Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 14 lipca 2025 11:07
  • Data zakończenia: 14 lipca 2025 11:22

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. jestem słoniem
B. jujitsu
C. zdarta płyta
D. zasłona z mgły
Zasady komunikacji asertywnej powinny być stosowane w każdej interakcji, jednak niektóre zaproponowane opcje, takie jak "zasłona z mgły", "zdarta płyta" i "jujitsu", nie oddają istoty skutecznej komunikacji. Po pierwsze, "zasłona z mgły" odnosi się do techniki, w której jednostka unika jasnego wyrażenia swoich myśli i uczuć, co w rzeczywistości może prowadzić do nieporozumień i frustracji w relacjach. Tego podejścia unikamy, ponieważ skuteczna komunikacja wymaga przejrzystości, a nie ukrywania intencji. Z kolei termin "zdarta płyta" implikuje powtarzanie tych samych argumentów bez względu na kontekst, co może być postrzegane jako monotonne i nieefektywne w rozmowie. W sytuacji, gdy pojawiają się nieporozumienia, kluczowe jest, aby zadawać pytania i wyjaśniać, a nie tkwić w powtarzaniu tych samych fraz. Wreszcie, "jujitsu" w kontekście komunikacyjnym może sugerować manipulację lub wykorzystywanie strategii defensywnych, co również stoi w sprzeczności z zasadami asertywności, które promują otwartość i szacunek w rozmowie. Całościowo, te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków i szkodliwych efektów w relacjach międzyludzkich, ponieważ nie sprzyjają dialogowi opartemu na zrozumieniu i empatii.
Pytanie 2

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. graficznej
B. kaletniczej
C. stolarskiej
D. ceramicznej
Odpowiedzi wskazujące na pracownię kaletniczą, ceramiczną czy stolarską nie są związane z wymienionymi technikami, które koncentrują się na procesach twórczych w dziedzinie grafiki i druku. Pracownia kaletnicza związana jest głównie z obróbką skór oraz tworzeniem wyrobów skórzanych, takich jak torby, portfele czy pasy. Procesy te obejmują szycie, zszywanie oraz wykańczanie materiału, co odbiega od technik rytowania czy grawerowania, które są typowe dla pracowni graficznych. Z kolei prace ceramiczne koncentrują się na formowaniu, wypalaniu i szkliwieniu gliny, co również nie ma bezpośredniego związku z procesami graficznymi. Techniki stosowane w ceramice są oparte na zupełnie innych zasadach, co sprawia, że są one nieodpowiednie w kontekście pytania. Natomiast w pracowni stolarskiej dominują techniki obróbki drewna, takie jak cięcie, szlifowanie i łączenie elementów drewnianych, co w żaden sposób nie odnosi się do rytowania czy grawerowania. Wybierając jedną z tych opcji, można łatwo popaść w pułapkę związku z powierzchownym zrozumieniem zakresu i zastosowania technik obróbczych w różnych dziedzinach rzemiosła, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących ich specyfiki i praktycznego zastosowania.
Pytanie 3

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą
B. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych
C. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu
D. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę
W kontekście komunikacji interpersonalnej werbalnej, pominięcie kluczowej roli rozumienia nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę prowadzi do błędnych wniosków. Intonacja i gestykulacja, mimo że są istotnymi dodatkowymi elementami, nie są fundamentalne dla samego procesu wymiany informacji. Ich rola polega na wzbogaceniu komunikatu, ale bez zrozumienia słów, nawet najbardziej wyrazista intonacja czy gesty nie będą miały znaczenia. Również śledzenie mimiki twarzy może wspierać komunikację, jednak nie jest warunkiem koniecznym, ponieważ wiele interakcji odbywa się na odległość lub za pośrednictwem technologii. Podobnie, bezpośredni osobisty kontakt może ułatwić proces, ale nie jest absolutnie niezbędny, szczególnie w erze komunikacji cyfrowej, gdzie rozmowy telefoniczne czy wideokonferencje stają się coraz powszechniejsze. W rzeczywistości, kluczowy błąd polega na przyjęciu, że tylko fizyczna obecność lub dodatkowe sygnały niewerbalne zapewniają skuteczną komunikację. Dlatego ćwiczenie umiejętności słuchania, krytycznego myślenia i interpretacji treści jest niezbędne, aby unikać nieporozumień i skutecznie przekazywać swoje myśli i emocje. Warto zwrócić uwagę na te aspekty, aby doskonalić swoje zdolności komunikacyjne w różnych kontekstach.
Pytanie 4

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. jak największej sprawności fizycznej
B. możliwie niezależnego i samodzielnego życia
C. umiejętności związanych z różnymi technikami
D. swobody w komunikacji
Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.
Pytanie 5

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy dla grupy dorosłych uczestników, którzy są zainteresowani literaturą?

A. Biblioterapię
B. Bajkoterapię
C. Filmoterapię
D. Teatroterapię
Biblioterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje literaturę, aby wspierać proces terapeutyczny oraz rozwijać umiejętności emocjonalne i społeczne uczestników. W przypadku dorosłych podopiecznych zainteresowanych literaturą, biblioterapia może stać się nie tylko narzędziem do pracy nad problemami emocjonalnymi, ale również sposobem na rozwijanie krytycznego myślenia, empatii oraz umiejętności komunikacyjnych. Terapeuta zajęciowy może zaplanować sesje, w których uczestnicy będą analizować wybrane teksty literackie, dzielić się swoimi interpretacjami oraz refleksjami. Przykładowe działania mogą obejmować organizację dyskusji na temat książek, tworzenie grupowych projektów literackich czy nawet pisanie własnych opowiadań. Te działania nie tylko wzbogacają doświadczenie uczestników, ale również sprzyjają budowaniu relacji w grupie oraz wspierają rozwój osobisty. Biblioterapia jest uznawana za skuteczną metodę w pracy z dorosłymi z różnymi problemami, co podkreślają standardy dotyczące terapii zajęciowej oraz pracy z literaturą.
Pytanie 6

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. motywacji o charakterze wewnętrznym
B. asertywnego zachowania
C. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej
D. aktywnego słuchania
Aktywne słuchanie to kluczowa umiejętność w terapii, polegająca na pełnym zaangażowaniu w rozmowę z podopiecznym. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest jednym z najważniejszych elementów aktywnego słuchania, ponieważ sygnalizuje, że terapeuta jest zainteresowany i skoncentrowany na rozmówcy. Klaryfikacja, czyli proces dopytywania się o szczegóły i wyjaśniania wątpliwości, pozwala na lepsze zrozumienie emocji i myśli podopiecznego. W praktyce, terapeuta może na przykład powtórzyć lub sparafrazować to, co powiedział podopieczny, aby upewnić się, że obie strony mają tę samą perspektywę. Takie zachowanie wspiera budowanie zaufania oraz otwartej komunikacji, co jest fundamentalne w efektywnej terapii. Standardy etyczne w psychoterapii, takie jak te opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA), podkreślają znaczenie aktywnego słuchania jako kluczowego elementu skutecznej praktyki terapeutycznej. Poprzez aktywne słuchanie terapeuta nie tylko odkrywa głębsze potrzeby klienta, ale również wspiera jego proces samopoznania i refleksji.
Pytanie 7

Osobie, która ma reakcje alergiczne na różne typy farb i klejów, można zaproponować udział w zajęciach terapeutycznych z użyciem

A. kolażu
B. ebru
C. dekupażu
D. origami
Odpowiedź „origami” jest poprawna, ponieważ ta forma sztuki papierniczej opiera się na gięciu papieru, co eliminuje konieczność użycia farb, klejów czy innych materiałów mogących wywoływać reakcje alergiczne. Origami jest nie tylko bezpieczne dla osób z alergiami, ale także wspiera rozwój motoryki małej, kreatywności oraz umiejętności koncentracji. Przykłady zastosowania origami w terapii to zajęcia poprawiające koordynację ręka-oko, które są korzystne w rehabilitacji osób z dysfunkcjami ruchowymi. Standardy w terapii zajęciowej zalecają wykorzystywanie technik, które są dostępne oraz zgodne z potrzebami uczestników, co czyni origami idealnym wyborem. Dodatkowo, praktyki terapeutyczne w origami sprzyjają integracji społecznej oraz budowaniu relacji w grupie, co jest niezwykle ważne w pracy z osobami z problemami emocjonalnymi czy społecznymi.
Pytanie 8

Kompleksowa terapia zajęciowa ma na celu realizację wyłącznie z obszaru

A. aktywacji społecznej i zawodowej
B. usprawniania fizycznego, psychicznego, społecznego i zawodowego
C. udzielania wsparcia w obszarze społeczno-zawodowym i ekonomicznym
D. profilaktyki, edukacji zdrowotnej oraz promocji zdrowia
Kompleksowa terapia zajęciowa jest podejściem, które integruje różnorodne aspekty usprawniania pacjentów na poziomie fizycznym, psychicznym, społecznym i zawodowym. Celem takiej terapii jest holistyczne podejście do człowieka, które uwzględnia jego indywidualne potrzeby i możliwości. Przykładowo, w przypadku osób po udarach mózgu, terapia zajęciowa może obejmować ćwiczenia mające na celu poprawę sprawności motorycznej, ale również działania wspierające ich emocjonalne i społeczne funkcjonowanie, takie jak grupowe zajęcia terapeutyczne. Usprawnianie psychiczne może obejmować techniki relaksacyjne, a wsparcie społeczne może przybierać formę integracji w lokalnej społeczności. Takie zintegrowane podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji i terapii zajęciowej, które kładą nacisk na kompleksowe wsparcie pacjentów, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym oraz zawodowym. Warto zauważyć, że takie podejście może przyczynić się do znacznej poprawy jakości życia pacjentów oraz ich samodzielności, co jest fundamentalnym celem terapii zajęciowej.
Pytanie 9

Osoba z chorobą Alzheimera wykazuje nadmierne pobudzenie oraz silną potrzebę aktywności fizycznej. Jakie formy zajęć powinno się zaproponować takiemu podopiecznemu?

A. Segregowanie, układanie puzzli
B. Rysowanie, wypełnianie konturów obrazków
C. Spacer, jazdę na rowerze stacjonarnym
D. Muzykoterapię bierną, relaksację
Wybrane opcje, takie jak muzykoterapia bierna i relaksacja, segregowanie czy układanie puzzli, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Alzheimera, nie odpowiadają właściwie na potrzebę ruchu, którą przejawia podopieczny. Muzykoterapia bierna i relaksacja są formami terapii, które często mają na celu uspokojenie pacjentów i redukcję stresu, ale w przypadku nadmiernej pobudliwości mogą nie dostarczyć wymaganej energii fizycznej. Z drugiej strony, segregowanie i układanie puzzli to działania stymulujące umysłowo, które wymagają skupienia i mogą prowadzić do frustracji, zamiast zaspokajać potrzebę ruchu. Osoby z chorobą Alzheimera, szczególnie w fazach, gdzie obserwuje się wzmożone pobudzenie, potrzebują aktywności fizycznej, aby odreagować nadmiar energii, a działania niskiej aktywności psychicznej mogą prowadzić do wzrostu frustracji i niepokoju. Umożliwienie podopiecznemu aktywności fizycznej nie tylko pobudza ciało, ale także poprawia funkcje poznawcze i jakość życia, co jest kluczowe w opiece nad osobami z demencją. W związku z tym, należy unikać podejść skupiających się wyłącznie na aspektach psychicznych, gdy pacjent wykazuje fizyczną potrzebę ruchu.
Pytanie 10

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok
B. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku
C. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał
D. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące
Odpowiedź "przy udziale uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na pół roku" jest poprawna, ponieważ zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku, analiza indywidualnych efektów rehabilitacji powinna być przeprowadzana w sposób inkluzyjny, co oznacza, że uczestnik powinien być aktywnie zaangażowany w proces oceny swoich postępów. Taki model współpracy nie tylko umożliwia lepsze zrozumienie własnych postępów przez uczestnika, ale także pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do jego indywidualnych potrzeb. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których uczestnik może dzielić się swoimi odczuciami i doświadczeniami, co dodatkowo motywuje do dalszej pracy. Współpraca z uczestnikiem zwiększa także jego odpowiedzialność za proces rehabilitacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i rehabilitacji społecznej, gdzie aktywne uczestnictwo jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz osiągania zamierzonych celów rehabilitacyjnych.
Pytanie 11

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. percepcji
B. stanu emocjonalnego
C. napędu psychoruchowego
D. zawartości myśli
Rozważając inne dostępne odpowiedzi, warto zauważyć, że zaburzenia treści myślenia, takie jak urojenia czy myśli natrętne, nie są bezpośrednio związane z hiperbulią. Treść myślenia odnosi się raczej do tego, co pacjent myśli, a nie jak intensywnie się zachowuje. Podobnie spostrzeganie dotyczy sposobu, w jaki pacjent interpretuje otaczający go świat. Zaburzenia spostrzegania często objawiają się halucynacjami lub zniekształceniem rzeczywistości, co również nie jest specyficzne dla hiperbulii. Natomiast zaburzenia nastroju polegają głównie na skrajnych zmianach emocjonalnych, takich jak depresja czy euforia, co również nie wyjaśnia mechanizmu hiperbulii. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do wyboru tych odpowiedzi, jest nieodróżnianie pomiędzy różnymi aspektami funkcjonowania psychicznego. Należy zrozumieć, że hiperbulia dotyczy bezpośrednio napędu psychoruchowego, a nie innych, bardziej statycznych aspektów psychologicznych. W praktyce, terapeuci i psychiatrzy muszą być świadomi tych subtelnych różnic, aby skutecznie diagnozować i leczyć pacjentów z zaburzeniami afektywnymi. Właściwe zrozumienie tych terminów i ich kontekstu w psychiatrii jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i interwencji w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi czy afektywnymi.
Pytanie 12

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki
B. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki
C. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon
D. Telewizor, komputer, projektor
Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.
Pytanie 13

Typowy objaw rury ołowianej w przebiegu choroby Parkinsona u mieszkańca domu pomocy społecznej polega na

A. sztywności mięśniowej, cechującej się nagłymi skokami, wynikającymi z cyklicznego spadku oporu podczas biernego wykonywania ruchu
B. sztywności mięśniowej, która utrzymuje się przez cały zakres ruchu, w czasie wykonywania biernych ruchów
C. znacznym ograniczeniu mimiki twarzy oraz bardzo rzadkim mruganiu powiekami
D. trudności w pisaniu, które często objawiają się zmianą charakteru pisma
Odpowiedź ta jest prawidłowa, ponieważ sztywność mięśniowa w chorobie Parkinsona charakteryzuje się utrzymywaniem oporu przez cały zakres ruchomości, co jest kluczowym objawem tego schorzenia. Sztywność ta jest wynikiem zaburzeń w układzie dopaminergicznym, co prowadzi do zwiększonego napięcia mięśniowego. W praktyce, podczas wykonywania biernych ruchów, pacjent odczuwa stały opór, niezależnie od stopnia wykonania ruchu, co odzwierciedla charakterystyczny dla Parkinsona wzorzec 'rury ołowianej'. Przykładem może być sytuacja, gdy terapeuta próbuje wykonać ruch kończyną pacjenta – opór będzie równomiernie odczuwalny na całym zakresie ruchomości. Rozpoznawanie tego objawu jest istotne w procesie diagnostycznym, ponieważ odpowiednia ocena sztywności mięśniowej jest kluczowa do wdrożenia skutecznej rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. W terapii wykorzystuje się różne metody, takie jak fizjoterapia i leki, które mogą pomóc w redukcji sztywności i poprawie jakości życia pacjenta, co wpisuje się w zalecenia standardów opieki nad pacjentami z chorobą Parkinsona.
Pytanie 14

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. samodzielne ćwiczenia w ciszy
B. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji
C. skomplikowane projekty manualne
D. długie sesje wykładowe
Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.
Pytanie 15

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. otwartą
B. jawną
C. pośrednią
D. indywidualną
Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.
Pytanie 16

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni regularnie informuje terapeutę, że odczuwa ulatniający się gaz, mimo że w budynku nie ma instalacji gazowej. U niego występuje zaburzenie o charakterze

A. amnezji.
B. halucynacji.
C. urojeń.
D. konfabulacji.
Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują w przypadku, gdy osoba doświadcza zmysłowych wrażeń, które nie mają podstaw w rzeczywistości. W przypadku pacjenta zgłaszającego uczucie ulatniającego się gazu, mimo braku instalacji gazowej, mówimy o halucynacjach węchowych. Halucynacje te mogą być wynikiem różnych stanów psychicznych, takich jak psychozy, zaburzenia afektywne czy schizofrenia. Ważne jest, aby w diagnostyce i terapii halucynacji uwzględniać kontekst medyczny oraz psychospołeczny pacjenta. W praktyce terapeutycznej, rozpoznanie halucynacji węchowych wymaga przeprowadzenia dokładnej oceny stanu zdrowia pacjenta, w tym wywiadu psychiatrycznego oraz obserwacji jego zachowań. Znajomość halucynacji, ich rodzajów i mechanizmów działania jest kluczowa w pracy terapeutycznej, ponieważ może wpłynąć na dobór odpowiednich strategii terapeutycznych, takich jak psychoterapia lub farmakoterapia, zgodnie z obowiązującymi standardami leczenia zaburzeń psychicznych. Warto także pamiętać, że halucynacje mogą być różnie postrzegane w różnych kulturach, co wymaga empatii i zrozumienia w pracy z pacjentami.
Pytanie 17

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. wyniszczenia nowotworowego
B. zespołu Tourette'a
C. przewlekłego zmęczenia
D. syndromu wypalenia zawodowego
Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.
Pytanie 18

W wytycznych rehabilitanta dla pacjenta po operacji stawu biodrowego zawarte są zalecenia 0 zabraniące zginania w stawie biodrowym pod kątem większym niż 90o. Terapeuta zajęciowy, stosując się do tych wskazówek, powinien przypominać pacjentowi, aby nie podejmował się samodzielnie

A. wiązać buty
B. zakładania płaszcza
C. wstawania z fotela
D. chodzenia bez wsparcia balkonika
Wiązanie butów jest czynnością, która może wymagać znacznego zgięcia w stawie biodrowym, zwłaszcza gdy osoba siedzi na krześle lub stoi. W przypadku pacjentów po operacji stawu biodrowego zaleca się unikanie zgięcia w stawie powyżej 90 stopni, aby zmniejszyć ryzyko dyslokacji sztucznego stawu lub uszkodzenia tkanek. Praktycznym podejściem w rehabilitacji jest nauka alternatywnych metod zakupu odzieży i obuwia, takich jak używanie butów z zapięciami na rzepy lub wykorzystanie długiego uchwytu do zakładania skarpet i butów. Ponadto, warto wprowadzać ćwiczenia, które poprawiają ruchomość i siłę nóg, co w przyszłości ułatwi codzienne czynności. W kontekście dobrych praktyk rehabilitacyjnych niezwykle istotne jest także regularne monitorowanie postępów pacjenta oraz dostosowywanie zaleceń do jego indywidualnych potrzeb oraz możliwości. Wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego w tym zakresie jest kluczowe, aby pacjent mógł czuć się pewnie i samodzielnie w procesie rehabilitacji.
Pytanie 19

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów
B. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami
C. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych
D. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk
Zalecenia dotyczące wspomagania osób z tetraplegią po urazie kręgosłupa w odcinku szyjnym powinny opierać się na zrozumieniu ich specyficznych potrzeb i ograniczeń. Klawiatura z czarno-białymi powiększonymi przyciskami, mimo że może być przydatna dla osób z ograniczonym wzrokiem, nie adresuje problemu sprawności ruchowej, ponieważ osoby z tetraplegią często nie mają możliwości obsługi tradycyjnych urządzeń wejściowych. Takie podejście może prowadzić do frustracji i poczucia bezsilności, ponieważ użytkownik nie jest w stanie skorzystać z rozwiązania, które w teorii powinno ułatwiać obsługę komputera. Kolejny błąd polega na wskazaniu programu do tworzenia piktogramów i tekstów łatwych do czytania. Chociaż takie oprogramowanie ma swoje miejsce w terapii, nie zapewnia ono bezpośredniego dostępu do komputera, co jest kluczowe w przypadku osób z tetraplegią. Oprogramowanie typu syntezator mowy, które konwertuje tekst do formatu audio, również nie spełnia podstawowych wymagań, ponieważ nie umożliwia aktywnego korzystania z komputera. Takie rozwiązanie może być użyteczne dla osób z innymi formami niepełnosprawności, ale nie jest dostosowane do potrzeb osób z ograniczoną mobilnością rąk. Zrozumienie, że działania terapeutyczne powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, jest kluczowe dla skutecznej rehabilitacji i wsparcia w codziennym życiu.
Pytanie 20

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. ekonomicznym
B. oszczędzania
C. przedsiębiorczości
D. poznawczym
Chociaż odpowiedzi dotyczące "oszczędzania", "poznawczego" oraz "przedsiębiorczości" mogą wydawać się związane z tematem, nie są one w pełni adekwatne do kontekstu warsztatu na temat gospodarowania pieniędzmi. Odpowiedź "oszczędzania" sugeruje, że celem treningu jest wyłącznie gromadzenie środków, co jest tylko jednym z aspektów szerszego procesu zarządzania finansami. Oszczędzanie to istotny element, ale skuteczne zarządzanie finansami wymaga również umiejętności planowania, inwestowania oraz podejmowania świadomych decyzji zakupowych, które są zdecydowanie powiązane z ekonomią. Odpowiedź "poznawczym" odnosi się raczej do aspektów teoretycznych uczenia się i nie ujmuje praktycznych umiejętności, które są niezbędne w codziennym gospodarowaniu finansami. Uczestnicy muszą nie tylko przyswoić wiedzę, ale także zastosować ją w praktyce, co nie jest uwzględnione w tym określeniu. Z kolei odpowiedź "przedsiębiorczości" odnosi się do umiejętności związanych z zakładaniem i prowadzeniem działalności gospodarczej, co jest węższym pojęciem od ekonomii, a niekoniecznie odnosi się do osobistego zarządzania finansami. Właściwe zrozumienie ekonomii jako dyscypliny obejmuje szereg tematów, takich jak analiza rynku, zachowania konsumentów, zarządzanie ryzykiem oraz metody oceny opłacalności przedsięwzięć finansowych. Zatem, wybierając nieprawidłowe odpowiedzi, można stracić z oczu pełny obraz niezbędnych kompetencji w zakresie efektywnego gospodarowania finansami.
Pytanie 21

Dane dotyczące umiejętności obsługi telefonu przez podopiecznego są zapisane w dokumentacji badania przeprowadzonego przy użyciu skali oceny

A. złożonych czynności życia codziennego Lawtona
B. podstawowych czynności życia codziennego Barthel
C. podstawowych czynności życia codziennego Katza
D. stanu psychicznego Mini-mental state examination
Wybór skali MMSE do oceny umiejętności korzystania z telefonu to trochę chybiona decyzja. MMSE skupia się głównie na takich rzeczach jak pamięć czy orientacja, a nie na tym, jak korzystać z technologii. Te umiejętności mogą mieć wpływ, ale to nie to samo, co ocenianie złożonych czynności w życiu codziennym. Z kolei skala Barthel zajmuje się bardziej podstawowymi czynnościami, jak jedzenie czy poruszanie się, co też nie ma nic wspólnego z obsługą telefonu. Skala Katza działa podobnie, więc wybór tych narzędzi nie za bardzo pasuje do pytania o bardziej złożone umiejętności. Moim zdaniem, może to prowadzić do niezrozumienia, jak naprawdę ktoś radzi sobie z nowoczesnymi technologiami, co jest kluczowe, zwłaszcza dla osób starszych. Niezrozumienie różnicy pomiędzy podstawowymi a bardziej skomplikowanymi czynnościami może doprowadzić do błędnych wniosków o samodzielności pacjenta i jego potrzebach wsparcia.
Pytanie 22

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. utrzymania sprawności manualnej
B. zapewnienia odprężenia psychicznego
C. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych
D. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów
Odpowiedzi związane z opanowaniem nowych technik ergoterapii, odprężeniem psychicznym oraz podtrzymywaniem zdolności rozpoznawania przedmiotów, mimo że mogą być istotnymi elementami terapii zajęciowej, nie odpowiadają głównemu celowi podejmowanych działań w kontekście stwardnienia rozsianego. W terapii zajęciowej kluczowym aspektem jest przede wszystkim zachowanie sprawności manualnej, które stanowi fundament dla innych umiejętności. Skupienie się na opanowywaniu nowych technik ergoterapii, chociaż ważne, może odwrócić uwagę od podstawowego celu, jakim jest utrzymanie sprawności rąk i zdolności manualnych pacjenta. Z kolei odprężenie psychiczne jest z pewnością istotne, ale nie jest to priorytetowa intencja terapeuty, ponieważ ostatecznie sprawność manualna ma kluczowe znaczenie dla codziennego funkcjonowania. Podtrzymywanie zdolności rozpoznawania przedmiotów również jest ważne, aczkolwiek w kontekście terapii zajęciowej najistotniejsze jest, by pacjent mógł aktywnie uczestniczyć w życiu codziennym poprzez wykonywanie różnorodnych czynności manualnych. W rezultacie skupienie się na tych błędnych koncepcjach może prowadzić do niezrozumienia i niewłaściwego kierowania terapii, co nie będzie sprzyjać optymalnemu rozwojowi i rehabilitacji pacjenta.
Pytanie 23

Nowo zatrudniony terapeuta zdobędzie informacje dotyczące zalecanych metod, technik oraz form pracy z podopiecznym w placówce pomocy społecznej?

A. z regulaminu instytucji
B. z analizy sytuacji środowiskowej
C. z dokumentacji o stopniu niepełnosprawności podopiecznego
D. z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca
Wybór odpowiedzi bazującej na statucie instytucji, wywiadzie środowiskowym lub orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności podopiecznego wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące źródeł informacji, jakie są kluczowe w pracy terapeutycznej. Statut instytucji definiuje ramy organizacyjne i zasady funkcjonowania, ale nie zawiera konkretów dotyczących indywidualnych potrzeb mieszkańców. Ponadto, wywiad środowiskowy ma na celu ocenę kontekstu życia podopiecznego i jego relacji z otoczeniem, ale nie dostarcza szczegółowych metod i technik terapeutycznych. Może to prowadzić do błędnych założeń, że ogólne informacje wystarczą do efektywnej pracy. Z kolei orzeczenie o stopniu niepełnosprawności najczęściej odnosi się do aspektów medycznych i prawnych, a nie do specyficznych potrzeb terapeutycznych. Używanie tych dokumentów jako podstawy do wyboru metod pracy może spowodować, że terapeuta będzie działał w oderwaniu od rzeczywistych potrzeb podopiecznego, co jest niezgodne z zasadami pracy w opiece społecznej, które kładą nacisk na indywidualne podejście i dostosowanie działań do specyficznych przypadków. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy, że skuteczna pomoc wymaga znajomości i umiejętności korzystania z dokumentów takich jak indywidualny plan wsparcia, który stanowi podstawę dla podejmowanych działań.
Pytanie 24

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. szlifowania szkła
B. cięcia szkła
C. gładzenia taśmy miedzianej
D. nałożenia cyny na taśmę miedzianą
Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.
Pytanie 25

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej
B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną
C. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną
D. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki
Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.
Pytanie 26

Osoba z nadmiernym napięciem w mięśniach oraz trudnościami w koordynacji ruchowej interesuje się zwierzętami i pragnie się nimi zajmować. Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w celu wspierania jego aktywności fizycznej?

A. Hilaroterapię
B. Silwoterapię
C. Ludoterapię
D. Hipoterapię
Hipoterapia jest metodą terapeutyczną, w której wykorzystuje się konie w celu poprawy stanu zdrowia psychofizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznego z nadmiernym napięciem mięśniowym oraz zaburzeniami w zakresie koordynacji ruchowej, hipoterapia stanowi doskonały wybór. Dzięki kontaktowi z koniem, pacjent angażuje się w różnorodne formy aktywności fizycznej, co przyczynia się do redukcji napięcia mięśniowego oraz rozwijania umiejętności motorycznych. Konie poruszają się w sposób dynamiczny, co wymusza na jeźdźcu dostosowanie swojego ciała do ruchów zwierzęcia, co znacząco wpływa na poprawę równowagi, koordynacji oraz propriocepcji. Ponadto, hipoterapia ma również walory psychiczne – kontakt ze zwierzęciem może przynieść ulgę w stresie oraz poprawić samopoczucie emocjonalne pacjenta. W praktyce terapeuci zajęciowi często łączą hipoterapię z innymi formami terapii, co potęguje efekty terapeutyczne i wspiera szerokie spektrum rozwoju podopiecznego. Warto również zaznaczyć, że hipoterapia jest zgodna z zaleceniami medycznymi oraz standardami terapii zajęciowej, co potwierdza jej skuteczność w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami.
Pytanie 27

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. ustalenie celów działań terapeutycznych
B. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej
C. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem
D. sporządzenie diagnozy terapeutycznej
Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.
Pytanie 28

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. wspierająco-aktywizującego
B. terapeutyczno-opiekuńczego
C. leczniczo-usprawniającego
D. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego
Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.
Pytanie 29

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. autoagresją
B. regresją
C. progresją
D. infantylizmem
Infantylizm, progresja i autoagresja to terminy, które odnoszą się do innych zjawisk psychologicznych, często mylonych z regresją. Infantylizm oznacza utrzymywanie się w stanie emocjonalnym lub behawioralnym typowym dla dzieci, ale niekoniecznie pod wpływem stresu. Osoby infantylne mogą przejawiać cechy dziecięce, ale nie zawsze jest to wynikiem przymusu sytuacyjnego, co odróżnia je od regresji. Progresja to termin, który w psychologii odnosi się do rozwoju i ewolucji osobowości, nie zaś do cofania się w rozwoju, jak ma to miejsce w regresji. Może to prowadzić do mylnego wnioskowania, gdyż osoby myślą, że przejawiając cechy dziecięce, rozwijają się w inny sposób. Autoagresja natomiast to zachowanie, które polega na zadawaniu sobie krzywdy, często jako sposób radzenia sobie z emocjami, np. złością czy smutkiem. Zrozumienie tych terminów jest kluczowe dla właściwego podejścia do problemów psychicznych. Często występuje błędne przekonanie, że regresja jest tożsama z infantylizmem lub autoagresją, co jest nieprawidłowe, ponieważ każda z tych koncepcji odnosi się do innego aspektu funkcjonowania psychicznego. Kluczowe w pracy terapeutycznej jest umiejętne rozróżnianie tych zjawisk, aby skutecznie wspierać osoby w kryzysie.
Pytanie 30

Jaki dokument jest tworzony w warsztatach terapii zajęciowej dla każdego uczestnika?

A. Indywidualny program rehabilitacji
B. Program rewalidacji
C. Indywidualny plan opieki
D. Indywidualny plan działania wspierającego
Odpowiedzi wskazujące na indywidualny plan postępowania wspierającego, indywidualny plan opieki oraz program rewalidacji nie są właściwe w kontekście warsztatów terapii zajęciowej. Indywidualny plan postępowania wspierającego, chociaż istotny, ma szerszy charakter i niekoniecznie koncentruje się na aspektach rehabilitacyjnych oraz rozwojowych uczestnika. Z kolei indywidualny plan opieki odnosi się głównie do aspektów medycznych i pielęgnacyjnych, koncentrując się na codziennej opiece nad osobami, co nie pokrywa się z celami terapeutycznymi warsztatów. Na uwagę zasługuje również program rewalidacji, który dotyczy edukacji oraz wsparcia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami, a nie jest bezpośrednio powiązany z dorosłymi uczestnikami terapii zajęciowej. Uczestnicy mogą mylić te dokumenty, ponieważ każdy z nich ma swoje specyficzne cele i zastosowania, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie wsparcia, jakie powinni otrzymać. Zrozumienie różnic między tymi planami jest kluczowe dla skutecznej terapii, dlatego ważne jest, aby osoby zaangażowane w proces terapeutyczny potrafiły prawidłowo identyfikować odpowiednie dokumenty i ich zastosowanie w praktyce.
Pytanie 31

Jakiego rodzaju biblioterapia jest wskazana w zajęciach socjoterapeutycznych dla dzieci pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych?

A. Reminiscencyjna
B. Wychowawcza
C. Kliniczna
D. Instytucjonalna
Wybór biblioterapii wychowawczej w kontekście zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest uzasadniony, ponieważ ten rodzaj terapii skupia się na rozwijaniu umiejętności społecznych, emocjonalnych oraz poznawczych uczestników. Biblioterapia wychowawcza polega na wykorzystaniu literatury w celu przekazania wartości i norm społecznych, co jest kluczowe dla dzieci, które mogą nie mieć ich stabilnych wzorców w swoim otoczeniu. Przykładowo, poprzez czytanie opowiadań, w których bohaterowie pokonują trudności, dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami i nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, terapeuci mogą organizować grupowe dyskusje na temat przeczytanych książek, co pozwala dzieciom wyrażać swoje myśli i uczucia w bezpiecznym środowisku. Tego rodzaju podejście sprzyja integracji grupowej, a także sprzyja budowaniu zaufania i empatii wśród uczestników, co jest niezbędne w pracy z dziećmi z trudnych środowisk. Dodatkowo, biblioterapia wychowawcza jest zgodna z standardami programów interwencyjnych, które podkreślają znaczenie angażowania dzieci w aktywności, które rozwijają ich umiejętności interpersonalne oraz zdolność do samodzielnego myślenia.
Pytanie 32

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Przystępności
B. Aktywności
C. Poglądowości
D. Systematyczności
Wybór zasady aktywności, systematyczności czy poglądowości jako podstawy kształcenia w kontekście przechodzenia od czynności prostszych do trudniejszych nie jest trafny. Zasada aktywności odnosi się do angażowania ucznia w proces nauki poprzez aktywne uczestnictwo w zajęciach, co jest istotne, ale niekoniecznie wiąże się z układaniem treści w porządku trudności. Z kolei zasada systematyczności dotyczy organizacji nauki w sposób uporządkowany, co może obejmować różne aspekty, ale nie wskazuje na specyfikę kolejności trudności zadań. Zasada poglądowości natomiast koncentruje się na wizualizacji materiału oraz uczynieniu go bardziej zrozumiałym przez wykorzystanie odpowiednich środków przekazu, co również nie jest bezpośrednio związane z przechodzeniem od prostszych do trudniejszych czynności. W praktyce, błędne podejście do kształcenia może prowadzić do frustracji uczniów, którzy nie są w stanie zrozumieć bardziej złożonych koncepcji, ponieważ nie mają solidnych podstaw. Dlatego tak ważne jest, aby stosować zasady kształcenia w sposób przemyślany, uwzględniając, że każdy element procesu edukacyjnego powinien wspierać rozwój ucznia w sposób systematyczny i przystępny.
Pytanie 33

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce
B. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę
C. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze
D. Nożyczki, stemple, szablony, farby
Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.
Pytanie 34

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. proksemikę
B. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom
C. wyłącznie komunikaty werbalne
D. wyłącznie komunikaty niewerbalne
Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.
Pytanie 35

W kontekście etapów diagnozy terapeutycznej, ostateczne określenie problemów oraz potrzeb powinno być bezpośrednio poprzedzone

A. doborem metod i technik badawczych
B. projektowaniem narzędzi badawczych
C. gromadzeniem oraz pozyskiwaniem danych diagnostycznych
D. analizowaniem i interpretacją uzyskanych danych diagnostycznych
Dobór metod i technik badawczych, projektowanie narzędzi badawczych oraz gromadzenie danych diagnostycznych to etapy, które są istotne w procesie diagnozy terapeutycznej, ale nie można ich utożsamiać z kluczowym momentem, jakim jest analiza i interpretacja danych. Dobór metod i technik badawczych dotyczy wyboru odpowiednich narzędzi, które będą używane w procesie diagnozy, co jest istotne, ale następuje na wcześniejszym etapie. Właściwy dobór narzędzi jest ważny, ponieważ może znacząco wpływać na jakość uzyskanych danych, ale nie dostarcza jeszcze informacji o rzeczywistych potrzebach klienta. Projektowanie narzędzi badawczych wiąże się z tworzeniem instrumentów, które będą służyć do zbierania danych. Choć jest to ważny krok, to jednak nie przynosi odpowiedzi na pytanie, jakie konkretne problemy mają być rozwiązane w terapii. Gromadzenie i pozyskiwanie danych diagnostycznych jest kolejnym etapem, który dostarcza surowych informacji, ale bez ich późniejszej analizy i interpretacji nie można w pełni zrozumieć kontekstu i natury problemów. W praktyce często dochodzi do sytuacji, w której terapeuci koncentrują się na zbieraniu danych, a następnie przechodzą do formułowania problemów, co skutkuje niekompletną analizą. Kluczowe jest, aby po zebraniu danych, przeprowadzić ich szczegółową analizę, co pozwala na dokładne zrozumienie potrzeb klienta i dostosowanie terapii do jego indywidualnych potrzeb.
Pytanie 36

Jednym z celów aktywizacji społecznej jest

A. wsparcie socjalne
B. ulepszanie sprawności fizycznej
C. ulepszanie sprawności intelektualnej
D. przygotowanie do pełnienia ról społecznych
Pomoc socjalna, poprawa sprawności fizycznej oraz poprawa sprawności intelektualnej są istotnymi elementami wsparcia osób, jednak nie są one bezpośrednimi celami aktywizacji społecznej. Pomoc socjalna koncentruje się na zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, takich jak dostęp do żywności, mieszkania czy opieki zdrowotnej, a więc jej celem jest przede wszystkim minimalizacja skutków ubóstwa i marginalizacji. Choć pomoc socjalna jest niezbędna, nie przyczynia się bezpośrednio do aktywnego uczestnictwa jednostek w życiu społecznym. Poprawa sprawności fizycznej i intelektualnej, z drugiej strony, odnosi się do dwóch kluczowych aspektów zdrowia i rozwoju osobistego. Jednak same te aspekty nie wystarczają do zapewnienia efektywnej integracji w społeczeństwie. Osoby mogą być sprawne fizycznie czy intelektualnie, ale bez umiejętności społecznych i zdolności do interakcji z innymi, ich aktywność społeczna pozostanie ograniczona. Często zdarza się, że osoby, które są dobrze wykształcone czy sprawne fizycznie, mają trudności w odnajdywaniu się w grupach społecznych, co podkreśla znaczenie umiejętności społecznych. Warto zauważyć, że aktywizacja społeczna wymaga holistycznego podejścia, które uwzględnia nie tylko aspekty ekonomiczne czy zdrowotne, ale przede wszystkim umiejętności interpersonalne. W związku z tym, aby skutecznie wspierać osoby w ich integracji społecznej, należy skupiać się na rozwijaniu kompetencji społecznych i przygotowywaniu ich do pełnienia ról społecznych, co jest istotą aktywizacji społecznej.
Pytanie 37

Osoba, która doświadczyła silnych traum związanych z przemocą w rodzinie, zapomina o swojej tożsamości oraz o wybranych zdarzeniach z przeszłości. Pojawienie się takich symptomów oznacza amnezję

A. słowną
B. następową
C. globalną
D. psychogenną
Amnezja psychogenna, znana również jako amnezja dysocjacyjna, to forma utraty pamięci, która jest często wynikiem silnych przeżyć emocjonalnych, takich jak trauma. W tym przypadku podopieczna doświadczyła przemocy domowej, co mogło wywołać reakcję obronną organizmu, prowadząc do zapomnienia zarówno o tożsamości, jak i o konkretnych zdarzeniach. Ta forma amnezji jest często związana z mechanizmami obronnymi, które mają na celu ochronę jednostki przed psychicznym bólem związanym z traumatycznymi wspomnieniami. W praktyce terapeutycznej, kluczowe jest zrozumienie, że pacjent nie jest świadom swoich lęków i wspomnień, co wymaga zastosowania delikatnych i empatycznych metod leczenia, takich jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Takie podejścia są zgodne z aktualnymi standardami w psychologii i psychiatrii, które uznają znaczenie pracy z traumą oraz jej wpływu na pamięć.
Pytanie 38

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. ilustracyjności
B. łatwości zrozumienia
C. systematyczności
D. praktyczności
Odpowiedzi takie jak 'poglądowość', 'przystępność' czy 'użyteczność' wskazują na różne aspekty metodologii edukacyjnej, ale nie odnoszą się bezpośrednio do systematyczności, która jest kluczowa dla efektywnego przyswajania wiedzy. Poglądowość odnosi się do wykorzystania zasobów wizualnych w celu ilustrowania informacji, co może wspierać naukę, ale samodzielnie nie zapewnia struktury ani regularności w procesie edukacyjnym. O ile jest to ważny element, to bez systematyczności uczestnicy mogą mieć trudności z utrwaleniem wiedzy. Przystępność z kolei bada, jak łatwo materiały są zrozumiałe dla uczestników; jednak nawet najbardziej przystępna informacja wymaga regularnego przeglądania i powtarzania, aby zbudować trwałe zrozumienie. Użyteczność natomiast odnosi się do praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy, ale bez systematycznego przeglądu tematu, uczestnicy mogą nie być w stanie efektywnie wprowadzać nabytych informacji w życie. Brak systematyczności może prowadzić do powierzchownego przyswajania wiedzy, co z kolei ogranicza zdolność do jej późniejszego zastosowania w codziennym życiu, co jest kluczowe w kontekście zdrowego trybu życia. Edukacja i terapie oparte na solidnych fundamentach systematycznych są bardziej skuteczne w długoterminowej perspektywie.
Pytanie 39

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo
B. Wycieczki rowerowe, modelarstwo
C. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne
D. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery
Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.
Pytanie 40

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Śpiewanie wesołych piosenek
B. Improwizacja taneczna do muzyki
C. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu
D. Zajęcia z elementami jogi
Propozycje takie jak ćwiczenia z elementami jogi, improwizowanie taneczne przy muzyce lub śpiewanie radosnych piosenek, choć mogą być użyteczne w kontekście ogólnego wsparcia psychicznego, nie są optymalnymi metodami w sytuacji wyspecjalizowanej, jaką jest wysoki poziom lęku towarzyszący atakom paniki. Joga, chociaż korzystna dla redukcji stresu, wymaga fizycznego zaangażowania, co w przypadku osoby z atakami paniki może wywoływać dodatkowy dyskomfort. Improwizacja taneczna przy muzyce oraz śpiewanie radosnych piosenek mogą być zbyt stymulujące emocjonalnie i nieco chaotyczne, co w sytuacjach lękowych może prowadzić do pogorszenia objawów. W kontekście terapii ważne jest, aby techniki były dostosowane do specyficznych potrzeb pacjenta - w tym przypadku szczególny nacisk na techniki relaksacyjne i uspokajające, takie jak wizualizacja kolorów, jest kluczowy. Wybór metody terapeutycznej powinien opierać się na zrozumieniu psychofizycznej reakcji pacjenta na stres, a także na znajomości jego indywidualnych preferencji oraz reakcji na różne formy relaksacji. W związku z tym, przy podejmowaniu decyzji odnośnie metod terapeutycznych, należy kierować się zrozumieniem ich potencjalnego wpływu na sytuację pacjenta i unikać działań, które mogą nasilić jego objawy.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej