Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 22 września 2025 22:24
Data zakończenia: 22 września 2025 22:38

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ergoterapia to forma terapii

A. poprzez pracę

B. przez ruch

C. za pomocą zabawy

D. poprzez śmiech

Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 2

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. mózgowe porażenie dziecięce

B. zespół Downa

C. zwichnięcie stawu biodrowego

D. niepełnosprawność intelektualna

Mózgowe porażenie dziecięce, niepełnosprawność intelektualna i zespół Downa to stany, które nie są bezwzględnym przeciwwskazaniem do hipoterapii, co może prowadzić do mylnych wniosków. Mózgowe porażenie dziecięce, choć wpływa na kontrolę ruchów i postawę, nie wyklucza uczestnictwa w hipoterapii. Wręcz przeciwnie, może przynieść korzyści w zakresie poprawy koordynacji, równowagi oraz ogólnej sprawności fizycznej. Terapeuci często dostosowują programy hipoterapeutyczne, aby odpowiadały indywidualnym potrzebom pacjentów z tym schorzeniem. Niepełnosprawność intelektualna również nie jest przeciwwskazaniem do hipoterapii. Uczestnictwo w takich zajęciach może wspierać rozwój społeczny, emocjonalny i motoryczny. Zespół Downa, podobnie jak inne schorzenia, nie wyklucza możliwości korzystania z hipoterapii, a wręcz może stanowić wartość dodaną dla dziecka w zakresie integracji oraz rozwoju umiejętności interpersonalnych. Kluczowe w takich przypadkach jest dostosowanie terapii i ścisła współpraca z zespołem terapeutów oraz lekarzy, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność leczenia. Warto pamiętać, że wszelkie decyzje dotyczące terapii powinny być indywidualizowane, bazując na dokładnej ocenie potrzeb i możliwości pacjenta.

Pytanie 3

Planowanie działań przez terapeutę zajęciowego dla pacjenta po udarze mózgu, który zmaga się z afazją, powinno opierać się głównie na współpracy

A. z pracownikiem socjalnym

B. z logopedą

C. z dietetykiem

D. z psychologiem

Wybór specjalistów innych niż logopeda w kontekście rehabilitacji pacjenta z afazją po udarze mózgu może wydawać się uzasadniony, jednak należy podkreślić, że ich rola jest ograniczona w obszarze rehabilitacji mowy. Dietetyk, choć może być przydatny w zapewnieniu odpowiednich wartości odżywczych, nie ma kompetencji do pracy nad problemami mowy, które są kluczowe w przypadku afazji. Pracownik socjalny może wspierać pacjenta w aspektach społecznych i prawnych, ale nie jest wykwalifikowany, by prowadzić terapię mowy, co oznacza, że jego działania będą miały ograniczony wpływ na stan mowy i komunikacji. Z kolei psycholog może pomóc w radzeniu sobie z emocjami i stresami związanymi z chorobą, ale nie zastąpi specjalistycznej wiedzy i umiejętności logopedy w zakresie rehabilitacji mowy. Wybór takich specjalistów jako głównych partnerów w terapii może prowadzić do niedostatecznej rehabilitacji językowej, co jest kluczowe dla pacjentów z afazją. Dlatego istotne jest, aby terapeuta zajęciowy w pierwszej kolejności nawiązał kontakt z logopedą, aby zaspokoić specyficzne potrzeby komunikacyjne pacjenta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej.

Pytanie 4

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

B. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

C. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

D. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

Choć odpowiedzi dotyczące kalkulacji kosztów, opracowywania dokumentacji terapeutycznej oraz odtwarzania plików dźwiękowych mogą wydawać się związane z pracą terapeuty zajęciowego, każda z nich nie oddaje kluczowej roli, jaką odgrywa Canva w procesie tworzenia materiałów wizualnych. Kalkulacje kosztów wymagają użycia narzędzi arkuszowych, które umożliwiają precyzyjne obliczenia i analizy finansowe, co nie jest funkcją Canva. Użytkownicy mogą mieć tendencję do mylenia narzędzi graficznych z narzędziami do zarządzania finansami, co prowadzi do błędnych wniosków. Opracowywanie wyników skal diagnostycznych i dokumentacji terapeutycznej wymaga zastosowania bardziej wyspecjalizowanego oprogramowania, które umożliwia analizy statystyczne oraz odpowiednie formatowanie danych. Canva nie jest zaprojektowana do takich zastosowań, co może prowadzić do niedostatecznego zrozumienia jej podstawowych funkcji. Z kolei odtwarzanie plików dźwiękowych w kontekście muzykoterapii należy do obszaru zarządzania multimediami, które wymagają specjalistycznych programów audio, a nie narzędzi do projektowania graficznego. W rezultacie, brak świadomości dotyczącej funkcji specjalistycznych narzędzi oraz ich właściwego zastosowania może prowadzić do nieprecyzyjnego wykorzystania oprogramowania, co w konsekwencji wpływa na jakość pracy terapeuty.

Pytanie 5

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. kwestionowanie

B. odzwierciedlenie

C. filtrowanie

D. klaryfikacja

Podejścia takie jak kwestionowanie, filtrowanie oraz odzwierciedlenie mogą wydawać się atrakcyjnymi technikami aktywnego słuchania, jednak są one nieodpowiednie w kontekście przedstawionego pytania. Kwestionowanie zazwyczaj polega na zadawaniu pytań, które mają na celu zmobilizowanie klienta do refleksji, ale może prowadzić do oporu, gdy klient czuje, że jego zdania są podważane. Filtrowanie natomiast to proces, w którym terapeuta wybiera tylko niektóre aspekty wypowiedzi, co może skutkować niepełnym zrozumieniem sytuacji, a także zniekształceniem komunikatu. Odzwierciedlenie, choć użyteczne, polega głównie na powtórzeniu tego, co klient powiedział, w celu potwierdzenia zrozumienia, ale może nie prowadzić do głębszego zrozumienia złożonych myśli i emocji, które pojawiły się w danej chwili. Często w praktyce terapeutycznej, błędne stosowanie tych technik może prowadzić do frustracji klientów, którzy czują, że ich rzeczywiste potrzeby nie są właściwie adresowane. Właściwe zastosowanie klaryfikacji w miejsce tych technik może znacząco poprawić jakość interakcji terapeutycznej, budując silniejszą relację opartą na zaufaniu i zrozumieniu.

Pytanie 6

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. socjoterapię

B. trening umiejętności higienicznych

C. trening umiejętności technicznych

D. psychoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 7

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

B. kompleksowych testach pamięciowych

C. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

D. nauczaniu nowych umiejętności

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 8

Kinezyterapia jest metodą rehabilitacji, zalecaną w szczególności u chorych

A. z padaczką

B. z agnozją

C. z afazją sensoryczną

D. po udarze mózgu

Wybór odpowiedzi dotyczących afazji sensorycznej, padaczki czy agnozji jako wskazania do kinezyterapii opiera się na błędnych założeniach dotyczących natury tych schorzeń. Afazja sensoryczna, będąca zaburzeniem komunikacji, nie jest bezpośrednio związana z obszarami ciała, które wymagają usprawnienia fizycznego. Kinezyterapia koncentruje się na poprawie funkcji ruchowych pacjentów, a nie na aspektach językowych czy komunikacyjnych. Z drugiej strony, padaczka to schorzenie neurologiczne, które wymaga innego podejścia terapeutycznego. Ruch w czasie ataków padaczkowych może być niebezpieczny, więc kinezyterapia nie jest zalecana jako główna metoda leczenia w tym kontekście. Agnozja, czyli zaburzenie zdolności rozpoznawania przedmiotów lub osób, także nie odnosi się bezpośrednio do aspektów ruchowych, które są kluczowe w kinezyterapii. Takie błędne wnioski często wynikają z mylnego utożsamienia terapeutycznych podejść do różnych rodzajów zaburzeń neurologicznych. Właściwe zrozumienie wskazań do kinezyterapii oraz umiejętność ich prawidłowej klasyfikacji jest niezbędna dla skutecznego przeprowadzenia rehabilitacji, zgodnie z aktualnymi standardami medycznymi.

Pytanie 9

Jaką metodę zasugerował terapeuta, rekomendując podopiecznej po mastektomii uczestnictwo w terapii poprzez pracę, aby przywrócić sprawność funkcjonalną ramienia oraz stawu barkowego?

A. Ergoterapię

B. Arteterapię

C. Socjoterapię

D. Ludoterapię

Arteterapia, socjoterapia oraz ludoterapia, mimo że są to wartościowe metody terapeutyczne, nie są odpowiednie w kontekście rehabilitacji fizycznej po mastektomii. Arteterapia polega na wykorzystaniu sztuki jako narzędzia do ekspresji emocji i rozwijania kreatywności. Choć może wspierać zdrowie psychiczne, nie koncentruje się na fizycznym przywracaniu sprawności ruchowej, co jest kluczowe w przypadku pacjentów po operacjach onkologicznych. Socjoterapia, z drugiej strony, skupia się na interakcjach społecznych i wsparciu emocjonalnym, co również ma swoje miejsce w procesie rehabilitacji, ale nie dostarcza bezpośrednich narzędzi do poprawy funkcji fizycznych ramienia i barku. Ludoterapia, która odnosi się do zabaw i aktywności mających na celu integrację społeczną i rozwój emocjonalny, nie jest skoncentrowana na aspektach rehabilitacji fizycznej. Te metody mogą być uzupełniające, ale nie zastępują konkretnego celu, jakim jest przywracanie sprawności funkcjonalnej. Warto zrozumieć, że proces rehabilitacji po mastektomii wymaga specjalistycznego podejścia, które łączy ze sobą różne formy terapii, ale kluczowym elementem jest ergoterapia, która dostarcza pacjentom narzędzi do odzyskania sprawności fizycznej.

Pytanie 10

Terapeuta stworzył plan terapii zajęciowej, uwzględniając trudności i umiejętności członków grupy terapeutycznej oraz dostępne materiały i narzędzia w pracowni. Jego plan wykazuje zatem cechę

A. celowości

B. wykonalności

C. terminowości

D. elastyczności

Wybór odpowiedzi z zakresu elastyczności, terminowości lub celowości może wynikać z niepełnego zrozumienia kluczowych pojęć związanych z planowaniem terapii. Elastyczność oznacza zdolność do dostosowywania się do zmieniających się okoliczności, co jest istotne, ale nie wystarczy, aby plan był skuteczny. Na przykład, nawet najbardziej elastyczny plan nie przyniesie efektów, jeśli nie uwzględni rzeczywistych możliwości pacjentów oraz dostępnych zasobów. Terminowość odnosi się do realizacji działań w ustalonym czasie, co również jest ważne, ale nie ma bezpośredniego odniesienia do wykonalności planu. Plan może być terminowy, ale jeśli nie można go zrealizować z powodu braku odpowiednich narzędzi, nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Celowość z kolei to aspekt związany z tym, czy cele terapii są odpowiednie i kierunkowe, co jest istotne, ale również nie zapewnia wykonalności. W praktyce, często zdarza się, że terapeuci koncentrują się na tworzeniu ambitnych celów, zapominając o tym, czy ich plan ma realne podstawy do realizacji w kontekście posiadanych zasobów. Istotne jest, aby każdy plan terapii był dokładnie analizowany pod kątem wykonalności, co pozwoli uniknąć frustracji zarówno terapeuty, jak i uczestników terapii.

Pytanie 11

Terapeuta, który podczas codziennych zajęć w pracowni ceramicznej regularnie dokumentuje zachowania swoich podopiecznych według ściśle ustalonego schematu, realizuje

A. wywiad standaryzowany ukryty

B. obserwację uczestniczącą kontrolowaną

C. eksperyment pedagogiczny

D. badanie socjometryczne

Obserwacja uczestnicząca kontrolowana to technika badawcza, w której badacz aktywnie angażuje się w sytuację, jednocześnie monitorując i rejestrując zachowania uczestników. W kontekście terapeuty, który prowadzi zajęcia w pracowni ceramicznej, taka forma obserwacji pozwala na dogłębną analizę interakcji między uczestnikami oraz ich zachowań w naturalnym środowisku. Dzięki zastosowaniu ściśle określonego klucza rejestracji, terapeuta może systematycznie zbierać dane, co wspiera dalsze działania terapeutyczne, takie jak dostosowywanie zajęć do potrzeb grupy. Przykładem zastosowania może być identyfikowanie postępów uczestników w zakresie umiejętności manualnych oraz społecznych, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z różnymi potrzebami, gdzie istotne jest, aby terapeuta był obecny i aktywnie uczestniczył w procesie, co zwiększa efektywność interwencji.

Pytanie 12

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. reumatoidalnego zapalenia stawów

B. stwardnienia rozsianego

C. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

D. choroby Parkinsona

Stwardnienie rozsiane to zupełnie inna bajka niż reumatoidalne zapalenie stawów. Mówiąc krótko – to choroba, która dotyka układ nerwowy, a objawy związane są głównie z koordynacją, mową i widzeniem, a nie ze stawami. W dodatku dystrofia mięśniowa Duchenne'a skupia się na osłabieniu mięśni, co daje inne problemy, ale też nie wpływa na stawy tak, jak RZS. Nawet choroba Parkinsona, choć objawia się sztywnością i drżeniem, nie zmienia stawów w sposób, o którym mówiliśmy. Odpowiedzi, które podałeś, mogły wyniknąć z mylenia symptomów neuro i mięśniowych z ortopedycznymi. Ważne, żeby rozumieć, że każdy z tych stanów ma swoje unikalne cechy i nie można wszystkiego wrzucać do jednego worka.

Pytanie 13

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

B. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

C. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 14

Zajmujący się terapią zajęciową, który ma do czynienia z pacjentką chorującą na stwardnienie rozsiane, w celu poprawy jej motoryki małej powinien zastosować

A. choreoterapię, zabawy z taśmą i piłką

B. ćwiczenia manipulacyjne, prace z użyciem mas plastycznych

C. ćwiczenia na równoważni, papieroplastykę

D. techniki relaksacyjne, muzykoterapię receptywną

Ćwiczenia manipulacyjne oraz prace z użyciem mas plastycznych są kluczowymi metodami w terapii zajęciowej dla osób z stwardnieniem rozsianym. Te techniki wspierają rozwój motoryki małej, co jest niezwykle istotne w kontekście poprawy codziennych funkcji życiowych pacjentów. Ćwiczenia manipulacyjne, takie jak chwytanie, przekładanie czy układanie przedmiotów, angażują małe grupy mięśniowe i rozwijają precyzję ruchów. Prace z masami plastycznymi, takimi jak glina czy ciasto, nie tylko stymulują zdolności manualne, ale również mają działanie terapeutyczne poprzez relaksację i wyrażanie siebie. W praktyce stosuje się te metody w terapii zajęciowej, aby zwiększyć samodzielność pacjentów oraz poprawić ich jakość życia, zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association, które promują aktywne uczestnictwo w codziennych czynnościach. Dzięki tym ćwiczeniom pacjenci mogą lepiej radzić sobie z zadaniami wymagającymi precyzyjnych ruchów, co jest kluczowe w ich rehabilitacji.

Pytanie 15

Podczas aktualizacji danych osobowych uczestnika zajęć w ośrodku wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, w formularzu osobowym należy obowiązkowo zamieścić

A. informację o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego

B. klauzulę zgody na przetwarzanie danych zawartych w kwestionariuszu

C. cele terapeutyczne zgodne z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

D. szczegółową charakterystykę relacji rodzinnych i opis sieci wsparcia

Klauzula zgody na przetwarzanie danych jest kluczowym elementem kwestionariusza osobowego, szczególnie w kontekście ochrony danych osobowych. Zgodnie z przepisami RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), każda instytucja przetwarzająca dane osobowe musi uzyskać zgodę osoby, której dane dotyczą, na ich przetwarzanie. W przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi, które często znajdują się w wrażliwej sytuacji, zapewnienie ochrony prywatności i zgodności z przepisami prawymi jest szczególnie istotne. Przykładem praktycznego zastosowania klauzuli zgody może być sytuacja, gdy ośrodek wsparcia współpracuje z innymi instytucjami, takimi jak szpitale czy poradnie zdrowia psychicznego. W takim przypadku klauzula zgody umożliwia legalne przekazywanie informacji na temat uczestnika zajęć, co jest niezbędne dla zapewnienia odpowiedniej opieki i wsparcia. Ponadto, przygotowując kwestionariusz, warto pamiętać o transparentności — uczestnik powinien być w pełni informowany o celach przetwarzania danych oraz o tym, jak będą one wykorzystywane, co zwiększa zaufanie do instytucji.

Pytanie 16

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. tapczanów, projektora

B. koców, olejków zapachowych

C. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

D. materaców, instrumentów muzycznych

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 17

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. stanu emocjonalnego

B. zawartości myśli

C. napędu psychoruchowego

D. percepcji

Rozważając inne dostępne odpowiedzi, warto zauważyć, że zaburzenia treści myślenia, takie jak urojenia czy myśli natrętne, nie są bezpośrednio związane z hiperbulią. Treść myślenia odnosi się raczej do tego, co pacjent myśli, a nie jak intensywnie się zachowuje. Podobnie spostrzeganie dotyczy sposobu, w jaki pacjent interpretuje otaczający go świat. Zaburzenia spostrzegania często objawiają się halucynacjami lub zniekształceniem rzeczywistości, co również nie jest specyficzne dla hiperbulii. Natomiast zaburzenia nastroju polegają głównie na skrajnych zmianach emocjonalnych, takich jak depresja czy euforia, co również nie wyjaśnia mechanizmu hiperbulii. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do wyboru tych odpowiedzi, jest nieodróżnianie pomiędzy różnymi aspektami funkcjonowania psychicznego. Należy zrozumieć, że hiperbulia dotyczy bezpośrednio napędu psychoruchowego, a nie innych, bardziej statycznych aspektów psychologicznych. W praktyce, terapeuci i psychiatrzy muszą być świadomi tych subtelnych różnic, aby skutecznie diagnozować i leczyć pacjentów z zaburzeniami afektywnymi. Właściwe zrozumienie tych terminów i ich kontekstu w psychiatrii jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i interwencji w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi czy afektywnymi.

Pytanie 18

Jednym z zamierzeń terapeutycznych w obszarze kinezyterapii jest

A. wydłużenie czasu skupienia na zadaniu

B. osiągnięcie umiejętności tworzenia curriculum vitae

C. zmniejszenie liczby sporów z innymi uczestnikami zajęć

D. zwiększenie efektywności wentylacji płuc

Wybór odpowiedzi dotyczącej spadku liczby konfliktów z innymi uczestnikami zajęć, nabycia umiejętności konstruowania curriculum vitae, czy wydłużenia czasu koncentracji nad zadaniem pokazuje błędne zrozumienie celów kinezyterapii. Kinezyterapia skupia się głównie na terapii ruchowej oraz rehabilitacji funkcji fizycznych pacjentów, a nie na aspektach społecznych czy psychicznych. Chociaż interakcje społeczne w grupowych zajęciach mogą wpływać na redukcję konfliktów, to nie jest to bezpośredni cel kinezyterapii. Nabycie umiejętności takich jak tworzenie CV jest bardziej związane z rozwojem osobistym i zawodowym, a nie z rehabilitacją fizyczną. Oczekiwanie na wydłużenie czasu koncentracji nad zadaniem również nie znajduje uzasadnienia w kontekście kinezyterapii, ponieważ celem jest przywracanie sprawności fizycznej, a nie kognitywnej. Takie nieporozumienia wskazują na niepełne zrozumienie roli kinezyterapii, która wymaga szczegółowej wiedzy i umiejętności w zakresie anatomii, fizjologii, a także wiedzy na temat rehabilitacji. Celem terapeutycznym nie jest więc rozwijanie umiejętności miękkich, ale poprawa funkcji motorycznych i zdrowotnych pacjenta.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Fitness

B. Nordic walking

C. Biegi przełajowe

D. Jogging

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 20

Aby zagwarantować ergonomiczne warunki pracy w pracowni malarskiej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, terapeuta powinien

A. zmniejszyć liczbę narzędzi w pracowni do najniższego możliwego poziomu

B. umożliwić łatwy dostęp do materiałów oraz narzędzi malarskich

C. stworzyć miłą atmosferę wśród uczestników zajęć

D. utrzymać odpowiednią temperaturę w pracowni na poziomie 26°C

Umożliwienie swobodnego dostępu do materiałów i narzędzi malarskich jest kluczowym elementem zapewnienia ergonomicznych warunków pracy w pracowni malarskiej, zwłaszcza dla uczestników zajęć z niepełnosprawnością ruchową. Ergonomia, jako nauka zajmująca się dostosowaniem pracy do możliwości człowieka, podkreśla znaczenie komfortu oraz łatwości w poruszaniu się. Przykładem zastosowania tych zasad może być zorganizowanie przestrzeni roboczej w taki sposób, aby materiały były łatwo dostępne, np. umieszczając je w odpowiednich miejscach, które nie wymagają nadmiernego wysiłku czy zginania ciała. Ważne jest także, aby narzędzia były dostosowane do potrzeb użytkowników, co może obejmować m.in. stosowanie uchwytów ergonomicznych lub narzędzi o lżejszej konstrukcji. Zapewnienie takiego dostępu sprzyja nie tylko efektywności pracy, ale również zwiększa poczucie niezależności uczestników, co jest niezwykle istotne w terapii rehabilitacyjnej. Dobre praktyki wskazują, że przestrzenie robocze powinny być projektowane z myślą o użytkownikach, co znajduje odzwierciedlenie w standardach dotyczących dostępności i użyteczności przestrzeni dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 21

Jak brzmi zasada wykorzystywana w terapii pacjentów z problemami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest jednoczesne oddziaływanie na różne obszary życia pacjenta?

A. Wielostronności oddziaływań

B. Stopniowania trudności

C. Powtarzalności oddziaływań

D. Optymalnej stymulacji

Zasada wielostronności oddziaływań w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi polega na jednoczesnym oddziaływaniu na różne aspekty życia pacjenta, co pozwala na holistyczne podejście do leczenia. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie skupia się wyłącznie na symptomach psychicznych, ale także uwzględnia kwestie społeczne, emocjonalne, fizyczne i środowiskowe. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz zasadami terapii integracyjnej, które podkreślają znaczenie złożoności ludzkiego doświadczenia. Przykładem może być terapia, w której równocześnie pracuje się nad relacjami interpersonalnymi pacjenta, jego rozwojem osobistym oraz zdrowiem fizycznym, co prowadzi do bardziej efektywnych rezultatów terapeutycznych. Holistyczne podejście sprzyja także poprawie jakości życia pacjentów oraz ich zdolności do radzenia sobie w różnych sytuacjach życiowych, co jest kluczowe w kontekście długoterminowej terapii.

Pytanie 22

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. papier czerpany, podkładówkę, klajster

B. bibułę pergaminową, temperę, wikol

C. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

D. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 23

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieswojo, gdy używa Pan wulgaryzmów podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan to zaprzestał. Jaką postawę wyraził terapeuta w tej wypowiedzi?

A. uległą

B. unikającą

C. agresywną

D. asertywną

Wybór odpowiedzi asertywnej jest naprawdę dobry, bo terapeuta wyraża, jak się czuje i jakie ma granice, które są dla niego ważne. Asertywność to umiejętność mówienia o swoich emocjach, potrzebach i oczekiwaniach w sposób szczery, ale z szacunkiem dla drugiej osoby. W terapii to bardzo istotne, bo buduje zaufanie i pozwala na otwartą komunikację. W tym przypadku terapeuta mówi o swoim dyskomforcie, co może skłonić podopiecznego do głębszej refleksji nad swoim zachowaniem. Asertywność naprawdę pomaga w efektywnej komunikacji, bo ułatwia zrozumienie i rozwiązywanie konfliktów. Na przykład, kiedy terapeuta prosi podopiecznego o zmianę zachowania, ale jednocześnie jest otwarty na rozmowę, to tworzy przestrzeń do szukania wspólnych rozwiązań. Takie podejście jest zgodne z tym, co najlepsze w terapii, gdzie ważne jest, żeby każdy mógł swobodnie wyrażać swoje myśli i emocje.

Pytanie 24

Które zajęcia są najbardziej odpowiednie dla osób z przewlekłą chorobą psychiczną, aby poprawić ich samopoczucie?

A. Zajęcia z ekonomii

B. Arteterapia

C. Intensywne zajęcia sportowe

D. Zaawansowane kursy komputerowe

Zaawansowane kursy komputerowe mogą być wartościowe dla osób chcących zdobyć nowe umiejętności zawodowe lub rozwijać się intelektualnie, ale nie są one idealnym rozwiązaniem dla osób z przewlekłymi chorobami psychicznymi, które potrzebują wsparcia emocjonalnego. Zajęcia takie mogą być stresujące i wywoływać frustrację, szczególnie jeśli uczestnicy mają trudności z koncentracją czy pamięcią. Z kolei zajęcia z ekonomii wymagają myślenia analitycznego i mogą być postrzegane jako wymagające, co niekoniecznie sprzyja relaksacji i poprawie samopoczucia. Dla osób zmagających się z zaburzeniami psychicznymi, takie zajęcia mogą być zbyt przytłaczające i nieprzystosowane do ich potrzeb emocjonalnych. Intensywne zajęcia sportowe, choć mogą przynieść korzyści zdrowiu fizycznemu, mogą również wywoływać stres fizyczny i emocjonalny. Dla niektórych pacjentów, szczególnie tych z lękiem społecznym czy depresją, intensywność i wymagania fizyczne mogą być zbyt dużym wyzwaniem, mogącym prowadzić do pogorszenia samopoczucia. W przypadku terapii zajęciowej dla osób z przewlekłymi chorobami psychicznymi ważne jest, aby zajęcia były dostosowane do ich potrzeb i zdolności, co arteterapia doskonale zapewnia dzięki swojej elastyczności i skupieniu na procesie twórczym.

Pytanie 25

Jakiego rodzaju trening terapeuta powinien regularnie realizować z pacjentem w drugim etapie rozwoju choroby Alzheimera, aby utrzymać jego orientację w otaczającej go rzeczywistości?

A. Trening korzystania z komunikacji miejskiej na znanych trasach

B. Trening podstawowych działań samoobsługowych

C. Zajęcia dotyczące radzenia sobie ze stresem

D. Zajęcia z obsługi komputera oraz Internetu

Trening podstawowych czynności samoobsługowych jest kluczowym elementem wsparcia osób z chorobą Alzheimera, szczególnie w drugim okresie rozwoju tej choroby. W tym etapie pacjenci zaczynają doświadczać trudności w wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności, które wcześniej były dla nich oczywiste. Rzetelne podejście do treningu samoobsługi wspiera ich orientację w rzeczywistości, co wpływa na poczucie niezależności i godności. Na przykład, nauka wykonywania prostych zadań, takich jak mycie zębów czy ubieranie się, może być prowadzona w formie powtarzalnych ćwiczeń, które pomagają utrzymać pamięć proceduralną. Warto również wprowadzić elementy wizualne, takie jak grafiki czy schematy, które ułatwiają zrozumienie procesu. Zgodnie z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, trening powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta i regularnie monitorowany, aby dostosować intensywność i zakres ćwiczeń, co jest kluczowe dla efektywności terapii i poprawy jakości życia pacjentów z demencją.

Pytanie 26

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. bezpieczeństwa i afiliacji

B. uznania i szacunku

C. poznawczych i psychologicznych

D. higienicznych i estetycznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 27

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda NDT Bobath

B. Metoda M. Montessori

C. Metoda V. Vojty

D. Metoda kinesiotapingu

Metoda V. Vojty, znana również jako metoda refleksów ruchowych, koncentruje się na aktywacji receptorów czucia głębokiego w celu stymulacji mózgu do realizacji określonych wzorców ruchowych. W terapii niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym, metoda ta wykorzystuje naturalne odruchy i reakcje ciała, aby wspierać rozwój motoryczny i poprawiać koordynację. Przykładowo, fizjoterapeuta może wywołać specyficzny odruch, wpływając na odpowiednią część ciała, co prowadzi do zainicjowania ruchu w określonym kierunku. Ta metoda jest szczególnie skuteczna, ponieważ bazuje na innym podejściu do rehabilitacji, koncentrując się na naturalnych wzorcach ruchowych i ich odtworzeniu. Standardy terapeutyczne opierają się na holistycznym traktowaniu pacjenta, gdzie każdy element terapii ma na celu aktywację układu nerwowego, co sprzyja adaptacji i rewitalizacji funkcji ruchowych. Zastosowanie tej metody w praktyce często przynosi widoczne efekty, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz doświadczenia terapeutów pracujących z dziećmi z MPDz.

Pytanie 28

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

B. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

C. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

D. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Pytanie 29

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. zachowania asertywnego

B. czynnego słuchania

C. radzenia sobie z napięciem

D. rozwiązywania sporów

Wybór odpowiedzi dotyczącej aktywnego słuchania wydaje się być intuicyjny, jednak nie adresuje podstawowego problemu opisanego w pytaniu. Aktywne słuchanie jest techniką, która pozwala na lepsze zrozumienie i interpretację komunikacji drugiej osoby, lecz nie zapewnia uczestnikowi umiejętności niezbędnych do wyrażania swoich opinii i potrzeb. Uczestnik, który jest niepewny, może skorzystać z aktywnego słuchania, ale nie rozwiąże to jego problemów z asertywnością i pewnością siebie. W przypadku odpowiedzi dotyczącej radzenia sobie ze stresem, chociaż techniki te są cenne, nie są one wystarczające, by zbudować umiejętność asertywnego wyrażania siebie. Osoba niepewna w wyrażaniu swoich poglądów może doświadczać stresu, ale walka z tym stresem nie przyczyni się do poprawy jej zdolności do obrony swoich potrzeb. Rozwiązywanie konfliktów, z drugiej strony, również nie jest odpowiednie, ponieważ skupia się głównie na zarządzaniu sytuacjami konfliktowymi, a nie na umiejętności asertywnego wyrażania siebie w codziennych interakcjach. Kluczowym błędem w tych wszystkich odpowiedziach jest brak zrozumienia, że aby osoba mogła lepiej zarządzać swoimi interakcjami i unikać manipulacji ze strony innych, potrzebuje wzmocnienia swoich umiejętności asertywnych. Bez tych podstawowych umiejętności, jak mogłaby skutecznie komunikować swoje potrzeby i obronić swoje granice?

Pytanie 30

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. bajkoterapię

B. szkolenie umiejętności praktycznych

C. terapię zajęciową

D. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 31

Osoba, która doświadczyła silnych traum związanych z przemocą w rodzinie, zapomina o swojej tożsamości oraz o wybranych zdarzeniach z przeszłości. Pojawienie się takich symptomów oznacza amnezję

A. następową

B. słowną

C. psychogenną

D. globalną

Amnezja psychogenna, znana również jako amnezja dysocjacyjna, to forma utraty pamięci, która jest często wynikiem silnych przeżyć emocjonalnych, takich jak trauma. W tym przypadku podopieczna doświadczyła przemocy domowej, co mogło wywołać reakcję obronną organizmu, prowadząc do zapomnienia zarówno o tożsamości, jak i o konkretnych zdarzeniach. Ta forma amnezji jest często związana z mechanizmami obronnymi, które mają na celu ochronę jednostki przed psychicznym bólem związanym z traumatycznymi wspomnieniami. W praktyce terapeutycznej, kluczowe jest zrozumienie, że pacjent nie jest świadom swoich lęków i wspomnień, co wymaga zastosowania delikatnych i empatycznych metod leczenia, takich jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Takie podejścia są zgodne z aktualnymi standardami w psychologii i psychiatrii, które uznają znaczenie pracy z traumą oraz jej wpływu na pamięć.

Pytanie 32

Osoba uczestnicząca w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy wyraziła zamiar wzięcia udziału w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. omówienia wykazu materiałów i narzędzi stosowanych w pracowni

B. nauki używania narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

C. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

D. nauki tworzenia prostych projektów na drewnie

Zaczynając pracę z uczestnikiem w pracowni stolarskiej, kluczowe jest wprowadzenie go w zasady bezpieczeństwa i regulamin obowiązujący w danym środowisku. Zapoznanie z regulaminem bhp ma na celu nie tylko zapewnienie bezpieczeństwa uczestnika, ale także innych osób pracujących w warsztacie. Zgodnie z obowiązującymi normami, każdy nowy uczestnik powinien być świadomy potencjalnych zagrożeń związanych z użyciem narzędzi i maszyn stolarskich oraz znać zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych. Przykładowo, znajomość zasad dotyczących noszenia odpowiedniego ubrania roboczego, używania ochronników słuchu i wzroku, oraz umiejętność reagowania w przypadku wypadku, ma fundamentalne znaczenie. Takie podejście nie tylko minimalizuje ryzyko kontuzji, ale również rozwija odpowiedzialność i pewność siebie uczestnika podczas pracy z narzędziami. Przykłady praktyczne mogą obejmować ćwiczenia symulacyjne, w których uczestnicy uczą się, jak prawidłowo reagować w przypadku wystąpienia niebezpieczeństwa.

Pytanie 33

Do zasobów wewnętrznych, które wspierają uczestnika warsztatu terapii zajęciowej w radzeniu sobie z sytuacjami stresowymi, można zaliczyć

A. wsparcie emocjonalne od przyjaciół uczestnika

B. korzystną sytuację finansową rodziny uczestnika

C. doświadczenia uzyskane w przeszłości w podobnych okoliczności

D. wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego oraz psychologa z warsztatu

Pomoc terapeuty zajęciowego i psychologa, wsparcie emocjonalne ze strony przyjaciół oraz dobra sytuacja materialna rodziny uczestnika to zewnętrzne zasoby, które mogą wspierać proces terapeutyczny, ale nie są one klasyfikowane jako zasoby wewnętrzne. Zewnętrzne wsparcie, mimo że istotne, nie jest dostatecznie silnym fundamentem do samodzielnego radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Osoby, które polegają wyłącznie na wsparciu zewnętrznym, mogą nie rozwijać swoich własnych umiejętności radzenia sobie, co prowadzi do ich zależności od innych. To zjawisko jest związane z brakiem odpowiedzialności za własne decyzje oraz ograniczonym poczuciem sprawczości. Działania takie prowadzą do myślenia, że sukces w radzeniu sobie z trudnościami zależy od osób trzecich, a nie od własnych działań. Również dobre sytuacje materialne rodziny, chociaż mogą zmniejszać stres, nie tworzą wewnętrznych zasobów, które są niezbędne do skutecznego zarządzania stresem. Kluczowym elementem radzenia sobie jest rozwijanie umiejętności oraz strategii opartych na osobistych doświadczeniach, co pozwala na adaptację do zmieniających się warunków i wyzwań, co jest zgodne z podejściem zorientowanym na klienta w terapii zajęciowej.

Pytanie 34

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. formowania mas ceramicznych

B. tkactwa dywanu na krośnie

C. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

D. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 35

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. spełnienie oczekiwań rodziców

B. śledzenie procesu terapeutycznego

C. ocenę umiejętności terapeuty

D. identyfikację zainteresowań podopiecznego

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 36

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. zabawa

B. kontakt z przyrodą

C. film

D. działalność artystyczna

Podstawowym środkiem oddziaływania ludoterapii jest zabawa, która ma fundamentalne znaczenie w procesie terapeutycznym. Zabawa jest naturalnym sposobem wyrażania siebie, eksploracji emocji oraz rozwijania umiejętności społecznych i komunikacyjnych. W kontekście ludoterapii, terapia poprzez zabawę wykorzystuje różnorodne techniki, takie jak gry, zabawy ruchowe czy twórcze działania, które angażują uczestników i pozwalają im na przeżywanie i przetwarzanie swoich emocji w bezpiecznym środowisku. Przykłady zastosowania obejmują zajęcia w grupach dziecięcych, gdzie poprzez zabawę dzieci uczą się współpracy, rozwiązywania konfliktów oraz wyrażania swoich potrzeb. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, zabawa sprzyja także rozwojowi umiejętności poznawczych, motorycznych oraz emocjonalnych. W literaturze przedmiotu, zabawa uznawana jest za kluczowy element w modelach terapeutycznych, takich jak model zabawy w psychoterapii dziecięcej. Warto również zauważyć, że zabawa jest nie tylko istotna dla dzieci, ale także dla dorosłych, jako forma relaksu i redukcji stresu.

Pytanie 37

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. współpracy

B. samoświadomości

C. udziału

D. indywidualizacji

W kontekście planowania zajęć dla osób z niepełnosprawnością, pytania dotyczące uczestnictwa, samoświadomości oraz partnerstwa mogą nie prowadzić do optymalnych wyników terapeutycznych. Chociaż zasada uczestnictwa jest istotna, polegająca na angażowaniu podopiecznych w procesy decyzyjne, sama w sobie nie wystarcza, aby zapewnić skuteczność zajęć. Użytkownicy z różnorodnymi niepełnosprawnościami często potrzebują wsparcia w wyborze aktywności, co wymaga wcześniejszej analizy ich indywidualnych możliwości. Na przykład, pomijając indywidualizację, można łatwo narazić uczestników na frustrację wynikającą z nadmiernych wymagań, które nie odpowiadają ich zdolnościom. Samoświadomość, mimo że jest ważnym elementem w rozwoju osobistym, nie powinna być głównym punktem odniesienia w planowaniu zajęć. Osoby z niepełnosprawnościami mogą mieć ograniczoną zdolność do samooceny, co utrudnia im zrozumienie swoich możliwości i ograniczeń. Partnerstwo z kolei, choć istotne w kontekście relacji między terapeutą a podopiecznym, nie zastępuje potrzeby indywidualizacji procesu terapeutycznego. Wszystkie te koncepcje mogą prowadzić do mylnych wniosków, jeśli nie będą poparte głębokim zrozumieniem zróżnicowanych potrzeb i potencjału uczestników.

Pytanie 38

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. wspólne oglądanie telewizji

B. czytanie książek oraz prasy

C. czynności krawieckie

D. drobne prace w ogrodzie

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 39

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. kulturę i tradycje ludowe

B. gry i zabawy

C. relaksujące działanie śmiechu

D. kontakt z przyrodą

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 40

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Lawtona

B. Katza

C. Folsteina

D. Barthel

Skala Lawtona, czyli Skala Samodzielności w Codziennych Aktywnościach, jest narzędziem, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi, bardziej złożonymi zadaniami. Chodzi o to, żeby zobaczyć, czy dana osoba potrafi sobie poradzić sama w różnych sytuacjach. Na przykład, jeśli ktoś ma dotrzeć do domu kultury, to można obserwować, jak korzysta z transportu publicznego, planuje trasę czy zarządza czasem. To bardzo ważne, bo pokazuje, na ile osoba jest samodzielna. Dzięki tej skali terapeuta może lepiej zrozumieć, co potrzebuje dany uczestnik i jak można mu pomóc, by mógł lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Moim zdaniem, to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na indywidualne podejście do każdego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej