Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 9 czerwca 2025 10:47
Data zakończenia: 9 czerwca 2025 11:00

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego protokołu dotyczy port 443 TCP, który został otwarty w zaporze sieciowej?

A. SMTP

B. DNS

C. HTTPS

D. NNTP

Odpowiedź 'HTTPS' jest poprawna, ponieważ port 443 jest standardowym portem używanym przez protokół HTTPS (Hypertext Transfer Protocol Secure). HTTPS jest rozszerzeniem protokołu HTTP, które wykorzystuje SSL/TLS do szyfrowania danych przesyłanych pomiędzy serwerem a klientem. Dzięki temu, komunikacja jest zabezpieczona przed podsłuchiwaniem i manipulacją. W praktyce, gdy przeglądasz strony internetowe, które zaczynają się od 'https://', twoje połączenie wykorzystuje port 443. Ponadto, w kontekście dobrych praktyk branżowych, stosowanie HTTPS stało się standardem, zwłaszcza w przypadku stron wymagających przesyłania poufnych informacji, takich jak dane logowania czy dane osobowe. Warto także zauważyć, że wyszukiwarki internetowe, takie jak Google, preferują strony zabezpieczone HTTPS, co wpływa na pozycjonowanie w wynikach wyszukiwania.

Pytanie 2

Który komponent serwera w formacie rack można wymienić bez potrzeby demontażu górnej pokrywy?

A. Chip procesora

B. Moduł RAM

C. Dysk twardy

D. Karta sieciowa

Dysk twardy to naprawdę ważny element w serwerach rackowych. Fajnie, że można go wymienić bez zrzucania całej obudowy, bo to olbrzymia wygoda, szczególnie kiedy trzeba szybko zareagować na jakieś awarie. Wiele nowoczesnych serwerów ma systemy hot-swappable, co znaczy, że te dyski można wymieniać bez wyłączania serwera. Wyobraź sobie, że w momencie awarii, administrator może w mgnieniu oka podmienić dysk i w ten sposób zminimalizować przestoje. To wszystko ma sens, bo SaS i SATA dają taką możliwość, a to zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Z mojego doświadczenia, umiejętność szybkiej wymiany dysków naprawdę pomaga w efektywnym zarządzaniu infrastrukturą IT.

Pytanie 3

W wtyczce 8P8C, zgodnie z normą TIA/EIA-568-A, w sekwencji T568A, para przewodów biało-pomarańczowy/pomarańczowy jest przypisana do styków

A. 3 i 6

B. 1 i 2

C. 4 i 6

D. 3 i 5

Odpowiedzi wskazujące na inne kombinacje styków w wtyku 8P8C nie są zgodne z normą TIA/EIA-568-A, a ich wybór może prowadzić do błędnych połączeń w sieci, co może skutkować problemami z transmisją danych. Styk 3 jest przypisany konkretnej parze przewodów, ale wybór styków 1 i 2, 3 i 5 lub 4 i 6 ignoruje kluczowy podział na pary w standardzie T568A. W przypadku styków 1 i 2, które są przypisane do innych par, dochodzi do chaosu w sygnalizacji, co może prowadzić do zjawiska interferencji czy zakłóceń w transmitowanych sygnałach. Wybór styków 3 i 5 również jest błędny, gdyż pomija wymagania dotyczące pary przewodów, co może skutkować nieefektywnym przesyłem danych. Warto pamiętać, że w przypadku wtyków, każdy z kolorów przewodów i przypisanych do nich styków odgrywa istotną rolę w zachowaniu integralności sygnału. Standardy okablowania, takie jak T568A, nie są jedynie zaleceniami, ale są fundamentalnymi zasadami, które przyczyniają się do prawidłowego funkcjonowania sieci komputerowych. Dlatego tak ważne jest, aby stosować się do ustalonych norm, aby uniknąć potencjalnych problemów w przyszłych instalacjach oraz zapewnić sobie i użytkownikom stabilne i wydajne połączenie sieciowe.

Pytanie 4

NAT64 (Network Address Translation 64) to proces, który przekształca adresy

A. adresy MAC na adresy IPv4

B. adresy IPv4 na adresy MAC

C. prywatne na publiczne adresy

D. adresy IPv4 na adresy IPv6

Pierwsza odpowiedź sugeruje, że NAT64 mapuje adresy prywatne na publiczne, co jest mylnym założeniem. NAT64 nie jest stworzony do konwersji adresów prywatnych (np. z zakresu 192.168.x.x) na publiczne, ale do transformacji adresów IPv4 na adresy IPv6. Proces translacji adresów, jakim jest NAT, ma na celu umożliwienie komunikacji między różnymi rodzajami adresacji, a nie ich zamiany w kontekście prywatności czy publiczności. Z kolei odpowiedź dotycząca translacji adresów IPv4 na adresy MAC jest również niepoprawna. Adresy MAC są przypisane do interfejsów sieciowych na poziomie warstwy 2 (łącza danych) w modelu OSI, podczas gdy NAT64 operuje na warstwie 3, czyli warstwie sieciowej. Oznacza to, że NAT64 nie ma bezpośredniej interakcji z adresami MAC, a jego funkcjonalność koncentruje się wokół translacji między protokołami adresowymi, a nie adresami sprzętowymi. Ostatnia odpowiedź dotycząca translacji adresów MAC na IPv4 również zawiera błędne zrozumienie tego procesu. Adresy MAC nie są mapowane na adresy IPv4, ponieważ pełnią zupełnie inną rolę w architekturze sieciowej. Adresy MAC są wykorzystywane do komunikacji lokalnej w sieci Ethernet, podczas gdy adresy IPv4 są używane do komunikacji w większych sieciach, w tym Internecie. Kluczowym błędem w tych odpowiedziach jest nieodróżnienie różnych warstw modelu OSI i niewłaściwe powiązanie funkcji NAT64 z innymi procesami sieciowymi.

Pytanie 5

Aby zrealizować ręczną konfigurację interfejsu sieciowego w systemie LINUX, należy wykorzystać komendę

A. ipconfig

B. eth0

C. ifconfig

D. route add

Odpowiedź 'ifconfig' jest poprawna, ponieważ jest to klasyczne polecenie używane w systemach Linux do konfigurowania i zarządzania interfejsami sieciowymi. Umożliwia ono nie tylko wyświetlenie szczegółowych informacji o aktualnych ustawieniach interfejsów, takich jak adres IP, maska podsieci czy stan interfejsu, ale także pozwala na zmianę tych ustawień. Przykładem użycia może być wydanie polecenia 'ifconfig eth0 192.168.1.10 netmask 255.255.255.0 up', które ustawia adres IP dla interfejsu eth0. Pomimo że 'ifconfig' był standardowym narzędziem przez wiele lat, od czasu wprowadzenia narzędzia 'ip' w pakiecie iproute2, zaleca się używanie polecenia 'ip' do zarządzania interfejsami sieciowymi. Niemniej jednak, 'ifconfig' pozostaje w użyciu w wielu systemach oraz w starszych instrukcjach i dokumentacjach, co czyni go istotnym elementem wiedzy o administracji sieciami w systemach Linux.

Pytanie 6

Adres IP (ang. Internet Protocol Address) to

A. indywidualny numer produkcyjny urządzenia.

B. logiczny adres komputera.

C. fizyczny adres komputera.

D. jedyną nazwą symboliczną urządzenia.

Adres IP, czyli Internet Protocol Address, jest adresem logicznym przypisanym do urządzenia w sieci komputerowej. Jego główną funkcją jest identyfikacja i lokalizacja urządzenia w sieci, co umożliwia przesyłanie danych pomiędzy różnymi punktami w Internecie. Adresy IP występują w dwóch wersjach: IPv4 i IPv6. IPv4 składa się z czterech liczb oddzielonych kropkami, podczas gdy IPv6 jest znacznie bardziej złożony, używający szesnastkowego systemu liczbowego dla większej liczby unikalnych adresów. Przykładem zastosowania adresu IP może być sytuacja, w której komputer wysyła zapytanie do serwera WWW – serwer wykorzystuje adres IP, aby zidentyfikować źródło żądania i odpowiedzieć na nie. W praktyce, adres IP jest także kluczowym elementem w konfiguracji sieci, pozwalającym na zarządzanie dostępem do zasobów, bezpieczeństwem oraz routingiem pakietów. Zrozumienie, czym jest adres IP i jak działa, jest fundamentem dla specjalistów zajmujących się sieciami komputerowymi, a także dla każdego użytkownika Internetu, który pragnie lepiej zrozumieć mechanizmy funkcjonowania sieci.

Pytanie 7

Adres IPv6 pętli zwrotnej to adres

A. FE80::

B. ::1

C. FC80::

D. ::

Wybór innych adresów pokazuje, że coś tu nie zrozumiałeś, jeśli chodzi o IPv6. Adres zerowy, czyli ::, dostaje się w momencie, gdy nie ma konkretnego adresu, więc użycie go jako pętli zwrotnej to duża pomyłka. Przez to nie wiadomo, do jakiego interfejsu to prowadzi. W konfiguracji sieci może być z tym sporo kłopotów. Z kolei adresy FC80:: i FE80:: to lokalne adresy, które są używane w lokalnej sieci, ale nie są przeznaczone do pętli zwrotnej. Wiele osób się w tym myli, co potem rodzi błędne ustawienia i problemy z diagnostyką. Adres pętli zwrotnej jest zupełnie inny, bo chodzi o komunikację wewnętrzną w urządzeniu. Musisz mieć na uwadze, że znajomość różnic między tymi adresami jest kluczowa, kiedy projektujesz coś związanego z siecią. Niewłaściwy adres może naprawdę namieszać w komunikacji i dostępności usług. Więc warto być czujnym na te detale!

Pytanie 8

Funkcja roli Serwera Windows 2012, która umożliwia obsługę ruterów NAT oraz ruterów BGP w sieciach lokalnych, to

A. przekierowanie HTTP

B. routing

C. serwer proxy aplikacji sieci Web

D. Direct Access oraz VPN (RAS)

Routing w Windows Server 2012 to kluczowa usługa, która umożliwia zarządzanie trasami przesyłania danych między różnymi sieciami. Jej główną funkcjonalnością jest obsługa ruterów translacji adresów sieciowych (NAT), co pozwala na ukrywanie prywatnych adresów IP w sieci lokalnej za pomocą jednego publicznego adresu IP. Dzięki temu organizacje mogą oszczędzać adresy IPv4, a także zwiększać bezpieczeństwo swojej infrastruktury sieciowej. Dodatkowo, routing wspiera protokoły takie jak BGP (Border Gateway Protocol), stosowane w większych, złożonych sieciach, gdzie zarządzanie trasami między różnymi systemami autonomicznymi jest kluczowe. Przykładem wykorzystania routingu może być konfiguracja zaawansowanych sieci korporacyjnych, gdzie różne oddziały firmy muszą komunikować się ze sobą oraz z internetem, a także zarządzanie dostępem użytkowników do zasobów sieciowych. Dobre praktyki w zakresie routingu obejmują regularne aktualizacje tras, monitorowanie wydajności oraz wdrożenie odpowiednich polityk bezpieczeństwa.

Pytanie 9

Która norma określa standardy dla instalacji systemów okablowania strukturalnego?

A. PN-EN 55022

B. PN-EN50173

C. PN-EN 50174

D. PN-EN 50310

Norma PN-EN 50174 opisuje zasady projektowania i instalacji okablowania strukturalnego, które są kluczowe dla zapewnienia efektywności i niezawodności systemów telekomunikacyjnych. Ta norma obejmuje zarówno aspekty techniczne, jak i praktyczne wytyczne dotyczące instalacji kabli, ich rozmieszczenia oraz ochrony przed zakłóceniami. W kontekście budynków biurowych, zastosowanie PN-EN 50174 pozwala na zminimalizowanie strat sygnału oraz zwiększenie żywotności instalacji poprzez zastosowanie odpowiednich metod układania kabli. Na przykład, w przypadku instalacji w dużych biurowcach, stosowanie zgodnych z normą metod zarządzania kablami i ich trasowaniem pozwala na łatwiejsze późniejsze modyfikacje oraz serwisowanie. Dodatkowo, norma ta zwraca uwagę na aspekty bezpieczeństwa, co jest kluczowe w kontekście przepisów budowlanych oraz ochrony środowiska. Warto również wspomnieć, że PN-EN 50174 jest często stosowana w połączeniu z innymi normami, takimi jak PN-EN 50173, która dotyczy systemów okablowania strukturalnego w budynkach, co zapewnia kompleksowe podejście do tematu.

Pytanie 10

Pierwsze trzy bity adresu IP w postaci binarnej mają wartość 010. Jaki to adres?

A. klasy D

B. klasy B

C. klasy C

D. klasy A

Odpowiedzi, które sugerują, że adres z wartością najstarszych trzech bitów równą 010 należy do klasy B, C lub D, opierają się na niewłaściwym zrozumieniu struktury adresów IP oraz ich klasyfikacji. Adresy klasy B mają najstarsze bity 10, co powoduje, że ich zakres wynosi od 128.0.0.0 do 191.255.255.255. Oznacza to, że klasy B są przeznaczone dla średniej wielkości sieci, a ich maska podsieci wynosi zazwyczaj 255.255.0.0. Adresy klasy C mają natomiast najstarsze bity 110, z zakresem od 192.0.0.0 do 223.255.255.255, przy czym używają maski 255.255.255.0, co ogranicza liczbę hostów w sieci do 254. Klasa D z kolei jest zarezerwowana dla multicastu, gdzie najstarsze bity to 1110, a zakres obejmuje adresy od 224.0.0.0 do 239.255.255.255. Typowym błędem w myśleniu jest utożsamianie wartości binarnych z adresami, bez zrozumienia, jak te wartości wpływają na klasyfikację adresów IP. Właściwe zrozumienie oraz umiejętność rozróżnienia klas adresów IP jest kluczowe dla projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.

Pytanie 11

Od momentu wprowadzenia Windows Server 2008, zakupując konkretną edycję systemu operacyjnego, nabywca otrzymuje prawo do zainstalowania określonej liczby kopii w środowisku fizycznym oraz wirtualnym. Która wersja tego systemu umożliwia nieograniczone instalacje wirtualne serwera?

A. Windows Server Essential

B. Windows Server Foundation

C. Windows Server Standard

D. Windows Server Datacenter

Analizując dostępne edycje systemu Windows Server, można zauważyć, że każda z nich oferuje różne możliwości w zakresie licencjonowania i zarządzania instalacjami wirtualnymi. Windows Server Foundation, przeznaczony głównie dla małych firm, obsługuje jedynie podstawowe potrzeby i nie jest przystosowany do rozbudowanej wirtualizacji. Oferuje ograniczone funkcje, co sprawia, że nie jest odpowiedni do bardziej zaawansowanych środowisk. Windows Server Essential, z kolei, również jest skierowany do małych i średnich przedsiębiorstw, oferując funkcjonalności, które są zbyt ograniczone w kontekście wirtualizacji. Jego licencjonowanie jest oparte na liczbie użytkowników oraz urządzeń, co nie sprzyja elastyczności w wdrażaniu rozwiązań wirtualnych. Windows Server Standard oferuje pewne możliwości wirtualizacji, ale ogranicza je do dwóch instalacji wirtualnych na licencję. To stanowi znaczną barierę dla organizacji, które planują rozwijać swoje środowiska wirtualne, dlatego nie jest to optymalne rozwiązanie dla firm potrzebujących licznych instancji serwerów wirtualnych. W praktyce, wybór niewłaściwej edycji systemu może prowadzić do problemów z zarządzaniem zasobami, zwiększając koszty oraz ograniczając możliwości wzrostu i rozwoju infrastruktury IT. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnic między edycjami oraz ich dostosowanie do specyficznych potrzeb i wymagań organizacji.

Pytanie 12

Switch pełni rolę głównego elementu w sieci o topologii

A. pełnej siatki

B. magistrali

C. gwiazdy

D. pierścienia

W topologii gwiazdy, switch pełni rolę centralnego punktu, do którego podłączone są wszystkie urządzenia w sieci. Dzięki temu, każda wiadomość wysyłana z jednego urządzenia do drugiego przechodzi przez switch, co pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz minimalizację kolizji. Topologia ta jest często stosowana w praktycznych wdrożeniach, na przykład w biurach czy sieciach lokalnych, gdzie wymagana jest wysoka przepustowość oraz niezawodność. Stosowanie switchów w sieciach o topologii gwiazdy wspiera zastosowanie segmentacji sieci, co zwiększa bezpieczeństwo oraz umożliwia łatwiejsze zarządzanie zasobami. Z perspektywy standardów branżowych, topologia gwiazdy jest zalecana w rozwoju nowoczesnych sieci lokalnych, co znajduje potwierdzenie w dokumentach takich jak IEEE 802.3, dotyczących Ethernetu. W praktyce eliminacja zbędnych połączeń i skoncentrowanie komunikacji poprzez switch pozwala na uproszczenie diagnozowania problemów sieciowych, co znacząco podnosi efektywność administracji IT.

Pytanie 13

Ransomware to rodzaj szkodliwego oprogramowania, które

A. ukrywa pliki lub procesy, aby wspierać kontrolę nad zainfekowanym komputerem.

B. szyfruje lub blokuje dane w celu wyłudzenia okupu.

C. rejestruje naciskane przez użytkownika klawisze.

D. używa zainfekowanego komputera do rozsyłania wiadomości spam.

Zrozumienie zagrożeń związanych z cyberbezpieczeństwem wymaga szczegółowego przemyślenia różnych typów złośliwego oprogramowania, w tym ransomware, które nie należy mylić z innymi formami ataków. Oprogramowanie, które wykorzystuje zainfekowany komputer do rozsyłania spamu, to typ malware znany jako botnet, który działa na zupełnie innych zasadach, koncentrując się na wykorzystaniu mocy obliczeniowej zainfekowanych urządzeń do masowych ataków, takich jak spamowanie lub przeprowadzanie ataków DDoS. Z kolei rejestrowanie sekwencji klawiszy, czyli keylogging, to technika stosowana przez niektóre rodzaje złośliwego oprogramowania, ale nie jest to związane z ransomware. Keyloggerzy zbierają dane osobowe użytkowników, takie jak hasła, co prowadzi do kradzieży tożsamości, ale nie blokują ani nie szyfrują danych. Ukrywanie plików lub procesów w celu utrzymania kontroli nad zainfekowanym systemem jest z kolei charakterystyczne dla rootkitów, które mają na celu ukrywanie obecności złośliwego oprogramowania w systemie, co także jest różne od działania ransomware. Warto zrozumieć, że każdy typ złośliwego oprogramowania ma swoje unikalne cele oraz metody działania, co podkreśla znaczenie zróżnicowanego podejścia do zabezpieczeń. Aby skutecznie bronić się przed zagrożeniami, organizacje powinny przyjąć kompleksowe strategie oparte na aktualnych standardach branżowych, takich jak NIST Cybersecurity Framework, oraz wprowadzić wielowarstwowe zabezpieczenia.

Pytanie 14

Administrator systemu Linux chce nadać plikowi dokument.txt uprawnienia tylko do odczytu dla wszystkich użytkowników. Jakiego polecenia powinien użyć?

A. chmod 444 dokument.txt

B. chmod 600 dokument.txt

C. chmod 777 dokument.txt

D. chmod 755 dokument.txt

Polecenie chmod 444 dokument.txt ustawia uprawnienia tak, by plik był możliwy do odczytu przez właściciela, grupę i wszystkich pozostałych użytkowników, ale nie pozwala na jego modyfikację ani wykonanie. W praktyce każda z trzech cyfr odpowiada jednej z grup: pierwsza to właściciel, druga to grupa, trzecia – pozostali. Cyfra 4 oznacza prawo do odczytu (r), a 4+4+4 daje właśnie ten efekt: r--r--r--. Tak skonfigurowany plik jest często używany w sytuacjach, gdy dane mają być dostępne dla wszystkich, ale żaden użytkownik – nawet właściciel – nie może ich przypadkowo zmienić lub usunąć. W środowiskach produkcyjnych, na przykład w katalogach współdzielonych, często stosuje się takie ustawienia, by ochronić ważne dokumenty przed nieautoryzowaną edycją. To zgodne z zasadą minimalnych uprawnień (principle of least privilege), która jest kluczowa w administrowaniu systemami operacyjnymi. Warto też pamiętać, że polecenie chmod jest uniwersalne i pozwala na szybkie zarządzanie dostępem do plików, co jest bardzo przydatne przy pracy z wieloma użytkownikami lub automatyzacją zadań skryptowych. Moim zdaniem każdy administrator powinien znać dobrze tę składnię i umieć ją stosować w praktyce, bo to właśnie takie pozornie proste komendy decydują o bezpieczeństwie plików i danych w systemie.

Pytanie 15

Aplikacja systemowa Linux, której celem jest kontrolowanie ruchu sieciowego zarówno przychodzącego, jak i wychodzącego z określonego urządzenia, to

A. ifconfig

B. iptables

C. chkconfig

D. mtr

Iptables to narzędzie w systemach Linux, które służy do zarządzania regułami filtrowania ruchu sieciowego. Umożliwia administratorom definiowanie, które pakiety danych mają być akceptowane, a które odrzucane, co jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i kontroli nad ruchem sieciowym. Iptables działa na poziomie jądra systemu, co pozwala na efektywne przetwarzanie pakietów przed dotarciem do aplikacji. Przykładowo, można użyć iptables do zablokowania dostępu do określonych portów, co uniemożliwi nieautoryzowanym użytkownikom komunikację z serwerem. W praktyce, dobra konfiguracja iptables jest podstawą zabezpieczeń systemów Linux i zgodności z normami bezpieczeństwa, takimi jak ISO 27001. Należy pamiętać, że iptables obsługuje różne tabele i łańcuchy, co pozwala na zaawansowane manipulacje ruchem, takie jak NAT (Network Address Translation) czy filtracja w zależności od stanu połączenia.

Pytanie 16

Z powodu uszkodzenia kabla typu skrętka zanikło połączenie pomiędzy przełącznikiem a komputerem stacjonarnym. Jakie urządzenie pomiarowe powinno zostać wykorzystane do identyfikacji i naprawy usterki, aby nie było konieczne wymienianie całego kabla?

A. Wielofunkcyjny miernik.

B. Spektrum analizer.

C. Urządzenie do pomiaru mocy.

D. Reflektometr TDR

Multimetr, mimo że jest to wszechstronne narzędzie pomiarowe, nie jest optymalnym wyborem do lokalizacji uszkodzeń w kablach sieciowych typu skrętka. Jego główną funkcją jest pomiar napięcia, prądu oraz oporu, co może być użyteczne w diagnostyce obwodów elektronicznych, ale nie dostarcza informacji na temat lokalizacji wad w kablu. W przypadku uszkodzenia kabla typu skrętka multimetr może jedynie pomóc w potwierdzeniu braku ciągłości, co jest zbyt ogólnym podejściem do problemu, zwłaszcza gdy nie znamy dokładnej lokalizacji usterki. Miernik mocy również nie jest odpowiednim narzędziem do tego celu, gdyż jego funkcja ogranicza się do oceny jakości sygnału oraz mocy w danym obwodzie. Miernik mocy może wskazać, że sygnał jest osłabiony, jednak nie wskaże miejsca uszkodzenia ani nie umożliwi dokładnej diagnostyki. Analizator widma, choć użyteczny w kontekście analizy częstotliwości sygnałów, również nie jest narzędziem do lokalizacji uszkodzeń kablowych. Jego stosowanie skupia się na ocenie jakości sygnału w danym zakresie częstotliwości, co nie odpowiada na pytanie o konkretne uszkodzenie kabla. Te narzędzia, mimo że mają swoje zastosowanie w diagnostyce, nie są wystarczające do rozwiązywania problemów z uszkodzonymi kablami skrętkowymi i mogą prowadzić do błędnych wniosków, co z kolei wydłuża czas naprawy oraz zwiększa koszty operacyjne.

Pytanie 17

Urządzenie, które łączy sieć kablową z siecią bezprzewodową, to

A. koncentrator.

B. przełącznik.

C. most.

D. punkt dostępu.

Punkt dostępu (ang. Access Point, AP) jest urządzeniem, które umożliwia bezprzewodowe połączenie z siecią, a jego kluczową rolą jest integracja sieci przewodowej z siecią bezprzewodową. Działa jako mostek pomiędzy tymi dwoma typami sieci, co pozwala na bezprzewodowy dostęp do zasobów i usług, które są fizycznie umiejscowione w sieci przewodowej. Przykładowo, w biurze, punkt dostępu może być używany do tworzenia sieci Wi-Fi, umożliwiając pracownikom korzystanie z laptopów, tabletów lub smartfonów bez konieczności podłączania się do kabli. Zgodnie z branżowymi standardami, takimi jak IEEE 802.11, punkty dostępu powinny być odpowiednio rozmieszczone, aby zapewnić optymalny zasięg i minimalne zakłócenia. Dobre praktyki wskazują na zapewnienie odpowiedniego zabezpieczenia sieci bezprzewodowej, np. poprzez użycie WPA3, co zwiększa bezpieczeństwo danych przesyłanych przez punkt dostępu. Ponadto, punkty dostępu mogą wspierać różne technologie, takie jak MESH, co pozwala na tworzenie rozbudowanych i skalowalnych sieci bezprzewodowych.

Pytanie 18

Jakie polecenie w systemie Windows pokazuje tablicę routingu hosta?

A. ipconfig /renew

B. netstat -n

C. netstat - r

D. ipconfig /release

Polecenie 'netstat -r' w systemie Windows jest używane do wyświetlania tabeli routingu, która zawiera informacje o dostępnych trasach sieciowych, jakie komputer wykorzystuje do komunikacji z innymi urządzeniami w sieci. To polecenie dostarcza przede wszystkim informacji o lokalnych interfejsach sieciowych, ich adresach IP, maskach podsieci oraz bramach domyślnych. W praktyce, administratorzy sieci korzystają z tego narzędzia do diagnozowania problemów z połączeniami sieciowymi, monitorowania tras przesyłania danych oraz weryfikacji poprawności konfiguracji sieci. Znajomość tabeli routingu jest kluczowa dla efektywnego zarządzania ruchem sieciowym oraz dla zapewnienia, że dane są kierowane prawidłowo do odpowiednich docelowych adresów. Dodatkowo, w standardach branżowych, takich jak TCP/IP, zarządzanie trasami jest jednym z fundamentalnych aspektów, który wpływa na wydajność i niezawodność komunikacji w sieci.

Pytanie 19

Na serwerze Windows udostępniono folder C:\dane w sieci, nadając wszystkim użytkownikom prawa do odczytu i modyfikacji. Użytkownik pracujący na stacji roboczej może przeglądać zawartość tego folderu, lecz nie jest w stanie zapisać w nim swoich plików. Co może być przyczyną tej sytuacji?

A. Brak uprawnień do modyfikacji w ustawieniach udostępniania folderu na serwerze

B. Zablokowane konto użytkownika na serwerze

C. Brak uprawnień do zmiany w zabezpieczeniach folderu na serwerze

D. Zablokowane konto użytkownika na stacji roboczej

Odpowiedź wskazująca na brak uprawnień do modyfikacji w zabezpieczeniach folderu na serwerze jest prawidłowa, ponieważ dostęp do folderu udostępnionego w sieci opiera się na dwóch poziomach uprawnień: udostępniania (share permissions) oraz zabezpieczeń NTFS. Nawet jeśli folder został udostępniony dla wszystkich użytkowników z prawami do zmiany i odczytu, konieczne jest, aby uprawnienia NTFS na poziomie folderu były również odpowiednio skonfigurowane. W tym przypadku, brak uprawnień do modyfikacji w zabezpieczeniach folderu oznacza, że użytkownik nie ma wystarczających uprawnień na poziomie systemu plików do zapisu danych w tym folderze. Aby to zmienić, administrator systemu musi zaktualizować uprawnienia NTFS na folderze C:\dane, przyznając użytkownikom odpowiednie prawa do modyfikacji. Przykład praktyczny: jeśli folder zawiera pliki, które mają być edytowane przez członków zespołu, administrator powinien upewnić się, że zarówno uprawnienia udostępniania, jak i NTFS są ustawione na "Pełna kontrola" lub przynajmniej "Modyfikacja" dla odpowiednich grup użytkowników, zapewniając płynny dostęp do zasobów. Dobre praktyki zalecają również regularne przeglądanie i aktualizowanie uprawnień, aby zapewnić bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do wrażliwych danych.

Pytanie 20

Podczas konfigurowania oraz instalacji serwera DHCP w systemach z rodziny Windows Server można wprowadzać zastrzeżenia dotyczące adresów, które określą

A. adresy początkowy i końcowy zakresu serwera DHCP

B. adresy MAC, które nie będą przydzielane w obrębie zakresu DHCP

C. konkretne adresy IP przydzielane urządzeniom na podstawie ich adresu MAC

D. adresy IP, które będą przydzielane w ramach zakresu DHCP dopiero po ich autoryzacji

Zastrzeżenia adresów w serwerze DHCP to funkcja, która pozwala na przypisanie konkretnego adresu IP do urządzenia na podstawie jego adresu MAC. Ta technika jest niezwykle przydatna w środowiskach, gdzie niektóre urządzenia wymagają stałego adresu IP, na przykład serwery, drukarki sieciowe czy urządzenia IoT. Przypisanie adresu IP na podstawie adresu MAC zapewnia, że dane urządzenie zawsze otrzyma ten sam adres IP, co eliminuje problemy związane z zarządzaniem adresami i zwiększa stabilność sieci. Dobre praktyki zalecają wykorzystanie zastrzeżeń adresów IP w przypadku kluczowych urządzeń, aby uniknąć konfliktów adresów i zapewnić ich ciągłość operacyjną. Dodatkowo, proces ten ułatwia administrację siecią, umożliwiając administratorom łatwiejsze identyfikowanie urządzeń oraz ich lokalizacji w sieci. Zastosowanie tej metody jest zgodne z normami zarządzania siecią, co czyni ją standardem w wielu organizacjach.

Pytanie 21

W zasadach grup włączono i skonfigurowano opcję "Ustaw ścieżkę profilu mobilnego dla wszystkich użytkowników logujących się do tego komputera":

\\serwer\profile\%username%

W którym folderze serwera będzie się znajdował profil mobilny użytkownika jkowal?

A. \profile\jkowal

B. \profile\username

C. \profile\serwer\username

D. \profile\username\jkowal

Odpowiedź \profile\jkowal jest poprawna, ponieważ ścieżka do profilu mobilnego użytkownika w systemach operacyjnych jest konstruowana na podstawie nazwy użytkownika. W praktyce, podczas konfigurowania profili mobilnych, system dodaje nazwę użytkownika do podstawowej ścieżki folderu profilu, co w tym przypadku daje \profile\jkowal. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu kontami użytkowników w sieciach komputerowych. Użycie profili mobilnych pozwala na synchronizację ustawień i plików użytkownika między różnymi komputerami, co jest niezwykle przydatne w środowisku zdalnym i biurowym. Dzięki temu użytkownicy mogą uzyskać dostęp do swoich danych niezależnie od miejsca pracy, co zwiększa efektywność i elastyczność pracy. Zrozumienie tego procesu jest kluczowe dla administratorów systemów, którzy muszą zapewnić, że użytkownicy mają dostęp do swoich zasobów w sposób bezpieczny i efektywny.

Pytanie 22

Ustanawianie zaszyfrowanych połączeń pomiędzy hostami w publicznej sieci Internet, wykorzystywane w sieciach VPN (Virtual Private Network), to

A. mapowanie

B. trasowanie

C. tunelowanie

D. mostkowanie

Tunelowanie to technika, która umożliwia tworzenie zaszyfrowanych połączeń między hostami w publicznej sieci Internet, co jest kluczowe w kontekście Virtual Private Network (VPN). Proces ten polega na enkapsulacji danych w dodatkowych nagłówkach, co pozwala na przesyłanie informacji przez niezabezpieczone sieci w sposób bezpieczny i prywatny. Przykładem zastosowania tunelowania są protokoły takie jak PPTP, L2TP oraz OpenVPN, które implementują różne metody szyfrowania i autoryzacji, zapewniając tym samym poufność i integralność przesyłanych danych. W praktyce tunelowanie pozwala użytkownikom na bezpieczne połączenia zdalne do sieci lokalnych, co jest niezbędne dla pracowników zdalnych oraz dla firm, które pragną chronić swoje zasoby przed nieautoryzowanym dostępem. Dobre praktyki w zakresie konfiguracji VPN obejmują stosowanie silnych algorytmów szyfrowania oraz regularne aktualizacje oprogramowania, aby upewnić się, że systemy są odporne na znane zagrożenia.

Pytanie 23

Jakie numery portów są domyślnie wykorzystywane przez protokół poczty elektronicznej POP3?

A. 143 albo 993

B. 80 albo 8080

C. 587 albo 465

D. 110 albo 995

Protokół poczty elektronicznej POP3, czyli Post Office Protocol version 3, jest standardem używanym do pobierania wiadomości e-mail z serwera pocztowego na lokalne urządzenie użytkownika. Domyślne porty, na których działa POP3, to 110 dla połączeń nieszyfrowanych oraz 995 dla połączeń szyfrowanych z użyciem SSL/TLS. Warto zwrócić uwagę, że używanie szyfrowania jest obecnie standardem w praktykach branżowych, co podnosi bezpieczeństwo przesyłanych danych. Dla użytkowników korzystających z POP3, port 110 umożliwia synchronizację wiadomości bez zabezpieczeń, co może być ryzykowne w dzisiejszych czasach, gdzie ochrona danych jest priorytetem. Użytkownicy powinni stosować port 995, aby zapewnić bezpieczne połączenie, co jest zgodne z zaleceniami organizacji takich jak Internet Engineering Task Force (IETF) dotyczących bezpieczeństwa protokołów pocztowych. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę, że POP3 jest często używany w szkołach i małych firmach, gdzie użytkownicy chcą mieć dostęp do swoich wiadomości w trybie offline, co czyni go praktycznym wyborem dla tych środowisk.

Pytanie 24

Do zdalnego administrowania stacjami roboczymi nie używa się

A. programu UltraVNC

B. pulpitu zdalnego

C. programu Wireshark

D. programu TeamViewer

Zdalne zarządzanie stacjami roboczymi to proces, który umożliwia administratorom systemów i użytkownikom dostęp do komputerów zlokalizowanych w różnych miejscach, często w zdalnych lokalizacjach. W kontekście dostępnych odpowiedzi, zarówno TeamViewer, jak i UltraVNC oraz pulpit zdalny są aplikacjami zaprojektowanymi z myślą o zdalnym dostępie do stacji roboczych. TeamViewer to popularne narzędzie, które umożliwia użytkownikom zdalne połączenie z innymi komputerami, oferując różnorodne funkcje, w tym przesyłanie plików oraz wsparcie techniczne. Podobnie, pulpit zdalny, będący funkcjonalnością wbudowaną w systemy Windows, pozwala na zdalne logowanie się do innych komputerów w sieci lokalnej lub przez Internet. UltraVNC to z kolei program oparty na technologii VNC, który umożliwia zdalny dostęp do ekranów komputerów, zapewniając użytkownikom interakcję z systemami operacyjnymi w czasie rzeczywistym. Wybór niewłaściwych narzędzi do zarządzania zdalnego może prowadzić do ograniczonej funkcjonalności, problemów z bezpieczeństwem lub brakiem kompatybilności z różnymi systemami operacyjnymi. Zrozumienie różnicy między narzędziami do zdalnego zarządzania a programami do analizy sieci jest kluczowe dla efektywnego zarządzania infrastrukturą IT oraz zapewnienia bezpieczeństwa w organizacji.

Pytanie 25

Aby stworzyć las w strukturze katalogowej AD DS (Active Directory Domain Services), konieczne jest zrealizowanie co najmniej

A. trzech drzew domeny

B. dwóch drzew domeny

C. czterech drzew domeny

D. jednego drzewa domeny

Błędne odpowiedzi opierają się na niepełnym zrozumieniu struktury Active Directory oraz roli lasów i drzew domeny. Zakładając, że do utworzenia lasu wymagana jest większa liczba drzew domeny, można mylnie sugerować, że każdy las musi mieć co najmniej dwa lub więcej drzew. W rzeczywistości, las to hierarchiczna struktura, w której może istnieć jedno lub więcej drzew, a każde drzewo może składać się z jednej lub wielu domen. Typowym błędem myślowym jest mylenie hierarchii lasów i drzew z koniecznością posiadania wielu drzew w każdej organizacji. W praktyce, większość małych i średnich organizacji może skutecznie zarządzać swoimi zasobami wykorzystując tylko jedno drzewo w lesie. Tworzenie dodatkowych drzew jest zazwyczaj uzasadnione tylko w przypadku specyficznych potrzeb, takich jak różnice w politykach bezpieczeństwa, wymagania dotyczące zarządzania użytkownikami lub potrzeba izolacji zasobów. Wprowadzenie zbyt wielu drzew domeny prowadzi do nadmiernej złożoności oraz trudności w administracji, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami. Stąd, odpowiedzi sugerujące więcej niż jedno drzewo, wyrażają mylne przekonanie o konieczności skomplikowanej struktury w każdej organizacji, co nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistej architekturze AD DS.

Pytanie 26

Jakie są właściwe przewody w wtyku RJ-45 według standardu TIA/EIA-568 dla konfiguracji typu T568B?

A. Biało-pomarańczowy, pomarańczowy, biało-zielony, niebieski, biało-niebieski, zielony, biało-brązowy, brązowy

B. Biało-zielony, zielony, biało-pomarańczowy, pomarańczowy, niebieski, biało-niebieski, biało-brązowy, brązowy

C. Biało-brązowy, brązowy, biało-pomarańczowy, pomarańczowy, biało-zielony, niebieski, biało-niebieski, zielony

D. Biało-niebieski, niebieski, biało-brązowy, brązowy, biało-zielony, zielony, biało-pomarańczowy, pomarańczowy

Odpowiedź wskazująca na prawidłową kolejność przewodów we wtyku RJ-45 zgodnie z normą TIA/EIA-568 dla zakończenia typu T568B jest kluczowa w kontekście budowy i konfiguracji sieci lokalnych. Zgodnie z tym standardem, przewody powinny być ułożone w następującej kolejności: biało-pomarańczowy, pomarańczowy, biało-zielony, niebieski, biało-niebieski, zielony, biało-brązowy oraz brązowy. Ta specyfikacja zapewnia prawidłowe połączenia i minimalizuje interferencje elektromagnetyczne, co jest istotne dla stabilności i wydajności transmisji danych. Przykład zastosowania tej normy można zobaczyć w instalacjach sieciowych w biurach, gdzie formowanie kabli zgodnie z T568B jest standardem, umożliwiającym łatwe podłączanie urządzeń. Dodatkowo, w przypadku stosowania technologii PoE (Power over Ethernet), prawidłowa kolejność przewodów jest kluczowa dla efektywnego zasilania urządzeń sieciowych, takich jak kamery IP czy punkty dostępu. Znajomość tych standardów jest niezbędna dla każdego technika zajmującego się sieciami, aby zapewnić maksymalną wydajność oraz bezpieczeństwo w infrastrukturze sieciowej.

Pytanie 27

W biurze rachunkowym potrzebne jest skonfigurowanie punktu dostępu oraz przygotowanie i podłączenie do sieci bezprzewodowej trzech komputerów oraz drukarki z WiFi. Koszt usługi konfiguracji poszczególnych elementów sieci wynosi 50 zł za każdy komputer, 50 zł za drukarkę i 100 zł za punkt dostępu. Jaki będzie całkowity wydatek związany z tymi pracami serwisowymi?

A. 100 zł

B. 250 zł

C. 300 zł

D. 200 zł

Cały koszt serwisu wynosi 300 zł. To wynik dodania kosztów za konfigurację trzech komputerów, drukarki i punktu dostępu. Koszt skonfigurowania jednego komputera to 50 zł, więc jeśli mamy trzy, to wychodzi 150 zł (50 zł razy 3). Do tego jeszcze 50 zł za drukarkę i 100 zł za punkt dostępu. Jak to zsumujesz, to dostaniesz 150 zł + 50 zł + 100 zł, co daje 300 zł. To jest ważne, bo pokazuje, jak kluczowe jest dobre planowanie budżetu w usługach IT. Z mojego doświadczenia, firmy często muszą uważnie oceniać koszty przy wprowadzaniu nowych technologii, bo inaczej mogą się zdziwić. Dlatego dobrze jest przeanalizować wszystko dokładnie przed startem projektu, żeby lepiej nią zarządzać i nie mieć niespodzianek z wydatkami w przyszłości.

Pytanie 28

Protokół, który umożliwia synchronizację zegarów stacji roboczych w sieci z serwerem NCP, to

A. Simple Network Time Protocol

B. Internet Control Message Protocol

C. Internet Group Management Protocol

D. Simple Mail Transfer Protocol

Simple Network Time Protocol (SNTP) jest protokołem używanym do synchronizacji zegarów komputerów w sieci. Jego głównym celem jest zapewnienie dokładności czasu na urządzeniach klienckich, które komunikują się z serwerami NTP (Network Time Protocol). Protokół ten działa na zasadzie wymiany pakietów z informacjami o czasie, co pozwala na korekcję zegarów roboczych. Dzięki SNTP, organizacje mogą zapewnić spójność czasową w swojej infrastrukturze IT, co jest kluczowe w wielu aplikacjach, takich jak logowanie zdarzeń, transakcje finansowe oraz synchronizacja danych między serwerami. W praktyce, wdrożenie SNTP w sieci lokalnej lub w chmurze jest stosunkowo proste i może znacznie poprawić efektywność operacyjną. Przykładem zastosowania SNTP jest synchronizacja czasu w systemach rozproszonych, gdzie zgodność czasowa jest istotna dla poprawności działania aplikacji. Standardy, takie jak RFC 5905, określają szczegóły implementacji i działania protokołu, co czyni go niezawodnym narzędziem w zarządzaniu czasem w sieci.

Pytanie 29

Który z poniższych adresów IP należy do sieci o adresie 10.16.0.0/13?

A. 10.31.234.32 /13

B. 10.22.0.45 /13

C. 10.24.88.67 /13

D. 10.15.0.112 /13

Adres IP 10.22.0.45 należy do podsieci o adresie 10.16.0.0/13, ponieważ maska /13 oznacza, że pierwsze 13 bitów adresu IP definiuje sieć, a pozostałe bity są dostępne do użycia dla hostów. Adres 10.16.0.0/13 obejmuje zakres od 10.16.0.0 do 10.23.255.255. Wartości IP zapisane w systemie binarnym dla 10.16.0.0 to 00001010.00010000.00000000.00000000, a dla 10.22.0.45 to 00001010.00010010.00000000.00101101. Jak można zauważyć, pierwsze 13 bitów jest identyczne dla obu adresów, co potwierdza przynależność 10.22.0.45 do tej samej podsieci. W praktyce, zrozumienie klas adresów IP i ich podziału jest kluczowe w projektowaniu sieci komputerowych, co stanowi podstawę dla wydajnego zarządzania adresacją oraz bezpieczeństwem sieci. Dobrą praktyką w administrowaniu sieciami jest stosowanie planów adresacji, które uwzględniają odpowiednie maski podsieci, aby optymalnie wykorzystać dostępne adresy oraz zminimalizować ryzyko konfliktów.

Pytanie 30

AES (ang. Advanced Encryption Standard) to co?

A. nie może być użyty do szyfrowania dokumentów

B. nie może być zrealizowany w formie sprzętowej

C. jest wcześniejszą wersją DES (ang. Data Encryption Standard)

D. wykorzystuje algorytm szyfrujący symetryczny

Wszystkie odpowiedzi, które nie odnoszą się do symetrycznej natury AES, zawierają błędne założenia. Twierdzenie, że AES nie może być zaimplementowany sprzętowo, jest nieprawdziwe, ponieważ AES jest często implementowany w sprzęcie, co pozwala na szybsze przetwarzanie i lepszą efektywność energetyczną. Zastosowanie sprzętowych rozwiązań, takich jak ASIC (Application-Specific Integrated Circuits) czy FPGA (Field-Programmable Gate Arrays), pokazuje, że AES może być zrealizowany w bardzo wydajny sposób, co jest kluczowe w wielu systemach, takich jak routery, urządzenia mobilne czy systemy wbudowane. Ponadto, stwierdzenie, że AES nie może być użyty do szyfrowania plików, jest mylne, gdyż jest powszechnie stosowany do ochrony plików przechowywanych na dyskach twardych, w systemach operacyjnych oraz w aplikacjach do archiwizacji danych. Wreszcie, przekonanie, że AES jest poprzednikiem DES, jest również błędne. AES jest niezależnym standardem, który powstał jako odpowiedź na słabości DES, który był powszechnie stosowany, ale ze względu na ograniczenia w długości klucza (zaledwie 56 bitów) stał się nieodpowiedni w obliczu rosnących możliwości obliczeniowych. Uznanie AES jako standardu szyfrowania wprowadziło nową jakość w obszarze bezpieczeństwa informacji, podkreślając znaczenie zastosowania odpowiednich standardów w projektowaniu systemów ochrony danych.

Pytanie 31

W strukturze hierarchicznej sieci komputery należące do użytkowników znajdują się w warstwie

A. dostępu

B. rdzenia

C. dystrybucji

D. szkieletowej

Wybór odpowiedzi dotyczącej warstwy rdzenia, dystrybucji lub szkieletowej pokazuje pewne nieporozumienia związane z hierarchiczną strukturą sieci komputerowych. Warstwa rdzenia, będąca najwyższą warstwą w modelu, jest odpowiedzialna za szybkie przesyłanie danych między różnymi segmentami sieci oraz zapewnianie wysokiej przepustowości i niezawodności. Jej głównym zadaniem jest transportowanie ruchu danych, a nie bezpośrednia obsługa użytkowników. Z kolei warstwa dystrybucji pełni funkcję pośrednią, agregując ruch z warstwy dostępu i kierując go do rdzenia, co również nie jest jej głównym zadaniem. W kontekście szkieletowej warstwy, można zauważyć, że odnosi się ona do infrastruktury, która wspiera połączenia na dużą skalę, a nie do podłączenia użytkowników. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji i zadań poszczególnych warstw, co prowadzi do nieprawidłowego zrozumienia struktury sieci. Dlatego istotne jest zrozumienie, że to warstwa dostępu jest miejscem, gdzie użytkownicy fizycznie łączą się z siecią, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania całego systemu. Niezrozumienie różnic między tymi warstwami może skutkować nieefektywnym projektowaniem sieci oraz problemami z wydajnością i bezpieczeństwem.

Pytanie 32

Która forma licencjonowania nie pozwala na korzystanie z programu bez opłat?

A. freeware

B. MOLP

C. adware

D. GNU GPL

Wybór odpowiedzi nieprawidłowej wiąże się z nieporozumieniami dotyczącymi różnych modeli licencjonowania. GNU GPL (General Public License) jest przykładem licencji open source, która pozwala na pobieranie, modyfikowanie i rozpowszechnianie oprogramowania bez opłat. Licencje te promują wolność użytkowników i zachęcają do wspólnego rozwoju oprogramowania, co jest sprzeczne z ideą płatnego licencjonowania. Freeware to kategoria oprogramowania, które jest dostępne za darmo, lecz zazwyczaj z ograniczeniami, takimi jak brak dostępu do kodu źródłowego, co również nie ma nic wspólnego z płatnym modelem licencjonowania. Adware to oprogramowanie, które generuje reklamy, a jego model finansowania opiera się na wyświetlaniu reklam użytkownikom. Warto zrozumieć, że choć adware może być oferowane za darmo, jego użytkowanie nie jest bezwarunkowo wolne od obowiązków; użytkownicy często muszą akceptować politykę prywatności, która może wiązać się z przekazywaniem danych osobowych. Te różnice w modelach licencjonowania są kluczowe w zrozumieniu, jak i dlaczego różne rodzaje oprogramowania mogą wiązać się z opłatami lub być dostępne bezpłatnie. Zrozumienie tych koncepcji jest niezbędne dla prawidłowego podejścia do kwestii korzystania z oprogramowania w środowisku biznesowym czy prywatnym.

Pytanie 33

Jaką rolę należy zainstalować na serwerze, aby umożliwić centralne zarządzanie stacjami roboczymi w sieci obsługiwanej przez Windows Serwer?

A. Dostęp zdalny

B. Serwer Aplikacji

C. Usługi polityki sieciowej oraz dostępu do sieci

D. Usługi domenowe Active Directory

Usługi domenowe Active Directory (AD DS) odgrywają kluczową rolę w centralnym zarządzaniu stacjami roboczymi w sieci opartej na systemach Windows. Active Directory umożliwia administratorom zarządzanie użytkownikami, komputerami oraz zasobami w sieci w sposób scentralizowany. Dzięki AD DS można tworzyć i zarządzać kontami użytkowników, grupami, a także implementować zasady bezpieczeństwa. Przykładowo, przy użyciu GPO (Group Policy Objects) można definiować zasady dotyczące bezpieczeństwa, które będą automatycznie stosowane do wszystkich stacji roboczych w domenie, co znacznie upraszcza zarządzanie i zwiększa bezpieczeństwo. Dodatkowo, zastosowanie Active Directory wspiera proces autoryzacji i uwierzytelniania użytkowników, co jest niezbędne w środowiskach korporacyjnych. W kontekście standardów branżowych, wykorzystanie AD DS jest zalecane przez Microsoft jako najlepsza praktyka w zakresie zarządzania infrastrukturą IT, co potwierdza jego powszechne przyjęcie w organizacjach na całym świecie.

Pytanie 34

Jaki prefiks jest używany w adresie autokonfiguracji IPv6 w sieci LAN?

A. 64

B. 32

C. 24

D. 128

Prefiks o długości 64 bitów w adresie autokonfiguracji IPv6 w sieci LAN jest standardem określonym w protokole IPv6. Długość ta jest zgodna z zaleceniami organizacji IETF, które wskazują, że dla efektywnej autokonfiguracji interfejsów w sieci lokalnej, należy stosować prefiks /64. Taki prefiks zapewnia odpowiednią ilość adresów IPv6, co jest kluczowe w kontekście dużej liczby urządzeń podłączonych do sieci. Dzięki zastosowaniu prefiksu 64, sieci lokalne mogą łatwo i automatycznie konfigurować swoje adresy IP, co jest szczególnie istotne w przypadku dynamicznych środowisk, takich jak sieci domowe lub biurowe. Praktyczne zastosowanie tej koncepcji przejawia się w automatycznej konfiguracji adresów przez protokół SLAAC (Stateless Address Autoconfiguration), który umożliwia urządzeniom generowanie unikalnych adresów na podstawie prefiksu i ich identyfikatorów MAC. Takie rozwiązanie znacząco upraszcza zarządzanie adresami IP w sieciach IPv6.

Pytanie 35

Użytkownik korzysta z polecenia ipconfig /all w systemie Windows. Jaką informację uzyska po jego wykonaniu?

A. Szczegółową konfigurację wszystkich interfejsów sieciowych, w tym adresy IP, maski podsieci, bramy domyślne, adresy serwerów DNS oraz fizyczne adresy MAC.

B. Listę aktywnych połączeń TCP wraz z numerami portów i adresami zdalnymi.

C. Informacje dotyczące wersji i stanu sterownika karty graficznej zainstalowanej w systemie.

D. Dane o aktualnym wykorzystaniu miejsca na wszystkich partycjach dysku twardego.

Polecenie ipconfig /all w systemie Windows służy do wyświetlania szczegółowych informacji o wszystkich interfejsach sieciowych zainstalowanych w komputerze. Wynik tego polecenia to nie tylko podstawowy adres IP czy maska podsieci, ale także takie dane jak: adresy fizyczne MAC poszczególnych kart, adresy bram domyślnych, serwerów DNS i WINS, status DHCP, a nawet identyfikatory poszczególnych interfejsów. Dzięki temu narzędziu administrator może w prosty sposób zweryfikować, jak skonfigurowane są poszczególne karty sieciowe, czy komputer korzysta z DHCP, czy adresy przydzielone są statycznie, a także czy nie występują konflikty adresów. Praktycznie – przy rozwiązywaniu problemów z siecią lokalną, właśnie ipconfig /all jest jednym z pierwszych poleceń, po jakie sięga technik czy administrator. Moim zdaniem, każdy, kto chce efektywnie zarządzać sieciami komputerowymi i rozumieć ich działanie, powinien znać szczegóły wyjścia tego polecenia na pamięć. W branży IT to jedna z absolutnych podstaw, a jednocześnie narzędzie, które nie raz potrafi zaoszczędzić godziny żmudnego szukania błędów konfiguracyjnych. Standardy branżowe wręcz zalecają korzystanie z tego polecenia przy każdej diagnozie sieciowej.

Pytanie 36

W jakiej warstwie modelu TCP/IP funkcjonuje protokół DHCP?

A. Aplikacji

B. Łącza danych

C. Internetu

D. Transportowej

Wybór odpowiedzi z warstwą Internetu, łącza danych lub transportową sugeruje, że może być jakieś nieporozumienie odnośnie tego, jak działa model TCP/IP i jakie są role poszczególnych protokołów. Warstwa Internetu, w której działają protokoły takie jak IP, zajmuje się przesyłaniem datagramów przez sieć i kierowaniem ich do odpowiednich adresów, ale nie odpowiada za przydzielanie adresów IP. Protokół DHCP nie działa na tym poziomie, bo nie zajmuje się routowaniem, tylko konfiguracją. Z kolei warstwa łącza danych zapewnia komunikację między urządzeniami w tej samej sieci lokalnej, używając adresów MAC, a nie IP. Warstwa transportowa to już inna bajka, bo to tam działają protokoły jak TCP i UDP, które odpowiadają za przesyłanie danych i kontrolę błędów, ale nie za konfigurację sieci. Często ludzie mylą funkcje protokołów i ich miejsca w modelu TCP/IP. DHCP jako protokół aplikacyjny tworzy most między aplikacjami a warstwą transportową, ale samo w sobie nie przesyła danych, tylko je konfiguruje, co dobrze pokazuje, czemu należy do warstwy aplikacji.

Pytanie 37

Aby umożliwić komunikację pomiędzy sieciami VLAN, wykorzystuje się

A. punkt dostępowy

B. ruter

C. modem

D. koncentrator

Ruter to naprawdę ważne urządzenie, które łączy różne sieci, w tym również VLAN-y, czyli wirtualne sieci lokalne. Dzięki VLAN-om można lepiej zarządzać ruchem w sieci i zwiększać jej bezpieczeństwo. Żeby urządzenia w różnych VLAN-ach mogły ze sobą rozmawiać, potrzebny jest ruter, który zajmuje się przełączaniem danych między tymi sieciami. W praktyce ruter korzysta z różnych protokołów routingu, jak OSPF czy EIGRP, żeby skutecznie przesyłać informacje. Co więcej, nowoczesne rutery potrafią obsługiwać routing między VLAN-ami, dzięki czemu można przesyłać dane między nimi bez potrzeby używania dodatkowych urządzeń. Używanie rutera w sieci VLAN to świetny sposób na projektowanie sieci, co ma duży wpływ na efektywność i bezpieczeństwo komunikacji.

Pytanie 38

Standardowa sekwencja przetwarzania zasad grupowych w systemie Windows jest następująca:

A. lokacja – domena – jednostka organizacyjna – lokalny komputer

B. lokalny komputer – lokacja – domena – jednostka organizacyjna

C. jednostka organizacyjna – domena – lokacja – lokalny komputer

D. domena – lokacja – jednostka organizacyjna – lokalny komputer

Domyślna kolejność przetwarzania zasad grupy w systemie Windows jest kluczowym elementem zarządzania konfiguracją i bezpieczeństwem w infrastrukturze IT. Zasadniczo, system operacyjny Windows przetwarza zasady grupy w określonej kolejności, która zaczyna się od lokalnego komputera, a następnie obejmuje lokację, domenę oraz jednostkę organizacyjną. Oznacza to, że lokalne zasady mają pierwszeństwo i mogą nadpisywać zasady na wyższych poziomach, takich jak domena czy jednostka organizacyjna. Przykładem zastosowania tej kolejności może być sytuacja w dużej organizacji, gdzie lokalny komputer jest skonfigurowany z pewnymi politykami bezpieczeństwa, które muszą być egzekwowane przed zastosowaniem szerszych zasad na poziomie domeny. W praktyce, administratorzy powinni dobrze rozumieć tę hierarchię, aby efektywnie zarządzać konfiguracją i zapewnić zgodność z politykami organizacji, jednocześnie minimalizując ryzyko kolizji zasad. Sposób, w jaki te zasady są przetwarzane, jest zgodny z najlepszymi praktykami branżowymi, które sugerują, aby najpierw stosować zasady lokalne, a następnie stopniowo rozszerzać je na szersze zbiory, co umożliwia bardziej precyzyjne zarządzanie i kontrolę bezpieczeństwa.

Pytanie 39

Po zainstalowaniu roli usług domenowych Active Directory na serwerze Windows, możliwe jest

A. centralne zarządzanie użytkownikami oraz komputerami

B. współdzielenie plików znajdujących się na serwerze

C. automatyczne przypisywanie adresów IP komputerom w sieci

D. udostępnienie użytkownikom witryny internetowej

Wytyczne dotyczące ról i usług w systemach Windows są kluczowe dla skutecznego zarządzania infrastrukturą IT. W kontekście omawianego pytania, pierwsze podejście do udostępniania witryn internetowych nie jest bezpośrednio związane z rolą Active Directory. Chociaż można hostować witryny internetowe na serwerach Windows, sama rola AD DS koncentruje się na zarządzaniu tożsamością, a nie na publikacji treści. Kolejne, dotyczące współużytkowania plików, jest również mylące; AD DS nie zajmuje się bezpośrednio udostępnianiem plików, lecz raczej zarządza dostępem do zasobów, co nie oznacza automatyzacji ich udostępniania. Wreszcie, automatyczne przydzielanie adresów IP należy do roli serwera DHCP, a nie Active Directory. Odpowiedzi, które łączą funkcje AD DS z innymi rolami, mogą wynikać z nieporozumienia co do obszaru działania usług Windows Server. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki każdej roli i jej funkcji, aby uniknąć takich nieporozumień. Odpowiednie przypisanie ról i zrozumienie ich właściwej funkcjonalności jest zgodne z najlepszymi praktykami w administrowaniu systemami, co z kolei zapewnia sprawniejsze zarządzanie infrastrukturą sieciową.

Pytanie 40

Wykonanie komendy ```net use Z:\M92.168.20.2\data /delete``` spowoduje

A. odłączenie zasobów z hosta 192.168.20.2 od dysku Z

B. przyłączenie zasobów z hosta 192.168.20.2 do dysku Z:

C. przyłączenie folderu data do dysku Z.

D. odłączenie folderu data od dysku Z:

Często pojawiającym się błędem w interpretacji polecenia 'net use' jest mylenie jego funkcji z innymi operacjami, takimi jak przyłączanie lub tworzenie nowych połączeń z zasobami sieciowymi. W przypadku odpowiedzi, które sugerują przyłączenie katalogu 'data' do dysku Z:, należy zrozumieć, że polecenie '/delete' wyraźnie wskazuje na zamiar zakończenia istniejącego połączenia, a nie jego nawiązania. Przyłączenie zasobów hosta do litery dysku oznaczałoby użycie polecenia 'net use Z: \\192.168.20.2\data', co jest całkowicie inną operacją. Również stwierdzenie, że polecenie dotyczy zasobów hosta bezpośrednio, jest mylące, ponieważ takim działaniem jest jedynie przydzielanie litery dysku do zdalnego katalogu. Usunięcie połączenia z dyskiem w żaden sposób nie powoduje jego przyłączenia, co jest kluczowe w rozumieniu działania tego narzędzia. Kiedy użytkownicy nie rozumieją różnicy między tymi operacjami, mogą niepotrzebnie komplikować zarządzanie zasobami w sieci, co grozi utratą danych lub dostępem do ważnych informacji w niewłaściwy sposób. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć zarówno kontekst zastosowania polecenia, jak i jego syntaktykę.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej