Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 2 czerwca 2025 22:13
Data zakończenia: 2 czerwca 2025 22:28

Egzamin zdany!

Wynik: 35/40 punktów (87,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wyniki przeprowadzonego wywiadu terenowego powinny być oznaczone na kopii mapy zasadniczej przy użyciu koloru

A. czarnym

B. niebieskim

C. grafitowym

D. czerwonym

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na kopii mapy zasadniczej kolorem czerwonym jest zgodne z powszechnie przyjętymi standardami w dziedzinie geodezji i kartografii. Czerwony kolor jest często używany do oznaczania istotnych informacji, takich jak granice, obszary objęte analizą, a także miejsca o szczególnym znaczeniu. W praktyce, używanie czerwonego koloru pozwala na szybkie i łatwe zidentyfikowanie obszarów, które były przedmiotem badania, co jest niezbędne podczas dalszych analiz oraz planowania. Na przykład, podczas analizy wyników wywiadu terenowego dotyczącego projektów budowlanych, czerwone oznaczenie wskazuje na miejsca, które wymagają szczególnej uwagi, co może być istotne dla inżynierów i planistów. Dzięki temu, efektywnie wspiera się proces podejmowania decyzji, minimalizując ryzyko błędów w interpretacji danych. Stosowanie jednolitych kolorów w dokumentacji geodezyjnej sprzyja również lepszemu zrozumieniu i współpracy pomiędzy różnymi zespołami pracującymi nad projektem.

Pytanie 2

Za zbieranie, zarządzanie i kontrolowanie przyjmowanych dokumentów do centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oraz udostępnianie jego informacji odpowiedzialny jest

A. wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego

B. Główny Geodeta Kraju

C. starosta

D. marszałek województwa

Główny Geodeta Kraju jest kluczowym organem w polskim systemie geodezyjnym i kartograficznym, odpowiedzialnym za gromadzenie, prowadzenie oraz kontrolę opracowań w centralnym zasobie geodezyjnym i kartograficznym. Jego zadania są ściśle związane z zapewnieniem spójności i aktualności danych, co jest niezbędne dla wielu dziedzin, takich jak planowanie przestrzenne, inżynieria czy ochrona środowiska. Na przykład, w procesie tworzenia dokumentacji dotyczącej inwestycji budowlanych, Główny Geodeta Kraju dostarcza dane geodezyjne, które są podstawą dla prawidłowego projektowania i realizacji obiektów budowlanych. Ponadto, zgodnie z obowiązującymi standardami, Główny Geodeta Kraju współpracuje z innymi instytucjami publicznymi oraz organami samorządowymi, co pozwala na efektywniejsze udostępnianie danych oraz ich wykorzystanie w praktyce. Dzięki tej współpracy możliwe jest również wprowadzenie innowacji oraz dostosowanie standardów do zmieniających się potrzeb rynku.

Pytanie 3

Na łatach niwelacyjnych umiejscowionych w punktach 100 oraz 101 dokonano pomiarów l₁₀₀ = 1 555, l₁₀₁ = 2 225. Jaka jest różnica wysokości Δh_100-101 między punktami 100 a 101?

A. -0,670 cm

B. 6,700 m

C. 0,670 m

D. -0,670 m

Odpowiedź -0,670 m jest prawidłowa, ponieważ różnica wysokości między punktami niwelacyjnymi oblicza się jako różnicę odczytów poziomych na łatach. W tym przypadku, aby obliczyć różnicę wysokości Δh_100-101, należy wykorzystać wzór Δh = l₁₀₁ - l₁₀₀. Podstawiając wartości: Δh = 2 225 - 1 555 = 670. Ponieważ punkt 101 jest wyżej od punktu 100, różnica wysokości powinna być ujemna, co daje -0,670 m. W praktyce proces ten jest kluczowy w geodezji, szczególnie w kontekście budowy, gdzie precyzyjne pomiary różnic wysokości są niezbędne do zapewnienia odpowiednich spadków i poziomów fundamentów. W branży stosuje się różne techniki pomiarowe, takie jak niwelacja, które pozwalają na dokładne określenie różnic wysokości między punktami. Dodatkowo, standardy geodezyjne, takie jak normy ISO i PN-EN, podkreślają znaczenie dokładności w pomiarach wysokościowych, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 4

Nie można użyć do trwałego oznaczania punktów osnowy poziomej

A. palików drewnianych.

B. trzpieni.

C. znaków z kamienia.

D. bolców.

Paliki drewniane, mimo że są popularnym materiałem w budownictwie oraz w transporcie geodezyjnym, nie są zalecane do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej z powodu ich niskiej odporności na warunki atmosferyczne oraz degradację. W praktyce, takie paliki mogą ulegać rozkładowi, co prowadzi do zniekształcenia lub zniknięcia punktów pomiarowych. Z tego powodu, w geodezji, preferuje się stosowanie bardziej trwałych materiałów, takich jak trzpienie, znaki z kamienia czy bolce, które wykazują znacznie większą odporność na czynniki zewnętrzne. Trzpienie, na przykład, są osadzane na stałe w gruncie, a ich metalowa konstrukcja zapewnia długotrwałość i stabilność. Z kolei znaki z kamienia stanowią naturalne punkty odniesienia, które mogą przetrwać wiele lat, przy minimalnym ryzyku uszkodzenia. Zastosowanie odpowiednich materiałów do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest kluczowe dla zapewnienia precyzji i wiarygodności pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z obowiązującymi normami w tej dziedzinie.

Pytanie 5

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 100÷200g

B. 0÷100g

C. 200÷300g

D. 300÷400g

Wartość azymutu boku AB wyznacza kierunek, w którym leży ten bok w układzie współrzędnych. Różnice współrzędnych ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0 oznaczają, że zarówno współrzędna X, jak i Y punktu końcowego boku AB są mniejsze niż współrzędne punktu początkowego. W takim przypadku, punkt końcowy znajduje się w lewym dolnym ćwiartce układu współrzędnych, co sugeruje, że azymut boku AB powinien wynosić między 180 a 270 stopni. Wartość azymutu 200÷300g odpowiada właśnie temu przedziałowi, co oznacza, że boki skierowane w tym kierunku mają większy kąt od poziomu. Przykładem zastosowania azymutu w praktyce jest nawigacja, gdzie precyzyjne określenie kierunku może być kluczowe dla wytyczenia trasy w terenie. W inżynierii lądowej czy geodezji, prawidłowe obliczenie azymutu ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów oraz w późniejszym projektowaniu i realizacji budowli.

Pytanie 6

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Inklinacja

B. Libelli rurkowej

C. Kolimacja

D. Miejsca zera

Libella rurkowa jest elementem teodolitu służącym do poziomowania instrumentu. W przypadku pomiaru kąta w dwóch położeniach lunety, jakiekolwiek błędy związane z kolimacją, inklinacją czy miejscem zera są eliminowane poprzez odpowiednie średnie arytmetyczne pomiarów. Jednak błąd libelli rurkowej, który może wystąpić na skutek jej niewłaściwego ustawienia lub uszkodzenia, nie jest eliminowany w ten sposób. W praktyce, przed przystąpieniem do pomiarów, niezbędne jest skontrolowanie poziomu teodolitu przy użyciu libelli. Jeśli libella nie jest prawidłowo ustawiona, wszystkie późniejsze pomiary kątów będą obarczone błędem, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w opracowywanych projektach geodezyjnych. Dlatego standardowe procedury dotyczące kalibracji teodolitu nakładają obowiązek regularnego sprawdzania libelli, co pozwala na zapewnienie dokładności pomiarów oraz minimalizację błędów instrumentalnych.

Pytanie 7

Który ze sporządzanych w terenie dokumentów geodezyjnych jest wykorzystywany m.in. do zlokalizowania trwale ustalonego punktu osnowy?

A. Opis topograficzny

B. Szkic budowlany

C. Szkic polowy

D. Plan osnowy

Opis topograficzny to dokument geodezyjny, który powstaje w terenie i służy do szczegółowego przedstawienia układu oraz cech obiektów znajdujących się w danym obszarze. Jego podstawowym celem jest umożliwienie odnalezienia trwale stabilizowanych punktów osnowy, co jest kluczowe w procesie geodezyjnego pomiaru oraz w pracach związanych z planowaniem i realizacją inwestycji. Opis ten zawiera zarówno informacje dotyczące lokalizacji punktów osnowy, jak i ich atrybuty, co pozwala na precyzyjne ich odwzorowanie na mapach. W praktyce, opis topograficzny jest wykorzystywany przez geodetów do przeprowadzania pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych, co ma fundamentalne znaczenie w kontekście budowy infrastruktury, jak drogi czy budynki. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, każdy z punktów osnowy powinien być odpowiednio opisany w dokumentacji, co zapewnia ich trwałość i jednoznaczność w identyfikacji. Dodatkowo, standardy geodezyjne, takie jak norma PN-EN ISO 19111, wskazują na potrzebę rzetelnego dokumentowania i opisywania takich punktów, co wpływa na jakość i wiarygodność przeprowadzanych pomiarów.

Pytanie 8

Który z wymienionych wzorów umożliwi obliczenie azymutu następnego boku Az_2-3, jeżeli znany jest azymut poprzedniego boku Az_1-2 oraz zmierzony kąt lewy α w punkcie 2?

A. Az2-3 = Az1-2 + α - 200g

B. Az2-3 = Az1-2 – α + 200g

C. Az2-3 = Az2-1 + α - 200g

D. Az2-3 = Az2-1 – α + 200g

Odpowiedź Az2-3 = Az1-2 + α - 200g jest prawidłowa, ponieważ przy obliczaniu azymutu kolejnego boku w geodezji stosujemy wzór, który uwzględnia azymut boku poprzedniego oraz pomierzony kąt lewy. W praktyce, azymut boku Az2-3 można obliczyć, dodając kąt lewy α do azymutu boku Az1-2, a następnie odejmując 200g, co wynika z konwencji stosowanej w geodezji. Zgodnie z zasadami, w przypadku pomiarów z użyciem teodolitu, kąt lewy jest mierzony w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek zegara, co wymaga uwzględnienia odpowiednich poprawek przy wyznaczaniu azymutu. Praktyczne zastosowanie tego wzoru widoczne jest w terenie, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników w mapowaniu i inżynierii. Warto również zauważyć, że standardy geodezyjne, takie jak PN-EN ISO 17123-1, zalecają staranne podejście do pomiarów kątów oraz azymutów, aby zapewnić wysoką jakość danych geodezyjnych.

Pytanie 9

Jakie elementy powinno zawierać sprawozdanie techniczne z przeprowadzonej pracy geodezyjnej?

A. rysunek z pomiaru sytuacyjnego

B. wykaz zastosowanych metod pomiarowych

C. spis współrzędnych punktów

D. mapę z analizy terenowej

Wykaz zastosowanych metod pomiarowych jest kluczowym elementem sprawozdania technicznego z pracy geodezyjnej, ponieważ dostarcza informacji o technikach i narzędziach użytych w trakcie realizacji projektu. Przykładowo, w dokumentacji dotyczącej pomiarów geodezyjnych, takich jak niwelacja, triangulacja czy pomiar GPS, szczegółowe opisanie metod umożliwia innym specjalistom zrozumienie oraz powtórzenie badania, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki w geodezji. Wykaz ten powinien również zawierać informacje o poziomie precyzji pomiarów oraz warunkach, w jakich zostały one przeprowadzone. Standardy geodezyjne oraz normy takie jak ISO 17123 wskazują na konieczność dokumentowania metod, aby zapewnić jednolitość oraz transparentność procesów pomiarowych. W praktyce, dobrze przygotowane sprawozdanie techniczne nie tylko zwiększa wiarygodność wyników, ale również ułatwia przyszłą interpretację oraz porównywanie danych.

Pytanie 10

Przy dokonywaniu pomiarów trzeba uwzględnić błąd miejsca zera?

A. rozstawów, przy użyciu dalmierza elektromagnetycznego

B. kątów poziomych

C. kątów pionowych

D. rozstawów, stosując taśmę stalową

Podczas pomiarów odległości, zarówno za pomocą taśmy stalowej, jak i dalmierza elektromagnetycznego, nie uwzględnia się błędu miejsca zera w taki sam sposób jak w pomiarach kątów pionowych. W przypadku odległości, błędy mogą wynikać z innych źródeł, takich jak rozszerzalność taśmy pod wpływem temperatury, błędy w ustawieniu punktów odniesienia czy zakłócenia sygnału w przypadku dalmierzy. Koncentracja na błędzie miejsca zera w tych kontekstach prowadzi do niewłaściwych wniosków, ponieważ pomiar odległości polega na bezpośrednich pomiarach fizycznych, a nie na pomiarze kątów, gdzie błąd ten odgrywa kluczową rolę. Ponadto w pomiarach kątów poziomych również nie występuje błąd miejsca zera w takim zakresie, jak ma to miejsce w przypadku kątów pionowych, gdyż przy pomiarze kątów poziomych można stosować różne metody kalibracji, które eliminują ten problem. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie rodzaje pomiarów są narażone na ten sam rodzaj błędu, co prowadzi do niewłaściwych praktyk pomiarowych i w konsekwencji do nieprawidłowych wyników. W kontekście standardów i dobrych praktyk, ważne jest, aby każdy typ pomiaru był traktowany indywidualnie, w zależności od używanej technologii i metodologii, co pozwala na uniknięcie wielu pułapek związanych z błędami pomiarowymi.

Pytanie 11

Która technika pomiaru kątów poziomych jest najkorzystniejsza, gdy planowane jest obserwowanie pięciu celów?

A. Repetycyjna

B. Reiteracyjna

C. Kierunkowa

D. Sektorowa

Metoda kierunkowa jest najbardziej korzystna w przypadku, gdy obserwacji podlega pięć celowych, ponieważ pozwala na precyzyjne pomiary kątów poziomych z zachowaniem dużej efektywności. Ta technika polega na pomiarze kąta w odniesieniu do wybranego kierunku, co minimalizuje błędy pomiarowe, które mogą wystąpić przy wielokrotnych pomiarach. W praktyce, metoda kierunkowa umożliwia szybkie i dokładne zbieranie danych, co jest kluczowe w geodezji i inżynierii lądowej. W sytuacji, gdy mamy do czynienia z wieloma celami, jak w tym przypadku, podejście kierunkowe przyczynia się do optymalizacji procesu pomiarowego poprzez ograniczenie liczby pomiarów niezbędnych do uzyskania wymaganej precyzji. Warto również zaznaczyć, że ta metoda jest zgodna z normami lokacyjnymi oraz standardami pomiarów geodezyjnych, co stanowi dodatkowy atut w kontekście profesjonalnych aplikacji inżynieryjnych i budowlanych. Stosując metodę kierunkową, praktycy mogą skutecznie zarządzać czasem i zasobami, co jest szczególnie ważne w projektach o ograniczonym budżecie i czasie realizacji.

Pytanie 12

Danymi źródłowymi numerycznymi wykorzystywanymi do generowania mapy numerycznej nie są

A. zdigitalizowane mapy

B. bezpośrednie pomiary geodezyjne

C. wywiady branżowe

D. zdjęcia fotogrametryczne

Wywiady branżowe to nie to samo co dane numeryczne, które są potrzebne do robienia mapy numerycznej. Te mapy potrzebują danych, które da się zmierzyć, zarejestrować albo sfotografować. Na przykład, zdjęcia fotogrametryczne pozwalają zbudować model terenu na podstawie zdjęć robionych z góry. Do tego dochodzą zdigitalizowane mapy, które przenoszą papierowe mapy do komputera. Pomiary geodezyjne dają nam informacje o konkretnych punktach w terenie, co jest mega ważne, żeby wszystko dobrze odwzorować. Wywiady mogą dostarczyć ciekawe konteksty, ale nie dają konkretnej liczby, więc nie nadają się do map numerycznych.

Pytanie 13

Podczas określania miejsca punktów szczegółowej osnowy poziomej przy użyciu metody poligonizacji, długości boków w ciągach poligonowych powinny wynosić od 150 do maksymalnie

A. 600 m

B. 400 m

C. 500 m

D. 300 m

Długość 500 m to świetny wybór. W geodezji zaleca się, żeby boki w ciągach poligonowych miały długość od 150 m do maksymalnie 500 m. Dzięki temu pomiary są dokładniejsze, bo ograniczamy błędy, jakie mogą się pojawić w trakcie pracy. Kiedy mamy dłuższe odcinki, na przykład powyżej 500 m, to ryzyko błędów rośnie, co jest szczególnie niekorzystne, gdy mówimy o precyzyjnych pomiarach. Zdarza się, że geodeta pracuje w trudnych warunkach, jak w miastach czy w czasie złej pogody, i wtedy dłuższe odcinki mogą wprowadzać dodatkowe problemy. W kontekście poligonizacji, ważne jest też, żeby punkty były równomiernie rozłożone, co pomaga w lepszym określeniu ich położenia i zmniejsza szanse na błędy. Dlatego dobrze jest trzymać się tych zalecanych długości, żeby nasze wyniki były jak najwyższej jakości.

Pytanie 14

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. limbusem

B. spodarką

C. alidadą

D. celownikiem

Często dochodzi do mylenia pojęć związanych z teodolitami oraz ich elementami. Celownik w teodolicie to nie podziałka kątowa, lecz urządzenie optyczne, które pozwala na precyzyjne celowanie w określony punkt. W związku z tym, funkcja celownika różni się od limbusa, który, jak wcześniej wspomniano, jest odpowiedzialny za pomiar kątów. Spodarka, z kolei, to element teodolitu służący do przechylania instrumentu w płaszczyźnie poziomej, co również nie ma związku z podziałką kątową. Alida to zespół elementów umożliwiających ustawienie i stabilizację teodolitu, ale nie jest bezpośrednio związana z mierzeniem kątów. Mylenie tych terminów może prowadzić do błędów w pomiarach i interpretacji wyników, co podkreśla znaczenie dokładnego zrozumienia funkcji poszczególnych elementów teodolitu. Wiedza na temat limbusa oraz jego zastosowania jest kluczowa dla geodetów, którzy muszą być świadomi, że nie tylko sama pomiarowa technika, ale również znajomość wszystkich komponentów i ich właściwości wpływa na jakość dokonywanych pomiarów.

Pytanie 15

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. systematycznych

B. pozornych

C. średnich

D. przypadkowych

Błąd niepoziomości osi celowej niwelatora klasyfikowany jest jako błąd systematyczny, ponieważ jego źródło leży w wadach konstrukcyjnych lub niewłaściwej kalibracji instrumentu. Tego rodzaju błąd ma stały charakter i może wpływać na wyniki pomiarów w sposób przewidywalny. Przykładem może być niwelator, który nie został dostatecznie wypoziomowany przed rozpoczęciem pracy, co powoduje, że wszystkie pomiary w danej sesji będą systematycznie błędne. Zgodnie z normami branżowymi, jak ISO 17123, ważne jest, aby regularnie kalibrować sprzęt pomiarowy oraz przeprowadzać kontrole stanu technicznego urządzeń. Praktyczne stosowanie tej wiedzy polega na systematycznej weryfikacji i kalibracji sprzętu przed jego użyciem, co pozwala na minimalizowanie ryzyka wystąpienia błędów systematycznych. Wiedza o tym, jak identyfikować i korygować błędy systematyczne, jest kluczowa dla zapewnienia dokładności i wiarygodności pomiarów w geodezji oraz innych dziedzinach wymagających precyzyjnych danych.

Pytanie 16

Jakie jest zastosowanie pionownika optycznego w geodezyjnej obsłudze budowlanej?

A. Do tyczenia punktów głównych projektowanego obiektu

B. Do przenoszenia poziomu na dno wykopu

C. Do tyczenia wskaźników konstrukcyjnych na wyższych kondygnacjach

D. Do pomiaru boków tyczonego obiektu

Pionownik optyczny to naprawdę przydatne narzędzie, gdy jesteśmy w trakcie budowy i musimy przenosić punkty w pionie. To, co jest fajne w jego użyciu, to to, że pozwala nam dokładnie ustawić wskaźniki na różnych wysokościach, co jest super ważne, zwłaszcza przy budynkach wielokondygnacyjnych. Wiesz, to ma ogromne znaczenie dla stabilności całej konstrukcji. Na przykład, gdy budujemy coś, co ma kilka pięter, pionownik pomaga nam precyzyjnie określić wysokości poszczególnych kondygnacji. W praktyce, geodeta stawia instrument na odpowiedniej wysokości i korzysta z celownika, by wszystko było dokładnie w osi pionowej. Jest to zgodne z normami, które mówią, jak ważne są precyzyjne pomiary na każdym etapie budowy.

Pytanie 17

Który z podanych wzorów powinien być wykorzystany do obliczenia teoretycznej sumy kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym z dwóch stron?

A. [α] = AK – AP + n × 200g

B. [β] = AP – AK + n × 200g

C. [α] = AK + AP - n × 200g

D. [β] = AP + AK - n × 200g

Analiza niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na powszechne pomyłki w interpretacji wzorów geometrycznych stosowanych w geodezji. Wzory zaproponowane w odpowiedziach nie uwzględniają odpowiednich relacji pomiędzy kątami, a także nie biorą pod uwagę istotnych parametrów. Na przykład, w propozycji zakładającej, że suma kątów lewych wynika z dodawania kątów początkowych i końcowych, co nie jest zgodne z zasadami obliczeń w poligonach. Warto pamiętać, że suma kątów lewych w ciągu poligonowym powinna być zdefiniowana w odniesieniu do różnicy między kątami oraz liczby segmentów, co jest kluczowe dla uzyskania prawidłowych wyników. Typowym błędem jest mylenie relacji między kątami a liczbą boków, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Wartości kątów w poligonach muszą być dokładnie zdefiniowane i obliczane zgodnie z odpowiednimi normami, aby zapewnić ich wiarygodność i precyzję. Dlatego konieczne jest zrozumienie pełnego kontekstu i poprawnych wzorów, aby uniknąć poważnych błędów w praktyce geodezyjnej.

Pytanie 18

Który z podanych rodzajów pomiarów powinien być użyty do określenia lokalizacji punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej, korzystając z globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS)?

A. "Stop-and-go"

B. Pomiary w czasie rzeczywistym DGPS

C. RTK GPS

D. Statyczny pomiar GPS

Statyczny pomiar GPS jest uważany za najlepszą metodę wyznaczania położenia punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej przy użyciu globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS). W tym podejściu odbiorniki GPS są pozostawione w jednym miejscu przez dłuższy czas, co pozwala na zebranie danych z satelitów przez wiele epok pomiarowych. Dzięki temu można uzyskać bardzo wysoką precyzję pomiaru, rzędu kilku centymetrów lub nawet milimetrów. Taki styl pomiaru jest szczególnie stosowany w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie wymagana jest dokładność danych na potrzeby projektowania, budowy i utrzymania infrastruktury. Przykładem zastosowania statycznych pomiarów GPS jest wyznaczanie punktów osnowy geodezyjnej, co jest kluczowe dla prawidłowego lokalizowania obiektów budowlanych oraz dla prowadzenia dalszych pomiarów i analiz. Ponadto, metody statyczne są zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak te ustanowione przez Międzynarodową Unię Geodezyjną (FIG), co podkreśla ich uznanie w branży.

Pytanie 19

W terenie zmierzono odcinek AB o długości D_AB = 33,00 m. Na mapie odległość pomiędzy punktami AB wynosi d_AB = 66,00 mm. Jaką skalę ma mapa?

A. 1:500

B. 1:2000

C. 1:1000

D. 1:250

Nieprawidłowe odpowiedzi wynikają z błędnych założeń dotyczących proporcji oraz jednostek miar. W przypadku skali 1:250, obliczenia pokazują, że rzeczywista długość w terenie byłaby znacznie mniejsza w stosunku do długości na mapie, co jest niezgodne z danymi. Skala 1:250 sugerowałaby, że 33 m w terenie odpowiadałoby tylko 8,25 m na mapie (33 m x 250 mm = 8250 mm), co jest oczywiście niepoprawne. Podobnie, skala 1:1000 oznaczałaby, że 33 m w terenie byłoby reprezentowane przez 33 m x 1000 mm = 33000 mm, co również nie zgadza się z podaną odległością na mapie, a skala 1:2000 implikuje jeszcze mniejsze proporcje, co czyni te odpowiedzi błędnymi. Typowymi błędami prowadzącymi do takich nieporozumień są nieprawidłowe przeliczenia jednostek oraz niezrozumienie, jak skala wpływa na odwzorowanie rzeczywistości. Właściwe zrozumienie skali jest kluczowe w pracach geodezyjnych, kartograficznych i urbanistycznych, gdzie precyzyjne odwzorowanie jest niezbędne do podejmowania właściwych decyzji związanych z planowaniem przestrzennym.

Pytanie 20

Na jakiej odległości od startu trasy usytuowany jest punkt 1/5+78,00 m?

A. 2578,00 m

B. 278,00 m

C. 1578,00 m

D. 578,00 m

Odpowiedź 1578,00 m jest prawidłowa, ponieważ punkt oznaczony jako 1/5+78,00 m oznacza, że od początku trasy, który jest punktem odniesienia, do punktu 1/5 znajdują się 1578,00 m. Przy obliczeniach można spotkać się z różnymi systemami oznaczania odległości, co w praktyce oznacza, że kluczowe jest zrozumienie konwencji i sposobu, w jaki różne punkty są numerowane lub oznaczane. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych, jasno określają, jak należy interpretować tego typu oznaczenia. Dla inżynierów i specjalistów zajmujących się planowaniem tras, umiejętność prawidłowego odczytywania takich informacji jest niezbędna, zwłaszcza w kontekście projektowania infrastruktury transportowej, gdzie precyzyjne określenie odległości jest kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności ruchu drogowego.

Pytanie 21

Oblicz kątową korekcję dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg składa się z 5 kątów, a odchyłka kątowa wynosi f_α = +30^cc

A. Vkt = -5cc

B. Vkt = +6cc

C. Vkt = +5cc

D. Vkt = -6cc

Poprawka kątowa do kąta w ciągu poligonowym zamkniętym jest obliczana na podstawie ogólnej zasady, że suma wszystkich kątów wewnętrznych powinna wynosić (n-2) * 180°, gdzie n to liczba wierzchołków. W przypadku poligonu zamkniętego z pięcioma kątami, teoretyczna suma kątów wynosi 3 * 180° = 540°. W zadaniu podano odchyłkę kątową f_α = +30^cc, co wskazuje na konieczność skorygowania kątów o wartość, która zbilansuje nadmiar odchyłki. W praktyce, obliczenia te przyjmuje się w kontekście metody obliczania poprawek kątowych, gdzie poprawka kątowa Vkt dla jednego kąta w poligonie zamkniętym oblicza się jako Vkt = -(f_α / n), co w tym przypadku daje Vkt = -(30cc / 5) = -6cc. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji i inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary kątów mają istotne znaczenie dla dokładności projektów budowlanych oraz w nawigacji. Stosowanie poprawnych metod obliczeniowych jest zgodne z zasadami ISO 17123 oraz innymi normami branżowymi, które zapewniają rzetelność pomiarów.

Pytanie 22

W terenie odległość 100 m na mapie zasadniczej w skali 1:500 odpowiada długości odcinka wynoszącej

A. 20 cm

B. 50 cm

C. 50 mm

D. 20 mm

Odpowiedź '20 cm' jest jak najbardziej ok, bo w skali 1:500 to znaczy, że każdy 1 cm na mapie to 500 cm w rzeczywistości, czyli 5 metrów. Jak przeliczymy 100 metrów, to dzielimy przez 5, co daje 20 cm. Warto to wiedzieć przy robieniu planów zagospodarowania przestrzennego, bo tam precyzyjne odległości to podstawa. Takie obliczenia są zgodne z normami geodezyjnymi, które wymagają dokładnych informacji przestrzennych. Umiejętność przeliczania w różnych skalach jest potrzebna w wielu branżach, jak urbanistyka czy inżynieria lądowa, a także przy tworzeniu map. Zrozumienie, jak rzeczywistość wygląda w odwzorowaniu na mapie, pomaga w skutecznym planowaniu projektów wymagających precyzyjnych pomiarów i analiz.

Pytanie 23

Który z wymienionych programów nie nadaje się do tworzenia mapy zasadniczej?

A. C-Geo

B. Microstation

C. Winkalk

D. Mikro-Map

Winkalk to program, który nie jest przeznaczony do wykreślania mapy zasadniczej, ponieważ jego funkcjonalność jest ukierunkowana głównie na obliczenia inżynieryjne i kosztorysowanie, a nie na tworzenie map. Mapy zasadnicze są opracowywane na podstawie danych geodezyjnych, a ich tworzenie wymaga specjalistycznych narzędzi do analizy i wizualizacji tych danych. Programy takie jak C-Geo, Mikro-Map i Microstation są odpowiednie do takich zadań, ponieważ oferują zaawansowane funkcje geodezyjne, w tym integrację z systemami GPS, obsługę plików CAD oraz możliwość generowania map w standardach obowiązujących w geodezji. Przykładowo, C-Geo jest często stosowany przez geodetów do przygotowywania map do celów prawnych i budowlanych, co czyni go odpowiednim wyborem do wykreślania mapy zasadniczej.

Pytanie 24

Podczas jakiej procedury geodezyjnej stosuje się niwelację geometryczną?

A. Podczas tworzenia map tematycznych związanych z ukształtowaniem terenu.

B. Podczas wyznaczania kierunków magnetycznych w terenie.

C. Podczas pomiaru różnic wysokości między punktami.

D. Podczas pomiaru odległości w terenie za pomocą metod geodezyjnych.

Niwelacja geometryczna to jedna z podstawowych metod pomiarowych w geodezji, używana do określania różnic wysokości pomiędzy punktami terenu. Jej główną cechą jest wykorzystanie poziomej linii celowania, co pozwala na bezpośrednie odczytywanie różnic wysokości. W praktyce geodezyjnej niwelacja geometryczna jest stosowana w wielu sytuacjach, takich jak projektowanie dróg, mostów, czy budowli, gdzie precyzyjne dane wysokościowe są kluczowe. Proces ten polega na ustawieniu niwelatora na statywie i wykonywaniu odczytów na łatach niwelacyjnych umieszczonych na określonych punktach. Dzięki niemu można uzyskać bardzo dokładne pomiary, co jest niezbędne w wielu projektach inżynieryjnych. Niwelacja geometryczna jest preferowaną metodą w przypadku konieczności uzyskania wysokiej precyzji w krótkim dystansie. Metoda ta jest zgodna z międzynarodowymi standardami geodezyjnymi i uznawana za jedną z najdokładniejszych dostępnych metod pomiarowych. Dlatego jej zastosowanie w pomiarach różnic wysokości jest nie tylko praktyczne, ale i zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 25

Na mapie zasadniczej sieci oznaczane są kolorem brązowym?

A. ciepłownicze

B. gazowe

C. kanalizacyjne

D. elektroenergetyczne

Brązowy kolor na mapach zasadniczych jest standardowym oznaczeniem dla sieci kanalizacyjnych. Oznacza to, że wszelkie elementy związane z systemami odprowadzania ścieków oraz ich infrastrukturą są reprezentowane tą barwą. W praktyce, oznaczenie to jest istotne dla planowania przestrzennego oraz realizacji projektów budowlanych, ponieważ umożliwia inżynierom i projektantom łatwe zidentyfikowanie istniejących sieci kanalizacyjnych, co jest kluczowe przy wykopach i innych pracach ziemnych. Ponadto, zgodnie z normą PN-ISO 19115, stosowanie kolorów na mapach powinno być spójne i odzwierciedlać powszechnie przyjęte praktyki, co pozwala uniknąć nieporozumień w interpretacji danych przestrzennych. Zrozumienie systemów kanalizacyjnych jest niezbędne w kontekście zarządzania wodami oraz ochrony środowiska, co podkreśla ich znaczenie w infrastrukturze miejskiej.

Pytanie 26

Jakiej wartości pomiaru w przód z łaty niwelacyjnej należy się spodziewać, jeśli poszukiwany punkt znajduje się w odległości 60,00 m od punktu wyjściowego niwelety drogi o nachyleniu i = -3%, a odczyt w tył z łaty ustawionej na początku niwelety wyniósł w = 1500 mm?

A. p = 3390 mm

B. p = 3000 mm

C. p = 1800 mm

D. p = 3300 mm

Odpowiedź p = 3300 mm jest prawidłowa, ponieważ przy obliczaniu wartości odczytu w przód na podstawie odczytu wstecz oraz pochylenia niwelety należy uwzględnić zarówno odległość, jak i kąt nachylenia. W przypadku, gdy odczyt wstecz wynosi 1500 mm i mamy do czynienia z pochyleniem -3%, obliczenia wykonujemy w następujący sposób: obliczamy spadek, który wynosi 3% z 60 m, co daje 1.8 m lub 1800 mm. Następnie dodajemy to do odczytu wstecz, co daje 1500 mm + 1800 mm = 3300 mm. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego odwodnienia i bezpieczeństwa. W praktyce inżynierskiej stosuje się standardy takie jak PN-EN ISO 17123-1 do pomiarów, które zapewniają dokładność i rzetelność w realizacji tego typu obliczeń.

Pytanie 27

Jakie jest przybliżone znaczenie błędu względnego dla odcinka o długości 500,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±10 cm?

A. 1/5000

B. 1/2000

C. 1/1000

D. 1/500

Wybór niepoprawnych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia definicji błędu względnego oraz sposobu jego obliczania. Przykładem są ułamki 1/1000 i 1/2000, które mogą wydawać się uzasadnione, jednak nie uwzględniają rzeczywistego stosunku błędu do wartości pomiaru. W przypadku błędu bezwzględnego 10 cm w odniesieniu do długości 500 m, błędy te sugerują, że niektórzy mogą mylić jednostki miary lub nieprawidłowo interpretować pojęcie błędu względnego jako małego udziału w dłuższym odcinku. Pamiętaj, że błąd względny informuje nas o tym, jak znaczący jest błąd pomiarowy w stosunku do całkowitych wymiarów obiektu. Kolejną typową pomyłką jest mylenie błędu względnego z wartością bezwzględną; błąd bezwzględny to po prostu wartość błędu, natomiast błąd względny to jego stosunek do całkowitych wymiarów. Odpowiedzi takie jak 1/500 mogą się wydawać realne, jednak nie uwzględniają rzeczywistego wpływu błędu na całkowitą długość. Przy analizowaniu wyników pomiarów warto stosować standardy metrologiczne, które pomogą w wyciąganiu poprawnych wniosków oraz w ocenie dokładności i precyzji narzędzi pomiarowych.

Pytanie 28

Na podstawie zamieszczonych w tabeli współrzędnych punktów kontrolowanych, wyznaczonych w wyniku pomiarów, oblicz liniowe przemieszczenie punktu nr 21.

Nr punktu	Pomiar pierwotny		Pomiar wtórny
Nr punktu	X^p [m]	Y^p [m]	X^w [m]	Y^w [m]
20	130,220	242,256	130,225	242,255
21	125,212	258,236	125,220	258,240
22	134,515	234,515	134,510	234,510
23	138,310	230,025	138,313	230,026

A. p = 10 mm

B. p = 3 mm

C. p = 9 mm

D. p = 5 mm

Poprawna odpowiedź to p = 9 mm. Aby obliczyć liniowe przemieszczenie punktu nr 21, kluczowe jest zrozumienie, jak różnice w współrzędnych X i Y wpływają na obliczenie przemieszczenia. Najpierw musimy znaleźć różnice pomiędzy współrzędnymi pierwotnymi a wtórnymi. Po ich obliczeniu, korzystamy ze wzoru na odległość między dwoma punktami w układzie kartezjańskim, który oparty jest na twierdzeniu Pitagorasa. Zastosowanie tego podejścia nie tylko pozwala na precyzyjne wyznaczenie przemieszczenia, ale także jest zgodne z międzynarodowymi standardami pomiarów geodezyjnych. W praktyce, takie obliczenia są niezbędne w wielu aplikacjach inżynieryjnych, takich jak monitorowanie deformacji budynków, infrastruktury czy w analizach związanych ze zmianami środowiskowymi. Regularne stosowanie tej metody zapewnia wysoką jakość pomiarów oraz ich wiarygodność.

Pytanie 29

W niwelacji trygonometrycznej przewyższeniem określamy różnicę wysokości między

A. punktem celowania a horyzontem instrumentu

B. reperami a punktem celowania

C. punktem celowania a stanowiskiem instrumentu

D. sąsiednimi reperami

Przewyższenie w niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w procesie pomiarów geodezyjnych, odnoszący się do różnicy wysokości pomiędzy punktem celowania a horyzontem instrumentu. Oznacza to, że aby poprawnie określić różnice wysokości na danym terenie, geodeta musi zrozumieć, jak działa instrument niwelacyjny. Horyzont instrumentu jest poziomą linią, która służy jako odniesienie do pomiarów, a punkt celowania to punkt, w który kieruje się niwelator. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy można zobaczyć w projektach budowlanych, infrastrukturze drogowej oraz w geodezyjnych pomiarach terenowych. Prawidłowe określenie przewyższenia jest kluczowe dla zapewnienia, że konstrukcje będą zgodne z wymaganiami projektowymi, a także w celu uniknięcia błędów, które mogłyby prowadzić do problemów w przyszłości. W geodezji stosuje się standardy takie jak normy PN-EN 2878, które wskazują na metodyki pomiarów i interpretacji wyników, co jest istotne w kontekście precyzyjnych prac geodezyjnych oraz inżynieryjnych.

Pytanie 30

Jeśli dokonano poniższych pomiarów kąta pionowego: w pierwszym ustawieniu lunety KL = 83,3400g oraz w drugim ustawieniu lunety KP = 316,6700g, to wartość kąta nachylenia α wynosi

A. 83,3350g

B. 16,6650g

C. 16,6700g

D. 83,3400g

Aby obliczyć wartość kąta nachylenia α na podstawie odczytów lunety, należy zastosować odpowiednią formułę, która polega na odjęciu wartości odczytu w położeniu I od wartości odczytu w położeniu II. W tym przypadku, odczyt w położeniu II wynosi 316,6700g, a w położeniu I 83,3400g. Obliczenie tego daje: α = KP - KL = 316,6700g - 83,3400g = 233,3300g. Jednak, aby uzyskać kąt nachylenia w kontekście geodezyjnym, należy zauważyć, że kąt nachylenia w kontekście pomiarów geodezyjnych jest często wyrażany jako kąt w stosunku do poziomu, a nie w bezwzględnych jednostkach. W takim przypadku, odpowiednia wartość α, jaką otrzymujemy (16,6650g), odnosi się do różnicy wysokości lub kątów nachylenia. W praktyce, poprawne obliczenie kątów nachyleń jest kluczowe w wielu zastosowaniach geodezyjnych oraz inżynieryjnych, takich jak budowa dróg, mostów czy budynków, gdzie precyzyjne pomiary wysokości i nachyleń mają fundamentalne znaczenie dla bezpieczeństwa oraz trwałości konstrukcji.

Pytanie 31

Jaką wartość ma poprawka kątowa do jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi fα = +30cc?

A. Vkt = -5cc

B. Vkt = +6cc

C. Vkt = +5cc

D. Vkt = -6cc

Odpowiedź Vkt = -6cc jest poprawna, ponieważ poprawka kątowa do jednego kąta w ciągu poligonowym zamkniętym oblicza się, biorąc pod uwagę całkowitą odchyłkę kątową oraz liczbę kątów. W przypadku ciągu zamkniętego, suma wszystkich kątów powinna wynosić 360 stopni. W tym przypadku mamy 5 kątów i odchyłkę kątową fα równą +30cc. Wartość poprawki kątowej Vkt obliczamy według wzoru Vkt = fα / n, gdzie n to liczba kątów. Stąd Vkt = +30cc / 5 = +6cc. Jednakże, aby zamknąć poligon, musimy uwzględnić, że na skutek pomyłek i niewłaściwych pomiarów dochodzi do ujemnych poprawek kątowych w przypadku odchyłek dodatnich, co w końcowym rozrachunku prowadzi do ujemnej wartości poprawki. Tak więc, w tej sytuacji poprawka kątowa wynosi Vkt = -6cc. Zastosowanie tej koncepcji jest kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne zamykanie ciągów poligonowych ma istotne znaczenie dla dokładności pomiarów i skuteczności planowania.

Pytanie 32

Jakiej czynności nie przeprowadza się na stanowisku przed zrealizowaniem pomiaru kątów poziomych?

A. Centrowania teodolitu

B. Regulacji ostrości krzyża kresek

C. Regulacji ostrości obrazu

D. Dokonania pomiaru wysokości teodolitu

Pomiar wysokości teodolitu przed rozpoczęciem pomiarów kątów poziomych nie jest czynnością standardowo wykonywaną na stanowisku. W rzeczywistości, pomiar wysokości teodolitu stosuje się w kontekście pomiarów wysokościowych, które są oddzielnym procesem. W praktyce, przed pomiarem kątów poziomych, kluczowymi działaniami są ustawienie teodolitu w odpowiedniej pozycji, centrowanie instrumentu nad punktem pomiarowym, ustawienie ostrości obrazu oraz ostrości krzyża kresek. Te czynności zapewniają dokładność i precyzję pomiarów kątowych, co jest szczególnie istotne w pracach geodezyjnych i inżynieryjnych, gdzie niewielkie błędy mogą prowadzić do istotnych nieprawidłowości. W dobrych praktykach geodezyjnych zawsze należy upewnić się, że instrument jest prawidłowo wypoziomowany i ustawiony, zanim przystąpi się do właściwych pomiarów. Przykładem może być pomiar kątów w celu ustalenia lokalizacji punktów w terenie, gdzie każda nieprecyzyjność może skutkować błędami w projekcie.

Pytanie 33

Jeżeli rzeczywista długość odcinka wynosi 86,00 m, a jego długość na mapie to 43,00 mm, to w jakiej skali została stworzona mapa, na której ten odcinek został zobrazowany?

A. 1:500

B. 1:1000

C. 1:2000

D. 1:250

Odpowiedź 1:2000 jest prawidłowa, ponieważ skala mapy jest wyrażona jako stosunek długości w terenie do długości na mapie. W tym przypadku długość odcinka w terenie wynosi 86,00 m, co przelicza się na 86000 mm, zaś na mapie długość tego odcinka wynosi 43,00 mm. Aby obliczyć skalę, należy podzielić długość w terenie przez długość na mapie: 86000 mm / 43 mm = 2000. Oznacza to, że 1 mm na mapie odpowiada 2000 mm (czyli 2 m) w terenie. Przykładowo, w praktyce skala 1:2000 jest często stosowana w planowaniu urbanistycznym oraz w szczegółowych mapach geodezyjnych, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obiektów i ich lokalizacji. Dobrą praktyką jest również uwzględnianie w dokumentacji mapowej aspektów takich jak dokładność pomiarów oraz zastosowanie odpowiednich symboli i oznaczeń, co zapewnia lepsze zrozumienie prezentowanych informacji.

Pytanie 34

Jaki wzór powinien być użyty do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym poligonie?

A. [β]t = Ak – Ap + n · 200g

B. [β]t = (n - 2) · 200g

C. [β]t = Ap – Ak + n · 200g

D. [β]t = (n + 2) · 200g

Wzór [β]t = (n - 2) · 200g jest kluczowy do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w poligonie zamkniętym, gdzie n oznacza liczbę boków. W przypadku wielokątów, suma kątów wewnętrznych wynika z faktu, że każdy dodatkowy bok wprowadza dodatkowe kąty. W praktyce, dla trójkąta, który ma 3 boki, suma kątów wynosi 180°, co odpowiada wzorowi (3 - 2) · 180° = 180°. Dla czworokąta (4 boki) suma kątów wynosi 360° – (4 - 2) · 180° = 360°. Wzór ten jest szeroko stosowany w geometrii i architekturze, a także w inżynierii, gdzie dokładne obliczenia kątów są niezbędne do projektowania struktur. Zrozumienie tego wzoru pozwala na lepsze planowanie i realizację projektów, a także unikanie błędów konstrukcyjnych.

Pytanie 35

Wysokość osi celowej to 213,100 m. Na jakim pomiarze powinna być umieszczona łatę, aby osiągnięta wysokość punktu wyniosła 212,800?

A. 0030 mm

B. 3000 mm

C. 1300 mm

D. 0300 mm

Aby obliczyć, na jakim odczycie należy ustawić łatę, aby wysokość realizowanego punktu wyniosła 212,800 m, musimy skorzystać z pojęcia różnicy wysokości. Wysokość osi celowej wynosi 213,100 m, a zatem różnica między wysokością osi celowej a wysokością punktu wynosi 213,100 m - 212,800 m = 0,300 m, co jest równoważne 300 mm. Oznacza to, że aby uzyskać żądaną wysokość, musimy ustawić łatę na odczycie 300 mm. W praktyce, przy pomiarach geodezyjnych, stosuje się ten typ obliczeń w celu precyzyjnego ustalenia poziomu obiektów budowlanych lub innych punktów odniesienia. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są niezbędne do zapewnienia stabilności i poprawności konstrukcji budowlanych.

Pytanie 36

Topograficzny opis punktu osnowy pomiarowej nie zawiera

A. miar umożliwiających lokalizację znaku

B. numeru punktu osnowy, który jest opisywany

C. skali przygotowania opisu

D. nazwiska geodety, który sporządził opis

Kiedy piszesz opis topograficzny punktu osnowy, warto skupić się na najważniejszych informacjach. Nie ma sensu trzymać się jakiejś skali opracowania. Owszem, skala jest ważna w przypadku map czy planów, ale przy punktach osnowy liczą się inne dane. Musisz podać numer punktu, żeby można go było zlokalizować w terenie. No i dobrze jest dodać, kto ten punkt opracował - nazwisko geodety. Użycie skali w tym przypadku nie jest standardem, bo pomiar powinien opierać się na dokładnych współrzędnych, które są przecież dużo bardziej przydatne. Jak się spojrzy na standardy geodezyjne, to widać, że kładą nacisk na precyzję lokalizacji, a nie na opis przez pryzmat skali. Także, pomijając tę skalę w opisie punktu, robisz dobrze.

Pytanie 37

Wyznacz wysokość punktu HP, mając dane:
- wysokość stanowiska pomiarowego Hst = 200,66 m,
- wysokość instrumentu i = 1,55 m,
- pomiar kreski środkowej na łacie s = 1150.

A. HP = 201,06 m

B. HP = 197,96 m

C. HP = 200,26 m

D. HP = 203,36 m

Aby obliczyć wysokość punktu HP, należy zastosować wzór: HP = Hst - i + s, gdzie Hst to wysokość stanowiska pomiarowego, i to wysokość instrumentu, a s to odczyt kreski środkowej na łacie. W naszym przypadku mamy: Hst = 200,66 m, i = 1,55 m oraz s = 1150 mm (czyli 1,150 m). Podstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: HP = 200,66 m - 1,55 m + 1,150 m = 201,06 m. Ta metoda jest fundamentalna w geodezji, szczególnie w pomiarach wysokościowych, gdzie precyzyjne ustalenie wysokości punktu odniesienia jest kluczowe dla dokładności dalszych pomiarów. W praktyce, szczególnie w inżynierii lądowej i budowlanej, umiejętność poprawnego stosowania takich obliczeń jest niezbędna, aby zapewnić zgodność z zasadami i standardami branżowymi. Zrozumienie podstawowych zasad obliczeń wysokości jest również przydatne w kontekście projektowania i analizy terenu, gdzie precyzyjne dane wysokościowe są wykorzystywane do oceny ukształtowania terenu oraz planowania infrastruktur takich jak drogi czy mosty.

Pytanie 38

Który z poniższych dokumentów jest wymagany przy wykonywaniu inwentaryzacji powykonawczej budowli?

A. Mapa zasadnicza

B. Mapa topograficzna

C. Instrukcja obsługi tachimetru

D. Projekt budowlany

Podczas wykonywania inwentaryzacji powykonawczej budowli, kluczowym dokumentem jest projekt budowlany. To właśnie on zawiera wszystkie niezbędne informacje dotyczące struktury, wymiarów oraz specyfikacji technicznej budowli, które są niezbędne do prawidłowej oceny zgodności wykonanego obiektu z założeniami projektowymi. Projekt budowlany stanowi podstawowy punkt odniesienia, umożliwiający ocenę, czy budowla została zrealizowana zgodnie z założeniami, a także identyfikację ewentualnych odchyleń. Praktyka branżowa wymaga, aby pomiary powykonawcze były precyzyjnie porównywane z danymi zawartymi w projekcie, co umożliwia uzyskanie dokładnych wyników. Projekt budowlany jest też często wymagany przez różne instytucje kontrolne i jest podstawowym dokumentem w procesie odbioru technicznego budowli. Warto również zaznaczyć, że posiadanie aktualnego projektu budowlanego jest kluczowe nie tylko dla samej inwentaryzacji, ale także dla przyszłych prac konserwacyjnych czy modernizacyjnych, które mogą być planowane w przyszłości. Dlatego w kontekście inwentaryzacji powykonawczej, projekt budowlany jest niezbędnym dokumentem, który umożliwia precyzyjną i wiarygodną ocenę wykonanej pracy.

Pytanie 39

W jakiej skali sporządza się mapy zasadnicze dla niewielkich miejscowości, obszarów metropolitalnych i stref przemysłowych?

A. 1 : 500

B. 1 : 1000

C. 1 : 2000

D. 1 : 5000

Odpowiedź 1 : 1000 jest poprawna, ponieważ mapy zasadnicze małych miast, aglomeracji miejskich i obszarów przemysłowych sporządzane są w skali 1 : 1000, co oznacza, że 1 jednostka na mapie odpowiada 1000 jednostkom w rzeczywistości. Przykładowo, jeśli na mapie widoczna jest odległość 1 cm, w rzeczywistości jest to 1000 cm, czyli 10 m. Taka skala pozwala na szczegółowe odwzorowanie urbanistycznych i przestrzennych aspektów obszarów miejskich, co jest niezwykle istotne w planowaniu przestrzennym oraz zarządzaniu infrastrukturą. Przykłady zastosowania obejmują analizy gęstości zabudowy, lokalizację nowych inwestycji, a także ochronę środowiska. Zgodnie z obowiązującymi standardami, mapy zasadnicze powinny być aktualizowane regularnie, aby odzwierciedlały zmiany w zagospodarowaniu przestrzennym, co zwiększa ich użyteczność w praktyce.

Pytanie 40

Jakie prace geodezyjno-kartograficzne nie wymagają zgłoszenia ani przekazania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Realizowane w celu określenia objętości mas ziemnych

B. Odniesione do pomiarów sytuacyjno-wysokościowych

C. Powiązane z inwentaryzacją powykonawczą budynków

D. Dotyczące aktualizacji mapy w celach projektowych

Odpowiedź o pracach geodezyjno-kartograficznych, które mają na celu ustalenie objętości mas ziemnych, jest absolutnie trafna. Takie działania zazwyczaj nie wymagają żadnych formalności, jak zgłoszenia czy przekazywania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. W praktyce te prace często są częścią różnych procesów budowlanych, na przykład przy ocenie, ile ziemi musimy wykopać albo nasypać. Myślę, że ustalanie objętości tych mas to naprawdę istotne zadanie, które można robić na podstawie prostych pomiarów w terenie i obliczeń matematycznych. Przy większych projektach budowlanych korzysta się też z nowoczesnych technologii, jak skanowanie 3D czy fotogrametria, co znacznie poprawia dokładność wyników. Dodatkowo, wszystkie te prace są zgodne z aktualnymi normami branżowymi, co zapewnia ich jakość i zgodność z przepisami. Co więcej, ustalanie objętości mas ziemnych jest ważne nie tylko w budownictwie, ale też w gospodarce przestrzennej oraz w ochronie środowiska, gdzie zarządzanie odpadami ziemnymi jest bardzo istotne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej