Uprawa buraków cukrowych po zbiorze rzepaku ozimego jest niewskazana ze względu na ryzyko wystąpienia chorób glebowych, jak np. choroby korzeniowe, które mogą być przenoszone przez resztki roślinne z rzepaku. Rzepak ozimy jest rośliną krzyżową, co oznacza, że po jego uprawie, w glebie mogą pozostać patogeny specyficzne dla tej grupy roślin. Buraki cukrowe, jako roślina wrażliwa na te patogeny, mogą w rezultacie doznać znacznego uszczerbku na plonach. Dobrą praktyką jest stosowanie płodozmianu, w którym po rzepaku uprawiane są rośliny z innych rodzin botanicznych, co minimalizuje ryzyko wystąpienia chorób. W przypadku buraków cukrowych zaleca się okres odpoczynku gleby i uprawę roślin przedplonowych, takich jak zboża, które mogą pomóc w naturalnym ograniczeniu chorób glebowych, co przyczynia się do lepszych plonów i zdrowotności gleby.
Wybór pszenicy ozimej, grochu siewnego lub jęczmienia ozimego po rzepaku ozimym może wydawać się logiczny na pierwszy rzut oka, jednak każda z tych roślin może napotkać specyficzne problemy agronomiczne związane z płodozmianem. Pszenica ozima, jako kolejna roślina z rodziny traw, może być narażona na choroby, które mogą być przenoszone z rzepaku, takie jak wirusy czy grzyby, co obniża jej plony oraz jakość. Groch siewny, mimo że należy do roślin strączkowych, może nie być najlepszym wyborem ze względu na potencjalne problemy związane z azotem w glebie, zwłaszcza że rzepak może pozostawić po sobie duże ilości azotu, co wpływa na równowagę składników pokarmowych w glebie. Jęczmień ozimy również nie jest optymalnym wyborem, gdyż identyfikacja patogenów, które mogą przetrwać po rzepaku, stwarza ryzyko dla młodych roślin jęczmienia. Zastosowanie zasad płodozmianu w praktyce rolniczej ma na celu nie tylko ochronę przed chorobami, ale również poprawę struktury gleby i zachowanie jej żyzności. Dlatego kluczowe jest, aby po uprawie rzepaku nie stosować roślin, które mogą być podatne na te same patogeny czy nadmiar składników odżywczych. Właściwe podejście do płodozmianu wymaga analizy wielu czynników, w tym obserwacji biologii roślin i ich interakcji z środowiskiem glebowym.