektowaniu krajobrazu i architekturze ogrodowej, gdzie kluczowe jest zrozumienie, jak różne elementy współdziałają w przestrzeni. W praktycznym zastosowaniu, architekci krajobrazu często korzystają z map, zdjęć lotniczych lub wizualizacji 3D, aby dokładnie przedstawić koncepcję projektu. Wzór kwietnika dywanowego, który zazwyczaj ma skomplikowaną, wielowarstwową strukturę, jest znacznie łatwiejszy do analizy, gdy można zobaczyć go w całości. Zastosowanie takiej perspektywy sprzyja lepszemu planowaniu, aby zapewnić estetyczny i funkcjonalny układ ogrodu, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie.

Pytanie 18

Aby zwiększyć przyczepność zaprawy klejowej do podłoża, należy zastosować

A. pędzla płaskiego

B. kielni trójkątnej

C. pacy zębatej

D. pacy gładkiej

Paca zębata jest narzędziem zaprojektowanym specjalnie do rozprowadzania zaprawy klejowej, które zapewnia odpowiednią przyczepność materiału do podłoża. Jej ząbkowana powierzchnia pozwala na tworzenie rowków w zaprawie, co zwiększa powierzchnię styku między klejem a materiałem, takim jak płytki ceramiczne czy kamień. Właśnie te rowki są kluczowe, ponieważ pozwalają na odpowiednie wnikanie zaprawy w nierówności podłoża, co znacząco poprawia adhezyjne właściwości połączenia. Przykładem zastosowania pacy zębatej może być układanie płytek w łazience, gdzie odpowiednia przyczepność ma kluczowe znaczenie dla trwałości i estetyki wykonanej powierzchni. Dobrą praktyką jest stosowanie pacy zębatej o odpowiednim rozmiarze zębów, co uzależnione jest od rodzaju kleju oraz materiału, który kładziemy. Na przykład, dla większych płytek ceramicznych zaleca się stosowanie pacy z większymi zębami, co pozwala na lepsze wypełnienie przestrzeni pod płytką zaprawą. Standardy branżowe, takie jak normy EN 12004 dotyczące klejów do płytek, również podkreślają znaczenie odpowiedniego przygotowania podłoża oraz właściwego narzędzia do aplikacji, co w praktyce przekłada się na wytrzymałość i funkcjonalność wykonanej pracy.

Pytanie 19

Bioindykacja jest jedną z metod wykorzystywanych

A. do kalkulowania opłat za wycinkę drzew

B. do oceny stanu środowiska

C. do odnawiania historycznych założeń ogrodowych

D. do zabezpieczania elementów małej architektury

Bioindykacja to metoda oceny stanu środowiska, która wykorzystuje organizmy żywe jako wskaźniki jakości i zanieczyszczenia ekosystemów. Przykładem mogą być porosty, które są wrażliwe na zanieczyszczenia powietrza, a ich obecność lub brak mogą informować o poziomie zanieczyszczeń atmosferycznych w danym obszarze. Inne organizmy, takie jak niektóre gatunki ryb, mogą wskazywać na jakość wód powierzchniowych. W praktyce bioindykacja jest stosowana w monitoringu środowiskowym, co umożliwia szybkie i efektywne zidentyfikowanie problemów ekologicznych, takich jak eutrofizacja czy zanieczyszczenie chemiczne. Działania te są zgodne z dobrymi praktykami ochrony środowiska, wspierając zrównoważony rozwój oraz ochronę bioróżnorodności. W kontekście polityki środowiskowej, bioindykacja jest również uwzględniana w regulacjach prawnych dotyczących ochrony środowiska i zdrowia publicznego, co czyni ją istotnym narzędziem dla ekologów i decydentów.

Pytanie 20

Jakie elementy powinny być zastosowane w projektowaniu, aby uzyskać statyczny charakter kompozycji wnętrza krajobrazowego?

A. asymetrię i barwy stonowane

B. symetrię i barwy kontrastowe

C. symetrię i barwy stonowane

D. asymetrię i barwy kontrastowe

Odpowiedź dotycząca symetrii i barw stonowanych jako elementów charakterystyki statycznej kompozycji wnętrza krajobrazowego jest prawidłowa, ponieważ symetria w projektowaniu wnętrz i krajobrazów wprowadza harmonię i równowagę, co jest kluczowe dla odczucia stabilności i spokoju. Przykłady zastosowania symetrii można znaleźć w klasycznych ogrodach, gdzie elementy takie jak alejki, rabaty kwiatowe czy fontanny są układane w lustrzanym odbiciu. Barwy stonowane, takie jak pastelowe odcienie zieleni, beżu czy szarości, wspierają ten efekt, tworząc delikatne i łagodzące wrażenie. W praktyce architektonicznej warto również stosować te zasady, aby zapewnić estetyczność przestrzeni rekreacyjnych, w których użytkownicy mogą się zrelaksować. Ponadto, zgodnie z zasadami projektowania krajobrazu, harmonijna kompozycja wpływa pozytywnie na samopoczucie i zdrowie psychiczne osób przebywających w takich przestrzeniach, co czyni te techniki nie tylko estetycznymi, ale i funkcjonalnymi.

Pytanie 21

Jakie wyposażenie powinno być priorytetowo uwzględnione w ogrodzie botanicznym?

A. Stojaki na rowery

B. Płotki ograniczające

C. Kosze na śmieci

D. Tabliczki informacyjne

Tabliczki informacyjne są kluczowym elementem wyposażenia ogrodu botanicznego, ponieważ pełnią istotną rolę edukacyjną i informacyjną. Dzięki nim odwiedzający mogą zrozumieć różnorodność roślin, ich pochodzenie, a także specyfikę warunków, w jakich rosną. Tabliczki powinny zawierać nie tylko nazwy roślin, ale również informacje o ich właściwościach, zastosowaniach oraz ekosystemach, z których pochodzą. W praktyce, dobrze zaprojektowane tabliczki informacyjne mogą znacznie wzbogacić doświadczenie wizytatora, promując zainteresowanie botaniką i ochroną środowiska. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, tabliczki powinny być umieszczone w widocznych miejscach, być czytelne i estetyczne, a także wyróżniać się trwałością materiałów, aby sprostać różnym warunkom atmosferycznym. Warto także zadbać o to, by były dostępne w różnych językach, co pozwoli na dotarcie do szerszej grupy odwiedzających, w tym turystów zagranicznych. W ten sposób tabliczki informacyjne stają się nie tylko źródłem wiedzy, ale również narzędziem do promowania ochrony bioróżnorodności i edukacji ekologicznej.

Pytanie 22

Jaki materiał powinien być wybrany do ochrony skarpy przydrożnej, aby jednocześnie umożliwić maksymalny udział biologicznie czynnej powierzchni?

A. Ażurowe płyty betonowe

B. Kostkę brukową

C. Geokratę

D. Trylinkę

Geokraty to innowacyjne materiały geosyntetyczne, które są powszechnie stosowane w budownictwie drogowym, inżynierii lądowej oraz w ochronie środowiska. Ich struktura pozwala na stabilizację gleby oraz jednoczesne zachowanie wysokiego udziału powierzchni biologicznie czynnej. Geokraty składają się z ażurowych siatek, które są wypełnione glebą lub innymi materiałami, co umożliwia swobodny rozwój roślinności. Dzięki temu, że geokraty są perforowane, woda łatwo wnika w glebę, a korzenie roślin mogą rosnąć w ich wnętrzu, co przyczynia się do poprawy absorpcji wody i zmniejsza ryzyko erozji. Zgodnie z zaleceniami standardów budowlanych, geokraty są idealnym rozwiązaniem do zabezpieczenia stoku, ponieważ nie tylko stabilizują skarpę, ale także wspierają bioróżnorodność i zdrowie ekosystemów. Przykładem zastosowania geokraty mogą być tereny przydrożne, gdzie zachowanie naturalnej roślinności jest kluczowe dla estetyki oraz ochrony przed erozją. Wybór geokraty jako materiału do zabezpieczenia skarpy przydrożnej jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska.

Pytanie 23

Na jaką głębokość należy fundamentować słupy pergoli?

A. 20-30 cm

B. 80-120 cm

C. 40-50 cm

D. 60-70 cm

Fundamentowanie słupów pergoli na głębokość 80-120 cm jest zalecane w celu zapewnienia odpowiedniej stabilności i wytrzymałości konstrukcji. Głębokość ta pozwala na skuteczne osadzenie słupów w gruncie, co jest istotne w kontekście sił działających na pergolę, takich jak obciążenia wiatrowe oraz ciężar elementów dachu i roślinności. W praktyce, głębokość fundamentu powinna być dostosowana do specyfiki gruntu – w przypadku gruntów luźnych, zaleca się większe głębokości, aby uniknąć osiadania. W budownictwie często stosuje się metody takie jak odwodnienie terenu wokół fundamentów, co może również wpłynąć na stabilność całej konstrukcji. Ponadto, projektując pergolę, warto uwzględnić lokalne przepisy budowlane oraz przepisy dotyczące strefy klimatycznej, które mogą wymagać różnych głębokości fundamentów. Dzięki odpowiedniemu fundamentowaniu, pergola zyskuje trwałość oraz estetyczny wygląd na wiele lat.

Pytanie 24

Który element w ogrodzie ma jedynie funkcję dekoracyjną?

A. Ławka

B. Pergola

C. Murek

D. Rzeźba

Rzeźba ogrodowa to element, który pełni wyłącznie funkcję estetyczną, mając na celu wzbogacenie wizualne przestrzeni. Rzeźby mogą być wykonane z różnych materiałów, takich jak kamień, metal czy ceramika, co pozwala na ich dostosowanie do stylu ogrodu oraz indywidualnych upodobań właściciela. W ogrodach o tematyce klasycznej rzeźby przedstawiają często postacie mitologiczne lub zwierzęta, podczas gdy w ogrodach nowoczesnych można spotkać abstrakcyjne formy. Warto zauważyć, że dobrze dobrana rzeźba nie tylko przyciąga wzrok, ale również może pełnić rolę punktu centralnego w aranżacji ogrodu. Podczas projektowania przestrzeni ogrodowej, stosuje się zasady kompozycji, takie jak równowaga, proporcja i rytm, co sprawia, że rzeźby mogą harmonijnie współgrać z innymi elementami, takimi jak roślinność czy meble ogrodowe. Wybór rzeźby powinien być przemyślany, ponieważ jej obecność może znacząco wpłynąć na charakter całego ogrodu, nadając mu unikalny styl.

Pytanie 25

Obszar, który stracił swoją wartość ekologiczną w wyniku niekorzystnych zmian spowodowanych przez działalność człowieka, określany jest jako obszar

A. pierwotny

B. kulturowy dysharmonijny

C. naturalny

D. kulturowy harmonijny

Krajobraz kulturowy harmonijny sugeruje istnienie równowagi między działalnością ludzką a naturalnymi ekosystemami. W tym kontekście, taki krajobraz miałby zachować swoje wartości biologiczne, co jest sprzeczne z definicją krajobrazu, który stracił te wartości. Przykłady krajobrazów kulturowych harmonijnych można odnaleźć w obszarach, w których tradycyjne praktyki rolnicze współistnieją z lokalnymi ekosystemami, co sprzyja bioróżnorodności. Natomiast krajobraz pierwotny odnosi się do terenów, które nie zostały oszpecone przez działalność człowieka i wciąż zachowują swoje naturalne cechy. Przykładem mogą być zachowane lasy tropikalne czy obszary górskie. Wreszcie, krajobraz naturalny to termin związany z terenami, które nie są zmienione przez ludzką działalność, również nie pasuje do kontekstu pytania. Niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z rozumienia relacji między człowiekiem a przyrodą, gdzie zbyt optymistyczne podejście do wpływu działalności człowieka prowadzi do błędnych wniosków o harmonii i zachowaniu biologicznych wartości. Wiele osób myli różne typy krajobrazów, co może prowadzić do nieprawidłowych interpretacji w kontekście ochrony środowiska i planowania przestrzennego.

Pytanie 26

Aby zrealizować warstwę podbudowy dla nawierzchni pieszej, wykonanej z drewnianej kostki brukowej na gruntach przepuszczalnych, należy zastosować

A. klińca

B. chudego betonu

C. tłucznia

D. podsypki piaskowej

Podsypka piaskowa jest materiałem, który idealnie nadaje się do wykonania warstwy podbudowy nawierzchni pieszej, zwłaszcza jeśli jest ona z drewnianej kostki brukowej. Piasek, jako materiał naturalny, ma doskonałe właściwości przepuszczalności, co jest kluczowe w przypadku gruntów przepuszczalnych. Dzięki zastosowaniu podsypki piaskowej, uzyskuje się odpowiednią stabilizację kostki oraz możliwość swobodnego odprowadzania wody, co zapobiega powstawaniu kałuż oraz erozji struktury podbudowy. W praktyce, podsypka piaskowa powinna być nakładana na odpowiednio przygotowaną i zagęszczoną powierzchnię, co zapewnia równomierne osiadanie kostki. Dodatkowo, zgodnie z normami budowlanymi, ważne jest, aby materiał był czysty i nie zawierał zanieczyszczeń organicznych, co mogłoby osłabić jego właściwości. W kontekście podbudowy nawierzchni pieszej, podsypka piaskowa nie tylko pełni funkcję wsparcia dla kostki, ale także wpływa na komfort użytkowania nawierzchni, co czyni ją najlepszym wyborem w tym zastosowaniu.

Pytanie 27

Jakiego typu spoiwa powinno się użyć do utwardzenia nawierzchni gruntowej z dużą ilością cząstek ilastych?

A. Gips

B. Cement

C. Wapno

D. Glinę

Gips, glina i cement, jako spoiwa, mają swoje specyficzne właściwości, które nie są optymalne do utwardzania gruntów o dużej zawartości części ilastych. Gips, będący materiałem o niskiej wytrzymałości na ściskanie, jest stosowany głównie w budownictwie wewnętrznym, na przykład do wykonywania tynków i sufitów, jednak jego zdolność do stabilizacji gruntów jest ograniczona. Użycie gipsu w procesie stabilizacji gruntów nie tylko nie przynosi oczekiwanych efektów, ale może prowadzić do dalszej degradacji struktury gruntu. Glina z kolei, będąc sama materiałem ilastym, nie poprawia charakterystyk mechanicznych gruntu, a jedynie zwiększa jego plastyczność, co może prowadzić do osunięć i deformacji nawierzchni. Zastosowanie gliny w procesach inżynieryjnych, zamiast wymaganej stabilizacji, jest nie tylko niewłaściwe, ale także sprzeczne z dobrymi praktykami budowlanymi. Cement, choć powszechnie stosowany jako materiał wiążący, wymaga stosunkowo dużej ilości wody, co w przypadku gruntów ilastych może prowadzić do ich nadmiernego nawodnienia i utraty nośności. Działania te są sprzeczne z zasadami odpowiedniego doboru materiałów, które zalecają stosowanie stabilizatorów odpowiednich do specyficznych warunków gruntowych. Tak więc wybór wapna stanowi kluczowy element skutecznej i ekologicznej stabilizacji gruntów, podczas gdy pozostałe odpowiedzi wskazują na błędne podejście do problemu.

Pytanie 28

Jaka jest typowa sekwencja działań przy budowie panelowego ogrodzenia metalowego?

A. Wykonanie wykopu, ustawienie słupków, zalanie wykopu mieszanką betonową, mocowanie paneli ogrodzeniowych

B. Wykonanie wykopu, zalanie wykopu mieszanką betonową, mocowanie paneli ogrodzeniowych, ustawienie słupków

C. Wykonanie wykopu, ustawienie słupków, mocowanie paneli ogrodzeniowych, zalanie wykopu mieszanką betonową

D. Wykonanie wykopu, wylanie fundamentu, ustawienie słupków, mocowanie paneli ogrodzeniowych

Poprawna odpowiedź wskazuje na typową kolejność prac przy budowie metalowego ogrodzenia panelowego. Pierwszym krokiem jest wykonanie wykopu, co pozwala na przygotowanie fundamentu dla słupków. Ustawienie słupków jest kluczowe, ponieważ to one stanowią główną podporę dla całej konstrukcji. Następnie, zalanie wykopu mieszanką betonową zapewnia stabilność i trwałość umocowania słupków, co jest zgodne z zaleceniami branżowymi dotyczącymi fundamentacji ogrodzeń. Ostatecznym etapem jest mocowanie paneli ogrodzeniowych, co łączy wszystkie elementy w funkcjonalną całość. Taka sekwencja działań nie tylko zwiększa wytrzymałość ogrodzenia, ale także ułatwia jego montaż oraz późniejsze ewentualne prace konserwacyjne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa ogrodzeń w obiektach przemysłowych, gdzie stabilność i odporność na warunki atmosferyczne są kluczowe dla bezpieczeństwa i estetyki otoczenia.

Pytanie 29

Rozdzielenie długiego ogrodowego wnętrza ścieżkami biegnącymi równolegle do jego dłuższych boków sprawia, że przestrzeń ta wydaje się być

A. wysoka

B. niska

C. szeroka

D. wąska

Odpowiedź 'węższe' jest poprawna, ponieważ podział podłużnego wnętrza ogrodowego drogami przebiegającymi równolegle do dłuższych boków optycznie zmienia percepcję przestrzeni. Stworzenie takich podziałów może skutkować efektem wizualnym, w którym przestrzeń wydaje się bardziej zwarta i mniej szeroka. Z perspektywy projektowania ogrodów, takie podejście jest często stosowane, aby nadać ogrodowi większą intensywność i wyrazistość. Przykładowo, w ogrodach formalnych, gdzie drogi są ułożone w prostokąty lub rzędy, wrażenie węższej przestrzeni może być wykorzystane do skoncentrowania uwagi na centralnym punkcie aranżacji, takim jak fontanna czy rzeźba. Dobre praktyki w projektowaniu ogrodów wskazują na znaczenie takich podziałów dla stworzenia harmonijnej i estetycznej kompozycji, która zachęca do odkrywania różnych sekcji ogrodu. Dodatkowo, zastosowanie roślinności i elementów krajobrazu wzdłuż tych dróg może dodatkowo podkreślić wrażenie węższej przestrzeni, co wpływa na subiektywne postrzeganie szerokości ogrodu.

Pytanie 30

Jaka będzie łączna wartość kosztorysowa 122 sztuk przęseł niskiego ogrodzenia ogrodowego, jeżeli cena rynkowa jednego przęsła wynosi 15,85 zł?

A. 193,37 zł

B. 193,70 zł

C. 19 337,00 zł

D. 1 933,70 zł

Błędy w obliczeniach kosztów mogą wynikać z wielu czynników, a ich zrozumienie jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania projektami budowlanymi. Często zdarza się, że osoby dokonujące obliczeń nie uwzględniają właściwej jednostki miary przy mnożeniu, co prowadzi do błędnych wyników. Na przykład, odpowiedzi takie jak 193,70 zł oraz 193,37 zł sugerują, że przyjęto złą wartość lub błąd w obliczeniach, gdzie pomijana jest część jednostkowa w obliczeniach. Natomiast odpowiedź 19 337,00 zł może wynikać z nieprawidłowego pomnożenia, gdzie wynik został przesunięty o dodatkowe zera, co jest typowym błędem przy kalkulacjach, często związanym z niepoprawnym zaokrągleniem. Takie pomyłki mogą prowadzić do znacznych problemów finansowych w projektach budowlanych, gdzie precyzja kosztów jest kluczowa. Zrozumienie, jak należy prawidłowo zaokrąglać i prezentować dane, a także jak stosować odpowiednie metody obliczeń, jest niezbędne w każdej branży, w której zachodzi konieczność analizy kosztów. Dobrze przemyślane podejście do kosztorysowania jest standardem, który powinien być przestrzegany w celu uniknięcia nieporozumień i błędów, mogących wpływać na wyniki finansowe projektu.

Pytanie 31

Aby uzyskać statyczny charakter kompozycji w krajobrazie, należy zastosować w jej projektowaniu

A. asymetrię i kontrastowe barwy

B. asymetrię i delikatne kolory

C. symetrię i kontrastowe barwy

D. symetrię i delikatne kolory

Odpowiedź 'symetrię i barwy stonowane' jest prawidłowa, ponieważ w projektowaniu wnętrz krajobrazowych elementy te są kluczowe dla uzyskania statycznego charakteru kompozycji. Symetria wprowadza harmonię i równowagę, co jest istotne w tworzeniu spokojnych i uporządkowanych przestrzeni. Przykłady zastosowania symetrii można znaleźć w klasycznych ogrodach, gdzie elementy takie jak aleje drzew, fontanny czy rabaty są rozmieszczone w równych odległościach, co sprzyja odczuciu stabilności. Barwy stonowane, z kolei, takie jak odcienie szarości, beżu czy zieleni, nie przyciągają nadmiernej uwagi i wspierają poczucie spokoju oraz harmonii. W praktyce architektonicznej często stosuje się palety kolorystyczne oparte na tonach ziemi, które w naturalny sposób wpisują się w otoczenie i minimalizują kontrasty. Te elementy nie tylko wpływają na estetykę, ale także na psychologię przestrzeni, co jest zgodne z zasadami projektowania zgodnie z teorią Gestalt, która podkreśla znaczenie postrzegania całości w kontekście detali. Takie podejście jest fundamentalne w tworzeniu funkcjonalnych i estetycznie przyjemnych przestrzeni życiowych.

Pytanie 32

Który typ murka odznacza się najwyższą odpornością?

A. Kamienny murowany

B. Betonowy

C. Drewniany

D. Kamienny suchy

Odpowiedź betonowy jest prawidłowa, ponieważ mury betonowe charakteryzują się wyjątkową wytrzymałością na różne czynniki zewnętrzne, takie jak obciążenia, zmiany temperatury oraz działanie wilgoci. Beton, jako materiał budowlany, ma wysoką odporność na ściskanie, co sprawia, że jest idealnym rozwiązaniem do konstrukcji murów, które muszą przenosić znaczne obciążenia. Przykładem zastosowania murów betonowych są fundamenty budynków, gdzie ich solidność jest kluczowa dla stabilności całej struktury. Dodatkowo, mury betonowe można dodatkowo wzmacniać stalowymi prętami, co jeszcze bardziej zwiększa ich nośność, co jest zgodne z normami PN-EN 1992-1-1 dotyczącymi projektowania konstrukcji betonowych. W praktyce, mury te są również łatwe w utrzymaniu i odporne na degradację, co czyni je długoterminowym rozwiązaniem budowlanym.

Pytanie 33

Przy użyciu niwelatora oraz jednej łaty niwelacyjnej można w terenie przeprowadzić pomiar

A. wysokości.

B. różnicy wysokości.

C. kąta pionowego.

D. azymutu.

Wybór odpowiedzi dotyczącej pomiaru wysokości, kąta pionowego lub azymutu wydaje się na pierwszy rzut oka logiczny, jednak w rzeczywistości te pomiary wymagają innych narzędzi lub metod. Pomiar wysokości w tym kontekście oznaczałby konieczność określenia konkretnej wysokości punktu względem umownej powierzchni odniesienia, co jest bardziej złożonym procesem, wymagającym dodatkowych instrumentów, takich jak teodolit czy tachimetr. W przypadku kąta pionowego i azymutu, obie te wartości są związane z kierunkiem i położeniem w przestrzeni, a ich pomiar wymaga specjalistycznych instrumentów, takich jak teodolit czy GPS z funkcjami kątowymi. Takie podejścia są nieodpowiednie przy użyciu wyłącznie niwelatora i łaty, które są zaprojektowane głównie do pomiarów różnic wysokości. Typowym błędem w myśleniu jest zatem mylenie pomiaru różnicy wysokości z tymi bardziej złożonymi pomiarami, które wymagają innego podejścia i sprzętu. W geodezji kluczowe jest zrozumienie funkcji poszczególnych narzędzi i ich zastosowania, co pozwala na właściwe wykorzystanie technologii pomiarowych, zgodnie z normami i zasadami sztuki inżynierskiej.

Pytanie 34

Którego zabiegu nie trzeba przeprowadzać w przypadku konserwacji nawierzchni żwirowej stabilizowanej?

A. Odchwaszczania

B. Wałowania

C. Betonowania

D. Wyrównywania

Wybór odpowiedzi związanych z wałowaniem, odchwaszczaniem czy wyrównywaniem wskazuje na niepełne zrozumienie specyfiki konserwacji nawierzchni żwirowej stabilizowanej. Wałowanie jest procesem, który zwiększa zagęszczenie materiału, co wpływa na jego stabilność i trwałość. Jest to kluczowy zabieg, który powinien być regularnie stosowany, aby zapobiec deformacjom nawierzchni. Odchwaszczanie jest istotne, aby utrzymać estetykę oraz funkcjonalność nawierzchni, eliminując niepożądane rośliny, które mogą osłabiać strukturę. Wyrównywanie natomiast jest konieczne w celu usunięcia wszelkich nierówności, które mogą być wynikiem eksploatacji lub działania warunków atmosferycznych. Przyjęcie, że betonowanie jest konieczne do konserwacji nawierzchni żwirowej, może wynikać z błędnej interpretacji roli betonu w budownictwie drogowym. Beton jest materiałem stosowanym w budowie nawierzchni twardych, ale w przypadku nawierzchni żwirowych jego użycie nie jest wymagane ani zalecane, ponieważ może prowadzić do zwiększenia kosztów oraz niepotrzebnego obciążenia dla infrastruktury. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i konserwacji dróg, a wybór właściwych zabiegów ma wpływ na bezpieczeństwo i jakość użytkowania nawierzchni.

Pytanie 35

Brama księżycowa jest charakterystycznym elementem wystroju ogrodu?

A. francuskiego

B. angielskiego

C. chińskiego

D. włoskiego

Brama księżycowa to charakterystyczny element architektury ogrodowej w stylu chińskim, który odzwierciedla głębokie powiązania tego stylu z filozofią feng shui oraz estetyką natury. Tego typu bramy, często dekorowane ornamentami przedstawiającymi smoki czy inne symbole szczęścia, nie tylko pełnią funkcję estetyczną, ale także praktyczną, wyznaczając granice przestrzeni i tworząc harmonijne połączenie między ogrodem a otoczeniem. W ogrodach chińskich brama księżycowa może być umiejscowiona w strategicznych punktach, aby kierować wzrokiem i energią w określone miejsca, co jest zgodne z zasadami feng shui. Użytkownicy mogą spotkać się z tym elementem w różnych formach, od prostych łuków po bogato zdobione struktury, które mogą być używane do tworzenia intymnych zakątków w ogrodzie. Warto również dodać, że brama księżycowa może być inspiracją dla współczesnych projektów ogrodowych, w których dąży się do integracji architektury z naturą, co jest istotnym kierunkiem w nowoczesnym projektowaniu przestrzeni zewnętrznych.

Pytanie 36

Najbardziej wytrzymałym materiałem stosowanym przy budowie ścieżki w ogrodzie jest

A. płyta betonowa

B. kostka granitowa

C. łupek kamienny

D. cegła budowlana

Kostka granitowa jest uznawana za najtrwalszy materiał do budowy ścieżek ogrodowych ze względu na swoje niezwykle korzystne właściwości fizyczne i chemiczne. Granit jest skałą magmową, która charakteryzuje się dużą twardością, odpornością na ścieranie oraz działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych, takich jak deszcz, śnieg czy mróz. Dzięki tym cechom kostka granitowa nie podlega deformacjom ani nie traci swoich właściwości estetycznych z upływem czasu. Ponadto, granit jest materiałem naturalnym, co w kontekście architektury krajobrazu zyskuje na wartości, gdyż wpisuje się w ideę zrównoważonego rozwoju. Wykorzystanie kostki granitowej w ogrodach może obejmować różnorodne formy, od ścieżek po podjazdy, a także schody ogrodowe. Warto dodać, że dzięki różnorodności kolorystycznej i fakturowej granitu, można uzyskać efektowne aranżacje, które harmonijnie wkomponują się w otoczenie. W kontekście standardów budowlanych, korzystanie z materiałów takich jak kostka granitowa jest zalecane w projektach, które stawiają na trwałość i estetykę, co jest zgodne z wymaganiami norm europejskich dotyczących materiałów budowlanych.

Pytanie 37

Aby stworzyć powierzchnię odporną na poślizgnięcia na tarasie, należy zastosować deski

A. ryflowane

B. heblowane

C. przecierane

D. polerowane

Deski ryflowane są najlepszym wyborem do budowy powierzchni antypoślizgowej tarasu, ponieważ ich charakterystyczne żłobienia zwiększają przyczepność, co jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa użytkowników. Dzięki ryflowanej powierzchni woda oraz inne substancje, które mogą powodować poślizg, skuteczniej spływają, co znacząco redukuje ryzyko wypadków. Przykładem zastosowania desek ryflowanych są tarasy przy basenach lub w miejscach narażonych na kontakt z wodą. Wybór tego typu desek powinien być zgodny z normami bezpieczeństwa, które zalecają stosowanie materiałów o odpowiednich właściwościach antypoślizgowych. Dobrą praktyką jest także regularne sprawdzanie stanu desek oraz ich konserwacja, co pozwala na utrzymanie właściwości antypoślizgowych przez długi czas. Warto również wspomnieć, że deski ryflowane mogą być wykonane z różnych materiałów, takich jak drewno kompozytowe czy naturalne, co dodatkowo zwiększa ich wszechstronność w zastosowaniach zewnętrznych.

Pytanie 38

W obszarze przeznaczonym do sadzenia drzew należy przeprowadzić zagęszczenie ziemi poprzez

A. wałowanie za pomocą powietrza

B. ugniatanie przy pomocy desek

C. mechaniczne ubijanie

D. nawadnianie wodą

Zalewanie wodą to jedna z najskuteczniejszych metod zagęszczania gruntu, szczególnie w przypadku gleby organicznej lub wierzchniej, gdzie woda działa jako czynnik wiążący cząstki gruntowe. Proces ten polega na uniformnym nawadnianiu terenu, co pozwala na osiągnięcie optymalnej wilgotności gleby, sprzyjającej jej naturalnemu zagęszczeniu pod wpływem ciężaru własnego. W praktyce, ten sposób jest często stosowany w przypadku przygotowywania terenu pod nasadzenia drzew, ponieważ zapewnia nie tylko odpowiednią strukturę gleby, ale również jej właściwości fizyczne, jak przewiewność i zdolność do zatrzymywania wody. Warto zauważyć, że odpowiednie nawadnianie oraz kontrola poziomu wody wpływają na aerację podłoża, co jest istotne dla zdrowego wzrostu korzeni drzew. W przypadku stosowania zalewania wodą, istotne jest, aby monitorować stan gruntu oraz unikać nadmiernego nasycenia, które mogłoby prowadzić do erozji lub zapadania się gruntu.

Pytanie 39

Najlepszym materiałem do stworzenia wierzchniej warstwy ścieżki w ogrodzie z kruszywa jest

A. grys

B. tłuczeń

C. piasek

D. żwir

Żwir jest idealnym materiałem do wykonania wierzchniej warstwy ścieżki ogrodowej z kruszywa ze względu na swoje unikalne właściwości fizyczne i estetyczne. Jest on materiałem o odpowiedniej granulacji, co pozwala na łatwe odsączanie wody, zapobiegając jednocześnie powstawaniu kałuż. Dodatkowo, żwir jest dostępny w różnych kolorach i kształtach, co umożliwia dostosowanie ścieżki do charakterystyki ogrodu. W praktyce, żwir układany jest na wcześniej przygotowanej podsypce, co zapewnia stabilność i estetykę. Dobre praktyki przy układaniu ścieżek z żwiru obejmują zastosowanie geowłókniny, która zapobiega mieszaniu się żwiru z ziemią oraz wzrostowi chwastów. Użycie żwiru, zgodnie z normami budowlanymi, może również wpłynąć na zwiększenie estetyki przestrzeni oraz jej funkcjonalności, co czyni go najlepszym wyborem w porównaniu do innych materiałów.

Pytanie 40

Jaką długość będzie miał murek ogrodowy o długości 5,00 m na planie wykonanym w skali 1:50?

A. 10,0 cm

B. 2,5 cm

C. 5,0 cm

D. 12,5 cm

Odpowiedź 10,0 cm jest jak najbardziej trafna. Wynika to z tego, że mamy tu skalę 1:50. Czyli każdy 1 cm na planie to 50 cm w rzeczywistości. Żeby obliczyć długość murka w skali, musimy wziąć prawdziwą długość, czyli 5,00 m i podzielić ją przez ten współczynnik skali. Jak przeliczymy metry na centymetry, mamy 5,00 m to 500 cm. Potem dzielimy 500 cm przez 50 i wychodzi nam 10,0 cm. Z mojej perspektywy, takie przeliczenia są mega ważne, jeśli chodzi o architekturę czy projektowanie przestrzenne. W końcu, żeby dobrze oddać wymiary na planach, musimy mieć to na uwadze. Skale używa się często w rysunkach technicznych, bo to pomaga zmieścić dużą budowlę na kartce. Na przykład w projektach budowlanych, odpowiednia skala to klucz do lepszego planowania i komunikacji z innymi osobami w branży. Zrozumienie, jak to działa ze skalą, to podstawa dla każdego, kto myśli o projektowaniu czy budownictwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej