Obligacje skarbowe są instrumentami dłużnymi emitowanymi przez Skarb Państwa, które mają na celu pozyskanie środków finansowych, szczególnie w sytuacji niedoboru funduszy w budżecie państwa. Deficyt budżetowy oznacza, że wydatki państwa przewyższają jego dochody, co prowadzi do konieczności zaciągania nowych zobowiązań finansowych. Emitując obligacje, Skarb Państwa oferuje inwestorom możliwość zakupu długu publicznego, co z kolei dostarcza niezbędnych funduszy na realizację różnych projektów i programów. Praktycznie, deficyt budżetowy może wynikać z różnych czynników, takich jak spadek dochodów podatkowych, wzrost wydatków na usługi publiczne czy działania związane z rozwojem gospodarczym. W Polsce, w sytuacjach kryzysowych, takich jak pandemie czy klęski żywiołowe, rząd może intensyfikować emisję obligacji skarbowych jako sposób na stabilizację finansową. Dobrą praktyką w zarządzaniu długiem publicznym jest monitorowanie poziomu zadłużenia oraz kosztów obsługi długu, co pozwala na utrzymanie stabilności finansowej kraju.
Koncepcja inflacji pełzającej jest nieadekwatna do sytuacji emitowania obligacji skarbowych, ponieważ inflacja pełzająca, choć może wpływać na wartość pieniądza w czasie, nie generuje bezpośredniego zapotrzebowania na pozyskanie kapitału przez Skarb Państwa. Obligacje skarbowe są przede wszystkim narzędziem finansowania deficytu budżetowego, a nie sposobem na walkę z inflacją. Z kolei hiperinflacja, charakteryzująca się niekontrolowanym wzrostem cen, może negatywnie wpłynąć na popyt na obligacje, gdyż inwestorzy mogą obawiać się, że ich realna wartość spadnie. W sytuacji hiperinflacji rząd raczej unika emisji obligacji, ponieważ mogą one stać się mało atrakcyjne dla inwestorów, a ich oprocentowanie musiałoby wzrosnąć do nieosiągalnych poziomów, aby przyciągnąć kapitał. Nadwyżka budżetowa, z drugiej strony, oznacza, że państwo ma więcej dochodów niż wydatków, co przeczy samej istocie potrzeby emisji obligacji. Państwo w takiej sytuacji mogłoby skupić się na spłacie istniejącego długu zamiast generować nowe zobowiązania. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków obejmują mylenie celów emisji obligacji ze strategią walki z inflacją lub błędne założenia dotyczące budżetów państwowych.