Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 2 lipca 2025 11:08
  • Data zakończenia: 2 lipca 2025 11:20

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Przystępności
B. Aktywności
C. Systematyczności
D. Poglądowości
Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.
Pytanie 2

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. partnerstwa
B. optymalnej stymulacji
C. wieloaspektowości
D. stopniowego zwiększania trudności
Wybór odpowiedzi związanych z innymi zasadami, takimi jak stopniowanie trudności, optymalna stymulacja czy wielostronność, nie uwzględnia kluczowej idei partnerstwa w terapii psychiatrycznej. Stopniowanie trudności odnosi się do podejścia, w którym wyzwania terapeutyczne są dostosowywane do możliwości pacjenta, jednak niekoniecznie wiąże się z aktywnym uczestnictwem w grupowych działaniach. Optymalna stymulacja koncentruje się na dostosowywaniu poziomu stymulacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co również nie odnosi się bezpośrednio do interakcji społecznych. Z kolei koncepcja wielostronności sugeruje zróżnicowane podejścia do terapii, ale nie podkreśla wartości współpracy i partnerstwa jako fundamentu skutecznego leczenia. Typowym błędem jest mylenie aktywnego zaangażowania pacjentów z technicznym podejściem do terapii, gdzie pacjenci są postrzegani jedynie jako obiekty terapii, a nie współtwórcy procesu zdrowienia. W rzeczywistości, stworzenie efektywnego i wspierającego klimatu terapeutycznego wymaga nie tylko zastosowania odpowiednich metod, ale także głębokiego zrozumienia roli partnerstwa w terapii, co jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w leczeniu.
Pytanie 3

Pacjent na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni codziennie informuje terapeutę o odczuwaniu ulatniającego się gazu. W budynku nie ma żadnej instalacji gazowej. U pacjenta występuje zaburzenie o charakterze

A. amnezji
B. konfabulacji
C. urojeń
D. halucynacji
Amnezja, konfabulacja i urojenia to stany psychiczne, które różnią się od halucynacji, a zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej diagnozy i terapii. Amnezja to utrata pamięci, która może być spowodowana urazami, stresem lub innymi czynnikami. W przypadku pacjenta nie ma mowy o utracie pamięci, ponieważ zgłasza on konkretne odczucia, a nie brak pamięci na temat tego, co się wydarzyło. Konfabulacja to proces, w którym osoba tworzy fałszywe wspomnienia, wypełniając luki w pamięci. Osoba konfabulująca nie jest świadoma, że to, co mówi, nie jest prawdą, a jej problemy dotyczą bardziej pamięci niż zmysłów. Z kolei urojenia to fałszywe przekonania, które są mocno zakorzenione i niezależne od rzeczywistości, na przykład przekonanie, że ktoś jest śledzony. W przypadku pacjenta zgłaszającego zapach gazu, nie mamy do czynienia z wytworzeniem fikcyjnych przekonań, lecz z doświadczaniem zjawiska percepcyjnego, które jest typowe dla halucynacji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w pracy z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi, ponieważ wpływa na wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz na interpretację zachowań pacjenta. Wybór niewłaściwej terminologii może prowadzić do błędnej diagnozy, co z kolei może negatywnie wpłynąć na efektywność leczenia.
Pytanie 4

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Przynależności.
B. Fizjologiczną.
C. Samorealizacji.
D. Bezpieczeństwa.
Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.
Pytanie 5

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji
B. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe
C. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań
D. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze
Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.
Pytanie 6

Jakiego rodzaju wywiadu użył terapeuta, aby poinformować pacjenta o celach i charakterze badania oraz zadając zamknięte pytania według ściśle ustalonej kolejności?

A. Pośredni nieustrukturyzowany
B. Indywidualny swobodny
C. Jawny skategoryzowany
D. Nieformalny uczestniczący
Pośredni nieustrukturyzowany wywiad polega na swobodnym zadawaniu pytań, co może wprowadzać wiele zmiennych i subiektywnych interpretacji. Tego rodzaju podejście jest użyteczne w mniej formalnych badaniach, ale w kontekście jasno określonych celów i standardów, jakie stawia jawny skategoryzowany wywiad, nie jest ono odpowiednie. W przypadku nieformalnego uczestniczącego wywiadu, terapeuta angażuje się w rozmowę w sposób bardziej swobodny, co nie sprzyja uzyskiwaniu dokładnych danych ani nie zapewnia struktury potrzebnej do analizy. Indywidualny swobodny wywiad również charakteryzuje się brakiem ściśle określonej struktury, co może prowadzić do niejednoznacznych lub trudnych do porównania odpowiedzi. Typowe błędy myślowe mogą obejmować mylenie struktury wywiadu z jego stylistyką: wiele osób może zakładać, że luźniejsza forma wywiadu jest bardziej efektywna, nie dostrzegając, że w kontekście badań klinicznych czy psychologicznych, precyzja i powtarzalność uzyskiwanych informacji są kluczowe. W przeciwieństwie do jawnego skategoryzowanego wywiadu, inne formy nie zapewniają takiej samej jakości danych, co może prowadzić do błędnych wniosków i utrudniać późniejsze analizy statystyczne.
Pytanie 7

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Kinezyterapia
B. Ćwiczenie umiejętności praktycznych
C. Malarstwo
D. Animaloterapia
Wybieranie innych metod terapii nie jest za bardzo dobre w przypadku osoby z schizofrenią paranoidalną, zwłaszcza jeśli chodzi o trudności w komunikacji. Trening umiejętności praktycznych, mimo że ważny w rehabilitacji, skupia się głównie na codziennych czynnościach, a to nie zawsze pomaga w wyrażaniu emocji. Często osoby z problemami psychicznymi mają kłopoty z interakcjami, a taki trening nie daje im narzędzi do pokazywania bardziej złożonych emocji. Kinezyterapia, mimo że poprawia kondycję fizyczną, nie angażuje emocjonalnie, więc to też nie jest najlepsza opcja. Animaloterapia, chociaż może pomóc w redukcji lęku, nie daje możliwości emocjonalnej komunikacji. To przecież interakcja ze zwierzętami, a to nie spełnia potrzeby wyrażenia się słowami czy przez sztukę. Dla osób, które mają problem z mówieniem, ważne jest, żeby stworzyć im warunki do wyrażenia siebie w inny sposób. Dlatego przy wyborze terapii, dobrze jest kierować się tym, jak bardzo metoda pozwala na ekspresję emocji, co w przypadku schizofrenii paranoidalnej jest szczególnie ważne.
Pytanie 8

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z zespołem Downa
B. z paraplegią
C. z astmą oskrzelową
D. z mózgowym porażeniem dziecięcym
Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.
Pytanie 9

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. trening umiejętności higienicznych
B. trening umiejętności technicznych
C. psychoterapię
D. socjoterapię
Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.
Pytanie 10

Zajęcia z zastosowaniem gier paluszkowych oraz wyliczanek są zalecane dla

A. seniorów w początkowym stadium choroby Alzheimera
B. dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy
C. osób dorosłych z problemem jąkania
D. dorosłych z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej
Zabawy paluszkowe i wyliczanki stanowią niezwykle ważny element terapii dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy. Działania te, poprzez angażowanie dzieci w interaktywną aktywność, stymulują rozwój motoryki małej oraz wspierają procesy językowe. Paluszki są doskonałym narzędziem do nauki poprzez zabawę, co jest zgodne z ideą wczesnej interwencji w logopedii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują te formy aktywności do poprawy artykulacji, rytmiki mowy oraz budowania słownictwa. Warto podkreślić, że zabawy te sprzyjają także integracji społecznej, co ma kluczowe znaczenie w kontekście rozwoju emocjonalnego dzieci. Zastosowanie zabaw paluszkowych wspiera również rozwój kreatywności i wyobraźni, co jest szczególnie istotne w pracy z dziećmi. Standardy pracy z dziećmi z zaburzeniami mowy wskazują na konieczność stosowania różnorodnych metod, a zabawy paluszkowe stanowią jedną z nich, cenioną przez specjalistów w terapii logopedycznej.
Pytanie 11

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Improwizacja taneczna do muzyki
B. Śpiewanie wesołych piosenek
C. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu
D. Zajęcia z elementami jogi
Wizualizacja odcieni zieleni i błękitu jest skuteczną techniką relaksacyjną, ponieważ kolory te mają właściwości uspokajające i kojące. Zieleń, związana z naturą, symbolizuje harmonię i równowagę, co może pomóc w redukcji stresu i lęku. Błękit natomiast jest kolorem spokoju, który może wpływać na obniżenie poziomu napięcia emocjonalnego. W praktyce terapeuta może poprowadzić pacjentkę przez proces wizualizacji, prosząc ją o wyobrażenie sobie spokojnego miejsca, w którym dominuje zieleń i błękit. Technika ta może być szczególnie użyteczna w przypadku osób z atakami paniki, ponieważ skupienie na kolorach i ich właściwościach może odwrócić uwagę od lęku. Dobry terapeuta integruje takie techniki w swoje sesje, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii, podkreślając znaczenie środowiska wizualnego w procesie terapeutycznym.
Pytanie 12

Terapeuta zajęciowy w pracowni zajęć rekreacyjnych zauważył sytuację, w której jedna z jego podopiecznych bez pytania przeszukuje plecak koleżanki. Zwrócił się do niej słowami: Widzę, że przeszukujesz plecak Ani. Nie jest to w porządku, ponieważ są to jej osobiste przedmioty. Chcę, aby wszyscy czuli się komfortowo i szanowani w naszej pracowni. Jaką metodę zastosował terapeuta?

A. informację zwrotną.
B. komentarz.
C. naganę.
D. aktywne słuchanie.
Pojęcia takie jak komentarz, aktywne słuchanie czy nagana są często mylone z informacją zwrotną, jednak każde z nich ma swoją unikalną definicję i zastosowanie, które nie są adekwatne do omawianej sytuacji. Komentarz to zazwyczaj ogólna uwaga, która niekoniecznie odnosi się do konkretnego zachowania czy sytuacji, a zatem nie dostarcza podopiecznemu potrzebnych wskazówek do poprawy swojego zachowania. Aktywne słuchanie to technika, która polega na pełnym zaangażowaniu w rozmowę, skupieniu się na słowach rozmówcy oraz okazywaniu empatii poprzez parafrazowanie czy zadawanie pytań, co również nie odnosi się do sytuacji, w której terapeuta musi zwrócić uwagę na konkretne, nieodpowiednie zachowanie. Naganą z kolei jest forma krytyki, która często może być postrzegana jako negatywna i demotywująca, co nie sprzyja budowaniu pozytywnej atmosfery w grupie. W kontekście pracy z podopiecznymi, szczególnie w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejście do interwencji było konstruktywne, a nie karzące. W związku z tym kluczowe jest zrozumienie, że informacja zwrotna powinna skupiać się na zachowaniach i ich konsekwencjach, a nie tylko na samej krytyce, co sprzyja rozwojowi umiejętności interpersonalnych oraz większej empatii w grupie.
Pytanie 13

Podczas pracy nad pamięcią oraz poczuciem tożsamości u osoby na początku choroby Alzheimera, terapeuta powinien przede wszystkim wykorzystać

A. pisanie dziennika oraz oglądanie ulubionych filmów z młodzieńczych lat
B. przypominanie imienia, przeglądanie fotografii oraz pamiątek osobistych
C. oglądanie programów informacyjnych i codziennych wydarzeń
D. przeglądanie gazet, czytanie książek i publikacji naukowych
Wybór odpowiedzi dotyczącej pisania pamiętnika i oglądania ulubionych filmów z lat młodości może wydawać się na pierwszy rzut oka atrakcyjny, ponieważ te aktywności mogą pobudzać emocje i wywoływać wspomnienia. Jednakże, w kontekście osób z chorobą Alzheimera, zwłaszcza w jej początkowych stadiach, istotniejszym elementem jest bezpośrednie zaangażowanie w osobiste wspomnienia i konkretne relacje z bliskimi. Używanie pamiętnika może być wyzwaniem dla osób z osłabioną pamięcią, gdyż wymaga umiejętności pisania, które mogą być zaburzone przez chorobę. Dodatkowo, oglądanie filmów, mimo że może wywoływać przyjemne wspomnienia, często nie angażuje bezpośrednio pacjenta w aktywne przypominanie sobie imion i relacji, co jest kluczowe w utrzymaniu poczucia tożsamości. Z kolei przeglądanie prasy czy czytanie książek i czasopism naukowych, mimo że mogą dostarczać informacji, nie sprzyja osobistemu zaangażowaniu ani emocjonalnym powiązaniom, które są niezwykle ważne w terapii osób z demencją. Warto zatem skupić się na aktywnościach, które bezpośrednio angażują pacjenta w wspomnienia o bliskich i ich historiach, co pozwala na lepsze wsparcie w zachowaniu tożsamości oraz poczucia bezpieczeństwa.
Pytanie 14

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji
B. nawiązać relację między nim a terapeutą
C. obiektywnie przedstawić mu jego trudności
D. ocenić umiejętności, którymi dysponuje
Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.
Pytanie 15

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. silwoterapię
B. chromoterapię
C. organizację czasu wolnego
D. umiejętności interpersonalne
Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.
Pytanie 16

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. niedokrwiennej serca
B. zwyrodnieniowej stawów
C. Alzheimera
D. Parkinsona
Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.
Pytanie 17

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. mieszkańca mieszkania wspomaganego
B. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej
C. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy
D. mieszkańca domu pomocy społecznej
Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.
Pytanie 18

Który z poniższych elementów stanowi zewnętrzną barierę w komunikacji?

A. Osądzenie.
B. Bariera językowa.
C. Podejmowanie decyzji za innych.
D. Hałas.
Hałas jako bariera komunikacyjna zewnętrzna odnosi się do wszelkich dźwięków z otoczenia, które mogą zakłócać proces wymiany informacji między nadawcą a odbiorcą. W kontekście komunikacji interpersonalnej, hałas może przyjmować różne formy, takie jak głośne rozmowy, dźwięki ulicy, muzyka czy nawet zakłócenia techniczne, które mogą utrudnić zrozumienie przekazu. Przykładowo, w miejscu pracy, podczas spotkań, hałas generowany przez maszyny lub ruch uliczny może prowadzić do nieporozumień i błędów w komunikacji. Dobrą praktyką w sytuacjach, gdzie hałas jest nieunikniony, jest stosowanie zewnętrznych rozwiązań, jak np. słuchawki z funkcją redukcji hałasu lub organizowanie spotkań w bardziej cichych miejscach. Zgodnie z zasadami ergonomii oraz efektywnej komunikacji, eliminowanie zewnętrznych zakłóceń sprzyja zwiększeniu koncentracji oraz skuteczności interakcji międzyludzkich. Stąd, redukcja hałasu w miejscach pracy jest kluczowym elementem strategii poprawy efektywności zespołów.
Pytanie 19

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Klanzy
B. Dennisona
C. Sherborne
D. Orffa
Odpowiedzi Sherborne, Klanzy i Orffa, choć również związane z edukacją i terapią, nie odnoszą się do metody ruchu dedykowanej poprawie koncentracji w sposób charakterystyczny dla ćwiczeń leniwych ósemek. Metoda Sherborne koncentruje się na rozwoju przez ruch i jest przede wszystkim wykorzystywana w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi, skupiając się na relacji między dzieckiem a terapeutą oraz na eksploracji przestrzeni w ruchu, co niekoniecznie wpływa na koncentrację w taki sposób jak metoda Dennisona. Z kolei metoda Klanzy, oparta na działaniach artystycznych i dramie, skupia się na wyrażeniu emocji i rozwijaniu kompetencji społecznych, co również nie jest bezpośrednio związane z technikami poprawy koncentracji. Metoda Orffa, z kolei, kładzie nacisk na muzykę i ruch, a jej celem jest rozwijanie zdolności muzycznych dzieci, a niekoniecznie ich zdolności koncentracyjnych w kontekście terapeutycznym. Często błędne przypisanie ćwiczeń leniwych ósemek do tych metod wynika z mylnego założenia, że wszystkie techniki ruchowe mają na celu poprawę funkcji poznawczych. Kluczowym błędem jest niedocenienie specyfiki i celów każdej z tych metod, które powinny być stosowane zgodnie z ich zamierzonymi zastosowaniami w terapii i edukacji.
Pytanie 20

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. materaców, instrumentów muzycznych
B. koców, olejków zapachowych
C. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych
D. tapczanów, projektora
Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.
Pytanie 21

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Kursy informatyczne
B. Szkolenia zawodowe
C. Zajęcia grupowe z komunikacji
D. Indywidualne lekcje matematyki
Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.
Pytanie 22

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Fitness
B. Nordic walking
C. Biegi przełajowe
D. Jogging
Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.
Pytanie 23

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. planszowe
B. symulacyjne
C. towarzyskie
D. dramowe
Wybór innych odpowiedzi, takich jak planszowe, symulacyjne czy towarzyskie, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące definicji i zastosowania różnych metod aktywizujących. Gry planszowe zazwyczaj opierają się na strategii, rywalizowaniu i analizie, a nie na improwizacji czy odgrywaniu ról. Chociaż mogą angażować uczestników, to nie wykorzystują w pełni potencjału ekspresji emocjonalnej i kreatywności, które są kluczowe w metodach dramowych. Symulacyjne podejścia skupiają się na odzwierciedleniu rzeczywistych sytuacji, co jest użyteczne w kontekście edukacji zawodowej, ale nadal nie obejmują one aspektu naśladowania i improvizacji w takim stopniu jak dramowe. Gry towarzyskie, mimo że mają elementy interakcji, często są zorientowane na zabawę i nie rozwijają w uczestnikach głębokiego zrozumienia ról czy sytuacji społecznych. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do ograniczonej efektywności w nauce, ponieważ uczestnicy nie będą mieli możliwości pełnego zaangażowania się w proces twórczy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć różnice i zastosowania każdej z tych metod w kontekście celów edukacyjnych i rozwojowych.
Pytanie 24

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii
B. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji
C. gry integracyjne z elementami mnemotechniki
D. grupowe muzykowanie okolicznościowe
Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.
Pytanie 25

Osoba zajmująca się terapią zajęciową, planując multimedialną prezentację na lekcje edukacji zdrowotnej, powinna skorzystać z programu

A. Access
B. Word Pad
C. Action
D. Power Point
Zastosowanie programów takich jak Word Pad, Access czy Action w kontekście tworzenia prezentacji edukacyjnych jest niewłaściwe z wielu powodów. Word Pad, będący edytorem tekstu, nie dysponuje funkcjami niezbędnymi do tworzenia wizualnych efektów, które są kluczowe dla angażujących prezentacji. Użycie tego programu ogranicza możliwości terapeuty zajęciowego w zakresie przedstawiania treści w sposób przystępny i atrakcyjny dla odbiorców. Access, z kolei, jest systemem zarządzania bazami danych, który jest użyteczny w kontekście gromadzenia i analizy danych, ale nie oferuje narzędzi do tworzenia prezentacji. Właściwe podejście do edukacji wymaga wykorzystania narzędzi, które wspierają wizualizację i interaktywność, a Access nie spełnia tych kryteriów. Program Action, przeznaczony do edycji wideo, mimo że może być użyteczny w niektórych aspektach prezentacji, nie jest dedykowany do tworzenia slajdów oraz prezentacji multimedialnych, co ogranicza jego zastosowanie w kontekście edukacji zdrowotnej. Mylne są często przekonania, że jakiekolwiek oprogramowanie do edycji treści, czy to tekstu, czy wideo, wystarczy do stworzenia profesjonalnej prezentacji. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że dobranie odpowiednich narzędzi, które wspierają proces dydaktyczny, jest fundamentem skutecznej edukacji.
Pytanie 26

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Tourette´a
B. Korsakowa
C. Aspergera
D. Downa
Zespół Tourette'a to zaburzenie neurologiczne, które objawia się tzw. tikami, zarówno ruchowymi, jak i dźwiękowymi. Objawy te nie mają związku z zaburzeniami pamięci ani konfabulacjami. Osoby z zespołem Tourette'a mogą doświadczać trudności w kontrolowaniu swoich ruchów, jednak te objawy są zupełnie odmienne od zaburzeń związanych z pamięcią. Z kolei zespół Downa, będący wadą genetyczną, charakteryzuje się opóźnieniami w rozwoju umysłowym i fizycznym, ale nie powoduje specyficznych objawów pamięciowych czy myślowych, jak ma to miejsce w zespole Korsakowa. Osoby z zespołem Downa mogą wykazywać problemy z myśleniem abstrakcyjnym, ale objawy te nie są związane z konfabulacjami. Zespół Aspergera, będący częścią spektrum autyzmu, wpływa na zdolności społeczne i komunikacyjne, lecz nie wiąże się z zaburzeniami pamięci, które występują w zespole Korsakowa. Typowy błąd myślowy polega na myleniu różnych grup zaburzeń, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdego z tych zespołów oraz ich odpowiednie objawy, aby móc prawidłowo je zidentyfikować i różnicować, co ma kluczowe znaczenie w kontekście diagnostyki i leczenia.
Pytanie 27

Przykładem szumu psychologicznego, który utrudnia komunikację interpersonalną, jest

A. zbyt wysoka temperatura powietrza w pomieszczeniu
B. hałas w miejscu prowadzenia rozmowy
C. zbyt duża odległość pomiędzy rozmówcami
D. nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie
Nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie to przykład szumu psychologicznego, ponieważ może prowadzić do przetłoczenia odbiorcy, co w rezultacie utrudnia skuteczną komunikację. W kontekście komunikacji interpersonalnej, kluczowe jest, aby przekaz był klarowny i zrozumiały. Gdy zbyt wiele informacji jest przekazywanych jednocześnie, odbiorca może czuć się przytłoczony, co prowadzi do trudności w przetwarzaniu komunikatu. Przykładem może być sytuacja, w której podczas spotkania omawiane są różne zagadnienia jednocześnie, co może wprowadzać chaos i dezorientację. W praktyce, warto stosować zasady jasnej komunikacji, takie jak model komunikacji AIDA (Attention, Interest, Desire, Action), który pozwala na strukturyzację przekazu w sposób zrozumiały dla odbiorcy. Dobrą praktyką jest także ograniczenie liczby najważniejszych punktów do maksymalnie trzech lub czterech, co ułatwia ich zapamiętanie i zrozumienie. Ponadto, warto zwrócić uwagę na dostosowanie przekazu do poziomu wiedzy i oczekiwań słuchaczy, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji.
Pytanie 28

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów
B. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas
C. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego
D. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów
Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.
Pytanie 29

Warsztat introligatorski przeznaczony do terapii zajęciowej powinien być wyposażony

A. w stół, kuchenkę elektryczną, obcinarkę, tłoczarkę do liter, kątownik
B. w obszerny stół, przybory krawieckie, maszyny do szycia, żurnale
C. w stół stolarski, narzędzia do obróbki drewna, szkło płaskie oraz wypukłe
D. w stoły, krzesła, sztalugi, instrumenty muzyczne oraz materiały malarskie
Wybór złego wyposażenia do pracowni introligatorskiej, jak stół do obróbki drewna czy narzędzia, które się używa do drewna, to nie jest najlepsza decyzja. Introligatorstwo skupia się głównie na papierze, nie na drewnie. Stół stolarski sugeruje, że prace z drewnem są ważne, a to nieprawda w kontekście tej dziedziny. Narzędzia do obróbki drewna, jak piły czy wkrętaki, w ogóle się nie przydadzą. Szkło może być używane w niektórych artystycznych projektach, ale to nie jest typowe wyposażenie do terapii związanej z introligatorstwem. Ważne jest, żeby koncentrować się na narzędziach i materiałach, które rzeczywiście pomogą rozwinąć umiejętności manualne i kreatywność uczestników. Dlatego odpowiedzi, które dotyczą niewłaściwych materiałów, prowadzą do strat czasu i zasobów oraz ograniczają rozwój w introligatorstwie. Dobre wyposażenie powinno być dostosowane do celów terapeutycznych i sprzyjać rozwijaniu praktycznych umiejętności oraz kreatywności.
Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. psychologiem
B. lekarzem rodzinnym
C. coachem
D. psychiatrą
Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.
Pytanie 31

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek
B. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina
C. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici
D. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka
Odpowiedź, która zawiera tamborki, kanwę, mulinę, nici i sznurek, jest jak najbardziej na miejscu. Te materiały są naprawdę kluczowe w rękodziele, zwłaszcza jeśli chodzi o haftowanie i szycie. Tamborek to świetne narzędzie, bo jak się go dobrze używa, to materiał jest w odpowiednim napięciu, co bardzo pomaga w dokładnym stawianiu ściegów. Kanwa, z kolei, to taka tkanina, która ma regularny splot, co ułatwia pracę i pozwala robić równomierne ściegi. Mulina jest super, bo ma wiele kolorów i po skręceniu świetnie nadaje się do haftu, a jej różnorodność daje możliwość tworzenia ciekawych wzorów. Nici są podstawą szycia i haftowania, ich wybór naprawdę wpływa na jakość i wygląd końcowego wyrobu. A sznurek jest wszechstronny – można go wykorzystać w różnych technikach. Te wszystkie elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w rękodziele, gdzie różnorodność narzędzi to klucz do innowacyjnych projektów.
Pytanie 32

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Estetoterapię
B. Choreoterapię
C. Silwoterapię
D. Talasoterapię
Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.
Pytanie 33

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. treningu umiejętności codziennych
B. poznawaniu języków obcych
C. nauczaniu zaawansowanej matematyki
D. udoskonalaniu umiejętności artystycznych
Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.
Pytanie 34

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój
B. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową
C. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby
D. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła
Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.
Pytanie 35

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. wyobraźni
B. pamięci
C. myślenia
D. spostrzegania
Wybór odpowiedzi dotyczących myślenia, pamięci czy wyobraźni nie trafia w sedno sprawy, kiedy mówimy o problemach z rozpoznawaniem przedmiotów u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Myślenie to coś, co obejmuje analizowanie i ocenianie informacji, ale nie jest tym, co bezpośrednio wpływa na to, jak identyfikujemy obiekty. Jasne, trudności w myśleniu mogą wpływać na wnioskowanie, ale nie wyjaśniają, dlaczego rozpoznawanie czy segregowanie elementów to wyzwanie. Pamięć odnosi się do przechowywania informacji, ale nie mówi nam, jak wyodrębniać elementy w otoczeniu. Choć pamięć jest ważna w nauce, nie załatwia sprawy z percepcją. Wyobraźnia to tworzenie mentalnych obrazów, ale sama nie dostarcza nam informacji o prawdziwych przedmiotach. Właściwie, postrzeganie jest kluczowe tutaj i brak umiejętności spostrzegawczych może naprawdę utrudniać rozumienie świata. Często ludzie mylą trudności w spostrzeganiu z innymi procesami kognitywnymi, co prowadzi do nieporozumień i stosowania niewłaściwych metod wsparcia.
Pytanie 36

Terapeuta, który z opanowaniem przyjmuje krytykę, zgadza się z faktami w niej zawartymi oraz możliwymi skutkami swojego działania, słucha uważnie i nie interpretuje słów krytykującego, stosuje technikę asertywnego podejścia, nazywaną jako

A. jestem słoniem
B. jujitsu
C. zdarta płyta
D. otwarte drzwi
Wybór nieprawidłowych odpowiedzi odzwierciedla pewne błędne przekonania dotyczące metod asertywnego zachowania. "Zdarta płyta" to technika, która polega na ponawianiu swojego stanowiska w sytuacjach konfliktowych, co może prowadzić do frustracji zarówno u nadawcy, jak i odbiorcy komunikatu. Praktyka ta może być skuteczna w sytuacjach, gdy chcemy wyrazić swoje zdanie, jednak nie uwzględnia aspektu aktywnego słuchania oraz otwartości na krytykę, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Z kolei technika "jujitsu" odnosi się do manipulowania krytyki, co może skutkować zniekształceniem rzeczywistej komunikacji oraz podważeniem zaufania w relacji terapeutycznej. Kolejna koncepcja, "jestem słoniem", sugeruje postawę defensywną, w której terapeuta unika konfrontacji z krytyką, co prowadzi do frustracji i braku rozwoju. Prawidłowe podejście do krytyki w terapii wymaga akceptacji i elastyczności, co jest właśnie cechą techniki "otwarte drzwi". Niezrozumienie tych zasad może prowadzić do nieproduktywnych interakcji oraz utrudniać efektywną współpracę z klientem.
Pytanie 37

Aby zainspirować podopiecznego do uczestnictwa w zajęciach, terapeuta powinien zastosować pozytywne wzmocnienia, kierując się zasadą, że

A. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako długoterminowy cel
B. działania powinny być wzmacniane niezwłocznie po ich zrealizowaniu
C. wzmocnienie powinno przede wszystkim polegać na dobrach materialnych i konsumcyjnych
D. należy nagradzać jedynie wymierne rezultaty działań, a nie intencje i wysiłki
Zastosowanie metody wzmocnień pozytywnych, polegającej na wzmacnianiu zachowań bezpośrednio po ich wystąpieniu, jest fundamentalnym elementem skutecznej terapii i uczenia się. Badania psychologiczne potwierdzają, że natychmiastowe wzmocnienie zwiększa prawdopodobieństwo, że dane zachowanie zostanie powtórzone w przyszłości. Przykładem może być sytuacja, w której terapeutka, widząc, że jej podopieczny aktywnie uczestniczy w zajęciach, natychmiast chwali go, co skutkuje zwiększeniem jego motywacji do dalszego angażowania się. W praktyce terapeutów oznacza to konieczność uważnego obserwowania i reagowania na pozytywne zachowania, co jest zgodne z zasadami teorii uczenia się Behawioralnego. Takie podejście jest szeroko rekomendowane w literaturze psychologicznej oraz w standardach terapii, gdzie podkreśla się znaczenie natychmiastowego wzmocnienia jako kluczowego czynnika w procesie uczenia się.
Pytanie 38

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Alfabet Lorma
B. Fonogesty
C. Piktogramy
D. Znaki daktylograficzne
Piktogramy to graficzne przedstawienia obiektów, działań lub idei, które mogą być używane do wspierania komunikacji w przypadku dzieci z trudnościami w mówieniu, takich jak te zdiagnozowane z autyzmem wczesnodziecięcym. Użycie piktogramów w terapii zajęciowej ma na celu ułatwienie dziecku wyrażania potrzeb, emocji i myśli w sposób, który jest dla niego bardziej przystępny. Przykładowo, dziecko może użyć piktogramu przedstawiającego jedzenie, aby zakomunikować pragnienie posiłku. Takie podejście zmniejsza frustrację, która może wystąpić, gdy dziecko nie może się porozumieć werbalnie. Piktogramy są również zgodne z teorią komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), która zaleca stosowanie obrazów, symboli i innych narzędzi wizualnych dla osób, które mają trudności w komunikacji mówionej. Standardy i dobre praktyki w terapii zajęciowej często wskazują na wykorzystanie wizualnych form komunikacji, co czyni piktogramy skutecznym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem.
Pytanie 39

Osoba z chorobą Alzheimera wykazuje nadmierne pobudzenie oraz silną potrzebę aktywności fizycznej. Jakie formy zajęć powinno się zaproponować takiemu podopiecznemu?

A. Segregowanie, układanie puzzli
B. Rysowanie, wypełnianie konturów obrazków
C. Spacer, jazdę na rowerze stacjonarnym
D. Muzykoterapię bierną, relaksację
Wybrane opcje, takie jak muzykoterapia bierna i relaksacja, segregowanie czy układanie puzzli, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Alzheimera, nie odpowiadają właściwie na potrzebę ruchu, którą przejawia podopieczny. Muzykoterapia bierna i relaksacja są formami terapii, które często mają na celu uspokojenie pacjentów i redukcję stresu, ale w przypadku nadmiernej pobudliwości mogą nie dostarczyć wymaganej energii fizycznej. Z drugiej strony, segregowanie i układanie puzzli to działania stymulujące umysłowo, które wymagają skupienia i mogą prowadzić do frustracji, zamiast zaspokajać potrzebę ruchu. Osoby z chorobą Alzheimera, szczególnie w fazach, gdzie obserwuje się wzmożone pobudzenie, potrzebują aktywności fizycznej, aby odreagować nadmiar energii, a działania niskiej aktywności psychicznej mogą prowadzić do wzrostu frustracji i niepokoju. Umożliwienie podopiecznemu aktywności fizycznej nie tylko pobudza ciało, ale także poprawia funkcje poznawcze i jakość życia, co jest kluczowe w opiece nad osobami z demencją. W związku z tym, należy unikać podejść skupiających się wyłącznie na aspektach psychicznych, gdy pacjent wykazuje fizyczną potrzebę ruchu.
Pytanie 40

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. otwarte
B. zaczynające się od "dlaczego"
C. sugerujące
D. zamknięte
Zadawanie pytań zamkniętych, sugerujących lub zaczynających się od 'dlaczego' może prowadzić do ograniczenia możliwości ekspresji podopiecznego oraz do powierzchownej analizy jego zainteresowań. Pytania zamknięte, które zazwyczaj wymagają odpowiedzi 'tak' lub 'nie', są nieefektywne w kontekście poznawania głębszych myśli i uczuć. Na przykład, pytanie 'Czy lubisz muzykę?' nie daje przestrzeni do eksploracji, jak w przypadku pytania otwartego. Z kolei pytania sugerujące mogą narzucać pewne odpowiedzi, co wpływa na autentyczność reakcji podopiecznego. Pytanie takie jak 'Myślisz, że sztuka jest ważna?' może prowadzić do odpowiedzi, które są zgodne z oczekiwaniami terapeuty, zamiast prawdziwych odczuć podopiecznego. Pytania zaczynające się od 'dlaczego' mogą być także problematyczne, ponieważ mogą wywoływać defensywne reakcje, a ich celem powinno być zrozumienie, a nie oskarżenie. W praktyce terapeutycznej ważne jest, aby tworzyć atmosferę otwartości i akceptacji, co jest znacznie łatwiejsze do osiągnięcia przez zadawanie pytań otwartych. Używanie innych typów pytań może prowadzić do błędnych wniosków i osłabienia relacji terapeutycznej.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej