Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 września 2025 23:49
Data zakończenia: 15 września 2025 00:01

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. plastyczną terapię

C. filmoterapię

D. talasoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 2

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Wypełnianie konturów plasteliną.

B. Szkolenie w zakresie używania laski.

C. Jazda na rowerze tandem.

D. Tworzenie frywolitek.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 3

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. zamknięte.

B. sugerujące.

C. otwarte.

D. projekcyjne.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 4

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. korzystających z wózków inwalidzkich

B. z problemami integracji sensomotorycznej

C. niesłyszących

D. niewidomych

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 5

Jaką skalę powinno się wykorzystać przy ocenie podstawowych aktywności życia codziennego u pacjenta po urazie rdzenia kręgowego?

A. Nortona

B. Katza

C. Folsteina

D. Wechslera

Jeśli wybierzesz złą skalę, to może się zdarzyć, że wyciągniesz błędne wnioski o pacjentach po uszkodzeniu rdzenia kręgowego. Na przykład skala Folsteina jest dobra do oceniania stanu świadomości i funkcji poznawczych, ale nie nadaje się do ADL. Nie powinniśmy jej używać do sprawdzania codziennych umiejętności, bo skupia się raczej na aspektach neurologicznych, a nie na fizycznych możliwościach pacjenta. Z kolei skala Nortona ocenia ryzyko odleżyn, a to też nie dotyczy bezpośrednio tego, jak radzimy sobie w codziennym życiu. A skala Wechslera, to już w ogóle nie wchodzi w grę w kontekście rehabilitacji fizycznej. Jak wybierzesz złe narzędzia, to możesz naprawdę pokręcić z oceną niezależności pacjenta, co może później wpłynąć na plany rehabilitacyjne. Dlatego tak ważne jest, żeby korzystać z odpowiednich skal w ocenie ADL, by robota była zrobiona jak należy.

Pytanie 6

Aby obserwować zachowanie uczestnika podczas cotygodniowej sesji treningowej umiejętności społecznych, terapeutą zajęciowym powinien zastosować metodę obserwacji

A. częściową i pośrednią

B. sporadyczną i grupową

C. całościową i ciągłą

D. fragmentaryczną i indywidualną

Obserwacja całościowa i ciągła to metoda, która pozwala na uzyskanie pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście społecznych interakcji podczas treningu umiejętności społecznych. Dzięki ciągłemu monitorowaniu, terapeuta zajęciowy może dostrzegać zmiany w zachowaniu uczestnika, analizować jego reakcje w różnych sytuacjach i ocenę dynamiki grupy. Przykładem zastosowania tej metody może być obserwacja podopiecznego podczas zadania grupowego, gdzie terapeuta notuje nie tylko bezpośrednie interakcje, ale również obserwuje zachowania w obliczu różnych wyzwań społecznych. Całościowe podejście pozwala na identyfikację pozytywnych i negatywnych wzorców zachowań, co jest kluczowe dla dalszej pracy terapeutycznej oraz dostosowania programów do indywidualnych potrzeb podopiecznych. W praktyce zastosowanie obserwacji całościowej i ciągłej wspiera standardy oparte na dowodach, które wskazują na potrzebę holistycznego podejścia w pracy z osobami wymagającymi wsparcia społecznego.

Pytanie 7

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

B. poprawiania zdjęć

C. odtwarzania plików audio

D. tworzenia prezentacji multimedialnych

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 8

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. śpiewoterapię

B. chromoterapię

C. choreoterapię

D. relaksację

Relaksacja, choreoterapia i chromoterapia, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Parkinsona, nie są bezpośrednio ukierunkowane na rozwijanie umiejętności artykulacyjnych i mimicznych. Relaksacja ma na celu odprężenie i redukcję napięcia mięśniowego, co jest ważne, ale nie przyczynia się bezpośrednio do poprawy zdolności mowy. Choreoterapia, będąca formą terapii ruchowej przy użyciu tańca, może wspierać ogólną mobilność i koordynację, ale nie koncentruje się na specyficznych ćwiczeniach związanych z artykulacją. Z kolei chromoterapia, która wykorzystuje kolory do terapeutycznych celów, nie ma naukowych podstaw, które potwierdzałyby jej skuteczność w kontekście mowy i komunikacji. Często mylnie zakłada się, że metody te mogą być stosowane zamiennie lub równolegle z terapia mowy, co prowadzi do zignorowania specyficznych potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona. Ponadto, kluczowe jest stosowanie podejść, które są oparte na dowodach naukowych i uznawane za najlepsze praktyki w terapii zajęciowej oraz logopedycznej. Niezrozumienie roli śpiewoterapii w kontekście działań stymulujących mową może prowadzić do niewłaściwego doboru metod terapeutycznych, co w efekcie może osłabić postępy w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 9

U uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy występuje triada problemów spowodowanych diagnozą autyzmu jako główną przyczyną niepełnosprawności. Jakie to problemy?

A. zniżony poziom zdolności intelektualnych, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz nadwrażliwość sensoryczna

B. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, trudności z motoryką dużą i małą, problemy z integracją sensoryczną

C. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną oraz powtarzające się wzorce zachowań

D. zwiększony poziom zdolności intelektualnych w wybranych obszarach, trudności z motoryką dużą i małą, nadwrażliwość sensoryczna

Poprawna odpowiedź odnosi się do kluczowych objawów autyzmu, które są definiowane przez kryteria diagnostyczne zawarte w DSM-5 oraz ICD-10. Zaburzenia w sferze interakcji społecznych obejmują trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi, co może przejawiać się brakiem zainteresowania interakcjami społecznymi, trudnościami w odczytywaniu emocji oraz brakiem empatii. Problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną mogą manifestować się w ograniczonej zdolności do wyrażania myśli oraz emocji, co utrudnia codzienne funkcjonowanie i relacje z otoczeniem. Powtarzalne wzorce zachowań, takie jak rytualne ruchy czy sztywność w nawykach, mogą wpływać na zdolność do adaptacji w zmieniających się sytuacjach. W praktyce, zrozumienie tych problemów jest kluczowe dla osób pracujących z uczestnikami zajęć w domach samopomocy, ponieważ umożliwia to dostosowanie metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami podejścia zindywidualizowanego w terapii autyzmu. Przykładem może być zastosowanie terapii behawioralnej, która koncentruje się na rozwijaniu umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych poprzez konkretne techniki, takie jak modelowanie zachowań czy wzmocnienie pozytywne.

Pytanie 10

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. sutasz

B. kolaż

C. quilling

D. kolografia

Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 11

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Poglądowości

B. Przystępności

C. Systematyczności

D. Trwałości

Wybór odpowiedzi związanych z trwałością, przystępnością oraz systematycznością odzwierciedla typowe nieporozumienia dotyczące zasad terapii zajęciowej. Zasada trwałości koncentruje się na zapewnieniu, że umiejętności i wiedza nabyte przez uczestników pozostają skuteczne w dłuższej perspektywie. W kontekście zajęć z pielęgnacji roślin, trwałość umiejętności mogłaby być istotna, jednak sama teoria nie wystarcza do skutecznego wdrażania praktycznych umiejętności, które wymagają bezpośredniego doświadczenia. Zasadniczo, trwałość odnosi się bardziej do utrzymywania efektów terapii, a nie do samego procesu nauczania. Przystępność w kontekście terapii zajęciowej odnosi się do tego, jak łatwo uczestnicy mogą zrozumieć i zaangażować się w zajęcia. Choć jest to istotny aspekt, nie oddaje ono sedna związku między poznawaniem roślin a praktycznym przesadzaniem. Podobnie, zasada systematyczności odnosi się do metodycznego podejścia do nauki i ćwiczeń, co jest ważne, ale nie obejmuje elementu bezpośredniego doświadczenia, który jest niezbędny w przypadku pracy z roślinami. Te błędne wnioski często wynikają z braku zrozumienia, że efektywne nauczanie i terapia wymagają nie tylko teoretycznych podstaw, ale również praktycznego zaangażowania, które umożliwia uczestnikom aktywne poznawanie i stosowanie nabytych umiejętności.

Pytanie 12

Rejestrowanie faktów oraz zdarzeń w zgodności z rzeczywistością, niezależnie od osobistych przekonań, opinii i oczekiwań, stanowi cechę właściwej obserwacji, którą określamy jako

A. intencjonalność

B. metodyczność

C. spostrzegawczość

D. obiektywność

Obiektywność to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o obserwacje. Chodzi o to, żeby zauważyć fakty i zdarzenia takimi, jakie są, bez wpływu swoich emocji czy osobistych przekonań. W badaniach naukowych to szczególnie istotne, bo dzięki temu można uzyskać wiarygodne dane, które inni też mogą sprawdzić. Na przykład, w psychologii, jak chcemy obserwować, jak się ludzie zachowują, to musimy korzystać ze standaryzowanych metod, żeby uniknąć subiektywnych interpretacji. Dobrze jest pamiętać, że obiektywność pomaga w analizie danych, co sprawia, że wyniki są bardziej wiarygodne. Tak samo w dziennikarstwie, musimy przedstawiać fakty w sposób bezstronny, żeby ludzie mogli sami wyciągać wnioski i podejmować decyzje na podstawie przekazanych informacji.

Pytanie 13

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. manii

B. dysforii

C. paratymii

D. dystymii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 14

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. osła

B. psa

C. kota

D. konia

Mówiąc o terapii z udziałem zwierząt, może się zdarzyć, że pomyli się różne rodzaje terapii. Przykładowo, osły są wykorzystywane w aseloterapii, która głównie chodzi o emocjonalne wsparcie, ale to nie to samo, co felinoterapia. Konie z kolei są w hipoterapii, która zajmuje się rehabilitacją fizyczną i emocjonalną, ale nie ma nic wspólnego z kotami. Psy to też inna bajka, bo są wykorzystywane w dogoterapii, która jest popularna, ale nie dotyczy kotów i ich terapeutycznych umiejętności. Często ludzie popełniają błędy myślowe, traktując terapię zwierzęcą jako jedną całość. A tak naprawdę każde zwierzę ma swoje unikalne właściwości terapeutyczne, które powinny być brane pod uwagę, gdy rozpatruje się różne formy wsparcia psychologicznego. Naprawdę warto zrozumieć te różnice, bo to może znacząco wpłynąć na skuteczność terapii zwierzęcej w praktyce i na to, jak dobrze dobierzemy zwierzęta do potrzeb pacjentów.

Pytanie 15

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. kompleksową

B. nadzorowaną

C. systematyczną

D. fragmentaryczną

Obserwacja częściowa to technika, w której terapeuta zajęciowy skupia się na wybranym aspekcie zachowania podopiecznego, co pozwala na dokładniejszą analizę i zrozumienie potrzeb i wyzwań danej osoby. Tego rodzaju obserwacja jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które mają złożone potrzeby zdrowotne lub edukacyjne, ponieważ umożliwia terapeucie identyfikację specyficznych zachowań, które mogą wymagać interwencji lub wsparcia. Na przykład, jeśli podopieczny ma trudności w komunikacji, terapeuta może skoncentrować się na obserwacji sposobu, w jaki ta osoba wyraża swoje potrzeby, co może pomóc w opracowaniu strategii poprawiających interakcję. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na indywidualne podejście do każdego pacjenta. Daje to terapeutom możliwość dostosowywania działań do unikalnych potrzeb i sytuacji życiowych pacjentów, co jest kluczowe dla skuteczności terapii.

Pytanie 16

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. pacjentów z schizofrenią

B. osób z cukrzycą

C. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

D. podopiecznych po udarach mózgowych

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 17

Rozwijanie zdolności do samodzielnego pełnienia ról odpowiednich do wieku osoby z niepełnosprawnością, dostosowanie się do trudniejszych okoliczności życiowych, wynikających z niepełnosprawności oraz integracja poprzez uczestnictwo w różnych aspektach życia publicznego, stanowią cele usprawniania

A. psychicznego

B. zawodowego

C. społecznego

D. fizycznego

Odpowiedź "społecznego" jest właściwa, ponieważ kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról adekwatnych do wieku osoby z niepełnosprawnością oraz integracja w różne sfery życia publicznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Proces ten ma na celu nie tylko poprawę jakości życia osób z niepełnosprawnościami, ale także ich aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Przykłady takich działań to organizowanie warsztatów, które uczą umiejętności życiowych, jak zarządzanie czasem czy komunikacja interpersonalna. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w standardach międzynarodowych, takich jak Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie integracji społecznej. Poprzez działania na rzecz integracji, osoby te mogą lepiej adaptować się do wyzwań życia codziennego i rozwijać swoje umiejętności w kontekście zawodowym oraz społecznym, co w efekcie prowadzi do zwiększenia ich niezależności oraz polepszenia jakości życia.

Pytanie 18

Zniszczenie osłonek mielinowych włókien nerwowych prowadzi do zakłóceń w zakresie

A. napięcia mięśniowego i ruchomości stawów w zespole Downa

B. rozciągliwości mięśniowej oraz siły mięśni w miopatii

C. wrażliwości na bodźce słuchowe i dotykowe w zespole Aspergera

D. odczuwania temperatury, dotyku oraz bólu w przebiegu stwardnienia rozsianego

Uszkodzenie osłonek mielinowych, do którego dochodzi w przebiegu stwardnienia rozsianego, prowadzi do zaburzeń w przewodnictwie impulsów nerwowych. Mielina jest substancją izolującą włókna nerwowe, a jej uszkodzenie powoduje spowolnienie lub nawet zatrzymanie przewodzenia impulsów, co przekłada się na odczuwanie bodźców takich jak temperatura, dotyk oraz ból. Przykładem mogą być objawy takie jak drętwienie, mrowienie czy ból neuropatyczny, które są bezpośrednio związane z uszkodzeniem mieliny. W praktyce klinicznej istotne jest wczesne rozpoznanie i interwencja w przypadku stwardnienia rozsianego, aby zminimalizować te objawy. Terapie mogą obejmować leki immunomodulujące, które mają na celu spowolnienie postępu choroby oraz rehabilitację mającą na celu poprawę jakości życia pacjentów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla specjalistów zajmujących się neurologią i rehabilitacją.

Pytanie 19

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Sherborne

B. Dennisona

C. Orffa

D. Klanzy

Chociaż każda z wymienionych metod ma swoje unikalne cechy, nie wszystkie są odpowiednie w kontekście zabaw z dużą, kolorową chustą. Metoda Orffa, oparta na muzykalności i rytmie, skupia się głównie na nauczaniu poprzez muzykę i zabawę, co może obejmować instrumenty perkusyjne czy różnorodne formy ruchu, ale nie koncentruje się na wykorzystaniu chust. Z kolei metoda Dennisona, która ma na celu wspieranie integracji sensorycznej i rozwijanie umiejętności poznawczych przez ruch, również nie opiera się na pracy z chustą. Jej podejście skupia się na dążeniu do harmonii ciała i umysłu, co jest wartościowe, lecz nie wykorzystuje specyficznych narzędzi, takich jak chusta. Metoda Sherborne, koncentrująca się na rozwoju poprzez ruch i interakcję fizyczną, może wykorzystywać różne materiały, ale nie jest znana z pracy z dużymi chustami w taki sposób, jak metoda Klanzy. W związku z tym, wybór Klanzy jako poprawnej odpowiedzi jest odpowiedni, ponieważ jest to metoda, która wprost odnosi się do zabaw z chustą i wykorzystuje ją jako kluczowy element aktywności. Błędne zrozumienie tego zagadnienia może prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących odpowiednich metod pedagogicznych oraz ich zastosowań w pracy z dziećmi.

Pytanie 20

Aby zainspirować podopiecznego do uczestnictwa w zajęciach, terapeuta powinien zastosować pozytywne wzmocnienia, kierując się zasadą, że

A. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako długoterminowy cel

B. należy nagradzać jedynie wymierne rezultaty działań, a nie intencje i wysiłki

C. działania powinny być wzmacniane niezwłocznie po ich zrealizowaniu

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim polegać na dobrach materialnych i konsumcyjnych

Zastosowanie metody wzmocnień pozytywnych, polegającej na wzmacnianiu zachowań bezpośrednio po ich wystąpieniu, jest fundamentalnym elementem skutecznej terapii i uczenia się. Badania psychologiczne potwierdzają, że natychmiastowe wzmocnienie zwiększa prawdopodobieństwo, że dane zachowanie zostanie powtórzone w przyszłości. Przykładem może być sytuacja, w której terapeutka, widząc, że jej podopieczny aktywnie uczestniczy w zajęciach, natychmiast chwali go, co skutkuje zwiększeniem jego motywacji do dalszego angażowania się. W praktyce terapeutów oznacza to konieczność uważnego obserwowania i reagowania na pozytywne zachowania, co jest zgodne z zasadami teorii uczenia się Behawioralnego. Takie podejście jest szeroko rekomendowane w literaturze psychologicznej oraz w standardach terapii, gdzie podkreśla się znaczenie natychmiastowego wzmocnienia jako kluczowego czynnika w procesie uczenia się.

Pytanie 21

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. dominacji

B. rywalizacji

C. kompromisu

D. unikania

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 22

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Bajki oraz wiersze

B. Igły i nici

C. Płyty z muzyką

D. Gry planszowe i stolikowe

Bajki i wiersze, chociaż są wartościowymi narzędziami, które mogą być wykorzystywane w terapii, nie są tak skuteczne w bezpośrednich interakcjach społecznych jak gry planszowe i stolikowe. Bajki często mają charakter jednowymiarowy i koncentrują się na przekazaniu moralnych wartości, ale nie angażują uczestników w sposób, który by promował aktywną współpracę czy rywalizację. Udział w bajkach może być bierny, co ogranicza możliwości rozwijania umiejętności interpersonalnych. Muzyczne płyty mogą wspierać relaksację czy stymulację sensoryczną, ale nie oferują strukturalnych interakcji, które są kluczowe w ludoterapii. W przypadku igieł i nici, choć mogą być stosowane w niektórych terapiach zajęciowych, nie są odpowiednie dla ludoterapii, która opiera się na dynamicznych interakcjach i zabawie. Takie pomoce mogą wprowadzać do terapii elementy rzemiosła, ale w kontekście ludoterapii nie dostarczają one odpowiednich doświadczeń społecznych. W rezultacie, opieranie zajęć na tych materiałach może prowadzić do ograniczenia efektywności terapii oraz niepełnego wykorzystania potencjału, jaki niosą gry planszowe i stolikowe, które są zaprojektowane tak, aby sprzyjały aktywnej współpracy, komunikacji i kognitywnemu rozwijaniu się uczestników.

Pytanie 23

Zasady kwalifikacji uczestnika do warsztatów terapii zajęciowej powinny być ujęte

A. w karcie przyjęć do placówki

B. w regulaminie organizacyjnym placówki

C. w zeszycie przyjęć do placówki

D. w inwentarzu zadań organizacyjnych

W kontekście organizacji warsztatów terapii zajęciowej, kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie dokumenty powinny pełnić rolę informacyjną oraz regulacyjną, co nie jest spełnione przez inwentarz zadań organizacyjnych, zeszyt przyjęć, czy kartę przyjęć. Inwentarz zadań organizacyjnych jest narzędziem do zarządzania zadaniami i może pomóc w planowaniu, ale nie jest odpowiednim miejscem na szczegółowe zasady dotyczące przyjęcia uczestników. Zeszyt przyjęć do placówki, mimo że rejestruje osoby przyjmowane, nie dostarcza pełnych informacji o procedurach oraz kryteriach przyjęcia, co może prowadzić do niejasności i niezgodności z wymaganiami prawnymi. Karta przyjęć, z drugiej strony, jest często dokumentem operacyjnym, który ma na celu zbieranie podstawowych danych o uczestniku, ale nie zastępuje regulaminu, który powinien jasno określać standardy oraz zasady działania placówki w sposób zorganizowany i przejrzysty. W związku z tym, brak odpowiednich zapisów w regulaminie organizacyjnym może prowadzić do nieprawidłowego zarządzania i obniżenia jakości świadczonych usług terapeutycznych.

Pytanie 24

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. sprzężenie zwrotne

B. szum komunikacyjny

C. kodowanie

D. dekodowanie

Odpowiedź "sprzężenie zwrotne" jest poprawna, ponieważ odnosi się do kluczowego elementu w procesie komunikacji interpersonalnej. Sprzężenie zwrotne to reakcja odbiorcy na przekaz nadawcy, która pozwala na ocenę efektywności komunikacji. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel przekazuje wiedzę uczniom, a ich pytania i komentarze są odzwierciedleniem zrozumienia lub braku zrozumienia materiału. Taki feedback pozwala nauczycielowi dostosować sposób przekazywania informacji, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji. W kontekście standardów komunikacyjnych, sprzężenie zwrotne jest niezbędne do utrzymania dialogu, a także do poprawy relacji interpersonalnych. W praktyce, skuteczne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego może prowadzić do lepszego zrozumienia i współpracy w zespołach, co jest wspierane przez różne metody pracy, takie jak metoda 360 stopni w ocenach wydajności.

Pytanie 25

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

B. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

C. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

D. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

Wybór czynności takich jak grupowe czytanie książki i dyskusja nad nią nie odpowiada na podstawowy cel poprawy umiejętności samoobsługowych. Chociaż czytanie może rozwijać inne aspekty, takie jak umiejętności poznawcze czy komunikacyjne, nie przyczynia się bezpośrednio do doskonalenia zdolności manualnych i samoobsługowych, które są kluczowe dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym. Podobnie, malowanie metodą dziesięciu palców, mimo że angażuje zdolności manualne, nie jest konkretnym przykładem umiejętności samoobsługowej, jaką jest spożywanie posiłków. Kolejną propozycją, spacer po lesie z asystentem, choć korzystną dla zdrowia fizycznego i psychicznego, także nie ma zastosowania w kontekście rozwijania umiejętności manualnych związanych z samoobsługą. Tego rodzaju aktywności mogą prowadzić do błędnego myślenia, że jakiekolwiek czynności fizyczne są wystarczające dla wsparcia rozwoju umiejętności, podczas gdy kluczowe jest skupienie się na konkretnych zadaniach, które mają na celu udoskonalenie precyzyjnych ruchów rąk i chwytów. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby przemyśleć wybór aktywności, które są ściśle związane z codziennymi czynnościami, które pacjent powinien opanować, co jest zgodne z zasadami rehabilitacji i terapii zajęciowej.

Pytanie 26

Dokładny opis działań potrzebny do efektywnego przeprowadzenia zajęć terapeutycznych jest umieszczany

A. w indywidualnym planie wspierająco-aktywizującym

B. w indywidualnym programie terapeutycznym

C. w scenariuszu zajęć

D. w diagnozie terapeutycznej

Odpowiedzi zawierające pojęcia jak indywidualny plan wspierająco-aktywizujący, indywidualny program terapeutyczny oraz diagnoza terapeutyczna wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące struktury i celu dokumentacji w terapii. Indywidualny plan wspierająco-aktywizujący koncentruje się na wzmocnieniu i aktywizacji uczestnika, ale nie jest szczegółowym zapisem działań, a raczej ogólnym zarysem podejścia. Z kolei indywidualny program terapeutyczny jest bardziej skoncentrowany na konkretnych celach terapeutycznych i metodach, ale nie zawiera szczegółowych instrukcji dotyczących przebiegu zajęć. Diagnoza terapeutyczna ma na celu ocenę stanu zdrowia i potrzeb terapeutycznych, a nie opracowanie planu działania. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych terminów i zakładanie, że każdy z nich pełni tę samą funkcję. W rzeczywistości, kluczowe jest, aby zrozumieć, że scenariusz zajęć jest praktycznym narzędziem, które ułatwia codzienną pracę terapeuty, podczas gdy inne dokumenty pełnią różne, choć równie istotne, role w procesie terapeutycznym. Dobrze opracowany scenariusz działań stanowi fundament efektywnego prowadzenia zajęć i osiągania zamierzonych celów terapeutycznych.

Pytanie 27

Zaburzenia takie jak osłupienie, hiperbulia oraz zahamowanie klasyfikowane są jako

A. orientacji

B. napędu psychoruchowego

C. myślenia

D. spostrzegania

Osłupienie, hiperbulia i zahamowanie to zaburzenia, które są klasyfikowane jako problemy napędu psychoruchowego. Napęd psychoruchowy odnosi się do poziomu energii psychicznej i motywacji, które wpływają na aktywność jednostki. Osłupienie może prowadzić do znacznego ograniczenia aktywności oraz trudności w podejmowaniu decyzji, co jest charakterystyczne dla stanów depresyjnych lub psychotycznych. Hiperbulia, z drugiej strony, oznacza nadmierną aktywność psychoruchową, co może objawiać się w postaci niekontrolowanego działania, nadpobudliwości czy impulsywności. Zahamowanie może się manifestować jako depresyjny spadek aktywności, obniżenie motywacji oraz trudności w wykonywaniu codziennych czynności. W praktyce, zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w psychologii i psychiatrii, ponieważ pozwala na właściwą diagnozę oraz dobór skutecznych metod terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, leczenie farmakologiczne czy psychoterapia. W kontekście medycyny opartej na dowodach, kluczowe jest przeanalizowanie, w jaki sposób te objawy wpływają na funkcjonowanie pacjenta i jakie interwencje mogą przynieść ulgę w objawach oraz poprawić jakość życia.

Pytanie 28

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. pracownikiem socjalnym

B. protetykiem

C. pedagogiem specjalnym

D. fizjoterapeutą

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 29

Podczas komunikacji z pacjentem w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera, terapeutę należy

A. formułować krótkie i jasne zdania

B. gestykulować jak najwięcej oraz mówić głośno

C. nawiązywać do wspomnień z młodości pacjenta

D. wykorzystać metodę Blissa

Właściwe komunikowanie się z podopiecznym w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera polega na używaniu krótkich i jednoznacznych zdań. Osoby z tą chorobą często mają trudności ze zrozumieniem skomplikowanych struktur językowych oraz nadmiaru informacji. Używając prostego i klarownego języka, terapeuta ułatwia podopiecznemu zrozumienie przekazu, co jest kluczowe dla wzmocnienia poczucia bezpieczeństwa i komfortu. Przykładem może być stwierdzenie "Chodźmy na spacer" zamiast "Czy chciałbyś wyjść na świeżym powietrzu i popatrzeć na drzewa?". Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Stowarzyszenia Alzheimer’s Association, które sugeruje stosowanie prostego języka oraz unikanie wielokrotnych pytań. Dodatkowo, terapeuci powinni być cierpliwi, dając podopiecznemu czas na zrozumienie i odpowiedź, co wspiera jego samodzielność i aktywność.

Pytanie 30

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Dennisona

B. Klanzy

C. Sherborne

D. Orffa

Cykl leniwych ósemek jest charakterystycznym ćwiczeniem stosowanym w metodzie Dennisona, która koncentruje się na integracji sensorycznej i poprawie funkcji poznawczych. Metoda ta ma na celu wspieranie rozwijania umiejętności takich jak koncentracja, koordynacja oraz umiejętności społeczne. Ćwiczenie to zalicza się do ruchowych zadań wspomagających procesy myślenia i uczenia się. W praktyce, wykonywanie leniwych ósemek angażuje obie półkule mózgowe, co przyczynia się do zwiększenia efektywności nauczania oraz przetwarzania informacji. Dzięki regularnemu wykonywaniu tego typu ćwiczeń, uczestnicy są w stanie poprawić swoje zdolności do skupienia uwagi oraz lepiej radzić sobie ze stresem. Metoda Dennisona jest szeroko uznawana w terapii pedagogicznej i rehabilitacyjnej, a jej zastosowanie w pracy z dziećmi oraz dorosłymi przynosi wymierne rezultaty, takie jak lepsze zapamiętywanie oraz sprawniejsza komunikacja. Warto również zauważyć, że ćwiczenia takie jak leniwe ósemki można łatwo dostosować do różnych grup wiekowych i poziomów sprawności, co czyni je wszechstronnym narzędziem w procesie terapeutycznym.

Pytanie 31

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. informację zwrotną

B. odzwierciedlanie zachowań

C. ocenianie

D. blokadę komunikacyjną

Alternatywne odpowiedzi odzwierciedlają błędne koncepcje, które mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat praktyk terapeutycznych. Osądzanie, jako pierwsza z błędnych opcji, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta wyraża swoje negatywne opinie w sposób, który może być odbierany jako krytyka, a nie konstruktywna informacja. Tego rodzaju podejście może zrazić podopiecznego i zablokować efektywną komunikację. Kluczowe w terapii jest budowanie relacji opartych na zaufaniu, co jest niemożliwe, gdy terapeuta stosuje osądzanie. Kolejna opcja, blokada językowa, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta nie pozwala podopiecznemu na wyrażanie swoich myśli i uczuć, co jest sprzeczne z ideą otwartej komunikacji, która jest fundamentem skutecznej terapii. Odzwierciedlanie zachowań, ostatnia z odpowiedzi, polega na powtarzaniu lub naśladowaniu zachowań podopiecznego, co w tym kontekście, nie odnosi się do wyrażania spostrzeżeń w konstruktywny sposób. Takie podejście może być pomocne w niektórych sytuacjach, jednak nie przyczynia się do rozwoju świadomości u podopiecznego w kontekście jego spóźnień. Zrozumienie różnicy między tymi podejściami jest kluczowe dla efektywności pracy terapeutycznej oraz dla budowania pozytywnych relacji z podopiecznymi.

Pytanie 32

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z ustalonego planu działań

B. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

C. z opracowanych programów zajęć

D. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 33

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. Parkinsona

B. Alzheimera

C. nowotworowego

D. metabolicznego

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 34

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

B. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

C. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

D. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 35

Przy planowaniu indywidualnej terapii zajęciowej dla pacjenta po udarze mózgu, terapeuta zajęciowy powinien na początku uwzględnić w projekcie

A. czas i lokalizację zajęć

B. diagnozę terapeutyczną

C. zwyczaje oraz zainteresowania podopiecznego

D. metody terapeutyczne

Czas i miejsce odbywania zajęć są ważnymi elementami organizacyjnymi, ale nie mogą stanowić podstawowego kryterium planowania terapii. Wiele osób myśli, że jedynie dostosowanie harmonogramu zajęć jest kluczowe, co może prowadzić do zaniedbania bardziej istotnych aspektów, takich jak diagnoza terapeutyczna. Kolejnym błędnym podejściem jest skupienie się na technikach terapii, które powinny być jedynie narzędziem wspierającym cel terapeutyczny, a nie punktem wyjścia. Techniki terapii muszą być dobierane na podstawie wyników diagnozy, a nie stosowane w oderwaniu od realnych potrzeb pacjenta. Zwyczaje i hobby podopiecznego również mają swoje miejsce w procesie terapii, jednak powinny być uwzględnione po ustaleniu diagnozy terapeutycznej, która wyznacza priorytety działań. Ignorowanie diagnozy na rzecz technicznych aspektów, takich jak metody czy preferencje pacjenta, może prowadzić do nieefektywnej terapii. Właściwa diagnostyka pozwala na ukierunkowanie działań terapeutycznych w sposób, który odpowiada na rzeczywiste wyzwania pacjenta, a nie jedynie na jego zainteresowania, co może prowadzić do rozczarowujących wyników i marnowania zasobów terapeutycznych.

Pytanie 36

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Odżywiania, szacunku

B. Przyjaźni, wiedzy

C. Snu, wypoczynku

D. Miłości, odpoczynku

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 37

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

B. o wyższym blacie stołu

C. o wsparciu pod przedramię

D. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 38

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

B. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

C. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

D. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

Odpowiedź, że terapeutka stosuje pytania otwarte, aby nakłonić podopiecznego do rozbudowania odpowiedzi, jest prawidłowa. Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w pracy terapeutycznej, ponieważ umożliwiają podopiecznym swobodne wyrażanie myśli oraz emocji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu ich problemów. Tego rodzaju pytania nie ograniczają się do prostych odpowiedzi i skłaniają do refleksji, co z kolei pozwala na odkrycie nowych aspektów sytuacji życiowej podopiecznego. Na przykład, pytanie 'Jak się czujesz w związku z ostatnimi wydarzeniami?' zachęca do dłuższej odpowiedzi, w przeciwieństwie do pytania zamkniętego, które mogłoby ograniczyć odpowiedź do 'dobrze' lub 'źle'. W praktyce terapeutycznej wykorzystywanie pytań otwartych jest zgodne z zasadami empatycznego słuchania i wspierania aktywnego uczestnictwa podopiecznego w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że takie podejście jest także zgodne z zaleceniami wielu międzynarodowych standardów, takich jak te przedstawione przez American Psychological Association, które podkreślają znaczenie angażowania pacjentów w terapeutyczne dialogi.

Pytanie 39

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

B. nawiązać relację między nim a terapeutą

C. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

D. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 40

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

B. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

C. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

D. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

Dokładne określenie problemów, potrzeb, możliwości i preferencji podopiecznego jest kluczowym etapem w procesie diagnozowania, który wyznacza fundamenty dla dalszej pracy terapeutycznej. Poprzedza on definiowanie celów terapeutycznych, ponieważ umożliwia zrozumienie unikalnej sytuacji każdego podopiecznego. W praktyce terapeutycznej, na przykład w psychoterapii, ważne jest, aby terapeuta zbierał szczegółowe informacje o doświadczeniach, emocjach oraz wartościach podopiecznego. Dzięki temu można opracować cele, które są realistyczne, osiągalne i dostosowane do indywidualnych potrzeb. W zgodzie z najlepszymi praktykami w psychologii i terapii, taki krok pozwala na stworzenie przestrzeni do efektywnej współpracy pomiędzy terapeutą a podopiecznym, co zwiększa szansę na sukces terapeutyczny. W kontekście standardów etycznych, takich jak te zawarte w kodeksach postępowania, istotne jest, aby proces diagnozowania był przeprowadzany z pełnym poszanowaniem podmiotowości podopiecznego oraz jego autonomii."

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej