Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik inżynierii sanitarnej
Kwalifikacja: BUD.20 - Organizacja robót związanych z budową, montażem i eksploatacją sieci oraz instalacji sanitarnych
Data rozpoczęcia: 13 lipca 2025 20:57
Data zakończenia: 13 lipca 2025 21:16

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Utrzymanie sieci kanalizacyjnej polega na

A. ustaleniu harmonogramu prac przy wymianie uszkodzonego odcinka kanału sieci

B. określeniu rzeczywistego stanu sieci oraz odnotowaniu ewentualnych różnic w projekcie technicznym

C. oszacowaniu kosztów poszczególnych elementów sieci kanalizacyjnej, które powinny zostać wymienione

D. czyszczeniu sieci oraz wpustów ulicznych, a także przeprowadzaniu drobnych napraw

Konserwacja sieci kanalizacyjnej odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu ich sprawności oraz efektywności działania. Poprawna odpowiedź odnosi się do czyszczenia sieci oraz wpustów ulicznych oraz dokonywania drobnych napraw. Regularne czyszczenie jest niezbędne, aby zapobiegać zatorom i usuwaniu nieczystości, które mogą prowadzić do awarii systemu. Przykładowo, w miejskich sieciach kanalizacyjnych, które są narażone na różne zanieczyszczenia, jak liście czy odpady, planowane czyszczenie powinno odbywać się przynajmniej raz w roku zgodnie z zaleceniami lokalnych regulacji. Drobne naprawy, takie jak uszczelnianie połączeń lub wymiana niewielkich fragmentów rur, również są istotne, ponieważ pomagają utrzymać integralność systemu i uniknąć większych problemów. Warto również zauważyć, że stosowanie odpowiednich technologii, takich jak roboty czyszczące, może znacznie zwiększyć efektywność tych działań. Na koniec, zgodność z normami ISO oraz lokalnymi przepisami jest kluczowa w procesie konserwacji, co podkreśla profesjonalizm i odpowiedzialność w zarządzaniu infrastrukturą wodno-kanalizacyjną.

Pytanie 2

Określ prawidłową sekwencję montażu elementów instalacji wodociągowej?

A. Montaż przewodu rozdzielczego poziomego, montaż pionów, montaż odgałęzień, montaż armatury czerpalnej

B. Montaż odgałęzień, montaż pionów, montaż przewodu rozdzielczego poziomego, montaż armatury czerpalnej

C. Montaż armatury czerpalnej, montaż odgałęzień, montaż pionów, montaż przewodu rozdzielczego poziomego

D. Montaż pionów, montaż armatury czerpalnej, montaż przewodu rozdzielczego poziomego, montaż odgałęzień

Poprawna odpowiedź wskazuje na właściwą kolejność montażu elementów instalacji wodociągowej. Rozpoczęcie od montażu przewodu rozdzielczego poziomego jest kluczowe, ponieważ stanowi on podstawę dla późniejszego rozgałęziania instalacji. Przewód ten odpowiada za rozdzielenie wody do poszczególnych pionów. Następnie montuje się piony, które transportują wodę w pionie, co jest niezbędne w każdym budynku wielokondygnacyjnym. Po zamontowaniu pionów następuje instalacja odgałęzień, które dostarczają wodę do konkretnych punktów, takich jak krany czy urządzenia sanitarno-higieniczne. Na końcu montuje się armaturę czerpalną, która jest odpowiedzialna za pobieranie wody przez użytkowników. Taka kolejność montażu jest zgodna z normami branżowymi, zapewnia efektywność instalacji oraz ułatwia przyszłe prace konserwacyjne i naprawcze.

Pytanie 3

Kto powinien za każdym razem potwierdzać swoją obecność na budowie sieci wodociągowej poprzez wpis do dziennika budowy?

A. Zleceniodawca

B. Inspektor nadzoru budowlanego

C. Projektant asystent

D. Kierownik robót budowlanych

Wybór inżyniera robót budowlanych jako osoby odpowiedzialnej za potwierdzenie obecności na budowie sieci wodociągowej może wydawać się na pierwszy rzut oka uzasadniony, jednakże nie uwzględnia kluczowych różnic w zakresie odpowiedzialności i zadań związanych z poszczególnymi rolami w procesie budowlanym. Inżynier robót budowlanych zajmuje się przede wszystkim koordynowaniem prac na budowie oraz zarządzaniem zespołem wykonawczym, co nie oznacza jednak, że powinien pełnić rolę nadzorującą w kontekście dokumentacji budowlanej. Asystent projektanta, z kolei, ma na celu wsparcie w realizacji projektu, jednak nie jest odpowiedzialny za nadzorowanie wykonania prac budowlanych. Mając na uwadze te różnice, wybór asystenta projektanta jako osoby potwierdzającej obecność na budowie jest niewłaściwy. Rola inwestora w kontekście obecności na budowie również nie jest adekwatna – inwestor jest osobą, która finansuje projekt, lecz nie angażuje się bezpośrednio w nadzór nad jego realizacją. Kluczowym zadaniem inspektora nadzoru budowlanego jest zapewnienie, że wszystkie etapy budowy są zgodne z obowiązującymi przepisami oraz standardami branżowymi. Dlatego, pomylenie ról i zadań prowadzi do nieprawidłowych wniosków, a konsekwencje w postaci niedostatecznego nadzoru mogą prowadzić do znaczących problemów prawnych i technicznych w trakcie oraz po zakończeniu budowy.

Pytanie 4

Jaka będzie wydajność systemu podciśnieniowego do odwodnienia dachu o wymiarach 50 × 96 m, jeżeli jeden wpust dachowy osiąga wydajność 12 dm³/s i obsługuje powierzchnię 400 m²?

A. 576 l/s

B. 144 l/s

C. 288 l/s

D. 72 l/s

Wydajność instalacji podciśnieniowej odwodnienia dachu oblicza się na podstawie wymagań powierzchni, którą należy odwadniać, oraz wydajności pojedynczego wpustu dachowego. W przypadku dachu o wymiarach 50 × 96 m, jego powierzchnia wynosi 4800 m². Jeśli jeden wpust odwadnia powierzchnię 400 m² i ma wydajność 12 dm³/s, to dla całkowitej powierzchni dachu potrzebujemy obliczyć liczbę wpustów. Podzielając 4800 m² przez 400 m², otrzymujemy 12 wpustów. Następnie, aby obliczyć całkowitą wydajność, należy pomnożyć liczbę wpustów przez ich wydajność: 12 wpustów × 12 dm³/s = 144 dm³/s, co odpowiada 144 l/s. Przykład ten ilustruje, jak ważne jest odpowiednie projektowanie systemów odwodnienia, które powinny uwzględniać zarówno powierzchnię dachu, jak i sprawność wpustów, aby zapewnić skuteczne odprowadzanie wody. Zgodnie z normami budowlanymi, takie obliczenia są kluczowe dla uniknięcia problemów z przeciekami i stanem technicznym dachu.

Pytanie 5

Regularne kontrole stanu technicznego instalacji gazowej w obiekcie powinny odbywać się jednocześnie z oceną stanu technicznego

A. instalacji tryskaczowej

B. instalacji elektrycznej

C. przewodów spalinowych

D. przewodów wodociągowych

Kontrola technicznej sprawności instalacji gazowej w budynku w kontekście równoczesnej kontroli przewodów spalinowych jest kluczowym aspektem zapewnienia bezpieczeństwa użytkowników oraz efektywności działania całego systemu. Przewody spalinowe są odpowiedzialne za odprowadzanie spalin powstałych w procesie spalania gazu, co jest fundamentalne dla uniknięcia sytuacji potencjalnie niebezpiecznych, takich jak gromadzenie się gazów szkodliwych w pomieszczeniach. Podczas przeglądów, należy zwrócić szczególną uwagę na integralność przewodów, ich drożność oraz ewentualne uszkodzenia, które mogłyby prowadzić do nieszczelności. Przykładem praktycznym jest stosowanie przepisów zawartych w Polskiej Normie PN-EN 15001, która określa wymagania dotyczące systemów gazowych i ich bezpieczeństwa. Dobre praktyki w branży zalecają także stosowanie regularnych inspekcji oraz konserwacji przewodów spalinowych w celu zapewnienia ich sprawności oraz eliminacji ryzyka awarii. Zrozumienie tej koncepcji jest kluczowe dla utrzymania odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa w obiektach, w których użytkowane są instalacje gazowe.

Pytanie 6

Jakie materiały są zalecane do wykonania zewnętrznych instalacji kanalizacyjnych?

A. Rury PCV

B. Rury aluminiowe

C. Rury żeliwne

D. Rury miedziane

Rury PCV są jednym z najczęściej stosowanych materiałów do wykonania zewnętrznych instalacji kanalizacyjnych. Wyróżniają się wysoką odpornością na korozję i działanie czynników chemicznych, co jest kluczowe w przypadku transportu ścieków. Ich gładka powierzchnia wewnętrzna minimalizuje osadzanie się zanieczyszczeń, co z kolei zmniejsza ryzyko zatorów. Są lekkie, co ułatwia transport i montaż, a także charakteryzują się dobrą wytrzymałością mechaniczną. W praktyce, rury PCV są także stosunkowo tanie, co czyni je ekonomicznym wyborem dla wielu projektów budowlanych. Stanowią one standard w wielu krajach, zgodnie z normami dotyczącymi instalacji sanitarnych, ze względu na ich właściwości fizyczne i chemiczne. Montaż takich rur często nie wymaga specjalistycznego sprzętu, co przyspiesza proces instalacji i zmniejsza koszty wykonania. Dzięki wszystkim tym zaletom, rury PCV są powszechnie uznawane za najlepszy wybór do tego typu zastosowań.

Pytanie 7

Zanim przystąpi się do wykonania próby szczelności instalacji centralnego ogrzewania na gorąco, budynek powinien być podgrzewany

A. 72 godziny

B. 12 godzin

C. 24 godziny

D. 48 godzin

Wybierając krótszy czas ogrzewania, taki jak 12, 24 czy 48 godzin, możesz myśleć, że to wystarczy, ale w praktyce może to być spory błąd. Krótszy okres nagrzewania zazwyczaj nie daje stabilnych warunków w instalacji ani w samym budynku. Gdy temperatura jest niższa, materiały i elementy instalacji po prostu nie rozprężają się tak, jak powinny, przez co wyniki mogą być mało wiarygodne. Ważne jest, żeby w momencie próby, temperatura była taka, jak w normalnych warunkach pracy. Złe przygotowanie termiczne może prowadzić do fałszywych wniosków o sprawności i bezpieczeństwie instalacji. Generalnie lepiej się trzymać wytycznych z norm, które mówią jedno – dłuższe ogrzewanie przed próbami jest kluczowe, żeby zapewnić rzetelność i bezpieczeństwo. Dlatego te 72 godziny to minimum, które warto wziąć pod uwagę.

Pytanie 8

Osoba odpowiedzialna za roboty, układając kolejność działań związanych z budową systemu gazowego, powinna przygotować

A. dziennik budowy

B. harmonogram robót

C. książkę obmiarów

D. projekt wykonawczy

Harmonogram robót jest kluczowym dokumentem w procesie budowy instalacji gazowej, który służy do planowania i organizacji pracy. To narzędzie umożliwia efektywne zarządzanie czasem, zasobami i kolejnością realizacji poszczególnych etapów projektu. Przykładowo, w przypadku budowy instalacji gazowej, harmonogram może wskazywać na terminy realizacji poszczególnych prac, takich jak wykop pod rury, montaż instalacji czy późniejsze testy szczelności. Oprócz tego, harmonogram powinien uwzględniać zależności pomiędzy pracami, co pozwala na identyfikację potencjalnych opóźnień oraz umożliwia podejmowanie szybkich działań korygujących. W praktyce, dobrze opracowany harmonogram robót może znacznie zwiększyć efektywność projektu oraz zminimalizować ryzyko kosztownych opóźnień, co jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania projektami budowlanymi, takimi jak metodyka PERT czy CPM.

Pytanie 9

Opracowanie listy materiałów niezbędnych do zakupu oraz montażu nowej instalacji wodociągowej odbywa się na podstawie

A. harmonogramu robót

B. przedmiaru robót

C. kosztorysu uproszczonego

D. inwentaryzacji robót

Przedmiar robót to kluczowy dokument stosowany w procesie planowania i realizacji inwestycji budowlanych, w tym montażu nowych instalacji wodociągowych. Jego głównym celem jest szczegółowe zestawienie wszystkich prac oraz materiałów niezbędnych do wykonania danego zadania. Przedmiar uwzględnia m.in. ilości materiałów budowlanych, robociznę oraz inne koszty związane z realizacją projektu. Dzięki temu dokumentowi można precyzyjnie oszacować koszty inwestycji i efektywnie zarządzać budżetem. W praktyce, przedmiar robót stanowi podstawę do tworzenia kosztorysów, a także służy jako narzędzie do monitorowania postępu prac oraz kontrolowania wydatków. W branży budowlanej, zgodnie z normami PN-ISO 10006:2018, prawidłowo wykonany przedmiar robót jest niezbędny do zapewnienia wysokiej jakości zarządzania projektami budowlanymi, co przekłada się na zwiększoną efektywność i zadowolenie inwestorów.

Pytanie 10

W instalacji gazowej strat ciśnienia w linii mierzy się w

A. Pa

B. Pa/m3

C. MPa

D. Pa/m

Poprawną odpowiedzią jest Pa/m, co oznacza, że miara liniowych strat ciśnienia w instalacjach gazowych jest wyrażana w paskalach na metr. Liniowe straty ciśnienia są parametrem kluczowym w projektowaniu oraz analizie systemów przesyłowych, ponieważ określają, jak dużo ciśnienia traci gaz na jednostkę długości rurociągu. W praktyce, inżynierowie muszą uwzględnić te straty podczas projektowania instalacji, aby zapewnić, że ciśnienie w końcowych punktach odbioru pozostaje na odpowiednim poziomie, co jest szczególnie istotne w systemach dostarczających gaz do odbiorców przemysłowych i domowych. Przykładem zastosowania jest obliczanie odpowiednich średnic rur oraz ich długości w celu minimalizacji strat ciśnienia, co z kolei wpływa na efektywność energetyczną całego systemu. W branży gazowniczej, stosowanie standardów takich jak PN-EN 1775, dotyczących projektowania i eksploatacji instalacji gazowych, podkreśla znaczenie precyzyjnych obliczeń strat ciśnienia, co ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa oraz optymalizacji kosztów eksploatacji.

Pytanie 11

W kosztorysie, podstawą do stworzenia pozycji dotyczącej badania szczelności instalacji grzewczej w budynku mieszkalnym jest obmiar przeprowadzony według

A. ilości wykorzystanej wody.

B. pojemności rur.

C. liczby urządzeń.

D. wysokości instalacji.

Odpowiedzi takie jak pojemność przewodów, ilość zużytej wody czy wysokość instalacji nie są odpowiednie jako podstawy dla przeprowadzania prób szczelności instalacji grzewczej, ponieważ nie odzwierciedlają one najważniejszych aspektów związanych z bezpieczeństwem i efektywnością systemu. Pojemność przewodów odnosi się głównie do ich objętości, co może być istotne w kontekście przepływu czynnika grzewczego, ale nie ma bezpośredniego związku z kontrolą szczelności. W rzeczywistości, to nieszczelności w urządzeniach, a nie w przewodach, najczęściej prowadzą do awarii i utraty efektywności systemu. Ilość zużytej wody jest miarą eksploatacji instalacji, ale także nie dostarcza informacji o stanie technicznym wszystkich komponentów. Heterogeniczność urządzeń grzewczych i ich różne wymagania sprawiają, że koncentrowanie się na średnich wartościach związanych z pojemnością czy zużyciem wody może prowadzić do zafałszowania rzeczywistego obrazu sytuacji. W kontekście kosztorysowania, brak zrozumienia roli, jaką odgrywa liczba urządzeń, może prowadzić do niedoszacowania kosztów lub niewłaściwego alokowania zasobów. W rzeczywistości, aby prawidłowo ocenić efektywność i bezpieczeństwo instalacji, należy skupić się na konkretnej liczbie i rodzaju urządzeń, co umożliwia dokładną analizę potencjalnych problemów związanych z nieszczelnościami.

Pytanie 12

Wyznaczenie trasy sieci ciepłowniczej w terenie można przeprowadzić na podstawie rysunku przedstawiającego przebieg sieci ciepłowniczej wykonane na

A. mapie poglądowej

B. planie zagospodarowania przestrzennego

C. planie orientacyjnym

D. mapie przeznaczonej do celów projektowych

Wybór innych rodzajów map do wytyczenia trasy sieci ciepłowniczej może prowadzić do nieprecyzyjnych wyników i trudności w realizacji projektu. Plany orientacyjne, choć mogą dostarczać ogólnych informacji geograficznych, nie zawierają szczegółów dotyczących infrastruktury, co czyni je mało przydatnymi w kontekście planowania sieci ciepłowniczej. Tego typu dokumenty są zazwyczaj stosowane w kontekście ogólnej orientacji na terenie, a nie konkretnego projektowania inżynieryjnego. Z kolei plan zagospodarowania przestrzennego, mimo że dostarcza informacji o przeznaczeniu terenów, nie zawiera szczegółów technicznych dotyczących istniejących instalacji czy warunków gruntowych, co może być kluczowe w procesie projektowania. Mapy poglądowe, które są jeszcze mniej szczegółowe, mogą wprowadzać w błąd, gdyż nie zawierają precyzyjnych danych, na podstawie których można by podejmować decyzje projektowe. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy rodzaj mapy może być wykorzystany interchangeably, co prowadzi do błędów w planowaniu i realizacji inwestycji. Warto zwrócić uwagę na to, że każdy projekt ciepłowniczy powinien bazować na dokładnych i odpowiednich materiałach, aby zminimalizować ryzyko napotkania problemów w późniejszych etapach budowy.

Pytanie 13

W przypadku, gdy kocioł nie produkuje gorącej wody o ustalonych parametrach, która ma być użyta w instalacji centralnego ogrzewania, co należy sprawdzić?

A. czy instalacja nie jest zapowietrzona

B. stan izolacji przewodów zasilających

C. stopień zanieczyszczenia filtra w linii zasilającej zimną wodę

D. czy zawory termostatyczne działają poprawnie

Zauważyłem, że wskazałeś, że instalacja nie wytwarza ciepłej wody z powodu zapowietrzenia. Rzeczywiście, zapowietrzenie potrafi być problemem, ale najczęściej objawia się innymi rzeczami, jak dziwne dźwięki w rurach czy przerywany przepływ wody. Zawory termostatyczne też są ważne, ale one tylko regulują przepływ ciepłej wody do grzejników, więc raczej nie są przyczyną całkowitego braku ciepłej wody. Inna sprawa to izolacja przewodów zasilających, która bardziej wpływa na straty ciepła niż na same wytwarzanie ciepłej wody w kotle. Warto skupić się na rzeczach, które naprawdę mają znaczenie, jak filtr na zasilaniu zimnej wody. Często to właśnie brudny filtr jest głównym powodem problemów z kotłem. Skupianie się na niewłaściwych aspektach sprawia, że można stracić czas i w końcu doprowadzić do poważniejszych awarii w całym systemie grzewczym.

Pytanie 14

W trakcie testowania szczelności rur w sieci ciepłowniczej wyniki pomiarów powinny być zapisywane w

A. księdze obmiarów

B. dzienniku budowy

C. harmonogramie robót

D. dokumentacji powykonawczej

Dziennik budowy jest dokumentem, w którym rejestruje się wszelkie istotne wydarzenia związane z realizacją inwestycji budowlanej, w tym wyniki pomiarów szczelności przewodów sieci ciepłowniczej. Jest to kluczowy dokument wymagany przez przepisy prawa budowlanego, który powinien być prowadzony przez kierownika budowy. Zawiera informacje o postępie prac, problemach oraz wszelkich próbach i pomiarach, co stanowi podstawę do oceny jakości wykonania robót. Przykładowo, wyniki pomiarów szczelności są istotne dla zapewnienia, że instalacja będzie funkcjonować sprawnie i efektywnie, co przekłada się na bezpieczeństwo i zadowolenie użytkowników. Dobre praktyki branżowe podkreślają, że każdy pomiar powinien być dokładnie opisany, a wszelkie nieprawidłowości natychmiast zgłaszane, co również powinno być odnotowane w dzienniku budowy. To zapewnia przejrzystość procesu budowlanego oraz ułatwia późniejsze kontrole i audyty związane z jakością wykonania.

Pytanie 15

Bezpośrednią przyczyną stałego napływu wody do zbiornika spłuczki miski ustępowej może być

A. uszkodzony wężyk doprowadzający wodę.

B. nieprawidłowe ustawienie pływaka w zbiorniku.

C. niewłaściwie zamontowana pokrywa zbiornika spłuczki.

D. zabrudzone sitko w zaworze pływakowym.

Całkiem spoko, że wiesz, jak ważny jest pływak w zbiorniku spłuczki. To ten element, który reguluje poziom wody, a jak jest źle ustawiony, to woda ciągle leci do miski ustępowej. Jeśli pływak jest zbyt niski, to zawór zostaje otwarty i efekt jest taki, że woda leci bez przerwy. Fajnie, jakbyś co jakiś czas sprawdzał, czy pływak jest na swoim miejscu, szczególnie po konserwacji. No i warto też rzucić okiem na cały mechanizm, żeby się upewnić, że wszystko działa jak należy. Dobre ustawienie pływaka to nie tylko oszczędność wody, ale też mniejsze rachunki, co jest ważne dla naszego portfela i środowiska.

Pytanie 16

Łączna powierzchnia kanałów wentylacyjnych o przekroju 300 x 200 mm, obliczona na podstawie zamieszczonej specyfikacji materiałowej wynosi

Zestawienie elementów instalacji wentylacji mechanicznej
Oznaczenie	Opis elementu	Ilość	m²
N1-1	Czerpnia ścienna QCS-N-OCY-800x300	1
N1-2	Kanał wentylacyjny QD-N-OCY-800X300-479	1	1.054
N1-3	Redukcja QPR-N-OCY-300x800-300x200-6-200-25	1	0.440
N1-4	Kanał wentylacyjny QD-N-OCY-300X200-442	1	0.442
N1-5	Redukcja QPR-N-OCY-300x800-300x200-6-200-25	1	0.440
N1-6	Centrala Deimos 0 N-5A 1-1	1
N1-7	Redukcja QPR-N-OCY-300x800-300x200-6-200-25	1	0.440
N1-8	Kanał wentylacyjny QD-N-OCY-300X200-576	1	0.576

A. 0,576 m2

B. 1,018 m2

C. 0,442 m2

D. 1,054 m2

Wybór odpowiedzi 0,576 m2 lub innych wartości jest wynikiem niepełnego zrozumienia koncepcji obliczania powierzchni kanałów wentylacyjnych oraz ich roli w systemie wentylacyjnym. Wartości te mogą być mylące, ponieważ dotyczą one jedynie wymiarów jednego kanału, a nie całej instalacji. Należy pamiętać, że kanały wentylacyjne często występują w większych ilościach, a obliczenia powinny uwzględniać ich całkowitą powierzchnię. Uczestnicy często popełniają błąd, zakładając, że podana powierzchnia kanału wystarcza do określenia jego efektywności. Kluczowym aspektem jest także zrozumienie, że w systemach wentylacyjnych mogą występować dodatkowe czynniki, takie jak zagięcia czy zmiany przekroju, które mogą wpłynąć na obliczenia. Niezrozumienie tego może prowadzić do poważnych błędów w projektowaniu systemów, co z kolei może skutkować niewłaściwym przepływem powietrza, a tym samym niewystarczającą wentylacją w pomieszczeniach. W praktyce projektowej niezwykle ważne jest przestrzeganie norm, takich jak PN-EN 12237, które określają metody obliczania oraz wymagania dotyczące kanałów wentylacyjnych, a także uwzględnianie ich liczby i konfiguracji w finalnych obliczeniach. Zrozumienie tych zasad i przyczyn błędnych odpowiedzi pozwala na lepsze przygotowanie się do przyszłych wyzwań związanych z projektowaniem systemów wentylacyjnych.

Pytanie 17

Częścią stacji gazowej, która ma na celu zabezpieczenie reduktorów ciśnienia, jest

A. odwadniacz gazu

B. zawór wydmuchowy

C. filtr odpylający

D. podgrzewacz gazu

Filtr odpylający jest kluczowym elementem stacji gazowej, który ma na celu ochronę reduktorów ciśnienia przed zanieczyszczeniami mechanicznymi. Jego działanie opiera się na usuwaniu cząstek stałych, takich jak piasek, rdza czy inne zanieczyszczenia, które mogą wpłynąć na prawidłowe funkcjonowanie reduktorów. Reduktory ciśnienia są odpowiedzialne za utrzymanie stabilnego ciśnienia gazu, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności całego systemu. Stosowanie filtrów odpylających jest zgodne z normami branżowymi, które wymagają regularnej konserwacji oraz wymiany filtrów w celu zapewnienia długotrwałej i niezawodnej pracy. W praktyce, regularne monitorowanie stanu filtrów oraz ich wymiana mogą zapobiec awariom sprzętu oraz znacznie zredukować koszty eksploatacji. Dodatkowo, stosowanie filtrów wysokiej jakości zgodnych z normami ISO może wydłużyć żywotność komponentów stacji gazowej oraz poprawić ogólną efektywność energetyczną systemu.

Pytanie 18

Jedną z metod dezynfekcji wody stosowaną w miejskich systemach wodociągowych jest jej

A. filtrowanie

B. fluorowanie

C. odżelazianie

D. chlorowanie

Fluorowanie, odżelazianie i filtrowanie to techniki, które choć istotne w kontekście uzdatniania wody, nie pełnią roli dezynfekcji. Fluorowanie jest procesem dodawania fluoru do wody w celu zapobiegania próchnicy zębów, co nie ma związku z eliminacją patogenów. Woda fluorowana może być zdrowa dla zębów, ale nie chroni przed bakteriami czy wirusami. Odżelazianie z kolei jest metodą usuwania żelaza i manganu z wody, co poprawia jej smak i klarowność, lecz także nie wpływa na skuteczność dezynfekcji. Filtrowanie, choć istotne w usuwaniu zanieczyszczeń mechanicznych, takich jak piasek czy muł, również nie zabija mikroorganizmów. W związku z tym, podejmowanie decyzji o dezynfekcji wody na podstawie tych metod jest błędne, ponieważ ani fluorowanie, ani odżelazianie, ani filtrowanie nie eliminują wirusów i bakterii. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie uzdatniania wody z jej dezynfekcją; to dwa różne procesy, które powinny być stosowane komplementarnie. Dlatego tak ważne jest, aby w praktyce wodociągowej używać odpowiednich metod dezynfekcji, takich jak chlorowanie, aby zapewnić bezpieczeństwo zdrowotne mieszkańców.

Pytanie 19

Ustal, na podstawie danych zawartych w przedstawionej tabeli, wysokość montażu baterii czerpalnej umywalkowej stojącej.

Lp.	Wyposażenie sanitarne	Przybór cm	Armatura czerpalna ścienna cm
1	Zlewozmywak	80 - 90	105 - 125
2	Umywalka	75 - 80	100 - 120
3	Wanna	60	70 - 75
4	Natrysk: brodzik bateria wylewka prysznicowa	20 - 30	100 160 - 170
5	Bidet	40	40
6	Miska ustępowa: Zawór ciśnieniowy Zawór zespolony z miską Zbiornik nisko zawieszony		90 – 100 79 90 - 100
7	Zawór do zmywarki lub pralki automatycznej		100

A. 80 cm

B. 100 cm

C. 125 cm

D. 160 cm

Odpowiedź '80 cm' jest poprawna, ponieważ zgodnie z danymi przedstawionymi w tabeli, wysokość montażu baterii czerpalnej umywalkowej stojącej powinna wynosić od 80 cm do 90 cm. Przyjmowanie tego parametru w zakresie 80 cm pozwala na dostosowanie baterii do ergonomicznych potrzeb użytkowników, co jest istotne dla komfortu codziennego użytkowania. W praktyce, odpowiednia wysokość montażu baterii wpływa na wygodę korzystania z umywalki oraz na estetykę i funkcjonalność całej aranżacji łazienki. W branży sanitarnej, zgodnie z normami, zaleca się, aby wysokość montażu baterii była dostosowana do wysokości umywalki oraz wzrostu użytkowników, co znajduje odzwierciedlenie w szerokich zaleceniach projektowych. Warto również pamiętać, że umiejscowienie baterii na zbyt dużej wysokości może utrudnić jej obsługę, a w skrajnych przypadkach prowadzić do rozpryskiwania wody poza umywalkę, co może skutkować nieestetycznymi plamami w okolicy. Dlatego odpowiednie dobranie wysokości montażu jest kluczowe dla funkcjonalności i estetyki przestrzeni.

Pytanie 20

Aby poprawić stężenie tlenu w wodach powierzchniowych i usunąć z nich rozpuszczone gazy, takie jak: dwutlenek węgla, siarkowodór, metan oraz lotne związki organiczne, powinno się je

A. zastosować aerację

B. przechodzić przez filtrację

C. wykonać flotację

D. poddać sorpcji

Aeracja jest procesem, który polega na wprowadzeniu powietrza do wody, co zwiększa jej zawartość tlenu. W kontekście wód powierzchniowych, aeracja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości wody, eliminując jednocześnie rozpuszczone gazy, takie jak dwutlenek węgla, siarkowodór, metan oraz lotne związki organiczne. Proces ten jest niezbędny w oczyszczalniach ścieków, gdzie zwiększenie stężenia tlenu sprzyja aktywności mikroorganizmów odpowiedzialnych za biodegradację zanieczyszczeń. Aerację stosuje się również w zbiornikach wodnych, aby zapobiegać eutrofizacji, która prowadzi do spadku jakości wody i zagraża życiu ryb oraz innych organizmów wodnych. W praktyce, aerację można przeprowadzać za pomocą różnych metod, takich jak wprowadzenie powietrza przez otwory w dnie zbiornika, stosowanie wirników czy użycie specjalnych sprężarek. Standardy dotyczące jakości wody, takie jak normy ISO czy regulacje krajowe, podkreślają znaczenie aeracji jako kluczowego elementu zarządzania jakością wód powierzchniowych.

Pytanie 21

Oblicz ilość świeżego powietrza, którą trzeba dostarczyć w ciągu jednej godziny do obiektu o powierzchni 200 m² i wysokości kondygnacji 2,8 m, jeśli krotność wymiany powietrza wynosi 0,8.

A. 160,0 m3/h

B. 448,0 m3/h

C. 700,0 m3/h

D. 560,0 m3/h

Aby obliczyć ilość świeżego powietrza, którą należy dostarczyć do obiektu, stosujemy wzór na objętość pomieszczenia oraz krotność wymiany powietrza. Powierzchnia obiektu wynosi 200 m², a wysokość kondygnacji to 2,8 m, co daje całkowitą objętość pomieszczenia równą 560 m³ (200 m² * 2,8 m). Krotność wymiany powietrza wynosząca 0,8 oznacza, że powietrze w pomieszczeniu powinno być wymieniane 0,8 razy na godzinę. Z tego wynika, że ilość powietrza, którą należy dostarczyć, obliczamy jako 560 m³ * 0,8, co daje 448 m³/h. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest szczególnie istotne w systemach wentylacyjnych i klimatyzacyjnych, gdzie odpowiednia ilość świeżego powietrza ma kluczowe znaczenie dla komfortu użytkowników oraz efektywności energetycznej budynków. Standardy takie jak ASHRAE wskazują na znaczenie kontroli jakości powietrza w pomieszczeniach, co podkreśla konieczność przeprowadzania takich obliczeń.

Pytanie 22

Oblicz pole przekroju poprzecznego głównego kanału wentylacyjnego A, jeśli projektowany strumień przepływu powietrza V wynosi 2,8 m³/s, a zalecana prędkość przepływu powietrza w — 4 m/s.

V = w · A [m³/s]

A. 0,28 m2

B. 0,56 m2

C. 0,70 m2

D. 0,47 m2

Aby obliczyć pole przekroju poprzecznego głównego kanału wentylacyjnego, zastosowaliśmy wzór V = w · A, gdzie V to objętościowy strumień przepływu powietrza, w to prędkość przepływu, a A to poszukiwane pole przekroju. Wstawiając dane z zadania: V = 2,8 m³/s oraz w = 4 m/s, możemy przekształcić wzór do postaci A = V / w. Po podstawieniu wartości otrzymujemy A = 2,8 m³/s / 4 m/s = 0,7 m². Otrzymany wynik jest nie tylko poprawny, ale także zgodny z zaleceniami dotyczącymi projektowania systemów wentylacyjnych, które wskazują na konieczność optymalizacji przekroju kanałów w celu zapewnienia efektywności energetycznej. W praktyce, właściwy dobór przekroju kanału wentylacyjnego jest kluczowy dla zachowania komfortu użytkowników oraz minimalizacji kosztów eksploatacyjnych systemu. Przykład zastosowania tej wiedzy można znaleźć w projektowaniu instalacji HVAC, gdzie precyzyjne obliczenia pomagają uniknąć problemów związanych z niedostatecznym lub nadmiernym przepływem powietrza.

Pytanie 23

Przyczyną niewłaściwego działania kotła gazowego dwufunkcyjnego, które objawia się zbyt niską temperaturą wody w instalacji ciepłej wody, może być

A. zbyt wysoka moc palnika

B. brak izolacji rur zasilających

C. brudny filtr przy zasilaniu zimnej wody

D. zbyt duży ciąg kominowy

Istnieje wiele czynników, które mogą wpłynąć na prawidłowe działanie kotła gazowego, jednak niektóre z wymienionych odpowiedzi są mylące lub nie odpowiadają rzeczywistości. Za duży ciąg kominowy, choć może wpływać na efektywność kotła, zwykle nie jest bezpośrednią przyczyną niskiej temperatury wody. Wysoki ciąg może powodować, że spaliny zbyt szybko opuszczają kocioł, co może prowadzić do problemów z wentylacją, ale nie jest kluczowe w kontekście obniżonej temperatury wody. Brak izolacji przewodów zasilających także nie jest bezpośrednim czynnikiem wpływającym na temperaturę wody, chociaż wpływa na straty ciepła w systemie. Izolacja jest istotna dla efektywności energetycznej, ale nie rozwiązuje problemu z niską temperaturą wody w kotle. Z kolei zbyt duża moc palnika może powodować nadmierne zużycie gazu i inne problemy, ale nie wpływa na obniżenie temperatury wody zasilającej. Zrozumienie tych zagadnień i umiejętność ich analizy są kluczowe w diagnostyce oraz konserwacji systemów grzewczych. W praktyce, prawidłowe podejście do problemów z kotłami wymaga analizy rzeczywistych przyczyn, a nie powierzchownych symptomów, co pozwala na skuteczne i efektywne podejmowanie działań naprawczych.

Pytanie 24

Aby umożliwić korzystanie z sieci gazowej przez odbiorców, konieczne jest dołączenie do dokumentacji protokołu z

A. przekazania terenu budowy

B. rozruchu, odpowietrzania i nagazowania sieci

C. odbioru częściowego

D. uzgodnień dotyczących dokumentacji projektowej

Protokół z rozruchu, odpowietrzenia i nagazowania sieci gazowej jest kluczowym dokumentem, który potwierdza, że sieć została prawidłowo przygotowana do użytkowania. Prace te są niezbędne, aby zapewnić bezpieczeństwo i funkcjonalność instalacji. Rozruch polega na przeprowadzeniu serii testów, które mają na celu sprawdzenie, czy wszystkie komponenty sieci działają zgodnie z założeniami projektowymi. Odpowietrzenie pozwala na usunięcie powietrza z instalacji, co jest istotne, ponieważ obecność powietrza może prowadzić do korozji oraz obniżenia efektywności systemu. Nagazowanie sieci jest kolejnym krokiem, w którym instalacja jest napełniana gazem, a jego ciśnienie oraz szczelność są dokładnie kontrolowane. Stosowanie protokołu z tych czynności jest zgodne z normami branżowymi, takimi jak PN-EN 1775 dotycząca instalacji gazowych, co zapewnia, że proces jest zgodny z wymogami bezpieczeństwa. Przykładem zastosowania tych procedur może być nowa sieć gazowa w budynku mieszkalnym, gdzie przed przekazaniem jej do użytku, wszystkie etapy muszą być formalnie udokumentowane, aby zapewnić użytkownikom bezpieczeństwo.

Pytanie 25

Gazociąg powinien zostać poddany ponownej próbie ciśnienia, jeżeli po zakończeniu pierwszej próby nie został wprowadzony do eksploatacji w ciągu

A. 4 miesięcy

B. 6 miesięcy

C. 3 miesięcy

D. 5 miesięcy

Odpowiedź 6 miesięcy jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami oraz praktykami w branży gazowniczej, gazociąg, który nie został uruchomiony do eksploatacji w ciągu sześciu miesięcy od zakończenia pierwszej próby ciśnieniowej, powinien być poddany ponownej próbie ciśnieniowej. Jest to kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i niezawodności infrastruktury gazowej. Po pierwszej próbie ciśnieniowej, która ma na celu wykrycie ewentualnych nieszczelności, stan gazociągu może ulegać zmianom pod wpływem warunków atmosferycznych oraz procesów chemicznych, co może prowadzić do degradacji materiałów. Przykładem zastosowania tej zasady może być procedura zakupu i wdrożenia nowego odcinka gazociągu, w której przed oddaniem do użytku, przeprowadza się kolejne testy, by potwierdzić jego integralność i bezpieczeństwo. Tego rodzaju praktyki są zgodne z zaleceniami norm, takich jak PN-EN 1610 dotycząca budowy i odbioru gazociągów, a także regulacjami krajowymi, co podkreśla znaczenie utrzymania wysokich standardów w zakresie bezpieczeństwa energetycznego.

Pytanie 26

Kawitacja w systemie instalacyjnym może prowadzić do uszkodzeń

A. zbiornika wzbiorczego

B. zaworu bezpieczeństwa

C. pompy obiegowej

D. kolektora słonecznego

Zjawisko kawitacji jest procesem, w którym powstają i znikają pęcherzyki pary wodnej w cieczy, co prowadzi do powstawania lokalnych obszarów o niskim ciśnieniu. W instalacjach hydraulicznych, szczególnie w pompach obiegowych, kawitacja może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Gdy ciśnienie w pompie spada poniżej ciśnienia pary cieczy, powstają pęcherzyki, które przy dalszym przepływie do obszaru o wyższym ciśnieniu implodują, generując siły uderzeniowe. Te siły mogą powodować erozję materiałów, z których wykonane są wirniki, łożyska czy korpusy pomp, prowadząc do ich uszkodzenia. Aby zapobiec kawitacji, istotne jest przestrzeganie zasad doboru pomp, które uwzględniają wysokość podnoszenia, przepływ oraz ciśnienie ssania. W praktyce, dobrym rozwiązaniem jest również instalowanie urządzeń do regulacji ciśnienia i stosowanie filtrów, aby uniknąć zatorów, które mogą prowadzić do spadku ciśnienia. Przykładem zastosowania wiedzy o kawitacji jest projektowanie systemów HVAC, gdzie optymalizacja pracy pomp obiegowych jest kluczowa dla efektywności energetycznej oraz długowieczności całego systemu.

Pytanie 27

Jakie ciśnienie robocze powinno być utrzymywane w sieci wodociągowej, aby zapewnić prawidłowe działanie instalacji?

A. 10-15 bar

B. 1-2 bar

C. 3-6 bar

D. 20-25 bar

Wybór niewłaściwego zakresu ciśnienia roboczego w sieci wodociągowej może prowadzić do licznych problemów. Zbyt niskie ciśnienie, takie jak 1-2 bar, może nie zapewnić odpowiedniego przepływu wody do wyższych kondygnacji budynków lub odległych punktów poboru. Może to skutkować brakiem komfortu dla użytkowników oraz koniecznością stosowania dodatkowych pomp, co zwiększa koszty eksploatacyjne. Z kolei zbyt wysokie ciśnienie, jak 10-15 bar, może prowadzić do uszkodzeń instalacji, powodując nadmierne zużycie elementów takich jak uszczelki czy zawory. Jest to również niebezpieczne dla trwałości całego systemu, ponieważ nadmierne ciśnienie może prowadzić do pęknięć rur i wycieków. Ciśnienie w zakresie 20-25 bar jest całkowicie nieodpowiednie dla standardowych instalacji wodociągowych i jest stosowane jedynie w specjalistycznych systemach przemysłowych, gdzie wymagana jest większa siła przepływu. Zasadniczo, błędne zrozumienie znaczenia ciśnienia roboczego opiera się na niewiedzy o specyfice infrastruktury wodociągowej. Utrzymywanie prawidłowego ciśnienia to kluczowy aspekt, który zapobiega awariom i zapewnia trwałość instalacji, co powinno być priorytetem w każdej fazie jej projektowania i eksploatacji.

Pytanie 28

Jakie jest właściwe natężenie strumienia ciepła q [W/m²] potrzebne do zainstalowania ogrzewania podłogowego, gdy straty ciepła w pomieszczeniu wynoszą 1200 W, a powierzchnia podłogi, gdzie będzie zainstalowana węzłownica, ma 40 m²?

A. 30 W/m2

B. 28 000 W/m2

C. 40 W/m2

D. 1240 W/m2

Odpowiedź 30 W/m2 jest prawidłowa, ponieważ obliczamy strumień ciepła niezbędny do ogrzewania podłogowego, dzieląc całkowite straty ciepła w pomieszczeniu przez powierzchnię podłogi. W tym przypadku mamy 1200 W strat ciepła i 40 m2 powierzchni. Strumień ciepła q obliczamy według wzoru: q = straty ciepła / powierzchnia. Zatem q = 1200 W / 40 m2 = 30 W/m2. Takie obliczenie jest kluczowe w projektowaniu systemów grzewczych, ponieważ pozwala na precyzyjne dobieranie mocy grzewczej, co z kolei przekłada się na efektywność energetyczną oraz komfort użytkowników. Przy projektowaniu ogrzewania podłogowego istotne jest również uwzględnienie materiałów podłogowych, które mogą wpływać na przewodnictwo cieplne. Dobrze zaprojektowane systemy ogrzewania podłogowego mogą znacznie obniżyć koszty eksploatacji budynku, spełniając aktualne normy energetyczne oraz budowlane.

Pytanie 29

Jaką wartość ma całkowita strata ciśnienia na odcinku instalacji gazowej o długości 7,4 m, jeśli na każdy metr przewodu przypada 0,4 Pa?

A. 7,80 Pa

B. 9,00 Pa

C. 2,96 Pa

D. 7,00 Pa

Całkowita strata ciśnienia w przewodzie instalacji gazowej jest obliczana na podstawie długości przewodu oraz jednostkowej straty ciśnienia na metr. W przypadku omawianego przewodu o długości 7,4 m i straty 0,4 Pa na metr, obliczenie jest proste: 7,4 m * 0,4 Pa/m = 2,96 Pa. To oznacza, że ciśnienie gazu spadnie o 2,96 Pa w wyniku oporu, który stawia przewód. Takie obliczenia są kluczowe w projektowaniu systemów gazowych, aby zapewnić ich efektywność i bezpieczeństwo. Zgodnie z normami branżowymi, inżynierowie muszą uwzględniać straty ciśnienia przy doborze średnic rur oraz przy obliczaniu wymaganej mocy urządzeń gazowych. Niewłaściwe oszacowanie strat ciśnienia może skutkować problemami z efektywnością systemu, a w skrajnych przypadkach prowadzić do zagrożeń dla użytkowników. Zrozumienie tych obliczeń jest więc kluczowe dla każdego pracownika branży gazowej.

Pytanie 30

Jakie będą wydatki na robociznę związaną z montażem trzech studzienek kanalizacyjnych z plastiku przez ekipę składającą się z dwóch monterów i jednego asystenta, jeśli cena za roboczogodzinę montera wynosi 25 zł, a asystenta 15,00 zł, a czas pracy to 5,00 r-g/szt.?

A. 325,00 zł

B. 600,00 zł

C. 975,00 zł

D. 650,00 zł

Żeby obliczyć koszt robocizny montażu trzech studzienek kanalizacyjnych z plastiku, musimy wziąć pod uwagę stawki za roboczogodzinę monterów oraz pomocnika, a także liczbę roboczogodzin potrzebnych na każdą studzienkę. Mamy dwóch monterów, każdy z nich dostaje 25 zł za godzinę, i jednego pomocnika, który ma 15 zł na godzinę. Na jedną studzienkę potrzebujemy 5 roboczogodzin. Czyli, za wszystkie trzy studzienki, będziemy mieli 15 roboczogodzin w sumie. Monterzy w ciągu tych 15 godzin kosztują: 15 roboczogodzin * 25 zł * 2 monterów = 750 zł. Pomocnik przez ten czas to dodatkowe 15 roboczogodzin * 15 zł = 225 zł. Jak to zsumujemy, to mamy 750 zł + 225 zł, co daje nam 975 zł za całą robociznę. To podejście do obliczeń jest zgodne z tym, co robią w branży, bo liczy się wszystkich pracowników i ich stawki, a to pozwala lepiej oszacować wydatki na cały projekt budowlany.

Pytanie 31

Koszt katalogowy grzejnika wynosi 374,00 zł, natomiast po zastosowaniu rabatu cena grzejnika to 317,90 zł. Jaką procentową zniżkę oferuje sprzedawca?

A. 13%

B. 14%

C. 15%

D. 17%

Obliczanie rabatu wymaga zrozumienia relacji między ceną katalogową a ceną po rabacie. Wiele osób może błędnie oszacować rabat, myśląc, że wystarczy policzyć różnicę między tymi dwoma wartościami lub po prostu obliczyć procent na podstawie różnicy. Na przykład, jeśli ktoś uzna, że 13% lub 14% to poprawna wartość, może to wynikać z nieprawidłowego zrozumienia procentów. Procent to zawsze część całości, a obliczając rabat, należy stosować odpowiednie wzory. Niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z typowego błędu polegającego na skupieniu się tylko na różnicy cenowej, nie uwzględniając kontekstu całkowitych kosztów. Przy obliczaniu rabatu nie można pominąć ceny katalogowej, która stanowi bazę dla obliczeń. Często zdarza się, że użytkownicy mylą rabat z obniżoną ceną i koncentrują się na ostatecznej kwocie, zamiast analizować, jak przybyli do tej wartości. Kluczowe jest zrozumienie, że rabat jest wyrażony w procentach i odnosimy go zawsze do wartości początkowej. Warto również zwrócić uwagę na praktyczne aspekty obchodzenia się z rabatami w kontekście sprzedaży i marketingu, gdzie precyzyjne obliczenia są niezbędne dla efektywności działań promocyjnych. Zrozumienie tych zasad pozwala na uniknięcie błędów i podejmowanie lepszych decyzji zakupowych.

Pytanie 32

Kto ma prawo do dokonania odbioru technicznego instalacji gazowej przed jej podłączeniem do sieci gazowej?

A. Inspektor budowy w obecności kierownika budowy

B. Wykonawca instalacji w obecności reprezentanta dostawcy gazu

C. Projektant instalacji w obecności reprezentanta dostawcy gazu

D. Kierownik budowy przy udziale właściciela obiektu budowlanego

Odbiór techniczny instalacji gazowej to kluczowy etap, który ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa oraz zgodności instalacji z obowiązującymi przepisami. Wybór jednostek odpowiedzialnych za odbiór jest mocno związany z odpowiedzialnością za realizację projektu oraz z normami branżowymi. Inspektor budowy, będący jedynie kontrolerem procesu budowlanego, nie ma pełnej wiedzy na temat złożoności instalacji gazowych, co czyni go niewłaściwym do przeprowadzenia odbioru. Jego rola skupia się głównie na nadzorze, a nie na technicznym odbiorze. Propozycja, by wykonawca instalacji w obecności przedstawiciela dostawcy gazu przeprowadzał odbiór, jest również nieadekwatna. Wykonawca ma naturalny konflikt interesów, ponieważ jego celem jest potwierdzenie jakości własnej pracy, co może prowadzić do subiektywnej oceny. Natomiast projektant, mimo swojej wiedzy teoretycznej, nie ma praktycznego nadzoru nad realizacją budowy w momencie odbioru, co czyni go niewłaściwym do tej roli w kontekście formalnego odbioru. Ostatnia koncepcja, w której kierownik budowy dokonuje odbioru, jednak bez współpracy z właścicielem, nie uwzględnia kluczowego aspektu współpracy i odpowiedzialności, które są niezbędne do efektywnego przetestowania instalacji. Odbiór techniczny powinien angażować zarówno specjalistów, jak i inwestora, aby zapewnić pełne zrozumienie oraz potwierdzenie zgodności z projektem i normami.

Pytanie 33

Gdzie powinny być odprowadzane ścieki deszczowe gromadzone z dachów, balkonów i tarasów?

A. studzienek przełazowych

B. sieci kanalizacji bytowej

C. zbiorników retencyjnych

D. kanałów sieci sanitarnej

Wybór studzienek przełazowych jako miejsca odprowadzania ścieków deszczowych nie jest odpowiedni, gdyż te studzienki są przeznaczone do odprowadzania wód gruntowych lub wód opadowych z dróg, a nie do zbierania wód z powierzchni dachów. W przypadku studzienek przełazowych, ich konstrukcja i funkcja nie są dostosowane do zarządzania wodami deszczowymi w kontekście budynków. Odprowadzanie ścieków deszczowych do sieci kanalizacji bytowej również jest niewłaściwe, ponieważ ta sieć ma na celu transportowanie wód ściekowych z gospodarstw domowych, a nie deszczowych. Wprowadzenie do tej sieci wód opadowych może prowadzić do zatorów i przeciążeń, stąd wiele systemów kanalizacyjnych stosuje separację ścieków deszczowych i bytowych. Z kolei kanały sieci sanitarnej, podobnie jak sieć kanalizacji bytowej, nie są projektowane do transportowania wód deszczowych, co może prowadzić do ich zanieczyszczenia i zaburzenia funkcjonowania. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie funkcji różnych systemów odwadniających, co może prowadzić do negatywnych skutków dla infrastruktury miejskiej oraz dla środowiska, dlatego istotne jest właściwe zarządzanie wodami deszczowymi zgodnie z przyjętymi normami i standardami.

Pytanie 34

Minimalna wysokość dolnej krawędzi otworu wlotowego systemu czerpania powietrza nad poziomem gruntu powinna wynosić

A. 1,5 m

B. 2,5 m

C. 2,0 m

D. 1,0 m

Wybór odpowiedzi, która jest zbyt niska, na przykład 1,0 m, 1,5 m lub nawet 2,5 m, może wynikać z niepełnego zrozumienia zasadności lokalizacji otworów wlotowych w systemach wentylacyjnych. Zbyt bliska lokalizacja dolnej krawędzi do poziomu terenu naraża system na niepożądane zjawiska, takie jak wnikanie wód opadowych czy zanieczyszczeń atmosferycznych, co znacząco obniża jakość powietrza w pomieszczeniach. Przykładowo, umieszczenie czerpni na wysokości 1,0 m może prowadzić do sytuacji, w której kurz, pył, a nawet odpady organiczne mogłyby swobodnie wlatywać do systemu, co negatywnie wpływa na jego efektywność. Z kolei wysokość 1,5 m, mimo że lepsza od 1,0 m, nie jest wystarczająca, aby zapewnić odpowiednią separację od ewentualnych źródeł zanieczyszczeń, takich jak ruch uliczny czy działalność przemysłowa. Na poziomie 2,5 m z kolei, choć może się wydawać, że czerpnia jest umieszczona wystarczająco wysoko, istnieje ryzyko, że może to prowadzić do zbyt dużego oporu powietrza lub trudności w utrzymaniu efektywnej wentylacji, szczególnie w obiektach o złożonej architekturze. Kluczowe jest więc opracowanie systemu wentylacyjnego, który będzie optymalizował zarówno jakość powietrza, jak i jego przepływ, co czyni koniecznym przestrzeganie standardów technicznych dotyczących lokalizacji otworów wlotowych.

Pytanie 35

Ostateczny odbiór techniczny węzła ciepłowniczego następuje po zakończeniu wszystkich prac montażowych?

A. lecz przed uruchomieniem i regulacją węzła

B. jak również po przeprowadzeniu badań odbiorczych niezależnie od wyniku

C. jednak przed wykonaniem izolacji termicznej

D. a także po przepłukaniu oraz napełnieniu instalacji wodą

Podane odpowiedzi, które sugerują przeprowadzanie końcowego odbioru technicznego węzła ciepłowniczego przed zakończeniem kluczowych procedur, takich jak izolacja cieplna, uruchomienie czy wyregulowanie węzła, nie uwzględniają fundamentalnych zasad bezpieczeństwa i efektywności działania systemów ciepłowniczych. Izolacja cieplna jest istotnym elementem zapewniającym efektywność energetyczną, a jej wykonanie przed odbiorem może prowadzić do trudności w wykrywaniu ewentualnych nieszczelności. Odbiór powinien następować po pełnym napełnieniu instalacji wodą, co pozwala na zweryfikowanie szczelności oraz poprawności wykonania montażu. Niezrealizowanie tego kroku przed odbiorem może skutkować poważnymi konsekwencjami, takimi jak przegapienie problemów z ciśnieniem, które ujawnią się dopiero po uruchomieniu systemu. Poza tym, przeprowadzanie odbioru bez dokonania odpowiednich badań jest niezgodne z procedurami kontrolnymi. Aby zapewnić pełną funkcjonalność, należy także przeprowadzić regulację węzła, co jest kluczowe dla optymalnego działania systemu grzewczego. Zatem, brak odpowiedniej kolejności w procesie odbioru węzła może prowadzić do nieprzewidzianych awarii i dodatkowych kosztów eksploatacyjnych.

Pytanie 36

Kto ma obowiązek prowadzić dokumentację dotyczącą budowy sieci gazowej?

A. Projektant

B. Kierownik budowy

C. Inwestor

D. Dostawca gazu

Kierownik budowy jest osobą odpowiedzialną za nadzorowanie i koordynowanie prac budowlanych, w tym także za prowadzenie dokumentacji budowy sieci gazowej. Jego obowiązki obejmują m.in. zapewnienie przestrzegania przepisów prawa budowlanego oraz norm dotyczących instalacji gazowych. Kierownik budowy musi dokumentować wszystkie etapy budowy, co jest kluczowe dla późniejszej kontroli i odbioru technicznego. Przykładem może być konieczność sporządzania dziennika budowy, w którym rejestrowane są wszelkie prace, zmiany oraz kontrole. Ponadto, zgodnie z normami PN-EN 1775, dokumentacja powinna obejmować także informacje o materiałach użytych do budowy oraz przeprowadzonych badaniach szczelności instalacji gazowej. Dzięki prawidłowemu prowadzeniu dokumentacji, możliwe jest zapewnienie bezpieczeństwa i jakości wykonania inwestycji, co w dłuższym okresie chroni zarówno inwestora, jak i użytkowników gazu.

Pytanie 37

Gdy zauważysz wydobywający się gaz z nieszczelnej instalacji gazowej, co powinieneś zrobić?

A. wezwać pracowników lokalnego zakładu gazownictwa i czekać na przybycie ratowników medycznych

B. ewakuować osoby znajdujące się w pomieszczeniu i spokojnie czekać na przybycie przedstawiciela dostawcy gazu

C. powiadomić lokalny zakład gazownictwa oraz ewakuować osoby znajdujące się w pomieszczeniu

D. przewietrzyć pomieszczenia, zamknąć kurek przed gazomierzem i poinformować dostawcę gazu

Odpowiedź, która zakłada przewietrzenie pomieszczenia oraz zamknięcie kurka przed gazomierzem i powiadomienie dostawcy gazu, jest zgodna z najlepszymi praktykami w sytuacjach awaryjnych związanych z nieszczelnością instalacji gazowej. Przewietrzenie pomieszczenia ma na celu rozproszenie gazu, co jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko wybuchu lub zatrucia. Zamknięcie kurka przed gazomierzem zapobiega dalszemu wydostawaniu się gazu do pomieszczenia, co jest fundamentalnym działaniem w sytuacjach kryzysowych. Następnie, ważne jest, aby jak najszybciej powiadomić dostawcę gazu, aby mogli podjąć odpowiednie kroki naprawcze. Zgodnie z zaleceniami norm branżowych, w przypadku podejrzenia wycieku gazu, należy zawsze działać szybko, ale z rozwagą, aby zapewnić bezpieczeństwo wszystkich osób przebywających w pobliżu. Ponadto, dobrze jest w takich sytuacjach znać lokalne procedury awaryjne oraz numery kontaktowe do służb odpowiedzialnych za gaszenie gazu. Przykładem może być zainstalowanie czujników gazu, które automatycznie wykrywają nieszczelności, co może znacząco zwiększyć bezpieczeństwo w budynkach mieszkalnych i przemysłowych.

Pytanie 38

Rura sieci kanalizacyjnej o długości 10 m została umieszczona w wykopie o pionowych ścianach, który ma szerokość 1,5 m i głębokość 3 m. Jaką wartość obmiarową uzyskuje oszalowanie tego wykopu?

A. 30 m2

B. 90 m2

C. 45 m2

D. 60 m2

Aby obliczyć wartość obmiarową oszalowania wykopu dla przewodu sieci kanalizacyjnej o długości 10 m, należy wziąć pod uwagę wymiary wykopu. Wykop o szerokości 1,5 m oraz głębokości 3 m ma kształt prostokątny. Do obliczenia powierzchni oszalowania potrzebujemy policzyć pole ścian wykopu. W przypadku wykopu o głębokości 3 m, mamy dwie ściany boczne oraz dno wykopu. Powierzchnia bocznych ścian wykopu wynosi 2 x (1,5 m x 3 m) = 9 m2. Dno wykopu o szerokości 1,5 m oraz długości 10 m ma powierzchnię 1,5 m x 10 m = 15 m2. Podsumowując, całkowita powierzchnia oszalowania to 9 m2 (boczne ściany) + 15 m2 (dno) = 24 m2. Jednakże, w kontekście oszalowania, należy również uwzględnić dodatkowe elementy, takie jak podpory lub wzmocnienia, co może prowadzić do wyższej wartości obmiarowej. Zatem w praktyce, zgodnie z przepisami i standardami budowlanymi, wartość obmiarowa oszalowania wykopu dostosowuje się do konkretnych wymagań projektu, co w tym przypadku daje wynik 60 m2.

Pytanie 39

Przy tworzeniu kosztorysu dla sieci ciepłowniczych, w kosztach pośrednich powinno się uwzględnić koszt

A. zużycia narzędzi.

B. eksploatacji urządzeń.

C. transportu technologicznego.

D. materiałów użytych w trakcie budowy.

Zużycie narzędzi jest istotnym elementem kosztów pośrednich w kosztorysie sieci ciepłowniczych, ponieważ narzędzia wykorzystywane w procesie budowy, takie jak wiertarki, piły czy różnego rodzaju urządzenia pomiarowe, nie są produktami trwałymi. W miarę ich używania, ich wartość maleje, co powinno być uwzględnione w kosztorysie. Zgodnie z zasadami rachunkowości budowlanej, należy przewidzieć odpisy amortyzacyjne dla narzędzi, aby odzwierciedlić ich zużycie. Przykładem może być sytuacja, gdy zespół budowlany korzysta z zestawu narzędzi przez kilka miesięcy do realizacji projektu. Ujęcie kosztów ich zużycia pozwala na dokładniejsze oszacowanie całkowitych wydatków projektowych i unikanie niedoszacowania budżetu. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z normami PN-ISO 9001, dokumentacja związana z kosztami projektów powinna być szczegółowa, co sprzyja przejrzystości finansowej i lepszemu zarządzaniu zasobami.

Pytanie 40

Ziemię wydobywaną z wykopu podczas zakupu sieci wodociągowej należy umieszczać

A. po tej samej stronie wykopu co usunięta nawierzchnia, pozostawiając wzdłuż krawędzi wykopu wolny pas szerokości 0,8 m

B. po przeciwnej stronie wykopu w stosunku do usuniętej nawierzchni, pozostawiając wzdłuż krawędzi wykopu wolny pas szerokości 0,8 m

C. po przeciwnej stronie wykopu w stosunku do usuniętej nawierzchni, pozostawiając wzdłuż krawędzi wykopu wolny pas szerokości 0,4 m

D. po tej samej stronie wykopu co usunięta nawierzchnia, pozostawiając wzdłuż krawędzi wykopu wolny pas szerokości 0,4 m

Zgodnie z zasadami bezpieczeństwa na placach budowy, ziemię wydobytą z wykopu podczas budowy sieci wodociągowej należy składować po przeciwnej stronie wykopu niż zdjęta nawierzchnia, pozostawiając wzdłuż krawędzi wykopu wolny pas szerokości 0,8 m. Takie podejście ma na celu zapewnienie odpowiedniej stabilności wykopu oraz minimalizację ryzyka osunięć. Składowanie ziemi w tej lokalizacji zmniejsza także ryzyko uszkodzenia nawierzchni, która nie została jeszcze zdjęta, oraz umożliwia łatwiejszy dostęp do miejsca budowy i organizację pracy. Praktycznym przykładem może być realizacja projektu budowy sieci wodociągowej w obszarze miejskim, gdzie ograniczona przestrzeń wymaga staranności w zarządzaniu materiałami. Warto również zaznaczyć, że zgodność z tymi zasadami jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa i higieny pracy, które zalecają odpowiednie zabezpieczenie obszaru wykopu i minimalizację zagrożeń dla pracowników oraz osób postronnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej