Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 21 września 2025 23:32
Data zakończenia: 21 września 2025 23:59

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zaprawy szamotowe powinny być wykorzystywane do budowania

A. ścian osłonowych

B. kanałów wentylacyjnych

C. kominów niezwiązanych z budynkiem

D. ścian w piwnicach

Zaprawy szamotowe są specjalistycznymi materiałami, które charakteryzują się wysoką odpornością na wysokie temperatury oraz chemikalia. Dlatego ich zastosowanie w murowaniu kominów wolnostojących jest fundamentalne, ponieważ te elementy budowlane są narażone na działanie ekstremalnych temperatur i dymów. Kominy są miejscem, gdzie odprowadzane są gazy spalinowe, które mogą osiągać bardzo wysokie temperatury. Dlatego zaprawy szamotowe, które są wzbogacone o materiały ogniotrwałe, zapewniają nie tylko trwałość, ale i bezpieczeństwo konstrukcji. Przykładowo, w budownictwie przemysłowym, gdzie kominy muszą spełniać określone normy dotyczące emisji oraz odporności na działanie wysokich temperatur, użycie zapraw szamotowych jest standardem. Dobrą praktyką jest również przeprowadzanie regularnych inspekcji kominów, aby upewnić się, że zaprawa nie wykazuje oznak degradacji, co może prowadzić do potencjalnych zagrożeń dla budynku i jego użytkowników.

Pytanie 2

Kiedy wykonuje się poziomą izolację przeciwwilgociową na ścianie fundamentowej?

A. z polistyrenu ekstrudowanego

B. z folii paroizolacyjnej

C. ze styropianu

D. z papy asfaltowej

Pozioma izolacja przeciwwilgociowa ściany fundamentowej jest kluczowym elementem zapewniającym trwałość i stabilność budynku. Wykonanie tej izolacji z papy asfaltowej jest powszechną praktyką, ponieważ ten materiał charakteryzuje się wysoką odpornością na wilgoć oraz doskonałymi właściwościami hydroizolacyjnymi. Papa asfaltowa jest materiałem, który można łatwo aplikować na różnych powierzchniach, co czyni ją idealnym rozwiązaniem przy izolacji fundamentów. W praktyce, papa asfaltowa może być stosowana w różnych warunkach, na przykład w obszarach o wysokim poziomie wód gruntowych. Aby zapewnić skuteczność izolacji, należy stosować papę asfaltową zgodnie z zaleceniami producentów oraz normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 13707, które określają odpowiednie metody aplikacji i wymagania materiałowe. Dodatkowo, należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu podłoża oraz o stosowaniu materiałów dodatkowych, takich jak kleje i masy uszczelniające, które mogą zwiększyć skuteczność izolacji.

Pytanie 3

Po jakim czasie od rozpoczęcia twardnienia powinno się przeprowadzić badanie wytrzymałości na ściskanie próbek zaprawy cementowo-wapiennej, aby określić jej markę/klasę?

A. Po 7 dniach

B. Po 28 dniach

C. Po 1 dniu

D. Po 14 dniach

Poprawna odpowiedź, wskazująca na 28-dniowy okres twardnienia zaprawy cementowo-wapiennej, opiera się na ogólnie przyjętych standardach branżowych w zakresie oceny wytrzymałości materiałów budowlanych. Zgodnie z normą PN-EN 196-1, wytrzymałość na ściskanie powinna być oceniana po 28 dniach twardnienia, ponieważ w tym czasie zaprawa osiąga zbliżoną do maksymalnej wytrzymałość. W ciągu pierwszych dni twardnienia (1-7 dni) zachodzą intensywne reakcje chemiczne, w wyniku których wytrzymałość jest znacznie niższa. Badania wykazują, że dopiero po pełnym 28-dniowym cyklu twardnienia, właściwości mechaniczne materiału stabilizują się, co pozwala na rzetelną ocenę jego jakości. Przykładem może być wykorzystanie takich zapraw w konstrukcjach nośnych, gdzie kluczowe jest zapewnienie odpowiednich parametrów wytrzymałościowych. Dlatego w praktyce budowlanej poleca się przeprowadzanie badań wytrzymałości dopiero po tym określonym czasie, aby uzyskać wiarygodne wyniki.

Pytanie 4

Oblicz wydatki na rozbiórkę kamiennej ławy fundamentowej o wymiarach 1,2 x 0,6 x 10 m, przy założeniu, że koszt rozbiórki 1 m fundamentów kamiennych wynosi 350 zł?

A. 2520 zł

B. 210 zł

C. 2100 zł

D. 420 zł

Aby obliczyć koszt rozbiórki kamiennej ławy fundamentowej, musimy najpierw określić objętość rozbieranego materiału. Wymiary ławy fundamentowej wynoszą 1,2 m szerokości, 0,6 m wysokości i 10 m długości. Obliczamy objętość, stosując wzór: V = długość x szerokość x wysokość. W naszym przypadku będzie to: V = 10 m x 1,2 m x 0,6 m = 7,2 m³. Koszt rozbiórki 1 m³ fundamentów kamiennych wynosi 350 zł, więc całkowity koszt rozbiórki będzie równy: 7,2 m³ x 350 zł/m³ = 2520 zł. W praktyce, znajomość metod obliczania kosztów prac budowlanych jest kluczowa dla efektywnego zarządzania budową oraz budżetowania projektów. Oprócz tego, warto wziąć pod uwagę dodatkowe koszty związane z wywozem gruzu oraz ewentualnymi pracami związanymi z zabezpieczeniem terenu. Zastosowanie tej wiedzy w praktyce umożliwia lepsze planowanie i minimalizację kosztów związanych z pracami budowlanymi.

Pytanie 5

W odnawianym obiekcie należy zamurować otwór o powierzchni 1,5 m2, usytuowany w ściance działowej o grubości 1/2 cegły, wykonanej na zaprawie cementowo-wapiennej. Jeśli czas pracy przy zamurowywaniu 1 m2 otworu wynosi 2,5 r-g, a stawka za robociznę wynosi 12 zł/r-g, to jakie będzie wynagrodzenie murarza za zrealizowanie tej czynności?

A. 48 zł

B. 60 zł

C. 45 zł

D. 30 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie murarza za zamurowanie otworu o powierzchni 1,5 m2, należy najpierw ustalić nakład robocizny. W przypadku zamurowania 1 m2 otworu, nakład wynosi 2,5 r-g, co oznacza, że dla otworu o powierzchni 1,5 m2, całkowity nakład robocizny wyniesie: 1,5 m2 x 2,5 r-g/m2 = 3,75 r-g. Następnie, aby obliczyć wynagrodzenie, należy pomnożyć całkowity nakład robocizny przez stawkę robocizny, która wynosi 12 zł/r-g. Zatem wynagrodzenie murarza wynosi: 3,75 r-g x 12 zł/r-g = 45 zł. Tego rodzaju obliczenia są standardową praktyką w branży budowlanej, gdzie dokładne oszacowanie kosztów pracy jest kluczowe dla efektywnego zarządzania budżetem projektu. Przykład ten ilustruje, jak ważne jest umiejętne przeliczanie nakładów robocizny oraz kosztów pracy, co przyczynia się do lepszego planowania i realizacji inwestycji budowlanych.

Pytanie 6

Jakiej zaprawy nie wykorzystuje się w miejscach, gdzie styka się z elementami stalowymi, z powodu ryzyka pojawienia się korozji stali?

A. Cementowo-wapiennej

B. Gipsowo-wapiennej

C. Cementowej

D. Szamotowej

Wybór zaprawy cementowej, szamotowej lub cementowo-wapiennej w miejscach styku z elementami stalowymi może wydawać się odpowiedni, jednakże każda z tych zapraw ma swoje specyficzne właściwości, które niekoniecznie są optymalne w kontekście ochrony stali przed korozją. Zaprawa cementowa, będąca jedną z najczęściej stosowanych, zapewnia solidne wiązanie i odpowiednią wytrzymałość mechaniczną, ale w obecności wilgoci również może przyczyniać się do korozji, chociaż w mniejszym stopniu niż gipsowo-wapienna. W warunkach wysokiej wilgotności, zaprawy cementowe mogą wchodzić w reakcje z tlenem i wodą, co prowadzi do powstawania rdzy na powierzchni stali. Dodatkowo, zaprawy szamotowe, które są stosowane głównie w piecach opalanych drewnem czy kotłach, są projektowane tak, aby wytrzymywać wysokie temperatury, ale także nie są zalecane w miejscach o dużej wilgotności. Właściwy dobór zaprawy powinien uwzględniać nie tylko jej wytrzymałość, ale również odporność chemiczną oraz funkcję, jaką ma spełniać w kontekście ochrony stalowych elementów konstrukcyjnych. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru niewłaściwej zaprawy, często wynikają z braku zrozumienia różnic w składzie chemicznym i właściwościach materiałowych, co podkreśla znaczenie edukacji i znajomości standardów budowlanych.

Pytanie 7

Na podstawie fragmentu instrukcji określ, jakiej długości pręty zbrojeniowe należy umieścić pod otworem okiennym o szerokości 150 cm?

Instrukcja wykonywania ścian zewnętrznych
w systemie Ytong
(fragment)

„ (...) W strefach podokiennych należy umieszczać zbrojenie poziome (firmowe do spoin wspornych lub dwa pręty ze stali żebrowanej o średnicy 8 mm). Należy pamiętać, aby zbrojenie przedłużyć co najmniej 0,5 metra poza krawędzie otworów."(...)

A. 200 cm

B. 150 cm

C. 225 cm

D. 250 cm

Odpowiedź 250 cm jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z zasadami projektowania konstrukcji, pręty zbrojeniowe powinny wystawać poza otwór okienny, aby zapewnić odpowiednią nośność oraz stabilność. W tym przypadku, otwór o szerokości 150 cm wymaga, aby pręty zbrojeniowe były dłuższe o 0,5 metra z każdej strony, co daje dodatkowe 100 cm. Suma długości otworu i wystających prętów zbrojeniowych wynosi więc 250 cm. W praktyce, właściwe zbrojenie jest kluczowe dla zapobiegania pękaniu betonu oraz zwiększenia trwałości konstrukcji. Dobre praktyki w budownictwie zalecają stosowanie prętów zbrojeniowych zgodnie z normami Eurokod, które definiują szczegółowe wymagania dotyczące ich długości i umiejscowienia. Ponadto, prawidłowe zbrojenie wokół otworów, takich jak okna czy drzwi, jest niezbędne dla zachowania integralności strukturalnej budynku oraz zapewnienia bezpieczeństwa jego użytkowników.

Pytanie 8

Element architektoniczny rozciągający się poziomo i wystający przed lico ściany, który zabezpiecza budynek przed spływającą wodą to

A. attyka

B. gzyms

C. cokół

D. nadproże

Gzyms to taki element w architekturze, który wystaje trochę przed mur, a jego główną rolą jest ochrona budynku przed deszczem i wodą, która spływa z dachu. Dzięki temu, że ma odpowiednio ukształtowaną formę, skutecznie odprowadza wodę z dala od ścian, co zapobiega ich zawilgoceniu. I to jest mega ważne! Widziałem gzymsy w różnych stylach budowlanych – od klasycznych do nowoczesnych – i naprawdę mogą wyglądać całkiem inaczej, w zależności od projektu. Warto też pamiętać, że w budownictwie musimy brać pod uwagę lokalne warunki atmosferyczne, bo to ma ogromne znaczenie dla funkcjonalności gzymsów. Można je znaleźć w wielu starych budynkach, gdzie nie tylko chronią, ale też ładnie wyglądają, podkreślając estetykę całej elewacji.

Pytanie 9

Aby przygotować zaprawę cementowo-wapienną, użyto 50 kg wapna. Jaką ilość cementu trzeba zastosować do tej zaprawy, jeśli proporcja objętościowa składników wynosi 1:2:4?

A. 150 kg

B. 100 kg

C. 50 kg

D. 25 kg

Aby obliczyć ilość cementu potrzebną do wykonania zaprawy cementowo-wapiennej, należy najpierw zrozumieć stosunek objętościowy składników, który wynosi 1:2:4. Oznacza to, że na każdą część cementu przypadają dwie części wapna i cztery części piasku. W tym przypadku, skoro przygotowano 50 kg wapna, to obliczamy ilość cementu w następujący sposób: jeśli 2 części to 50 kg, to 1 część (czyli cement) wynosi 25 kg (50 kg / 2 = 25 kg). Dodatkowo, dla zapewnienia właściwych właściwości zaprawy oraz trwałości konstrukcji, dobrym standardem jest stosowanie dokładnych proporcji, które zapewniają odpowiednią wytrzymałość i elastyczność mieszanki. Warto pamiętać, że w praktyce do wykonania zaprawy często korzysta się z gotowych mieszanek zapraw, które już mają zmierzone i dobrane składniki w odpowiednich proporcjach, co ułatwia pracę budowlaną.

Pytanie 10

Na podstawie tabeli oblicz ilości cementu portlandzkiego i piasku, potrzebne do wykonania 1,5 m³ zaprawy cementowo-wapiennej M2.

Orientacyjna ilość składników na 1 m³ zaprawy cementowo-wapiennej o konsystencji plastycznej
Proporcje cement : wapno : piasek	Marka zaprawy	Cement portlandzki CEM I [kg]	Wapno hydratyzowane [kg]	Piasek [m³]	Woda [dm³]
1 : 2,5 : 10,5	M2	107	124	0,94	316
1 : 1,25 : 6,75	M5	165	97	0,95	304
1 : 0,25 : 3,75	M20	293	34	0,93	284

A. 145,5 kg cementu, 1,410 m3 piasku

B. 186,0 kg cementu, 1,425 m3 piasku

C. 107,0 kg cementu, 1,425 m3 piasku

D. 160,5 kg cementu, 1,410 m3 piasku

Odpowiedź "160,5 kg cementu, 1,410 m3 piasku" jest prawidłowa, ponieważ została obliczona zgodnie z proporcjami podanymi w tabeli dla zaprawy cementowo-wapiennej M2. W celu określenia ilości cementu i piasku potrzebnych do wykonania 1,5 m3 zaprawy, należy najpierw ustalić wartości dla 1 m3, a następnie przemnożyć je przez 1,5. Dla zaprawy M2 standardowe proporcje to 107 kg cementu na 1 m3 i 0,94 m3 piasku. Przemnażając te wartości przez 1,5, uzyskujemy 160,5 kg cementu oraz 1,410 m3 piasku. Tego typu obliczenia są fundamentalne w budownictwie, gdzie precyzyjne określenie proporcji materiałów ma kluczowe znaczenie dla jakości i trwałości konstrukcji. Stosowanie odpowiednich norm, takich jak PN-EN 197-1, gwarantuje, że zaprawa osiągnie wymagane właściwości mechaniczne i trwałość. W praktyce, dokładne obliczenia i właściwe proporcje składników wpływają na zachowanie zaprawy w różnych warunkach atmosferycznych oraz jej odporność na czynniki zewnętrzne. Istotne jest również, aby przed rozpoczęciem prac budowlanych zasięgnąć porady specjalistów, którzy mogą wskazać właściwe proporcje i metody mieszania.

Pytanie 11

Keramzyt to lekkie materiały budowlane, wykorzystywane do wytwarzania zapraw

A. kwasoodpornych

B. ciepłochronnych

C. szamotowych

D. krzemionkowych

Keramzyt to innowacyjne lekkie kruszywo budowlane, które ze względu na swoje właściwości doskonale sprawdza się w produkcji zapraw ciepłochronnych. Jego niska gęstość oraz porowata struktura pozwalają na skuteczną izolację termiczną, co jest kluczowe w tworzeniu energooszczędnych budynków. Przykładem zastosowania keramzytu może być jego użycie w warstwie izolacyjnej w budynkach jednorodzinnych, gdzie przyczynia się do minimalizacji strat ciepła. W standardach budowlanych, takich jak PN-EN 13055, podkreśla się znaczenie stosowania materiałów, które nie tylko spełniają normy wytrzymałościowe, ale również przyczyniają się do efektywności energetycznej budynków. Keramzyt, dzięki swoim właściwościom, jest także materiałem ekologicznym, co wpisuje się w trendy zrównoważonego budownictwa, dążącego do ograniczenia wpływu na środowisko. Stosując keramzyt w zaprawach ciepłochronnych, inwestorzy mogą znacząco obniżyć koszty ogrzewania, co jest szczególnie istotne w kontekście rosnących cen energii.

Pytanie 12

Do mineralnych spoiw hydraulicznych zalicza się

A. wapno hydratyzowane i palone

B. gips szpachlowy i autoklawizowany

C. cement hutniczy i pucolanowy

D. wapno dolomitowe i pokarbidowe

Cement hutniczy i pucolanowy zaliczają się do spoiw mineralnych hydraulicznych ze względu na ich zdolność do wiązania w obecności wody. Cement hutniczy, produkowany z klinkieru hutniczego, charakteryzuje się wysoką wytrzymałością na ściskanie oraz odpornością na działanie wody, co czyni go istotnym materiałem w budownictwie hydrotechnicznym i inżynierii lądowej. Pucolany, z kolei, to naturalne lub sztuczne materiały, które w obecności wody i alkaliów wykazują właściwości hydrauliczne. Przykłady zastosowania cementu hutniczego w budownictwie obejmują konstrukcje mostów, zapór wodnych czy fundamentów w trudnych warunkach gruntowych. W praktyce, odpowiedni dobór spoiwa mineralnego ma kluczowe znaczenie dla trwałości oraz stabilności budowli, co podkreśla znaczenie znajomości norm i standardów branżowych, takich jak PN-EN 197-1, regulujących klasyfikację i wymagania dla cementów.

Pytanie 13

Na podstawie fragmentu instrukcji producenta oblicz, ile palet pustaków potrzeba do wymurowania dwóch ścian wysokości 4 m, długości 8,5 m i grubości 19 cm każda.

Fragment instrukcji producenta
Wymiary pustaka	250×188×220 mm
Masa pustaka	ok. 8,5 kg
Zużycie	grubość ściany - 25 cm	22 szt/m²
	grubość ściany - 19 cm	17 szt./m²
Liczba pustaków na palecie	120 szt.

A. 9 palet

B. 12 palet

C. 10 palet

D. 13 palet

Odpowiedź 10 palet jest poprawna, ponieważ wymagała od nas precyzyjnego obliczenia całkowitej powierzchni dwóch ścian, co stanowi kluczowy element w procesie budowlanym. Obliczając powierzchnię jednej ściany o wysokości 4 m i długości 8,5 m, otrzymujemy 34 m². Dla dwóch ścian daje to łącznie 68 m². Następnie, biorąc pod uwagę, że grubość każdej ściany wynosi 19 cm, musimy uwzględnić odpowiednią ilość pustaków, które potrzebujemy na każdy metr kwadratowy. Przyjmując standardową wartość zużycia pustaków, powinniśmy obliczyć całkowitą liczbę pustaków potrzebnych do wymurowania ścian. Po podzieleniu tej liczby przez ilość pustaków na palecie (zwykle około 6-7 pustaków na paletę), otrzymujemy wynik około 9,63 palety, który zaokrąglamy do 10. Takie podejście zgodne jest z praktykami branżowymi, które podkreślają znaczenie precyzyjnych obliczeń w planowaniu materiałów budowlanych, co pozwala uniknąć niedoborów i opóźnień w realizacji projektu budowlanego.

Pytanie 14

Aby połączyć kształtki ceramiczne narażone na wysokie temperatury, należy użyć zaprawy

A. polimerowej

B. żywiczej

C. krzemionkowej

D. cementowej

Wybór zaprawy żywicznej nie jest odpowiedni do łączenia elementów ceramicznych w warunkach wysokotemperaturowych. Mimo iż żywice epoksydowe czy poliuretanowe wykazują wysoką odporność chemiczną oraz mają doskonałe właściwości adhezyjne, to ich odporność na temperatury otoczenia nie dorównuje właściwościom krzemionkowym. Przy długotrwałym narażeniu na wysokie temperatury, żywice mogą ulegać deformacjom, co prowadzi do osłabienia połączeń oraz ich trwałości. Podobnie, użycie zaprawy cementowej może być mylnym wyborem, ponieważ cement, zwłaszcza w połączeniu z wodą, ma tendencję do pękania i osłabiania się w wyniku cyklicznego działania wysokich temperatur. Często myli się również zaprawę polimerową z krzemionkową, jednak polimery nie gwarantują takiej samej odporności na wysokie temperatury, co może prowadzić do zjawiska degradacji materiału podczas eksploatacji. Właściwy dobór zaprawy jest kluczowy dla zapewnienia długowieczności konstrukcji, a wybór niewłaściwego materiału może prowadzić do poważnych uszkodzeń i kosztownych napraw w przyszłości.

Pytanie 15

Podczas budowy ścian z małych bloczków z betonu komórkowego z użyciem zaprawy o właściwościach ciepłochronnych, wskazane jest stosowanie cienkowarstwowych spoin o szerokości

A. od 5,5 do 6,5 mm

B. od 1,0 do 3,0 mm

C. do 0,5 mm

D. od 3,5 do 5,0 mm

Odpowiedź 'od 1,0 do 3,0 mm' jest prawidłowa, ponieważ podczas wznoszenia murów z drobnowymiarowych bloczków z betonu komórkowego z zastosowaniem zaprawy ciepłochronnej zaleca się stosowanie cienkich spoin, które zapewniają lepsze właściwości izolacyjne. Cienkie spoiny minimalizują mostki termiczne, co jest kluczowe w konstrukcjach energetycznych. Zastosowanie zaprawy ciepłochronnej w połączeniu z odpowiednią grubością spoin pozwala na osiągnięcie optymalnych parametrów cieplnych budynku, redukując straty energii. W praktyce, przy takiej grubości spoiny, można zastosować odpowiednie techniki murowania, które zapewnią równomierne rozłożenie zaprawy oraz jej optymalne związanie z bloczkami. Warto również wspomnieć, że przy budowie murów należy przestrzegać standardów lokalnych oraz norm budowlanych, takich jak PN-B-03002, które określają wymagania dotyczące jakości materiałów i wykonania. Przykładem zastosowania tej zasady może być budowa domów jednorodzinnych, gdzie kluczowe jest osiągnięcie niskiego współczynnika przenikania ciepła, co wpływa na komfort i oszczędności energetyczne w użytkowaniu budynku.

Pytanie 16

Rzeczywiste wymiary pomieszczenia biurowego wynoszą 8 x 5 m. Jakie będą jego wymiary na rysunku sporządzonym w skali 1:200?

A. 16,0 x 10,0 cm

B. 8,0 x 5,0 cm

C. 4,0 x 2,5 cm

D. 40,0 x 25,0 cm

Aby obliczyć wymiary pomieszczenia biurowego w skali 1:200, należy najpierw zrozumieć, że skala ta oznacza, iż 1 jednostka na rysunku odpowiada 200 jednostkom w rzeczywistości. Wymiary pomieszczenia wynoszą 8 m x 5 m, co w centymetrach daje 800 cm x 500 cm. Przy zastosowaniu skali 1:200, obliczamy wymiary na rysunku, dzieląc rzeczywiste wymiary przez 200. Tak więc: 800 cm / 200 = 4 cm, a 500 cm / 200 = 2,5 cm. Zatem wymiary przedstawione na rysunku wynoszą 4,0 x 2,5 cm. W praktyce, umiejętność przeliczania wymiarów na rysunkach technicznych jest kluczowa w architekturze, inżynierii i projektowaniu wnętrz. Przy projektowaniu biur, poprawne odwzorowanie wymiarów budynków w rysunkach technicznych zapewnia dokładność i zgodność z rzeczywistością, co jest zgodne z normami branżowymi i wspomaga procesy konstrukcyjne oraz weryfikację planów budowlanych.

Pytanie 17

W jakim stylu, w każdej warstwie w elewacji muru, są widoczne na przemian, kolejno - główki i wozówki?

A. Holenderskim

B. Śląskim

C. Polskim

D. Amerykańskim

Wiązanie holenderskie to już zupełnie inna historia. Tam nie ma naprzemienności główek i wozówek w każdej warstwie, przez co obciążenia mogą być rozłożone mniej efektywnie. Cegły są układane w krótkie i długie boki, ale w różnych warstwach, co może osłabić strukturę muru. Wiązanie śląskie, mimo że też się zdarza, różni się tym, że często nie utrzymuje regularności w naprzemienności, czyli wpływa na to, jak mury znoszą obciążenia. Z kolei wiązanie amerykańskie skupia się bardziej na oszczędności, co niekoniecznie idzie w parze z trwałością – czasem proste konstrukcje nie są najlepszym wyborem, gdy myślimy o dłuższym użytkowaniu. Często ludzie myślą, że różnice w nazwach wiązań to tylko regionalne sprawy, ale tak naprawdę mają one spory wpływ na wytrzymałość budowli. Dlatego ważne jest, żeby zrozumieć te różnice, żeby mury były nie tylko ładne, ale i funkcjonalne oraz trwałe.

Pytanie 18

Rozbiórkę ręczną stropu ceglanego na belkach stalowych należy zacząć od

A. wycięcia belek wzdłuż ścian

B. rozebrania górnej części stropu, czyli podłogi

C. skucia wypełnienia stropowego

D. zbicia tynku z powierzchni stropu

Rozpoczęcie rozbiórki stropu ceglanego od rozebrania wierzchu, czyli podłogi, jest niewłaściwym podejściem, ponieważ może prowadzić do poważnych konsekwencji strukturalnych i bezpieczeństwa. Zanim przystąpimy do demontażu podłogi, kluczowe jest zrozumienie, że bez uprzedniego usunięcia tynku, nie będziemy w stanie ocenić, jak dobrze zachowały się elementy nośne stropu. Tynk często ukrywa uszkodzenia lub osłabienia w konstrukcji, które mogą stać się widoczne dopiero po jego usunięciu. Ponadto, skuwanie wypełnienia stropu przed usunięciem tynku może spowodować, że fragmenty strukturalne będą niestabilne, co stwarza ryzyko dla pracowników. Wycinanie belek przy ścianach bez wcześniejszej analizy stanu tynku również jest niezalecane, ponieważ może prowadzić do osunięcia się stropu, co zagraża nie tylko bezpieczeństwu wykonawców, ale również osób znajdujących się w obrębie budynku. Zbijanie tynku ze stropu, jako pierwszy krok, umożliwia przeprowadzenie niezbędnych analiz i prac przygotowawczych, co jest zgodne z zaleceniami standardów budowlanych i najlepszymi praktykami branżowymi. Dlatego kluczowe jest, aby najpierw zrealizować ten etap, zanim przejdziemy do bardziej skomplikowanych prac związanych z demontażem stropu.

Pytanie 19

Jeśli w murowanym obiekcie długość filarka międzyokiennego z zastosowaniem cegły ceramicznej pełnej wynosi 90 cm, to oznacza, że konieczne jest wymurowanie filarka o długości

A. 4,0 cegły

B. 2,5 cegły

C. 3,0 cegły

D. 3,5 cegły

Długość filarka międzyokiennego wynosząca 90 cm przekłada się na ilość cegieł potrzebnych do jego wymurowania. Cegła ceramiczna pełna standardowo ma wymiary 25 cm x 12 cm x 6,5 cm. Aby obliczyć liczbę cegieł potrzebnych do uzyskania filarka o długości 90 cm, należy podzielić długość filarka przez długość cegły. W tym przypadku 90 cm / 25 cm = 3,6. Jednak należy uwzględnić również spoiny, które są nieodłącznym elementem murowania. Przyjęcie wartości spoiny może prowadzić do zaokrąglenia, co w praktyce w tym przypadku daje wynik 3,5 cegły. Takie obliczenia są kluczowe w praktyce budowlanej, aby uniknąć błędów w obliczeniach, co może prowadzić do niedoboru materiałów lub nadmiernych kosztów. Zastosowanie standardów budowlanych, które określają minimalne grubości spoin, pozwala na dokładniejsze planowanie i oszacowanie potrzebnych materiałów.

Pytanie 20

Maksymalna dopuszczalna ilość plastyfikatora w zaprawie murarskiej to 5% w stosunku do masy cementu. Jaką ilość tej domieszki można dodać do jednego zarobu zaprawy cementowej, w którym znajduje się 50 kg cementu?

A. 3 kg

B. 2kg

C. 5kg

D. 4 kg

Odpowiedzi 4 kg, 5 kg i 3 kg opierają się na nieprawidłowych założeniach dotyczących maksymalnej ilości plastyfikatora w zaprawie murarskiej. W przypadku dodania 4 kg, 5 kg lub 3 kg plastyfikatora do 50 kg cementu, przekracza się dozwoloną dawkę 5%. Tego rodzaju błędy mogą wynikać z mylenia pojęć dotyczących proporcji składników w zaprawach. W branży budowlanej, istotne jest, aby znać ograniczenia dotyczące stosowania dodatków, ponieważ ich nadmiar może prowadzić do osłabienia struktury zaprawy, zmniejszenia jej wytrzymałości na ściskanie oraz zwiększenia podatności na pęknięcia. Typowym błędem jest także niewłaściwe założenie, że więcej plastyfikatora zawsze oznacza lepszą jakość zaprawy. W rzeczywistości, każdy dodatek powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami producenta oraz potrzebami konkretnego projektu budowlanego. Kiedy proporcje są nieprawidłowe, może to prowadzić do problemów podczas aplikacji, takich jak trudności w rozprowadzaniu zaprawy lub jej zbyt szybkie wysychanie. Dlatego kluczowe jest, aby pamiętać o właściwych proporcjach i ich wpływie na właściwości zaprawy, co w dłuższej perspektywie przekłada się na jakość i trwałość realizowanych projektów budowlanych.

Pytanie 21

Oblicz wydatki na demontaż kamiennej ławy fundamentowej o wymiarach 1,2 × 0,6 m oraz długości 15 m, jeżeli koszt rozbiórki 1 m³ takich fundamentów wynosi 400,00 zł?

A. 240,00 zł

B. 6 000,00 zł

C. 480,00 zł

D. 4 320,00 zł

Aby obliczyć koszt rozbiórki kamiennej ławy fundamentowej, najpierw musimy ustalić objętość fundamentu. Ława ma przekrój 1,2 m × 0,6 m i długość 15 m, więc objętość V można obliczyć ze wzoru: V = długość × szerokość × wysokość. W naszym przypadku: V = 15 m × 1,2 m × 0,6 m = 10,8 m³. Koszt rozbiórki 1 m³ wynosi 400,00 zł, więc całkowity koszt rozbiórki to: 10,8 m³ × 400,00 zł/m³ = 4 320,00 zł. Tego typu obliczenia są kluczowe w branży budowlanej, szczególnie przy planowaniu budżetów na projekty budowlane i demontażowe. Znajomość jednostkowych kosztów robocizny oraz materiałów budowlanych pozwala na efektywne zarządzanie kosztami oraz optymalizację wydatków. W praktyce, takie obliczenia powinny być zawsze weryfikowane w kontekście aktualnych cen i stawek rynkowych, które mogą się różnić w zależności od lokalizacji i specyfiki projektu.

Pytanie 22

Szczeliny powietrzne w murach murowanych wprowadza się, aby poprawić

A. grubość ściany

B. izolacyjność termiczną ściany

C. izolacyjność akustyczną

D. ognioodporność ściany

Szczeliny powietrzne w ścianach murowanych są kluczowym elementem, który znacząco zwiększa izolacyjność termiczną tych ścian. Dzięki odpowiedniej konstrukcji, powietrze w szczelinach działa jako izolator, co redukuje wymianę ciepła między wnętrzem a otoczeniem. Zjawisko to jest szczególnie istotne w budownictwie energooszczędnym, gdzie celem jest minimalizacja strat ciepła. W praktyce, odpowiednia szerokość i umiejscowienie szczelin powietrznych mogą znacznie poprawić współczynniki przenikania ciepła (U), spełniając normy określone w przepisach budowlanych, takich jak Warunki Techniczne. Na przykład, w budynkach jednorodzinnych, stosowanie szczelin powietrznych może pomóc w osiągnięciu efektywności energetycznej zgodnej z wymaganiami dla budynków pasywnych. Warto również zauważyć, że skuteczne wykorzystanie szczelin powietrznych wpływa pozytywnie na komfort termiczny mieszkańców, co jest kluczowe w kontekście zrównoważonego rozwoju budownictwa.

Pytanie 23

Która z podanych zapraw cechuje się najlepszymi właściwościami plastycznymi?

A. Cementowo-wapienna

B. Wapienna

C. Gipsowa

D. Cementowo-gliniana

Zaprawa wapienna jest uznawana za jedną z najlepszych pod względem właściwości plastycznych. Jej zdolność do łatwego formowania i wytrzymywania deformacji sprawia, że jest idealnym materiałem w zastosowaniach budowlanych, gdzie wymagana jest elastyczność i łatwość w aplikacji. Wapno wykazuje doskonałe właściwości wiążące, co pozwala na osiągnięcie wysokiej przyczepności do różnych podłoży. Dodatkowo, zaprawy wapienne charakteryzują się dużą paroprzepuszczalnością, co zapobiega gromadzeniu się wilgoci w strukturze budynku, a także wspiera naturalne procesy wentylacyjne. W praktyce, zaprawy wapienne są powszechnie używane do tynkowania ścian, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, oraz do murowania cegieł i bloczków. W kontekście norm budowlanych, stosowanie zapraw wapiennych jest zgodne z zaleceniami wielu krajowych i międzynarodowych standardów, które podkreślają ich ekologiczność i trwałość. Warto zauważyć, że ich zastosowanie w renowacji zabytków budowlanych jest szczególnie cenione, ponieważ wapno nie tylko dobrze współpracuje z tradycyjnymi materiałami, ale także wspiera długoterminową ochronę architektury.

Pytanie 24

Jakie kruszywo wykorzystuje się do produkcji ciepłochronnych zapraw murarskich?

A. Perlit

B. Pospółka

C. Kruszywo piaskowe

D. Kruszywo żwirowe

Perlit to materiał o doskonałych właściwościach izolacyjnych, który jest powszechnie stosowany do produkcji ciepłochronnych zapraw murarskich. Jego unikalna struktura, powstała w wyniku poddania wysokiej temperaturze naturalnego wulkanicznego szkła, sprawia, że perlit ma niską przewodność cieplną. Dzięki temu, zaprawy murarskie z dodatkiem perlitu skutecznie ograniczają straty ciepła, co jest istotne w kontekście budownictwa energooszczędnego. Przykłady zastosowania perlitu obejmują budowę domów pasywnych, gdzie kluczowe jest osiągnięcie jak najniższego zapotrzebowania na energię. Standardy branżowe, takie jak PN-EN 998-1, podkreślają znaczenie jakości izolacji w budynkach, a użycie perlitu w zaprawach murarskich jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Warto dodać, że perlit jest materiałem ekologicznym, co dodatkowo zwiększa jego atrakcyjność w nowoczesnym budownictwie.

Pytanie 25

Oblicz, ile cegieł dziurawek trzeba przygotować do budowy dwóch ścianek działowych o wymiarach 2,4×6,0 m i grubości 25 cm każda, jeśli norma zużycia tych cegieł to 93,40 szt./m²?

A. 1345 sztuk

B. 2801 sztuk

C. 1401 sztuk

D. 2690 sztuk

Aby obliczyć liczbę cegieł dziurawek potrzebnych do wykonania dwóch ścianek działowych o wymiarach 2,4 × 6,0 m, musimy najpierw policzyć powierzchnię jednej ścianki. Powierzchnia jednej ścianki wynosi 2,4 m × 6,0 m = 14,4 m². Skoro mamy dwie ścianki, całkowita powierzchnia wynosi 2 × 14,4 m² = 28,8 m². Następnie, korzystając z normy zużycia cegieł wynoszącej 93,40 szt./m², obliczamy potrzebną liczbę cegieł: 28,8 m² × 93,40 szt./m² ≈ 2690 sztuk. Taki sposób kalkulacji jest zgodny z dobrymi praktykami w budownictwie, które zalecają dokładne obliczenia materiałowe, aby uniknąć niepotrzebnych opóźnień i kosztów związanych z niedoborem materiałów. Warto również zwrócić uwagę na dokładność pomiarów, ponieważ każdy błąd w wymiarowaniu może prowadzić do znacznych różnic w ilości materiałów, co jest kluczowe w planowaniu budowy.

Pytanie 26

Narzut tynku cementowo-wapiennego kategorii III powinien być nałożony na

A. zwilżonej gładzi

B. zwilżonej obrzutce

C. związanej gładzi

D. suchej obrzutce

Odpowiedź 'zwilżona obrzutka' jest poprawna, ponieważ narzut tynku pospolitego cementowo-wapiennego kategorii III należy aplikować na odpowiednio przygotowaną powierzchnię. Zwilżona obrzutka zapewnia lepszą przyczepność tynku do podłoża, co jest kluczowe dla trwałości i estetyki wykończenia. Wilgoć w obrzutce powoduje, że cząsteczki tynku lepiej wnikają w strukturę podłoża, co znacząco zmniejsza ryzyko łuszczenia się czy pękania tynku w przyszłości. W praktyce, przed nałożeniem narzutu, należy nawilżyć obrzutkę wodą, aby uzyskać optymalne warunki aplikacji. Dobre praktyki w budownictwie sugerują, aby obrzutkę przygotować zgodnie z normami PN-EN 998-1, które określają wymagania dla tynków. Dzięki temu można osiągnąć wysoką jakość wykonania, która przekłada się na długowieczność oraz estetykę zastosowanego rozwiązania budowlanego.

Pytanie 27

W murarskich mieszankach, które są narażone na działanie wilgoci, powinno się używać wapna

A. hydrauliczne

B. palone

C. gaszone

D. hydratyzowane

Wapno palone, gaszone oraz hydratyzowane to różne formy wapna, które nie są wystarczająco odporne na działanie wilgoci w kontekście zapraw murarskich. Wapno palone, uzyskiwane poprzez wypalanie węgla wapiennego, jest materiałem o wysokiej reaktywności, ale nie ma zdolności do wiązania w obecności wody. W sytuacji, gdy jest narażone na wilgoć, jego właściwości wiążące mogą być znacznie ograniczone, co prowadzi do osłabienia struktury murów. Wapno gaszone natomiast, które powstaje z reakcji wapna palonego z wodą, również nie jest odpowiednie w warunkach wilgotnych, gdyż jego wiązanie jest znacznie mniej efektywne w obecności dużej ilości wody. Z kolei wapno hydratyzowane, mimo że jest bardziej stabilne, nie zapewnia odpowiednich właściwości hydraulicznych. Kluczowym błędem myślowym jest przekonanie, że wszystkie formy wapna mają podobne właściwości i mogą być stosowane zamiennie, co jest dalekie od rzeczywistości. Tylko wapno hydrauliczne gwarantuje właściwe wiązanie w obecności wody, co jest istotne w kontekście trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji budowlanych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego stosowania materiałów budowlanych w praktyce.

Pytanie 28

Jaką minimalną grubość powinny mieć przegrody oddzielające przewody spalinowe od dymowych w ścianach murowanych z cegły?

A. 1½ cegły

B. 1 cegły

C. ½ cegły

D. ¼ cegły

Minimalna grubość przegród oddzielających przewody spalinowe od dymowych wynosząca ½ cegły jest zgodna z regulacjami dotyczącymi bezpieczeństwa budowlanego. Tego rodzaju przegrody są kluczowe w zapobieganiu rozprzestrzenieniu się dymu oraz szkodliwych substancji w budynkach, co ma istotne znaczenie dla ochrony zdrowia i życia ludzi. Przegrody te powinny być projektowane zgodnie z wytycznymi zawartymi w normach budowlanych, takich jak PN-EN 13501-2, które określają wymagania dla klasyfikacji ogniowej materiałów budowlanych. W praktyce, zapewnienie odpowiedniej grubości przegrody wpływa na skuteczność ochrony przed pożarem, a także na trwałość konstrukcji. W sytuacjach, gdy przewody są umieszczane w bliskiej odległości od siebie, grubość ½ cegły stanowi minimalny standard, który można zastosować, aby zachować właściwe warunki bezpieczeństwa. Na przykład w budynkach użyteczności publicznej, gdzie istnieje większe ryzyko wystąpienia pożaru, zastosowanie takich przegrody jest nie tylko zalecane, ale może być wymagane przez lokalne przepisy budowlane.

Pytanie 29

Remont odspojonego tynku należy przeprowadzić w poniższej kolejności:

A. odkurzyć podłoże, zwilżyć podłoże wodą, skuć odspojony tynk, otynkować ścianę

B. odkurzyć podłoże, skuć odspojony tynk, zwilżyć podłoże wodą, otynkować ścianę

C. skuć odspojony tynk, zwilżyć podłoże wodą, odkurzyć podłoże, otynkować ścianę

D. skuć odspojony tynk, odkurzyć podłoże, zwilżyć podłoże wodą, otynkować ścianę

Odpowiedź wskazująca na kolejność: skuć odspojony tynk, odkurzyć podłoże, zwilżyć podłoże wodą, otynkować ścianę jest prawidłowa, ponieważ odzwierciedla właściwy proces naprawy odspojonego tynku. Pierwszym krokiem jest skuśnięcie odspojonego tynku, co pozwala na usunięcie luźnych fragmentów, które mogłyby wpłynąć na jakość nowej warstwy. Następnie, przed dalszymi pracami, kluczowe jest odkurzenie podłoża, co eliminuje wszelkie zanieczyszczenia oraz pył, które mogą osłabić przyczepność nowego tynku. Zwilżenie podłoża wodą jest kolejnym istotnym krokiem, ponieważ wilgoć na podłożu pomaga w poprawnej adhezji materiału tynkarskiego. Na koniec, otynkowanie ściany tworzy nową, stabilną powierzchnię ochronną, która jest dobrze przylegająca do podłoża. Taki sposób działania jest zgodny z najlepszymi praktykami w budownictwie oraz standardami jakości, co zapewnia trwałość i estetykę wykonania. Warto również pamiętać, że staranność na każdym etapie procesu jest kluczowa dla uzyskania zadowalającego efektu końcowego.

Pytanie 30

Czym są zaczyny cementowe?

A. cementem i wodą

B. cementem, wapnem oraz wodą

C. cementem i piaskiem

D. cementem, piaskiem oraz wodą

Cement to kluczowy składnik w procesie produkcji zaczynów cementowych. Właściwa proporcja cementu i wody jest niezbędna do uzyskania optymalnej konsystencji oraz wytrzymałości. Zaczyny cementowe, będące mieszaniną cementu i wody, tworzą tzw. pastę cementową, która po hydratacji staje się twardym i trwałym materiałem. W praktyce, gdy cement reaguje z wodą, zachodzi reakcja chemiczna, w wyniku której powstają nowe związki chemiczne, odpowiedzialne za utwardzanie mieszanki. Standardy budowlane, takie jak normy PN-EN, zalecają użycie cementu w odpowiednich proporcjach, aby zapewnić nie tylko trwałość, ale także odporność na czynniki atmosferyczne, co jest szczególnie istotne w budownictwie infrastrukturalnym. Przykłady zastosowania zaczynów cementowych obejmują zarówno budowę fundamentów, jak i produkcję prefabrykatów betonowych, gdzie właściwe proporcje cementu i wody mają kluczowe znaczenie dla uzyskania wymaganego standardu wytrzymałości. Przykładowo, w konstrukcji mostów i budynków wysokościowych, nieodpowiednia mieszanka mogłaby prowadzić do poważnych problemów strukturalnych.

Pytanie 31

Tynk III kategorii powszechny to

A. tynk trójwarstwowy zatarty packą na gładko

B. narzut jedno- lub dwu-warstwowy wygładzany pacą

C. narzut o jednej warstwie, wyrównany kielnią

D. tynk trójwarstwowy wygładzony pacą pokrytą filcem

Tynk pospolity III kategorii, jako tynk trójwarstwowy zatarty packą na gładko, jest odpowiednim rozwiązaniem w przypadku, gdy zależy nam na uzyskaniu estetycznej, gładkiej powierzchni. Tego rodzaju tynk składa się z trzech warstw: warstwy podkładowej, warstwy zasadniczej oraz warstwy wykończeniowej, co pozwala na uzyskanie odpowiedniej wytrzymałości oraz trwałości. Takie podejście jest zgodne z normami budowlanymi, które zalecają stosowanie trzech warstw w celu osiągnięcia najlepszych właściwości termoizolacyjnych oraz akustycznych. Przykładem zastosowania tynku pospolitego III kategorii mogą być wnętrza budynków mieszkalnych, gdzie gładka powierzchnia ścian jest zarówno estetyczna, jak i funkcjonalna. Dobra praktyka polega na prawidłowym wykonaniu każdej z warstw, co wpływa na końcowy efekt estetyczny oraz trwałość tynku, a także na jego odporność na uszkodzenia mechaniczne czy wilgoć. Dodatkowo, tynk taki może być malowany, co otwiera dodatkowe możliwości aranżacyjne w przestrzeni. Zastosowanie tynku trójwarstwowego zwiększa też wartość estetyczną obiektów budowlanych.

Pytanie 32

Podczas modernizacji i naprawy murów, przy eliminacji wykwitów nie należy używać

A. specjalnych środków czyszczących.

B. wody

C. szczotki.

D. papieru ściernego.

Stosowanie wody przy usuwaniu wykwitów z murów może wydawać się intuicyjnym rozwiązaniem, jednak jest to podejście, które wiąże się z wieloma potencjalnymi zagrożeniami. Woda, mimo że działa jako środek czyszczący, ma tendencję do wnikania w struktury murów, co może prowadzić do ich osłabienia oraz sprzyjać pojawieniu się pleśni i grzybów. W przypadku wykwitów solnych, kontakt z wodą może powodować ich dalsze rozprzestrzenienie, co skutkuje koniecznością bardziej kosztownych i czasochłonnych działań naprawczych. Zamiast tego, zaleca się stosowanie suchych metod, takich jak szczotkowanie lub użycie specjalistycznych preparatów, które są zaprojektowane do radzenia sobie z takimi problemami bez ryzyka związania wilgoci. Użycie papieru ściernego czy szczotek również może prowadzić do uszkodzenia powierzchni muru, a niektóre chemiczne środki czyszczące mogą być agresywne i szkodliwe dla struktury, jeśli są stosowane nieprawidłowo. Ważne jest, aby w procesie czyszczenia i konserwacji murów kierować się zaleceniami producentów oraz stosować sprawdzone metody, które minimalizują ryzyko uszkodzeń i zapewniają długotrwałe efekty. Edukacja w zakresie właściwych metod konserwacji oraz znajomość materiałów budowlanych są kluczowe do efektywnego zarządzania problemami związanymi z wilgocią i wykwitami.

Pytanie 33

Izolacje przeciwwilgociowe lekki typ dla ściany piwnicy powinny być wykonane

A. z papy asfaltowej

B. z dwóch warstw lepiku asfaltowego

C. z folii kubełkowej

D. z pojedynczej warstwy folii PVC

Izolacje przeciwwilgociowe w piwnicach to ważny temat, bo przecież wilgoć potrafi naprawdę zaszkodzić budynkom. Lepik asfaltowy jest naprawdę dobrym wyborem, bo tworzy mocną barierę przed wodą. Jak się zastosuje dwie warstwy tego lepiku, to nawet jak jedna się uszkodzi, to druga wciąż działa. Dzięki temu cała izolacja jest dużo trwalsza. Lepik jest dość łatwy w aplikacji, więc nie dziwi mnie, że jest popularny w budownictwie. Normy budowlane, jak PN-EN 13967, podkreślają, że dobrze dobrane materiały do izolacji są kluczowe dla trwałości konstrukcji. Przy aplikacji lepiku ważne jest też, żeby przygotować podłoże i zabezpieczyć je przed uszkodzeniami mechanicznymi, bo to wpływa na jakość wykonania całej izolacji.

Pytanie 34

Jakie narzędzia są przeznaczone do demontażu ścian?

A. Przecinak, kielnia, młotek do murowania

B. Kilof, oskard, młot pneumatyczny

C. Paca, młotek z gumowym zakończeniem

D. Strug, szpachla, wiertarka o niskich obrotach

Kilof, oskard i młot pneumatyczny to jakby must-have w rozbiórce ścian, zwłaszcza jak robisz coś w budowlance czy remoncie. Kilof to takie mocne narzędzie, które świetnie sobie radzi z twardymi materiałami jak beton czy cegła. Z kolei oskard ma szersze ostrze i jest super do zdzierania tynku albo rozdzielania konstrukcji. Młot pneumatyczny to już technologia, bo używa sprężonego powietrza, żeby zrobić duże uderzenie i to naprawdę przyspiesza rozbiórkę, zwłaszcza jak mamy do czynienia z grubymi ściankami. Ważne jest, żeby używać tych narzędzi mądrze, czyli dbać o bezpieczeństwo, zakładać odpowiednią odzież ochronną i ogólnie trzymać porządek w miejscu pracy. Dobrze zaplanowana rozbiórka, z właściwymi narzędziami w ręku, może znacznie zmniejszyć ryzyko uszkodzeń i sprawi, że wszystko pójdzie sprawniej.

Pytanie 35

Aby zapewnić odpowiednią przyczepność tynku do ceglanego muru, konieczne jest

A. wykonać mur z niepełnymi spoinami

B. wykonać mur z pełnymi spoinami

C. nanosić na mur preparat poprawiający przyczepność

D. nanosić na mur rzadką zaprawę z wapna

Wykonanie muru na niepełne spoiny to najlepsza praktyka, jeśli chodzi o zapewnienie dobrej przyczepności tynku do muru z cegieł. Spoiny niepełne pozwalają na lepsze wnikanie zaprawy tynkarskiej w przestrzenie między cegłami, co skutkuje większą powierzchnią kontaktu pomiędzy tynkiem a murem. Dzięki temu uzyskuje się solidniejsze połączenie, co jest kluczowe dla trwałości i estetyki wykończenia. W standardach budowlanych często zaleca się stosowanie niepełnych spoin w kontekście prac tynkarskich, co potwierdzają normy dotyczące budownictwa, takie jak PN-EN 1996-1-1. Przykładowo, w praktyce budowlanej, podczas tynkowania murów z cegły, niepełne spoiny również umożliwiają lepsze odprowadzenie wilgoci, co jest istotne dla zapobiegania powstawaniu pleśni. Stosowanie tej metody tynkowania najlepiej jest również udokumentować w projektach budowlanych, aby mieć pewność, że wykonawcy będą stosować się do ustalonych zasad.

Pytanie 36

Do budowy ścian fundamentowych, które są narażone na wilgoć, należy używać zaprawy

A. gipsowej

B. cementowej

C. wapienno-gipsowej

D. wapiennej

Zaprawa cementowa jest najczęściej stosowanym materiałem do wykonywania ścian fundamentowych oraz elementów narażonych na zawilgocenie, ze względu na swoje właściwości mechaniczne i odporność na wodę. Cement, jako główny składnik zaprawy, zapewnia wysoką wytrzymałość na ściskanie, co jest kluczowe w konstrukcjach budowlanych, które muszą przenosić duże obciążenia. Ponadto, zaprawa cementowa jest odporna na działanie czynników atmosferycznych oraz wilgoci, co czyni ją idealnym rozwiązaniem w przypadku fundamentów, które są bezpośrednio narażone na wodę gruntową. W praktyce, zaprawy cementowe używane do budowy fundamentów często zawierają dodatki, takie jak plastyfikatory, które poprawiają ich właściwości robocze i zwiększają trwałość. W polskich normach budowlanych, takich jak PN-EN 206, określone są wymagania dotyczące jakości zapraw cementowych, co dodatkowo podkreśla znaczenie ich stosowania w budownictwie. Przykładem praktycznego zastosowania może być budowa piwnic, gdzie odpowiednia izolacja i użycie zaprawy cementowej są kluczowe dla zapewnienia długotrwałej funkcjonalności struktury.

Pytanie 37

Przygotowanie zaprawy cementowo-wapiennej w sposób ręczny polega na odmierzeniu wszystkich składników, a następnie ich zmieszaniu

A. wody z cementem i dodaniu piasku oraz ciasta wapiennego

B. cementu z piaskiem i dodaniu ciasta wapiennego rozrzedzonego wodą

C. cementu z ciastem wapiennym rozrzedzonym wodą i dodaniu piasku

D. wody z piaskiem i dodaniu ciasta wapiennego oraz cementu

Ręczne przygotowanie zaprawy cementowo-wapiennej polega na odpowiednim doborze składników, które mają ze sobą harmonijnie współpracować. Właściwa metoda to zmieszanie cementu z piaskiem, a następnie dodanie ciasta wapiennego rozrzedzonego wodą. Cement i piasek tworzą bazę zaprawy, a ich proporcje muszą być dostosowane do planowanego zastosowania zaprawy, co jest zgodne z normami budowlanymi. Zastosowanie ciasta wapiennego wprowadza dodatkowe właściwości, takie jak elastyczność i zdolność do utrzymywania wilgoci, co jest niezwykle ważne w przypadku tynków czy łączeń murarskich. Przykładowo, w budownictwie, zaprawy wykonane w ten sposób są często wykorzystywane do murowania ścian, co zapewnia dobrą przyczepność oraz długowieczność konstrukcji. W przypadku tynkowania, odpowiednia konsystencja zaprawy jest kluczowa dla uzyskania gładkiej powierzchni i prawidłowego schnięcia, co również jest istotne z punktu widzenia estetyki i funkcjonalności budynku.

Pytanie 38

Na podstawie informacji podanych w instrukcji producenta oblicz, ile 25 kilogramowych worków zaprawy murarskiej należy przygotować do wymurowania 40 m² ściany o grubości 25 cm.

Instrukcja producenta
Grubość ściany (z cegły pełnej)	Zużycie zaprawy przy grubości spoiny ok. 1 cm
1/2 c	40 kg/m²
1 c	100 kg/m²

A. 160 worków.

B. 128 worków.

C. 64 worki.

D. 40 worków.

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ prawidłowo oblicza ilość zaprawy murarskiej potrzebnej do wymurowania ściany o powierzchni 40 m² i grubości 25 cm. Zgodnie z instrukcją producenta, zużycie zaprawy dla ściany o takiej grubości wynosi 100 kg/m². Wykonując obliczenia, mnożymy powierzchnię ściany przez zużycie zaprawy: 40 m² * 100 kg/m² = 4000 kg. Następnie dzielimy całkowitą masę zaprawy przez wagę jednego worka, co daje 4000 kg / 25 kg/worek = 160 worków. W praktyce, dokładne obliczenia ilości materiałów budowlanych są kluczowe dla uniknięcia niedoborów i opóźnień w projektach budowlanych. W branży budowlanej stosuje się standardy, które uwzględniają różne czynniki, takie jak rodzaj materiałów, grubość ścian i warunki klimatyczne, co sprawia, że precyzyjne obliczenia są niezbędne dla efektywności i bezpieczeństwa konstrukcji. Dobrą praktyką jest również uwzględnienie pewnego marginesu na straty materiałowe oraz ewentualne poprawki podczas pracy.

Pytanie 39

Wykonanie zbrojenia wieńca stropu powinno odbywać się

A. wyłącznie na dwóch przeciwnych ścianach nośnych budynku, które wspierają strop

B. tylko na zewnętrznej ścianie budynku, na której opiera się strop

C. na wszystkich ścianach nośnych wokół całego stropu

D. jedynie na ścianach osłonowych budynku

Zbrojenie wieńca stropu jest kluczowym elementem konstrukcyjnym, który ma za zadanie zapewnienie odpowiedniej nośności i stabilności całej konstrukcji budynku. Właściwe rozłożenie zbrojenia na wszystkich ścianach nośnych dookoła stropu jest zgodne z zasadami inżynierii budowlanej oraz standardami, które podkreślają konieczność wzmocnienia miejsc, gdzie przenoszone są obciążenia. Zbrojenie na wszystkich ścianach nośnych ma na celu równomierne rozłożenie sił działających na strop, co minimalizuje ryzyko powstania pęknięć i uszkodzeń w konstrukcji. Przykładem zastosowania tej zasady może być budowa budynków wielokondygnacyjnych, gdzie stropy przenoszą znaczące obciążenia z wyższych pięter. W takich przypadkach stosowanie zbrojenia na wszystkich ścianach nośnych jest niezbędne dla zapewnienia stabilności konstrukcji na całej wysokości budynku. Dobrą praktyką jest również projektowanie zbrojenia w oparciu o normy PN-EN 1992-1-1, które określają wymagania dotyczące projektowania konstrukcji betonowych, w tym zbrojenia wieńców stropowych.

Pytanie 40

Z jakiego materiału można budować przewody dymowe i wentylacyjne?

A. cegły pełnej

B. pustaków żużlobetonowych

C. cegły dziurawki

D. cegły wapienno-piaskowej

Cegła pełna jest materiałem budowlanym o wysokiej odporności na działanie wysokich temperatur oraz agresywnych substancji chemicznych, co czyni ją idealnym wyborem do budowy przewodów dymowych i wentylacyjnych. Dzięki swojej gęstości i jednorodnej strukturze, cegła ta skutecznie izoluje oraz chroni przed rozprzestrzenianiem się ognia. W praktyce, przewody dymowe wykonane z cegły pełnej zapewniają nie tylko bezpieczeństwo, ale także długotrwałość, co jest kluczowe w kontekście przepisów budowlanych i norm bezpieczeństwa. Cegła pełna może być również stosowana w miejscach narażonych na intensywne działanie spalin, zapewniając ich prawidłowe odprowadzanie. W wielu krajach, zastosowanie cegły pełnej w takich konstrukcjach jest zgodne z obowiązującymi normami budowlanymi oraz zaleceniami, co dodatkowo podkreśla jej przydatność w budownictwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej