Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Opiekun w domu pomocy społecznej
Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
Data rozpoczęcia: 24 czerwca 2025 23:08
Data zakończenia: 24 czerwca 2025 23:28

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wśród najefektywniejszych metod poprawy stanu fizycznego osoby z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa znajduje się

A. kinezyterapia oraz fizykoterapia

B. ergoterapia i fizykoterapia

C. balneoterapia oraz psychoterapia

D. dogoterapia i fizykoterapia

Kinezyterapia i fizykoterapia są kluczowymi elementami w procesie rehabilitacji osób z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa (ZZSK). Kinezyterapia, czyli terapia ruchem, ma na celu poprawę zakresu ruchomości stawów, zwiększenie siły mięśniowej oraz poprawę ogólnej funkcji układu ruchu. Przykładowe ćwiczenia obejmują rozciąganie, ćwiczenia wzmacniające, oraz techniki relaksacyjne, które pomagają w redukcji napięcia mięśniowego. Fizykoterapia, z kolei, wykorzystuje różnorodne metody, takie jak elektroterapia, ultradźwięki czy ciepłolecznictwo, co wspiera procesy regeneracyjne w obrębie tkanki stawowej i mięśniowej. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, integracja tych dwóch metod przyczynia się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zmniejszenie bólu, poprawę mobilności oraz funkcji codziennych. Regularne stosowanie kinezyterapii i fizykoterapii, zgodnie z indywidualnym programem rehabilitacyjnym, jest kluczowe dla osiągnięcia długotrwałych efektów terapeutycznych oraz zapobiegania postępowi choroby.

Pytanie 2

Jakie środki powinno się zastosować do pielęgnacji skóry wokół przetoki jelitowej?

A. zimnej wody z mydłem

B. nadmanganianu potasu

C. naparu z rumianku

D. ciepłej wody z mydłem

Wybór naparu z rumianku do pielęgnacji skóry wokół przetoki jelitowej jest niewłaściwy. Chociaż rumianek ma właściwości antyseptyczne i przeciwzapalne, jego stosowanie w tej konkretnej sytuacji może prowadzić do podrażnień. W przeciwieństwie do ciepłej wody z mydłem, napar nie jest wystarczająco skuteczny w oczyszczaniu zanieczyszczeń ani w eliminacji bakterii, co jest kluczowe w kontekście pielęgnacji przetok. Nadmanganian potasu, mimo że bywa stosowany w niektórych przypadkach do dezynfekcji, może być zbyt agresywny dla delikatnej skóry wokół przetoki, powodując oparzenia chemiczne i podrażnienia. Ponadto, jego stosowanie wymaga dużej ostrożności, ponieważ niewłaściwe stężenie może prowadzić do poważnych uszkodzeń tkanek. Zimna woda z mydłem także nie jest odpowiednia, ponieważ zimna woda nie rozpuszcza zanieczyszczeń w sposób efektywny, co może prowadzić do gromadzenia się bakterii i zwiększać ryzyko infekcji. Prawidłowa pielęgnacja przetok powinna opierać się na sprawdzonych metodach, które minimalizują ryzyko podrażnień i infekcji, co czyni zastosowanie ciepłej wody z mydłem najlepszym wyborem.

Pytanie 3

Opiekun powinien w pierwszej kolejności zapewnić wsparcie podopiecznej z poważnymi kłopotami w zakresie samoopiekowania się, która jest narażona na wystąpienie odleżyn

A. instrumentalnego

B. materialnego

C. oceniającego

D. duchowego

Odpowiedź instrumentalna jest właściwa, ponieważ odzwierciedla pierwszorzędną rolę opiekuna w udzielaniu wsparcia praktycznego, które ma kluczowe znaczenie w zapobieganiu wystąpieniu odleżyn u osób z dużymi deficytami w zakresie samoopieki. Instrumentalne wsparcie obejmuje działania takie jak pomoc w codziennych czynnościach, jak zmiana pozycji ciała, dbanie o higienę oraz zapewnienie odpowiednich warunków do rehabilitacji. Przykładami mogą być regularne obracanie podopiecznej, co pozwala na równomierne rozłożenie ciężaru ciała oraz zmniejsza ryzyko ucisku na skórę. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, zaleca się stosowanie schematów oceny ryzyka odleżyn, takich jak skala Braden, aby skutecznie monitorować i reagować na zmiany w stanie podopiecznych. Wspieranie samoopieki poprzez instrumenty wspomagające, jak poduszki ortopedyczne czy specjalistyczne materace, również wpisuje się w tę kategorię. Dzięki takim działaniom opiekun może znacząco poprawić komfort i bezpieczeństwo swoich podopiecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami z ograniczoną zdolnością do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 4

Proces starzenia się człowieka, będący zjawiskiem naturalnym, objawia się także problemami z pamięcią?

A. natychmiastowej

B. dawnej

C. świeżej

D. mimowolnej

Pamięć dawna, natychmiastowa i mimowolna brzmią jak potencjalne odpowiedzi na pytanie dotyczące zaburzeń pamięci w procesie starzenia się, jednak każda z tych opcji ma swoje ograniczenia i nie odnosi się bezpośrednio do głównych problemów związanych z naturalnym procesem starzenia. Pamięć dawna, czyli zdolność do przypominania sobie zdarzeń z przeszłości, może być względnie dobrze zachowana u osób starszych, mimo że mogą występować trudności w przypominaniu sobie nowych informacji. Natomiast pamięć natychmiastowa, która odnosi się do zdolności do przetwarzania i reagowania na informacje w czasie rzeczywistym, nie jest specyficznie związana z procesem starzenia się, a problemy z nią są często efektem zmęczenia lub stresu, a nie naturalnych zmian związanych z wiekiem. Pamięć mimowolna, która polega na nieświadomym przypominaniu sobie informacji, również nie jest kluczowa w kontekście zrozumienia, jak starzenie się wpływa na zdolność do uczenia się i zapamiętywania. W rzeczywistości, koncentrowanie się na tych rodzajach pamięci może prowadzić do mylnych przekonań na temat rzeczywistych problemów związanych z pamięcią w starszym wieku, gdzie to właśnie pamięć świeża jest najbardziej narażona na negatywne skutki starzenia się. Przypisanie zaburzeń pamięci do innych kategorii może skutkować pomijaniem właściwych interwencji oraz wsparcia, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia osób starszych.

Pytanie 5

Dla 82-letniej pacjentki z osłabieniem lewej dolnej kończyny i problemami z równowagą, w celu poruszania się po obiekcie powinno się zastosować

A. kulę łokciową

B. laskę inwalidzką składaną

C. trójnóg

D. chodzik z hamulcami

Chodzik z hamulcami jest najlepszym rozwiązaniem dla 82-letniej podopiecznej z niedowładem lewej kończyny dolnej oraz zaburzeniami równowagi. Tego typu pomoc ortopedyczna zapewnia stabilność i wsparcie, co jest kluczowe dla osób z ograniczeniami w ruchu. Chodzik z hamulcami umożliwia użytkownikowi bezpieczne przemieszczanie się, a hamulce zapewniają dodatkowe wsparcie w momentach, gdy pacjent musi się zatrzymać. Dobre praktyki w opiece nad osobami starszymi zalecają wykorzystanie chodzików, które mają regulowaną wysokość i są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co zwiększa komfort i bezpieczeństwo. Warto również zauważyć, że chodzik może być używany w różnych warunkach, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz, co czyni go wszechstronniejszym rozwiązaniem niż inne dostępne pomoce. W przypadku osób z zaburzeniami równowagi, chodzik z hamulcami znacząco redukuje ryzyko upadków, co jest jednym z najważniejszych aspektów w opiece nad seniorami.

Pytanie 6

U osoby, która jest przytomna, tętno najczęściej mierzy się na tętnicy

A. promieniowej

B. udowej

C. łokciowej

D. ramiennej

Chociaż można badać tętno na innych tętnicach, takich jak łokciowa, ramienna czy udowa, to podejścia te mają swoje ograniczenia i nie są zalecane w codziennej praktyce klinicznej dla osób przytomnych. Tętno na tętnicy łokciowej, które znajduje się na wewnętrznej stronie łokcia, jest trudniejsze do wyczucia i może być mniej stabilne ze względu na położenie tętnicy w stosunku do kości i mięśni. W przypadku tętnicy ramiennej, która znajduje się w okolicy zgięcia łokcia, chociaż również można ją wykorzystać do oceny tętna, jest to mniej komfortowe dla pacjenta oraz bardziej czasochłonne i skomplikowane w praktyce. Tętno na tętnicy udowej, z kolei, jest stosowane zazwyczaj w stanach krytycznych lub przy urazach, gdy inne miejsca są niedostępne, co sprawia, że jego zastosowanie w przypadku przytomnych pacjentów jest niewłaściwe. Wybór tętnicy do pomiaru tętna powinien być oparty na łatwości dostępu, dokładności oraz komforcie zarówno dla badacza, jak i dla pacjenta. Dlatego też, stosowanie tętnicy promieniowej jako standardowej lokalizacji dla pomiaru tętna jest zgodne z najlepszymi praktykami klinicznymi.

Pytanie 7

Podopieczny, u którego dokonano częściowej amputacji prawej kończyny górnej i który nie ma protezy, napotyka trudności w realizacji codziennych zadań. W tej sytuacji opiekun powinien

A. poinformować o sprzęcie, który może ułatwić codzienne funkcjonowanie

B. zgłosić problem terapeucie zajęciowemu

C. zachęcić rodzinę podopiecznego do udzielania mu wsparcia

D. porozmawiać z podopiecznym oraz okazać mu swoje zrozumienie

Wybór odpowiedzi dotyczący poinformowania o sprzęcie ułatwiającym codzienne życie jest kluczowy, ponieważ osoby po amputacji często zmagają się z ograniczeniami w wykonywaniu podstawowych czynności, takich jak jedzenie, ubieranie się czy higiena osobista. Odpowiedni sprzęt, taki jak specjalistyczne narzędzia do chwytania, uchwyty do otwierania drzwi czy wsparcie w ubieraniu się, może znacząco zwiększyć samodzielność i poprawić jakość życia podopiecznego. Opiekun, wyjaśniając dostępne rozwiązania, może zainspirować podopiecznego do aktywnego poszukiwania rozwiązań i skorzystania z możliwości, które są dostępne na rynku. Ważne jest, aby w takiej sytuacji mieć na uwadze indywidualne potrzeby i preferencje podopiecznego, co jest zgodne z zasadami person-centered care (opieka zorientowana na osobę), które podkreślają znaczenie osobistych doświadczeń i wartości w procesie opieki. Warto również zaznaczyć, że informowanie o sprzęcie wspiera niezależność podopiecznego, co jest kluczowe w rehabilitacji i procesie adaptacji do nowej sytuacji życiowej.

Pytanie 8

Z powodu niewydolności opiekuńczej rodziny, podopieczna przebywa w domu pomocy społecznej od tygodnia. Nie akceptuje swojego pobytu, często płacze, chodzi w szlafroku i nie ma ochoty na uczestnictwo w zajęciach aktywizujących. Jakie kroki powinien podjąć opiekun, aby wesprzeć podopieczną w dostosowaniu się do nowych warunków życiowych?

A. zapewnić podopieczną w trakcie rozmowy, że wkrótce powróci do rodziny

B. zapronować telefon do rodziny oraz spotkanie z psychologiem

C. obserwować podopieczną i zaproponować wspólne zakupy

D. przedstawić podopiecznej Radę Mieszkańców oraz harmonogram zajęć rekreacyjnych na nadchodzący miesiąc

Propozycja umożliwienia podopiecznej kontaktu z rodziną oraz spotkania z psychologiem jest najwłaściwsza, ponieważ odpowiada na jej emocjonalne potrzeby i sprzyja adaptacji do nowego środowiska. Utrzymywanie więzi z bliskimi może przynieść ukojenie w trudnych chwilach i pomóc w procesie akceptacji nowej sytuacji. Spotkanie z psychologiem z kolei daje możliwość zrozumienia i przetworzenia silnych emocji, które towarzyszą podopiecznej. Wsparcie psychologiczne jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie opieki nad osobami starszymi i chorymi, które zalecają holistyczne podejście do terapii, uwzględniające nie tylko aspekty fizyczne, ale także psychiczne. W praktyce, organizowanie takich spotkań oraz umożliwienie kontaktu z rodziną może znacznie poprawić samopoczucie podopiecznych i ułatwić im adaptację do nowych warunków w domu pomocy społecznej. Warto również pamiętać, że każde działanie powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb i preferencji podopiecznej, co jest kluczowe dla zapewnienia jakości opieki.

Pytanie 9

Najlepszymi źródłami zdobywania informacji o pacjentce z zaburzeniami pamięci są

A. wywiad bezpośredni oraz analiza dokumentacji pacjentki

B. wywiad środowiskowy i formularz z pacjentką

C. wywiad rodzinny i formularz z pacjentką

D. obserwacja oraz analiza dokumentacji pacjentki

Wybór innych metod zbierania informacji, takich jak wywiad środowiskowy, ankiety czy wywiady rodzinne, ma swoje ograniczenia, które mogą prowadzić do niepełnych lub zniekształconych danych dotyczących podopiecznego z zaburzeniami pamięci. Wywiad środowiskowy i ankiety z podopiecznym mogą być wartościowe, ale często są mniej skuteczne, ponieważ mogą nie ujawniać pełnego obrazu problemów związanych z pamięcią. Osoby z zaburzeniami pamięci mogą mieć trudności w prawidłowym udzielaniu odpowiedzi na pytania, co prowadzi do nieprecyzyjnych informacji. Z kolei wywiady z rodziną mogą wprowadzać subiektywne opinie oraz emocjonalne zabarwienie, co może wpłynąć na rzetelność danych. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że subiektywne relacje i obserwacje wystarczą do pełnej oceny stanu osoby z zaburzeniami pamięci. W rzeczywistości, obiektywne dane z obserwacji oraz dokumentacji są niezastąpione w procesie diagnostycznym. Standardy kliniczne, takie jak te określone przez National Institute for Health and Care Excellence (NICE), podkreślają, że zintegrowane podejście oparte na analizie danych obiektywnych jest kluczowe w ocenie i zarządzaniu zaburzeniami pamięci.

Pytanie 10

Opiekun powinien mieć świadomość, że do powszechnie występujących symptomów niedoczynności tarczycy zaliczają się:

A. częste oddawanie moczu, trudności ze snem, zwiększone pragnienie

B. dyskomfort w nadbrzuszu, kołatanie serca, biegunki

C. uczucie chłodu, przyrost masy ciała, nieustanne zmęczenie

D. ból w klatce piersiowej, utrata wagi, drżenie kończyn

Niektóre z odpowiedzi przedstawionych w pytaniu wykazują typowe nieporozumienia związane z objawami niedoczynności tarczycy. Na przykład, bóle w nadbrzuszu, kołatanie serca i biegunki nie są charakterystyczne dla tego schorzenia. Bóle w nadbrzuszu mogą sugerować problemy z przewodem pokarmowym, a kołatanie serca jest częściej związane z nadczynnością tarczycy lub innymi schorzeniami kardiologicznymi. Biegunki mogą także wskazywać na problemy żołądkowo-jelitowe, a nie na niedoczynność tarczycy. Częstomocz, bezsenność oraz wzmożone pragnienie, które pojawiają się w innej odpowiedzi, są objawami, które mogą sugerować cukrzycę lub inne zaburzenia metaboliczne, a nie niedoczynność tarczycy. W przypadku niedoczynności tarczycy, objawy takie jak uczucie zimna czy przyrost masy ciała są dużo bardziej charakterystyczne. Zrozumienie objawów i ich poprawna interpretacja są kluczowe w diagnostyce i leczeniu schorzeń tarczycy. Opiekunowie powinni unikać stereotypowego myślenia oraz opierać swoje diagnozy na solidnych podstawach klinicznych i laboratoryjnych, co jest zgodne z aktualnymi standardami medycznymi. Tylko zrozumienie właściwych objawów pozwoli na szybką i efektywną interwencję, co znacząco wpłynie na samopoczucie pacjentów.

Pytanie 11

Częstotliwość oddechów u osób dorosłych powinna wynosić

A. 20-25 w ciągu minuty

B. 15-20 w ciągu minuty

C. 10-15 w ciągu minuty

D. powyżej 25 w ciągu minuty

Zarówno wartości poniżej 15, jak i powyżej 20 oddechów na minutę są uznawane za nieprawidłowe w kontekście zdrowych dorosłych. Częstotliwość oddechów poniżej 15 może sugerować bradykardię lub inne zaburzenia, które mogą prowadzić do niedotlenienia tkanek, natomiast wartości powyżej 20 często wskazują na hipoksemię lub hiperkapnię, które mogą być związane z takimi schorzeniami jak astma, zapalenie płuc czy inne choroby układu oddechowego. Typowym błędem myślowym jest uważanie, że zwiększona aktywność fizyczna w ciągu dnia, a także stres, mogą powodować trwałą podwyższenie częstości oddechów, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do przewlekłego nadmiernego obciążenia układu oddechowego. Zrozumienie, że częstość oddechów jest wskaźnikiem stanu zdrowia, a nie tylko prostą miarą aktywności, jest kluczowe. Właściwe monitorowanie tego wskaźnika jest istotne w kontekście różnych stanów klinicznych, a także przy ocenie skuteczności interwencji medycznych. Warto zaznaczyć, iż normy te mogą się różnić w zależności od wieku, płci oraz stanu fizycznego pacjenta, dlatego zawsze należy brać pod uwagę te zróżnicowane czynniki przy ocenie stanu zdrowia pacjenta.

Pytanie 12

Osoba cierpiąca na chorobę Parkinsona ma ograniczoną płynność ruchową, zauważalne są u niej drżenia spoczynkowe kończyn, lecz nie ma problemów z połykaniem. Jakie rozwiązanie można zastosować, aby ułatwić jej jedzenie?

A. karmienie przez opiekuna

B. zgłębnik

C. talerz z przyssawką

D. dietę papkowatą

Rozważając inne dostępne odpowiedzi, warto zauważyć, że karmienie przez opiekuna, choć może być pomocne w niektórych sytuacjach, nie jest najlepszym rozwiązaniem w przypadku osób, które nie mają trudności z połykaniem. Wprowadzenie zależności od opiekuna może prowadzić do obniżenia samodzielności podopiecznego, co jest sprzeczne z zasadami wspierania osób z niepełnosprawnościami. Zamiast tego, kluczowe jest umożliwienie im jak największej niezależności w zakresie spożywania posiłków. Zgłębnik, z kolei, jest narzędziem medycznym przeznaczonym do podawania pokarmów osobom, które nie mogą jeść drogą naturalną. W przypadku opisanego pacjenta, który nie ma problemów z połykaniem, stosowanie zgłębnika byłoby nadmiernym i nieodpowiednim rozwiązaniem, które wprowadzałoby ryzyko powikłań, takich jak infekcje czy uszkodzenia przełyku. Dieta papkowata, choć może być stosowana w przypadku trudności w przełykaniu, nie jest odpowiednia dla podopiecznego, który nie doświadcza takich problemów. Wprowadzenie diety papkowatej może również prowadzić do obniżenia jakości odżywiania i zaniku chęci do jedzenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest, aby rozwiązania były dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co w przypadku tego pytania jednoznacznie wskazuje na talerz z przyssawką jako najkorzystniejszą opcję.

Pytanie 13

Mieszkanka domu pomocy społecznej dla osób z problemami psychicznymi często myje swoje dłonie. Skóra na jej rękach jest bardzo sucha, a naskórek ma liczne pęknięcia. Takie zachowanie może wskazywać na

A. konfabulacje

B. iluzje

C. urojenia ksobne

D. natręctwa

Odpowiedź "natręctw" jest poprawna, ponieważ wskazuje na specyficzny rodzaj zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, w którym osoba doświadcza natrętnych myśli oraz przymusów do wykonywania określonych czynności, takich jak nadmierne mycie rąk. Tego typu zachowanie, które może skutkować uszkodzeniem skóry, jest typowe dla osób z OCD (Obsessive-Compulsive Disorder). Częstość mycia rąk może być formą reakcji na lęk lub obawy związane z zanieczyszczeniem. W kontekście pracy w instytucjach takich jak domy pomocy społecznej, ważne jest, aby pracownicy rozumieli te zachowania jako objawy, które wymagają odpowiedniego wsparcia terapeutycznego. Praktyczne podejście obejmuje m.in. wdrażanie programów terapeutycznych, które mogą pomóc w radzeniu sobie z natrętnymi myślami i przymusami, na przykład poprzez techniki poznawczo-behawioralne, które są uznawane za jedne z najbardziej efektywnych w terapii OCD. Dodatkowo, zrozumienie mechanizmów działania natręctw pozwala na lepsze dostosowanie metod wsparcia oraz zapewnienie bezpiecznego środowiska dla podopiecznych.

Pytanie 14

Podstawowym, niezależnym obowiązkiem opiekuna wobec pacjenta z atakiem astmy oskrzelowej jest

A. dostarczenie mu tlenu do oddychania

B. ułożenie go w pozycji Trendelenburga przy otwartym oknie

C. podanie mu leków

D. usadzenie go w pozycji półsiedzącej z lekkim przechyleniem do przodu

Podanie tlenu do oddychania można traktować jako wsparcie w przypadku hipoksemii, jednak nie jest to samodzielne zadanie opiekuna w trakcie ataku astmy. Owszem, tlen może być niezbędny, ale jego podawanie powinno następować po ocenie stanu pacjenta przez wykwalifikowany personel medyczny. Ułożenie pacjenta w pozycji Trendelenburga, polegającej na uniesieniu nóg i pochyleniu tułowia, jest niewłaściwe, ponieważ może prowadzić do dalszych trudności w oddychaniu. Ta pozycja nie wspiera efektywności oddychania, a wręcz przeciwnie, może zwiększać ciśnienie wewnątrz jamy brzusznej, co utrudnia pracę przepony. Podanie leków, mimo że jest często kluczowym elementem leczenia astmy, nie powinno być w pierwszej kolejności traktowane jako zadanie opiekuna, chyba że jest on odpowiednio przeszkolony i ma zgodę pacjenta na ich podanie. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków to brak zrozumienia priorytetów w udzielaniu pierwszej pomocy oraz pomijanie podstawowych zasad, takich jak zapewnienie komfortu i bezpieczeństwa pacjenta przed podjęciem bardziej zaawansowanych działań medycznych.

Pytanie 15

Miejscem, w którym nie wykonuje się wewnętrznego pomiaru temperatury ciała, jest

A. odbytnica

B. jama ustna

C. pochwa

D. pachwina

Prawidłowa odpowiedź to 'pachwina', ponieważ nie jest to miejsce wewnętrznego pomiaru temperatury ciała. W medycynie za wewnętrzne pomiary uznaje się te, które są realizowane w otworach ciała, gdzie temperatura wewnętrzna może być dokładnie określona. Pomiar temperatury w jamie ustnej, odbytnicy oraz pochwie jest powszechnie stosowany i uznawany za standardowe metody, pozwalające na uzyskanie wiarygodnych wyników. Na przykład pomiar w odbytnicy jest uważany za najbardziej dokładny, zwłaszcza w kontekście oceny stanu zdrowia pacjenta, gdyż odzwierciedla temperaturę ciała blisko rdzenia termoregulacyjnego. W przypadku pomiaru w jamie ustnej, ważne jest, aby pacjent nie spożywał gorących lub zimnych napojów przed wykonaniem pomiaru, ponieważ może to zafałszować wyniki. Warto również zaznaczyć, że pomiar w pochwie jest stosowany głównie w niektórych kontekstach medycznych, takich jak monitorowanie cyklu menstruacyjnego. W praktyce klinicznej rozpoznawanie odpowiednich miejsc do pomiaru temperatury jest kluczowe dla diagnozowania i monitorowania stanu zdrowia pacjentów, co podkreśla znaczenie znajomości metod pomiarowych w zawodzie medycznym.

Pytanie 16

Kluczowym zadaniem opiekuna w opiece paliatywnej nad pacjentem z zaawansowanym rakiem wątroby jest

A. współpraca z rodziną pacjenta

B. poprawa zdrowia pacjenta

C. eliminacja skutków ubocznych terapii

D. poprawa jakości życia pacjenta

W opiece paliatywnej najważniejszym celem jest poprawa jakości życia podopiecznego, a nie tylko leczenie choroby czy eliminacja objawów. W przypadku pacjentów z zaawansowanym nowotworem wątroby, opiekunowie powinni skupić się na zarządzaniu bólem, redukcji objawów oraz wsparciu psychologicznym. Przykładem może być wdrożenie terapii bólu opartych na metodach farmakologicznych i niefarmakologicznych oraz organizacja wsparcia emocjonalnego dla podopiecznego i jego rodziny. Standardy opieki paliatywnej, takie jak te określone przez Światową Organizację Zdrowia, kładą nacisk na holistyczne podejście, które uwzględnia fizyczne, psychiczne, społeczne i duchowe aspekty życia pacjenta. Współpraca z zespołem interdyscyplinarnym, w tym z lekarzami, pielęgniarkami, terapeutami i psychologami, jest kluczowa w dążeniu do osiągnięcia tego celu.

Pytanie 17

Zgodnie z aktualnymi regulacjami, okład ciepły powinien być stosowany przez

A. niecałą godzinę

B. 2-3 godziny

C. 12 godzin

D. 6-8 godzin

Wybór krótszych czasów aplikacji ciepłego okładu, jak 2-3 godziny, nie pozwala na pełne wykorzystanie terapeutycznych właściwości ciepła. Ciepło działa w sposób kumulatywny, a jego efekty stają się zauważalne dopiero po dłuższym czasie. Krótsze aplikacje mogą jedynie przynieść chwilową ulgę, ale nie będą w stanie znacząco wpłynąć na poprawę krążenia czy redukcję bólu. Stosowanie okładów przez niecałą godzinę również jest niewłaściwe, ponieważ jest to zbyt krótki okres, aby uzyskać zauważalne efekty terapeutyczne. Ponadto, stosowanie okładów przez 12 godzin może prowadzić do ryzyka poparzeń i uszkodzenia tkanek, co jest sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa w terapii cieplnej. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że odpowiedni czas stosowania ciepłych okładów powinien opierać się na wiedzy o reakcjach organizmu na ciepło oraz na zaleceniach specjalistów. W praktyce terapeutycznej, zbyt krótki lub zbyt długi czas aplikacji może prowadzić do nieefektywności leczenia oraz zwiększenia ryzyka powikłań. Dlatego zawsze warto konsultować się z lekarzem lub terapeutą w celu ustalenia najbardziej odpowiedniego czasu stosowania terapii cieplnej.

Pytanie 18

Jakie czynniki zwiększają ryzyko choroby niedokrwiennej serca?

A. Podwyższony poziom cholesterolu, nadciśnienie tętnicze, palenie tytoniu

B. Niski poziom cholesterolu, otyłość, przewlekły stres

C. Siedzący sposób życia, młody wiek, większe spożycie tłuszczów roślinnych

D. Wyższa aktywność fizyczna, złe nawyki żywieniowe, nadciśnienie tętnicze

Odpowiedź wskazująca na podwyższony poziom cholesterolu, nadciśnienie tętnicze oraz palenie tytoniu jest prawidłowa, ponieważ wszystkie te czynniki stanowią istotne ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca. Podwyższony cholesterol, zwłaszcza LDL (lipoproteiny o niskiej gęstości), prowadzi do odkładania się blaszek miażdżycowych w naczyniach krwionośnych, co może prowadzić do ich zwężenia i zwiększa ryzyko zatorów. Nadciśnienie tętnicze dodatkowo obciąża serce i naczynia krwionośne, co potęguje ryzyko wystąpienia epizodów sercowych. Palenie tytoniu z kolei jest jednym z najważniejszych modyfikowalnych czynników ryzyka, który wpływa na rozwój chorób sercowo-naczyniowych poprzez zwiększenie stanu zapalnego oraz uszkodzenie śródbłonka naczyń. W praktyce, kontrola poziomu cholesterolu oraz ciśnienia tętniczego, a także zaprzestanie palenia tytoniu, są kluczowymi działaniami w profilaktyce choroby niedokrwiennej serca, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz wytyczne towarzystw kardiologicznych.

Pytanie 19

Zwalczanie wypalenia zawodowego obejmuje między innymi

A. systematyczne korzystanie z urlopu, akceptację własnych ograniczeń

B. osobiste traktowanie spraw zawodowych oraz regularne przerwy w pracy

C. dbanie o rozwój osobisty oraz perfekcjonizm

D. unikanie trudnych sytuacji oraz identyfikację z pracą

Regularne korzystanie z urlopu oraz akceptacja własnych ograniczeń to kluczowe elementy przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu. Urlop pozwala na regenerację sił psychicznych i fizycznych, co jest niezbędne do zachowania równowagi między życiem zawodowym a prywatnym. Badania wykazują, że osoby, które regularnie odpoczywają, są bardziej produktywne i mniej podatne na stres. Akceptacja własnych ograniczeń jest równie istotna, gdyż pozwala na realistyczne podejście do swoich możliwości, co z kolei zmniejsza presję do osiągania perfekcyjnych wyników. Przykładowo, w miejscach pracy, które promują kulturę odpoczynku i zdrowego podejścia do realizacji zadań, zaobserwować można wyższą satysfakcję pracowników oraz niższe wskaźniki wypalenia. W praktyce, organizacje mogą wspierać pracowników poprzez wdrażanie programów zdrowotnych i well-being, które zachęcają do korzystania z urlopów oraz szkoleń na temat zarządzania stresem i rozwoju osobistego, co jest zgodne z aktualnymi standardami HR i psychologii pracy.

Pytanie 20

Aby ocenić zdolności oraz ograniczenia podopiecznego w realizacji potrzeb, opiekun powinien w pierwszej kolejności

A. dokonać oceny funkcjonalnej na podstawie skali Barthel

B. ustalić diagnozę rodzinną

C. zidentyfikować problemy zdrowotne podopiecznego

D. przeanalizować dokumentację socjalną

Ustalenie diagnozy rodzinnej, dokonanie analizy dokumentacji socjalnej oraz określenie problemów medycznych podopiecznego to ważne aspekty pracy opiekuna, jednak nie powinny one stanowić pierwszego kroku w ocenie możliwości i ograniczeń osoby wymagającej wsparcia. Diagnoza rodzinna koncentruje się na relacjach i dynamice w obrębie rodziny, co, mimo że istotne, nie odnosi się bezpośrednio do oceny zdolności funkcjonalnych podopiecznego. Analiza dokumentacji socjalnej może dostarczyć cennych informacji o warunkach życia i wsparciu społecznym, ale nie dostarcza konkretnego obrazu umiejętności codziennych. Określenie problemów medycznych jest kluczowe, jednak często jest to bardziej techniczne podejście, które nie uwzględnia codziennych umiejętności życiowych. Typowym błędem myślowym jest przyjęcie, że problemy zdrowotne są najważniejsze, podczas gdy w rzeczywistości umiejętności funkcjonalne mają kluczowe znaczenie dla jakości życia podopiecznego. Rzeczywista ocena możliwości zaspokajania potrzeb wymaga całościowego podejścia, które zaczyna się od analizy funkcjonalnej, by następnie przejść do aspektów medycznych i społecznych. W praktyce, dopiero po ocenie funkcjonalnej można skutecznie zaplanować odpowiednią interwencję, co wpisuje się w standardy opieki opartej na dowodach oraz indywidualne podejście do każdego podopiecznego.

Pytanie 21

Metody wewnętrzne, które służą do pomiaru temperatury wewnątrzustrojowej, obejmują pomiar ciepłoty ciała.

A. w odbycie, w ustach oraz w przewodzie słuchowym zewnętrznym

B. tylko w ustach i w przewodzie słuchowym zewnętrznym

C. tylko w odbycie

D. tylko w przewodzie słuchowym zewnętrznym i pod pachą

Pomiar temperatury wewnętrznej organizmu jest kluczowy dla oceny jego stanu zdrowia, a wybór odpowiedniej metody ma ogromne znaczenie. Odpowiedzi ograniczające pomiar tylko do ust i przewodu słuchowego zewnętrznego są niewłaściwe, ponieważ nie uwzględniają odbytu, który jest uznawany za najbardziej wiarygodne źródło informacji o temperaturze wewnętrznej ciała. Pomiar wyłącznie w ustach może prowadzić do błędnych wyników, szczególnie w przypadku osób z chorobami jamy ustnej, których wyniki mogą być zafałszowane przez czynniki zewnętrzne, takie jak jedzenie czy picie. Analogicznie, pomiar w przewodzie słuchowym zewnętrznym, choć może być użyteczny, wymaga specjalistycznych termometrów i nie zawsze jest dostępny w warunkach domowych. Ponadto, zredukowanie pomiaru tylko do obszarów zewnętrznych, jak pod pachą, nie dostarcza rzeczywistego obrazu temperatury wewnętrznej, co może prowadzić do nieprawidłowych diagnoz i nieefektywnego leczenia. W praktyce klinicznej, zrozumienie różnych metod pomiaru i ich zastosowanie są kluczowe dla skutecznej diagnostyki oraz monitorowania pacjentów, dlatego istotne jest, aby stosować metody aprobujące przez instytucje zdrowia publicznego i przestrzegać najlepszych praktyk w tym zakresie.

Pytanie 22

Przykładem aktywności w muzykoterapii dla mieszkańców domu pomocy społecznej jest

A. słuchanie muzyki w grupie

B. słuchanie muzyki przed snem

C. słuchanie muzyki relaksacyjnej

D. gra na instrumentach

Słuchanie muzyki w grupie, muzyki relaksacyjnej czy muzyki przed snem to formy muzykoterapii, które skupiają się głównie na odbiorze dźwięków, a nie na aktywnym tworzeniu muzyki. Zajęcia te, choć mogą być przyjemne i relaksujące, nie angażują uczestników w sposób, który jest kluczowy dla muzykoterapii aktywnej. W kontekście muzykoterapii, aktywne uczestnictwo w tworzeniu muzyki jest niezbędne do osiągania głębszych korzyści terapeutycznych. Słuchanie muzyki może prowadzić do relaksacji, ale nie angażuje procesów intelektualnych i emocjonalnych w takim stopniu, jak gra na instrumentach. Często uczestnicy mogą mylnie sądzić, że pasywny odbiór muzyki jest równie korzystny, co aktywne uczestnictwo. Ważne jest zrozumienie, że muzykoterapia opiera się na interakcji, współpracy i kreatywności, które są kluczowe dla stymulacji neurologicznej i emocjonalnej. Dlatego, zamiast skupiać się na odbiorze dźwięków, warto zwrócić uwagę na aktywne uczestnictwo, które wspiera rozwój osobisty oraz społeczny uczestników. W praktyce, terapeuci powinni dążyć do włączenia elementów aktywnej muzykoterapii, aby efektywnie wspierać procesy terapeutyczne i rehabilitacyjne, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb i możliwości mieszkańców.

Pytanie 23

Podopiecznej cierpiącej na depresję, która skarży się na zaparcia, niechętnie spożywa posiłki i napoje, a także oszukuje przy zażywaniu leków oraz doświadcza nasilonych lęków nocnych, powinno się zaproponować

A. trening lekowy oraz kontakt z bliskimi

B. udział w turnusie rehabilitacyjnym oraz konsultację z dietetykiem

C. wizytę u lekarza rodzinnego oraz kontakt z bliskimi

D. wizytę u lekarza psychiatry oraz konsultację z dietetykiem

Odpowiedź wskazująca na wizytę u lekarza psychiatry oraz konsultację dietetyczną jest trafna, ponieważ łączy w sobie dwa kluczowe aspekty opieki nad pacjentem z depresją. Lekarz psychiatra jest specjalistą, który może zdiagnozować i leczyć objawy depresji, w tym nasilenie lęków nocnych. Zastosowanie farmakoterapii pod kontrolą specjalisty może znacząco wpłynąć na poprawę stanu zdrowia psychicznego pacjentki. Dodatkowo, konsultacja dietetyczna jest istotna, ponieważ depresja i niechęć do przyjmowania pokarmów mogą prowadzić do niedoborów żywieniowych, które z kolei mogą pogłębiać objawy depresyjne. Odpowiednia dieta, bogata w składniki odżywcze, wspiera proces leczenia, poprawiając ogólną kondycję organizmu. W praktyce, współpraca między psychiatrą a dietetykiem pozwala na holistyczne podejście do pacjenta, które jest zgodne z aktualnymi standardami opieki zdrowotnej, gdzie zdrowie psychiczne i fizyczne są traktowane jako nierozerwalne elementy całościowego dobrostanu.

Pytanie 24

Jaką metodę powinno się zastosować do monitorowania parametrów życiowych u pacjenta?

A. Pomiar

B. Obserwację

C. Ankietę

D. Analizę dokumentacji

Pomiar jest kluczową techniką wykorzystywaną do monitorowania parametrów życiowych pacjentów, takich jak ciśnienie krwi, tętno, temperatura ciała czy poziom saturacji. Dokładność pomiarów jest niezbędna do oceny stanu zdrowia, diagnozowania schorzeń oraz monitorowania skuteczności terapii. W medycynie, standardy takie jak wytyczne American Heart Association czy World Health Organization rekomendują regularne pomiary jako część rutynowej oceny stanu pacjenta. Przykładowo, pomiar ciśnienia krwi powinien być prowadzony w spokojnym otoczeniu, z pacjentem w odpowiedniej pozycji (najlepiej siedzącej). Należy również pamiętać o sprzęcie, który powinien być kalibrowany oraz używany zgodnie z zaleceniami producenta. Właściwe techniki pomiaru i interpretacji wyników są niezbędne do podejmowania decyzji klinicznych, co czyni tę metodę fundamentalną w pracy z pacjentami.

Pytanie 25

Z jaką grupą opiekun powinien skontaktować się, aby zapewnić wsparcie pierwotne podopiecznej z wyłonioną przetoką jelita grubego?

A. Z grupą charytatywną

B. Ze znajomymi

C. Z sąsiadami

D. Z rodziną

Dobrze jest, że nawiązałeś kontakt z rodziną pacjentki po wyłonieniu przetoki jelita grubego. To niesamowicie ważne, bo rodzina to kluczowy element w takim wsparciu. Z tego, co widzę, to oni znają pacjentkę najlepiej i mogą podzielić się istotnymi informacjami o jej potrzebach i samopoczuciu. Myślę, że warto, aby opiekunowie razem z rodziną stworzyli plan opieki, który uwzględni nie tylko aspekty fizyczne, ale też emocjonalne. Na przykład, jeśli nauczą się, jak dbać o przetokę i jak zarządzać dietą pacjentki, to może to naprawdę poprawić jej jakość życia. Rodzina może być też ogromnym wsparciem emocjonalnym, co jest nieocenione w takim trudnym czasie. Regularne spotkania z rodziną, żeby monitorować postępy i dostosowywać opiekę do potrzeb pacjentki, na pewno mają sens. Takie podejście rzeczywiście może pozytywnie wpłynąć na całe leczenie.

Pytanie 26

Przy planowaniu zakupów dla podopiecznej, która otrzymuje emeryturę w wysokości 1000 złotych, opiekun powinien uwzględnić, że po opłaceniu pobytu w domu pomocy społecznej, miesięczne koszty nie mogą przekroczyć kwoty

A. 400 zł

B. 300 zł

C. 200 zł

D. 100 zł

Odpowiedzi, które wskazałeś, czyli 400 zł, 200 zł czy 100 zł, pokazują niestety, że nie bierzesz pod uwagę rzeczywistych kosztów życia. Jakby 400 zł mogło się wydawać ok, ale po opłaceniu pobytu w domu pomocy społecznej, nie zostanie praktycznie nic na codzienne wydatki. A 200 zł czy 100 zł? To już w ogóle nie wystarczy na jedzenie, środki czystości czy inne ważne rzeczy. Wiele osób nie widzi, że podejmując taką decyzję, można nie uwzględnić wszystkich potrzeb podopiecznej, co potem prowadzi do problemów i gorszej jakości życia. Taki brak odpowiedniego planowania może wpłynąć nie tylko na finanse, ale i na zdrowie podopiecznych. Z mojej perspektywy warto korzystać z danych o przeciętnych wydatkach na seniorów oraz wytycznych dotyczących minimalnego poziomu wydatków na życie, by mieć pewność, że wszystko będzie w porządku.

Pytanie 27

Osoba niewidoma z powodu swojej niepełnosprawności napotka przede wszystkim trudności

A. w uruchamianiu sprzętu RTV

B. w komunikacji z pracownikami domu pomocy społecznej

C. w dokonywaniu zakupów w sklepie z obsługą sprzedawcy

D. w samodzielnym wypełnianiu formularzy urzędowych

Trudności osób niewidomych w codziennym funkcjonowaniu często są mylnie oceniane przez pryzmat ich umiejętności komunikacyjnych lub interakcji z technologią. Porozumiewanie się z pracownikami domu pomocy społecznej, mimo że może wiązać się z elementami komunikacyjnymi, jest zazwyczaj łatwiejsze dla osób niewidomych, które mogą korzystać z różnych sposobów komunikacji, takich jak rozmowa telefoniczna czy bezpośrednia interakcja. W przypadku włączania urządzeń RTV, nowoczesne technologie oferują szereg udogodnień, takich jak piloty z funkcjami głosowymi, co czyni to zadanie bardziej dostępnym. Problemy związane z robieniem zakupów w sklepiku z obsługą sprzedawcy również są często przesadzone. Wiele sklepów wprowadza udogodnienia, takie jak oznakowanie produktów z użyciem kodów QR, które można odczytać za pomocą aplikacji mobilnych. W rzeczywistości, to samodzielne wypełnianie druków urzędowych stanowi największe wyzwanie, ponieważ wymaga nie tylko umiejętności czytania i pisania, ale także umiejętności interpretacji skomplikowanych informacji. Dlatego też, mylenie trudności w życiu codziennym osób niewidomych z innymi obszarami, które mogą być wspierane przez technologię i dobre praktyki, prowadzi do błędnych wniosków i oceny ich rzeczywistych potrzeb.

Pytanie 28

20-letnia osoba z istotną niepełnosprawnością intelektualną nie umie korzystać ze sztućców, przygotować herbaty ani zrobić kanapki. Aby zwiększyć jej niezależność, opiekun powinien zastosować w swojej pracy

A. warsztaty.

B. gry edukacyjne.

C. demonstracje czynności.

D. rozmowy.

Wybór odpowiedzi 'pokazy czynności' jest zasadny, gdyż jest to metoda aktywnego uczenia się, która szczególnie dobrze sprawdza się w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Pokazy czynności polegają na bezpośrednim demonstrowaniu odpowiednich umiejętności, co pozwala uczniowi na obserwację i późniejsze naśladowanie. W przypadku podopiecznej, która nie potrafi posługiwać się sztućcami czy przygotować prostych posiłków, opiekun mógłby na przykład pokazać, jak krok po kroku przygotować kanapkę, wskazując jednocześnie na każdy etap tego procesu. Dzięki temu osoba z niepełnosprawnością ma szansę na zrozumienie sekwencji działań oraz nabycie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla jej samodzielności. Takie podejście jest zgodne z zasadami metodologii nauczania opartego na doświadczeniu, która zaleca łączenie teorii z praktyką. Ponadto, standardy w pracy z osobami z niepełnosprawnościami wskazują na znaczenie dostosowywania metod edukacyjnych do indywidualnych potrzeb oraz możliwości uczniów, co podkreśla wagę personalizacji procesu nauczania.

Pytanie 29

Zanim przystąpimy do ścielenia łóżka częściowo samodzielnego podopiecznego, warto

A. zachęcić podopiecznego do przesunięcia się na jedną stronę łóżka

B. wsparć podopiecznego w zajęciu pozycji Fowlera

C. przesunąć podopiecznego na jedną stronę łóżka

D. pomóc podopiecznemu przenieść się na krzesło lub wózek inwalidzki

Pomoc podopiecznemu w przeniesieniu się na krzesło lub wózek inwalidzki przed słaniem łóżka jest kluczowym działaniem, które ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa i komfortu osobie zależnej. W sytuacjach, gdy podopieczny ma ograniczoną mobilność, ważne jest, aby nie przeciążać go podczas aranżacji łóżka. Przeniesienie na krzesło lub wózek inwalidzki umożliwia łatwiejszy dostęp do pościeli, a także poprawia higienę osobistą i pozwala na bardziej efektywne dbanie o przestrzeń wokół łóżka. W praktyce, odpowiednia technika transferu, która uwzględnia zasady ergonomii, pozwala na minimalizowanie ryzyka urazów zarówno dla podopiecznego, jak i dla osoby opiekującej się nim. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi opieki nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, które podkreślają znaczenie zachowania bezpieczeństwa i komfortu w codziennych czynnościach.

Pytanie 30

Podczas wieczornej pielęgnacji stóp u 70-letniej pacjentki z cukrzycą, opiekunka zauważyła, że skóra jej stóp jest blada, sucha, zrogowaciała, a w rejonie lewego palucha pojawiło się pęknięcie i zaczerwienienie. Wskazane symptomy sugerują wystąpienie

A. stopy cukrzycowej.

B. grzybicy stóp.

C. zaniedbania higienicznego.

D. drożdżycy stóp.

Opisane objawy, takie jak blada, sucha, zrogowaciała skóra oraz pęknięcie i zaczerwienienie w okolicy palucha, są charakterystyczne dla stopy cukrzycowej. U pacjentów z cukrzycą występuje szereg zmian skórnych związanych z upośledzonym krążeniem oraz neuropatią, które mogą prowadzić do powstawania owrzodzeń i infekcji. Stopy cukrzycowe są poważnym powikłaniem tej choroby, które wymaga szczególnej uwagi oraz starannej pielęgnacji. W praktyce opiekunowie powinni regularnie kontrolować stan stóp swoich podopiecznych, zwracając uwagę na zmiany w wyglądzie skóry, a także na ewentualne rany, pęknięcia czy odciski. Zgodnie z wytycznymi klinicznymi, na każdym etapie opieki nad pacjentem diabetykiem kluczowe jest wczesne wykrywanie zmian skórnych oraz ich odpowiednie leczenie, co często może zapobiec poważnym konsekwencjom, w tym amputacjom. Warto także pamiętać, że odpowiednia pielęgnacja stóp, w tym nawilżanie i unikanie urazów, jest niezbędna dla zachowania zdrowia pacjenta.

Pytanie 31

Aby utrzymać relacje społeczne 40-letniego pacjenta, który doznał urazu odcinka piersiowego rdzenia kręgowego w wyniku skoku do wody, w ramach podstawowego systemu wsparcia konieczna jest współpraca

A. z placówkami ochrony zdrowia

B. z grupami wsparcia

C. z rodziną

D. z wolontariuszami

Współpraca z rodziną podopiecznego jest kluczowym elementem pierwotnego systemu wsparcia w kontekście rehabilitacji osoby z urazem rdzenia kręgowego. Rodzina pełni fundamentalną rolę w procesie adaptacyjnym, oferując emocjonalne wsparcie i stabilność, co jest niezwykle istotne dla psychologicznego dobrostanu pacjenta. Badania pokazują, że silne więzi rodzinne przyczyniają się do lepszych wyników rehabilitacyjnych, zmniejszając uczucie izolacji i depresji. Przykładem stosowania tego podejścia może być angażowanie członków rodziny w terapie zajęciowe oraz fizjoterapię, co pozwala na budowanie więzi oraz zapewnienie motywacji do pracy nad poprawą funkcji. Dodatkowo, szkolenie rodziny w zakresie opieki nad osobą z urazem kręgosłupa zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak American Spinal Injury Association (ASIA) może znacząco zwiększyć jakość życia podopiecznego. Dlatego współpraca z rodziną nie tylko ułatwia proces rehabilitacji, ale także wspiera pacjenta w rekonstrukcji jego życia społecznego.

Pytanie 32

Do fizycznych metod stosowanych w terapii przeciwzapalnej ciepłej nie należy

A. lampy Sollux

B. termoforu

C. zmywania przeciwgorączkowego

D. okładu parafinowego

Okłady parafinowe, lampy Sollux oraz termofory to popularne metody fizjoterapeutyczne stosowane w celu łagodzenia bólu i stanów zapalnych. Okłady parafinowe działają na zasadzie ciepłolecznictwa, a ich zastosowanie polega na aplikacji podgrzanej parafiny na skórę, co umożliwia głębokie ogrzanie tkanek oraz zwiększenie ich ukrwienia. Lampy Sollux, z kolei, wykorzystują promieniowanie podczerwone, co wspomaga procesy regeneracyjne poprzez poprawę krążenia i rozluźnianie napiętych mięśni. Są one często stosowane w rehabilitacji pacjentów z dolegliwościami bólowymi i zapalnymi. Termofory są prostymi urządzeniami do miejscowego ogrzewania, które również przynoszą ulgę w bólach mięśniowych oraz stawowych. Jednak zmywanie przeciwgorączkowe, będące jedynie metodą schładzającą, ma inne założenia i nie działa w sposób podobny do wymienionych technik. Wybór odpowiedniej metody terapii powinien być uzależniony od specyficznych potrzeb pacjenta oraz wskazań lekarza, a także być zgodny z zasadami praktyki klinicznej. W rezultacie, zrozumienie różnicy między tymi metodami jest kluczowe dla skutecznego zarządzania stanem zdrowia pacjenta.

Pytanie 33

Czynnikiem wewnętrznym, który może prowadzić do wystąpienia odleżyn, jest

A. nietrzymanie moczu i stolca

B. mokre poszewki

C. jakość opieki pielęgniarskiej

D. stosowanie diety bogatej w białko

Poziom opieki pielęgniarskiej, wilgotna pościel oraz stosowanie diety wysokobiałkowej są czynnikami, które w pewnym sensie mogą wpływać na rozwój odleżyn, jednak nie są to czynniki wewnętrzne, a raczej zewnętrzne lub kontekstowe. Poziom opieki pielęgniarskiej, mimo że kluczowy w zapobieganiu odleżynom, jest bardziej związany z organizacją opieki niż z indywidualnymi predyspozycjami pacjenta. Wilgotna pościel z pewnością może sprzyjać powstawaniu odleżyn, jednak jest to element środowiskowy, na który można wpływać poprzez odpowiednie praktyki pielęgniarskie, takie jak utrzymanie suchości i czystości podłoża. Co więcej, stosowanie diety wysokobiałkowej jest korzystne dla pacjentów z ryzykiem odleżyn, ponieważ białko wspiera regenerację tkanek, ale samo w sobie nie jest bezpośrednim czynnikiem ryzyka. Typowym błędem myślowym jest zatem utożsamianie tych czynników z bezpośrednim wpływem na powstawanie odleżyn, a nie uwzględnianie ich w kontekście całkowitym, który obejmuje zarówno czynniki wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Kluczowe jest zrozumienie, że działania prewencyjne w opiece nad pacjentem powinny być kompleksowe, łącząc zarówno aspekty środowiskowe, jak i indywidualne predyspozycje pacjentów.

Pytanie 34

Jednym z typowych symptomów stwardnienia rozsianego jest

A. drżenie podczas spoczynku

B. trudność w inicjowaniu ruchów

C. amnezja wsteczna

D. podwójne widzenie

Trudności w rozpoczynaniu ruchów, niepamięć wsteczna oraz drżenie spoczynkowe to objawy, które mogą występować w różnych schorzeniach neurologicznych, ale nie są specyficzne dla stwardnienia rozsianego. Trudności w rozpoczynaniu ruchów mogą na przykład wskazywać na chorobę Parkinsona, gdzie pacjenci mają problemy z inicjowaniem ruchu, co jest wynikiem degeneracji neuronów dopaminergicznych. Z kolei niepamięć wsteczna jest typowa dla demencji, wskazując na problemy z pamięcią krótkotrwałą lub długotrwałą, co różni się od specyficznych objawów SM. Drżenie spoczynkowe, z kolei, jest rzadkością w przypadku stwardnienia rozsianego i częściej wiąże się z chorobami takimi jak Parkinson, gdzie objaw ten jest wynikiem zaburzeń w funkcjonowaniu układu dopaminowego. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do mylenia tych objawów, obejmują zbyt ogólne przypisywanie symptomów do jednej kategorii stanów neurologicznych, co może powodować wprowadzenie w błąd w diagnostyce. Podstawowym błędem jest nieodróżnianie objawów, które mogą występować w wielu chorobach, co podkreśla potrzebę dokładnego badania i analizy objawów w kontekście całego obrazu klinicznego pacjenta.

Pytanie 35

Opiekun zauważył, że 77-letnia nowo przybyła do placówki podopieczna odczuwa samotność, z niechęcią spożywa posiłki, a w nocy przegląda zdjęcia rodzinne. Jej mąż zmarł, a syn mieszka 600 km od miejsca pobytu matki i kontaktuje się z nią wyłącznie listownie. Zachowanie tej podopiecznej może wskazywać na niezaspokojoną potrzebę

A. szacunku

B. samorealizacji

C. afiliacji

D. partnerstwa

Wybór odpowiedzi dotyczącej partnerstwa jest nieadekwatny, ponieważ partnerstwo odnosi się do bardziej intymnych relacji opartych na wzajemnym zaufaniu i wsparciu, które nie są w pełni realizowane w kontekście relacji matka-syn. Choć syn utrzymuje kontakt listowny, jego oddalenie geograficzne oraz brak osobistego wsparcia mogą powodować, że relacja ta nie spełnia wymagań związanych z adekwatnym partnerstwem, co z kolei wpływa na poczucie izolacji podopiecznej. Odpowiedź dotycząca szacunku również nie oddaje rzeczywistości, ponieważ szacunek jest bardziej związany z uznawaniem wartości drugiej osoby niż z jej potrzebą bliskości i przynależności do społeczności. Z kolei wybór samorealizacji myli hierarchię potrzeb, ponieważ ta potrzeba dotyczy dążeń jednostki do osobistego rozwoju i osiągnięcia swoich celów życiowych, co wydaje się mniej istotne w obliczu silnego poczucia osamotnienia i potrzeby społecznej interakcji. Zrozumienie tych błędów myślowych jest kluczowe, ponieważ często osoby pracujące z osobami starszymi mogą nie dostrzegać ich emocjonalnych potrzeb, koncentrując się jedynie na aspektach fizycznych opieki. Właściwe rozpoznanie potrzeb afiliacyjnych jest fundamentalne do tworzenia efektywnych strategii wsparcia dla osób starszych, by zapobiegać ich izolacji społecznej i poprawiać jakość ich życia.

Pytanie 36

Osoba cierpiąca na afazję napotka trudności

A. w komunikacji

B. w samodzielnym jedzeniu posiłków

C. w poruszaniu się po pomieszczeniu

D. w samodzielnym myciu zębów

Trudności osób z afazją są często mylone z problemami w zakresie innych funkcji życiowych, jak na przykład samodzielne mycie zębów, poruszanie się po pokoju czy spożywanie posiłków. W rzeczywistości, afazja wpływa wyłącznie na zdolności związane z językiem i komunikacją, a nie na umiejętności motoryczne czy zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dlatego też błędne jest założenie, że afazja może bezpośrednio prowadzić do trudności z samodzielnym myciem zębów, ponieważ ta czynność nie wymaga interakcji językowej. Podobnie, umiejętność poruszania się po pokoju nie ma związku z afazją, gdyż dotyczy ona koordynacji ruchowej, a nie komunikacji. Osoby z afazją mogą wciąż być zdolne do wykonywania takich czynności, o ile nie występują inne zaburzenia lub choroby. Dodatkowo, spożywanie posiłków jest czynnością, która niekoniecznie wymaga umiejętności językowych. Dlatego, przy ocenie zdolności osób z afazją, kluczowe jest zrozumienie, że ich główne wyzwania koncentrują się na aspekcie werbalnym, a nie fizycznym, co prowadzi do typowego błędu myślowego polegającego na łączeniu trudności w komunikacji z ogólnymi problemami w codziennym funkcjonowaniu.

Pytanie 37

W przypadku podopiecznej długo przebywającej w łóżku, która ma problem z utrzymaniem moczu oraz potrzebuje wsparcia przy zmianie pozycji, opiekun powinien zastosować

A. poduszkę pneumatyczną

B. materac zmiennociśnieniowy

C. kółko gumowe

D. materac rehabilitacyjny

Materac zmiennociśnieniowy to naprawdę świetne rozwiązanie dla osób, które długo leżą w łóżku. Jego budowa pozwala na regularne zmienianie ciśnienia powietrza w różnych częściach materaca, co sprawia, że ciśnienie na skórze się zmienia. To mega ważne, bo zmniejsza ryzyko odleżyn, które mogą być poważnym problemem u pacjentów. Te materace są stworzone tak, żeby wspierać krążenie krwi i zapewniać komfort, co jest kluczowe dla osób, które mają ograniczoną mobilność. Z mojego doświadczenia wynika, że opiekunowie powinni regularnie sprawdzać skórę pacjentki i dostosowywać ustawienia materaca do jej potrzeb. Dobrze jest też zmieniać pozycję ciała pacjentki, a materac zmiennociśnieniowy bardzo w tym pomaga. Warto zaznaczyć, że korzystanie z tych materacy jest zgodne z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi profilaktyki odleżyn, więc są standardem w opiece nad osobami długotrwale unieruchomionymi.

Pytanie 38

Jakie zajęcia umożliwiają przygotowanie mieszkańca ośrodka pomocy społecznej do aktywnego udziału w kulturze?

A. z hipoterapii

B. z dogoterapii

C. z teatroterapii

D. z ergoterapii

Teatroterapia to forma terapii, która wykorzystuje sztukę teatralną jako narzędzie do wsparcia osób w trudnej sytuacji życiowej, w tym mieszkańców domów pomocy społecznej. Dzięki zajęciom teatralnym uczestnicy mają możliwość rozwijania umiejętności interpersonalnych, wyrażania emocji oraz aktywnego uczestnictwa w kulturze. Teatroterapia może obejmować różnorodne formy ekspresji, takie jak gry aktorskie, improwizacje czy prace nad scenariuszami, co pozwala mieszkańcom na wspólne tworzenie i dzielenie się swoimi doświadczeniami. Przykładem zastosowania teatroterapii w domach pomocy społecznej może być organizacja spektakli, w których biorą udział mieszkańcy, co nie tylko integruje ich, ale także buduje poczucie wspólnoty i przynależności. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy z osobami starszymi i z niepełnosprawnościami, teatroterapia wspiera rozwój osobisty oraz aktywność społeczną, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia.

Pytanie 39

Podopieczny z upośledzeniem umysłowym, który ma problemy z pamięcią, znajduje się sam w pokoju. W celu zapewnienia mu bezpieczeństwa, należy dopilnować, aby przez cały dzień

A. leżał w łóżku.

B. siedział w fotelu.

C. oglądał telewizję.

D. był pod opieką opiekuna.

Odpowiedź "był pod opieką opiekuna" jest prawidłowa, ponieważ zapewnia nie tylko bezpieczeństwo podopiecznego, ale także wsparcie w codziennych zadaniach i interakcjach. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, szczególnie z zaburzeniami pamięci, obecność opiekuna ma kluczowe znaczenie dla ich dobrego samopoczucia oraz zdrowia psychicznego. Osoba z takimi potrzebami może łatwo zapomnieć o zasadach bezpieczeństwa, np. o tym, żeby nie otwierać drzwi obcym lub nie sięgać po niebezpieczne przedmioty. Opiekun, będąc w pobliżu, może nie tylko zapobiegać potencjalnym zagrożeniom, ale także wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samodzielności u podopiecznego poprzez różnorodne aktywności. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad osobami z niepełnosprawnościami, istotne jest, aby zapewnić im bezpieczne i stymulujące środowisko, które sprzyja ich rozwojowi oraz integracji społecznej. Dążenie do samodzielności jest ważnym aspektem pracy z podopiecznymi, a stała opieka pozwala lepiej realizować ten cel.

Pytanie 40

Jak długo po zjedzeniu posiłku można najwcześniej przeprowadzić kąpiel w wannie u pacjenta?

A. Po 1 godzinie

B. Po 30 minutach

C. Po 2 godzinach

D. Po 45 minutach

Spożycie posiłku wpływa na pracę organizmu, w tym na aktywność układu pokarmowego. Kąpanie się zbyt szybko po jedzeniu może prowadzić do różnych nieprzyjemnych objawów, takich jak nudności czy bóle brzucha. Udzielając odpowiedzi sugerującej czas krótszy niż dwie godziny, można zakładać, że organizm będzie w stanie jednocześnie trawić pokarm i regulować temperaturę ciała podczas kąpieli. Jednak takie podejście jest błędne, ponieważ układ pokarmowy wymaga dodatkowych zasobów krwi do efektywnego trawienia, a gorąca woda może prowadzić do skierowania krwi do skóry, co osłabia proces trawienia. Odpowiedzi wskazujące na 30 minut, 45 minut czy 1 godzinę, nie uwzględniają faktu, że każdy organizm reaguje inaczej, a czasami na trawienie wpływają różne czynniki, takie jak rodzaj spożytego posiłku. Dodatkowo, osoby z problemami zdrowotnymi mogą wymagać dłuższego okresu na regenerację po jedzeniu. Zatem, aby zapewnić pacjentowi maksymalne bezpieczeństwo i komfort, zawsze należy przestrzegać zalecenia o co najmniej dwóch godzinach przerwy po posiłku przed wykonaniem kąpieli.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej