Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 31 sierpnia 2025 21:11
Data zakończenia: 31 sierpnia 2025 21:22

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Nowo zatrudniony terapeuta zdobędzie informacje dotyczące zalecanych metod, technik oraz form pracy z podopiecznym w placówce pomocy społecznej?

A. z regulaminu instytucji

B. z analizy sytuacji środowiskowej

C. z dokumentacji o stopniu niepełnosprawności podopiecznego

D. z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca

Wybór odpowiedzi bazującej na statucie instytucji, wywiadzie środowiskowym lub orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności podopiecznego wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące źródeł informacji, jakie są kluczowe w pracy terapeutycznej. Statut instytucji definiuje ramy organizacyjne i zasady funkcjonowania, ale nie zawiera konkretów dotyczących indywidualnych potrzeb mieszkańców. Ponadto, wywiad środowiskowy ma na celu ocenę kontekstu życia podopiecznego i jego relacji z otoczeniem, ale nie dostarcza szczegółowych metod i technik terapeutycznych. Może to prowadzić do błędnych założeń, że ogólne informacje wystarczą do efektywnej pracy. Z kolei orzeczenie o stopniu niepełnosprawności najczęściej odnosi się do aspektów medycznych i prawnych, a nie do specyficznych potrzeb terapeutycznych. Używanie tych dokumentów jako podstawy do wyboru metod pracy może spowodować, że terapeuta będzie działał w oderwaniu od rzeczywistych potrzeb podopiecznego, co jest niezgodne z zasadami pracy w opiece społecznej, które kładą nacisk na indywidualne podejście i dostosowanie działań do specyficznych przypadków. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy, że skuteczna pomoc wymaga znajomości i umiejętności korzystania z dokumentów takich jak indywidualny plan wsparcia, który stanowi podstawę dla podejmowanych działań.

Pytanie 2

Które z poniższych działań jest priorytetowe w pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję?

A. Stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego

B. Prowadzenie zajęć z matematyki i logiki

C. Organizowanie wyjazdów zagranicznych

D. Skupienie się na intensywnych ćwiczeniach fizycznych

W pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję kluczowe jest stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego. Osoby starsze często borykają się z poczuciem osamotnienia, utratą bliskich czy zmniejszonymi możliwościami społecznymi, co może nasilać objawy depresji. Terapeuta zajęciowy, tworząc takie programy, pomaga seniorom w budowaniu relacji, odnajdywaniu sensu życia i wzmacnianiu poczucia własnej wartości. Wsparcie emocjonalne i społeczne jest nie tylko podstawowym elementem terapii, ale też stanowi fundament do dalszej pracy nad poprawą jakości życia pacjentów. Programy te mogą obejmować różnorodne aktywności, takie jak grupy wsparcia, terapie sztuką, czy zajęcia integracyjne, które stymulują pozytywne interakcje społeczne. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na konieczność indywidualnego podejścia do każdego pacjenta oraz dostosowania programów do jego specyficznych potrzeb i zainteresowań. Właściwie zorganizowane wsparcie może znacząco poprawić samopoczucie seniorów, zmniejszyć objawy depresji oraz przyczynić się do ich lepszego funkcjonowania w społeczności.

Pytanie 3

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, zwracając się do podopiecznych stwierdzeniem: Innymi słowy, oczekuje Pan, że podczas zajęć skoncentrujemy się na poprawie Pana samodzielności w codziennych czynnościach?

A. Dowartościowanie

B. Podsumowanie

C. Parafrazę

D. Odzwierciedlenie

Wybór nieprawidłowych technik aktywnego słuchania może wynikać z nieporozumienia dotyczącego ich definicji oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Na przykład, podsumowanie jest techniką, która polega na zebranie i zsyntetyzowaniu kluczowych informacji z dłuższej rozmowy, a nie na powtórzeniu myśli rozmówcy. Przykładem podsumowania byłoby stwierdzenie, które łączy różne aspekty rozmowy w całość, co jednak nie miało miejsca w tym przypadku. Dowartościowanie natomiast ma na celu podkreślenie pozytywnych cech pacjenta lub jego osiągnięć, ale nie odnosi się bezpośrednio do zrozumienia jego oczekiwań. Odzwierciedlenie, jako technika, skupia się na powtarzaniu nie tylko treści, ale i emocji wyrażanych przez rozmówcę. W kontekście podanego przykładu, terapeuta nie odniósł się do emocji pacjenta, lecz jedynie zinterpretował jego prośbę, co czyni te podejścia niewłaściwymi. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do braku efektywności w komunikacji i relacji terapeutycznej. W terapii kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, aby zarówno terapeuta, jak i pacjent czuli się zrozumiani i komfortowo, co w konsekwencji przekłada się na skuteczność terapii.

Pytanie 4

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

B. utraty czucia po jednej stronie ciała

C. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

D. lekceważenia porażonej części ciała

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 5

Podopieczny z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, który porusza się samodzielnie, powinien możliwie jak najczęściej uczestniczyć

A. w treningach interpersonalnych

B. w terapii Snoezelen

C. w grach i zabawach ruchowych

D. w chromoterapii

Odpowiedź, że otyły podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym powinien jak najczęściej brać udział w grach i zabawach ruchowych, jest zgodna z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami. Aktywność fizyczna w formie gier i zabaw ma kluczowe znaczenie nie tylko dla poprawy kondycji fizycznej, ale również dla rozwoju umiejętności społecznych, koordynacji ruchowej oraz poczucia własnej wartości. Zajęcia te można dostosować do indywidualnych możliwości uczestników, co umożliwia ich aktywne uczestnictwo i zabawę. Przykładem mogą być proste gry zespołowe, które promują współpracę, komunikację oraz zaangażowanie. Regularne uczestnictwo w zajęciach ruchowych wspiera także zdrowie psychiczne, redukując stres i poprawiając nastrój. Zgodnie z wytycznymi WHO dotyczącymi aktywności fizycznej dla osób z niepełnosprawnościami, angażowanie ich w ruch i zabawę jest kluczowe dla ich ogólnego rozwoju oraz integracji społecznej.

Pytanie 6

Aby zagwarantować ergonomiczne warunki pracy w pracowni malarskiej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, terapeuta powinien

A. utrzymać odpowiednią temperaturę w pracowni na poziomie 26°C

B. stworzyć miłą atmosferę wśród uczestników zajęć

C. umożliwić łatwy dostęp do materiałów oraz narzędzi malarskich

D. zmniejszyć liczbę narzędzi w pracowni do najniższego możliwego poziomu

Umożliwienie swobodnego dostępu do materiałów i narzędzi malarskich jest kluczowym elementem zapewnienia ergonomicznych warunków pracy w pracowni malarskiej, zwłaszcza dla uczestników zajęć z niepełnosprawnością ruchową. Ergonomia, jako nauka zajmująca się dostosowaniem pracy do możliwości człowieka, podkreśla znaczenie komfortu oraz łatwości w poruszaniu się. Przykładem zastosowania tych zasad może być zorganizowanie przestrzeni roboczej w taki sposób, aby materiały były łatwo dostępne, np. umieszczając je w odpowiednich miejscach, które nie wymagają nadmiernego wysiłku czy zginania ciała. Ważne jest także, aby narzędzia były dostosowane do potrzeb użytkowników, co może obejmować m.in. stosowanie uchwytów ergonomicznych lub narzędzi o lżejszej konstrukcji. Zapewnienie takiego dostępu sprzyja nie tylko efektywności pracy, ale również zwiększa poczucie niezależności uczestników, co jest niezwykle istotne w terapii rehabilitacyjnej. Dobre praktyki wskazują, że przestrzenie robocze powinny być projektowane z myślą o użytkownikach, co znajduje odzwierciedlenie w standardach dotyczących dostępności i użyteczności przestrzeni dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 7

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. sugerujące

B. otwarte

C. zamknięte

D. alternatywne

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 8

Po śmierci męża Pani Teresa stała się bardziej zamknięta w sobie, spędza czas w samotności i unika nawiązywania relacji z innymi. Taki opis sugeruje deprywację potrzeb

A. afiliacji

B. transcendencji

C. fizjologicznych

D. poznawczych

Podczas analizy odpowiedzi, które nie dotyczą deprywacji potrzeby afiliacji, możemy zauważyć poważne nieporozumienia związane z klasyfikacją podstawowych potrzeb ludzkich. Potrzeby poznawcze odnoszą się do chęci zrozumienia świata, poszerzania wiedzy i rozwijania umiejętności intelektualnych. Choć Pani Teresa może odczuwać ograniczenia w sferze poznawczej, jej głównym problemem jest brak kontaktu z innymi, co wskazuje na zupełnie inną kategorię. Z kolei potrzeby transcendencji odnoszą się do dążenia do wyższych wartości, duchowości czy pomocy innym. Tego rodzaju potrzeby mogą pojawić się w późniejszych etapach życia, ale nie są bezpośrednio związane z izolacją emocjonalną po stracie bliskiej osoby. Fizjologiczne potrzeby, takie jak potrzeby związane z odżywianiem, bezpieczeństwem czy zdrowiem, również nie dotyczą bezpośrednio sytuacji Pani Teresy, która, mimo odczuwania smutku, nadal może zaspokajać swoje podstawowe potrzeby fizyczne. Wnioskując, brak zrozumienia, która z potrzeb jest najbardziej dotknięta w opisywanej sytuacji, prowadzi do błędnych wniosków i pomija istotę relacji międzyludzkich, które są kluczowe dla zdrowia psychicznego.

Pytanie 9

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. samorealizacji

B. prestżu i uznania

C. bezpieczeństwa

D. fizjologicznych

Odpowiedź "fizjologicznych" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia rytmu dobowego snu u osób z chorobą Alzheimera są bezpośrednio związane z ich podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. Rytm dobowy snu i czuwania jest kluczowym elementem zdrowego funkcjonowania organizmu, a jego zaburzenia mogą prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak zwiększone ryzyko wypadków, zaburzenia poznawcze czy pogorszenie ogólnego stanu zdrowia. U osób z chorobą Alzheimera, zmiany w cyklu snu mogą być wywołane przez czynniki neurodegeneracyjne, które wpływają na zentrale mechanizmy regulujące sen. W pracy z pacjentami, ważne jest stosowanie dobrych praktyk, takich jak tworzenie stabilnego środowiska do snu, ograniczanie bodźców w godzinach wieczornych oraz regularne wprowadzanie rutyny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie strategii behawioralnych, które mogą pomóc w poprawie jakości snu, jak np. terapia światłem czy techniki relaksacyjne. Zachowanie zdrowego rytmu dobowego jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia pacjentów z demencją, co wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 10

Pacjentka z urazowym uszkodzeniem mózgu ma problemy z przypominaniem sobie zdarzeń po wypadku. Taki typ zaburzeń to amnezja

A. globalna

B. wsteczna

C. następcza

D. psychogenna

Odpowiedź następcza jest poprawna, ponieważ odnosi się do sytuacji, w której osoba ma trudności z zapamiętywaniem informacji, które miały miejsce po określonym wydarzeniu, w tym przypadku urazie mózgu. Amnezja następcza jest typowym objawem uszkodzenia hipokampa lub innych struktur mózgowych odpowiedzialnych za pamięć krótkotrwałą i długotrwałą. Osoby z amnezją następczą mogą pamiętać zdarzenia sprzed urazu, ale mają trudności w przyswajaniu nowych informacji. W praktyce klinicznej ważne jest, aby zrozumieć mechanizmy amnezji następczej, ponieważ może to wpływać na terapię rehabilitacyjną. Należy stosować metody wspomagające zapamiętywanie, takie jak techniki mnemoniczne czy terapia poznawcza, aby pomóc pacjentom w powrocie do sprawności. Amnezja następcza jest również istotna w kontekście diagnostyki neurologicznej, gdzie jej rozpoznanie może wskazywać na konkretne uszkodzenia strukturalne mózgu, co jest kluczowe dla dalszego leczenia.

Pytanie 11

Przedstawienie faktów w kontekście osobistych emocji oraz następstw określonego zachowania, a także zaproponowanie oczekiwanych działań na przyszłość, jest typowe dla sposobu udzielania informacji zwrotnej zgodnie

A. z metodą kanapki

B. z metodą FUKO

C. z techniką Zacznij, Przestań, Kontynuuj

D. z modelem Pendletona

Metoda FUKO, będąca akronimem od "Fakt, Uczucia, Konsekwencje, Oczekiwania", jest skutecznym narzędziem do udzielania informacji zwrotnej. W odróżnieniu od innych technik, FUKO skupia się na wyrażeniu osobistych odczuć związanych z danym zachowaniem, co sprzyja budowaniu relacji opartych na zrozumieniu i empatii. Przykładowo, zamiast tylko opisywać problem, osoba udzielająca informacji zwrotnej może powiedzieć: "Zauważyłem, że nie dotrzymałeś terminu (Fakt). Czułem się zaniepokojony, ponieważ w zespole wszyscy polegają na punktualności (Uczucia). To może prowadzić do opóźnień w projekcie (Konsekwencje). Oczekuję, że w przyszłości będziesz informować nas o ewentualnych trudnościach (Oczekiwania)." Tego rodzaju komunikacja jest zgodna z aktualnymi standardami praktyk feedbackowych, które podkreślają znaczenie otwartości i konstruktywnej krytyki. Wprowadzenie metody FUKO w zespołach może poprawić atmosferę pracy oraz zwiększyć efektywność współpracy.

Pytanie 12

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

B. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

C. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

D. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 13

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. wewnętrzna zgodność

B. realność

C. elastyczność

D. terminowość realizacji

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 14

Przy zmianie bielizny osobistej pacjenta leżącego w łóżku, istotne jest zapewnienie mu prywatności, aby zrealizować jego potrzebę

A. kontaktu z innymi

B. samoopieki

C. samorealizacji

D. poszanowania godności

Odpowiedź "poszanowania godności" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście opieki nad pacjentem, szczególnie tym leżącym w łóżku, zapewnienie intymności jest kluczowym elementem szacunku dla jego osobowości i godności. W praktyce, podczas zmiany bielizny osobistej, warto zachować odpowiednie środki ostrożności, takie jak zasłonięcie pacjenta ekranem lub parawanem, aby nie czuł się narażony na wzrok innych osób. Takie działania nie tylko chronią intymność pacjenta, ale także wpływają na jego psychiczne samopoczucie, co jest niezbędne w trakcie procesu leczenia. Dobry praktyki wskazują, że personel medyczny powinien być świadomy wpływu, jaki ma na pacjenta, a dzięki zapewnieniu mu prywatności, może wspierać jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu. Warto również zauważyć, że poszanowanie godności pacjenta jest częścią standardów etycznych w opiece zdrowotnej, które podkreślają, jak ważne jest traktowanie każdego pacjenta z empatią i zrozumieniem.

Pytanie 15

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. nastroju

B. snu

C. treści myślenia

D. spostrzegania

Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.

Pytanie 16

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

B. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

C. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

D. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 17

Albumy z ilustracjami i słowa, na które wskazując palcem łatwiej można wyjaśnić oraz przekazać to, co się chce powiedzieć, powinny być używane u pacjentów

A. z chorobą Parkinsona

B. z niepełnosprawnością ruchową

C. z niepełnosprawnością sensoryczną

D. z afazją

Odpowiedź 'z afazją' jest poprawna, ponieważ afazja jest zaburzeniem językowym, które wpływa na zdolność pacjenta do komunikacji. Osoby z afazją mogą mieć trudności z mówieniem, rozumieniem, a także z pisanym językiem. Albumy z obrazkami oraz wskazywanie na konkretne słowa ułatwiają pacjentom wyrażanie myśli i uczuć, co jest kluczowe w terapii logopedycznej. Na przykład, korzystając z albumu, pacjent może wskazać obrazek przedstawiający przedmiot lub sytuację, co ułatwia komunikację i zmniejsza frustrację wynikającą z trudności językowych. Dobrymi praktykami w pracy z osobami z afazją są terapie oparte na komunikacji wizualnej, które wspierają pacjentów w odbiorze i nadawaniu informacji. W literaturze specjalistycznej wyróżnia się znaczenie wizualnych pomocy dydaktycznych w rehabilitacji mowy, co potwierdzają liczne badania naukowe.

Pytanie 18

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. zakłócenia emocjonalne

B. sprzężenia zwrotne

C. dekodowanie

D. szumy informacyjne

W kontekście zakłóceń w komunikacji, odpowiedzi takie jak zakłócenia emocjonalne, sprzężenia zwrotne oraz dekodowanie są niewłaściwe z kilku powodów. Zakłócenia emocjonalne mogą odnosić się do osobistych odczuć i reakcji emocjonalnych, które mogą wpływać na sposób odbierania informacji, jednak nie są one bezpośrednio związane z zewnętrznymi przeszkodami, które wpływają na komunikację. sprzężenia zwrotne to proces, w którym odbiorca informacji odpowiada nadawcy, co w istocie jest niezbędnym elementem skutecznej komunikacji, ale nie odnosi się do zakłóceń wywołanych przez czynniki zewnętrzne, takie jak hałas. Dekodowanie to z kolei proces przetwarzania odebranych informacji przez odbiorcę, co może być utrudnione przez szumy, ale nie jest to przyczyna zakłóceń w komunikacji. Często, w odpowiedziach na takie pytania, pojawia się mylne przekonanie, że wszystkie rodzaje zakłóceń są równoważne, co prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczna komunikacja w terapii wymaga świadomości i eliminacji szumów informacyjnych, co jest podstawą do budowy zaufania i efektywnej współpracy między terapeutą a podopiecznym.

Pytanie 19

Pielęgnacja i nawożenie roślin w ramach warsztatów terapii zajęciowej należy do dziedziny

A. chromoterapii

B. hortikuloterapii

C. estetoterapii

D. silwoterapii

Hortikuloterapia to metoda terapeutyczna, która polega na wykorzystaniu roślin i ogrodnictwa w celach zdrowotnych i rehabilitacyjnych. Przesadzanie i nawożenie roślin stanowią integralne elementy tego podejścia, ponieważ angażują uczestników w praktyczne działania, które sprzyjają zarówno poprawie ich umiejętności manualnych, jak i ogólnemu samopoczuciu. Przykładami zastosowania hortikuloterapii mogą być terapie grupowe prowadzone w ogrodach terapeutycznych, gdzie osoby z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu społecznym lub emocjonalnym mogą wspólnie dbać o rośliny, co sprzyja integracji i współpracy. Ponadto, prace związane z ogrodnictwem, takie jak nawożenie, uczą odpowiedzialności oraz pozwalają uczestnikom zobaczyć efekty swojej pracy, co podnosi ich poczucie wartości. Dobre praktyki w hortikuloterapii zakładają indywidualne podejście do uczestników oraz dostosowywanie zadań do ich możliwości, co zwiększa efektywność terapeutyczną oraz satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.

Pytanie 20

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. infantylizmem

B. regresją

C. progresją

D. autoagresją

Infantylizm, progresja i autoagresja to terminy, które odnoszą się do innych zjawisk psychologicznych, często mylonych z regresją. Infantylizm oznacza utrzymywanie się w stanie emocjonalnym lub behawioralnym typowym dla dzieci, ale niekoniecznie pod wpływem stresu. Osoby infantylne mogą przejawiać cechy dziecięce, ale nie zawsze jest to wynikiem przymusu sytuacyjnego, co odróżnia je od regresji. Progresja to termin, który w psychologii odnosi się do rozwoju i ewolucji osobowości, nie zaś do cofania się w rozwoju, jak ma to miejsce w regresji. Może to prowadzić do mylnego wnioskowania, gdyż osoby myślą, że przejawiając cechy dziecięce, rozwijają się w inny sposób. Autoagresja natomiast to zachowanie, które polega na zadawaniu sobie krzywdy, często jako sposób radzenia sobie z emocjami, np. złością czy smutkiem. Zrozumienie tych terminów jest kluczowe dla właściwego podejścia do problemów psychicznych. Często występuje błędne przekonanie, że regresja jest tożsama z infantylizmem lub autoagresją, co jest nieprawidłowe, ponieważ każda z tych koncepcji odnosi się do innego aspektu funkcjonowania psychicznego. Kluczowe w pracy terapeutycznej jest umiejętne rozróżnianie tych zjawisk, aby skutecznie wspierać osoby w kryzysie.

Pytanie 21

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. kaletnictwa

B. dziewiarstwa

C. metaloplastyki

D. papieroplastyki

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 22

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Parafrazę

B. Zachętę

C. Podsumowanie

D. Dowartościowanie

Podsumowanie jest kluczową techniką aktywnego słuchania, która polega na zwięzłym przedstawieniu głównych punktów dyskusji w celu potwierdzenia ich zrozumienia przez rozmówcę. W podanym przykładzie terapeuta zajęciowy wymienia najważniejsze kwestie, które pojawiły się w rozmowie, co nie tylko potwierdza jego zaangażowanie w słuchanie, ale także pozwala podopiecznemu na refleksję nad omawianymi tematami. Technika ta jest szeroko stosowana w terapii, ponieważ umożliwia lepsze zrozumienie perspektywy klienta i buduje zaufanie między terapeutą a podopiecznym. Dzięki podsumowaniu terapeuta może również skierować rozmowę w określonym kierunku, a także upewnić się, że obie strony mają wspólne zrozumienie poruszanych spraw. W praktyce, umiejętność ta jest niezwykle istotna, gdyż pomagając klientowi w zrozumieniu własnych myśli czy emocji, terapeuta staje się nie tylko przewodnikiem, ale również wsparciem w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że podsumowanie powinno być zwięzłe i precyzyjne, aby nie przytłaczało rozmówcy, ale jednocześnie obejmować wszystkie kluczowe elementy dyskusji, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 23

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. wtórnych

B. pierwotnych

C. społecznych

D. stymulujących

Odpowiedź "społecznych" jest prawidłowa, ponieważ nagradzanie dziecka pochwałą i uśmiechem należy do grupy wzmocnień społecznych, które mają kluczowe znaczenie w procesie uczenia się i rozwoju dzieci. Wzmocnienia społeczne to bodźce, które wynikają z interakcji z innymi ludźmi, a ich celem jest zwiększenie prawdopodobieństwa powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, gdy rodzic chwali dziecko za wykonanie zadania, dziecko nie tylko czuje się docenione, ale także uczy się, że jego wysiłek został zauważony i nagrodzony. Wzmocnienia społeczne są często skuteczniejsze niż wzmocnienia materialne, ponieważ wpływają na emocjonalny rozwój dziecka oraz jego zdolność do nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, stosowanie pochwał i pozytywnej reakcji w odpowiedzi na zasługi dziecka wspiera jego motywację wewnętrzną i stanowi fundament dla budowania pozytywnego obrazu samego siebie. Zgodnie z zasadami psychologii rozwojowej, pozytywne wzmocnienia są kluczowe dla efektywnego uczenia się, a ich systematyczne stosowanie może prowadzić do lepszych wyników edukacyjnych i społecznych. Dobrą praktyką jest dostosowywanie rodzaju wzmocnienia do sytuacji oraz indywidualnych potrzeb dziecka, co dodatkowo wzmocni ich efektywność.

Pytanie 24

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

B. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

C. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

D. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

Program komputerowy Canva jest narzędziem skoncentrowanym na projektowaniu graficznym, które umożliwia użytkownikom łatwe i intuicyjne tworzenie różnorodnych materiałów wizualnych, takich jak plakaty, zaproszenia oraz dyplomy. Jego prosty interfejs oraz dostępność szablonów sprawiają, że jest szczególnie przydatny dla terapeutów zajęciowych chcących profesjonalnie przygotować materiały promujące wydarzenia, w których biorą udział ich podopieczni. W praktyce, terapeuci mogą za pomocą Canva szybko dostosować szablony do swoich potrzeb, dodając personalizowane teksty czy obrazy. Narzędzie to wspiera również standardy wizualnej komunikacji, przyczyniając się do atrakcyjności wizualnej przedstawianych treści. Warto zauważyć, że Canva oferuje bogaty zasób grafik i ilustracji, które mogą być używane bezpłatnie lub w ramach subskrypcji. Umożliwia to terapeucie tworzenie angażujących materiałów, które mogą zwiększyć zainteresowanie i zaangażowanie uczestników wydarzeń, co jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej i organizacji wydarzeń.

Pytanie 25

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. plan edukacyjno-wychowawczy

B. diagnozę terapeutyczną

C. plan terapii zajęciowej

D. harmonogram pracy

Wybór diagnozy terapeutycznej jako odpowiedzi na pytanie jest błędny, ponieważ diagnoza ta stanowi wstępny etap pracy terapeuty, który ma na celu zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz potencjału podopiecznego. Diagnoza jest procesem analizy, który może obejmować różnorodne narzędzia oceny, takie jak kwestionariusze, obserwacje czy wywiady. Z kolei harmonogram pracy jest narzędziem organizacyjnym, które określa, kiedy i jak często będą się odbywały sesje terapeutyczne, ale nie zawiera szczegółowych celów ani metod. Plan edukacyjno-wychowawczy odnosi się do ogólnego podejścia do edukacji i wychowania dzieci, a niekoniecznie do specyficznych technik terapii zajęciowej. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest mylenie różnych typów dokumentacji i ich zastosowania. Każdy z wymienionych terminów ma swoje miejsce i znaczenie w kontekście pracy terapeutycznej, jednak kluczowe jest zrozumienie, że plan terapii zajęciowej jest unikalnym i dedykowanym dokumentem, który konkretizuje działania na rzecz konkretnego podopiecznego, co czyni go podstawowym narzędziem w terapii zajęciowej.

Pytanie 26

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

B. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

C. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

D. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 27

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z ustalonego planu działań

B. z opracowanych programów zajęć

C. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

D. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

Ustalanie celów terapeutycznych nie może być traktowane jako proces niezależny od diagnozy funkcjonalnej. Oparcie celów na ustalonym harmonogramie działań może prowadzić do sztywnych i nieefektywnych strategii terapii, które nie uwzględniają indywidualnych potrzeb pacjenta. Harmonogram działań to jedynie plan czasowy, który nie odzwierciedla rzeczywistych trudności i możliwości pacjenta. Ponadto, opracowane scenariusze zajęć mogą być użyteczne, ale nie powinny być podstawą do definiowania celów, gdyż scenariusze te mogą nie odpowiadać realnym potrzebom terapeutycznym. W kontekście terapii zajęciowej, dobieranie metod i technik również jest ważne, ale ich zastosowanie powinno być podporządkowane wcześniej zdefiniowanym celom, które wynikają z analizy funkcjonalnej pacjenta. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków to założenie, że sztywne ramy czasowe czy schematy zajęć są wystarczające do osiągnięcia postępów. W rzeczywistości, skuteczna terapia wymaga elastyczności i umiejętności dostosowania działań do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest kluczowe dla efektywności i jakości świadczonej pomocy.

Pytanie 28

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. przynależności

B. samorealizacji

C. miłości

D. szacunku

Odpowiedź "samorealizacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do najważniejszej potrzeby jednostki w kontekście psychologii humanistycznej, zgodnie z teorią Abrahama Maslowa. Samorealizacja wiąże się z dążeniem do osiągnięcia pełni swojego potencjału oraz realizacji osobistych pasji i celów. W przypadku osoby po amputacji kończyn dolnych, obawy o niemożność podróżowania i fotografowania wskazują na obawę o brak możliwości spełnienia siebie w ważnych dla niej dziedzinach. Aby wspierać tę osobę, istotne jest stworzenie warunków, które umożliwią jej adaptację do nowej sytuacji i znalezienie alternatywnych sposobów na realizację pasji. Przykłady wsparcia obejmują rehabilitację, której celem jest wypracowanie nowych umiejętności mobilności, oraz programy edukacyjne, które uczą technik fotografowania przy użyciu dostosowanego sprzętu. Wsparcie środowiskowe i psychologiczne również odgrywa kluczową rolę w procesie samorealizacji, umożliwiając jednostce dążenie do celów, które są dla niej znaczące.

Pytanie 29

Stosowanie przez terapeutę terminologii, która jest niezrozumiała dla pacjenta, w trakcie rozmowy na temat zdrowego stylu życia, stanowi barierę komunikacyjną?

A. semantyczną

B. kulturową

C. psychologiczną

D. fizyczną

Podejście do problemu komunikacji w kontekście zdrowego trybu życia często prowadzi do nieporozumień, jeżeli nie uwzględnimy specyficznych typów barier. Użycie terminologii, która jest niezrozumiała dla podopiecznego, nie odnosi się do barier fizycznych, które dotyczą aspektów materialnych lub środowiskowych, takich jak dostęp do miejsca spotkania czy zasobów. Bariera kulturowa również nie jest właściwa w tym kontekście, ponieważ odnosi się do różnic w wartościach, normach i przekonaniach między różnymi grupami kulturowymi, które mogą wpływać na interpretację komunikacji, ale niekoniecznie na zrozumienie terminologii. Z drugiej strony, bariera psychologiczna dotyczy czynników emocjonalnych, które mogą wpływać na zdolność jednostki do przetwarzania informacji, takich jak stres czy lęk, co również nie jest w pełni opisane przez ten przypadek. Właściwe rozpoznanie barier semantycznych jest kluczowe, ponieważ umożliwia terapeutom dostosowanie swojego języka i podejścia, co może prowadzić do lepszej interakcji i zrozumienia ze strony pacjenta. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do nieefektywnej komunikacji oraz obniżenia jakości usług terapeutycznych.

Pytanie 30

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

B. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

C. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

D. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 31

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. twardy

B. rzeczowy

C. unikający

D. miękki

Styl miękki w negocjacjach odnosi się do podejścia, które skupia się na utrzymaniu dobrych relacji interpersonalnych oraz szacunku dla drugiej strony. Osoby stosujące ten styl często ustępują w kwestiach mniej istotnych, aby zaspokoić potrzeby partnera i zbudować zaufanie. Przykładem mogą być negocjacje między dostawcą a klientem, gdzie dostawca może zgodzić się na obniżenie ceny na mniejsze zamówienia, aby zbudować długoterminową współpracę. Ważne jest, aby podczas negocjacji używać technik aktywnego słuchania, co pozwala na lepsze zrozumienie oczekiwań drugiej strony. W praktyce styl miękki może być skuteczny w sytuacjach, gdzie priorytetem jest dalsza współpraca i relacje, co jest zgodne z podejściem opartym na win-win, promowanym w wielu standardach negocjacyjnych takich jak principled negotiation. Warto również pamiętać, że chociaż ustępowanie jest korzystne w wielu sytuacjach, kluczowe jest utrzymanie równowagi między własnymi potrzebami a potrzebami partnera, aby uniknąć sytuacji niekorzystnych w przyszłości.

Pytanie 32

Pan Jan w trakcie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc często doświadcza kaszlu, odczuwa duszność w obszarze klatki piersiowej, a także męczy się podczas wykonywania codziennych czynności samoobsługowych oraz wizyt w pobliskim sklepie. Opis ten wskazuje na brak zaspokojenia potrzeb

A. afiliacji

B. bezpieczeństwa

C. estetycznych

D. fizjologicznych

Wybór odpowiedzi dotyczącej deprywacji innych potrzeb, takich jak bezpieczeństwa, estetycznych czy afiliacji, nie jest uzasadniony w kontekście opisanego przypadku. Bezpieczeństwo jest związane z zapewnieniem stabilnych warunków życia, a niekoniecznie z bezpośrednimi objawami zdrowotnymi takimi jak duszność czy kaszel. Oczekiwanie na wsparcie emocjonalne lub przynależność społeczna, które są związane z potrzebami afiliacyjnymi, również nie ma bezpośredniego związku z problemami zdrowotnymi pacjenta. Potrzeby estetyczne dotyczą na ogół pragnienia piękna i estetyki w otoczeniu, co w przypadku pacjentów z przewlekłymi schorzeniami, takimi jak POChP, staje się mało istotne w obliczu ich podstawowych potrzeb fizjologicznych. Typowe błędy myślowe w tym przypadku polegają na nadawaniu większego znaczenia potrzebom wyższym w hierarchii Maslowa, podczas gdy podstawowe potrzeby zdrowotne powinny być traktowane priorytetowo. Osoby z przewlekłymi chorobami często ignorują konieczność zaspokajania najważniejszych potrzeb, co może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia, a tym samym do dalszych komplikacji w życiu codziennym.

Pytanie 33

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

B. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

C. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

D. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

Muzykoterapia czynna oraz ćwiczenia oddechowe są skutecznymi metodami wspierającymi osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, co znajduje potwierdzenie w badaniach z zakresu rehabilitacji. Muzykoterapia czynna, polegająca na aktywnym uczestnictwie w działaniach muzycznych, może poprawić samopoczucie emocjonalne Pani Agnieszki oraz zwiększyć jej motywację do działania. Śpiewanie, które jest jej pasją, nie tylko angażuje układ oddechowy, ale także sprzyja redukcji stresu i poprawie nastroju. Ćwiczenia oddechowe są z kolei nieocenione w kontekście relaksacji, co przyczynia się do łagodzenia bólu oraz napinania mięśni. Poprzez regularne wykonywanie ćwiczeń oddechowych, Pani Agnieszka może nauczyć się lepszej kontroli nad swoim ciałem, co wpłynie na ogólną poprawę jej jakości życia. Warto zwrócić uwagę, że takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznym podejściem w terapii, które uwzględnia aspekty fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjenta.

Pytanie 34

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

B. bajkoterapię

C. terapię zajęciową

D. szkolenie umiejętności praktycznych

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 35

W terapii stosuje się następujące sekwencje etapów:

A. opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji, diagnoza

B. diagnoza, ocena efektów realizacji, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania

C. diagnoza, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

D. opracowanie planu działania, diagnoza, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

Prawidłowa odpowiedź to kolejność: diagnozę, opracowanie planu pracy, realizację planu pracy oraz ocenę efektów pracy. Taki układ odpowiada standardowym praktykom terapeutycznym, w których kluczowe jest najpierw zrozumienie potrzeb pacjenta poprzez diagnozę, co pozwala na właściwe zaplanowanie dalszych działań. Diagnoza, która jest pierwszym krokiem, polega na dokładnej ocenie stanu zdrowia i potrzeb pacjenta oraz sformułowaniu hipotez dotyczących przyczyn ewentualnych problemów. Następnie, na podstawie uzyskanych informacji, opracowuje się plan pracy, który powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i celów terapeutycznych. Realizacja planu pracy to proces, w którym terapeuta i pacjent współpracują, aby osiągnąć ustalone cele. Ostatnim etapem jest ocena efektów pracy, która pozwala na monitorowanie postępów i wprowadzenie ewentualnych modyfikacji w terapii. Przykładowo, w terapii behawioralnej, diagnoza może obejmować obserwację zachowań pacjenta, co prowadzi do stworzenia planu interwencyjnego. Regularna ocena efektów pozwala na adaptację strategii, co zwiększa skuteczność terapii.

Pytanie 36

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

B. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

C. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

D. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

Wybór odpowiedzi polegającej na zaprezentowaniu kolejnych etapów działania, z uwzględnieniem czasu na ich realizację przez podopiecznego, jest zgodny z podejściem terapeutycznym opartego na wsparciu i empatii. Takie podejście pozwala na stopniowe wprowadzanie podopiecznego w proces samodzielnego wykonywania zadań, co jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Dając podopiecznemu możliwość wykonania zadania po każdym etapie instrukcji, terapeuta nie tylko buduje jego pewność siebie, ale także umożliwia mu aktywne uczestnictwo w procesie terapeutycznym. W praktyce, taka metoda może być zastosowana w pracy z dziećmi, osobami starszymi czy osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, w przypadku osoby, która ma trudności z rysowaniem, terapeuta może najpierw pokazać, jak narysować kontur, a następnie dać podopiecznemu czas na samodzielne narysowanie go, co pozwala na stopniowe nabywanie umiejętności. Taka strategia jest także zgodna z zasadami aktywnego uczenia się, które mówią o tym, że skuteczniejsze jest uczenie przez działanie, a nie tylko przez obserwację.

Pytanie 37

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Telewizor, komputer, projektor

B. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

C. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

D. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 38

Fakt, że plan terapii zajęciowej jest realny, oznacza, że

A. plan uwzględnia niezbędne zmiany, które wynikają z okoliczności pojawiających się podczas jego realizacji

B. plan precyzuje ramy czasowe realizacji poszczególnych zadań lub ich składników

C. wykonanie zaplanowanych zadań jest możliwe w ustalonych terminach za pomocą planowanych środków w określonych warunkach

D. poszczególne elementy planu oraz etapy działania są ze sobą skoordynowane z uwagi na miejsce, czas trwania, terminy oraz potrzeby uczestników zajęć

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na szersze nieporozumienia dotyczące planowania terapii zajęciowej. Odniesienia do modyfikacji w trakcie realizacji planu, harmonizacji części planu oraz określania granic czasowych realizacji zadań są ważne, jednak nie odzwierciedlają one kluczowego elementu, jakim jest realność wykonania zadań. W praktyce, jeśli plan nie uwzględnia rzeczywistych warunków, w których będzie realizowany, to nawet najlepsze modyfikacje będą miały ograniczone zastosowanie. Na przykład, nawet najbardziej szczegółowe harmonogramy i terminy mogą być bezużyteczne, jeżeli nie da się ich zrealizować z powodu braku odpowiednich zasobów lub wsparcia. Często terapie zajęciowe są planowane na podstawie idealnych scenariuszy, co prowadzi do trudności w ich realizacji. Ponadto, zbytnia koncentracja na strukturze i zharmonizowaniu działań może powodować, że terapeuci nie dostrzegają, jak ważne jest dostosowanie planu do realnych możliwości uczestników, co jest kluczowe dla skuteczności terapii. Niezrozumienie, że plan musi być nie tylko dobrze zorganizowany, ale także wykonalny w praktyce, jest typowym błędem, który może prowadzić do frustracji zarówno po stronie terapeutów, jak i uczestników zajęć. Dlatego kluczowe jest, aby proces planowania był oparty na realistycznej ocenie możliwości wykonania zadań w określonych warunkach.

Pytanie 39

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. ocenę umiejętności terapeuty

B. spełnienie oczekiwań rodziców

C. śledzenie procesu terapeutycznego

D. identyfikację zainteresowań podopiecznego

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 40

Jaki styl komunikacji opiera się na wspólnej współpracy oraz szacunku dla opinii, potrzeb i oczekiwań pomiędzy terapeutą, podopiecznym a jego rodziną?

A. Uległy

B. Paternalistyczny

C. Autorytarny

D. Partnerski

Styl komunikacji partnerskiej opiera się na wzajemnej współpracy, otwartości i poszanowaniu dla wszystkich stron zaangażowanych w proces terapeutyczny. W tym modelu terapeuta traktuje podopiecznego oraz jego rodzinę jako równorzędnych partnerów, co sprzyja budowaniu zaufania i efektywnej współpracy. Przykładem może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych, gdzie każdy członek zespołu ma możliwość wyrażenia swoich opinii i potrzeb. W praktyce terapeuci stosują różne techniki, takie jak aktywne słuchanie czy techniki wspierające, aby zaangażować podopiecznego w proces decyzyjny. Współpraca w zespole interdyscyplinarnym, w skład którego wchodzą specjaliści z różnych dziedzin, również jest kluczowa i opiera się na zasadzie partnerskiego podejścia. Takie działania są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym, które podkreślają znaczenie holistycznego i zindywidualizowanego podejścia do terapii, uwzględniającego cały kontekst życia pacjenta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej