Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 24 sierpnia 2025 21:34
Data zakończenia: 24 sierpnia 2025 21:48

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. zmysłu propriocepcji

B. współpracy półkul mózgowych

C. ogólnej wydolności fizycznej

D. poczucia równowagi

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 2

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Społecznych

B. Kulturowych

C. Architektonicznych

D. Edukacyjnych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 3

Aby przeprowadzić zajęcia plastyczne z wykorzystaniem techniki dekupażu, konieczne jest przygotowanie między innymi

A. tektura karbowana

B. serwetki papierowe

C. szare mydło

D. folia spożywcza

Serwetki papierowe są podstawowym materiałem wykorzystywanym w technice dekupażu, ponieważ ich cienka struktura pozwala na łatwe przenoszenie wzorów na różnorodne powierzchnie. Technika ta polega na naklejaniu wyciętych fragmentów serwetek na przedmioty, a następnie ich zabezpieczaniu poprzez nałożenie odpowiednich warstw lakieru. Wybór serwetek papierowych jest kluczowy, ponieważ oferują one bogaty wachlarz wzorów i kolorów, co pozwala na tworzenie unikalnych i estetycznych projektów. Przykłady zastosowania serwetek w dekupażu obejmują dekorację mebli, tworzenie biżuterii, czy ozdabianie przedmiotów codziennego użytku, takich jak doniczki czy pudełka. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, ważnym jest, aby przed przystąpieniem do pracy zapoznać się z instrukcjami i technikami aplikacji, co pozwala na osiągnięcie optymalnego efektu końcowego i trwałości wykonanych prac. Ponadto, korzystanie z serwetek papierowych jest zgodne z zasadami ekologii, gdyż można wykorzystać do tworzenia dekoracji materiały z recyklingu.

Pytanie 4

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

B. Trening umiejętności samoobsługi

C. Trening umiejętności interpersonalnych

D. Wyjścia do miejsc publicznych

Stosowanie wyjść do instytucji użytku publicznego może wydawać się atrakcyjnym podejściem, jednak w przypadku osób z mutyzmem wybiórczym, takie sytuacje mogą wywoływać silny stres i lęk. Eksponowanie ich na duże grupy ludzi i nowe środowiska bez wcześniejszego przygotowania może prowadzić do pogłębienia ich izolacji i lęków związanych z komunikacją. Osoby te często potrzebują najpierw zbudować fundamenty umiejętności interpersonalnych w bardziej kontrolowanych warunkach, zanim będą gotowe na interakcje w otwartym społeczeństwie. Trening umiejętności samoobsługi, mimo że ważny, nie odpowiada na fundamentalne wyzwanie, jakim jest komunikacja. Skupienie się na umiejętnościach praktycznych, takich jak ubieranie się czy higiena, nie rozwiązuje problemów związanych z lękiem społecznym i trudnościami w mówieniu. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych, choć mogą być formą ekspresji, nie dostarczają odpowiednich narzędzi do rozwijania kompetencji komunikacyjnych. Zmierzając do poprawy sytuacji osób z mutyzmem wybiórczym, należy unikać podejść, które podnoszą ich lęk lub stawiają w sytuacjach wymagających komunikacji bez odpowiedniego wsparcia. Kluczowe jest, aby terapeuta najpierw stworzył bezpieczne środowisko, w którym klienci będą mogli powoli i stopniowo rozwijać swoje umiejętności interpersonalne.

Pytanie 5

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych

B. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami

C. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu

D. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach

Operatywność w kontekście planu terapii zajęciowej odnosi się do zdolności do dostosowywania i realizacji założonych zadań w sposób przemyślany i efektywny. Kluczowym elementem jest przejrzystość budowy planu, która znacząco ułatwia jego wdrażanie. Przykładem może być terapia zajęciowa, w której terapeuta stworzył schemat działań dla pacjenta z ograniczeniami ruchowymi. Jeśli plan jest jasny i zrozumiały, łatwiej jest go wdrożyć w praktyce, co przyczynia się do efektywności terapii. W dobrych praktykach w terapii zajęciowej podkreśla się znaczenie przejrzystości, ponieważ umożliwia to zarówno pacjentowi, jak i terapeucie śledzenie postępów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt w trakcie realizacji. Przejrzystość planu zwiększa także zaangażowanie pacjenta, co jest kluczowe dla osiągania zamierzonych celów terapeutycznych.

Pytanie 6

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. z chorobą Alzheimera

B. z chorobą Parkinsona

C. ze schizofrenią

D. z depresją

Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 7

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. metabolicznego

B. nowotworowego

C. Parkinsona

D. Alzheimera

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 8

Na podstawie zdiagnozowanej sytuacji biologicznej, psychicznej oraz społecznej terapeuta zajęciowy zidentyfikował problemy i potrzeby swojego podopiecznego. Jakie działanie wykonał terapeuta zajęciowy?

A. Sformułował diagnozę

B. Dokonał obserwacji

C. Przeprowadził monitoring

D. Wykorzystał projekcję

Sformułowanie diagnozy to kluczowy krok w pracy terapeuty zajęciowego, który wymaga zrozumienia złożoności sytuacji pacjenta poprzez analizę jego stanu biologicznego, psychicznego i społecznego. Diagnoza pozwala na zidentyfikowanie problemów i potrzeb, które są podstawą do opracowania indywidualnego planu terapii. W praktyce, diagnoza może obejmować różnorodne metody, takie jak wywiady, kwestionariusze, oraz różne formy obserwacji. Na przykład, terapeuta może przeprowadzić szczegółowy wywiad z pacjentem oraz jego rodziną, aby lepiej zrozumieć ich codzienne wyzwania. Stosowanie uporządkowanej diagnozy jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, jak zaleca to Światowa Organizacja Zdrowia, co podkreśla, że diagnoza powinna być holistyczna, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty życia pacjenta. Dzięki temu terapeuta zajęciowy może dostosować interwencje do specyficznych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii oraz wspiera pacjenta w osiąganiu zamierzonych celów.

Pytanie 9

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

B. Klej, drut, bejca

C. Sznurki, nici, mulina, koraliki

D. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 10

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

B. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

C. papier czerpany, podkładówkę, klajster

D. bibułę pergaminową, temperę, wikol

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 11

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Poglądowości

B. Systematyczności

C. Trwałości

D. Przystępności

Wybór odpowiedzi związanych z trwałością, przystępnością oraz systematycznością odzwierciedla typowe nieporozumienia dotyczące zasad terapii zajęciowej. Zasada trwałości koncentruje się na zapewnieniu, że umiejętności i wiedza nabyte przez uczestników pozostają skuteczne w dłuższej perspektywie. W kontekście zajęć z pielęgnacji roślin, trwałość umiejętności mogłaby być istotna, jednak sama teoria nie wystarcza do skutecznego wdrażania praktycznych umiejętności, które wymagają bezpośredniego doświadczenia. Zasadniczo, trwałość odnosi się bardziej do utrzymywania efektów terapii, a nie do samego procesu nauczania. Przystępność w kontekście terapii zajęciowej odnosi się do tego, jak łatwo uczestnicy mogą zrozumieć i zaangażować się w zajęcia. Choć jest to istotny aspekt, nie oddaje ono sedna związku między poznawaniem roślin a praktycznym przesadzaniem. Podobnie, zasada systematyczności odnosi się do metodycznego podejścia do nauki i ćwiczeń, co jest ważne, ale nie obejmuje elementu bezpośredniego doświadczenia, który jest niezbędny w przypadku pracy z roślinami. Te błędne wnioski często wynikają z braku zrozumienia, że efektywne nauczanie i terapia wymagają nie tylko teoretycznych podstaw, ale również praktycznego zaangażowania, które umożliwia uczestnikom aktywne poznawanie i stosowanie nabytych umiejętności.

Pytanie 12

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda M. Montessori

B. Metoda NDT Bobath

C. Metoda V. Vojty

D. Metoda kinesiotapingu

Metoda V. Vojty, znana również jako metoda refleksów ruchowych, koncentruje się na aktywacji receptorów czucia głębokiego w celu stymulacji mózgu do realizacji określonych wzorców ruchowych. W terapii niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym, metoda ta wykorzystuje naturalne odruchy i reakcje ciała, aby wspierać rozwój motoryczny i poprawiać koordynację. Przykładowo, fizjoterapeuta może wywołać specyficzny odruch, wpływając na odpowiednią część ciała, co prowadzi do zainicjowania ruchu w określonym kierunku. Ta metoda jest szczególnie skuteczna, ponieważ bazuje na innym podejściu do rehabilitacji, koncentrując się na naturalnych wzorcach ruchowych i ich odtworzeniu. Standardy terapeutyczne opierają się na holistycznym traktowaniu pacjenta, gdzie każdy element terapii ma na celu aktywację układu nerwowego, co sprzyja adaptacji i rewitalizacji funkcji ruchowych. Zastosowanie tej metody w praktyce często przynosi widoczne efekty, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz doświadczenia terapeutów pracujących z dziećmi z MPDz.

Pytanie 13

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

B. Intensywne treningi wytrzymałościowe

C. Programowanie komputerowe

D. Zajęcia z zakresu matematyki

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 14

Terapeuta, pragnąc zachęcić podopiecznego do dokładnego wykonania pracy rękodzielniczej, powinien

A. regularnie przypominać podopiecznemu o mijającym czasie zajęć

B. ciągle porównywać pracę podopiecznego z dziełami rówieśników

C. nagradzać podopiecznego słodyczami w trakcie zajęć

D. zaproponować podopiecznemu, aby przedstawił swoje prace na wystawie

Propozycja zaprezentowania prac podopiecznego na wystawie jest skutecznym sposobem na zmotywowanie go do starannego wykonania rękodzieła. Takie przedsięwzięcie nie tylko daje podopiecznemu poczucie wartości i uznania, ale także stwarza okazję do osobistego rozwoju oraz refleksji nad własnymi umiejętnościami. W kontekście terapii zajęciowej, umiejętność prezentacji swoich osiągnięć sprzyja poprawie samooceny i zachęca do dążenia do coraz wyższych standardów jakości. Organizacja wystawy może być również doskonałą okazją do integracji społecznej, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Przykłady dobrych praktyk w tym zakresie obejmują arteterapię, gdzie prezentacje prac artystycznych są integralną częścią procesu terapeutycznego. Takie działania są zgodne z uznawanymi standardami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie stawiania przed podopiecznym wyzwań oraz kreowania pozytywnych doświadczeń, co z kolei sprzyja ich dalszemu rozwojowi.

Pytanie 15

Kobieta hospitalizowana na oddziale neurologicznym doświadcza trudności w identyfikacji obiektów oraz w opisywaniu ich z pamięci. Jaki rodzaj zaburzeń to wskazuje?

A. apraksja

B. agnozja

C. afonia

D. agrafia

Agrafia, apraksja i afonia to zaburzenia, które dotykają różnych aspektów funkcji poznawczych i motorycznych, jednak nie są związane z problemami rozpoznawania przedmiotów, co czyni je nieodpowiednimi odpowiedziami w kontekście przedstawionego pytania. Agrafia odnosi się do trudności w pisaniu, która może występować na skutek uszkodzenia obszarów mózgu odpowiedzialnych za produkcję mowy i koordynację ruchów ręki. Pacjenci z agrafią mogą pisać nieczytelnie lub mieć problemy z ortografią. Apraksja to zaburzenie, w którym pacjent ma trudności z wykonaniem zaplanowanej czynności ruchowej, mimo że rozumie polecenie i ma sprawne mięśnie. Na przykład, osoba z apraksją może nie być w stanie wykonać gestu, jak np. machanie ręką, mimo że wie, co to oznacza. Afonia, z kolei, odnosi się do niemożności mówienia z powodu uszkodzenia dróg nerwowych lub mięśni odpowiedzialnych za produkcję fonacji, co nie ma związku z rozpoznawaniem czy opisywaniem przedmiotów. W kontekście neurologicznym, ważne jest, aby precyzyjnie identyfikować rodzaj zaburzeń, aby wdrożyć odpowiednie strategie terapeutyczne. Błędne zrozumienie terminologii może prowadzić do nieefektywnych interwencji i dalszych trudności w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 16

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

B. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

C. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

D. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 17

Aby skuteczniej komunikować się z pacjentem cierpiącym na afazję, terapeuta powinien

A. nie przyspieszać go, zwracać uwagę na jego mimikę, gesty oraz wskazywane obiekty

B. podpowiadać wyrazy podczas, gdy rozważa ich wybór

C. korygować w czasie wypowiedzi źle dobrane oraz niepoprawne gramatycznie słowa

D. wypowiadać się w imieniu pacjenta i kończyć zdania, które on zaczął

Zalecenie, aby nie ponaglać osoby z afazją oraz zwracać uwagę na mimikę, gesty i wskazywane przedmioty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii mowy. Afazja, będąca zaburzeniem komunikacyjnym, często prowadzi do frustracji i poczucia bezsilności u pacjentów. Terapeuta powinien stworzyć atmosferę wsparcia, która umożliwia pacjentowi swobodne wyrażanie myśli bez dodatkowego stresu związanego z czasem. Użycie mimiki i gestów jako narzędzi komunikacji jest nie tylko efektywne, ale również sprzyja aktywizacji innych obszarów mózgu odpowiedzialnych za mówienie. Na przykład, wskazywanie na przedmioty może pomóc pacjentowi w przypomnieniu sobie odpowiednich słów. Badania pokazują, że wspierające podejście terapeutyczne, które obejmuje cierpliwość i zrozumienie, prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych i większej satysfakcji pacjenta.

Pytanie 18

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. radzenia sobie z napięciem

B. czynnego słuchania

C. zachowania asertywnego

D. rozwiązywania sporów

Wybór odpowiedzi dotyczącej aktywnego słuchania wydaje się być intuicyjny, jednak nie adresuje podstawowego problemu opisanego w pytaniu. Aktywne słuchanie jest techniką, która pozwala na lepsze zrozumienie i interpretację komunikacji drugiej osoby, lecz nie zapewnia uczestnikowi umiejętności niezbędnych do wyrażania swoich opinii i potrzeb. Uczestnik, który jest niepewny, może skorzystać z aktywnego słuchania, ale nie rozwiąże to jego problemów z asertywnością i pewnością siebie. W przypadku odpowiedzi dotyczącej radzenia sobie ze stresem, chociaż techniki te są cenne, nie są one wystarczające, by zbudować umiejętność asertywnego wyrażania siebie. Osoba niepewna w wyrażaniu swoich poglądów może doświadczać stresu, ale walka z tym stresem nie przyczyni się do poprawy jej zdolności do obrony swoich potrzeb. Rozwiązywanie konfliktów, z drugiej strony, również nie jest odpowiednie, ponieważ skupia się głównie na zarządzaniu sytuacjami konfliktowymi, a nie na umiejętności asertywnego wyrażania siebie w codziennych interakcjach. Kluczowym błędem w tych wszystkich odpowiedziach jest brak zrozumienia, że aby osoba mogła lepiej zarządzać swoimi interakcjami i unikać manipulacji ze strony innych, potrzebuje wzmocnienia swoich umiejętności asertywnych. Bez tych podstawowych umiejętności, jak mogłaby skutecznie komunikować swoje potrzeby i obronić swoje granice?

Pytanie 19

Społeczność środowiskowego domu samopomocy ma podjąć decyzję o przeznaczeniu środków pieniężnych z wygranej w konkursie. W którym wierszu prawidłowo opisano etapy podejmowania decyzji, stosując burzę mózgów?

	Etap I	Etap II	Etap III	Etap IV
A.	Przedstawienie sytuacji do rozwiązania	Przedstawienie kandydatów do zespołu zadaniowego	Wybór członków zespołu zadaniowego	Liczenie głosów i ogłoszenie wyników
B.	Analiza wszystkich za i przeciw	Zaproponowanie możliwych rozwiązań	Głosowanie nad najlepszym rozwiązaniem	Ogłoszenie wyniku głosowania
C.	Przedstawienie sytuacji problemowej	Generowanie jak największej liczby pomysłów	Ocena zaproponowanych rozwiązań	Wybór najlepszego rozwiązania
D.	Ustalenie przeznaczenia środków pieniężnych	Otwarcie dyskusji nad podjętą decyzją	Zaopiniowanie przedsięwzięcia, podpisanie się	Dopuszczenie do udziału w planowanym przedsięwzięciu

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Odpowiedź C jest poprawna, ponieważ opisuje wszystkie kluczowe etapy procesu burzy mózgów, który jest uznawany za jedną z najskuteczniejszych technik wspomagających kreatywność w grupach. Na początku, w Etapie I, zespół identyfikuje problem, co jest niezbędne, aby wszyscy uczestnicy mieli wspólne zrozumienie sytuacji. Następnie, w Etapie II, następuje generowanie pomysłów bez oceniania ich jakości, co sprzyja otwartości i innowacyjności. W Etapie III, zespół analizuje zebrane pomysły, co pozwala na wyłonienie tych najbardziej obiecujących. Na koniec, w Etapie IV, podejmowana jest decyzja o wyborze najlepszego rozwiązania. Taki proces nie tylko angażuje członków zespołu, ale również zwiększa szanse na osiągnięcie kreatywnych rozwiązań, które mogą być bardziej efektywne. Przykładem zastosowania burzy mózgów może być projektowanie nowych usług w organizacji, gdzie różnorodność pomysłów może prowadzić do innowacyjnych rozwiązań odpowiadających na potrzeby społeczności.

Pytanie 20

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. uwagi

B. spostrzegania

C. uczenia się

D. pamięci

Omamy i złudzenia to zaburzenia związane z percepcją rzeczywistości, które klasyfikowane są jako zaburzenia spostrzegania. Omamy są fałszywymi wrażeniami zmysłowymi, które mogą występować w różnych modalnościach, takich jak wzrok czy słuch. Złudzenia natomiast to błędne przekonania, które są odporne na dowody przeciwne. Zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w praktyce klinicznej, ponieważ mogą one być objawami różnych schorzeń, takich jak schizofrenia, ciężka depresja czy zaburzenia neurologiczne. W kontekście terapii i diagnostyki, ważne jest, aby specjaliści potrafili rozpoznać te objawy oraz zrozumieć ich wpływ na funkcjonowanie pacjenta. W praktyce wykorzystuje się różne metody oceny, takie jak wywiady strukturalne czy kwestionariusze, które pomagają w dokładnej diagnozie i dalszym planowaniu leczenia.

Pytanie 21

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. fizycznej

B. duchowej

C. społecznej

D. psychicznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 22

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych

B. okazanie wartości programów telewizyjnych

C. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji

D. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych

Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.

Pytanie 23

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. prezentuje się jako znana postać

B. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

C. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

D. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 24

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Choreoterapię

B. Talasoterapię

C. Silwoterapię

D. Estetoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 25

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych

B. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę

C. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych

D. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne

Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.

Pytanie 26

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu

B. Improwizacja taneczna do muzyki

C. Śpiewanie wesołych piosenek

D. Zajęcia z elementami jogi

Wizualizacja odcieni zieleni i błękitu jest skuteczną techniką relaksacyjną, ponieważ kolory te mają właściwości uspokajające i kojące. Zieleń, związana z naturą, symbolizuje harmonię i równowagę, co może pomóc w redukcji stresu i lęku. Błękit natomiast jest kolorem spokoju, który może wpływać na obniżenie poziomu napięcia emocjonalnego. W praktyce terapeuta może poprowadzić pacjentkę przez proces wizualizacji, prosząc ją o wyobrażenie sobie spokojnego miejsca, w którym dominuje zieleń i błękit. Technika ta może być szczególnie użyteczna w przypadku osób z atakami paniki, ponieważ skupienie na kolorach i ich właściwościach może odwrócić uwagę od lęku. Dobry terapeuta integruje takie techniki w swoje sesje, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii, podkreślając znaczenie środowiska wizualnego w procesie terapeutycznym.

Pytanie 27

Gdy terapeuta zajęciowy zauważy, że jego podopieczny z cyklofrenią afektywną dwubiegunową nie ma już leków, powinien nawiązać kontakt z

A. coachem

B. psychologiem

C. psychiatrą

D. opiekunem medycznym

Odpowiedź 'z psychiatrą' jest prawidłowa, ponieważ psychiatrzy są lekarzami specjalizującymi się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych, w tym cyklofrenii afektywnej dwubiegunowej. W przypadku pacjenta, który nie ma dostępu do leków, bardzo ważne jest, aby szybko skontaktować go z psychiatrą, który oceni stan zdrowia psychicznego podopiecznego oraz podejmie decyzję o dalszym leczeniu. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent nie tylko potrzebuje recepty na leki, ale także może potrzebować dostosowania dawkowania lub zmiany leków w zależności od jego aktualnego stanu. Psychiatrzy często współpracują z terapeutami zajęciowymi, psychologami oraz innymi profesjonalistami, aby zapewnić kompleksową opiekę. Ponadto zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi opieki zdrowotnej w przypadku zaburzeń psychicznych, kluczowe jest, aby pacjenci mieli stały dostęp do specjalistycznej opieki medycznej, co w tym przypadku oznacza kontakt z psychiatrą.

Pytanie 28

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

B. gładzenia taśmy miedzianej

C. cięcia szkła

D. szlifowania szkła

Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.

Pytanie 29

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

C. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

D. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.

Pytanie 30

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. percepcyjnym

B. kulturowym

C. zewnętrznym

D. wewnętrznym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 31

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu

B. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę

C. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą

D. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych

W kontekście komunikacji interpersonalnej werbalnej, pominięcie kluczowej roli rozumienia nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę prowadzi do błędnych wniosków. Intonacja i gestykulacja, mimo że są istotnymi dodatkowymi elementami, nie są fundamentalne dla samego procesu wymiany informacji. Ich rola polega na wzbogaceniu komunikatu, ale bez zrozumienia słów, nawet najbardziej wyrazista intonacja czy gesty nie będą miały znaczenia. Również śledzenie mimiki twarzy może wspierać komunikację, jednak nie jest warunkiem koniecznym, ponieważ wiele interakcji odbywa się na odległość lub za pośrednictwem technologii. Podobnie, bezpośredni osobisty kontakt może ułatwić proces, ale nie jest absolutnie niezbędny, szczególnie w erze komunikacji cyfrowej, gdzie rozmowy telefoniczne czy wideokonferencje stają się coraz powszechniejsze. W rzeczywistości, kluczowy błąd polega na przyjęciu, że tylko fizyczna obecność lub dodatkowe sygnały niewerbalne zapewniają skuteczną komunikację. Dlatego ćwiczenie umiejętności słuchania, krytycznego myślenia i interpretacji treści jest niezbędne, aby unikać nieporozumień i skutecznie przekazywać swoje myśli i emocje. Warto zwrócić uwagę na te aspekty, aby doskonalić swoje zdolności komunikacyjne w różnych kontekstach.

Pytanie 32

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. diagnozy terapeutycznej

B. planowania działań terapeutycznych

C. ustalania celów terapii

D. prowadzenia zaplanowanych zajęć

Planowanie działań terapeutycznych to kluczowy etap w procesie terapeutycznym, podczas którego terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia podopiecznego. Na tym etapie dokonuje się wyboru materiałów i narzędzi, które będą najefektywniejsze w pracy z danym pacjentem. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować i dobrać odpowiednie metody, techniki oraz materiały wspierające konkretne cele terapeutyczne. Przykładem może być dobór gier edukacyjnych dla dzieci z trudnościami w nauce, które mogą wspierać zarówno rozwój motoryki, jak i umiejętności społecznych. Dobre praktyki w obszarze terapii zalecają, aby dobór narzędzi opierał się na aktualnych badaniach oraz profesjonalnych standardach, co zwiększa efektywność terapii. Warto również pamiętać o dokumentacji postępów oraz regularnym dostosowywaniu planu terapeutycznego w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby pacjenta, co jest zgodne z podejściem opartym na dowodach.

Pytanie 33

Która z charakterystyk tzw. efektywnego planu umożliwia wykonanie zadań planowych, nawet w zmienionych okolicznościach, poprzez uwzględnienie w nim opcji różnych wariantów rozwiązań?

A. Konkretność

B. Elastyczność

C. Celowość

D. Kompletność

Elastyczność w planowaniu to kluczowa cecha, która pozwala na efektywne dostosowanie się do zmieniających się warunków otoczenia oraz różnorodnych okoliczności, które mogą wpłynąć na realizację zadań. Dobrze elastyczny plan uwzględnia różnorodne warianty rozwiązań, co umożliwia szybkie reagowanie na nieprzewidziane sytuacje. Na przykład, w zarządzaniu projektami elastyczność jest priorytetem, co znajduje swoje odzwierciedlenie w metodach zwinnych (agile), gdzie zespół projektowy regularnie przegląda postępy i dostosowuje plany do aktualnych wymagań oraz oczekiwań klienta. Dzięki elastycznemu podejściu można lepiej zarządzać ryzykiem, gdyż plan dostosowuje się do zmian, co minimalizuje potencjalne straty. Standardy zarządzania projektami, takie jak PMBOK, podkreślają znaczenie elastyczności jako sposobu na zapewnienie, że projekty osiągają swoje cele mimo zmieniającego się kontekstu. Elastyczność pozwala również na lepsze wykorzystanie dostępnych zasobów oraz zwiększa szansę na innowacje, co w dzisiejszym dynamicznym środowisku biznesowym jest niezbędne.

Pytanie 34

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. niewidomych od narodzin

B. z achromatopsją

C. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

D. ze schorzeniami reumatycznymi

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 35

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. wyjście do kina

B. rozwiązywanie krzyżówek

C. spacery

D. przygotowanie posiłku

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 36

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. stolarskiej

B. rękodzielniczej

C. ceramicznej

D. kulinarnej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki i angoby to narzędzia i materiały specyficzne dla pracowni ceramicznej. Toczki i klepaczki są szczególnie używane do formowania gliny i uzyskiwania odpowiednich kształtów ceramiki. Wałki są wykorzystywane do rozwałkowywania gliny na cienkie warstwy, co jest kluczowe w procesie tworzenia ceramicznych przedmiotów. Cykliny służą do wygładzania i modelowania powierzchni, co zapewnia estetyczny wygląd finalnych wyrobów. Wybieraki to narzędzia, które umożliwiają precyzyjne wycinanie kształtów z gliny, a angoby to rodzaj gliny stosowanej do pokrywania powierzchni ceramiki, co jest istotne dla uzyskania pożądanej faktury i koloru. Używanie tych narzędzi zgodnie z najlepszymi praktykami ceramicznymi pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości produktów, co jest fundamentem w tej dziedzinie rzemiosła.

Pytanie 37

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. powtarzalności oddziaływań

B. stopniowania trudności

C. wielostronności oddziaływań

D. optymalnej stymulacji

Podane odpowiedzi, takie jak "stopniowania trudności", "powtarzalności oddziaływań" oraz "optymalnej stymulacji", nie oddają istoty terapii opartej na zasadzie wielostronności oddziaływań. Zasada stopniowania trudności odnosi się do technik terapeutycznych, które polegają na stopniowym wprowadzaniu wyzwań, co jest skuteczne w niektórych terapiach, na przykład w terapii ekspozycyjnej. Jednak nie zapewnia kompleksowego podejścia, jakie oferuje wielostronność oddziaływań. Powtarzalność oddziaływań może sugerować, że skuteczność terapii wynika z częstotliwości jej stosowania, co może być mylne. W rzeczywistości, różnorodność i dostosowanie oddziaływań do indywidualnych potrzeb pacjenta są kluczowe dla efektywności terapii. Optymalna stymulacja odnosi się często do teorii zajęć oraz angażowania pacjenta w różnorodne formy aktywności, ale nie uwzględnia całościowego wpływu, jaki różne sfery życia mają na stan psychiczny pacjenta. Dlatego podejścia te mogą prowadzić do ograniczonego rozumienia potrzeb terapeutycznych, co nie sprzyja pełnemu wsparciu pacjenta w jego złożonym procesie zdrowienia.

Pytanie 38

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

Odpowiedź "określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego" jest prawidłowa, ponieważ stanowi kluczowy etap w procesie całościowej oceny geriatrycznej. W tej fazie przeprowadzane jest systematyczne zidentyfikowanie i zrozumienie różnorodnych potrzeb zdrowotnych, psychospołecznych oraz funkcjonalnych osoby, co jest niezbędne do skutecznego planowania dalszej opieki. Analizując problemy oraz możliwości podopiecznego, opiekunowie i specjaliści mogą lepiej dostosować interwencje terapeutyczne do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z dotychczasowymi standardami opieki geriatrycznej. Przykładami zastosowania tej wiedzy mogą być działania takie jak dostosowanie programu rehabilitacyjnego do stanu zdrowia pacjenta lub zaplanowanie wsparcia w codziennych czynnościach, co może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Zgodnie z wytycznymi WHO dotyczącymi opieki nad osobami starszymi, holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, jest kluczowe dla skutecznej interwencji.

Pytanie 39

Który z podopiecznychnie potrzebuje wsparcia przy zakupach?

A. Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną

B. Podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym

C. Podopieczny z chorobą Alzheimera

D. Podopieczny cierpiący na demencję starczą

Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną, nie wymaga pomocy przy robieniu zakupów, ponieważ ta jednostka najczęściej nie wykazuje poważnych deficytów w zakresie zdolności poznawczych ani motorycznych. Nerwica wegetatywna to zaburzenie, które może manifestować się w postaci objawów somatycznych, takich jak bóle głowy, problemy z układem trawiennym czy nadmierna potliwość, jednak nie wpływa to na zdolności do podejmowania decyzji i realizacji codziennych zadań. Praktycznie, osoba z nerwicą wegetatywną może być w pełni zdolna do zarządzania finansami, planowania zakupów czy podejmowania decyzji konsumenckich, co czyni ją samodzielną w tym zakresie. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, chorobą Alzheimera czy demencją starczą zdolności te są znacznie ograniczone, co sprawia, że wymagają wsparcia ze strony innych osób. Warto również zwrócić uwagę na standardy dotyczące wsparcia osób z różnorodnymi schorzeniami, które wskazują na potrzebę indywidualizacji podejścia do każdego podopiecznego, uwzględniając ich specyfikę i zdolności.

Pytanie 40

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 6 godzin

B. 7 godzin

C. 8 godzin

D. 5 godzin

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zajęcia w środowiskowych domach samopomocy powinny być prowadzone przez co najmniej 6 godzin dziennie, 5 dni w tygodniu. Ta regulacja wynika z potrzeby zapewnienia uczestnikom odpowiedniego wsparcia i zaangażowania w różnorodne aktywności, które wpływają na ich rozwój oraz integrację społeczną. Przykładowo, 6-godzinny cykl zajęć może obejmować warsztaty, terapie zajęciowe oraz aktywności fizyczne, co jest istotne dla utrzymania ich dobrostanu psychicznego i fizycznego. Praktyki te są zgodne z ogólnymi standardami w zakresie organizacji wsparcia społecznego, które podkreślają znaczenie regularności i intensywności zajęć w kontekście wzmocnienia umiejętności oraz wsparcia emocjonalnego uczestników. Dodatkowo, zapewnienie odpowiedniej ilości czasu na zajęcia pozwala na dokładniejsze dostosowanie ich do indywidualnych potrzeb oraz aspiracji osób korzystających z tych instytucji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej