Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 12 lipca 2025 20:37
Data zakończenia: 12 lipca 2025 20:44

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przygotowując zajęcia dla osoby uczulonej na pyłki traw oraz substancje chemiczne, terapeuta zajęciowy powinien zaaranżować zajęcia w pracowni

A. introligatorskiej

B. stolarskiej

C. ogrodniczej

D. informatycznej

Wybór pracowni informatycznej jako miejsca zajęć dla osoby uczulonej na pyłki traw i środki chemiczne jest uzasadniony z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, pracownia informatyczna jest środowiskiem zamkniętym, które minimalizuje ryzyko kontaktu z alergenami obecnymi w naturze, takich jak pyłki. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby zapewnić podopiecznemu bezpieczne i komfortowe warunki do nauki oraz rozwoju umiejętności. Zajęcia w pracowni informatycznej mogą obejmować różnorodne formy aktywności, takie jak programowanie, projektowanie graficzne czy obsługa sprzętu komputerowego, co jest szczególnie korzystne dla rozwijania zdolności cyfrowych. Zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, angażowanie podopiecznego w technologie i nowe media jest doskonałym sposobem na wspieranie jego samodzielności oraz przygotowywanie do życia zawodowego, w którym umiejętności komputerowe są niezbędne. Dodatkowo, prace w tej dziedzinie są z reguły bezpieczniejsze i mniej obciążające dla zdrowia, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla osób z alergiami.

Pytanie 2

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. felinoterapia

B. bajkoterapia

C. chromoterapia

D. hortikuloterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 3

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

B. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

C. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 4

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

B. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

C. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

D. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 5

Osoba zajmująca się terapią zajęciową, planując multimedialną prezentację na lekcje edukacji zdrowotnej, powinna skorzystać z programu

A. Word Pad

B. Power Point

C. Action

D. Access

PowerPoint to jeden z najczęściej wykorzystywanych programów do tworzenia prezentacji multimedialnych, szczególnie w kontekście edukacji zdrowotnej. Jego funkcje umożliwiają tworzenie atrakcyjnych wizualnie slajdów, które mogą zawierać tekst, obrazy, filmy oraz elementy interaktywne. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi użytkownika i szerokiemu zakresie szablonów, terapeuta zajęciowy może łatwo dostosować prezentację do specyficznych potrzeb grupy docelowej. Na przykład, przygotowując zajęcia na temat zdrowego stylu życia, można wykorzystać diagramy ilustrujące piramidę żywieniową lub animacje pokazujące skutki niezdrowych nawyków. PowerPoint wspiera również funkcje współpracy, co umożliwia zespołowe tworzenie materiałów edukacyjnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w edukacji. Warto także dodać, że prezentacje multimedialne są skuteczne w angażowaniu uczniów, co zwiększa ich motywację do nauki oraz poprawia przyswajanie wiedzy.

Pytanie 6

Jakiego sposobu komunikacji powinien używać terapeuta zajęciowy, aby nawiązać oraz utrzymać właściwe relacje z rodziną pacjenta?

A. Asertywny

B. Ekspresyjny

C. Agresywny

D. Bierny

Styl komunikacji asertywny jest kluczowy dla terapeuty zajęciowego, gdyż umożliwia efektywne nawiązywanie i utrzymywanie relacji z rodziną pacjenta. Asertywność polega na wyrażaniu swoich myśli, uczuć i potrzeb w sposób szczery, jednocześnie z poszanowaniem granic i uczuć innych. Terapeuta, stosując ten styl, jest w stanie jasno przekazywać informacje o postępach pacjenta, a także angażować rodzinę w proces terapeutyczny, co przyczynia się do lepszej współpracy i wsparcia. Dobre praktyki wskazują, że włączenie rodziny w terapię jest kluczowe dla osiągania pozytywnych wyników. Przykładowo, podczas spotkań terapeutycznych terapeuta może zastosować techniki aktywnego słuchania oraz empatii, co wzmacnia zaufanie i otwartość ze strony rodziny. Asertywne podejście sprzyja także konstruktywnej wymianie informacji, co jest niezbędne do efektywnego planowania dalszej terapii. Warto zauważyć, że asertywność wspiera również procesy edukacyjne, umożliwiając rodzinie zrozumienie ról i odpowiedzialności w kontekście wsparcia pacjenta.

Pytanie 7

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Neurologiem

B. Logopedą

C. Fizjoterapeutą

D. Otolaryngologiem

Logopeda jest specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji, w tym jąkania. W sytuacjach stresowych, które mogą potęgować problemy z płynnością mowy, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby zapewnić wszechstronną pomoc swojemu podopiecznemu. Logopeda może wprowadzić techniki, które pomogą zmniejszyć objawy jąkania, takie jak ćwiczenia oddechowe, techniki relaksacyjne oraz strategie radzenia sobie w trudnych sytuacjach komunikacyjnych. Przykładem może być zastosowanie metody Fluent Speech, która koncentruje się na płynności mowy poprzez naukę rytmu i intonacji. Dobre praktyki terapeutyczne zalecają współpracę interdyscyplinarną, gdzie terapeuta zajęciowy i logopeda łączą swoje kompetencje, aby stworzyć spersonalizowany program terapeutyczny, co w konsekwencji może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Warto również zwrócić uwagę na aspekty emocjonalne związane z jąkaniem oraz włączyć elementy wsparcia psychologicznego, co może być realizowane przez psychologa w ramach zespołu terapeutycznego.

Pytanie 8

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. szacunku i uznania

B. samorealizacji i wiedzy

C. przynależności i miłości

D. twórczości i ekspresji

Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.

Pytanie 9

Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest

A. rozwijanie umiejętności organizacji czasu wolnego w sposób aktywny

B. zwiększenie wydolności oddechowej oraz poprawa kondycji fizycznej

C. nabycie umiejętności wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie

D. przygotowanie do pracy w warunkach chronionych

Sugerowanie, że głównym celem terapii zajęciowej dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym i znaczną niepełnosprawnością intelektualną jest przygotowanie do pracy zawodowej, wzrost wydolności oddechowej czy rozwijanie organizacji czasu wolnego, pomija fundamentalne potrzeby tej grupy pacjentów. Przede wszystkim, osoby te często mają ograniczone możliwości funkcjonowania w codziennym życiu i kluczowe staje się nauczenie ich podstawowych umiejętności, które pozwolą im na samodzielne funkcjonowanie w najprostszych sytuacjach. Sugerowanie, że terapia może koncentrować się na pracy zawodowej, jest nie tylko mylące, ale również niewłaściwe w kontekście ich aktualnych potrzeb. Poziom sprawności fizycznej, który może być osiągnięty za pomocą terapii zajęciowej, w rzeczywistości jest pomocny, ale nie jest głównym celem, szczególnie w kontekście pacjentów z wieloma ograniczeniami. Również argument o wzroście wydolności oddechowej i kondycji fizycznej jest istotny, lecz nie jest to priorytet w pracy z osobami, które walczą z podstawowymi umiejętnościami życiowymi. W terapii zajęciowej kluczowym jest zrozumienie, że podstawowym celem powinno być wsparcie pacjentów w nabywaniu umiejętności życiowych, co pozwala na zwiększenie ich samodzielności oraz jakości życia, zamiast koncentrowania się na aspektach, które mogą być mniej istotne w ich codziennej egzystencji.

Pytanie 10

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

B. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

C. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 11

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Glenna Domana

B. Faya

C. Silvy

D. Veroniki Sherborne

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 12

W domu samopomocowym, który skupia się na środowisku, oceny wyników realizacji terapii w kontekście podopiecznych przeprowadza

A. zespół wspierająco-aktywizujący

B. rada programowa

C. zespół terapeutyczno-leczniczy

D. zespół terapeutyczno-opiekuńczy

Oceny osiągniętych rezultatów postępowania terapeutycznego w środowiskowych domach samopomocy mogą być mylnie przypisywane zespołom terapeutyczno-opiekuńczym, terapeutyczno-leczniczym lub radzie programowej. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy skupia się na zapewnieniu wsparcia i opieki, ale nie jest odpowiedzialny za systematyczną ocenę efektów działań terapeutycznych. Ich rola koncentruje się raczej na codziennym funkcjonowaniu podopiecznych, co może prowadzić do błędnego wnioskowania, że są odpowiedzialni za monitorowanie postępów. Zespół terapeutyczno-leczniczy, mimo iż zajmuje się terapią, zazwyczaj skupia się na aspektach medycznych i leczeniu zaburzeń, co również nie odpowiada na potrzebę holistycznej oceny efektywności terapii w kontekście rozwoju osobistego podopiecznych. Rada programowa, z kolei, ma na celu nadzorowanie i planowanie działań instytucji, co nie zapewnia bezpośredniego wglądu w postępy indywidualnych osób. Powszechnym błędem w rozumieniu roli tych zespołów jest mylenie ich funkcji z bezpośrednią odpowiedzialnością za wyniki terapeutyczne. Skuteczna ocena wymaga bowiem złożonego podejścia, które integruje różne aspekty, w tym indywidualne doświadczenia i postawy podopiecznych, co najlepiej realizuje zespół wspierająco-aktywizujący.

Pytanie 13

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Snu, wypoczynku

B. Odżywiania, szacunku

C. Przyjaźni, wiedzy

D. Miłości, odpoczynku

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 14

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zdarta płyta

B. zasłona dymna

C. otwarte drzwi

D. asertywne przyjęcie omyłki

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 15

Które z poniższych działań jest priorytetowe w pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję?

A. Stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego

B. Organizowanie wyjazdów zagranicznych

C. Skupienie się na intensywnych ćwiczeniach fizycznych

D. Prowadzenie zajęć z matematyki i logiki

W pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję kluczowe jest stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego. Osoby starsze często borykają się z poczuciem osamotnienia, utratą bliskich czy zmniejszonymi możliwościami społecznymi, co może nasilać objawy depresji. Terapeuta zajęciowy, tworząc takie programy, pomaga seniorom w budowaniu relacji, odnajdywaniu sensu życia i wzmacnianiu poczucia własnej wartości. Wsparcie emocjonalne i społeczne jest nie tylko podstawowym elementem terapii, ale też stanowi fundament do dalszej pracy nad poprawą jakości życia pacjentów. Programy te mogą obejmować różnorodne aktywności, takie jak grupy wsparcia, terapie sztuką, czy zajęcia integracyjne, które stymulują pozytywne interakcje społeczne. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na konieczność indywidualnego podejścia do każdego pacjenta oraz dostosowania programów do jego specyficznych potrzeb i zainteresowań. Właściwie zorganizowane wsparcie może znacząco poprawić samopoczucie seniorów, zmniejszyć objawy depresji oraz przyczynić się do ich lepszego funkcjonowania w społeczności.

Pytanie 16

Osoba przebywająca w domu pomocy społecznej posiada zaburzenie wymowy, które objawia się nieprawidłową artykulacją niektórych dźwięków. Podopieczny jest w stanie zrozumieć przekazywane mu informacje, aczkolwiek ma trudności z ich wyrażeniem. Przyczyną tego stanu jest brak zębów, co wymaga pomocy protetyka. Opis ten sugeruje

A. mutyzm

B. afazję

C. echolalię

D. dyzartrię

Afazja to zaburzenie mowy, które powoduje trudności w artykulacji i wyrażaniu myśli, mimo że osoba dotknięta tym zaburzeniem rozumie wypowiedzi innych. W przypadku opisanego mieszkańca domu pomocy społecznej, należy zwrócić uwagę na to, że brak uzębienia wpływa na zdolność do prawidłowej produkcji dźwięków, co może prowadzić do trudności w mówieniu. Afazja często wynika z uszkodzeń w obrębie ośrodków mowy w mózgu, ale w tym przypadku przyczyna jest związana z fizycznymi ograniczeniami, które również mogą prowadzić do zaburzeń komunikacyjnych. Przykładem zastosowania wiedzy o afazji jest prowadzenie terapii, która może obejmować ćwiczenia artykulacyjne, co jest przydatne w rehabilitacji osób z tego rodzaju trudnościami. Specjaliści, tacy jak logopedzi, mogą stworzyć program terapeutyczny dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta, co zwiększa efektywność procesu leczenia.

Pytanie 17

Podczas pracy nad pamięcią oraz poczuciem tożsamości u osoby na początku choroby Alzheimera, terapeuta powinien przede wszystkim wykorzystać

A. przypominanie imienia, przeglądanie fotografii oraz pamiątek osobistych

B. oglądanie programów informacyjnych i codziennych wydarzeń

C. pisanie dziennika oraz oglądanie ulubionych filmów z młodzieńczych lat

D. przeglądanie gazet, czytanie książek i publikacji naukowych

Odpowiedź dotycząca przypominania imienia, oglądania zdjęć i pamiątek osobistych jest szczególnie trafna w kontekście terapii osób w pierwszym stadium choroby Alzheimera. W tym okresie pacjenci często borykają się z problemami z pamięcią, ale ich zdolności do przypominania sobie emocjonalnych doświadczeń, nazwisk bliskich oraz wspomnień związanych z osobistymi przedmiotami mogą być zachowane. Prowadzenie działań, które angażują pacjentów do przypominania swoich bliskich, ich imion oraz związanych z nimi wspomnień, może znacząco wpłynąć na ich poczucie tożsamości i komfort psychiczny. W praktyce terapeuci często wykorzystują fotografie rodzinne oraz pamiątki, aby wywołać wspomnienia, co zwiększa zaangażowanie pacjentów i pobudza ich pamięć autobiograficzną. Umożliwienie pacjentom dzielenia się swoimi historiami wzmacnia ich relacje z otoczeniem oraz wspiera utrzymanie ich tożsamości osobistej, co jest kluczowe w terapii osób z demencją. Takie metody są zgodne z zaleceniami w zakresie terapii zajęciowej oraz rehabilitacji w chorobach neurodegeneracyjnych.

Pytanie 18

Warsztaty terapii zajęciowej powinny być realizowane w oparciu o indywidualny program rehabilitacji oraz terapii, który jest przygotowywany dla każdego uczestnika przez

A. fizjoterapeutę

B. terapeutę zajęciowego

C. radę plenarną

D. radę programową

Wybór odpowiedzi, które nie wskazują na radę programową, często wynika z niepełnego zrozumienia struktury organizacyjnej warsztatów terapii zajęciowej oraz roli poszczególnych członków zespołu terapeutycznego. Rada plenarna z reguły zajmuje się ogólnymi kwestiami administracyjnymi oraz strategicznymi w instytucji, ale nie ma bezpośredniego wpływu na indywidualne programy rehabilitacji. Decyzje o programach terapii powinny być podejmowane na podstawie szczegółowych analiz potrzeb uczestników, co wymaga wielodyscyplinarnego podejścia, jakie zapewnia rada programowa. Fizjoterapeuta, choć jest kluczowym członkiem zespołu, koncentruje się głównie na aspektach fizycznych rehabilitacji i nie jest odpowiedzialny za całościowe planowanie programów zajęciowych. Terapeuta zajęciowy, z kolei, odgrywa istotną rolę w realizacji programu, jednak to nie on samodzielnie przygotowuje całość planu terapeutycznego, lecz współpracuje z radą programową. W praktyce, nieprawidłowe przypisanie roli fizjoterapeuty czy terapeuty zajęciowego jako głównych autorów programów może prowadzić do braku holistycznego podejścia, a tym samym zmniejszenia efektywności terapii. Uczestnicy potrzebują kompleksowego wsparcia, które tylko rada programowa, złożona z różnych specjalistów, może zapewnić, dostosowując programy do zróżnicowanych potrzeb każdej osoby.

Pytanie 19

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. z depresją

B. ze schizofrenią

C. z chorobą Alzheimera

D. z chorobą Parkinsona

Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 20

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Kabata

B. Peto

C. Domana

D. Vojty

Odpowiedź Vojty jest prawidłowa, ponieważ metoda Vojty, znana również jako terapia Vojty, koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania poprzez stymulację określonych punktów na ciele pacjenta. Ta technika, opracowana przez czeskiego neurologa Václava Vojtę, jest szeroko stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak porażenie mózgowe czy opóźnienia w rozwoju motorycznym. W praktyce terapeuta wykorzystuje delikatny ucisk na wybrane miejsca ciała, co aktywuje naturalne mechanizmy ruchu i pozwala na rozwój umiejętności motorycznych w sposób zorganizowany i kontrolowany. Dzięki temu dzieci mogą uczyć się pełzania, raczkowania oraz innych form aktywności, które są kluczowe dla ich dalszego rozwoju. Metoda Vojty jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii neurologicznej i rehabilitacyjnej, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto zauważyć, że terapia ta nie tylko poprawia funkcjonalność dzieci, ale również wspiera ich rozwój emocjonalny i społeczny, co jest niezwykle istotne w całościowym podejściu do terapeutycznego wsparcia.

Pytanie 21

Wynik 6 punktów w skali Katza zapisany w dokumentacji osoby korzystającej z domu pomocy społecznej dla seniorów wskazuje, że

A. u podopiecznego występuje duże ryzyko upadków podczas samodzielnego poruszania się

B. podopieczny zmaga się z poważnymi odleżynami

C. podopieczny ma zdolności do wykonywania podstawowych czynności życiowych

D. podopieczny ma znaczące trudności w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych

Wynik 6 punktów w skali Katza jest wskaźnikiem, który sugeruje, że podopieczny jest sprawny w zakresie podstawowych czynności życiowych. Skala Katza ocenia zdolności osób starszych do samodzielnego funkcjonowania w codziennych czynnościach, takich jak kąpiel, ubieranie się, korzystanie z toalety, przemieszczanie się oraz jedzenie. Osiągnięcie 6 punktów oznacza, że podopieczny ma zapewnioną niezależność w tych obszarach, co jest kluczowe dla jego samopoczucia psychicznego i fizycznego. W praktyce, osoby, które zachowują sprawność w codziennych czynnościach, są mniej narażone na izolację społeczną i mają większe możliwości aktywności fizycznej i społecznej, co przyczynia się do ich lepszego zdrowia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami WHO, które podkreślają znaczenie aktywności i jakości życia w starzejących się populacjach. Warto dążyć do utrzymania i wspierania sprawności podopiecznych, co przekłada się na ich poczucie autonomii i satysfakcji z życia.

Pytanie 22

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. identyfikacji stanu emocjonalnego

B. ustalenia etapu choroby

C. nawiązania interakcji wzrokowej

D. postawienia diagnozy

Wybór odpowiedzi dotyczących określenia fazy choroby, nawiązania kontaktu wzrokowego lub ustalenia diagnozy może wynikać z niewłaściwego zrozumienia roli komunikacji niewerbalnej w kontekście opieki nad podopiecznymi. Odczytywanie komunikatów niewerbalnych w rzeczywistości ma kluczowe znaczenie dla wyczucia emocji danej osoby, które są podstawą do dalszych kroków, ale nie zaspokaja specyficznych potrzeb związanych z innymi aspektami opieki. Określenie fazy choroby wymaga zazwyczaj bardziej systematycznego podejścia, obejmującego szczegółowe badania kliniczne oraz historię medyczną pacjenta, podczas gdy umiejętności komunikacji niewerbalnej mogą tylko wspierać ten proces, ale nie go zastępować. Nawiązanie kontaktu wzrokowego, choć istotne w kontekście budowania relacji, nie jest bezpośrednią umiejętnością odczytywania emocji, a raczej elementem komunikacji interpersonalnej. Ustalenie diagnozy to proces bardziej złożony, który opiera się na wiedzy medycznej oraz analizie objawów, a nie jedynie na obserwacji sygnałów niewerbalnych. W praktyce, błędem jest poleganie na powierzchownych wnioskach z niewerbalnych sygnałów, co może prowadzić do nieprawidłowych interpretacji i zaburzenia w procesie diagnostycznym. Oczekiwanie, że odczytanie komunikacji niewerbalnej samo w sobie wystarczy do podjęcia decyzji klinicznych, jest uproszczeniem i może prowadzić do błędnych wniosków.

Pytanie 23

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. unikania

B. współpracy

C. walki

D. ulegania

Wybór odpowiedzi sugerujących uleganie lub unikanie jako strategii rozwiązywania konfliktu odzwierciedla fundamentalne nieporozumienie dotyczące dynamiki relacji międzyludzkich. Uleganie polega na rezygnacji z własnych potrzeb i wartości na rzecz zadowolenia drugiej strony, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do frustracji i resentencji. Wybierając tę strategię, jednostka może chwilowo zminimalizować konflikt, lecz jednocześnie nie adresuje podstawowych problemów, co zwykle skutkuje ich eskalacją w przyszłości. Z kolei unikanie konfliktu, choć może wydawać się sposobem na uniknięcie bezpośrednich starć, również nie rozwiązuje problemu. Takie podejście prowadzi do kumulacji napięć i może prowadzić do sytuacji, w której konflikty narastają bez możliwości konstruktywnego rozwiązania. W kontekście standardów mediacji i negocjacji, obie te strategie są postrzegane jako krótkoterminowe rozwiązania, które mogą prowadzić do długoterminowych problemów. W praktyce, skuteczne zarządzanie konfliktami powinno obejmować zrozumienie, kiedy i jak stosować różne strategie, w tym walkę, jako formę asertywnej komunikacji, co pozwala na wyrażenie swoich potrzeb i dążeń bez rezygnacji z własnych wartości.

Pytanie 24

Z dokumentu dotyczącego stopnia niepełnosprawności, który został wydany przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, terapeuta zajęciowy nie otrzyma informacji o wskazaniach dla podopiecznego odnoszących się do

A. szkolenia.

B. konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne.

C. prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

D. zamieszkania w domu pomocy społecznej.

Wybierając odpowiedzi dotyczące szkolenia, prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju oraz konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, możemy zauważyć, że każda z tych opcji odnosi się do istotnych aspektów wsparcia osób niepełnosprawnych, jednak nie wszystkie są właściwymi informacjami, które terapeuta zajęciowy może uzyskać z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Przede wszystkim, szkolenia są często uważane za istotne narzędzie w rehabilitacji, a terapeuci zajęciowi mogą brać pod uwagę różne programy edukacyjne, aby zwiększyć kompetencje swoich podopiecznych. Z kolei prawo do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju odzwierciedla standardy dotyczące prywatności i komfortu, które są szczególnie ważne w kontekście samodzielnego życia jednostki. Ponadto, zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne jest kluczowe dla poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, a terapeuci zajęciowi powinni być świadomi dostępnych opcji, aby móc efektywnie wspierać swoich podopiecznych. Jednakże, wybierając odpowiedź dotyczącą zamieszkania w domu pomocy społecznej, należy zrozumieć, że taka informacja nie jest standardowo zawarta w orzeczeniach o niepełnosprawności. Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ocenia bardziej indywidualne potrzeby pacjentów oraz ich możliwości funkcjonowania, a decyzje dotyczące umieszczenia w instytucjach takich jak domy pomocy społecznej zazwyczaj są podejmowane na podstawie szerszej analizy sytuacji życiowej, a nie jedynie na podstawie orzeczenia. W związku z tym, osoba odpowiadająca na to pytanie mogła popełnić błąd w myśleniu, zakładając, że orzeczenie dostarcza pełnego obrazu sytuacji życiowej podopiecznego, co nie zawsze ma miejsce.

Pytanie 25

Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta uczestnikom zajęć w środowiskowym domu samopomocy dla osób z problemami psychicznymi, po intensywnym wysiłku fizycznym?

A. Trening umiejętności społecznych

B. Trening autogenny Schultza

C. Trening umiejętności praktycznych

D. Trening nordic walking

Trening nordic walking, choć korzystny dla zdrowia fizycznego, nie jest odpowiednią formą aktywności po intensywnym wysiłku, gdyż może dodatkowo obciążać organizm. Po wysiłku, celem terapeuty powinno być zminimalizowanie napięcia i stresu, a nie zwiększanie aktywności. Trening umiejętności praktycznych oraz umiejętności społecznych ma swoje miejsce w programach terapeutycznych, jednak nie w bezpośrednim kontekście po intensywnej aktywności fizycznej. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie czy zarządzanie finansami, są istotne, ale wymagają od uczestników większej uwagi i koncentracji, co może być trudne do osiągnięcia po wysiłku fizycznym, kiedy poziom energii jest obniżony. Z kolei trening umiejętności społecznych, który koncentruje się na interakcjach międzyludzkich i komunikacji, również nie jest odpowiedni w tym kontekście. Wymaga on pełnej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, co może być wyzwaniem dla osób po wysiłku, a więc mniej efektywne. Te podejścia mogą być wprowadzone później, jednak kluczowym krokiem po intensywnym wysiłku jest wprowadzenie technik relaksacyjnych, takich jak trening autogenny, który jest stworzony z myślą o przywracaniu równowagi psychofizycznej.

Pytanie 26

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i higieniczne

B. ruchowe i higieniczne

C. lekowe i umiejętności praktyczne

D. ruchowe i umiejętności społeczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 27

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. wewnętrznym

B. percepcyjnym

C. zewnętrznym

D. kulturowym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Osądzanie i decydowanie za innych rzeczywiście stanowi barierę w komunikacji o charakterze wewnętrznym, ponieważ związane jest z indywidualnymi przekonaniami, emocjami oraz postawami, które wpływają na sposób, w jaki odbieramy i interpretujemy komunikaty. Wewnętrzne bariery komunikacyjne często wynikają z naszych osobistych uprzedzeń oraz zniekształceń percepcyjnych, które mogą prowadzić do błędnych założeń o intencjach innych. Na przykład, jeśli ktoś przypisuje sobie prawo do oceniania czyjegoś postępowania bez pełnego zrozumienia kontekstu, może to zniekształcić proces komunikacji i skutkować konfliktami. Dobrym przykładem zastosowania wiedzy na ten temat jest praktyka aktywnego słuchania w negocjacjach, gdzie kluczowe jest unikanie osądów i otwarte podejście do zrozumienia perspektywy drugiej strony. Dobre praktyki wskazują na potrzebę poszanowania odmienności oraz empatii w komunikacji, co sprzyja efektywnemu porozumiewaniu się i budowaniu relacji opartych na zaufaniu.

Pytanie 28

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. planszowe

B. dramowe

C. symulacyjne

D. towarzyskie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 29

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

B. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

C. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

D. ustalenie celów działań terapeutycznych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

B. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

C. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

D. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 31

Osoba z chorobą Alzheimera wykazuje nadmierne pobudzenie oraz silną potrzebę aktywności fizycznej. Jakie formy zajęć powinno się zaproponować takiemu podopiecznemu?

A. Spacer, jazdę na rowerze stacjonarnym

B. Segregowanie, układanie puzzli

C. Rysowanie, wypełnianie konturów obrazków

D. Muzykoterapię bierną, relaksację

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Spacer i jazda na rowerze stacjonarnym są doskonałymi sposobami na zaspokojenie wzmożonej potrzeby ruchu u osób z chorobą Alzheimera. Ćwiczenia fizyczne, takie jak spacery, poprawiają krążenie, zwiększają wydolność układu sercowo-naczyniowego oraz stymulują wydzielanie endorfin, co pozytywnie wpływa na samopoczucie podopiecznych. Ponadto aktywności na świeżym powietrzu, takie jak spacery, oferują dodatkowe korzyści związane z obcowaniem z naturą, co ma udowodniony wpływ na poprawę stanu psychicznego. Rower stacjonarny to z kolei bezpieczna forma aktywności, która można dostosować do indywidualnych możliwości osoby, co jest istotne w kontekście osób z ograniczoną mobilnością. Zgodnie z zaleceniami terapeutycznymi, zachęcanie do aktywności fizycznej powinno być integralną częścią planu opieki nad osobami z demencją. Warto również angażować uczestników w organizowanie regularnych spacerów czy sesji na rowerze stacjonarnym, aby stworzyć rutynę, która pomoże w zmniejszeniu objawów pobudzenia.

Pytanie 32

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

B. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

C. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

D. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 33

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. dobrego planu

B. prawidłowego monitoringu

C. diagnozy terapeutycznej

D. dokładnej obserwacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Grupa cech takich jak celowość, operatywność, elastyczność i kompletność rzeczywiście opisuje dobry plan. Celowość odnosi się do jasnego określenia celu, do którego dążymy, co jest kluczowe w procesie planowania. Operatywność oznacza, że plan powinien być wykonalny i praktyczny w zastosowaniu, co zapewnia efektywność działań. Elastyczność to zdolność planu do adaptacji w zmieniających się warunkach, co jest istotne w dynamicznym środowisku pracy. Kompletność z kolei wskazuje, że plan powinien obejmować wszystkie niezbędne elementy, by zapewnić pełne zrozumienie procesów. Na przykład w kontekście projektów zdrowotnych, dobry plan terapeutyczny musi uwzględniać cele zdrowotne pacjenta, dostępne zasoby, metody działania oraz mechanizmy oceny. W literaturze przedmiotu, takie podejście jest zgodne z zasadami zarządzania projektami oraz metodami planowania, które podkreślają znaczenie dobrze skonstruowanego planu dla osiągnięcia sukcesu.

Pytanie 34

Planując treningi dotyczące codziennych czynności dla osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, terapeuta powinien mieć na uwadze, że jego rolą jest przede wszystkim nauczenie pacjenta

A. modyfikacji chwytów

B. utrzymywania prawidłowej wagi ciała

C. nowych umiejętności zawodowych

D. alternatywnych form komunikacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Modyfikacja chwytów to kluczowy element rehabilitacji osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, ponieważ choroba ta prowadzi do bólu, sztywności oraz ograniczenia ruchomości stawów, co negatywnie wpływa na codzienne życie pacjentów. Terapeuta powinien nauczyć pacjenta technik dostosowania chwytów, aby zminimalizować dyskomfort oraz ryzyko uszkodzenia stawów. Przykładem może być nauka chwytania przedmiotów dużymi stawami (np. łokciem) lub stosowanie narzędzi ergonomicznych, co pozwala zredukować obciążenie rąk. Zastosowanie technik takich jak adaptacja chwytów w codziennych czynnościach, jak pisanie czy gotowanie, może znacząco poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejścia były oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co podkreśla znaczenie modyfikacji chwytów w kontekście reumatoidalnego zapalenia stawów.

Pytanie 35

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. plastyczną terapię

C. talasoterapię

D. filmoterapię

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 36

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. poczucia równowagi

B. ogólnej wydolności fizycznej

C. zmysłu propriocepcji

D. współpracy półkul mózgowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 37

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. klejenia pistoletem na gorąco

B. modelowania w masie solnej

C. zwijania włóczki w kłębek

D. malowania na podobraziu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 38

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

B. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

C. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

D. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.

Pytanie 39

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. przewlekłego zmęczenia

B. syndromu wypalenia zawodowego

C. zespołu Tourette'a

D. wyniszczenia nowotworowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 40

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia prezentacji multimedialnych

B. odtwarzania plików audio

C. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

D. poprawiania zdjęć

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej