Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Terapia zajęciowa dla podopiecznych z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, koncentruje się głównie na opanowaniu podstawowych czynności życia codziennego. Umiejętności takie jak jedzenie, ubieranie się czy higiena osobista są kluczowe dla samodzielności i jakości życia tych osób. Terapeuci zajęciowi wykorzystują różnorodne metody, takie jak zadania oparte na codziennych czynnościach, w celu wspierania pacjentów w nabywaniu umiejętności niezbędnych do prowadzenia niezależnego życia. Na przykład, dzięki zastosowaniu technik adaptacyjnych i pomocy ortopedycznych, terapeuta może pomóc osobie z mózgowym porażeniem dziecięcym w nauce samodzielnego jedzenia przy użyciu specjalnie przystosowanych narzędzi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na zwiększanie samodzielności pacjentów oraz poprawę ich jakości życia. Celem jest nie tylko nauka umiejętności, ale także budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości.
Sugerowanie, że głównym celem terapii zajęciowej dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym i znaczną niepełnosprawnością intelektualną jest przygotowanie do pracy zawodowej, wzrost wydolności oddechowej czy rozwijanie organizacji czasu wolnego, pomija fundamentalne potrzeby tej grupy pacjentów. Przede wszystkim, osoby te często mają ograniczone możliwości funkcjonowania w codziennym życiu i kluczowe staje się nauczenie ich podstawowych umiejętności, które pozwolą im na samodzielne funkcjonowanie w najprostszych sytuacjach. Sugerowanie, że terapia może koncentrować się na pracy zawodowej, jest nie tylko mylące, ale również niewłaściwe w kontekście ich aktualnych potrzeb. Poziom sprawności fizycznej, który może być osiągnięty za pomocą terapii zajęciowej, w rzeczywistości jest pomocny, ale nie jest głównym celem, szczególnie w kontekście pacjentów z wieloma ograniczeniami. Również argument o wzroście wydolności oddechowej i kondycji fizycznej jest istotny, lecz nie jest to priorytet w pracy z osobami, które walczą z podstawowymi umiejętnościami życiowymi. W terapii zajęciowej kluczowym jest zrozumienie, że podstawowym celem powinno być wsparcie pacjentów w nabywaniu umiejętności życiowych, co pozwala na zwiększenie ich samodzielności oraz jakości życia, zamiast koncentrowania się na aspektach, które mogą być mniej istotne w ich codziennej egzystencji.