Algorytm wykonuje pętlę dopóki wartość Z jest mniejsza niż 3. Na początku Z jest równe 0, a N jest równe 1. W każdej iteracji pętli N jest mnożone przez 2, a następnie do wartości N dodawana jest 1. W tym przypadku, po pierwszej iteracji, N = 1 * 2 + 1 = 3 oraz Z = 1. W drugiej iteracji N = 3 * 2 + 1 = 7 oraz Z = 2. W ostatniej iteracji N = 7 * 2 + 1 = 15 oraz Z = 3. Pętla kończy się, gdy Z osiąga wartość równą 3. Zatem ostateczna wartość N, która jest wypisywana, wynosi 15. Taki rodzaj algorytmu jest przykładam pętli iteracyjnej, która jest często stosowana w programowaniu do wykonywania powtarzalnych operacji. Umożliwia to efektywne przetwarzanie danych oraz automatyzację zadań. W praktyce, takie podejście mogą wykorzystywać inżynierowie oprogramowania do obliczeń matematycznych czy przetwarzania dużych zbiorów danych.
Wartości 3, 5 oraz 7 są wynikiem błędnej interpretacji działania algorytmu. Często zdarza się, że osoby podchodzące do analizy pętli zapominają o kluczowej roli każdej iteracji oraz o tym, jak zmieniają się wartości zmiennych wewnątrz pętli. W przypadku odpowiedzi 3, można by pomyśleć, że program wyliczy wartość N po pierwszej iteracji, co jest niewłaściwe, ponieważ algorytm kontynuuje swoje działanie do momentu, aż Z osiągnie wartość 3. Odpowiedź 5 wynika z błędnego założenia, że algorytm kończy się po drugiej iteracji, co również jest mylne, ponieważ algorytm jest zaprojektowany do wykonania trzech iteracji. Z kolei wartość 7 może wydawać się logiczna po drugiej iteracji, jednak jest to kolejny przypadek niewłaściwego zrozumienia działania pętli. Kluczowym błędem myślowym jest niezdolność do dostrzegania, że zmienne są aktualizowane w każdej iteracji, a algorytm nie kończy się na pierwszej, czy drugiej, ale działa do momentu spełnienia warunku dla Z. Zrozumienie tego mechanizmu jest niezbędne w programowaniu, szczególnie podczas pracy z algorytmami iteracyjnymi, gdzie każda zmiana zmiennych wpływa na dalszy przebieg programu.