Rozcieranie to technika manualna, która polega na wykonywaniu okrężnych ruchów palcami lub dłońmi na obszarze ciała, co przyczynia się do zwiększenia elastyczności ścięgien i więzadeł, a także uelastycznienia blizn. W procesie tym dochodzi do pobudzenia krążenia krwi oraz limfy, co sprzyja metabolizmowi komórkowemu i regeneracji tkanek. Przykładowo, terapeuta może zastosować rozcieranie w obrębie stawów kolanowych u osób po urazach, aby zwiększyć zakres ruchu oraz złagodzić napięcie mięśniowe. Dobrze wykonane rozcieranie pozwala także na rozluźnienie struktury blizny, co jest kluczowe w rehabilitacji po operacjach, gdzie elastyczność tkanek jest istotna dla prawidłowego funkcjonowania. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia w dziedzinie rehabilitacji, rozcieranie jest zalecane jako jedna z metod wspomagających proces gojenia się tkanek oraz poprawiających ich funkcjonalność.
Ugniatanie, oklepywanie i głaskanie to techniki manualne, które różnią się pod względem działania i zastosowania w kontekście zwiększania elastyczności ścięgien i więzadeł. Ugniatanie, polegające na intensywnym uciskaniu i rozciąganiu tkanek, często prowadzi do głębszego rozluźnienia mięśni, ale niekoniecznie wpływa na struktury ścięgien i więzadeł, które wymagają innego podejścia. Oklepywanie, z kolei, jest formą stymulacji, która ma na celu pobudzenie krążenia, lecz w przypadku ścięgien i więzadeł nie dostarcza wystarczającej intensywności i precyzji w pracy z tkanką, co może ograniczać efektywność terapii. Głaskanie, będące najdelikatniejszą z technik, ma właściwości relaksacyjne, ale jego wpływ na elastyczność ścięgien i więzadeł jest minimalny. Wybierając technikę, ważne jest zrozumienie, że efektywność terapii manualnej opiera się na znajomości anatomii i biomechaniki ciała, a także na właściwym doborze metod do specyficznych potrzeb pacjenta. Dlatego stosowanie rozcierania jako metody manualnej pozwala na skuteczniejsze oddziaływanie na tkanki, przyspieszając ich regenerację oraz zwiększając zakres ruchu w stawach.