Włókowanie jest techniką uprawy gleby, która polega na rozgarnianiu powierzchniowych nierówności, takich jak kretowiska czy kopce. Dzięki zastosowaniu odpowiednich narzędzi, jak włók, gleba staje się bardziej jednorodna, co sprzyja lepszemu wzrostowi roślin. Włókowanie ma kluczowe znaczenie w intensywnym rolnictwie, gdzie dąży się do maksymalizacji plonów. Przykładowo, w przypadku łąk, gdzie występują nierówności, włókowanie pozwala na równomierne rozmieszczenie nasion oraz poprawia warunki wodne przez zapobieganie tworzeniu się kałuż. W standardach dobrych praktyk rolniczych, włókowanie jest często zalecane przed siewem lub sadzeniem, aby zapewnić optymalne warunki dla młodych roślin. Z racji swojej funkcji, włókowanie również przyczynia się do poprawy struktury gleby, co później wpływa na jej żyzność oraz odporność na erozję.
Kultywatorowanie, bronowanie oraz talerzowanie to techniki agrarne, które mają swoje specyficzne funkcje i zastosowania, jednak nie są one odpowiednie do rozgarniania kretowisk i podobnych nierówności. Kultywatorowanie polega głównie na spulchnianiu gleby i usuwaniu chwastów, co ma na celu poprawę struktury gleby oraz jej aeracji, ale niekoniecznie wpływa na usuwanie nierówności. Chociaż kultywator może pomóc w pewnym stopniu w wyrównywaniu terenu, jego główną rolą jest praca w warstwie glebowej, a nie na powierzchni. Bronowanie to proces, który ma na celu rozbijanie brył ziemi oraz mieszanie wierzchniej warstwy gleby, co również nie jest zgodne z funkcją usuwania nierówności. Talerzowanie, z kolei, jest techniką stosującą narzędzia z talerzami, które rozdrabniają glebę i nadają jej strukturę, ale nie mają na celu niwelowania nierówności. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie tych technik z wyrównywaniem terenu, co prowadzi do nieporozumień. W praktyce rolniczej ważne jest, aby stosować odpowiednią metodę w zależności od celu uprawy, a w przypadku wyrównywania powierzchni łąk, włókowanie jest zdecydowanie najskuteczniejsze i najbardziej zalecane przez ekspertów w dziedzinie agronomii.