Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 27 września 2025 21:58
Data zakończenia: 27 września 2025 22:24

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa

A. powoli i wyraźnie oraz zadawać pytania zamknięte

B. szybko i zrozumiale oraz zadawać pytania otwarte

C. głośno i stanowczo

D. tonem jednostajnym i powoli

Właściwe jest mówienie do osoby z afazją ruchową powoli i wyraźnie oraz zadawanie pytań zamkniętych, ponieważ takie podejście uwzględnia specyfikę komunikacyjną tych pacjentów. Mówienie powoli pozwala podopiecznemu na lepsze przetwarzanie informacji, a wyraźne artykułowanie słów sprzyja ich zrozumieniu. Zastosowanie pytań zamkniętych, które zazwyczaj wymagają odpowiedzi typu "tak" lub "nie", uproszcza proces komunikacji, co jest szczególnie ważne w przypadku osób z trudnościami w mówieniu i rozumieniu. Przykładem może być pytanie: "Czy chcesz pić wodę?" zamiast bardziej złożonego pytania otwartego, które może być trudne do zrozumienia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, które podkreśla znaczenie dostosowania sposobu komunikacji do możliwości pacjenta, a także z praktykami terapii zajęciowej, które uwzględniają indywidualne potrzeby osoby z afazją. Warto również dodać, że cierpliwość terapeuty oraz tworzenie komfortowej atmosfery komunikacyjnej pomagają w budowaniu zaufania i zwiększają efektywność interakcji.

Pytanie 2

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Corel

B. Power Point

C. Word

D. Paint

Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 3

W trakcie terapii zajęciowej realizowanej z osobą dotkniętą reumatoidalnym zapaleniem stawów, wybór zajęć dla podopiecznego zależy głównie od

A. etapu choroby i miejsca zamieszkania podopiecznego

B. etapu choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu

C. stopnia zaawansowania choroby i pasji podopiecznego

D. zdolności podopiecznego i możliwości finansowych terapeuty

Podejście polegające na uzależnieniu wyboru zajęć od fazy choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu, jak również od miejsca zamieszkania i możliwości finansowych terapeuty, jest nieadekwatne do holistycznego modelu rehabilitacji. W przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów, charakterystyka choroby i jej przebieg są zbyt złożone, aby ograniczać dobór terapii do jednego czynnika. Faza choroby jest istotna, lecz sama w sobie nie wystarczy do opracowania skutecznego planu terapeutycznego. Ograniczając się do wykonywanego zawodu, można przeoczyć bardzo ważne aspekty osobowości oraz zainteresowań pacjenta, które są kluczowe dla jego motywacji. Ponadto, miejsce zamieszkania może wpływać na dostępność do różnych usług i zajęć, ale nie powinno stanowić głównego czynnika wpływającego na terapię, ponieważ terapia powinna być zindywidualizowana i dostosowana do konkretnego pacjenta, a nie jego lokalizacji. Argument, że możliwości finansowe terapeuty powinny wpływać na wybór terapii, jest również nieprawidłowy, gdyż to pacjent i jego potrzeby powinny stać w centrum zainteresowania. Tego rodzaju podejścia mogą prowadzić do uproszczeń i pomijania kluczowych elementów, takich jak relacja terapeutyczna, zrozumienie pacjenta i jego wartości, co jest fundamentalne w zgodnych z najlepszymi praktykami metodach terapii zajęciowej.

Pytanie 4

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. plastyczną terapię

B. filmoterapię

C. silwoterapię

D. talasoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 5

W jakiej fazie scenariusza lekcji powinien być zaplanowany instruktaż dotyczący stanowiska pracy uczestnika?

A. Na końcu przebiegu zajęć

B. W zestawieniu metod oraz technik terapii zajęciowej

C. W spisie celów szczegółowych

D. Na początku przebiegu zajęć

We wstępnej części przebiegu zajęć przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy uczestników. Przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności zawodowej ważne jest, aby uczestnicy byli dokładnie zaznajomieni z zasadami obowiązującymi w danym miejscu pracy, co pozwala na minimalizację ryzyka wypadków i nieporozumień. Instruktaż wstępny powinien obejmować takie aspekty jak procedury bezpieczeństwa, obsługa sprzętu oraz obowiązki związane z danym stanowiskiem. Tego rodzaju trening jest zgodny z normami BHP, które wymagają, aby pracownicy byli informowani o zasadach działania oraz potencjalnych zagrożeniach jeszcze przed przystąpieniem do pracy. Efektywny instruktaż odbywa się najczęściej w formie interaktywnej, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy. Przykładem może być omawianie zasad pracy z narzędziami podczas symulacji na stanowisku, co daje uczestnikom możliwość zadawania pytań i rozwiewania wątpliwości przed przystąpieniem do realnych zadań.

Pytanie 6

Terapeuta zajęciowy, który podczas swobodnej rozmowy z uczestnikami zajęć poprzez właściwe jej kierowanie zdobywa interesujące go informacje, wykorzystuje wywiad

A. skategoryzowany

B. pogłębiony

C. jawny

D. ukryty

Podejścia do wywiadu jawnego czy skategoryzowanego działają inaczej, niż to, co warto zastosować w terapii zajęciowej. Wywiad jawny często wiąże się z zadawaniem bezpośrednich pytań, a to może sprawić, że uczestnicy poczują się zestresowani i niechętni do dzielenia się swoimi myślami. Kiedy czują presję do odpowiadania, to rozmowa staje się inna, a to może prowadzić do mniej szczerych odpowiedzi. Wywiad skategoryzowany jest z kolei dość sztywny, bo opiera się na zamkniętych pytaniach. Takie podejście może ograniczyć uzyskiwanie nowych, zaskakujących informacji, które są ważne, by zrozumieć potrzeby uczestników. A wywiad pogłębiony, choć ma na celu uzyskanie głębszych informacji, może być zbyt męczący dla niektórych osób i spowodować, że będą unikały rozmowy. W końcu te metody mogą nie dać pełnego obrazu, co jest dość problematyczne w terapii, gdzie autentyczność i komfort uczestników są kluczowe.

Pytanie 7

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

B. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

C. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

D. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 8

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. otwarte

B. zamknięte

C. sugerujące

D. alternatywne

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 9

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną najlepiej rozwija swoje umiejętności zawodowe poprzez

A. udział w teoretycznych wykładach

B. praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy

C. czytanie podręczników akademickich

D. samodzielne próby na stanowisku pracy

Czytanie podręczników akademickich jest mało skuteczne dla osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, ponieważ zazwyczaj wymaga umiejętności abstrakcyjnego myślenia i przetwarzania dużej ilości informacji, co może być trudne dla tej grupy. Teoretyczne wykłady również nie są optymalnym rozwiązaniem, gdyż nie zawsze przekładają się na praktyczne umiejętności. Uczestnicy mogą mieć problem z koncentracją i zapamiętywaniem informacji, jeśli nie są one bezpośrednio związane z praktycznymi doświadczeniami. Samodzielne próby na stanowisku pracy bez wcześniejszego przygotowania w kontrolowanym środowisku mogą prowadzić do frustracji i zniechęcenia, ponieważ osoba może nie być w stanie poradzić sobie z wymaganiami stanowiska. Brak wsparcia i odpowiedniej instrukcji może również skutkować błędami, które mogą być trudne do skorygowania. Dlatego zastosowanie kontrolowanego środowiska pracy, gdzie osoba może uczyć się poprzez działanie i otrzymywać natychmiastowe wsparcie, jest bardziej efektywne i zgodne z zasadami terapii zajęciowej. Tego typu podejście pozwala na stopniowy rozwój umiejętności i budowanie pewności siebie w wykonywaniu zadań zawodowych.

Pytanie 10

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. poniesionych kosztów

B. rodzajów terapii zajęciowej

C. realizowanych zadań

D. uczestnictwa w zajęciach

Wydaje mi się, że Twoja odpowiedź trochę mija się z celem, jak chodzi o dokumentację w dziennych placówkach. Oczywiście, dokumentacja jest ważna, ale wybranie elementów jak prace, formy terapii czy wydatki jako kluczowe nie jest najlepszym podejściem. Każdy z tych punktów ma swoje miejsce, ale nie są one tak podstawowe jak dokumentowanie obecności. Moim zdaniem, to właśnie monitorowanie tego, kto przychodzi na zajęcia, jest najważniejsze i bezpośrednio wpływa na to, jak skuteczna jest terapia. Forma terapii oczywiście jest istotna, ale nie daje pełnego obrazu uczestnictwa. Z kolei dokumentowanie wydatków jest ważne przy budżetowaniu, ale nie ma wpływu na to, jak terapia działa na uczestników. Jeśli nie zwraca się uwagi na frekwencję, może to prowadzić do problemów w ocenie postępów uczestników. Krótko mówiąc, obecność powinna być w centrum zainteresowania każdej placówki, a jej zignorowanie nie przynosi dobrych skutków.

Pytanie 11

Kinezyterapia jest metodą rehabilitacji, zalecaną w szczególności u chorych

A. z padaczką

B. z agnozją

C. po udarze mózgu

D. z afazją sensoryczną

Kinezyterapia, czyli terapia ruchem, jest jedną z kluczowych metod rehabilitacyjnych stosowanych w przypadku pacjentów po udarze mózgu. Udar mózgu często prowadzi do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, co objawia się ograniczeniem ruchomości, osłabieniem mięśniowym oraz problemami z koordynacją. Kinezyterapia, poprzez różnorodne ćwiczenia i techniki, ma na celu poprawę funkcji motorycznych, zwiększenie siły mięśniowej oraz przywrócenie jak największej samodzielności pacjentów. Przykładowo, pacjenci mogą wykonywać ćwiczenia mające na celu poprawę równowagi oraz koordynacji, co jest niezbędne do powrotu do codziennych aktywności. W praktyce terapeuci korzystają z zaawansowanych metod oceny funkcjonalnej pacjentów, a następnie dostosowują program rehabilitacji do indywidualnych potrzeb. Standardy rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie wczesnej interwencji oraz wielodyscyplinarnego podejścia, które obejmuje nie tylko kinezyterapię, ale także terapię zajęciową oraz mową. Ponadto, kinezyterapia może być wspierana przez nowoczesne technologie, takie jak wirtualna rzeczywistość, co dodatkowo zwiększa efektywność rehabilitacji.

Pytanie 12

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. pośrednią

B. indywidualną

C. jawną

D. otwartą

Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Aby skuteczniej komunikować się z pacjentem cierpiącym na afazję, terapeuta powinien

A. wypowiadać się w imieniu pacjenta i kończyć zdania, które on zaczął

B. podpowiadać wyrazy podczas, gdy rozważa ich wybór

C. korygować w czasie wypowiedzi źle dobrane oraz niepoprawne gramatycznie słowa

D. nie przyspieszać go, zwracać uwagę na jego mimikę, gesty oraz wskazywane obiekty

Zalecenie, aby nie ponaglać osoby z afazją oraz zwracać uwagę na mimikę, gesty i wskazywane przedmioty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii mowy. Afazja, będąca zaburzeniem komunikacyjnym, często prowadzi do frustracji i poczucia bezsilności u pacjentów. Terapeuta powinien stworzyć atmosferę wsparcia, która umożliwia pacjentowi swobodne wyrażanie myśli bez dodatkowego stresu związanego z czasem. Użycie mimiki i gestów jako narzędzi komunikacji jest nie tylko efektywne, ale również sprzyja aktywizacji innych obszarów mózgu odpowiedzialnych za mówienie. Na przykład, wskazywanie na przedmioty może pomóc pacjentowi w przypomnieniu sobie odpowiednich słów. Badania pokazują, że wspierające podejście terapeutyczne, które obejmuje cierpliwość i zrozumienie, prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych i większej satysfakcji pacjenta.

Pytanie 15

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. optymalnej stymulacji

B. partnerstwa

C. stopniowego zwiększania trudności

D. wieloaspektowości

Wybór odpowiedzi związanych z innymi zasadami, takimi jak stopniowanie trudności, optymalna stymulacja czy wielostronność, nie uwzględnia kluczowej idei partnerstwa w terapii psychiatrycznej. Stopniowanie trudności odnosi się do podejścia, w którym wyzwania terapeutyczne są dostosowywane do możliwości pacjenta, jednak niekoniecznie wiąże się z aktywnym uczestnictwem w grupowych działaniach. Optymalna stymulacja koncentruje się na dostosowywaniu poziomu stymulacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co również nie odnosi się bezpośrednio do interakcji społecznych. Z kolei koncepcja wielostronności sugeruje zróżnicowane podejścia do terapii, ale nie podkreśla wartości współpracy i partnerstwa jako fundamentu skutecznego leczenia. Typowym błędem jest mylenie aktywnego zaangażowania pacjentów z technicznym podejściem do terapii, gdzie pacjenci są postrzegani jedynie jako obiekty terapii, a nie współtwórcy procesu zdrowienia. W rzeczywistości, stworzenie efektywnego i wspierającego klimatu terapeutycznego wymaga nie tylko zastosowania odpowiednich metod, ale także głębokiego zrozumienia roli partnerstwa w terapii, co jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w leczeniu.

Pytanie 16

Osobie, która ma reakcje alergiczne na różne typy farb i klejów, można zaproponować udział w zajęciach terapeutycznych z użyciem

A. ebru

B. kolażu

C. origami

D. dekupażu

Odpowiedź „origami” jest poprawna, ponieważ ta forma sztuki papierniczej opiera się na gięciu papieru, co eliminuje konieczność użycia farb, klejów czy innych materiałów mogących wywoływać reakcje alergiczne. Origami jest nie tylko bezpieczne dla osób z alergiami, ale także wspiera rozwój motoryki małej, kreatywności oraz umiejętności koncentracji. Przykłady zastosowania origami w terapii to zajęcia poprawiające koordynację ręka-oko, które są korzystne w rehabilitacji osób z dysfunkcjami ruchowymi. Standardy w terapii zajęciowej zalecają wykorzystywanie technik, które są dostępne oraz zgodne z potrzebami uczestników, co czyni origami idealnym wyborem. Dodatkowo, praktyki terapeutyczne w origami sprzyjają integracji społecznej oraz budowaniu relacji w grupie, co jest niezwykle ważne w pracy z osobami z problemami emocjonalnymi czy społecznymi.

Pytanie 17

Nowo zatrudniony terapeuta zdobędzie informacje dotyczące zalecanych metod, technik oraz form pracy z podopiecznym w placówce pomocy społecznej?

A. z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca

B. z analizy sytuacji środowiskowej

C. z regulaminu instytucji

D. z dokumentacji o stopniu niepełnosprawności podopiecznego

Wybór odpowiedzi bazującej na statucie instytucji, wywiadzie środowiskowym lub orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności podopiecznego wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące źródeł informacji, jakie są kluczowe w pracy terapeutycznej. Statut instytucji definiuje ramy organizacyjne i zasady funkcjonowania, ale nie zawiera konkretów dotyczących indywidualnych potrzeb mieszkańców. Ponadto, wywiad środowiskowy ma na celu ocenę kontekstu życia podopiecznego i jego relacji z otoczeniem, ale nie dostarcza szczegółowych metod i technik terapeutycznych. Może to prowadzić do błędnych założeń, że ogólne informacje wystarczą do efektywnej pracy. Z kolei orzeczenie o stopniu niepełnosprawności najczęściej odnosi się do aspektów medycznych i prawnych, a nie do specyficznych potrzeb terapeutycznych. Używanie tych dokumentów jako podstawy do wyboru metod pracy może spowodować, że terapeuta będzie działał w oderwaniu od rzeczywistych potrzeb podopiecznego, co jest niezgodne z zasadami pracy w opiece społecznej, które kładą nacisk na indywidualne podejście i dostosowanie działań do specyficznych przypadków. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy, że skuteczna pomoc wymaga znajomości i umiejętności korzystania z dokumentów takich jak indywidualny plan wsparcia, który stanowi podstawę dla podejmowanych działań.

Pytanie 18

Aktywna muzykoterapia jest niewskazana

A. w ostrych epizodach psychotycznych.

B. w terapii nerwic.

C. w zaburzeniach psychosomatycznych.

D. w przypadkach depresyjnych.

Muzykoterapia aktywna, jako forma terapii wykorzystująca muzykę do wspierania rozwoju emocjonalnego, poznawczego czy społecznego, jest szczególnie zalecana w wielu sytuacjach klinicznych. Jednak w przypadkach ostrych stanów psychotycznych jej stosowanie może być niebezpieczne i niezalecane. Osoby doświadczające psychotycznych epizodów mogą mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości, co może prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji na muzykę, a także trudności w komunikacji. Muzyoterapia w takich sytuacjach może wzmocnić objawy psychotyczne lub wywołać dodatkowy stres. W przypadkach leczenia nerwic, stanów depresyjnych czy zaburzeń psychosomatycznych muzykoterapia aktywna może przynieść pozytywne rezultaty, pomagając pacjentom w wyrażaniu emocji i poprawie jakości życia. Warto jednak, aby terapia była prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę, który potrafi dostosować metody do potrzeb pacjenta, a także monitorować ich stan psychiczny, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Pytanie 19

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Klanzy

B. Sherborne

C. Dennisona

D. Orffa

Cykl leniwych ósemek jest charakterystycznym ćwiczeniem stosowanym w metodzie Dennisona, która koncentruje się na integracji sensorycznej i poprawie funkcji poznawczych. Metoda ta ma na celu wspieranie rozwijania umiejętności takich jak koncentracja, koordynacja oraz umiejętności społeczne. Ćwiczenie to zalicza się do ruchowych zadań wspomagających procesy myślenia i uczenia się. W praktyce, wykonywanie leniwych ósemek angażuje obie półkule mózgowe, co przyczynia się do zwiększenia efektywności nauczania oraz przetwarzania informacji. Dzięki regularnemu wykonywaniu tego typu ćwiczeń, uczestnicy są w stanie poprawić swoje zdolności do skupienia uwagi oraz lepiej radzić sobie ze stresem. Metoda Dennisona jest szeroko uznawana w terapii pedagogicznej i rehabilitacyjnej, a jej zastosowanie w pracy z dziećmi oraz dorosłymi przynosi wymierne rezultaty, takie jak lepsze zapamiętywanie oraz sprawniejsza komunikacja. Warto również zauważyć, że ćwiczenia takie jak leniwe ósemki można łatwo dostosować do różnych grup wiekowych i poziomów sprawności, co czyni je wszechstronnym narzędziem w procesie terapeutycznym.

Pytanie 20

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Glenna Domana

B. Silvy

C. Faya

D. Veroniki Sherborne

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 21

Wskaż pasywną formę teatroterapii?

A. Zabawa w przedstawienie pantomimiczne

B. Udział w koncercie muzyki symfonicznej

C. Obserwowanie przedstawień teatralnych

D. Uczestnictwo w dramie oraz psychodramie

Odgrywanie scenki pantomimicznej, udział w dramie i psychodramie oraz uczestnictwo w koncercie muzyki symfonicznej nie są odpowiednią klasyfikacją receptywnej formy teatroterapii. Pierwsze dwa podejścia dotyczą aktywnego uczestnictwa, co różni się od receptywności. Pantomima oraz dramy wymagają od uczestników aktywnego tworzenia, co jest formą ekspresji artystycznej, a nie odbioru. W teatroterapii kluczowe jest zrozumienie różnicy między twórczym a receptywnym podejściem: w formie twórczej uczestnicy sami kreują scenki i działają na scenie, co może być stresujące dla niektórych osób, zamiast oferować spokojną refleksję. Udział w koncercie muzyki symfonicznej również nie wpisuje się w ramy teatroterapii, gdyż skupia się na muzyce, a nie na teatrze. W praktyce, aby skutecznie korzystać z terapeutycznych aspektów sztuki, kluczowe jest umiejętne rozróżnianie tych form. Zrozumienie koncepcji receptywności w terapii artystycznej przekłada się na lepsze wykorzystanie sztuki jako narzędzia wsparcia psychicznego, co jest istotne w kontekście pracy z osobami zmagającymi się z różnymi problemami emocjonalnymi, społecznymi i psychologicznymi. Warto pamiętać, że skuteczna terapia opiera się na odpowiednich metodach i podejściu, które należy dopasować do potrzeb uczestników.

Pytanie 22

W regulaminie pracowni artystycznej należy zająć się na początku

A. instrukcjami obsługi urządzeń.

B. prawami i obowiązkami uczestników,

C. wykazem narzędzi i materiałów,

D. tematyką zajęć z arteterapii.

W regulaminie pracowni artystycznej kluczowym elementem są prawa i obowiązki uczestników, ponieważ stanowią one fundament dla bezpiecznego i efektywnego funkcjonowania każdej grupy twórczej. Umożliwiają one uczestnikom zrozumienie swoich ról oraz odpowiedzialności w kontekście zajęć artystycznych. W praktyce, dobrze sformułowane regulacje dotyczące praw uczestników mogą obejmować np. prawo do swobodnego wyrażania siebie, korzystania z narzędzi oraz materiałów oferowanych przez pracownię, jak również prawo do nauki i rozwoju w atmosferze wzajemnego szacunku. Obowiązki natomiast mogą dotyczyć przestrzegania zasad bezpieczeństwa, dbałości o wspólne zasoby oraz poszanowania pracy innych uczestników. Uregulowanie tych kwestii przyczynia się do stworzenia harmonijnej atmosfery, która jest niezbędna dla efektywnego prowadzenia zajęć arteterapii czy innych form sztuki. Warto również pamiętać, że dobre praktyki w zakresie organizacji zajęć artystycznych rekomendują przygotowanie dokumentów, które jasno określają wszystkie aspekty współpracy oraz wzmacniają poczucie odpowiedzialności wśród uczestników.

Pytanie 23

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może ocenić postępy pacjenta?

A. Porównując z wynikami grupy kontrolnej, co może być nieadekwatne do indywidualnego przypadku pacjenta

B. Wyłącznie poprzez testy psychometryczne, co nie obejmuje pełnego spektrum postępów w terapii zajęciowej

C. Oceniając jedynie na podstawie subiektywnego odczucia pacjenta, co może być mylące i niekompletne

D. Regularnie monitorując osiągnięcia w doborze czynności terapeutycznych

Monitorowanie osiągnięć pacjenta w terapii zajęciowej to kluczowy element oceny jego postępów. Terapeuci zajęciowi często korzystają z różnorodnych narzędzi i metod, aby skutecznie śledzić zmiany i poprawę funkcjonalną pacjenta. Regularne monitorowanie obejmuje ocenę zaangażowania pacjenta w zadania, jego zdolność do wykonywania tych zadań oraz stopień osiągnięcia wyznaczonych celów terapeutycznych. W praktyce terapeuci często stosują podejście oparte na dowodach, wykorzystując narzędzia oceny dostosowane do specyfiki pacjenta, takie jak skale oceny funkcjonalnej czy arkusze obserwacji zachowań. Istotne jest, aby monitorowanie było systematyczne i uwzględniało zarówno postępy fizyczne, jak i psychiczne oraz społeczne aspekty terapii. Dzięki temu terapeuci mogą dostosowywać plany terapii do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką kliniczną i standardami w terapii zajęciowej. Regularne oceny pomagają także w utrzymaniu motywacji pacjenta i umożliwiają udzielanie mu informacji zwrotnej, co jest nieocenione w procesie terapeutycznym.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. niepełnosprawność intelektualna

B. zespół Downa

C. mózgowe porażenie dziecięce

D. zwichnięcie stawu biodrowego

Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 26

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dystymii

B. dysforii

C. euforii

D. cyklotymii

Dystymia jest przewlekłym stanem depresyjnym o łagodniejszym przebiegu, który nie objawia się tak intensywnymi wybuchami złości czy agresji, jak to ma miejsce w dysforii. Osoby z dystymią często doświadczają ogólnego uczucia smutku, przygnębienia oraz braku energii, co różni się od opisanego stanu konfliktowości i negatywnego nastawienia. Z kolei euforia to stan nadmiernej radości, który jest zupełnym przeciwieństwem emocjonalnego dyskomfortu i konfliktu, co także czyni tę odpowiedź błędną. Cyklotymia, definiowana jako zmiany nastroju pomiędzy okresami depresji a hipomanii, nie odpowiada również na opisany w pytaniu obraz, ponieważ nie koncentruje się na stałym odczuciu dyskomfortu. Typowe błędy myślowe prowadzące do niewłaściwych wyborów wynikają z niepełnej analizy objawów oraz ich kontekstu. Kluczowe jest zrozumienie, że emocje mogą manifestować się w różnorodny sposób i nie zawsze są jednoznaczne, co wymaga od specjalistów umiejętności diagnozowania oraz stosowania odpowiednich metod wsparcia. Znajomość tych różnic jest istotna w praktyce terapeutycznej, aby stosować skuteczne strategie interwencji i wsparcia dla osób z zaburzeniami emocjonalnymi.

Pytanie 27

Podopieczny stwierdził: Nie chcę brać udziału w tej wycieczce, gdyż ostatnio czuję się gorzej i nie mam siły na zbyt dużo chodzenia. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę tego, co powiedział podopieczny?

A. Rozumiem, że nie chce Pan uczestniczyć w wycieczce z powodu obniżonej kondycji

B. Dlaczego Pan narzeka? Z Pana kondycją nie jest tak źle, a ruch jest korzystny dla zdrowia

C. Proszę się nie obawiać, podczas tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

D. Proszę mi wyjaśnić, jakie trudności odczuwa Pan w trakcie chodzenia

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pan jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób trafny parafrazuje główną myśl podopiecznego. Wskazuje na zrozumienie sytuacji, w której podopieczny odczuwa ograniczenia związane z kondycją fizyczną, co jest kluczowe w pracy terapeutycznej. Parafraza pozwala na potwierdzenie, że terapeuta aktywnie słucha i stara się zrozumieć uczucia oraz zmartwienia podopiecznego. To podejście jest zgodne z zasadami komunikacji empatycznej, która jest istotnym elementem terapii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują parafrazowanie jako technikę, aby zbudować zaufanie i otwartość w relacji z podopiecznym. Przykładem może być sytuacja, w której osoba boryka się z lękiem przed nowymi wyzwaniami, a terapeuta, parafrazując, może pomóc jej dostrzec swoje obawy, co sprzyja dalszej pracy nad ich przezwyciężeniem.

Pytanie 28

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

B. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

C. organizację wyjść do kina

D. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 29

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. kodowaniem

B. sprzężeniem zwrotnym

C. dekodowaniem

D. szumem komunikacyjnym

W procesie komunikacji interpersonalnej istnieje wiele terminów, które mogą mylnie sugerować różne aspekty wymiany informacji. Szum komunikacyjny odnosi się do zakłóceń, które wpływają na jakość przekazu, a nie do reakcji odbiorcy. W kontekście komunikacji, szum może wynikać z hałasu otoczenia, różnic w języku lub kontekście kulturowym, co wprowadza nieporozumienia i dezorientację. Dekodowanie to proces, w którym odbiorca interpretuje i rozumie przekaz, ale nie odnosi się bezpośrednio do reakcji na ten przekaz. Kodowanie, z drugiej strony, to działania nadawcy, polegające na przekształceniu myśli w wiadomość, która może być przekazana innym. Obydwa procesy są niezbędne do skutecznej wymiany informacji, ale nie obejmują one aspektu reakcji, który jest kluczowy dla zrozumienia sprzężenia zwrotnego. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do pomyłek w identyfikacji sprzężenia zwrotnego, obejmują mylenie reakcji z interpretacją lub zakładanie, że każdy przekaz kończy się na etapie dekodowania. Bez zrozumienia, że sprzężenie zwrotne jest aktywnym procesem interakcji, może być trudno efektywnie komunikować się w środowisku zespołowym, co wpływa negatywnie na współpracę oraz zrozumienie między członkami zespołu.

Pytanie 30

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Power Point

B. Excel

C. Word

D. Movie Maker

Wybór Excel, Movie Maker oraz Power Point jako narzędzi do pisemnego opracowania półrocznego sprawozdania jest nietrafiony z kilku kluczowych powodów. Excel, będąc arkuszem kalkulacyjnym, jest narzędziem głównie przeznaczonym do analizy danych, tworzenia obliczeń oraz wizualizacji informacji w formie wykresów. Choć można tam sporządzić prosty tekst, nie jest to jego główne zastosowanie. W kontekście terapeutycznym, gdzie priorytetem jest klarowność i struktura dokumentu, Excel nie spełnia tych wymagań. Movie Maker z kolei jest programem do edycji wideo, co sprawia, że nie nadaje się do pisemnego sprawozdania z postępów. Jego funkcje skupiają się na montażu filmów i dodawaniu efektów wizualnych, co jest dalekie od potrzeb formalnej dokumentacji. Power Point, mimo że jest aplikacją do tworzenia prezentacji, również nie jest najlepszym wyborem do pisemnych raportów. Chociaż umożliwia tworzenie slajdów z tekstem i grafiką, nie oferuje zaawansowanych narzędzi formatowania dokumentów, jak ma to miejsce w Wordzie. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że wszystkie te programy są równoważne w kontekście pisania dokumentów. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że każde z tych narzędzi ma swoje specyficzne przeznaczenie i wybór niewłaściwego programu może prowadzić do nieefektywności oraz trudności w prezentacji wyników pracy terapeutycznej.

Pytanie 31

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. tworzeniu różnych koncepcji

B. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

C. przekształceniu stanowisk na potrzeby

D. analizie zaproponowanych koncepcji

Formułowanie różnych pomysłów w etapie poszukiwania rozwiązań jest kluczowym elementem efektywnych negocjacji. Ten proces, znany jako tworzenie opcji, umożliwia zainteresowanym stronom eksplorowanie różnorodnych możliwości oraz kreatywnego myślenia, co może prowadzić do bardziej innowacyjnych i korzystnych rozwiązań. Dobrym przykładem jest zastosowanie techniki burzy mózgów, gdzie wszyscy uczestnicy mają swobodę przedstawiania swoich pomysłów bez obaw o krytykę. W praktyce, szeroka gama propozycji sprzyja znalezieniu rozwiązania, które może zaspokoić interesy obu stron, co jest zgodne z zasadami zwinnych metod negocjacji (ang. interest-based negotiation). Ponadto, taki proces stymuluje współpracę i zwiększa zaangażowanie wszystkich uczestników, co może prowadzić do długotrwałych relacji biznesowych. W efekcie, umiejętność wytwarzania różnorodnych pomysłów jest fundamentalna dla osiągnięcia sukcesu w negocjacjach, ponieważ pozwala na odkrywanie wartościowych rozwiązań, które nie zawsze są wyraźnie zauważalne na początku rozmów.

Pytanie 32

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. asertywności

B. mieszkaniowy

C. budżetowy

D. higieniczny

Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.

Pytanie 33

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

B. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

C. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

D. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 34

Jaką technikę artystyczną wykorzystał terapeuta zajęciowy podczas warsztatów, w których uczestnicy wypełniali kolorami rysunki o okrągłym kształcie?

A. Mandalę

B. Makramę

C. Mozaikę

D. Monotypię

Mandalę jako technikę plastyczną wykorzystuje się często w terapii zajęciowej z kilku powodów. Przede wszystkim, mandale są rysunkami lub obrazami o symetrycznym układzie, które mogą być wypełniane różnorodnymi kolorami. Taki proces nie tylko sprzyja relaksacji, ale także pomaga uczestnikom w odkrywaniu siebie oraz wyrażaniu emocji. Kolorowanie mandali jest uznawane za formę medytacji, która wspiera koncentrację i rozwija zdolności motoryczne. W kontekście warsztatów artystycznych, uczestnicy mają możliwość nie tylko eksploracji swoich kreatywnych umiejętności, ale także dostrzegania harmonii i równowagi w stosunku do kolorów i kształtów, co jest kluczowe w praktykach arteterapeutycznych. Standardy terapii zajęciowej podkreślają znaczenie takich aktywności w pracy z różnymi grupami odbiorców, w tym dziećmi i osobami dorosłymi, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich myśli i uczuć. Dodatkowo, mandale mogą być dostosowywane do różnych poziomów zaawansowania, co czyni tę technikę dostępną dla szerokiego kręgu uczestników.

Pytanie 35

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

B. strach przed wysokościami

C. epilepsja dźwięko- i fotogenna

D. uczulenie na ślinę i skórę kota

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 36

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

B. nauczaniu nowych umiejętności

C. kompleksowych testach pamięciowych

D. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 37

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. stymulujących

B. społecznych

C. wtórnych

D. pierwotnych

Odpowiedź "społecznych" jest prawidłowa, ponieważ nagradzanie dziecka pochwałą i uśmiechem należy do grupy wzmocnień społecznych, które mają kluczowe znaczenie w procesie uczenia się i rozwoju dzieci. Wzmocnienia społeczne to bodźce, które wynikają z interakcji z innymi ludźmi, a ich celem jest zwiększenie prawdopodobieństwa powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, gdy rodzic chwali dziecko za wykonanie zadania, dziecko nie tylko czuje się docenione, ale także uczy się, że jego wysiłek został zauważony i nagrodzony. Wzmocnienia społeczne są często skuteczniejsze niż wzmocnienia materialne, ponieważ wpływają na emocjonalny rozwój dziecka oraz jego zdolność do nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, stosowanie pochwał i pozytywnej reakcji w odpowiedzi na zasługi dziecka wspiera jego motywację wewnętrzną i stanowi fundament dla budowania pozytywnego obrazu samego siebie. Zgodnie z zasadami psychologii rozwojowej, pozytywne wzmocnienia są kluczowe dla efektywnego uczenia się, a ich systematyczne stosowanie może prowadzić do lepszych wyników edukacyjnych i społecznych. Dobrą praktyką jest dostosowywanie rodzaju wzmocnienia do sytuacji oraz indywidualnych potrzeb dziecka, co dodatkowo wzmocni ich efektywność.

Pytanie 38

Jakie kroki podjął terapeuta, aby uzyskać dane od respondenta na podstawie przygotowanego kwestionariusza?

A. Wykonał eksperyment

B. Przeprowadził obserwację

C. Zrealizował wywiad

D. Dokonał analizy dokumentacji medycznej

Przeprowadzenie wywiadu jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, ponieważ pozwala terapeucie uzyskać szczegółowe i zindywidualizowane informacje o pacjencie. Wywiad to strukturalna rozmowa, która pozwala terapeutom na analizę historycznych i aktualnych problemów pacjenta, ich emocji oraz zachowań. Terapeuci mogą stosować różne techniki wywiadu, takie jak pytania otwarte, aby zachęcić respondenta do dzielenia się swoimi doświadczeniami, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie sytuacji jednostki. Przykładem zastosowania wywiadu w praktyce może być wstępna ocena pacjenta w terapii poznawczo-behawioralnej, gdzie terapeuta może pytać o myśli i uczucia związane z konkretnymi sytuacjami, co pozwala na identyfikację wzorców myślowych oraz na późniejsze wprowadzenie skutecznych interwencji. Wywiad jest zgodny z najlepszymi praktykami w psychoterapii, które podkreślają znaczenie nawiązywania relacji terapeutycznej oraz uzyskiwania informacji w sposób empatyczny i wspierający.

Pytanie 39

Techniki zdarta płyta oraz jujitsu stanowią metody wspierające

A. delikatny styl negocjacji

B. udzielanie informacji zwrotnej

C. asertywną odmowę

D. aktywne słuchanie

Zastosowanie technik takich jak zdarta płyta i jujitsu w kontekście asertywnej odmowy polega na efektywnym wyrażaniu własnych potrzeb i granic przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dla drugiej strony. Zdarta płyta to technika, która polega na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób spokojny i konsekwentny, co pozwala na unikanie manipulacji czy presji. Jujitsu natomiast w negocjacjach odnosi się do wykorzystania siły i argumentów drugiej strony w sposób, który pozwala osiągnąć swoje cele bez konfrontacji. Przykładem zastosowania tej strategii może być sytuacja, w której podczas negocjacji sprzedaży, klient jasno wyraża swoje oczekiwania, a sprzedawca, stosując te techniki, potrafi odmówić, nie tracąc przy tym profesjonalizmu i nie eskalując konfliktu. Jest to zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej, które podkreślają znaczenie asertywności jako kluczowego elementu skutecznego rozwiązywania konfliktów.

Pytanie 40

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Klej, drut, bejca

B. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

C. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

D. Sznurki, nici, mulina, koraliki

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej