Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych
Zawód: Technik budowy dróg
Uzyskanie odpowiedniej szorstkości nawierzchni powierzchni jezdnej warstwy ścieralnej z betonu cementowego realizuje się poprzez
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Przecieranie świeżo ułożonej mieszanki betonowej stalową szczotką w kierunku prostopadłym do osi jezdni jest efektywną metodą uzyskiwania odpowiedniej szorstkości nawierzchni z betonu cementowego. Szorstkość powierzchni jezdnej jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniej przyczepności opon pojazdów, co znacznie podnosi bezpieczeństwo na drodze. Metoda ta polega na mechanicznym wprowadzeniu tekstury w świeżą mieszankę, co pozwala na lepszą interakcję z materiałami eksploatacyjnymi, takimi jak opony. Stalowa szczotka przyczynia się do tworzenia mikrostruktur, które działają na rzecz poprawy właściwości antypoślizgowych. Dodatkowo, w standardzie PN-EN 13036-4 określone są metody pomiaru i oceny przyczepności nawierzchni, co podkreśla znaczenie odpowiedniego teksturowania. Zastosowanie tej metody praktykowane jest powszechnie w budownictwie drogowym i jest zgodne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi, co zapewnia długotrwałą jakość nawierzchni.
Zastosowanie domieszki wydłużającej czas przechodzenia mieszanki ze stanu plastycznego w sztywny nie wpływa na uzyskanie odpowiedniej szorstkości nawierzchni. Choć domieszki te mogą mieć pozytywny wpływ na czas twardnienia betonu, ich główną funkcją jest modyfikacja właściwości czasowych mieszanki, a nie teksturalnych. W praktyce, ich użycie może skutkować wydłużeniem możliwości obróbczych mieszanki, ale nie zmienia to struktury powierzchni, co jest kluczowe dla przyczepności jezdni. Z kolei beton zawierający włókna stalowe może poprawić właściwości mechaniczne betonu, takie jak odporność na pękanie, jednak nie ma bezpośredniego wpływu na szorstkość nawierzchni. Włókna mogą wspomagać wytrzymałość na zmęczenie, ale nie są wykorzystywane do teksturowania powierzchni. Użycie włókien polimerowych również nie rozwiązuje problemu szorstkości, gdyż ich właściwości są zbieżne z włóknami stalowymi w kontekście strukturalnym, lecz nie w kontekście poprawy przyczepności. W rezultacie, stosowanie tych metod w kontekście uzyskiwania odpowiedniej szorstkości nawierzchni jest nieefektywne i niezgodne z dobrymi praktykami w budownictwie drogowym.