Konwencja Wiedeńska, przyjęta w 1968 roku, reguluje zasady ruchu drogowego w krajach, które ją ratyfikowały. Jej celem jest zapewnienie jednolitych zasad bezpieczeństwa na drogach oraz ułatwienie międzynarodowego transportu drogowego. W konwencji tej określono m.in. zasady dotyczące zachowań kierowców, oznakowania dróg, sygnałów świetlnych oraz ograniczeń prędkości. Dzięki tym standardom, kierowcy podróżujący między krajami są w stanie lepiej dostosować się do lokalnych przepisów, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa na drogach. Na przykład, w krajach stosujących konwencję, kierowcy powinni stosować się do oznaczeń dotyczących pierwszeństwa przejazdu, co minimalizuje ryzyko wypadków. Warto również zauważyć, że konwencja ta jest fundamentem dla rozwoju krajowych przepisów ruchu drogowego, co wpływa na harmonizację przepisów w Europie i poza nią.
Odpowiedzi takie jak Berneńska, Helsińska czy Warszawska nie odnoszą się do ogólnych zasad ruchu drogowego. Konwencja Berneńska, przyjęta w 1886 roku, dotyczy ochrony dzieł literackich i artystycznych i nie ma związku z transportem drogowym. Z kolei Konwencja Helsińska, podpisana w 1975 roku, koncentruje się na współpracy politycznej i gospodarczej w ramach europejskiego bezpieczeństwa, również nie dotyczącej zasad ruchu drogowego. Natomiast Konwencja Warszawska, ratyfikowana w 1929 roku, reguluje kwestie odpowiedzialności przewoźników w transporcie lotniczym. Zrozumienie tych konwencji jest kluczowe dla prawidłowego interpretowania przepisów w kontekście różnych dziedzin prawa i transportu. Błędem jest założenie, że każda konwencja związana z międzynarodowym ruchem ma ten sam zakres zastosowania. W rzeczywistości każde z tych porozumień dotyczy zupełnie innej sfery, co podkreśla znaczenie znajomości specyfiki regulacji prawnych, które mogą być mylone przez osoby nieznające się na temacie. Dlatego kluczowe jest, aby osoby zajmujące się transportem drogowym miały świadomość, która konwencja reguluje ich działalność, aby uniknąć potencjalnych problemów prawnych.