Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 29 lipca 2025 22:06
Data zakończenia: 29 lipca 2025 22:17

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ D

B. Typ A

C. Typ C

D. Typ B

Typ A, Typ B oraz Typ C to różne formy środowiskowych domów samopomocy, które mogą nie spełniać wszystkich wymogów dla osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz autyzmem. W przypadku Typu A, zazwyczaj koncentruje się na wsparciu osób z jednorodnymi potrzebami, co ogranicza możliwości indywidualizacji podejścia do uczestników. W typie B, mimo dostępnych programów, może brakować specjalistycznych działań dostosowanych do osób z autyzmem, co wpływa na jakość wsparcia i zaangażowania uczestników. Typ C z kolei, często skupia się na aspektach rehabilitacyjnych, nie zawsze uwzględniając potrzeby społeczne i emocjonalne osób z autyzmem. Wybierając niewłaściwy typ, można narazić uczestników na sytuacje, które nie sprzyjają ich rozwojowi, co może prowadzić do frustracji i wzrostu izolacji społecznej. Kluczowym błędem jest więc nieuznawanie specyfiki potrzeb osób z autyzmem, co skutkuje niewłaściwym doborem programów i aktywności. Dla osób z takimi wyzwaniami istotne jest, aby placówka mogła oferować zindywidualizowane podejście, które uwzględnia zarówno ich zainteresowania, jak i możliwości rozwoju w środowisku sprzyjającym integracji społecznej.

Pytanie 2

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

B. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

C. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

D. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

Wybór innych odpowiedzi bazuje na niepełnym zrozumieniu pojęcia komunikacji pionowej skierowanej w dół. W przypadku zbierania propozycji podopiecznych dotyczących planowanej wycieczki, terapeuta prowadzi dialog, w którym podopieczni mają możliwość wyrażenia swoich myśli i sugestii. To charakteryzuje komunikację poziomą, w której następuje wymiana informacji między równymi uczestnikami. Rozmowy z uczestnikami podczas pikniku integracyjnego również zachowują charakter komunikacji poziomej, gdzie zarówno terapeuta, jak i podopieczni biorą aktywny udział w rozmowie, dzieląc się doświadczeniami i wrażeniami. Z kolei słuchanie wrażeń podopiecznych z wakacji to aktywność, która również nie spełnia kryteriów komunikacji pionowej, ponieważ terapeuta nie przekazuje informacji, a raczej reaguje na wypowiedzi podopiecznych. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamienie wszystkich form komunikacji z komunikacją pionową. W rzeczywistości, aby mówić o komunikacji pionowej skierowanej w dół, trzeba dostrzegać hierarchię, w której jedna strona, w roli lidera, przekazuje informacje drugiej stronie, co ma wpływ na organizację i funkcjonowanie grupy. Dlatego istotne jest zrozumienie kontekstu oraz kierunku przekazu, aby właściwie klasyfikować różne formy interakcji w relacjach terapeutycznych.

Pytanie 3

Afonia to brak

A. umiejętności mówienia.

B. celowości ruchów.

C. dźwięczności głosu.

D. napięcia mięśniowego.

Afonia to stan charakteryzujący się całkowitą utratą dźwięczności głosu, co może być wynikiem różnych czynników, takich jak infekcje, nadmierne napięcie strun głosowych, alergie czy urazy. Jest to istotny problem, który może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjenta, w szczególności w kontekście codziennych interakcji i komunikacji. W przypadku osób pracujących w zawodach wymagających intensywnego użycia głosu, takich jak nauczyciele, aktorzy czy śpiewacy, a także w sytuacjach zawodowych, gdzie komunikacja ustna jest kluczowa, afonia może prowadzić do poważnych trudności. W takiej sytuacji zaleca się konsultację z laryngologiem oraz specjalistą od terapii mowy, którzy mogą pomóc w diagnostyce i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Ważne jest również, aby stosować techniki ochrony głosu, takie jak unikanie krzyku, dbanie o odpowiednie nawilżenie i unikanie substancji drażniących. W kontekście rehabilitacji głosu, terapie logopedyczne mogą okazać się niezbędne do przywrócenia dźwięczności i funkcji mowy.

Pytanie 4

Do naturalnych form komunikacji niewerbalnej zaliczają się

A. obrazy

B. nagrania

C. teksty

D. gesty

Teksty, nagrania i obrazy to formy komunikacji, które są istotne, jednak nie mieszczą się w definicji niewerbalnych środków komunikacji. Teksty, jako medium pisane, polegają na zastosowaniu słów i symboli do przekazywania informacji, co jednoznacznie oddziela je od komunikacji niewerbalnej. W kontekście pisania, znaczenie jest wyrażane przez słowa, co oznacza, że głównym środkiem komunikacji jest język. Nagrania, podobnie jak teksty, opierają się na dźwięku i słowie, co sprawia, że są formą komunikacji werbalnej, a nie niewerbalnej. Obrazy, choć mogą wspierać komunikację niewerbalną, również nie są w stanie zastąpić gestów. Użycie obrazów może być pomocne w wizualizacji idei, jednak ich interpretacja jest często subiektywna i wymaga kontekstu, co wprowadza dodatkowe trudności w przekazywaniu jasnych informacji. W kontekście teorii komunikacji, kluczowe jest zrozumienie, że niewerbalna komunikacja opiera się na mowie ciała, mimice, kontaktach wzrokowych oraz gestach. Błędne utożsamianie innych form komunikacji z niewerbalną może prowadzić do zniekształcenia przekazu oraz nieporozumień, co podkreśla znaczenie umiejętności rozróżniania różnych rodzajów komunikacji w praktyce zawodowej i codziennym życiu.

Pytanie 5

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. wewnętrznym

B. kulturowym

C. percepcyjnym

D. zewnętrznym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 6

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

B. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

C. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

D. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 7

Jakie działania zawodowe terapeuty pracującego w szpitalu psychiatrycznym wymagają uzyskania zgody ordynatora oddziału lub innych osób odpowiedzialnych za opiekę nad pacjentami?

A. Przygotowanie potrzebnych środków i materiałów do działań terapeutycznych

B. Przedstawienie oraz zatwierdzenie codziennego harmonogramu pracy terapii zajęciowej

C. Określenie listy pacjentów, którzy mogą udać się na spacer z terapeutą poza szpital

D. Zgłoszenie uwag dotyczących stosowanej farmakoterapii

Odpowiedź dotycząca ustalenia listy pacjentów mogących wyjść na spacer z terapeutą poza teren szpitala jest prawidłowa, ponieważ takie decyzje wymagają szczególnej uwagi ze strony personelu medycznego, w tym ordynatora oddziału. Wychodzenie pacjentów poza teren szpitala wiąże się z różnorodnymi aspektami bezpieczeństwa oraz monitorowania stanu psychicznego pacjentów. Terapeuta musi wziąć pod uwagę nie tylko zdrowie psychiczne pacjentów, ale także ich zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie, a także potencjalne ryzyko związane z ich zachowaniem w sytuacjach niekontrolowanych. Z tego powodu, uzyskanie zgody ordynatora jest kluczowe, aby zapewnić, że decyzje są podejmowane zgodnie z najlepszymi praktykami klinicznymi oraz w interesie pacjentów. Przykładowo, podczas ustalania listy pacjentów, terapeuta powinien uwzględnić ich wcześniejsze zachowania, poziom współpracy oraz aktualny stan zdrowia, co pozwoli na minimalizowanie ryzyka i ułatwienie terapeutycznego działania w środowisku zewnętrznym.

Pytanie 8

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. zwiększaniu masy mięśniowej

B. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

C. nauczaniu nowych języków

D. planowaniu dalekich podróży

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 9

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

B. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

C. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

D. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 10

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. sutaszu

B. kanzashi

C. decoupage

D. origami

Wybór odpowiedzi sugerujących inne techniki, takie jak origami, sutasz czy decoupage, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące materiałów i metod pracy z nimi. Origami to sztuka składania papieru, w której nie wykorzystuje się wstążek, koralików ani kleju na gorąco, a efektem końcowym są trójwymiarowe figury papierowe. Sutasz to technika haftowania, w której wykorzystywane są sznurki sutaszowe, a nie wstążki, co również odrzuca możliwość ich zastosowania w kontekście tworzenia kwiatów. Decoupage, z kolei, polega na dekorowaniu powierzchni poprzez naklejanie na nią papierowych wzorów i ich zabezpieczanie, co nie ma nic wspólnego z manualnym tworzeniem kwiatów z wstążek. Wybierając te odpowiedzi, można wprowadzić się w błąd, nie dostrzegając kluczowego związku między techniką a zastosowywanymi materiałami oraz narzędziami. Warto zrozumieć, że w sztukach rękodzielniczych, wybór techniki jest ściśle związany z materiałami i celami twórczymi, a każda z wymienionych odpowiedzi odnosi się do zupełnie innego aspektu kreatywności, nie mając związku z kanzashi, które jest odrębnym i specyficznym rodzajem rękodzieła, kładącym nacisk na kształtowanie wstążek w celach dekoracyjnych.

Pytanie 11

Silwoterapia to technika terapeutyczna, która bazuje na zdrowotnym wpływie

A. odcieni.

B. fauny.

C. lasu.

D. aromatów.

Silwoterapia, czyli terapia lasem, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne właściwości środowiska leśnego do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Badania pokazują, że przebywanie w otoczeniu drzew i natury wpływa korzystnie na obniżenie poziomu stresu, poprawę nastroju oraz wzmacnianie układu odpornościowego. Silwoterapia opiera się na specyfice lasu, który jest źródłem świeżego powietrza, ujemnych jonów oraz substancji biologicznie aktywnych uwalnianych przez rośliny, zwanych fitoncydami. Przykłady zastosowania silwoterapii obejmują organizowanie sesji terapeutycznych w lasach, gdzie pacjenci angażują się w różnorodne aktywności, jak spacery, medytacje czy ćwiczenia oddechowe. Zgodnie z zasadami terapii, istotne jest, aby te działania były prowadzone w atmosferze relaksu i harmonii z naturą. W praktyce terapeuci często zalecają regularne wizyty w lasach jako sposób na poprawę ogólnego samopoczucia, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach naukowych dotyczących korzyści zdrowotnych kontaktu z naturą.

Pytanie 12

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Kabata

B. Peto

C. Domana

D. Vojty

Odpowiedź Vojty jest prawidłowa, ponieważ metoda Vojty, znana również jako terapia Vojty, koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania poprzez stymulację określonych punktów na ciele pacjenta. Ta technika, opracowana przez czeskiego neurologa Václava Vojtę, jest szeroko stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak porażenie mózgowe czy opóźnienia w rozwoju motorycznym. W praktyce terapeuta wykorzystuje delikatny ucisk na wybrane miejsca ciała, co aktywuje naturalne mechanizmy ruchu i pozwala na rozwój umiejętności motorycznych w sposób zorganizowany i kontrolowany. Dzięki temu dzieci mogą uczyć się pełzania, raczkowania oraz innych form aktywności, które są kluczowe dla ich dalszego rozwoju. Metoda Vojty jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii neurologicznej i rehabilitacyjnej, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto zauważyć, że terapia ta nie tylko poprawia funkcjonalność dzieci, ale również wspiera ich rozwój emocjonalny i społeczny, co jest niezwykle istotne w całościowym podejściu do terapeutycznego wsparcia.

Pytanie 13

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Fitness

B. Biegi przełajowe

C. Jogging

D. Nordic walking

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 14

Jakie działania w zakresie arteterapii można zarekomendować?

A. każdemu, kto wyraża chęć przystąpienia do nich

B. jedynie osobom utalentowanym w sztukach plastycznych

C. tylko tym, którzy brały już udział w takich zajęciach

D. wszystkim, pod warunkiem, że posiadają odpowiednią normę intelektualną

Arteterapia jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak malarstwo, rysunek, rzeźba czy muzyka, w celu wsparcia osób w wyrażaniu emocji oraz radzeniu sobie z trudnościami. Odpowiedź wskazująca, że działania te można zaproponować każdemu, kto wyraża chęć uczestnictwa, jest prawidłowa, ponieważ arteterapia ma na celu dostępność dla wszystkich, niezależnie od umiejętności artystycznych czy intelektualnych. W praktyce oznacza to, że osoby z różnorodnymi doświadczeniami życiowymi, w tym dzieci, dorośli, osoby starsze oraz osoby z problemami zdrowotnymi, mogą korzystać z tego rodzaju terapii. W szczególności, badania wykazują, że arteterapia może być skuteczna w leczeniu depresji, lęków, traumy oraz w poprawie ogólnego samopoczucia psychicznego. Zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak American Art Therapy Association, kluczowe jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, w którym uczestnicy mogą wyrażać siebie bez obaw o ocenę, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i emocjonalnemu.

Pytanie 15

Jakie jest zastosowanie parafraz w pracy terapeuty zajęciowego?

A. uznania wysiłku rozmówcy

B. sprawdzenia, czy właściwie zrozumiał podopiecznego

C. łączenia istotnych treści oraz faktów

D. sprecyzowania wypowiedzi podopiecznego

Wybór odpowiedzi, które koncentrują się na docenieniu wysiłku rozmówcy, uściśleniu wypowiedzi podopiecznego oraz powiązaniu ważnych treści i faktów, może prowadzić do nieporozumień co do roli, jaką parafraza odgrywa w procesie terapeutycznym. Docenienie wysiłku rozmówcy, chociaż jest istotnym elementem budowania relacji, nie jest bezpośrednio związane z parafrazowaniem. To podejście może być mylnie interpretowane jako wyraz uznania dla emocji podopiecznego, podczas gdy parafraza ma głównie na celu klarowność komunikacji. Uściślenie wypowiedzi podopiecznego może wydawać się zbliżone do parafrazowania, ale w rzeczywistości uściślenie często polega na zadawaniu dodatkowych pytań, a nie na powtórzeniu lub przekształceniu wypowiedzi. To może prowadzić do sytuacji, w której terapeuta zbyt mocno ingeruje w narrację podopiecznego, co może być niekorzystne dla jego samodzielności w procesie terapeutycznym. Powiązanie ważnych treści i faktów również nie jest głównym celem parafrazowania; raczej dotyczy to analizy i syntezowania informacji w kontekście szerszych tematów. W praktyce, terapeuci zajęciowi stosują parafrazę, aby zapewnić, że właściwie rozumieją podopiecznego, co jest kluczowe dla efektywnej komunikacji i procesu terapeutycznego.

Pytanie 16

Jednym z zamierzeń terapeutycznych w obszarze kinezyterapii jest

A. osiągnięcie umiejętności tworzenia curriculum vitae

B. zwiększenie efektywności wentylacji płuc

C. wydłużenie czasu skupienia na zadaniu

D. zmniejszenie liczby sporów z innymi uczestnikami zajęć

Wzrost sprawności wentylacji płuc jest kluczowym celem terapeutycznym w kinezyterapii, ponieważ prawidłowe funkcjonowanie układu oddechowego ma istotny wpływ na ogólną kondycję fizyczną pacjenta. W ramach kinezyterapii stosuje się różne techniki, takie jak ćwiczenia oddechowe, które pomagają w poprawie wydolności płuc oraz zwiększeniu objętości oddechowej. Przykładem może być metoda kontrolowanego oddechu, polegająca na nauce pacjentów, jak prawidłowo oddychać, co jest szczególnie istotne u osób z przewlekłymi schorzeniami układu oddechowego. Takie podejście jest zgodne z dokumentami takim jak „Standardy rehabilitacji w chorobach płuc”, które podkreślają znaczenie terapii oddechowej w procesie rehabilitacji. Dobrze przeprowadzona kinezyterapia nie tylko podnosi sprawność wentylacyjną, ale również wpływa na poprawę jakości życia pacjentów, co czyni ją niezbędnym elementem w planie terapeutycznym.

Pytanie 17

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. aleksji

B. apraksji

C. afazji

D. atoni

Aleksja, atonia i afazja to zaburzenia, które mają inne podstawy i objawy, które mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście planowania terapii. Aleksja odnosi się do trudności w czytaniu, co jest zaburzeniem poznawczym, a nie motorowym. Osoby z aleksją mogą radzić sobie z wykonywaniem prostych czynności ruchowych, ale mają problemy z dekodowaniem symboli pisemnych. Atonia, z kolei, dotyczy obniżonego napięcia mięśniowego i niekoniecznie wpływa na umiejętności planowania ruchów. Osoby z atonią mogą mieć trudności w wykonywaniu zadań, ale są one bardziej związane z brakiem siły i koordynacji, a nie z utratą pamięci o sekwencji ruchów. Afazja odnosi się do zaburzeń mowy i komunikacji, co również nie ma bezpośredniego związku z problemami w wykonywaniu złożonych ruchów. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do takich wniosków, jest mylenie różnych zaburzeń neurologicznych, co może skutkować nieadekwatnym podejściem terapeutycznym. W każdej sytuacji kluczowe jest zrozumienie specyficznych objawów i ograniczeń pacjenta przed zaplanowaniem interwencji terapeutycznej.

Pytanie 18

Jaką technikę arteterapii wybrał terapeuta, sugerując podopiecznemu ozdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do pęknięć oraz serwetek?

A. Scrapbooking

B. Qulling

C. Decoupage

D. Sutasz

Decoupage to technika arteterapeutyczna, która polega na dekorowaniu przedmiotów poprzez naklejanie na nie wycinanek z papieru, zazwyczaj powlekanych warstwą lakieru, co zabezpiecza i nadaje estetykę. W proponowanym zadaniu, terapeuta zaproponował podopiecznemu zdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do spękań oraz serwetek, co idealnie wpisuje się w definicję decoupage. Farby akrylowe mogą być używane jako baza lub element dekoracyjny, a medium do spękań pozwala uzyskać efekt postarzenia, co może wzbogacić estetykę pracy. Serwetki, często wybierane ze względu na bogatą gamę wzorów, są typowym materiałem w tej technice, ponieważ ich delikatna struktura pozwala na łatwe nałożenie i uzyskanie atrakcyjnych efektów wizualnych. Decoupage nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także wspiera proces terapeutyczny poprzez wyrażenie emocji, co jest istotnym elementem arteterapii. Przykłady zastosowania tej techniki obejmują nie tylko tworzenie unikalnych dekoracji wnętrz, ale także wykorzystywanie jej w terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą lepiej identyfikować swoje uczucia i budować poczucie własnej wartości poprzez twórczość.

Pytanie 19

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. przyczyny problemu.

B. typy niepełnosprawności.

C. etapu rozwoju.

D. potencjalnego rozwoju.

Wybór odpowiedzi dotyczącej przyczyny zaburzenia, stadium rozwojowego czy rodzaju niesprawności nie uwzględnia kluczowego celu diagnozy prognostycznej, który koncentruje się na przewidywaniu przyszłych zdarzeń związanych z rozwojem stanu zdrowia pacjenta. Diagnoza dotycząca przyczyny zaburzenia odnosi się do analizy etiologii problemu, co jest istotnym, ale innym aspektem oceny klinicznej. Zrozumienie, dlaczego coś się dzieje, jest niezbędne dla skutecznego leczenia, lecz nie umożliwia przewidzenia, jak sytuacja będzie się rozwijać w przyszłości. Podobnie, ocena stadium rozwojowego jest użyteczna, ale ogranicza się do opisania aktualnego stanu, a nie do prognozowania dalszych zmian. Co więcej, określenie rodzaju niesprawności jest ważne dla klasyfikacji problemów, ale znowu nie dostarcza narzędzi do przewidywania, jak ta niesprawność może ewoluować. Te błędne podejścia często wynikają z mylnego założenia, że sama analiza stanu obecnego jest wystarczająca do stworzenia skutecznego planu terapeutycznego. W rzeczywistości, skuteczna interwencja wymaga nie tylko zrozumienia aktualnych objawów, ale także umiejętności prognozowania, co jest kluczowe dla długoterminowego zarządzania zdrowiem pacjenta. Z tego powodu, diagnoza prognostyczna staje się niezbędnym elementem w optymalizacji procesów terapeutycznych, co podkreślają liczne standardy i wytyczne branżowe.

Pytanie 20

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. historie medyczną

B. kartę zajęć

C. formularz przebiegu leczenia

D. skierowanie na terapię zajęciową

Karta zajęć jest kluczowym dokumentem w pracy terapeuty zajęciowego, który umożliwia monitorowanie postępów pacjenta oraz planowanie indywidualnych działań terapeutycznych. W przeciwieństwie do innych dokumentów, takich jak historia choroby czy skierowanie na terapię, karta zajęć skupia się na konkretnych aktywnościach, które pacjent wykonuje w trakcie sesji terapeutycznych. Dzięki temu terapeuta może dostosowywać program do potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczoną sprawnością ruchową można wprowadzić ćwiczenia manualne, które będą stopniowo zwiększać poziom trudności. Karta zajęć także ułatwia współpracę z innymi członkami zespołu terapeutycznego, ponieważ umożliwia dokumentowanie celów, metod pracy oraz osiąganych wyników. W kontekście dobrych praktyk w rehabilitacji, regularne aktualizowanie karty zajęć jest niezbędne do skutecznego monitorowania postępów oraz modyfikacji terapeutycznych.

Pytanie 21

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

B. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

C. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

D. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 22

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. kompromisu

B. współpracy

C. unikaniu

D. rywalizacji

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.

Pytanie 23

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

B. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

C. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

D. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 24

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

B. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

C. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

D. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 25

Ergoterapia to forma terapii

A. za pomocą zabawy

B. poprzez śmiech

C. przez ruch

D. poprzez pracę

Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 26

Jakie etapy obejmuje proces terapeutyczny w terapii zajęciowej?

A. wstępna diagnoza, ustalenie celów, metod, planowanie terapii, ocena wyników

B. przegląd dokumentacji medycznej, ustalenie celów, tematyka zajęć, diagnoza

C. wstępna diagnoza, wywiad w środowisku, harmonogram, zalecenia

D. planowanie terapii, wybór metod, form, monitoring, określenie wyników

Pomimo, że wszystkie zaproponowane odpowiedzi zawierają elementy związane z procesem terapeutycznym, tylko jedna z nich prawidłowo odzwierciedla jego całościową strukturę. Wiele osób myli analizę dokumentacji medycznej z wstępną diagnozą, co może prowadzić do nieporozumień. Analiza dokumentacji ma charakter wspierający, lecz nie zastępuje bezpośredniego kontaktu z pacjentem, który jest kluczowy dla zebrania rzetelnych danych o jego potrzebach. Użycie wstępnej diagnozy jako pierwszego kroku jest kluczowe, ponieważ pozwala na ustalenie rzeczywistych problemów oraz preferencji terapeutycznych pacjenta. Następnie określenie celów jest fundamentalnym etapem, który często bywa pomijany w praktyce. Bez jasno zdefiniowanych celów, terapia staje się chaotyczna i mniej efektywna. Warto zauważyć, że harmonogram zajęć, choć istotny, nie jest sam w sobie wystarczającym krokiem. Rekomendacje, bez wcześniejszej diagnozy i celów, mogą prowadzić do mniej efektywnych metod pracy. Kolejnym istotnym błędem jest pomijanie oceny efektów terapii. Regularna ocena postępów jest niezbędna, aby dostosować plan terapeutyczny i reakcje na zmieniające się potrzeby pacjenta. W praktyce, brak systematycznej oceny może prowadzić do stagnacji w postępach terapeutycznych oraz frustracji zarówno pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe podejście do terapii zajęciowej powinno być oparte na cyklu diagnozowania, planowania, działania i oceny, co jest zgodne z zasadami Evidence-Based Practice w terapii zajęciowej.

Pytanie 27

Jakie działanie powinno być priorytetem w terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Alzheimera?

A. Utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta

B. Trening nowych technologii

C. Intensywne zajęcia grupowe

D. Zaawansowane zajęcia edukacyjne

W terapii zajęciowej dla osób z chorobą Alzheimera priorytetem jest utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta. Choroba Alzheimera prowadzi do stopniowej utraty funkcji poznawczych oraz zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dlatego kluczowe jest, aby pacjenci jak najdłużej zachowali swoją niezależność i umiejętności samoobsługowe. Dzięki terapii zajęciowej można spowolnić postęp choroby poprzez indywidualnie dostosowane ćwiczenia, które koncentrują się na utrzymaniu i rozwijaniu umiejętności potrzebnych w codziennym życiu. Terapeuci zajęciowi często pracują nad poprawą funkcji motorycznych, planowaniem i organizacją czynności dnia codziennego czy też nad zwiększeniem świadomości pacjenta na temat jego otoczenia. Warto również wspomnieć o znaczeniu tworzenia przyjaznego i bezpiecznego środowiska, które wspiera samodzielność pacjenta. W praktyce oznacza to np. dostosowanie przestrzeni domowej do potrzeb pacjenta, aby umożliwić mu bezpieczne poruszanie się i wykonywanie podstawowych czynności. Utrzymanie samodzielności ma nie tylko znaczenie dla jakości życia pacjenta, ale także dla jego poczucia własnej wartości i godności.

Pytanie 28

W trakcie terapii, wskazanie metod i technik terapeutycznych, które mają na celu realizację ustalonych zadań, zgodnych z potrzebami i umiejętnościami pacjenta, dokonuje się na etapie

A. realizacji zaplanowanych zajęć

B. planowania działań terapeutycznych

C. ustalania celów terapii

D. diagnozy terapeutycznej

Wybranie odpowiedzi dotyczącej określenia celów terapii może prowadzić do nieporozumień dotyczących struktury procesu terapeutycznego. Określenie celów jest kluczowym, ale wczesnym etapem, gdzie terapeuta i pacjent wspólnie identyfikują, co chcą osiągnąć. Cele te są jedynie ogólnym kierunkiem działania i nie precyzują metod ani technik, które zostaną użyte w terapii. Prowadzenie planowych zajęć to kolejny ważny aspekt, jednak koncentruje się na realizacji ustalonego już planu, a nie na jego tworzeniu. Z kolei diagnoza terapeutyczna jest istotna w kontekście ustalenia stanu pacjenta oraz zrozumienia jego problemów, ale nie jest momentem, w którym dobierane są konkretne metody działania. Wspomaganie pacjenta nie polega jedynie na diagnozie czy określeniu celów, ale na tworzeniu dostosowanego planu działań, który może ewoluować w odpowiedzi na zmiany w terapii. W praktyce, nieprawidłowe zrozumienie tych etapów może skutkować niewłaściwym doborem technik, co prowadzi do ograniczonej efektywności terapeutycznej i frustracji zarówno ze strony pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe zrozumienie etapów terapii jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu terapeutycznego i wymaga od terapeutów ciągłej edukacji oraz refleksji nad własną praktyką.

Pytanie 29

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania

B. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą

C. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny

D. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że pierwsza opcja, dotycząca niedożywienia i niedowagi, jest myląca, ponieważ wynik 7 punktów w skali Norton niekoniecznie odnosi się do stanu odżywienia. Niedowaga i niedożywienie są innymi problemami zdrowotnymi, które mogą, ale nie muszą, współwystępować z ryzykiem odleżyn. Jest to klasyczny błąd myślowy, który polega na myleniu przyczyn ze skutkami. W kontekście drugiej odpowiedzi, fakt, że pacjent samodzielnie przemieszcza się poza miejscem zamieszkania, również nie jest zgodny z interpretacją wyniku 7 punktów. Osoba z takim wynikiem zazwyczaj ma ograniczoną zdolność do samodzielnego poruszania się, co stanowi dodatkowe ryzyko dla jej zdrowia. Trzecia odpowiedź sugeruje znaczne niesprawności w zakresie czynności życia codziennego, co również jest niepoprawne, gdyż niekoniecznie wynika z punktacji w skali Norton. Warto podkreślić, że skala ta skupia się głównie na ryzyku odleżyn, a nie na ogólnej niepełnosprawności pacjenta. Często pojawiającym się błędem przy interpretacji wyników skali Norton jest nieodróżnianie specyficznych ryzyk od ogólnych schorzeń, co prowadzi do niewłaściwej oceny stanu pacjenta i pominięcia kluczowych działań prewencyjnych.

Pytanie 30

Najlepszym sposobem na naukę asertywności oraz umiejętności radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych jest prowadzenie ich podczas treningu

A. budżetowego

B. higienicznego

C. kulinarnego

D. interpersonalnego

Nauka asertywności oraz umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych najlepiej odbywa się w ramach treningu interpersonalnego, ponieważ koncentruje się na interakcjach między ludźmi. W kontekście asertywności istotne jest, aby uczestnicy praktykowali wyrażanie swoich potrzeb, opinii i emocji w sposób, który szanuje zarówno siebie, jak i innych. Trening interpersonalny pozwala na symulację rzeczywistych sytuacji, w których mogą wystąpić konflikty. Przykładowo, uczestnicy mogą ćwiczyć techniki aktywnego słuchania, rozwiązywania problemów oraz techniki negocjacyjne. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie ról odgrywanych (role-playing), które umożliwiają uczestnikom doświadczenie różnych perspektyw. Taki trening wspiera rozwój umiejętności emocjonalnych, co jest zgodne ze standardami rozwoju osobistego i profesjonalnego. Wspieranie umiejętności interpersonalnych jest kluczowe w każdej branży, gdyż umiejętność efektywnej komunikacji i zarządzania konfliktami przekłada się na lepszą współpracę i efektywność zespołów.

Pytanie 31

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. allocentryczny

B. partnerski

C. niepartnerski

D. egocentryczny

Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.

Pytanie 32

Zespół uczestników środowiskowego domu samopomocy rodzaju A przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. Jakimi słowami terapeuta powinien ich zachęcić do działania podczas zajęć?

A. Bardzo doceniam waszą precyzję, sądzę, że każdy z was będzie cieszył się smakiem zupy.

B. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

C. Na waszym miejscu z większym zaangażowaniem bym podszedł do pracy, żeby nie spotkał was śmiech.

D. Poczujecie wstyd, gdy nie zdołacie przygotować posiłku na czas dla wszystkich.

Odpowiedź "Bardzo podoba mi się wasza dokładność, myślę, że wszyscy docenią smak zupy" jest prawidłowa, ponieważ wykorzystuje pozytywne wzmocnienie, które jest kluczowym elementem w pracy terapeutycznej. Tego typu podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych oraz wzmacnia pewność siebie uczestników, co jest szczególnie istotne w środowisku wsparcia. Motywacja oparta na pozytywnych aspektach osiągnięć, jak dokładność w przygotowywaniu potraw, przyczynia się do budowania poczucia wartości i zaangażowania w wykonywaną pracę. Dodatkowo, uznanie umiejętności kulinarnych podkreśla znaczenie współpracy i kolektywnego wysiłku, co jest zgodne z zasadami pracy w grupie. Dzięki temu uczestnicy czują, że ich wkład ma znaczenie i jest doceniany, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i wspierania osób z niepełnosprawnościami, gdzie kluczowe jest stawianie na pozytywne doświadczenia oraz budowanie relacji opartych na zaufaniu i wsparciu.

Pytanie 33

Pacjentka z urazowym uszkodzeniem mózgu ma problemy z przypominaniem sobie zdarzeń po wypadku. Taki typ zaburzeń to amnezja

A. psychogenna

B. następcza

C. wsteczna

D. globalna

Amnezja wsteczna odnosi się do niemożności przypomnienia sobie wydarzeń, które miały miejsce przed urazem, a nie po nim. W przypadku pacjentki z pourazowym uszkodzeniem mózgu, która ma trudności z zapamiętywaniem zdarzeń po urazie, amnezja wsteczna nie jest właściwym terminem. Użytkownicy często mylą amnezję następczą z wsteczną, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w diagnozowaniu i leczeniu pacjentów. Amnezja globalna, z kolei, to nagła i przemijająca utrata pamięci, niewłaściwie interpretowana w kontekście tego konkretnego przypadku, ponieważ nie dotyczy ona wyłącznie wydarzeń po urazie, ale całego okresu życia w danym momencie. Psychogenna amnezja odnosi się do utraty pamięci spowodowanej czynnikami psychologicznymi, a nie fizycznymi uszkodzeniami mózgu. Dlatego klasyfikując rodzaje amnezji, istotne jest, aby zrozumieć, że każdy typ ma różne przyczyny i objawy. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do błędnej diagnozy i niewłaściwego leczenia, co podkreśla znaczenie precyzyjnej wiedzy na temat zaburzeń pamięci oraz ich klasyfikacji w kontekście klinicznym.

Pytanie 34

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Domana, Pilatesa

B. Klappa, Tomatisa

C. Sherborne, Silvy

D. Vojty, NDT Bobath

Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.

Pytanie 35

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. modelowania masy solnej

B. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

C. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

D. malowania palcami

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 36

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. pamięci

B. spostrzegania

C. myślenia

D. wyobraźni

Wybór odpowiedzi dotyczących myślenia, pamięci czy wyobraźni nie trafia w sedno sprawy, kiedy mówimy o problemach z rozpoznawaniem przedmiotów u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Myślenie to coś, co obejmuje analizowanie i ocenianie informacji, ale nie jest tym, co bezpośrednio wpływa na to, jak identyfikujemy obiekty. Jasne, trudności w myśleniu mogą wpływać na wnioskowanie, ale nie wyjaśniają, dlaczego rozpoznawanie czy segregowanie elementów to wyzwanie. Pamięć odnosi się do przechowywania informacji, ale nie mówi nam, jak wyodrębniać elementy w otoczeniu. Choć pamięć jest ważna w nauce, nie załatwia sprawy z percepcją. Wyobraźnia to tworzenie mentalnych obrazów, ale sama nie dostarcza nam informacji o prawdziwych przedmiotach. Właściwie, postrzeganie jest kluczowe tutaj i brak umiejętności spostrzegawczych może naprawdę utrudniać rozumienie świata. Często ludzie mylą trudności w spostrzeganiu z innymi procesami kognitywnymi, co prowadzi do nieporozumień i stosowania niewłaściwych metod wsparcia.

Pytanie 37

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Telewizor, komputer, projektor

B. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

C. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

D. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 38

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

B. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

C. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

D. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

Wybór zajęć, takich jak wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym, przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych, czy graniu na prostych instrumentach perkusyjnych, nie jest odpowiedni w kontekście reumatoidalnego zapalenia stawów. Te formy aktywności często wymagają precyzyjnych ruchów rąk oraz ich zaangażowania w sposób, który może prowadzić do nasilenia bólu i dyskomfortu. Wyszywanie, mimo iż jest zajęciem relaksującym, wiąże się z długotrwałym napięciem mięśni rąk i palców, co może nasilać objawy choroby. Przesadzanie kwiatów z kolei wymaga nie tylko siły fizycznej, ale również zginania i chwytania, co może być dla osób z ograniczoną sprawnością ruchową wyzwaniem. Granie na instrumentach perkusyjnych, choć może być postrzegane jako angażujące i rozwijające, również wymaga znacznego wysiłku fizycznego, co w przypadku pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia. W kontekście opieki nad osobami z chronicznymi schorzeniami istotne jest, aby wybierać aktywności, które są dostosowane do ich możliwości fizycznych oraz psychicznych, unikając czynników mogących zaostrzyć objawy. Właściwe podejście do rehabilitacji i wsparcia pacjentów z przewlekłymi bólami stawów powinno koncentrować się na ich zdrowiu ogólnym, a nie na aktywnościach, które mogą prowadzić do negatywnych skutków.

Pytanie 39

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. unikający

B. miękki

C. twardy

D. rzeczowy

Podejścia, które nie są zgodne z miękkim stylem negocjacji, często opierają się na błędnych założeniach dotyczących relacji i osiągania celów. Styl unikający charakteryzuje się tendencją do unikania konfrontacji, co może prowadzić do braku rozwiązania problemu. Osoby, które stosują ten styl, mogą myśleć, że ignorowanie konfliktu pomoże go rozwiązać, jednak w praktyce prowadzi to zazwyczaj do jego pogłębiania. Z kolei styl twardy zakłada dominację i agresywne podejście do negocjacji, co często kończy się konfliktami i zniszczeniem relacji. Przeciwnicy mogą mieć poczucie, że są traktowani jako przeciwnicy, a nie partnerzy w negocjacjach, co z pewnością nie przyczyni się do budowania zaufania. Styl rzeczowy, choć może być bardziej neutralny, nie uwzględnia emocjonalnych aspektów relacji, co jest kluczowe w długoterminowych współpracach. Używanie nieodpowiednich stylów negocjacyjnych może prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak zakładanie, że druga strona nie ma racji lub że osiągnięcie celu wymaga całkowitego zaspokojenia własnych potrzeb kosztem drugiej strony. Utrudnia to proces negocjacji i może prowadzić do sytuacji, w których żadna ze stron nie osiąga satysfakcjonującego rozwiązania.

Pytanie 40

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Igły i nici

B. Płyty z muzyką

C. Gry planszowe i stolikowe

D. Bajki oraz wiersze

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej