Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 27 września 2025 22:47
Data zakończenia: 27 września 2025 23:02

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. fragmentaryczną

B. kompleksową

C. systematyczną

D. nadzorowaną

Obserwacja całościowa, mająca na celu uchwycenie wszystkich aspektów zachowania pacjenta, może prowadzić do powierzchownego zrozumienia problemów, ponieważ wprowadza złożoność, która nie zawsze jest konieczna w danym kontekście terapeutycznym. Terapia zajęciowa wymaga precyzyjnego podejścia, a skupianie się na wszystkich aspektach zachowania może odciągnąć uwagę od kluczowych elementów, które naprawdę wymagają interwencji. Z kolei obserwacja ciągła, polegająca na stałym monitorowaniu zachowań przez dłuższy czas, może być mało praktyczna i czasochłonna, a także zniekształcać interpretację zachowań przez zmęczenie obserwatora lub wpływ kontekstu zewnętrznego. Obserwacja kontrolowana, która wprowadza sztucznie ustalone warunki do obserwacji, może ograniczyć naturalność zachowań podopiecznego, przez co wyniki będą mniej reprezentatywne dla rzeczywistego funkcjonowania danej osoby. Dobre praktyki w terapii zajęciowej opierają się na elastyczności i dostosowywaniu metod do indywidualnych potrzeb pacjenta, co w przypadku opisanych podejść może być znacznie utrudnione. Kluczowym błędem, który prowadzi do wybrania nieodpowiedniej metody obserwacji, jest przeoczenie znaczenia specyfiki przypadku oraz potrzeby skupienia się na najważniejszych aspektach, które mogą w realny sposób wpłynąć na skuteczność terapii.

Pytanie 2

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. stan po udarze mózgowym

B. depresja

C. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

D. gastrostomia

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 3

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

B. nauczaniu nowych umiejętności

C. kompleksowych testach pamięciowych

D. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 4

Metoda radzenia sobie z konfliktami, która koncentruje się na znalezieniu korzystnych rozwiązań dla każdej ze stron konfliktu, to metoda

A. wygrany - wygrany

B. wygrany - przegrany

C. unikania

D. dostosowania się

W kontekście rozwiązywania konfliktów, podejście oparte na unikaniu często prowadzi do eskalacji problemów, jako że żadna ze stron nie podejmuje próby zażegnania sporu. Osoby stosujące tę metodę mogą mieć nadzieję, że konflikt sam się rozwiąże, co w wielu przypadkach jest mylnym założeniem. Dostosowanie się do oczekiwań drugiej strony to kolejna strategia, która nie prowadzi do zadowalających rezultatów. W tym przypadku jedna strona rezygnuje ze swoich potrzeb na rzecz drugiej, co prowadzi do narastania frustracji oraz braku równowagi w relacji. Z kolei podejście wygrany - przegrany wprowadza rywalizację, w której jedna strona osiąga swoje cele kosztem drugiej. Taki styl negocjacji może prowadzić do krótkoterminowych korzyści, ale długofalowo niszczy relacje i może wywołać dalsze konflikty. Powszechnym błędem w myśleniu jest przekonanie, że w sytuacjach konfliktowych jedna strona musi przegrać, aby druga mogła wygrać, co nie sprzyja konstruktywnemu rozwiązywaniu sporów. W efekcie, podejście wygrany - wygrany staje się coraz bardziej cenione w praktyce negocjacyjnej, jako że sprzyja tworzeniu wartości dla wszystkich stron i budowaniu zaufania.

Pytanie 5

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Piktogramy

B. Instrumenty muzyczne

C. Książki naukowe

D. Aparat fotograficzny

Piktogramy są istotnym narzędziem w zakresie komunikacji alternatywnej, ponieważ stanowią wizualne reprezentacje pojęć, które ułatwiają zrozumienie i współpracę. Używanie piktogramów w zajęciach edukacyjnych wspiera osoby, które mają trudności z werbalnym wyrażaniem swoich myśli, co jest kluczowe w kontekście edukacji specjalnej. Piktogramy mogą być stosowane do przedstawiania codziennych czynności, emocji czy wcześniejszych doświadczeń, co umożliwia uczniom lepsze zrozumienie i przyswajanie informacji. W praktyce, nauczyciele mogą używać piktogramów podczas prezentacji materiału, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów oraz ułatwić im interakcję z otoczeniem. Zgodnie z zasadami komunikacji alternatywnej, piktogramy powinny być jasno zdefiniowane i powszechnie zrozumiałe, co sprzyja ich skuteczności. Ponadto, ich integracja z innymi metodami, takimi jak AAC (Augmentative and Alternative Communication), może znacząco poprawić jakość nauczania oraz umożliwić bardziej zindywidualizowane podejście do potrzeb uczniów. Warto zauważyć, że piktogramy są szeroko stosowane w różnych środowiskach edukacyjnych i terapeutycznych, co potwierdza ich użyteczność i efektywność w praktyce.

Pytanie 6

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej wykazuje zainteresowanie różnorodnymi wykładami edukacyjnymi organizowanymi w tym miejscu, chętnie bierze udział w spotkaniach z interesującymi gośćmi. Zadaje również pytania dotyczące możliwości organizacji wycieczek oraz wydarzeń kulturalnych. Swoim zachowaniem i postawą zaspokaja potrzeby

A. fizjologiczne i bezpieczeństwa

B. poznawcze i estetyczne

C. przynależności i miłości

D. szacunku i uznania

Wiesz co? Wybrałeś odpowiedź "poznawcze i estetyczne", co jest jak najbardziej trafne. Osoba opisana w pytaniu rzeczywiście ma sporo zainteresowań związanych z różnymi wykładami edukacyjnymi i spotkaniami z ciekawymi ludźmi. To jest fajny sygnał, że stara się zaspokoić swoje potrzeby poznawcze według Maslowa. Potrzeby te obejmują chęć poszerzania wiedzy i odkrywania nowych rzeczy, co jest super ważne, zwłaszcza dla starszych osób lub tych, które są w domach pomocy społecznej, gdzie dostęp do edukacji bywa ograniczony. W dodatku, to, że pyta o wycieczki i wydarzenia kulturalne, pokazuje, że nie tylko chce zdobywać wiedzę, ale również czerpać radość z życia w ogóle. Moim zdaniem, organizowanie takich aktywności nie tylko pozwala im się rozwijać, ale też poprawia ich samopoczucie. Dlatego takie inicjatywy są naprawdę cenne – powinny być wewnętrzną częścią ich życia, a nie tylko czymś okazjonalnym.

Pytanie 7

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. niepartnerski

B. allocentryczny

C. partnerski

D. egocentryczny

Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.

Pytanie 8

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. silwoterapii

B. estetoterapii

C. hilaroterapii

D. biblioterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 9

W planie zajęć terapeutycznych powinny się znaleźć etapy:

A. pierwsza, środkowa, końcowa

B. początkowa, centralna, końcowa

C. wstępna, zasadnicza, końcowa

D. wstępna, kluczowa, końcowa

Odpowiedź 'wstępna, zasadnicza, końcowa' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla standardowy model struktury zajęć terapeutycznych. Faza wstępna ma na celu wprowadzenie uczestników w temat, ustalenie celów oraz stworzenie bezpiecznej i komfortowej atmosfery, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Faza zasadnicza to moment, w którym odbywają się główne działania terapeutyczne, takie jak praktykowanie umiejętności czy rozwiązywanie problemów, co wymaga umiejętnego prowadzenia przez terapeutę, aby utrzymać zaangażowanie uczestników. Na końcu, w fazie końcowej, następuje podsumowanie zajęć, refleksja nad osiągniętymi rezultatami oraz przygotowanie do przyszłych działań. Przykładowo, w terapii grupowej, w fazie wstępnej można zaaranżować krótką rundę wprowadzającą, w fazie zasadniczej zrealizować ćwiczenia interakcyjne, a w fazie końcowej przeprowadzić dyskusję, co pomaga w utrwaleniu nabytej wiedzy i umiejętności. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii oraz edukacji dorosłych.

Pytanie 10

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną

B. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań

C. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania

D. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym

Wzmocnienie pozytywne jest kluczowym elementem w procesie motywowania podopiecznych do aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych. Odpowiedź wskazująca, że wzmocnienie powinno nastąpić jak najszybciej po oczekiwanym zachowaniu jest zgodna z zasadami teorii uczenia się. Natychmiastowe wzmocnienie pozwala na silniejsze skojarzenie pozytywnego rezultatu z konkretnym zachowaniem, co zwiększa szansę na jego powtórzenie w przyszłości. Przykładowo, jeśli podopieczny bierze udział w zajęciach terapeutycznych i natychmiast po zakończeniu jest chwalony lub otrzymuje nagrodę, to może to zmotywować go do regularnego uczestnictwa. W praktyce, stosowanie natychmiastowych wzmocnień sprzyja budowaniu więzi z terapeutą oraz poczuciu sukcesu u podopiecznego. Dobry terapeuta powinien znać indywidualne preferencje podopiecznych i dostosowywać formę wzmocnienia, co jest zgodne z zasadą personalizacji terapii, uznawaną za jedną z dobrych praktyk w psychologii i pedagogice.

Pytanie 11

Jakie są objawy hipoglikemii?

A. silne pocenie, drżenie mięśni, kołatanie serca, silne uczucie głodu

B. zawroty głowy, uczucie niepokoju, suchość w ustach, zimne dłonie oraz stopy

C. wielomocz, kołatanie serca, duszności, nudności

D. zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, bóle głowy, niewyraźne widzenie

Odpowiedź wskazująca na nasilone pocenie się, drżenia mięśniowe, kołatanie serca oraz nasilone uczucie głodu jest poprawna, ponieważ te objawy są charakterystyczne dla hipoglikemii, stanu, w którym poziom glukozy we krwi spada poniżej normy. Organizm reaguje na ten niedobór substancji energetycznej poprzez aktywację układu współczulnego, co objawia się uczuciem drżenia, przyspieszeniem akcji serca oraz poceniem się. Osoba może odczuwać silny głód, ponieważ mózg, który jest głównym organem zużywającym glukozę, sygnalizuje potrzebę natychmiastowego dostarczenia energii. Praktycznie, wszyscy pacjenci z cukrzycą powinni być świadomi tych objawów, aby szybko reagować na hipoglikemię, na przykład poprzez spożycie glukozy w postaci tabletek, napojów czy pokarmów bogatych w cukry proste. Zgodnie z wytycznymi American Diabetes Association, edukacja pacjentów w zakresie rozpoznawania i reagowania na hipoglikemię jest kluczowym elementem zarządzania cukrzycą, co ma istotne znaczenie dla uniknięcia poważnych powikłań.

Pytanie 12

Podczas terapii zajęciowej, osoba z trudnościami motorycznymi powinna korzystać z narzędzi:

A. niewymiarowych

B. sztywnych

C. ciężkich

D. ergonomicznych

W terapii zajęciowej dla osób z trudnościami motorycznymi kluczowe jest stosowanie narzędzi ergonomicznych. Ergonomia to nauka o projektowaniu narzędzi i środowisk pracy, które maksymalizują wydajność, jednocześnie minimalizując ryzyko urazów. Dla osób z trudnościami motorycznymi oznacza to, że narzędzia ergonomiczne są zaprojektowane z myślą o łatwości użycia i minimalnym obciążeniu fizycznym. Moim zdaniem, takie narzędzia pomagają w poprawie funkcji motorycznych, ponieważ są dostosowane do naturalnych ruchów ciała. Na przykład, długopisy z uchwytem o odpowiednim kształcie mogą wspierać pisanie u osób z problemami chwytu. Również sztućce z odpowiednim kształtem mogą ułatwić jedzenie osobom z ograniczoną zdolnością chwytu. Ergonomia nie tylko wspiera funkcjonalność, ale także redukuje zmęczenie i dyskomfort. To bezpośrednio przekłada się na efektywność terapii zajęciowej, ponieważ pacjenci mogą skupić się na zadaniu, zamiast zmagać się z niewygodnymi narzędziami. W praktyce, dobór odpowiednich narzędzi to nie tylko kwestia komfortu, ale i skuteczności rehabilitacji.

Pytanie 13

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. kanzashi

B. sutaszu

C. origami

D. decoupage

Kanzashi to tradycyjna japońska technika tworzenia dekoracji do włosów, która wykorzystuje różnorodne materiały, w tym satynowe wstążki i koralik, co idealnie wpisuje się w opisane w pytaniu zajęcia. W procesie tworzenia kwiatów kanzashi kluczowym elementem jest precyzyjne formowanie wstążek w odpowiednie kształty, co wymaga umiejętności manualnych oraz znajomości różnorodnych technik związanych z ich wiązaniem i zszywaniem. Użycie kleju na gorąco oraz narzędzi takich jak pęseta, igła i nić, jest zgodne z praktykami wytwarzania ozdób kanzashi, gdzie detale i precyzja mają ogromne znaczenie. Sztuka kanzashi ma długą historię i jest integralnym elementem japońskiej kultury, często towarzysząc różnym ceremoniałom. Współcześnie kanzashi zyskuje na popularności jako forma rękodzieła, a uczestnictwo w warsztatach pozwala na nabycie nie tylko umiejętności manualnych, ale również zrozumienia estetyki i kultury japońskiej. Przykładem zastosowania tej techniki jest przygotowywanie ozdób do tradycyjnych strojów japońskich, takich jak kimona, ale również nowoczesne akcesoria na różne okazje, co czyni tę technikę uniwersalną i dostępną dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 14

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego zdanie: Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Parafrazowanie

B. Odbicie

C. Streszczenie

D. Wyjaśnienie

Pojęcia takie jak podsumowanie, parafrazowanie i odzwierciedlenie są również ważnymi technikami aktywnego słuchania, jednak nie są one adekwatne w kontekście przytoczonego pytania. Podsumowanie polega na syntetyzowaniu najważniejszych punktów rozmowy, co jest przydatne, ale nie dostarcza dodatkowych informacji o tym, co osoba ma na myśli. Parafrazowanie z kolei oznacza powtórzenie tego, co powiedziała osoba w nieco zmienionej formie, co może być stosowane do potwierdzenia zrozumienia, ale nie zachęca do dalszej eksploracji myśli. Odzwierciedlenie jest techniką, w której terapeuta naśladuje emocje podopiecznego, co może być pomocne, lecz nie wyjaśnia konkretnych wątpliwości. Użycie tych technik zamiast klaryfikacji może prowadzić do nieporozumień, ponieważ terapeuta może nie uzyskać pełnego zrozumienia, co podopieczny chciał przekazać. Takie podejścia mogą zaburzać komunikację i ograniczać możliwości terapeuty i podopiecznego do głębszego zrozumienia trudności, z jakimi się boryka. Dlatego klaryfikacja, jako technika, jest kluczowa w sytuacjach, gdzie wymagana jest dokładna i szczegółowa informacja. Zrozumienie i dociekanie przyczyn trudności jest fundamentem skutecznej pracy terapeutycznej.

Pytanie 15

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, dobór aktywności zależy głównie od

A. etapu choroby oraz zainteresowań uczestnika

B. wsparcia społecznego, jakie ma uczestnik

C. poziomu sprawności fizycznej uczestnika

D. poziomu zdolności intelektualnych uczestnika

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową powinien być ściśle związany z fazą choroby oraz zainteresowaniami uczestnika. W fazie manii, osoba może wykazywać wysoki poziom energii i kreatywności, co może wpływać na dobór aktywności bardziej stymulujących, takich jak sztuka czy zajęcia ruchowe. Z kolei w fazie depresyjnej, kluczowe może być wprowadzenie zadań, które wspierają motywację i stopniowo zwiększają aktywność, jak czytanie czy proste zadania manualne. Zainteresowania uczestnika są równie istotne, ponieważ angażujące zajęcia mogą zwiększyć poczucie satysfakcji, co pozytywnie wpływa na samopoczucie i może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych. Warto również pamiętać o zastosowaniu podejścia opartego na zasobach, które skupia się na mocnych stronach uczestnika oraz ich doświadczeniach życiowych. Przykładowo, jeśli uczestnik interesuje się muzyką, włączenie terapii muzycznej w plan zajęć może przynieść wymierne korzyści. Ustalenie indywidualnego planu terapeutycznego, który uwzględnia te aspekty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i psychologii klinicznej.

Pytanie 16

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. szlifowania szkła

B. gładzenia taśmy miedzianej

C. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

D. cięcia szkła

Cięcie szkła, szlifowanie oraz nałożenie cyny na taśmę miedzianą to bardziej zaawansowane zadania, które wymagają od uczestnika znacznie wyższych umiejętności manualnych i koordynacyjnych. Rozpoczęcie pracy od cięcia szkła może być niebezpieczne, zwłaszcza dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, które mogą nie mieć jeszcze rozwiniętej zdolności do obliczenia siły nacisku czy precyzyjnego manewrowania narzędziami. Udzielanie takich zadań na wczesnym etapie nauki może prowadzić do frustracji i zniechęcenia, ponieważ osoby te mogą czuć się przytłoczone trudnością zadania. Szlifowanie szkła, podobnie jak cięcie, wymaga precyzyjnego opanowania techniki oraz umiejętności radzenia sobie z narzędziami, co nie jest odpowiednie dla początkujących uczestników. Nałożenie cyny na taśmę miedzianą jest kolejnym krokiem, który zakłada wcześniejsze opanowanie gładzenia taśmy, ponieważ tylko wtedy lutowanie będzie skuteczne i bezpieczne. W pracy z podopiecznymi istotne jest, aby nauczać ich krok po kroku, wprowadzając bardziej skomplikowane techniki dopiero po opanowaniu podstaw, co jest zgodne ze standardami terapii zajęciowej i dobrymi praktykami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami.

Pytanie 17

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

B. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

C. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

D. nawiązać relację między nim a terapeutą

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 18

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. tworzeniu różnych koncepcji

B. przekształceniu stanowisk na potrzeby

C. analizie zaproponowanych koncepcji

D. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

Formułowanie różnych pomysłów w etapie poszukiwania rozwiązań jest kluczowym elementem efektywnych negocjacji. Ten proces, znany jako tworzenie opcji, umożliwia zainteresowanym stronom eksplorowanie różnorodnych możliwości oraz kreatywnego myślenia, co może prowadzić do bardziej innowacyjnych i korzystnych rozwiązań. Dobrym przykładem jest zastosowanie techniki burzy mózgów, gdzie wszyscy uczestnicy mają swobodę przedstawiania swoich pomysłów bez obaw o krytykę. W praktyce, szeroka gama propozycji sprzyja znalezieniu rozwiązania, które może zaspokoić interesy obu stron, co jest zgodne z zasadami zwinnych metod negocjacji (ang. interest-based negotiation). Ponadto, taki proces stymuluje współpracę i zwiększa zaangażowanie wszystkich uczestników, co może prowadzić do długotrwałych relacji biznesowych. W efekcie, umiejętność wytwarzania różnorodnych pomysłów jest fundamentalna dla osiągnięcia sukcesu w negocjacjach, ponieważ pozwala na odkrywanie wartościowych rozwiązań, które nie zawsze są wyraźnie zauważalne na początku rozmów.

Pytanie 19

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. dominacji

B. unikania

C. rywalizacji

D. kompromisu

Unikanie negocjacji, jako strategia, polega na ignorowaniu problemu lub próbie jego odsunięcia w czasie, co często prowadzi do eskalacji konfliktu. Taki styl może wynikać z lęku przed konfrontacją lub braku umiejętności negocjacyjnych. Działa to na krótką metę, ale na dłuższą może prowadzić do poważnych konsekwencji. Rywalizacja z kolei zakłada dążenie do pokonania drugiej strony, jednak nie wyklucza możliwości zaspokojenia potrzeb obu stron. Osiągnięcie celu poprzez rywalizację niekoniecznie oznacza szkodzenie drugiej stronie, co czyni ten styl mniej ekstremalnym niż dominacja. Kiedy mówimy o kompromisie, mamy na myśli sytuację, w której obie strony rezygnują z części swoich żądań, aby osiągnąć porozumienie. Taki styl jest często stosowany w negocjacjach, gdzie obie strony mają równe możliwości wpływu na wynik. Prawidłowe zrozumienie różnych stylów negocjacji jest kluczowe, aby właściwie ocenić sytuację i wybrać najkorzystniejsze podejście do rozwiązania konfliktu. Zastosowanie niewłaściwego stylu może prowadzić nie tylko do niepowodzenia negocjacji, ale również negatywnie wpływać na długoterminowe relacje między stronami.

Pytanie 20

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. mózgowe porażenie dziecięce

B. niepełnosprawność intelektualna

C. zespół Downa

D. zwichnięcie stawu biodrowego

Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 21

Kobieta hospitalizowana na oddziale neurologicznym doświadcza trudności w identyfikacji obiektów oraz w opisywaniu ich z pamięci. Jaki rodzaj zaburzeń to wskazuje?

A. apraksja

B. agnozja

C. afonia

D. agrafia

Agrafia, apraksja i afonia to zaburzenia, które dotykają różnych aspektów funkcji poznawczych i motorycznych, jednak nie są związane z problemami rozpoznawania przedmiotów, co czyni je nieodpowiednimi odpowiedziami w kontekście przedstawionego pytania. Agrafia odnosi się do trudności w pisaniu, która może występować na skutek uszkodzenia obszarów mózgu odpowiedzialnych za produkcję mowy i koordynację ruchów ręki. Pacjenci z agrafią mogą pisać nieczytelnie lub mieć problemy z ortografią. Apraksja to zaburzenie, w którym pacjent ma trudności z wykonaniem zaplanowanej czynności ruchowej, mimo że rozumie polecenie i ma sprawne mięśnie. Na przykład, osoba z apraksją może nie być w stanie wykonać gestu, jak np. machanie ręką, mimo że wie, co to oznacza. Afonia, z kolei, odnosi się do niemożności mówienia z powodu uszkodzenia dróg nerwowych lub mięśni odpowiedzialnych za produkcję fonacji, co nie ma związku z rozpoznawaniem czy opisywaniem przedmiotów. W kontekście neurologicznym, ważne jest, aby precyzyjnie identyfikować rodzaj zaburzeń, aby wdrożyć odpowiednie strategie terapeutyczne. Błędne zrozumienie terminologii może prowadzić do nieefektywnych interwencji i dalszych trudności w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 22

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. wewnętrznym

B. społecznym

C. zewnętrznym

D. kulturowym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 23

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

B. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

C. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

D. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

W przypadku analizy wyników badań przeprowadzonych u mieszkańca domu pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że nawiązanie kontaktu terapeutycznego oraz zebranie informacji to jedynie wstępne kroki, które nie powinny być mylone z kluczowym etapem, jakim jest określenie problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego. Nawiązanie kontaktu terapeutycznego to proces, który ma na celu budowanie zaufania i relacji, jednak nie dostarcza on wystarczających danych do dalszej analizy. Z kolei zbieranie informacji z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, ale jest to etap wstępny, który nie prowadzi bezpośrednio do sformułowania celów terapeutycznych. W praktyce, to zrozumienie rzeczywistych potrzeb i problemów podopiecznego jest kluczowe dla efektywnego terapeuty. Ponadto, nieprawidłowe skupienie się na wyznaczaniu celów terapeutycznych bez wcześniejszego zrozumienia sytuacji podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. Terapeuta, który nie zidentyfikuje właściwych problemów, może wprowadzić w błąd zarówno siebie, jak i podopiecznego, co potwierdzają standardy świadomej praktyki w geriatrystyce, które akcentują znaczenie holistycznego podejścia i zrozumienia kontekstu życiowego pacjenta przed podjęciem jakichkolwiek działań terapeutycznych. Sucha analiza danych bez kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwego ukierunkowania terapii, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 24

W kontekście zajęć terapeutycznych, w kluczowej części realizacji powinno się uwzględnić

A. komentarze zachęcające uczestników do wzięcia udziału w kolejnych zajęciach

B. listę osób biorących udział w zajęciach z określeniem rodzaju ich niepełnosprawności

C. opis środków ochrony indywidualnej wymaganych w trakcie zajęć

D. dokładne instrukcje dotyczące obsługi urządzeń używanych podczas zajęć

Szczegółowe wskazówki do obsługi sprzętu wykorzystywanego w trakcie zajęć są kluczowym elementem w terapii zajęciowej, ponieważ zapewniają bezpieczeństwo i efektywność działań. Uczestnicy, niezależnie od stopnia sprawności, muszą być dobrze poinformowani o sposobach korzystania z różnych narzędzi, co minimalizuje ryzyko kontuzji i zwiększa komfort pracy. W praktyce, przykłady zastosowania mogą obejmować instrukcje dotyczące obsługi sprzętu artystycznego, urządzeń rehabilitacyjnych czy też narzędzi do rękodzieła. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się terapią zajęciową, każdy terapeuta powinien posiadać umiejętność przekazywania jasnych i zrozumiałych instrukcji, a także powinien monitorować zrozumienie tych wskazówek przez uczestników. Przestrzeganie takich standardów nie tylko zwiększa efektywność zajęć, ale także buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w grupie. Z tego względu, umieszczenie tych wskazówek w zasadniczej części przebiegu zajęć jest absolutnie niezbędne.

Pytanie 25

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. nauczaniu zaawansowanej matematyki

B. poznawaniu języków obcych

C. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

D. treningu umiejętności codziennych

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 26

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Dominację

B. Uleganie

C. Kompromis

D. Unikanie

Styl unikania, który używa terapeuta, to tak naprawdę sposób na odłożenie rozwiązania problemu, zmieniając temat na coś bardziej przyjemnego i łatwiejszego do zaakceptowania. W takich momentach, gdy emocje są na wysokim poziomie, a ludzie za bardzo się angażują, żeby spojrzeć na wszystko z dystansem, ta strategia może się naprawdę przydać. Przykładowo, jeśli ktoś na zajęciach jest zniechęcony do danego tematu, terapeuta może przejść do czegoś, co bardziej interesuje uczestnika. To może pomóc w odbudowie zaufania i stworzeniu lepszej atmosfery. W terapii często korzysta się z tej metody, żeby zmniejszyć napięcia i dać szansę na powrót do trudnych tematów później, co może prowadzić do lepszej dyskusji. Ważne, żeby wiedzieć, kiedy stosować unikanie, bo nie może to stać się wiecznym rozwiązaniem, ale raczej narzędziem do budowania relacji i osiągania porozumienia.

Pytanie 27

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. tapczanów, projektora

B. koców, olejków zapachowych

C. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

D. materaców, instrumentów muzycznych

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 28

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. osób z cukrzycą

B. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

C. podopiecznych po udarach mózgowych

D. pacjentów z schizofrenią

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 29

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

B. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

C. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

D. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.

Pytanie 30

Praworęczny uczestnik zajęć w pracowni rękodzielniczej ma nałożony gips na palec prawej dłoni. Jaką cechę powinien mieć indywidualny plan terapii, aby w tej sytuacji możliwe było osiągnięcie zaplanowanych celów terapeutycznych?

A. Elastyczność

B. Terminowość

C. Komunikatywność

D. Skuteczność

Elastyczność w indywidualnym planie terapii jest kluczowym elementem, szczególnie w przypadku uczestników z ograniczeniami, takimi jak opatrunek gipsowy na palcu. Taki plan powinien być dostosowywany do zmieniających się potrzeb pacjenta, a także uwzględniać jego aktualne możliwości i ograniczenia. Przykładem może być dostosowanie ćwiczeń manualnych do funkcji pozostałych palców oraz rąk, co pozwala na kontynuację terapii pomimo kontuzji. Elastyczność w tym kontekście oznacza również gotowość do wprowadzania zmian w celu zwiększenia efektywności terapii. Zgodnie z zasadami terapii zajęciowej, takie podejście sprzyja nie tylko osiąganiu konkretnych celów terapeutycznych, ale też zwiększa motywację pacjenta, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Warto podkreślić, że elastyczność w planowaniu terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta oraz jego potrzeby.

Pytanie 31

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny

B. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności

C. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą

D. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania

Wynik 7 punktów w skali Norton wskazuje na znaczne ryzyko wystąpienia odleżyn, co jest kluczowe w opiece nad osobami z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi. Skala Norton służy do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn, uwzględniając czynniki takie jak ogólny stan zdrowia pacjenta, poziom aktywności, mobilność oraz stan skóry. Przykładowo, pacjenci z ograniczoną mobilnością, którzy spędzają długie godziny w jednej pozycji, są szczególnie narażeni na powstawanie odleżyn. W praktyce, personel medyczny powinien regularnie monitorować stan pacjenta, stosować odpowiednie techniki pielęgnacji skóry oraz wprowadzać programy aktywizacji, aby zmniejszyć ryzyko. Zgodnie z wytycznymi European Pressure Ulcer Advisory Panel (EPUAP), istotne jest również stosowanie odpowiednich materacy przeciwodleżynowych oraz edukacja pacjentów i ich rodzin na temat zapobiegania odleżynom. Takie podejście nie tylko poprawia jakość życia podopiecznych, ale również zmniejsza obciążenie systemu opieki zdrowotnej poprzez prewencję komplikacji zdrowotnych.

Pytanie 32

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. infantylizmem

B. regresją

C. autoagresją

D. progresją

Regresja to pojęcie psychologiczne, które odnosi się do powrotu jednostki do wcześniejszych, bardziej prymitywnych lub dziecięcych zachowań pod wpływem stresu lub innych trudnych sytuacji życiowych. Zjawisko to jest często obserwowane w terapii psychologicznej, gdzie pacjenci mogą przejawiać zachowania przypominające te z ich dzieciństwa, takie jak płacz, złość czy skłonność do szukania poczucia bezpieczeństwa w osobach dorosłych. Regresja może być mechanizmem obronnym, który pozwala na chwilowe złagodzenie stresu poprzez ucieczkę do prostszych, bardziej znanych emocji i sposobów reagowania. W praktyce, terapeuci mogą spotkać się z regresją u osób przeżywających kryzysy życiowe, takie jak rozwody, utraty bliskich czy poważne zmiany zawodowe. W takich przypadkach ważne jest, aby terapeuta potrafił zrozumieć i uznać te zachowania, jednocześnie pomagając pacjentowi w powrocie do bardziej adaptacyjnych strategii radzenia sobie. Warto również zaznaczyć, że regresja nie jest zawsze negatywna; w pewnych kontekstach może być naturalnym i zdrowym sposobem na poradzić sobie z trudnościami.

Pytanie 33

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Sherborne

B. Klanzy

C. Dennisona

D. Orffa

Zabawy z dużą, kolorową chustą są kluczowym elementem metody Klanzy, która kładzie duży nacisk na aktywność ruchową, kreatywność oraz interakcję w grupie. Duża chusta stanowi doskonałe narzędzie do angażowania uczestników w różnorodne ćwiczenia, które rozwijają koordynację, umiejętności społeczne oraz zdolności motoryczne. Przykłady zastosowania chusty obejmują zabawy, w których uczestnicy poruszają się w rytm muzyki, wykonując różne zadania, takie jak tworzenie fal, tworzenie figur geometrycznych lub współpraca w grupie przy wspólnym trzymaniu chusty. Takie aktywności nie tylko rozwijają umiejętności fizyczne, ale także uczą współpracy i komunikacji, co jest niezwykle ważne w kontekście edukacji i rozwoju społecznego dzieci. Ponadto metoda Klanzy promuje naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami pedagogicznymi, które podkreślają znaczenie angażującego i interaktywnego podejścia do nauczania.

Pytanie 34

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

B. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

C. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

D. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

Wykonanie zadania samodzielnie przez terapeutę, nawet z wyjaśnieniem jego kolejnych etapów, może wydawać się korzystne, jednak w praktyce nie przynosi zamierzonych efektów w kontekście budowania niezależności podopiecznego. Takie podejście może prowadzić do uzależnienia podopiecznego od terapeuty, skutkując brakiem motywacji do samodzielnego działania. Dodatkowo, zaproponowanie rezygnacji z zajęć i ich zamiany na inne, zgodne z preferencjami podopiecznego, może wydawać się dobrym rozwiązaniem, lecz nie pomaga w przezwyciężaniu trudności, które podopieczny napotyka. Może to wzmacniać negatywne przekonania o własnych umiejętnościach i prowadzić do unikania sytuacji, które wymagają wysiłku. Ostatecznie, stanowcza odmowa wykonania zadania przez terapeutę oraz wymaganie podjęcia ponownej próby jest nieodpowiednie, ponieważ może być postrzegane jako brak zrozumienia potrzeb podopiecznego i prowadzić do frustracji oraz niechęci do dalszej współpracy. Kluczowe jest, aby terapeuta stosował podejście oparte na wsparciu i cierpliwości, które sprzyja budowaniu zaufania oraz umożliwia rozwijanie umiejętności w sposób dostosowany do możliwości podopiecznego.

Pytanie 35

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. sprzężenie zwrotne

B. dekodowanie

C. kodowanie

D. szum komunikacyjny

Dekodowanie, szum komunikacyjny i kodowanie to różne aspekty procesu komunikacji, które są często mylone z pojęciem sprzężenia zwrotnego, co może prowadzić do nieporozumień. Dekodowanie to proces, w którym odbiorca interpretuje wiadomość nadaną przez nadawcę; jest to kluczowy krok, ale nie zawiera reakcji, a jedynie rozumienie przekazu. Szum komunikacyjny odnosi się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na klarowność komunikacji, np. niejasności w języku czy hałas w otoczeniu, co sprawia, że skuteczna komunikacja jest utrudniona. Kodowanie to proces, w którym nadawca przekształca swoje myśli na formę zrozumiałą dla odbiorcy, co jest ważne, ale również nie dotyczy reakcji odbiorcy. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie tych procesów z aktywnym uczestnictwem odbiorcy w komunikacji, co prowadzi do pomylenia ich z pojęciem sprzężenia zwrotnego. Sprzężenie zwrotne jest aktywnością, w której odbiorca daje znać nadawcy o tym, jak jego komunikat został odebrany, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Bez tego elementu, komunikacja staje się jednostronna i mniej efektywna.

Pytanie 36

Wynik równy 21 punktów w skali Lawtona, zapisany w dokumentacji uczestnika zajęć w dziennym domu pomocy społecznej, wskazuje, że podopieczny

A. wymaga wsparcia w postaci balkonu lub wózka inwalidzkiego podczas dłuższych spacerów

B. ma istotne trudności w zakresie równowagi oraz poruszania się

C. potrzebuje znacznej pomocy w podstawowych czynnościach związanych z samoobsługą

D. jest bardzo sprawny w kontekście złożonych czynności codziennych

Wynik 21 punktów w skali Lawtona nie wskazuje na znaczne trudności w zakresie równowagi i chodu. To podejście często prowadzi do błędnych wniosków, ponieważ ocena funkcjonalności nie ogranicza się tylko do oceny ruchu. Osoby, które mają trudności z równowagą i chodem, zazwyczaj otrzymują niższe wyniki w skali Lawtona, co odzwierciedla ich ograniczoną zdolność do wykonywania codziennych zadań. Dlatego twierdzenie, że wysoki wynik świadczy o poważnych problemach z równowagą, jest mylące. Ponadto, sądzę, że niektórzy mogą błędnie interpretować wynik jako wskaźnik dużych trudności w podstawowych czynnościach samoobsługowych, co również nie jest zgodne z zasadami skali. Osoby z takim wynikiem, zamiast wymagać znacznej pomocy, są w stanie funkcjonować samodzielnie lub z minimalnym wsparciem. Kolejne błędne założenie to potrzeba urządzeń wspomagających, takich jak balkonik czy wózek inwalidzki, co również jest niezgodne z rzeczywistością. W rzeczywistości, podopieczny o wyniku 21 punktów może efektywnie poruszać się, co pozwala mu na wykonywanie codziennych czynności bez potrzeby wsparcia. Warto więc pamiętać, że każda ocena funkcjonalności powinna być oparta na kompleksowej analizie i zrozumieniu indywidualnych potrzeb oraz możliwości danej osoby, a nie na stereotypowych wyobrażeniach o ich sprawności.

Pytanie 37

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Fizjologiczne i samorealizacji

B. Afiliacji i uznania

C. Afiliacji i bezpieczeństwa

D. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 38

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina

B. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici

C. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek

D. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka

Odpowiedź, która zawiera tamborki, kanwę, mulinę, nici i sznurek, jest jak najbardziej na miejscu. Te materiały są naprawdę kluczowe w rękodziele, zwłaszcza jeśli chodzi o haftowanie i szycie. Tamborek to świetne narzędzie, bo jak się go dobrze używa, to materiał jest w odpowiednim napięciu, co bardzo pomaga w dokładnym stawianiu ściegów. Kanwa, z kolei, to taka tkanina, która ma regularny splot, co ułatwia pracę i pozwala robić równomierne ściegi. Mulina jest super, bo ma wiele kolorów i po skręceniu świetnie nadaje się do haftu, a jej różnorodność daje możliwość tworzenia ciekawych wzorów. Nici są podstawą szycia i haftowania, ich wybór naprawdę wpływa na jakość i wygląd końcowego wyrobu. A sznurek jest wszechstronny – można go wykorzystać w różnych technikach. Te wszystkie elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w rękodziele, gdzie różnorodność narzędzi to klucz do innowacyjnych projektów.

Pytanie 39

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. film

B. kontakt z przyrodą

C. działalność artystyczna

D. zabawa

Podstawowym środkiem oddziaływania ludoterapii jest zabawa, która ma fundamentalne znaczenie w procesie terapeutycznym. Zabawa jest naturalnym sposobem wyrażania siebie, eksploracji emocji oraz rozwijania umiejętności społecznych i komunikacyjnych. W kontekście ludoterapii, terapia poprzez zabawę wykorzystuje różnorodne techniki, takie jak gry, zabawy ruchowe czy twórcze działania, które angażują uczestników i pozwalają im na przeżywanie i przetwarzanie swoich emocji w bezpiecznym środowisku. Przykłady zastosowania obejmują zajęcia w grupach dziecięcych, gdzie poprzez zabawę dzieci uczą się współpracy, rozwiązywania konfliktów oraz wyrażania swoich potrzeb. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, zabawa sprzyja także rozwojowi umiejętności poznawczych, motorycznych oraz emocjonalnych. W literaturze przedmiotu, zabawa uznawana jest za kluczowy element w modelach terapeutycznych, takich jak model zabawy w psychoterapii dziecięcej. Warto również zauważyć, że zabawa jest nie tylko istotna dla dzieci, ale także dla dorosłych, jako forma relaksu i redukcji stresu.

Pytanie 40

W interakcji z podopiecznym terapeuta zajęciowy powinien

A. ulegać żądaniom podopiecznego

B. zawsze podejmować decyzje za podopiecznego

C. akceptować podopiecznego

D. oceniać podopiecznego

Akceptowanie podopiecznego w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym elementem skutecznego wsparcia. Terapeuta, akceptując podopiecznego, tworzy bezpieczne środowisko, w którym osoba może wyrażać swoje myśli, emocje oraz potrzeby. Przykładowo, podczas sesji terapeutycznych, terapeuta może zachęcać podopiecznego do dzielenia się swoimi obawami i aspiracjami, co sprzyja budowaniu zaufania. Akceptacja nie tylko wzmacnia relację między terapeutą a podopiecznym, ale także umożliwia lepsze zrozumienie jego indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami person-centered care (opieka skoncentrowana na pacjencie). Ponadto, akceptacja podopiecznego odzwierciedla podejście oparte na empatii i zrozumieniu, co jest niezbędne w każdej formie terapii. W kontekście standardów etycznych w zawodzie terapeutycznym, akceptacja podopiecznego jest również zgodna z obowiązującymi kodeksami etyki, które promują poszanowanie godności i autonomii jednostki, co jest fundamentalne dla efektywnego procesu terapeutycznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej