Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Lekarz zajmujący się rehabilitacją w skierowaniu na terapię zajęciową zaznaczył potrzebę zwiększenia ruchomości w stawie ramienno-barkowym. Zgodnie z tym przykazaniem terapeuta powinien zaproponować pacjentowi
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Malowanie na sztaludze jest skuteczną metodą terapii zajęciowej, która angażuje staw ramienno-barkowy w sposób wymagający znacznego zakresu ruchu. Technika ta nie tylko sprzyja poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji, ale również pozwala na rozwijanie zdolności artystycznych pacjenta. Stosowanie sztalugi wymusza na pacjencie rozciąganie ramienia w różnych kierunkach, co jest kluczowe dla zwiększenia zakresu ruchu w stawie ramienno-barkowym. Dodatkowo, malowanie na sztaludze może być dostosowane do indywidualnych możliwości pacjenta, co sprawia, że jest to forma terapii, która może być zrealizowana zarówno w warunkach ambulatoryjnych, jak i stacjonarnych. W terapii zajęciowej standardowe procedury zalecają wykorzystywanie działań angażujących dużą amplitudę ruchu, co jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi rehabilitacji stawów. Oprócz aspektów fizycznych, malowanie rozwija również zdolności poznawcze, co czyni tę formę terapii kompleksowym podejściem do rehabilitacji.
Wybór nieodpowiednich aktywności w terapii zajęciowej może wynikać z braku zrozumienia celów rehabilitacji oraz specyfiki działania stawów. Zwijanie pasków z papieru, pisanie na klawiaturze czy lepienie kulek z krepiny nie angażują w sposób wystarczający stawu ramienno-barkowego. Przy tych działaniach zakres ruchu jest ograniczony, a ruchy są często statyczne lub wymagają jedynie minimalnego zaangażowania ramienia. Zwijanie pasków z papieru opiera się na ograniczonej rotacji oraz zgięciu, co nie wspiera procesu zwiększania zakresu ruchu. Podobnie, pisanie na klawiaturze skupia się głównie na precyzyjnych ruchach dłoni i palców, co nie wymaga pełnego zaangażowania stawu ramiennego. Lepienie kulek z krepiny również nie angażuje stawu w sposób, który byłby potrzebny do rehabilitacji, ponieważ wymaga głównie ruchów nadgarstka, a nie ramienia. Takie podejścia mogą prowadzić do błędnych założeń, że każdy rodzaj aktywności manualnej przynosi korzyści w rehabilitacji, co nie jest prawdą. Kluczowe jest, aby wybierać aktywności, które rzeczywiście stymulują wymagany zakres ruchu, a nie tylko angażują inne części ciała. Zrozumienie mechaniki ciała oraz celów rehabilitacyjnych jest niezbędne w wyborze odpowiednich technik terapeutycznych.